ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း
● လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ဘဝခ်ည္ေထြး (၃)
“စကားလံုးေတြဟာ အေတြးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမေဖာ္ျပႏိုင္ဘူး။ အေတြးကို စကားလံုးနဲ႔ေဖာ္ျပလိုက္ရင္ နည္းနည္း ျဖစ္ ျဖစ္၊ ကြဲျပားျခားနားသြားတယ္။ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အနက္အဓိပၸါယ္ အရႈပ္အေထြးထဲမွာ၊ စကားလံုး ပဋိပကၡေတြ ထဲမွာ က်ေရာက္ေနတာ ေတြ႔ၾကရတယ္”
ဟာမန္းဟက္စ္ရဲ႕ ‘သိဒၶတၱ’ ဝတၳဳမွ …
ဒီကာလမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနပံုဟာ ဘယ္လိုေဖာ္ျပရမွန္းမသိဘူး။ တခါတေလ အတန္းမတက္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အ ေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းထဲ သြားသြားအိပ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းမွာ စာေပဝါသနာပါတဲ့သူေတြ၊ ကဗ်ာေရး စာေရး လုပ္သူ နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ္ျပန္လာတယ္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ၇၅ က်ပ္တန္၊ ၃၅ က်ပ္တန္နဲ႔ ၁၅ က်ပ္တန္ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ ေတာ့ဘူး၊ ဖ်က္သိမ္းတယ္ဆိုၿပီး ေၾကညာလိုက္တယ္။ အဲဒီညမွာပဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္လို႔ ဆူပူၾကတယ္။ အစိုးရက ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ ဘယ္လိုစဥ္းစားမိတယ္ မသိဘူး။ ေနာက္ တေန႔ က်ေနာ္ သီတာေဆာင္ဆီ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ စုလိႈင္က ရွိမေနဘူး။ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ငါ့ဆီမွာ ပိုက္ဆံနည္းနည္း ရွိ တယ္။ ေငြေၾကး ခက္ခဲမလား။ အိမ္ျပန္ဖို႔ စားရိတ္စကေရာ လိုမလားေမးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာလဲေငြမလိုပါဘူး။ ဒီတေလာ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီၾကားထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ မိန္းမခိုးလာၿပီး၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ (RIT) ေနာက္ဖက္က အျပင္ေဆာင္တခုမွာ လာငွားေနၾကတယ္။ ေယာက္်ားေလးဖက္က က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕က ရင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို၊ မိန္းကေလးဖက္ကလည္း က်ေနာ္နဲ႔သိတယ္၊ ရင္းႏွီးတယ္။ မ်ဳိးမ်ဳိးကလည္း ေကာင္ မေလးျဖစ္သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါနဲ႔ သြားအားေပးၾကမယ္ဆိုၿပီး တူတူသြားၾက လာၾက။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အျမင္တမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနၾကမယ္။
“အူေပါက္ေနတဲ့ ခ်ည္တေထြးမွာ
အစကို ရွာရင္း႐ႈပ္ေထြး
ကိုယ့္ကိုေမြးတာ (၂၂) ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။
ခ်ည္မွ်င္အပံုထဲက ကိုယ့္ဖက္ ဆြဲခ်င္ရာဆြဲ
‘ေနေပ်ာ္ျခင္း’ အက်ႌပြပြထဲ
ေခ်းေညႇာ္ေတြ မဲလာတယ္။”
ကဗ်ာစေတြ ဟိုေတး၊ သည္ေတး ခ်ေရးမိတယ္။ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲ။ ဒီဘဝရဲ႔ ပန္းတိုင္က ဘာလဲ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြ ေလွ်ာက္ေတြးတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္မွာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ပင့္ကူတေကာင္လို၊ ပိုးဟပ္တေကာင္လို ပိတ္ေလွာင္ေနရတဲ့ ဘဝကိုလည္း ေမးခြန္းထုတ္ေနမိတယ္။ ဒီေဆးပညာက က်ေနာ္တကယ္ စိတ္ဝင္စားရဲ႔လား။ မိဘေတြက ပို႔လို႔ ဆယ္တန္း ေအာင္စဥ္မွာ က်ေနာ္အမွတ္ေကာင္းလို႔ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီးမွ အျခားသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္စားေနတဲ့သူေတြကိုလည္း က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘဝက ဘယ္လိုပံုစံလဲ။ စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းႀကီး ေတြ ထုတ္မိတယ္။ က်ေနာ့္အသိ ကဗ်ာဆရာထဲက၊ က်ေနာ္တို႔အေပၚတန္းက ကိုသိန္းဝင္းဆိုရင္ ဂ်ဴတီကုတ္လံုးေထြး ေဆးရံုသြား၊ စီးေတာ့လည္း တာယာဖိနပ္ ဘဝကို အရြဲ႔တိုက္ေနတာမ်ဳိး ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ကျပင္ဆင္ေပး လို႔ ဂ်ဴတီကုတ္ မီးပူက် သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ရွိပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း ကိုယ္က စမ္းသပ္ေလ့လာရမယ့္ လူနာကိုလည္း ကိုယ့္အျပဳအမူေၾကာင့္ အားနာမိတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေျခခံဝမ္းစာ မရွိဘဲ သူ႔ကို နားက်ပ္ေထာက္ သိဟန္ေဆာင္ေန တာလား။ ဝမ္းဗိုက္ကို ဟိုႏွိပ္သည္ႏွိပ္ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ လုပ္ေနဦးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဆရာဝန္ျဖစ္ေအာင္ တခ်က္ႀကိဳးစားလိုက္ ၿပီးတဲ့အခါ သက္ေတာင့္သက္သာဇံု (confort zone) ေလးတခုမွာ၊ ညေနမပ်က္မကြက္ ေဆးခန္းဝင္ အတန္အသင့္ဝင္ေငြေလးနဲ႔၊ (အေထြေထြကု) ဂ်ီပီနဲ႔ ဘဝကို ဆက္ေမ်ာထားရမွာလား။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္စာေရးဆရာ ေတြရဲ႔ “ငါ့ကို ေရႊအိုေရာင္ ညေနခင္းေတြျပန္ေပး” ဆိုတဲ့ ေအာ္ၿငီးသံ ဝတၳဳေတြကိုလည္း က်ေနာ္ ဖတ္ေနရၿပီ။ ေရႊအိုေရာင္ ညေနအလွေတြကို ျမင္ခြင့္မရွိေတာ့ဘဲ ေဆးခန္းေလးဘက္နံရံမွာ ဝင္ေငြအတြက္ ေထာင္က်ခံေနရတဲ့ ဂ်ီပီဆရာဝန္ဘဝ ေတြကို ေပါက္ကြဲထားၾကတဲ့ အသံေတြ။
“ရင္မွာ
ဟင္းလင္းျပင္ သိပ္သည္းလို႔
တေယာက္တည္း အတြက္လား။သူ …
တေယာက္ေသာ ခ်စ္သူကို
အဓိက မထားခ်င္ဘူး
စည္းကမ္းေတြကို မကူးခ်င္ဘူး
ရည္မွန္းခ်က္ ဆိုတာေတြလည္း
မထူးဘူး
စမ္းသပ္ခ်က္တခုသို႔ ကူးေျပာင္းစဥ္
ရင္ခံုမႈဟာလည္း အခ်ည္းႏွီး
မွန္သား မီးထန္
ေနရီအံၿပိဳ႕၊ ညေနတို႔မွာ
သူဟာ
အခ်စ္၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ
တယူသန္ဆန္
အထိမခံႏိုင္ေတာ့တာ သိေနခဲ့တယ္။ဘာေတြ မွားယြင္းဦးမလဲ…
ဟုတ္တယ္။ ဘာေတြ မွားယြင္းဦးမွာလဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ က်ေနာ္ ပင္လယ္ကမ္းေျခရွိရာ ၿမိဳ႕ကေလးတခုကို သြားလည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔ကေလးေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘႀကီးေတာ္စပ္သူ အိမ္မွာတည္းတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးတေယာက္လည္း ရွိေနတယ္။ မိဘခ်င္းလည္း သိေနၾကသူေတြ။ သူက က်ေနာ့္ ကိုႀကိဳက္ေနတာ သိေပမယ့္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ ဒီထက္လည္း မပိုမိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ သူက လာလာေခၚတယ္။ စက္ဘီးတစင္းမွာ က်ေနာ္က နင္း၊ သူက ေနာက္ကစီး။ ညေန ညေနဆို အေအး ထြက္ေသာက္တယ္။ ပန္းဆီေရာင္သန္းတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ေလညင္းခံတယ္။ ဆားနံ႔သင္းတဲ့ ေလကို႐ွဴ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ စကားေတြေျပာ၊ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပင္လယ္ႀကီးထဲ ေနလံုးႀကီး နီက်င္စြာ စံုးစံုးျမဳပ္တဲ့အထိ ထိုင္ၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္လာၾကတယ္။ သူ႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔၊ က်ေနာ္က ဘႀကီးအိမ္ျပန္အိပ္။
ဒီသူငယ္ခ်င္းက ႏွစ္တိုင္း၊ ႏွစ္တိုင္း ဒိုင္ယာရီတအုပ္ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲဒီဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေတြမွာ ကဗ်ာေရးတယ္။ ဟို သည္မွတ္တယ္။ အျခားေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့မယ့္ရက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူက စေျပာလာတယ္။
“ေအာင္သူ… နင္နဲ႔ ငါ အခုလို ၿမိဳ႕ထဲသြားလာေနၾကတာ အမ်ဳိးေတြကလည္း ေမးလာၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ကေလး ေသးေသးေလး။ အသိေတြကလည္း ေမးၾကတယ္။ ငါ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲ။ … နင့္ကိုငါ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ိန္က်ရင္လည္း ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။” က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး။
က်ေနာ့္မွာ အမ်ဳိးသမီးကိစၥေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္လံုးေထြး ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနရတာလဲ။ က်ေနာ္ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ သေဘာထားတယ္။ အိမ္ေထာင္ဖက္တေယာက္ေလာက္ထိေတာ့ စိတ္ကူးလို႔ကို မရေသးဘူး။ က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိလို႔ အၾကာႀကီးတိတ္ေနတယ္။ သူကလည္း ေနဝင္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ပင္လယ္တဖက္ျခမ္းကို ေငးေနခဲ့တယ္။ သဲေသာင္ျပင္ ကို လက္နဲ႔ျခစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ရဲဘူး။ လိႈင္းလံုးသံေတြဟာ အခုမွ ပိုက်ယ္ေလာင္လာသလို ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ၾကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္မႈက ပိုႀကီးထြားလာတယ္။ အသက္ရွဴသံေတြေတာင္ က်ယ္ေလာင္တယ္ ထင္ရ ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာ။ ဒါဟာ မေကာင္းမွန္းလည္း က်ေနာ္သိတယ္။ က်ေနာ္တခုခုေတာ့ ေျဖရမယ္။ က်ေနာ္ တခုခုေတာ့ ေျပာရမယ္။
“ျပန္ၾကရေအာင္… ”
“မျပန္ခ်င္ဘူး” သူ ေျဖတယ္။
“ေမွာင္လာၿပီ၊ ျပန္ၾကရေအာင္… ”
အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ဘာေတြ ေျပာမိမွန္းလည္း မသိဘူး။
“နင္ေလ… တခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ဖက္စဥ္းစားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကို မစဥ္းစားပါနဲ႔ကြယ္။ ငါနင့္ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ သေဘာထားလို႔ ရ တယ္။ ငါ ခင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္…. “သူငိုေနသလား၊ ရွက္ေနသလား။ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ဝဲေနသလား က်ေနာ္ မသိႏိုင္ ဘူး။ အလင္းေရာင္က အေတာ္ အားနည္းေနခဲ့ၿပီ။ “ျပန္ၾကရေအာင္…” သူေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ ထလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အျပန္ လမ္း စက္ဘီးနင္းလာေတာ့လည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားမဆိုျဖစ္ၾကဘူး။ သူ႔အိမ္ေရာက္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူဘာတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ အိမ္ေပၚတန္းတက္သြားတယ္။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္အတြက္ ပိုၿပီးစိတ္ရႈပ္ေထြးလာခဲ့တယ္။ အူေပါက္ေနတဲ့ ခ်ည္တေထြးလိုပဲ။ အမယ္ ဘုတ္ ကယ္ သူ႔ခ်ည္ခင္ ဘယ္လိုရွင္းရပါ့ေလး ဆိုသလိုပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ပလာက်င္းေနတယ္။ မိတ္ေဆြ…. ခင္ဗ်ားတို႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ ပလာက်င္း၊ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ဖူးပါသလဲ။ လူေတြဟာ စိတ္ပလာက်င္းမႈကို မခံမရပ္ ႏိုင္လို႔ တခုခုနဲ႔ ေျဖသိမ့္ၾကရတယ္။ ေဆးလိပ္ကို နာနာဖြာတယ္။ အရက္ေသာက္လို႔ မူးသြားရင္ စိတ္ပလာက်င္းတာ ေျပ မလား၊ အကုန္ေမ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားမလားထင္လို႔ ေသာက္တယ္။ စိတ္ပလာက်င္းမႈေၾကာင့္ လူေတြ ဖုန္းကို ဟိုပြတ္ သည္ပြတ္နဲ႔ ေနတယ္။ ငါ့ကို တေယာက္ေယာက္ ဆက္သြယ္လာေလမလား။ စိတ္ပလာက်င္းမႈကို ေျဖသိမ့္ဖို႔ အခ်ဳိ႕က တရားထိုင္တယ္။ အခ်ဳိ႕က ပုတီးစိတ္တယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ စိတ္ပလာက်င္းမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ မူးယစ္ေဆးဝါးေတာင္ သံုးစြဲၾကတယ္။ ငိုခ်လိုက္ ၾကတဲ့ သူမ်ဳိးလည္း ရွိမွာေပါ့။ လူေတြ ရွင္သန္ၾကတာ အခိုက္္အတန္႔ေလး။ အဲဒီမွာ ခ်စ္ခင္ျခင္းနဲ႔ မုန္းတီးျခင္းက ေန႔နဲ႔ညလို၊ လင္းလိုက္ေမွာင္လိုက္ ရွိမွာေပါ့။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြကလည္း ဘဝေတြကို တြယ္ၿငိ ရစ္ပတ္၊ တုတ္ေႏွာင္တတ္တာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုတြယ္ၿငိဖြယ္ရာကို ရွာၾကရမလဲ။ စိတ္တြင္း ပလာက်င္းေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ တခုခုကို ဆုပ္ကိုင္ တြယ္ၿငိေနဖို႔ လိုအပ္ပါေသးသလား။ လူေတြမွာ ရုပ္ဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ စိတ္အေတြး အာရံု ၆ ပါးေတြနဲ႔ လႈပ္ရွား ေနၾကရတယ္။ ဒီအေပၚမွာပဲ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ျခင္ မစိစစ္ေနႏိုင္ဘူး။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး မၾကည့္ႏိုင္ၾကဘူး။
ခင္ဗ်ားဟာ..
ကြၽန္ေတာ္ဟာ…
ေလးသေခ်ၤ ကမာၻတသိန္းမွာ
ဘာမွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေပမယ့္
၅၅၀ ထက္ေပြတဲ့
နိပါတ္ေတြနဲ႔
ျဖစ္ရပ္ေတြ ထိရွခဲ့ၿပီ။အင္းစိန္ ကုကၠိဳလ္ပင္တန္းေအာက္မွာ
ဂ်စ္ပစီတေယာက္
ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အေလးအနက္မရွိမႈမ်ဳိးနဲ႔
ေပါ့ပါး ေမ်ာပါ
မ်က္စိ၊ နား၊ ပါးစပ္မ်ား
ပိတ္ထားပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ ဟင္းလင္းျဖစ္မႈတိုးေဝွ႔လို႔
ေတြ႔ ျမင္ သိ ေန။ငါ ဘာကိုခ်စ္ရမလဲ
ငါ ဘာကို မုန္းရမလဲ
ငါ ဘယ္သူ႔ကို သတ္ျဖတ္ရမလဲ
ငါ ဘယ္သူ႔ေျခ လွ်က္ရမလဲ။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔တယ္။ သတင္းတခုက က်ေနာ့္ရင္ဝကို လႈတ္ခတ္ေစတယ္။ Field Trip အၿပီး ျပန္လာလို႔ စံုတြဲျဖစ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္၊ သီတာေဆာင္ရဲ႕အတြင္းေရးေတြ ေပါက္ၾကားလာ တာ။ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္တယ္၊ မမွန္ကန္ဘူးဆိုတာ မေျပာႏိုင္ဘူး။
“ေဟ့ေကာင္၊ ၾကည့္လုပ္ဦး၊ မင္း … ဘာရႈပ္ထားတာလဲ။ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စုလိႈင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကား မေျပာမဆို ျဖစ္ ေန ၾကၿပီ ေျပာတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ သူလည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ “မင္းက င႐ႈပ္ပဲ၊ ငါးႏွစ္ေကာင္ေတာ့ မဖမ္းပါနဲ႔ကြာ”
က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ နက္ျဖန္ က်ေနာ္ စုလိႈင္ကို ရည္းစားစကား ေျပာေတာ့မယ္။
“ေတာင့္ထားရတာ မာခဲမေနဘူးလား
ငါ ငိုခ်လိုက္တယ္
(အရာရာဟာ အစက ျပန္စလို႔ရေတာ့မယ့္အတိုင္း)
ငါတေယာက္တည္း
တြားသြား ေပါက္ေရာက္ခဲ့ပံုကို
အခု ထုတ္ေဖာ္မိေပါ့။”(ေအာင္ခ်ိမ့္) ၈၇၊ ဧၿပီ
(ဘဝ၏ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္… မွ)