ဘာေတးလစ္တနာ – ၁၉၆၂ မွ ၁၉၇၈၊ ညီအကိုမ်ား မဟုတ္ေတာ့ပါ
တ႐ုပ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံႏွင့္ ဗမာ(ျမန္မာ)ႏိုင္ငံ – ေဆြမ် ဳိးေပါက္ေဖာ္ တင္မကေသာ (၃)
(သိန္းျမင့္ ဘာသာျပန္)
မိုးမခ၊ ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၇
တ႐ုပ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ရန္ကုန္တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ၁၉၆၇ခု ႏွစ္ မွာ တ႐ုပ္ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးဟာ အဆိုးဆံုး အေျခအေနသို႔ လွည့္ေျပာင္းသြား တယ္လို႔ေယ်ဘူယ် အားျဖင့္ေျပာ၍ရပါတယ္။ တ႐ုပ္ျပည္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ စိတ္တက္ႂကြဖြယ္ရာမ်ားဟာ ျမန္မာၿမိဳ႕ေတာ္က တ႐ုပ္အသိုင္းအဝန္း ကို ဩဇာ သက္ေရာက္လာၿပီး ျမန္မာျပည္ဖြား တ႐ုပ္ေလးမ်ားဟာ ေမာ္စီတုန္း ရင္ထိုးတံဆိပ္ေလးမ်ားတပ္ဆင္လာၾကပါတယ္။ လူအမ်ားၾကားမွာ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ အသြင္လကၡဏာမ်ား ျပသျခင္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံက တရားဝင္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားထုတ္ တားျမစ္ထားတာမို႔ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ စည္းကမ္းေဖာက္ရာေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘တပ္နီလူငယ္’ ေလးမ်ားကို သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထိုးေတြ မတပ္ဆင္ဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။ အခ် ဳိ့က အမိန္႔ ကို အာခံၾကတဲ့အတြက္ ထိုႏွစ္ ဇြန္နဲ႔ ဇူလိုင္ မွာ တ႐ုပ္ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပမႈေတြေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။ တ႐ုပ္ ေဈးဆိုင္မ်ား ဟာ လုယက္ ဖ်က္ဆီးခံရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တ႐ုပ္အမ်ားအျပားအသတ္ခံရပါတယ္။ အေျခအေနမ်ားကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ခင္မွာ ရမ္းကားတဲ့လူအုပ္ႀကီး ဟာ တ႐ုပ္သံရံုးကို ေတာင္တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။
၁၉၆၈ခု ဇႏၷဝါရီ မွာ လက္နက္ခဲယမ္း အျပည့္အစံု တပ္ဆင္ထားတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ ရဲ႕ တပ္မ်ားဟာ တ႐ုပ္နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဗမာျပည္ အေ႐ွ႕ေျမာက္ပိုင္းကို ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ညီေနာင္ ပါတီျဖစ္တဲ့ ဗမာကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ ကို လံုးဝဥသံု ကူညီဖို႔ တ႐ုပ္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ က ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တ႐ုပ္ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ရင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းေရး ကို တ႐ုပ္ တိုက္႐ိုက္ဝင္စြက္ဖက္ဖို႔အတြက္ ၁၉၆၇ တ႐ုပ္ဗမာအေရးအခင္းဟာ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရလာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုထက္ နည္းနည္းေလးပဲ သာပါတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ၁၉၆၂ ခု ဗိုလ္ခ် ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးစကတည္းက တ႐ုပ္ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးဟာ ေခတ္သစ္တခု စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အားနည္းေပမယ့္ ၾကားေနလမ္းစဥ္လိုက္တဲ့ ျမန္မာ ဒိမိုကေရစီအစိုးရရဲ႕အေမ်ာ္အျမင္ ေၾကာင့္ တည့္တံ့ ခဲ့တဲ့ ေဒသတြင္းတည္ၿငိမ္မႈ ဟာ စစ္အာဏာသိမ္းအစိုးရေၾကာင့္ ကေမာက္ကမျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာ က အလိုႀကီးၿပီး၊ ခန္႔မွန္းရခက္တဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ် ဳပ္မ်ားကို တ႐ုပ္ က စိတ္ကုန္လာတာ အေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ အာဏာသိမ္းပြဲ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အေရးႀကီးတဲ့ ျဖစ္ရပ္ ေျခာက္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။
၁။ ၁၉၅၀ခုမ်ား အေစာပိုင္းမွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီက ေကဒါအစုအဖြဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တ႐ုပ္ျပည္ကို ကုန္းေၾကာင္းသြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္က သူတို႔ရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္မႈ အတြက္ အကူအညီေပးဖို႔ သြားေတာင္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးႏု အာဏာရိွစဥ္ ကာလတေလ်ာက္လံုး ဒီ ဗမာကြန္ျမဴ နစ္မ်ားကို – အားလံုး ၁၄၃ေယာက္ပါ – စစ္ခြၽင္းနယ္က အိမ္မ်ားမွာပဲေပးေနထားပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သင္တန္းေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ အျခားအကူအညီ ဘာမ်ွမရပါဘူး။ စစ္သင္တန္း နဲ႔ စစ္လက္နက္ပစၥည္းအကူကေတာ့ ေဝလာေဝးေပါ့။ ျပည္ပေရာက္ ဗကပ မ်ားရဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ေနာင္ဗကပဥကၠ႒ ျဖစ္လာမယ့္ သခင္ဗသိန္းတင္ပါ။ သူကေတာ့ ေဘဂ်င္း မွာ အေနမ်ားပါတယ္။ ေမာ္စီတုန္း နဲ႔ နီးစပ္သြားပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈဟာ အ႐ွည္တည္တန့္ခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။
ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗကပ ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရး စာရြက္စာတမ္းမ်ားနဲ႔ အျခား စာအုပ္မ်ားကို ေဘဂ်င္း မွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ခြင့္ရလာပါတယ္။ ၁၉၆၂ ဩဂုတ္ ၁ရက္မွာ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရ ကို ႐ႈံခ်ထားတဲ့ ” ေနဝင္း စစ္အစိုးရရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္အခ် ဳိ့” ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို ေဘဂ်င္း နဲ႔ စစ္ခြၽမ္း အေျခစိုက္ ဗကပမ်ားက ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။
၂။ ေဘဂ်င္း အေျခစိုက္ ျပည္ပေရာက္ ဗကပ မ်ားရဲ႕ အျမန္ဆံုး လုပ္ရမယ့္တာဝန္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္း ပဲခူး႐ိုးမ ေတာင္တန္းေပၚမွာရိွေနတဲ့ အေျခခံေဒသေဟာင္းက ဗကပ တပ္ဖြဲ႔မ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရဖို႔ နည္းလမ္း႐ွာေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၀ခုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းကတည္း က ယူနန္ ျပည္နယ္ကို ေျခက်င္ခရီးနဲ႔ လာခဲ့ၾကတာမို႔ အေဝးေရာက္ ဗကပ မ်ားဟာ ျမန္မာျပည္အတြင္းက ဗကပ မ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရိွ ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့အလွည့္အေျပာင္းတခုလို႔ဆိုရမွာပါ ။ တ႐ုပ္ျပည္မွာရိွတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ဗကပ မ်ားကို အဆက္အသြယ္ျပန္ရေအာင္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ လုပ္ေပးမိသူက ရန္ကုန္မွာရိွတဲ့ စစ္အစိုးရသစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
စစ္အစိုးရ ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ စစ္အင္အားကို ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႔ရင္ သူပုန္ေတြ လက္ေျမႇာက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမ်ာ္လင့္ေကာင္းေမ်ွာ္လင့္ၿပီး ၊ ေနဝင္း စစ္အစိုးရဟာ အာဏာရၿပီး တႏွစ္အၾကာမွာၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ၁၉၆၃ ဇူလိုင္ ၁၄မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ သခင္စိုး ရဲ႕ အလြန္အင္အားနည္းတဲ့ အလံနီကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၊ ကရင္ ၊ ႐ွမ္း၊ မြန္၊ ကခ်င္ တိုင္းရင္းသားသူပုန္တပ္မ်ားနဲ႔ အျခားအုပ္စုငယ္မ်ားဟာ ရန္ကုန္မွာက်င္းပတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲ က ဘယ္လိုရလဒ္ပဲ ထြက္ထြက္ ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပရာသို႔ အလာနဲ႔အျပန္ကို စားရိပ္ကုန္စရာမလို၊ အႏၱရာယ္လည္း မရိွေစရဘူးလို႔ စစ္အစိုးရက အာမ ခံလို႔ပါ။
၃။ ၁၉၆၃ ႏိုဝင္ဘာ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴ နစ္လႈပ္႐ွားမႈ အတြင္း တ႐ုပ္-ဆိုဗီယက္ ကြဲၾကၿပီးေနာက္ မၾကာမီမွာ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု မွာ ပညာသြားသင္ေနၾကတဲ့ ဗကပ ေကဒါမ်ား- ခင္ေမာင္ႀကီး၊ စံသူ၊ သိန္းေအာင္- တို႔ဟာ ေဘဂ်င္းကိုျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တ႐ုပ္ျပည္တြင္းက လုပ္ငန္းေတြကို ၫႊန္ၾကားဖို႔ “ဦးေဆာင္ ငါးဦးအဖြဲ႔” ကိုလည္း သခင္ဗသိန္းတင္ ရန္ကုန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြေႏြးပြဲ ကအျပန္၊ ေဘဂ်င္းၿမိဳ႕မွာ ဖြဲ႔စည္းလိုက္ပါတယ္။ ၁၉၆၀ခုနစ္မ်ားအတြင္း ေပၚေပါက္လာမယ့္ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ား အတြက္ အျမဳေတျဖစ္လာမယ့္ ဒီအဖြဲ႔မွာ သခင္ဗသိန္းတင္ ကေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာၿပီး၊ ခင္ေမာင္ႀကီး က သူ႔ကိုယ္ေရး အတြင္းေရးမႉးျဖစ္လာပါတယ္။ ခင္ေမာင္ႀကီး ဟာ ဗကပ ရဲ႕ အဓိက သေဘာတရားေရးဆရာႀကီးလည္းျဖစ္လာပါတယ္။
၄။ ၁၉၆၃ခု ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေမာ္စကိုျပန္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ စံသူကို ယူနန္ျပည္နယ္ကေန ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္ထဲ ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့လမ္းကို စတင္ကြင္းဆင္းေလ့လာတဲ့အဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ခန္႔အပ္ပါတယ္။ ဒီကာလအတြင္းမွာပဲ တ႐ုပ္ဟာ ကူမင္းကေန တ႐ုပ္ျမန္မာနယ္ျခားတေလ်ာက္ နဲ႔ တ႐ုပ္ လာအို နယ္ျခားတေလ်ာက္ ေနရာအမ် ဳိးမ် ဳိးကိုေရာက္ႏိုင္တဲ့ အေဝးေျပး ကတၱရာလမ္းမႀကီးမ်ား ကြန္ရက္ကို ေဖာက္လုပ္ပါတယ္။ လာအိုမွာလည္း ကြန္ျမဴ နစ္ လႈပ္႐ွားမႈတခု ရိွေနခဲ့ပါတယ္။
၅။တ႐ုပ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ ဗကပ ေကဒါမ်ားအားလံုးနီးပါးဟာ ပညာ အသိႏွ့ံစပ္တဲ့ မတ္ဝါဒီပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ၿပီး စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳ အနည္းငယ္သာရိွသူ သို႔မဟုတ္ လံုးဝမရိွသူမ်ားသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၅၀မွာ တိုင္းရင္းသား ကခ်င္သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ေနာ္ဆိုင္းဟာ သူ႔ေနာက္လိုက္ ၂၀၀နဲ႔ ၃၀၀ၾကား နဲ႔အတူ တ႐ုပ္ျပည္ထဲသို႔ဆုတ္ခြာလာေတာ့ သူတို႔ကို ေကြ႔က် ဳိးျပည္နယ္မွာ သာမန္ျပည္သား မ်ားအေနနဲ႔ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။ ေနာ္ဆိုင္းဟာ ဆုတံဆိပ္မ်ား ရထားတဲ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ျပန္သူရဲေကာင္း တေယာက္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားကို သူ ရြံရြံခြၽန္ခြၽန္တိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗကပပညာတတ္မ်ားလိုခ်င္ေနတဲ့ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ် ဳိးနဲ႔ အံကိုက္ပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား မစခင္ ၁၉၆၃အေစာပိုင္းကတည္းက ေနာ္ဆိုင္း ကို စစ္ခြၽင္းနယ္ကို ေခၚထားၿပီးပါၿပီ။ သခင္ဗသိန္းတင္နဲ႔ သူ႔ကိုမိတ္ဆက္ေပးၿပီး၊ ဗမာျပည္ ျပန္သြားၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ အခ်ိန္ က်ၿပီလို႔ေျပာပါတယ္။ ေကြ႔က် ဳိးနယ္ ျပည္သူ႔ဘံုအဖြဲ႔ကေန ထြက္ခ်င္ စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့ ေနာ္ဆိုင္း က အလြယ္တကူသေဘာတူပါတယ္။ သူ႔လူေတြ သူစုစည္းၿပီး ယူနန္ျပည္နယ္မွာ စစ္သင္တန္းစေပးေတာ့ ၁၉၆၅ခုမွာပါ။ ၁၉၆၈ ဇႏၷဝါရီ ၁ရက္မွာ ေနာ္ဆိုင္းရဲ႕ ကခ်င္စစ္သည္ေတြဟာ တ႐ုပ္ကေန ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္ေဒသ ကို ေနာက္ဆံုးမွာဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔အတူ ခင္ေမာင္ႀကီး နဲ႔ ဗကပ က အျခားႏိုင္ငံေရးမႉးေတြပါလာခဲ့ပါတယ္။
၆။ ၁၉၃၀ခုႏွစ္မ်ားကတည္းက ျမန္မာျပည္ေပါက္ တ႐ုပ္လူမ် ဳိးကြန္ျမဴ နစ္မ်ားဟာ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းက ၿမိဳ႕မ်ားမွာလႈပ္႐ွားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္မေရစီးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္မ်ားရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈမ်ားနဲ႔ လံုးဝ သီးျခားျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၀အေစာပိုင္းမွာ ဒီသီးျခားအုပ္စုေလးေတြဟာ ဗကပ နဲ႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဆက္သြယ္မိပါတယ္။ သူတို႔ဟာအေရအတြက္အနည္းငယ္သာရိွေပမယ့္ ရန္ကုန္ တ႐ုပ္သံရံုးကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ဧရာဝတီျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ၿမိဳ႕ေလးမ်ားမွ လိုလားသူ တ႐ုပ္လူမ် ဳိးမ်ားကို ေရႊလီျမစ္႐ိုးတေလ်ာက္က ဗကပ အေျခခံစခန္းမ်ားဆီ ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။
( ေနာက္ပိုင္းမွာ ၁၉၆၈ခုၿပီးေနာက္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အေ႐ွ႕ေျမာက္အေျခခံေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ရန္စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ) ၁၉၆၇ တ႐ုပ္ဆန္႔က်င္ေရးအဓိက႐ုဏ္းမ်ား ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္ပြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗကပ အင္အား တိုးပြားလာခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုပ္ ျမန္မာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားဟာ ဗကပ ႐ွမ္းျပည္နယ္ထဲသို႔ တ႐ုပ္အကူအညီနဲ႔ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ေရး ရိွႏွင့္ၿပီးသားအစီအစဥ္ ကို ထပ္ၿပီး ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးလိုက္သလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာ ကြန္ျမဴ နစ္ေတြကို တ႐ုပ္ ကူညီတာ ဒီတ႐ုပ္ဗမာ အေရးအခင္းေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းဆယ္စုႏွစ္အတြင္း တ႐ုပ္ ဟာ ဗကပ ကို ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္မ်ား၊ စက္ေသနတ္မ်ား၊ ဒံုးပစ္ေလာင္ခ်ာမ်ား၊ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္မ်ား၊ ေရဒီယို ပစၥည္းမ်ား၊ ဂ်စ္ကားမ်ား ထရပ္ကားမ်ား နဲ႔ ဓာတ္ဆီ ကအစ ေထာက္ပံေပးခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ျပင္ ဆန္၊ အျခား စားစရာမ်ား၊ ဟင္းခ်က္ဆီ နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားကို ၊ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္က တ႐ုပ္ ျမန္မာ နယ္စပ္တေလ်ာက္ အသစ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဗကပေတာ္လွန္ေရးအေျခခံစခန္းမ်ားထံ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဒသ အတြင္းမွာပဲ ေရအားလ်ပ္စစ္စက္ရံုမ်ား နဲ႔ လႈိ့ဝွက္အသံလႊင့္ ရံုတခုကို တ႐ုပ္က တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ” ဗမာျပည္ျပည္သူ႔အသံ ” ဟာ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီမွာ နယ္စပ္ယူနန္ျပည္နယ္ ဘက္အျခမ္းကေန စတင္အသံလႊင့္ပါတယ္။ တ႐ုပ္ ” အကူအညီေပးေရး” တပ္သားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ – (တ႐ုပ္ကတပ္နီလူငယ္မ်ားလည္း ျဖစ္သလို၊ ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ က အျမဲတမ္း တပ္သားမ်ားလည္းျဖစ္တဲ့) – ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဗမာရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္း တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။
၁၉၆၈ ခုု ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ မွာ ျမန္မာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္ကို ပထမဦးဆံုး စတင္ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ခ်ိန္က စလို႔ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာဗကပဟ ာတ႐ုပ္ ျမန္မာ နယ္စပ္တေလ်ာက္ ၉၀၀၀ စတုရန္းမိုင္ေက်ာ္တဲ့ နယ္ေျမမ်ားကို ထိန္းခ် ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၇၆ စက္တင္ဘာ ေမာ္ ကြယ္လြန္ျခင္းဝမ္းနည္းေၾကာင္းေပးပို႔တဲ့ ဒုတိယ သဝဏ္လႊာမွာ ဗကပ ကေအာက္ပါအတိုင္း ေဖၚျပခဲ့ျပန္ပါတယ္။
” ေမာ္စီတုန္း ရဲ႕ ပစၥည္းမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္း က လမ္းၫႊန္မႈ ေအာက္မွာ တ႐ုပ္ျပည္သူေတြဟာ မဟာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္း၊ ဆို႐ွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး နဲ႔ဆို႐ွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး မဟာေအာင္ပြဲႀကီးမ်ား ရယူခဲ့ၾကပါတယ္။ လ် ဴ ေ႐ွာက္ခ်ီရဲ႕ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး လမ္းေၾကာင္း ကိုေဝဖန္႐ႈံခ်ရာမွာ၊ လင္းေျပာင္နဲ႔ ကြန္ဖ်ဴ း႐ွပ္ ကို ေဝဖန္ေရးမွာ၊ တိန္႔ေ႐ွာင္ဖိန္ ကိုေဝဖန္ၿပီး၊ ေကာက္ခ်က္မွန္ ပယ္လွန္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ လက္ယာေသြဖီေရးသမားမ်ားကို ဖယ္႐ွားရာမွာ ေအာင္ပြဲမ်ားရခဲ့တယ္။ ပစၥည္းမဲ့အာဏာ႐ွင္စံနစ္ကို ခိုင္ျမဲေစခဲ့တယ္။ ဤနည္းအားျဖင့္ကမၻာ့ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အားထားရာ တံတိုင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ တ႐ုပ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ ကိုေတာင္တင္းခိုင္မာ ေစခဲ့တယ္။”
ေနာက္ႏွစ္ ေဘဂ်င္းမွာ တိန္႔ေ႐ွာင္ဖိန္ အာဏာျပန္ရလာခ်ိန္မွာ ဗကပ ဟာ ဒီတံတိုင္းႀကီးရဲ႕ အားထားရမႈ ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ တခ်ိန္ကမိမိရဲ႕ ပါတီတြင္းမွာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမား ဆိုၿပီး ရဲေဘာ္ေ႒း နဲ႔ ရဲေဘာ္ ဂို႐ွယ္တို႔ကို ဗမာျပည္ရဲ႕ တိန္႔ေ႐ွာင္ဖိန္ နဲ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ လ် ဴ ေ႐ွာက္ခ်ီ အျဖစ္ တံဆိပ္ ကပ္ခဲ့တဲ့ ဗကပဟာ ႏႈတ္ဆိပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေ႒း နဲ႔ ဂို႐ွယ္တို႔ဟာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီကို တည္ေထာင္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၿပီး ၆၀ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ပါတီတြင္းေသြးစြန္းတဲ့ အပုပ္ခ်ပြဲမ်ား အတြင္းမွာ အသတ္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
ယခင္က ဗကပ ရဲ႕ တိုက္ပြဲသတင္းမ်ားနဲ႔ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားကို ေဖၚျပေလ့ရိွတဲ့ ေဘဂ်င္းရီဗ် ဴး စာေစာင္ နဲ႔ တ႐ုပ္အစိုးရက တရားဝင္ ထုတ္ေဝတဲ့အျခားစာေစာင္မ်ားမွာ ဗမာျပည္ကေတာ္လွန္ေရး တိုက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းေဖၚျပျခင္းကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဗကပသတင္းကိုေနာက္ဆံုး ေဖၚျပခဲ့တာ ၁၉၇၆ ႏိုဝင္ဘာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္ဗသိန္းတင္နဲ႔ ဒု ဥကၠ႒ သခင္ေဖတင့္ တို႔ ကို တ႐ုပ္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီဥကၠ႒သစ္ ဟြကိုဖုန္း က ေဘဂ်င္းမွာလက္ခံေတြ႔ဆံုတဲ့သတင္းကို ေဖၚျပခဲ့တာပါ။ ဟြကိုဖုန္းလည္း မၾကာခင္ပဲအ႐ွက္တကြဲျဖစ္ၿပီး
ျပဳတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြ႔ဆံမႈ သတင္းအေသးစိတ္ကို မေဖၚျပပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗမာကြန္ျမဴ နစ္ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးဟာ ေမာ္ အလြန္ကာလမွာ ဗကပကို တ႐ုပ္က ဆက္လက္ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ ဆႏၵရိွခဲ့မယ္လို႔ သံုးသပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရိွပါတယ္။
၁၉၇၉ ႏိုဝင္ဘာ မွာ ဘက္မလိုက္လႈပ္႐ွားမႈ အဖြဲ႔ကေန ျမန္မာျပည္ ႏႈတ္ထြက္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ ဟာ ၁၉၅၀ခုႏွစ္မ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပါဝင္ကူညီဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့တဲ့အဖြဲ႔ပါ။ ဟာဗာနာၿမိဳ႕ မွာ ဘက္မလိုက္ထိပ္သီးညီလာခံက်င္းပေတာ့ ဥကၠ႒လုပ္တဲ့က် ဴးဘာ ႏိုင္ငံက ခမာနီေတြကို ကေမၻာဒီးယားကို ကိုယ္စားျပဳၿပီးတက္ခြင့္မျပဳ တာကို ဆန္႔က်င္တဲ့အေနနဲ႔ အဖြဲ႔ကေန ထြက္ခဲ့တာပါ။ ဟာဗာနာ ညီလာခံအၿပီး ဗမာကိုယ္စားလွယ္ ေခါင္းေဆာင္ဦးစန္းယု က လႊတ္ေတာ္မွာ အစီရင္ခံပါတယ္။
” ႏိုင္ငံတခုစီမွာ အျခားႏိုင္ငံတခုက မည္သည့္ ပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ဖို႔မလိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ၊ လႈမႈေရး နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ စသည္မ်ားကိုလြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ ႏိုင္တဲ့ လြဲွေျပာင္းလို႔မရတဲ့ အခြင့္အေရးရိွပါတယ္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံဟာ ျပႆနာ မ်ားကို ေျဖ႐ွင္းရာမွာ ခ်ိန္းေျခာက္ျခင္း၊ အင္အားသံုးျခင္းနည္း မ်ားထက္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖ႐ွင္းတဲ့နည္းလမ္းကိုပဲ ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ ေထာက္ခံထားပါတယ္။ ”
ဦးစန္းယု ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ဟာ ၁၉၇၈ ဒီဇင္ဘာ ၂၅မွာ ဗီယက္နမ္က ကေမၻာဒီးယား ကို က် ဴ းေက်ာ္ဝင္ေရာက္တာကို မသိမသာ ရည္ၫႊန္းထားေပမယ့္၊ ဒီေျပာၾကားခ်က္ဟာ ေဘဂ်င္း ကို အခ်က္ျပခ်က္ တခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုပ္ျပည္ရဲ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ ကို ဆက္လက္ ေထာက္ပံ့ေနမႈ ဟာ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲအကန္႔အသတ္နဲ႔ ျဖစ္ပါေစဦး၊ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ က သေဘာမတူ၊ မႏွစ္သက္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။
( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။ )