တူေမာင္ညိဳ ● အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ေလွ်ာက္ေသာလမ္း – အပုိင္း (၁၅)

တူေမာင္ညိဳ ● အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ေလွ်ာက္ေသာလမ္း – အပုိင္း (၁၅)
(အတုအေယာင္ေတြကို ေငးေမာရင္းအခ်ိန္ ကုန္ၾကမည္လား)
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂၀၁၇

၂၁ ရာပင္လံု (ဒုတိယအစည္းအေဝး) မွာ “ ဒီခ်ဳပ္ပါတီအစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တပ္မေတာ္” တို႔ တက္ညီလက္ညီ ဝုိင္းၿပီး က်ံဳး သြင္းၾကတာပဲ။  ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို “သားေကာင္” က က်ံဳးထဲမဝင္တဲ့အတြက္  ပြဲပ်က္မသြားေအာင္ အတုိင္ပင္ခံက ပြဲဝင္ ထိန္းေပးၿပီး ေနာက္တခ်ိန္သုိ႔ ေရႊ႕ဆုိင္းလိုက္ၾကရတယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကေန အခ်က္ ၃ ခ်က္ျမင္ရပါတယ္။

ပထမဆံုးျမင္ရတဲ့ အခ်က္က “အစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တပ္မေတာ္” တစ္သေဘာထဲကုိင္စြဲထားတယ္ဆုိတဲ့ (Package deal) ကို (NCA) လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ “တုိင္းရင္းသားေတြ” ကေတာင္ ဘယ္လိုမွ ခံတြင္း မေတြ႔ႏုိင္ဘူး၊ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

“ေျမာက္ပိုင္းအင္အားစုေတြ” ကေတာ့ NCA မဟုတ္တဲ့သီးျခားလမ္းေၾကာင္းကို စင္ၿပိဳင္တင္ျပေနၾကတယ္ မဟုတ္ လား။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး  ေဒၚေအာင္စုၾကည္နဲ႔ ဒီခ်ဳပ္ပါတီအစိုးရက (အသံမျပဳေသးတာလား/အသံ မထြက္ဝ့ံတာလား/ထြက္စ ရာ ဘာအသံမွမရွိတာလား — ဆုိတာေတာ့ မသိပါဘူး) မည္သုိ႔မွ် ေျပာဆုိျခင္း မရွိေသးေသာ္လည္း “ကာခ်ဳပ္” နဲ႔ စစ္တပ္ ဘက္ကေတာ့ “အျခားလမ္းေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္လမ္းေၾကာင္း၊ ဒုတိယလမ္းစဥ္ — ဆုိတာေတြကို ခြဲထြက္ေရးလမ္းစဥ္ ”  လုိ႔ သတ္မွတ္ယူဆေၾကာင္း တဖက္သတ္စြပ္စြဲတိုက္ခိုက္ထားတယ္။ ၂၁ ရာစုပင္လံု (ဒုတိယအစည္းအေဝးဖြင့္ပြဲ) စင္ျမင့္ ေပၚကေန “ကာခ်ဳပ္” ကုိယ္တိုင္က ရင့္ရင့္ သီးသီးေျပာဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။

ငါတို႔သြားတဲ့လမ္းအတိုင္းလိုက္ပါေလွ်ာက္လွမ္းၾက၊ မေသြဖီၾကနဲ႔၊ NCA စာခ်ဳပ္ပါ “နုိင္ငံေရးလမ္းျပေျမပံု” ဟာ “ျပည္ေထာင္စု ရဲ႕ထြက္ရပ္လမ္း” ပဲလို႔ေျပာေနတာဟာ အေပၚစီးယူၿပီး တဖက္သတ္ ေျပာေနတာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကို ေလွ်ာက္ လွမ္းဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္းသာ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ “လိုလွ်င္ႀကံဆနည္းလမ္းရ” ဆုိတာလို ေသြးရိုးသား ရုိးတန္းတူရည္တူေဆြး ေႏြးညွိႏိႈင္းဖုိ႔သာ လိုအပ္တာပါ။ ဒီလိုညွိႏိႈင္းႏုိင္ရင္ ေျပလည္ႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္းအသြယ္ သြယ္ေပၚ လာမွာပါ။

အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က “အာဃာတေတြ၊ နာၾကည္းခ်က္ေတြ၊ အနာတရေတြကိုပဲ အာရံုထားေနမယ္ဆိုရင္ ေျခေထာက္မွာ သံလံုးဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူလုိ ျဖစ္ေနမွာပါ” လို႔ေျပာပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအဝင္ ေျခေထာက္မွာ ဆြဲခံထားရတဲ့ တကယ့္ သံလံုးေတြဟာ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ၊ တပ္ၿငိမ္းမူ ၆ ရပ္နဲ႔ NCA လမ္းေၾကာင္း” ဆုိတဲ့ သံလံုးေတြတပ္ထားတဲ့ သံေျခက်င္း ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသံလံုးသံေျခက်င္းေတြေၾကာင့္ပဲ ခရီးမတြင္တာပါ။ ဒါေတြကုိေဝဖန္ဖို႔ သံုးသပ္ဖုိ႔ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ဘက္က ပ်က္ကြက္ ေနပါတယ္။  ဒီလို ဆြဲဆုိင္း ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့အရာေတြရွိေနတဲ့အၾကားမွာ “ဒီခ်ဳပ္ပါတီအစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တပ္မေတာ္” တစ္သေဘာထဲ ကုိင္စြဲထားတယ္ဆုိတဲ့ (Package deal) ဟာ တုိင္းရင္းသား ေတြကို ထပ္မံအၾကပ္ကိုင္ဖုိ႔အတြက္ ေခါင္းနဲ႔လည္ပင္းကို စြပ္ေပးလိုက္တဲ့ ကရိယာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ “ခြဲမထြက္ဘူး” ဆုိတဲ့ ကတိနဲ႔အာမခံခ်က္ေပး တျခားအရာေတြရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာထားဟာ အၾကပ္ကုိင္မႈ စစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးဆရာေက်ာ္ဝင္းကေတာ့ “တိုင္းရင္းသားေတြ” တေလွ်ာက္လံုးကိုင္စြဲေတာင္းဆုိလာတဲ့ “ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္” ဆုိတာ ကို “စကားလံုးမွေပးေသာစိတ္ခံစားမႈေၾကာင့္” လို႔ သရုပ္ဖ်က္ၿပီး ေသးသိမ္းေအာင္ ေစာ္ကားလုိက္ပါတယ္။ “ေက်ာ္ဝင္း”တို႔ အထိုင္နဲ႔ ေက်ာမွီ ထားတာက “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ စစ္အုပ္စု” ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္ဝင္းတို႔ ပါးစပ္က ဒီလိုစကားေတြ ေျပာေန တာဘာမွမဆန္းဘူး။ ဂြင္ဆင္ထားတဲ့ က်ံဳးထဲမဝင္တာ ေက်ာ္ဝင္းက ႀကိတ္မႏုိင္ခဲရမျဖစ္ေနပံုပဲ။ “ေနာက္မက် ေသးဘူး” လို႔ ႏွပ္ေၾကာင္း ဆက္ၿပီးေပးေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာ္ဝင္းတုိ႔လမ္းက “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ထဲက ပုဒ္မ ၂၆၁ ကိုျပင္ဆင္ၿပီး ဇယား (၂) တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ပဲ။ ဒီေနရာမွာ လက္ရွိ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေဖျမင့္  – ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္မွာေရးသားခဲ့တဲ့ “အတၱေနာမတိ” ကို အလ်ဥ္းသင့္ လို႔ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါရေစ။
“သုိ႔ေသာ္ ေလာကႀကီးမွာ သစ္ပင္ႀကီးကတစ္မ်ိဳး၊ သူ႔အကိုင္းအခက္ေတြက တစ္ဘာသာျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ အင္ပင္၊ ကညင္ပင္ က ကၽြန္းကုိင္း၊ ပ်ဥ္းကတုိးကုိင္းထြက္ႏုိင္မလား။ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုး ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္မရဘဲ လူမ်ိဳးစုတုိင္းရင္းသားမ်ားရဖုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ မလား။ ႏုိင္ငံေတာ္၏အေျခခံမူမ်ား အပါအဝင္ အခန္း ၁၅ ခန္းကို မျပင္ဘဲ မာတိကာမွာပင္ ထည့္သြင္းမထားသည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇယားမ်ားကို ျပင္ရံုျဖင့္ ဒီမုိကေရစီသုိ႔ ကူးေျပာင္းႏုိင္မည္လား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အတုအေယာင္ေတြ ကို ေငးေမာရင္းအခ်ိန္ ကုန္ၾကမည္ လား။ ဝမ္းနည္းစရာ၊စိတ္ပ်က္စရာ၊ရွက္စရာ”
ဟူ၍ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုအက်ိဳးစီးပြားဆိုတဲ့ပင္စည္ပင္မႀကီးေန “ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၊ ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္ခြင့္” စတဲ့ အကုိင္းအခက္ေတြ ထြက္ႏုိင္ပ့ါမလား၊ “သင့္ျမတ္ေရးဂါထာေတာ္ႀကီး” သက္ေစ့ရြတ္ဖတ္ေနရံုနဲ႔လည္း အစို႔အေညွာက္ထြက္လာဖို႔ လမ္းမျမင္မိပါ ဘူး။

တခ်ိန္က “အယ္ဒီတာေဖျမင့္”ဟာ အခုေတာ့ “ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး” ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ သူဝန္ႀကီး ျဖစ္လာ ၿပီဆုိေတာ့ “စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္” ဆုိတဲ့ ကုိင္းကေလးမ်ား ထြက္ျပဴလာေနၿပီလား။ ဦးဝင္းထိန္က မီဒီယာေတြကို “က်ီးကန္းေတြလို မအာနဲ႔” လို႔ နင္ပဲငဆေျပာေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။ “အယ္ဒီတာေဖျမင့္” ၿငီးတြားသလိုပဲ က်ေနာ္ ၿငီးတြားပါရေစ၊“ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အတုအေယာင္ေတြကို ေငးေမာရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾကမည္လား။ ဝမ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ပ်က္ စရာ၊ ရွက္စရာ” ။

ဒီေတာ့ ေက်ာ္ဝင္းတုိ႔ သေဘာထားအႏွစ္ခ်ဳပ္က“ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္” (Autonomy) ပဲယူၾက။ တုိင္းရင္းသားေတြတေလွ်ာက္ လံုး ေတာင္းဆိုလာတာ“ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္” ပဲလို႔ ပံုသဏၭာန္နဲ႔အႏွစ္သာရကိုပါ ေသးက်ံဳ႕ပစ္လိုက္တယ္။ ႏြားမရြံ႕ပိတ္ လုပ္ေနၾကတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အစဥ္အဆက္ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ “တန္းတူေရးနဲ႔ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရရွိေရး သမုိင္းလႈပ္ရွားမႈ” ကို သိမ္းက်ံဳးေစာ္ကားပုတ္ခတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ေတြကို အထူးသျဖင့္ ရွမ္းႏုိင္ငံေရးသမား ေတြက ပုိၿပီး နာၾကည္းၾကမွာ အမွန္ပဲ။

ဒါ့အျပင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒န္းခြင့္ကို “ျပည္တြင္းကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္” (Internalself-determination)ႏွင့္ “ျပည္ပကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္း ခြင့္”(External self-determination) အျဖစ္ ကိုးကားခြဲျခားျပလုိက္ၿပီး၊ ဒါဟာ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ အုပ္စုႏွစ္စုကြဲ ထြက္ သြားေအာင္ အခ်ိဳသပ္သလုိလိုနဲ႔သပ္လွ်ဳိေပးေနတယ္။ ေက်ာ္ဝင္းေလာက္ မပါးနပ္သူကေတာ့ ရဲထြန္း (သီေပါ) ျဖစ္တယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ပုိင္ပြင့္ (၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀ ပုဒ္မ ၂၀၁၊ ၂၀၂) ဆန္႔က်င္ဖို႔၊ ၾသဇာခ်ဖို႔ “လီနင္နဲ႔ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ” ကေန အစခ်ီေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ဝင္းနဲ႔ ရဲထြန္း (သီေပါ) တို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ဟာ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး) အစရွိတဲ့ (ရပလ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတဲ့  ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေပၚေရး၊ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုေပၚေပါက္ေရးသမုိင္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးေနတာ၊ မုိက္မုိက္ကန္းကန္းအိုးမဲသုတ္ေနတာသာျဖစ္ပါတယ္။

(Package deal) ကို “ ဒီခ်ဳပ္ပါတီအစုိးရ၊ ဒီခ်ဳပ္လႊတ္ေတာ္၊ တပ္မေတာ္” တို႔က တစ္သေဘာထဲရွိေနၾကခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ဝင္းနဲ႔ ရဲထြန္း(သီေပါ)တို႔ရဲ အာေဘာ္ေတြ တရားဝင္ျဖန္႔ျဖဴးခြင့္ရေနတာ ဘာမွမဆန္းပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ဝင္းတို႔၊ ရဲထြန္း (သီေပါ) တုိ႔ေရးသား ေျပာဆုိေနတာေတြဟာ စစ္အုပ္စုရဲ႕အာေဘာ္ကို သူတုိ႔ကုိယ္ပုိင္စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေလးေတြ၊ ေလ့လာမႈေတြ ျဖည့္စြက္ၿပီး ပဲ့တင္ထပ္တာ၊ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိေရးသားၾကတာသာျဖစ္ပါတယ္။ သခင္တင္ျမတို႔ ၊ေမာင္စူး စမ္းတို႔ ၊ ကိုကိုေမာင္ႀကီး (ဦးခ်စ္လိႈင္) တို႔ ဗိုလ္ေနဝင္း စစ္အုပ္စုနဲ႔ (မဆလ) ကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ၾကသလုိ ေက်ာ္ဝင္းတို႔၊ရဲထြန္း(သီေပါ)တို႔က အဲဒီအေမႊကို ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႔အညီ ဆက္ခံၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာ္ဝင္းတို႔၊ရဲထြန္း (သီေပါ) တို႔ကေတာ့ ရွက္စရာေတြကို အရွက္ကင္းမဲ့စြာေရးသားေျပာဆိုေနပါတယ္။ ဒီလိုအာေဘာ္ေတြ ကို အစုိးရပုိင္သတင္းစာက စင္တင္ျဖန္႔ျဖဴးေပးေနပါတယ္။

“ႏုိင္ငံေတာ္၊ ဒီမုိကေရစီ၊ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ျပည္ေထာင္စု၊ ယဥ္ေက်းမႈ ” စတာေတြကို အာဏာရအုပ္စုိးသူေတြကပဲ လုိအပ္ရင္ လုိအပ္သလိုစိတ္ႀကိဳက္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကတာပါ။“ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္”ဆုိတဲ့စကားရပ္အေပၚမွာလည္းဒီလုိပါပဲ။ တခ်ိန္က “ဖက္ဒရယ္” ဆုိတာ“ျပည္ေထာင္စုၿဖိဳခြဲေရး/ခြဲထြက္ေရး”နဲ႔အဓိပၸာယ္ခ်င္းတူတူပဲလို႔၊ သရုပ္ဖ်က္ခဲ့ၾကတာလည္း (အထူးသျဖင့္)စစ္အုပ္စုနဲ႔စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စိုးသူေတြပဲမဟုတ္လား။ အခုေတာ့ သူတုိ႔က “ဖက္ဒရယ္” ဆုိတာ “ခြဲမထြက္ရ” လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေနၾကျပန္တယ္၊ အၾကပ္ကုိင္ေနၾကတယ္။

ဒုတိယအခ်က္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဒီခ်ဳပ္အစုိးရအေပၚမွာ“တုိင္းရင္းသားေတြ”ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အနာဂတ္ဖက္ဒ ရယ္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ အစုိင္အခဲအျဖစ္ မတည္ရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခ်က္။

တတိယအခ်က္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္စီစဥ္ညြန္ၾကားတဲ့ “၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ”ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားႀကီး ဟာ  ေပရွည္ဇာတ္ေမ်ာေနအံုးမွာျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။

ညႊန္း
ေဖျမင့္ – အတၱေနာမတိမ်ား ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၃၆၊ စာမ်က္ႏွာ ၃ – မွ

Photo credit : Independent