(ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ သုံးသပ္ခ်က္)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၇
● ဒုတိယအႀကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံႏွင့္ ေျဖရွင္းရန္လိုသည့္ျပႆနာမ်ား
ဤေနရာ၌ ဒုတိယအႀကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံဟုဆိုရာတြင္ ပထမအႀကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံႏွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ၾကား အမ်ဳိး သားအဆင့္ေဒသအလိုက္ လူမ်ဳိးအလိုက္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကိုပါ ဆိုလိုသည္။ ညီလာခံတခုႏွင့္တခုၾကားတြင္ ေဒသအလိုက္ လူမ်ဳိးအလိုက္ အမ်ဳိးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားျပဳလုပ္သြားမည္ဆိုသည္မွာ NCA ပါသေဘာတူညီခ်က္တခုျဖစ္ သည္။
အမ်ဳိးသားအဆင့္ နိုင္ငံေရးေႏြးပြဲမ်ားကို ကရင္ျပည္္နယ္ႏွင့္ တနသၤာရီတိုင္း ပဲခူးတိုင္းတြင္ ဦးစြာျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။ NCA လက္ မွတ္ထိုးထားသည့္ အဖြဲ႕မ်ားထဲမွ ကရင္ ၃ ဖြဲ႕ႏွင့္ ABSDF တုိ႔ ျပဳလုပ္ခြင့္ရခ့ဲသည္။ ေနာက္ပိုင္း ထပ္မံညိႇႏႈိင္းမႈအရ ခ်င္း ျပည္ နယ္ႏွင့္ ပအုိ႔ဝ္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသတုိ႔တြင္ ျပဳလုပ္ခြင့္ရသည္။ NCA ထိုးထားသည့္ CNF ႏွင့္ PNLO တုိ႔ ထပ္မံ လုပ္ ခြင့္ရခ့ဲသည္။ RCSS အား ရွမ္းျပည္နယ္၌ လုပ္ခြင့္ျပဳသည္ဆိုေသာ္လည္း က်င္းပမည့္ေနရာႏွင့္ပတ္သက္၍ ညိႇႏႈိင္း၍ မရသျဖင့္ မျပဳလုပ္နိုင္ခ့ဲေပ။ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ ALP အေနႏွင့္ လုပ္ခြင့္မရေပ။ အကဲဆတ္သည့္အေျခအေနရွိသည့္ျပည္နယ္ျဖစ္၍ လုပ္ခြင့္မျပဳဟု ဆိုပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ လူမ်ဳိးအလိုက္အမ်ဳိးသားအဆင့္ေဆြးေႏြးပြဲ မလုပ္ျဖစ္ေသာအခါ ေဒ သအလိုက္ေဆြးေႏြးပြဲဆိုသည္ကို ျပည္နယ္အစိုးရက ၾကီးမွဴးက်င္းပခ့ဲသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဤေဆြးေႏြးပြဲသည္ UPDJC ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ က်င္းပျခင္းဟုတ္မဟုတ္ မရွင္းလင္းေပ။ ထိုရွမ္းျပည္နယ္ေဒသအဆင့္ ေဆြးေႏြးပြဲကို ရွမ္းျပည္နယ္အစိုးရ ႏွင့္ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနတုိ႔မွ ဦးစီးက်င္းပသြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ဳပ္၍ဆိုလ်င္ NCA ထီးရိပ္အတိုင္းသြားမည္ NCA အတိုင္းရပ္တည္မည္ဟုဆိုၾကေသာ္လည္း NCA လက္မွတ္ ထိုးထားေသာ ၈ ဖြဲ႕စလုံး NCA ပါအတိုင္း အမ်ဳိးသားအဆင့္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို က်င္းပခြင့္မရခ့ဲဟု ဆိုရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားဆင့္ေဆြးေႏြးပြဲျပဳ လုပ္၍ မိမိတုိ႔ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ သေဘာထားမ်ားကို စုစည္းခြင့္မရ၍ ဒုတိယအႀကိမ္ ၂၁ ရာစု ပင္လုံတြင္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုးမည္မဟုတ္ဟု RCSS ကႀကိဳ တင္ထုတ္ျပန္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
NCA သေဘာတူညီခ်က္အရျပဳ လုပ္ေသာ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ NCA လက္မွတ္ထိုးထားေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား အျပင္ တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ားအပါအဝင္ တရားဝင္နိုင္ငံေရးပါတီမ်ာလည္း ပါဝင္ၾကေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ဳိးသားအဆင့္နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မရွိေသာ တိုင္းရင္းသားလူနဲစုမ်ား ပါဝင္ျခင္းသည္လည္း ေကာင္း၊ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမရွိသည့္ တိုင္းေဒသၾကီးမ်ားရွိ တိုင္းရင္းသားလူနဲစုမ်ား အမ်ဳိးစားအဆင့္ေဆြးေႏြးမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း မေတြ႕ရွိရေပ။
ဥပမာအားျဖင့္ဆိုလ်င္ ဧရာဝတီတိုင္းအတြင္းရွိ ကရင္/ရခိုင္၊ မေကြးတိုင္းအတြင္းရွိ ေျမျပန္႔ခ်င္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းအတြင္းရွိ က ဒူး/ကဏန္း/နာဂရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းရွိ အင္းသား/ဓႏု စသည့္ တိုင္းရင္းသားလူနဲစုမ်ားသည္ ေဆြးေႏြးပါဝင္ခြင့္မရွိၾကေပ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ျပည္နယ္အလိုက္ တိုင္းေဒသၾကီးအလိုက္ အမ်ဳိးသားအဆင့္နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ အဆိုပါ တိုင္းရင္းသား လူနဲစုမ်ား ပါဝင္နိုင္ေရးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္လိုအပ္သည္။ လက္နက္မကိုင္၍ လူရာမဝင္ ေဆြးေႏြးခြင့္မရွိသည့္ အေျခ အေနမ်ဳိးမျဖစ္ရန္ လိုပါသည္။
၂၀၁၇ ေမလကုန္ ဒုတိယအႀကိမ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံက်င္းပရန္ေခၚဆိုေသာအခါ UPDJC တြင္ မူအရသေဘာတူထား ေသာ အဆိုျပဳတင္သြင္းခ်က္ ၄၁ ခ်က္ (ေျမယာက႑ဖြင့္ဆိုခ်က္ ၄ ခ်က္အပါ စုစုေပါင္း ၄၅ ခ်က္) အား ညီလာခံတြင္ တင္သြင္း၍ ျပည္ေထာင္စုသေဘာတူစာခ်ဳပ္အစိတ္အပိုင္းအျဖစ္ ထည့္သြင္းရန္ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္မည္ဟု ေၾကညာခ့ဲပါသည္။
ညီလာခံတြင္ လက္ေတြ႕ေဆြးေႏြးခ့ဲေသာအခါ အခ်ိန္ေလာက္ငျခင္းမရွိဟု ကိုယ္စားလွယ္တုိ႔က ဆိုပါသည္။ ဒုတိယျပႆနာ မွာ သေဘာတူညီခ်က္ရယူရာတြင္ NCA စာခ်ဳပ္ပါအတိုင္း မဲခြဲဆံုးျဖတ္ျခင္းမရွိဘဲ ဖိအားေပး၍ သေဘာတူညီခ်က္ရယူခ့ဲသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားရယူရာတြင္ နိုင္ငံေရးက႑မွ အဆိုျပဳခ်က္ ၂၀ အနက္မွ ၁၂ ခ်က္သာ သေဘာ တူ နိုင္ခ့ဲသျဖင့္ စုစုေပါင္း ၃၇ ခ်က္သာ သေဘာတူညီခ်က္ ရယူနိုင္ခ့ဲသည္။ လုံျခံဳေရးက႑၌ သေဘာတူညီခ်က္ ရယူနိုင္ျခင္း မရွိေပ။ ေျမယာႏွင့္သယံဇာတက႑၌ ေျမယာက႑သာ ေဆြးေႏြးႏိုင္ခ့ဲျပီး အေရးၾကီးသည့္ သယံဇာတက႑ျပဳတ္ က်န္ခ့ဲ သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို လက္မွတ္ေရးထိုးရာတြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကသူမ်ား၏ ကိုယ္စားျပဳမႈ မွာလည္း ေမးခြန္းထုတ္ဖြယ္ျဖစ္ခ့ဲျပီး အားလုံး၏စိတ္ေက်နပ္မႈ ရရွိခ့ဲျခင္းမရွိပါ။ ထို႔ျပင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အား ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းခန့္ မပါဝင္ေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပဳလုပ္သည့္ သေဘာတူညီခ်က္ျဖစ္ရာ က်န္သူမ်ား သေဘာတူမတူဆိုသည္မွာ လည္း မေသခ်ာသည့္ အခ်င္းအရာတခုျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ညီလာခံမတိုင္မီ ေၾကညာထားသည့္ အမ်ားစိတ္ဝင္စားၾက သည့္ ျပည္နယ္ဖြဲ႕စည္းပုံေရးဆြဲေရးလည္း လုပ္ေဆာင္နိုင္ျခင္းမရွိခ့ဲေပ။
မည္သုိ႔ဆိုေစ ဒုတိယပင္လုံအျပီး သေဘာတူညီခ်က္ ၃၇ ခ်က္ရယူနိုင္ခ့ဲျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ NLD အစိုးရအေနႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရး အတြက္ ေျခလွမ္းတလွမ္း လွမ္းနိုင္ခ့ဲျပီဟုဆိုခ့ဲပါသည္။ ဤအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အျငင္းပြားစရာမရွိေပ။ ဘာမွမရွိတာ ထက္စာလ်င္ နဲနဲရွိတာက ပိုေကာင္းသည္ဟုသာ ဆိုရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေျခလွမ္းတလွမ္းလွမ္းလိုက္နိုင္သည္ဆိုျခင္းအား အျငင္းပြားစရာမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေျခလွမ္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လွမ္းရန္လိုအပ္ေနေသးသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ အသိမွတ္ျပဳရန္ လိုအပ္ပါသည္။
အထက္ပါညီလာခံတြင္ ေတြ႕ရွိရသည့္ ေဆြးေႏြးခ်ိန္မေလာက္ငသည့္ျပႆနာမွာ ေဆြးေႏြးသည့္ပုံစံႏွင့္ သက္ဆိုင္ပါသည္။ ဦးစြာအားျဖင့္ အမ်ဳိးသားဆင့္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အခ်ိန္ယူလုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုအမ်ဳိးသားအ ဆင့္ေဆြးေႏြးပြဲသယ္ေဆာင္လာသည့္ က႑အလိုက္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ေနျပည္ေတာ္ NRPC တြင္ အခ်ိန္ယူ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ေဆြးေႏြးရန္လိုအပ္ပါသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ ေဆြးေႏြးေႏြးပြဲမ်ားျပီးမွ ညီလာခံက်င္းပပါမွသာ ေဆြးေႏြးခ်ိန္လုံေလာက္မည္ဟု သုံးသပ္ရပါသည္။
လက္ရွိနိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ၌ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား ဖြဲ႕စည္းပုံဥပေဒေရးဆြဲေရးျပႆနာ သယံဇာတခြဲေဝေရးျပႆနာ တုိ႔သည့္ တိုင္းရင္းသားျပႆနာေျဖရွင္းရာတြင္ အေရးပါေသာျပႆနာ ကနဦးေျဖရွင္းရန္လိုအပ္ေသာျပႆနာမ်ာျဖစ္ သည္။ ၎ျပႆနာမ်ားကို ဦးစားေပးျပႆနာအျဖစ္ သေဘာထားေျဖရွင္းရန္လိုသည္။ လုံျခံဳေရးက႑ႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္ သည့္သေဘာတူညီခ်က္မွ မရသည္ကေတာ့ အ့ံၾသစရာမရွိေပ။ နိုင္ငံေရးအရ ရွင္းလင္းျပီးသေဘာတူညီခ်က္မရရွိဘဲ လုံျခံဳ ေရးက႑ႏွင့္ပတ္သက္၍ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ပတ္သက္၍ သေဘာတူညီခ်က္ရရွိရန္ ေျဖရွင္းနိုင္ရန္ ခက္ ခဲေပမည္။
တကယ္တမ္းဆိုလ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံတြင္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ား ရယူနိုင္ရန္ အေရးၾကီးပါသည္။ ထိုသေဘာတူညီ မ်ားကို အမ်ားစုက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ သေဘာတူညီရန္ ပို၍ အေရးၾကီးပါသည္။ ထိုအတြက္လည္းသေဘာတူညီခ်က္မ်ား ရရွိရန္အတြက္ NCA သေဘာတူညီခ်က္ပါအတိုင္းအမ်ားစုသေဘာထားရရွိရန္ မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ သေဘာတူညီ ခ်က္ ရယူပုံသည္ ပြင့္လင္းျမင္သာ ရွင္းလင္းဖို႔ လိုပါသည္။ အမ်ားစုက တကယ္တမ္းသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္မွသာ အေကာင္ အထည္ေဖၚနိုင္ေပလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ဆိုလ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံတြင္ ပါဝင္သင့္သည့္ stakeholdrs မ်ား ပါဝင္ျခင္း မရွိေသးပါက ညီလာခံ တြင္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားရယူသည့္အခ်က္အား ထိပါးေစနိုင္သည္ကို ေလးနက္စြာ ဂရုျပဳၾကရန္လိုပါသည္။
● NCA ႏွင့္ NRPC
ယေန႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ NCA သည္ အခရာက်ေနသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္သည္ NCA တြင္ ဗဟိုျပဳ ေန သည္။ ထို႔အတူ အဆိုပါ NCA ႏွင့္ပတ္သက္၍ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ေနသည္ကလည္း ေရွာင္လႊဲ၍မရေပ။ NCA ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အမ်ားစု ပါဝင္ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းထားေသာရလဒ္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤသည္မွလည္း ျငင္းဖြယ္ မရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္ အျပီးသတ္၌ စုံစုံညီညီ ျပည့္ျပည့္ဝဝသေဘာတူညီႏိုင္ခ့ဲသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ၂၀၁၅ နိုဝင္ဘာ ေရြး ေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ဥိီးသိန္းစိန္အစိုးရအေနႏွင့္ အတန္ငယ္တက္သုတ္ရိုက္ခ့ဲရသည္ေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ မည္သုိ့ဆိုေစ NCA သေဘာတူညီခ်က္ဆိုသည္မွာ MPC ဦးေအာင္မင္းအေနႏွင့္၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ မလြတ္ေအာင္ ေရးဆြဲနိုင္ခ့ဲသည္ အားထုတ္ခ့ဲမႈအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရေပမည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ NCA အတိုင္း သြားမည္ဆိုေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ျပႆနာ ၂ ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ NCA တႏုိင္ငံလုံး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္ဟုဆိုေသာ္လည္း တနိုင္ငံလုံး မပါသည့္ျပႆနာ အမ်ားစု မပါႏုိင္ေသးသည့္ျပႆနာ ျဖစ္ေနသည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ NCA ပါသေဘာတူညီခ်က္ အတိုင္းအေကာင္အထည္ ေဖၚရာတြင္ အားနည္းခ်က္ရွိသည့္ျပႆနာဟု ဆိုရမည္။
ထို့ေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေရွးတိုးနိုင္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ အမ်ားစုပါဝင္လာေအာင္ NCA ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္လည္သုံးသပ္ရန္လိုအပ္သည္ဟု ဆိုေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနႏွင့္ ေျပာင္းလဲ ခ်ိန္တန္ၿပီဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အနိုင္ရျပီး အစိုးရတာဝန္ လႊဲေျပာင္းယူနိုင္ခ့ဲသည္။ အစိုးရသစ္တရပ္ အေနႏွင့္ ယခင္အစိုးရေဟာင္း၏အေမြမ်ားကို ဆက္ခံရသည္ဆိုေသာ္လည္းယခင္အစိုးရေဟာင္း လုပ္သည့္အတိုင္း လုပ္ စရာမလိုေပ။ မူဝါဒ ေပၚလစီမ်ားေျပာင္းလဲရန္လိုအပ္ေပသည္။ လက္ငင္းျပႆနာမွာ အရင္အစိုးရ လုပ္ခ့ဲသည္ဆိုသည္ထက္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ တပ္မေတာ္၏ သေဘာတူညီခ်က္မရဘဲ အေျပာင္းအလဲမလုပ္နိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ လက္ ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာအေျခအေနတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနႏွင့္ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ ပိုမိုေဆြးေႏြးညိႇႏွဳိင္းရန္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။
လက္ရွိ NRPC ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မရွင္ အၾကံေပးအဖြဲ႕စသည္တုိ႔ ထပ္ဆင့္ဖြဲ႕စည္းလုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိသည္။ ေကာ္မရွင္ ဥကၠဌ ဒုဥကၠဌ အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ အၾကံေပးအဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေစ့စပ္ညိႇႏႈိင္းေရး၊ ၾကားကာလအစီအစဥ္၊ အမ်ဳိးသားအဆင့္အစည္းအေဝးမ်ားက်င္းပျခင္း၊ NCA ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္အား ျပန္လည္သုံးသပ္ျခင္း စသည့္မ်ားကို တာ ဝန္ ခြဲေဝလုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ NRPC ႏွင့္ပတ္သက္၍ဆိုရလွ်င္ တခုက ကြၽမ္းက်င္သူဝန္ထမ္း အင္အားခန္႔ထားမႈႏွင့္ ဘ႑ာေရးျပႆနာဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။
NRPC တြင္ ခန့္ထားသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားတြင္ သာမန္ရံုးဝန္ထမ္းမ်ားအျပင္ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားလိုအပ္ပါသည္။ လက္ရွိ တိုင္း ရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ၂၁ ဖြဲ႕ ႏွင့္ပတ္သက္၍ တဖြဲ႕ခ်င္း အထူးျပဳ ကြၽမ္းက်င္သူလုိအပ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ျပည္နယ္မ်ားအလိုက္ ထိုျပည္နယ္အေျခအေန ထိုျပည္နယ္ရွိ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား၏အေျခအေနကို ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားလိုအပ္ပါသည္။ အဆို ပါ တခုခ်င္းကြၽမ္းက်င္သူမ်ားအား အပိုင္းလိုက္စုစည္းသည့္ သုံးသပ္သည့္ ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားလည္းလို အပ္ပါသည္။ တျပည္ လုံးအရ တိုင္းရင္းသားျပႆနာကို ဆုပ္မိကိုင္မိရွိရန္ ကြၽမ္းက်င္သူ ၅၀ မွ ၁၀၀ ၾကား ခန္႔ထားနိုင္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ ထို ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားအား နိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ျပင္ပပညာရွင္သုေတသီမ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္မွ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားရန္လိုသည္။ စိတ္ပါဝင္စားသူမ်ားကို ေလ့က်င့္ဖြဲ႕စည္းရန္လိုအပ္သည္။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားကို စစ္ေရးအရေျဖရွင္းလ်င္ သိန္းႏွင့္ခ်ီေသာအင္အား လိုအပ္မည္ကို သေဘာေပါက္ၾကသက့ဲသုိ႔ နိုင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းရာတြင္လည္း တိုင္းရင္းသားအေရး ကြၽမ္းက်င္သူ ၅၀ မွ ၁၀၀ ၾကား လိုအပ္နိုင္သည္ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္လိုေပသည္။ သုိ႔မွသာမ်ားျပားေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိး၊ တိုင္းရင္းသားပါတီ၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားႏွွင့္ပတ္သက္၍ ေစ့ငုစြာသိျပီး ဟန္ခ်က္ညီ ေျဖရွင္း နိုင္ေပ လိမ့္မည္။
ဒုတိယ ဘ႑ာေငြျပႆနာျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ျပည္ပႏွင့္ ျပည္တြင္းအလွဴရွင္မ်ား၏ အလွဴေငြမ်ား ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေနသည္။ ထိုသုိ႔ အလွဴေငြမ်ားလက္ခံရရွိသည္မွာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလာက္ငမႈ မရွိပါက တိုင္းျပည္ဘတ္ဂ်က္ထဲမွ သတ္မွတ္သုံးစြဲရန္လိုအပ္ပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္သည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္ေပရာ လိုအပ္သည့္ သုံးစြဲမႈ ကုန္က်မႈ မရွိဘဲ မျဖစ္နိုင္ေပ။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား စစ္ေရးအရ ေျဖရွင္းစဥ္က တိုင္းျပည္ဘတ္ဂ်က္ထဲက သုံးစြဲခဲ့ျပီး ႏိုင္ငံေရးအရေျဖရွင္းခ်ိန္တြင္ တိုင္းျပည္ဘတ္ဂ်က္ထဲမွ မသုံးနိုင္စရာ အ ေၾကာင္းမရွိေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ဳပ္၍ဆိုရလ်င္ တိုင္းရင္းသားျပႆနာကို စစ္ေရးအရေျဖရွင္းစဥ္က လူအား ေငြအားသုံးခ့ဲသက့ဲသုိ႔ပင္ နိုင္ငံေရး အရ ေျဖရွင္းရာတြင္လည္း လူအား ေငြအားသုံးစြဲရန္ လိုအပ္ေပသည္ဟု သုံးသပ္ရေပသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး