လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● သဟဇာတ

လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● သဟဇာတ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၊ ၂၀၁၇


“နင္တုိ႔က ကုလားလား။ ငါေမးတာက ဝက္သားမစားတဲ့ကုလားလားလုိ႔”

ကြၽန္မတုိ႔ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည့္ကာ ျပံဳးလုိက္ၾကသည္။ ဒီလုိေမးခြန္း အေမးခံရျခင္္း သည္ ကြၽန္မတို႔အတြက္ အဆန္းမဟုတ္။ ကြၽန္မတို႔၏ ႐ုပ္ရည္ေတြသည္ ကုလားနွင့္တူသည္ကုိိ ကုိယ့္ဘာသာသိျပီးသား။ တကၠသုိလ္ေရာက္မွ ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားက လၻက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္း၊ ထမင္းအတူစားရင္း ကြၽန္မတုိ႔ ဘာလဲဆုိတာကုိ အကဲခပ္တတ္ၾကသည္။  ထုိထဲကမွ ဒီသူငယ္ခ်င္းက တုိက္႐ုိက္ေမးလာျခင္းျဖစ္သည္။

အမက ေျဖသည္။

“ငါက ခရစ္ယာန္ပါ”

“ေအာ္”

ကြၽန္မကေတာ့ ျပံဳးရံုသာျပံဳးေနလုိက္သည္။ ကြၽန္မ၏အျပဳအမူေတြကုိၾကည့္ျပီး မ်က္စိလည္ၾကသည္ကုိ ကြၽန္မ သေဘာက် သည္ေလ။

“ခရစ္ယာန္က ဝက္သားစားတယ္ေနာ္”

“စားပါတယ္။ စားလုိ႔ရတာအကုန္စားပါတယ္”

“ခရစ္ယာန္ကလည္း ကုလားပဲမဟုတ္လား”

“ခရစ္ယာန္က ဘာသာ၊ ကုိးကြယ္တဲ့ဘာသာပဲ။ ဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ ကုလားလဲရွိတယ္။ ဗမာလဲရွိတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့”
“ေအး၊ ခ်င္းေတြလဲရွိတယ္”

ဗမာအမ်ားစုျဖစ္ေသာ သည္အညာတကၠသုိလ္မွာ တုိင္းရင္းသားသိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ခ်င္းလူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ရွိသည္။ သူတုိ႔ ကုိေတာ့ ခရစ္ယာန္ေတြမွန္းသိေလသည္။

“ခ်င္းေတြတက္တဲ့ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔အတူတူပဲလား”

“မတူဘူး။ ငါတုိ႔က ဟုိဘက္က ခ်ာ့ခ်္မွာတက္တာ။ ခ်င္္းေတြက မက္သဒစ္ေတြမ်ားတယ္္”

အစ္မ၏အေျဖကုိ သူနားလည္ပံုမေပၚ။ သူ႔မ်က္နွာမွ ဇေဝဇဝါဟန္ကိုၾကည့္ျပီး အစ္မကဆက္ရွင္းျပသည္။  “ခရစ္ယာန္ေတြမွာ ဂုိဏ္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သမိုင္းမွာသင္ရသားပဲ။ ႐ုိမန္ကက္သလစ္တုိ႔ ပ႐ုိတက္စတင့္ တုိ႔၊ အဲလုိေပါ့”

“ငါသိတယ္။ နင္ေျပာတာ ဘရင္ဂ်ီဘုရားေက်ာင္းပဲ”

“ေအး၊ ဟုတ္တယ္”

သူငယ္ခ်င္းသည္ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ ကို မႈတ္ေနရင္း ခ်ီတံုခ်တံုဟန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာေလသည္။

“ငါေမးခ်င္တာရွိတယ္။ စိတ္မဆုိးနဲ႔ေနာ္္”

“ေမးပါ။ ရပါတယ္”

နွစ္ျခင္းေတြ၊ ေရျဖန္းေတြ ဆက္ေမးလိမ့္ဦးမည္ဟု တြက္ဆထားလိုက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္၊

“နင္တုိ႔ဘုရင္ဂ်ီေတြက မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆုိရင္ ပန္းဦးလႊတ္ရတယ္ဆုိ”

“ေဟ”

အစ္မေရာကြၽန္မပါ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။ သည္လိုစကားမ်ိဳး သူဘယ္က ၾကားလာပါသနည္း။ အစ္မေရာ ကြၽန္မပါ တျပိဳင္တည္း လုိလုိေျဖလုိက္မိသည္။

“မဟုတ္ပါဘူးဟ”

အသံအနည္းငယ္က်ယ္သြား၍ ကုိယ့္ဘာသာျပန္ထိန္းလုိက္ျပီး သူ႔ကုိဆက္ေမးရသည္။

“နင့္ကုိဘယ္သူေျပာတာလဲ”

“ဘယ္သူေျပာတယ္ရယ္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပါပဲ။ ငါတုိ႔ ဒီလုိပဲသိထားတယ္ေလ။”

ကြၽန္မအနည္းငယ္စိတ္ညစ္သြားသည္။

“ပန္းဦးလႊတ္တယ္ဆုိတာ ပုဂံေခတ္က အရည္းၾကီးေတြလုပ္တာပါဟာ၊ ဒီေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳးရွိမလားဟ၊ စဥ္းစားဦးမွေပါ့။”

ကြၽန္မစိတ္တုိသြားသည္ကုိ သိေသာ အစ္မက လက္ကုိကုတ္သည္။

“နင္တုိ႔က မသိလုိ႔ပါ။ ဒါမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ တအားၾကီးမကြာလွပါဘူး။”

“သိပါဘူး။ ငါလဲ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးလုိ႔ ထင္ေပမယ့္ ဒီလုိပဲေျပာၾကလုိ႔ ေမးၾကည့္တာပါ။” သူက ေလ်ာခ်သြားသည္။

“နင္တုိ႔ဘုရားရွိခုိးတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ့္ပံုပဲ။ သီခ်င္းေတြလဲဆုိရတယ္။”

“ၾကည့္ခ်င္ရင္ လာမယ့္တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ ငါတုိ႔နဲ႔ အတူတူလုိက္ခဲ့ေလ။”

“အဲလုိ လုိက္ခဲ့လုိ႔ရလား။”

“ရပါတယ္ဟ”

“ေအး၊ အဆင္ေျပရင္လုိက္ခဲ့မယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္တယ္”

“ဘာမွေၾကာက္စရာမရွိပါဘူး။ လုိက္ခဲ့ၾကည့္လုိက္”

အေဆာင္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ အစ္မနွင့္ကြၽန္မ သည္အေၾကာင္းကုိပဲ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။

“အစ္မရယ္။ တကၠသုိလ္ေတာင္္တက္ေနျပီ။ ဒီေလာက္ဗဟုသုတနည္းရလား”

“အဲလုိမေျပာနဲ႔ေလ။ နင္က နွစ္ပုိင္းတပုိင္းမို႔ သိတာဟဲ့။ သူတုိ႔က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဗုဒၶဘာသာ တမ်ိဳးထဲသိျပီး ၾကီးလာတာ။ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ သူေမးေဖာ္ရတာေတာ္ေသးတယ္။ ငါတုိ႔ျပန္ေျပာျပလုိ႔ရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ တသက္လံုးဒီအတုိင္းထင္သြားမွာ။ နင္ေရာ ဗလီထဲဝင္ဖူးလုိ႔လား၊ ကုလားဘုရားေက်ာင္းထဲ ေရာက္ဖူးလို႔လား။”

အေဖခရစ္ယာန္၊ အေမဗုဒၶဘာသာမွ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ ကြၽန္မသည္ တကယ့္ကုိ နွစ္ပုိင္းတပုိင္းျဖစ္သည္။  ဘယ္ဘာသာကုိမွ ထဲထဲဝင္ဝင္ မေလ့လာမလိုက္စားဖူးေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာနွင့္ပတ္သက္ေသာ ယံုၾကည္မႈ၊ အေလ့အထ၊ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားနွင့္ ရင္းနွီးသလုိ ခရစ္ယာန္ဘာသာနွင့္လဲ အကြၽမး္တဝင္ရွိေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟုိသူငယ္ခ်င္းကုိ ဗဟုသုတနည္းလွခ်ည့္ဟု ထင္မိျခင္းျဖစ္သည္။ အစ္မေျပာလုိက္ေတာ့မွ ဗလီကိုမေရာက္ဖူး၊ ဟိႏၵဴကုလားဘုရားေက်ာင္းကုိ မသြားဖူးေၾကာင္း သတိရမိသည္။ သြားၾကည့္ဝင္ၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးပင္မရွိခဲ့သည္ကုိ ဝန္ခံရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္မအတြန္႔တက္လုိက္ေသးသည္။
“ဗလီထဲကုိက မိန္းမေတြ မဝင္ရဘူးမဟုတ္လား။”

“ငါလဲေသခ်ာမသိဘူး”

“ဟုတ္သား၊ ငါတုိ႔ မသိဘူးေနာ္”

ကြၽန္မတုိ႔တြင္ ဟိႏၵဴကုိးကြယ္သူ သူငယ္ခ်င္း၊ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိေသာ္လည္း သူတု႔ိ၏ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္မႈနွင့္ပတ္သက္၍ ဘာမွ ေသခ်ာမေမးၾကည့္ဖူးေပ။ ကြၽန္မတုိ႔အာရံုတြင္ ထင္ရွားသည္မွာ မြတ္ဆလင္သည္ ဝက္သားမစား၊ ဟိႏၵဴသည္ အမဲသားမစားဟူ၍သာ။ ထုိဘာသာတုိ႔သည္ ေယာက္်ားနွင့္မိန္းမအလြန္ခြဲျခားသည္ဟူ၍သာ။ အိႏိၵယနုိင္ငံတြင္ ဇာတ္ခြဲျခားမႈ မ်ားျပားသည္ဟူ၍သာ ျဖစ္သည္။

ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ မုတ္ဆိတ္ဖားဖားနွင့္ ဗလီဆရာၾကီးမ်ားကုိ ေၾကာက္္ခဲ့ဖူးသည္။ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရားမ်ားသည္ ကြၽန္မတုိ႔ ကေလးမ်ား၏အျမင္တြင္ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာမ်ားျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္းအဝက ဘီလူး႐ုပ္ၾကီးမ်ားကုိ ေၾကာက္လြန္း၍ အထဲမဝင္ရဲခဲ့ေပ။ ၾကီးလာေတာ့ ဒါေတြကိုမေၾကာက္ေတာ့ေသာ္လည္း ရင္းနွီးမႈေတာ့မရွိခဲ့ပါ။

မြတ္ဆလင္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ဝက္သားမစားသနည္းဟု အၾကိမ္မ်ားစြာေမးခဲ့ဖူးသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဟာလာလုပ္ရသနည္း ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ သူတုိ႔ကလည္း ဘာ့ေၾကာင့္ဟု ေသခ်ာေျဖဖူးတာမရွိ။ ဒီလုိပဲေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နွင့္ ျပိီးစလြယ္ေျဖသည္သာ။ သူတုိ႔၏ ဘာသာေရးအေၾကာင္းအေလးအနက္ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးဖူးတာမရွိေခ်။

အညာျမိဳ႕မ်ား၏ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲမ်ားတြင္ လာသမွ်ဧည့္သည္ကုိ ထမင္းေကြၽး၊ မုန္႔ေကြၽးဒါနျပဳဧည့္ခံေသာ အေလ့ရွိရာ၊ ကြၽန္မတုိ႔ မိတ္ေဆြ မြတ္ဆလင္အိမ္ကလည္း အမ်ားနွင့္အတူ ထမင္းေကြၽး၊ မုန္႔ေကြၽးဧည့္ခံေလသည္။ ရပ္ကြက္စုေပါင္းအလႈဒါနမ်ားျဖစ္ေသာ ဝါဆုိသကၤန္းကပ္၊ ကထိန္ပြဲမ်ားတြင္ ကြၽန္မတို႔နွင့္အတူ ပါဝင္ေသာ မိတ္ေဆြကုိ ကြၽန္မတုိ႔လူငယ္ေတြသာမက လူၾကီးေတြကပါ သေဘာက်ၾကေလသည္။ သူတုိ႔၏ ဘာသာေရးပြဲမ်ားတြင္ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔မပါဝင္ဖူးေပ။ မည္သုိ႔ ပါဝင္ရမွန္းလဲမသိေခ်။ အစ္ေန႔တြင္ သူတို႔အိမ္မွပုိ႔လာေသာ စမုိင္ကုိ အရသာရွိရွိစားရသည္။ အစ္ၾကီးေန႔တြင္ ကြၽန္မတို႔အိမ္အတြက္ အမဲသား ငါးဆယ္သားခန္႔ ပုိ႔ေပးေလ့ရွိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ႏြားသတ္လုိက္သလဲ မသိလုိက္ေပ။ သူတုိ႔ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးေသာ္လည္း မည္သုိ႔မည္ပံု ျပဳလုပ္ၾကသနည္း မသိေခ်။ ကြၽန္မတုိ႔၏ အလွဴဒါနမ်ားတြင္ သူတို႔လည္း ပူးေပါင္းပါဝင္ၾကေသာ္ျငား၊ သူတုိ႔၏ အလႈဴဒါနမ်ားတြင္ ကြၽန္မတုိ႔ ပါဝင္ဖူးျခင္းမရွိေပ။ ပါလုိ႔ရမရလဲ မသိေခ်။

“ဗလီသြားတက္ၾကည့္ဖုိ႔ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး”

“ဒါေပမယ့္စမုိင္နဲ႔ အမဲသားေတာ့ ၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား”

“ေအးေလ။ စားရရင္ျပီးတာပဲေလ၊ ဟား၊ဟား”

ကြၽန္မနွင့္အမနွစ္ေယာက္သား ရယ္ေမာလုိက္ၾကသည္။ မနက္ျဖန္ ဒီပဝါလီေန႔၊ ေက်ာင္းပိတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းဟိႏၵဴေကာင္ မေလးအိမ္က ပုိ႔လုိက္မည့္မုန္႔အခ်ိဳမ်ားကုိ ဝုိင္းစားၾကရေပဦးမည္။