လင္းငယ္ ● ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ေဆာင္း
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၇
ေဆာင္းႏွင္းေတြက ပိတ္ပိတ္သည္းသည္း က်ေနသည္။ သူ႔မ်က္မွန္ကို လာတင္သည့္ ျမဴႏွင္းေတြက အၾကည့္ေတြကို ေဝဝါးေစသည္။ မႈန္ရီမိႈင္းေနသည့္ ျမင္ကြင္းကို ပိုလို႔ရီေဝစြာ ၾကည့္ရသလိုမ်ိဳး႐ွိသည္။ မနက္ေနက ထြက္မလာေသး။ အလင္းေရာင္ကေတာ့ နည္းနည္းရေနၿပီ။ လမ္းမႀကီးအတုိင္းေလွ်ာက္လာရင္း ညာဘက္လမ္းသြယ္ေလးအတုိ္င္း ခ်ဳိးဝင္ လိုက္သည္။ လမ္းသြယ္ေလးနဲ႔လမ္းမႀကီးေထာင့္တေနရာ၊ လက္ဝဲဘက္မွာ ပန္းျခံငယ္ေလး ႐ွိသည္။
ပန္းၿခံေလးေနာက္မွာ အစိမ္းေရာင္နဲ႔အျဖဴေရာင္စပ္ စာသင္ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္း။
ပန္းျခံထဲမွာေတာ့ ေၾကးဝါေရာင္ေတာက္ေနသည့္ ဆရာေတာ္အ႐ွင္သူျမတ္၏႐ုပ္တုက ကိုယ့္ကုိငံု႔လို႔ၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္း ကို မသိမသာငဲ့ေစာင္းက ေလးျမတ္စြာ ဂါရဝျပဳလိုက္သည္။ တခ်ိန္တခါက အေမွာင္ဖံုး၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည့္ ကြၽန္ႏုိင္ငံငယ္ ေလးကို ႏိုးၾကားသိျမင္လာေအာင္ ကနဦးအလင္းေရာင္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သူ အ႐ွင္ျမတ္က ေလာကတာဝန္ကို ေက်ပြန္ စြာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေနေလၿပီ။ ကနဦးအလင္းေရာင္တို႔ ထံုးစံအတုိင္း သဲသဲကြဲကြဲ လင္းလင္း႐ွင္း႐ွင္း ႐ွိခ်င္မွ႐ိွမည္။ သို႔ေသာ္ ထုိကနဦး အလင္းေလးသည္ပင္ ေတာက္ပေသာ ေနေရာင္ျခည္၏အနာဂတ္ကို အစျပဳေပးခဲ့သည္ပဲ။
သူေတြးရင္း ေျခလွမ္းကိုဆက္သည္။
လက္႐ွိပစၥကၡအလင္းမလာခင္ သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အလင္းေရာက္မလာေသးတဲ့ ေန႔အေၾကာင္း စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ ဒီေန႔ ေနသာတဲ့ ေန႔ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ ေတြးမိိျပန္သည္။ အ႐ွင္သူျမတ္ ျပသခဲ့ဖူးတဲ့ မီး ႐ႉးတန္ေဆာင္အလင္းကို ငါတုိ႔မ်ဳိးဆက္ေတြ ထြန္းညွိသယ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ရဲလား။ အလင္းေရာင္ရဲ႕အရသာကို ငါတို႔ မွ်ေဝခံစားခြင့္ရခဲ့ရဲ႕လား။ အခုေရာ အလင္းက ႐ွင္းလင္းေနၿပီလား။
ကုန္းဆင္းေလးအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ညာဘက္မွာ ႐ွစ္ေသာင္းပုထိုးေတာ္ႀကီးကို ခန္႔ခန္႔ညားညား ျမင္ရသည္။ ညေနဆည္းဆာ ေနဝင္ခ်ိန္တုိင္း ပုထိုးေတာ္ႀကီးရဲ႕အေနာက္ဘက္မုဒ္ဦးေပၚမွာ အလွဓာတ္ပံု႐ိုက္သူေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ သည္။
ျမင့္ျမင့္မားမား ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္တည္႐ွိေနသည့္ ပုထိုးေတာ္ႀကီးက ကမာၻေက်ာ္မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ၊ ခရီးသြားလမ္း ညႊန္ေတြထဲ မွာ၊ ေလေၾကာင္းလိုင္း ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ အထင္ကရပါဝင္ရသည့္ မ႐ွိမျဖစ္အမွတ္အသားတခု ျဖစ္ ေနၿပီ။ အတိ္တ္က ဘုရင့္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ဘုရားတကာ မင္းဘာဘုရင္ စိတ္ကူးထဲပင္ ထည့္ခဲ့မည္မဟုတ္သည့္ ၂၁ ရာစုရဲ႕ပံုရိပ္ ေတြ ျဖစ္သည္။ အခုမနက္ခင္း အခ်ိန္မွာေတာ့ က်က္သေရအျပည့္ျဖင့္ ႐ွင္းလင္းေနျပန္သည္။ ႐ွစ္ေသာင္းပုထုိးေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္မုဒ္ဦးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ မနီးမေဝးမွာ ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ ဒုထည္အႀကီးမားဆံုးလို႔ဆုိၾကသည့္ ထုကၠန္ သိမ္ပုထိုးေတာ္က ခပ္ဝင့္ဝင့္႐ွိေနသည္။
ညေနခင္းေနေရာင္ျခည္က ထုကၠန္သိမ္ညာဘက္ဖ်ားကေန တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာဆင္းသြားရင္း ေနဝင္သြားသည့္ အလွက ျမင္ဖူးသူတုိင္း ေမ့မရမည့္ကမာၻေက်ာ္အလွ။ သူ႔ရင္ထဲစြဲေနသည့္ ျမင္ကြင္း။ အရင္ေန႔ ညေနကပင္ အပ်ဳိ ေခ်တသိုက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ အလွဖမ္းေနခဲ့တာကို သူေငးၾကည့္ေနခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ သူတည္းေယာက္တည္း ျမဴႏွင္းၾကား။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႔ ယိမ္းႏြဲ႔ညဥ့္ျမဴႏွင္း
ဖူးသစ္စေဆာင္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ
ဟုိတခ်ိန္က ျမဴႏွင္းၾကား
တဖြဲဖြဲက် လွလို႔နီရယ္
ဒီအခ်ိန္ မင္းက တေယာက္တည္း
ႏွစ္ထုဗဟုိလယ္ ေအးစက္ေနေလဖို႔ဗ်ာယ္
သီးခ်င္းတပိုင္းတစကုိ ႏႉတ္ဖ်ားေရာက္လာသည္။ ႏွင္းျမဴေတြ ရစ္သိုင္းေနတဲ့ ညိဳေမွာင္ေမွာင္ အေဆာက္အဦ ေတြေၾကာင့္ သူလြမ္းသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ သူဘာကိုလြမ္းသလဲ။ ဒီေနရာကို ဒီအခ်ိန္ ေရာက္တုိ္င္း သူလြမ္း ေမာစြာ ခံစားရသည္။ အတိတ္က ေ႐ႊထီးေဆာင္းခဲ့တဲ့သမိုင္းေတြကိုလား။ လြမ္းစရာေတာ့ ေကာင္းသည္အမွန္။
သူ႔အလြမ္းေတြကို ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။ လမ္းဆံုေလး တခုေရာက္ေတာ့ ညဘက္ကို ကုန္းျမင့္ အတို္င္းတက္သြားရင္ ရတနာပံုေစတီေဘးအတုိင္းျဖတ္ကာ ရတနာမာရ္ေအာင္ဘက္ကို ဦးတည္သည့္ လမ္း။ ဘယ္ဘက္ ကုိလိုက္ရင္ေတာ့ ထုကၠနိသိမ္ေဘးကေန လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ကာ မဂၤလာမာရ္ေအာင္ ဘက္ထိ ေရာက္သည္။ သူဒီလမ္း ဆံုမွာ ရပ္ရင္း ေတြေဝေနသည္။ ဘယ္လမ္းကိုလိုက္ရမလဲ။
တခုက လမ္းတိုသည္၊ လူ႐ႉပ္သည္။ တခုက လမ္း႐ွည္သည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းသည္။ နည္းနည္း ပိုၿပီးအားထုတ္ ရမည္။ ဘယ္လမ္းကို ေ႐ြးရမလဲ။ အတိတ္က လူေတြကို ဘယ္လမ္းကိုေ႐ြးခဲ့ၾကသလဲ။ သူလည္း အဆင္သင့္သလို ေ႐ြးခဲ့ သည္ခ်ည့္။
သို႔ေသာ္ လက္႐ိွေခတ္အေနမွာေတာ့ သူတု႔ိသတိႀကီးႀကီးထား ေ႐ြးခ်ယ္ရမည္ျဖစ္သည္။ အမုန္းတရာမီးတို႔ ေလာက္ၿမိဳက္ေန ေသာလမ္းလား။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေသာ အသိုက္အဝန္းလား။ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့လမ္းလား၊ လူ တုိင္းအတြက္ ေကာင္းမယ့္ လမ္းလား။ ဘယ္လမ္းကဘယ္လိုဆိုတာ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းမဟုတ္ေတာ့လည္း ေဝခြဲရခက္သည္။ ကိုိယ့္အားကိုယ္ ကိုးစားခြင့္ အသံုးခ်ခြင့္၊ ပါဝင္ခြင့္မ႐ွိျပန္ေတာ့လည္း ရင္မြမ္းကာ နာခံခက္လွသည္။
အဆံုးမ႐ွိတဲ့ လမ္းေလလား။ ဆံုခ်က္မရွိတဲ့ လမ္းေလလား။ အေျဖေပးႏုိင္မယ့္သူ ဘယ္မွာလဲ။
မဆံုႏုိင္ ႏွင္းတိနဲ႔လမ္း
လြမ္းေမာစရာေဝ မင္းက ဇာမွာ ေရာက္ေန
ငါတုိ႔အတူ ေဆာက္တည္ခ ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားခေန႔ေတြ
ကံစီမံရာအတိုင္းသာ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေက
ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတေနရင္းနဲ႔
သီခ်င္း႐ွင္ကေတာ့ ခ်စ္သူကိုလြမ္းေနျခင္း ျဖစ္မည္ထင္၏။ သူ႔အတြက္က ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရကို ခ်စ္ရသူကို ေမွ်ာ္ ေနရျခင္း။ အင္းေလ ေရေတြေျမေတြထက္အေရးႀကီးတဲ့ သူ႔တုိ႔လူ႔အသိုက္အဝန္းေလးကို ခ်စ္ခင္စြာ ေဖးမႏုိင္မယ့္ သူ ေမွ်ာ္မိတာပါပဲ။ အျပဳခံေတြအျဖစ္ေတာ့ သူတို႔မျဖတ္သန္းခ်င္။ သူတို႔အဘိုးအေဘးေတြက ဒီအေမြေတြထား ရစ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သူတို႔လည္း သူတို႔မ်ဳိးဆက္အတြက္ တခုခု ေကာင္းတာေလးေတာ့ထားခ်င္ခဲ့သည္မွာ ႐ိုးစင္းသည့္ဆႏၵသာ ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းမနက္ခင္း ရဲ႕မပီျပင္သည့္ အလင္းတစသာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ငါတု႔ိအတူ ေဆာက္တည္ရင္း
ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခရသမွ် ၿပိဳလဲ
ဇာပိုင္ ကံၾကမၼာဆိုးလဲ
ငါတို႔ မထင္မွတ္ေလခ
ေငြႏွင္းမႉန္စိုလို႔ အသက္မဲ့ေဒဘဝေခ်
သူ႔ေ႐ွ႕ဆက္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ႏွင္းထုက ပိုၿပီးသိပ္သည္း လာသည္။ ျမင္ကြင္းက မိႉင္းမိႉင္းရီရီျဖစ္ကာ လမ္းေပ်ာက္ သလို ျဖစ္သြားသည္။ သူလက္ဖ်ားမ်ားႏွင့္ တို႔ထိ ကစားၾကည့္ေတာ့ သူ႔လက္ေတြ တုန္ေနသည္။ ဆုိး႐ြားခဲ့တဲ့ သူတို႔အရပ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတြးမိေတာ့ ေက်ာစိမ့္စိမ့္ျဖစ္သည္။ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့သည့္ သူတို႔ပံုရိပ္ ေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္ လူ႐ိုင္း ဆန္လြန္းေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကမၼာငင္ေနသည့္အျဖစ္က အဆံုးအစြန္ ဆံုးေရာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေနမလာခင္ ႏွင္းပိုက်တတ္သည့္သဘာဝ၊ အလင္းမလာခင္ ပိုေမွာင္တတ္သည့္သေဘာပဲ ျဖစ္မွာပါဟုျပန္ေတြးကာ စိုး႐ြံ႕စိတ္ကိုေလ်ာ့ရသည္။
ေ႐ွ႕ကိုသာမ်က္ႏွာမူရင္း အားတင္းကာ ေလွ်ာက္ရမည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔မျဖစ္။ အလင္းေတြ ျမင္ရေတာ့မည္။ ဒါေပမဲ့ သူကသာ အားတင္းရင္းလမ္းေလွ်ာက္ကာ ခရီးႏွင္ေနရသည္။ ဇြဲတင္းေနရသည္။ သူ႔ ညီအစ္ကိုမ်ားက ေတာ့ အိပ္လို႔ေကာင္း ေနတုန္း႐ွိမည္။ အတီေတက အိပ္မက္ေဟာင္းႀကီးကို ျပန္မက္ေနၾကဦးမည္လား။ အိပ္မက္ ေဟာင္းႀကီးကိုစြန္႔ ဖို႔သူစည္း႐ံုး ႏုိင္ပ့ါမလား။
အိပ္မက္အသစ္ေတြရလာရင္ ဘယ္သူက အိပ္မက္အေဟာင္းအေဆြးႀကီးကုိဖက္တြယ္ထားခ်င္မလဲ။ ဒီေတာ့မွ သူတို႔မွာ အိပ္မက္အသစ္ေတြလုိအပ္ေနတာ သတိျပဳမိရသည္။ သူ႔ညီအစ္ကိုေတြကို အိပ္မက္အသစ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ အိပ္မက္အသစ္ေတြ ရွိေနေၾကာင္း ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေျပာမည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကမာၻေက်ာ္တဲ့ညေန ခင္းအလွေလးတခု သူတုိ႔မွာ႐ွိေနေသးေၾကာင္း၊ လြမ္းေမာစရာအျပည့္နဲ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ေဆာင္းမနက္ခင္းမ်ား ႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပရမည္။
စိတ္ကိုတည္တည္ထားၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရေရးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းျမဴေတြႀကဲသြားၿပီး သူလမ္းဆက္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ ခဲ့သည္။ အလြမ္းေတြက ျပန္ႏိုးလာသည္။ ေအးခ်မ္းမႈက မ်က္ႏွာကိုပြတ္ထိကာ ႐ႊင္လန္းေစသည္။ ဘိုးေဘးတို႔၏ေကာင္းမႉကို မွ်ေဝခံစားလိုက္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုသာယာလာသည္။ ေဆာင္းမနက္က ပိုၿပီး ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ေကာင္းသြားသည္။
၃၀၊၁၀၊၂၀၁၇။ ညပုိင္း ၁၁း၃၀၊ ဘန္ေကာက္။
စာကိုး (သီခ်င္းကိုး)။ ။ ဝင္းကိုခုိင္၏ “ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ေဆာင္း”