ေမာင္စြမ္းရည္ – ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း

ေမာင္စြမ္းရည္ – ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
(မိုုးမခ) ေမ ၅၊ ၂၀၁၇

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမျဖစ္ခဲ့ရတာကို စာဖြဲ႕ရပါမို႔လားဆိုၿပီး အျပစ္တင္၊ လ်င္တေစာနဲ႔မေျပာေစလိုပါ။ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာက စာဖြဲ႔ေလာက္ပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕အေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အျပင္၊ တစ္ကမၻာလံုး ရဲ႕အေရးနဲ႔လဲ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ျပန္ၿပီလို႔ ေျပာအံုးမလားမသိပါ။ ဒီလိုပါ…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ျမင္းၿခံၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာပါ။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕နဲ႔ဆိုရင္ ၅မိုင္၆မိုင္ေလာက္ပဲေ၀းတာဆိုေတာ့ ဒီ ေခတ္အျမင္နဲ႔ဆိုရင္ ေက်းေတာသားစကားနဲ႔ ‘အီးတေပါက္မၾကာဘူး’လို႔ေတာင္ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးခ်င္ ေတာ့ ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းေတြေဖာက္ၾကတဲ့အခါ လမ္းေပၚ မက်ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းက က်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခု ေခတ္မွာ ‘တိုးတက္လာၿပီ’ဆိုရပါမယ္။ လွည္းနဲ႔သြားတာထက္ ‘ေထာ္လာဂ်ီ’-‘ေထြလာ’နဲ႔သြားပါတယ္။ ထြန္စက္ ရဲ႕ေနာက္က ‘ေထြလာ’ဆြဲၿပီး ေစ်းလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖို႔တစ္ခုက်န္သြားပါတယ္။ ကားလမ္း၊ ရထား လမ္းမေပါက္တဲ့အျပင္ ျမစ္ကမ္းေပၚမွာလဲမရွိလို႔ ေရလမ္းလဲမေပါက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြဟာ ေလွ၊ သေဘၤာတို႔ဘာတို႔လဲ မစီးဖူးပါ။ ေရလဲမကူးတတ္ၾကပါ။

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ ဗံုးႀကဲခံရပါတယ္။ မီးေလာင္ျပာက်ပါတယ္။ ေခ်ာင္က်လို႔ ဗံုး ေဘးလြတ္တဲ့ ‘ရြာ’ လဲ ‘ၿမိဳ႕’မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ဆက္သြယ္ေရးစတာေတြ အကုန္ပ်က္တဲ့ဒဏ္ ကိုခံရတာပါပဲ။ ရြာနဲ႔ၿမိဳ႕ၾကားမွာ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းတက္၊ ကုန္းဆင္းေတြမ်ားလို႔ ႏြားလွည္းနဲ႔သြားရတာေတာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသြားရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ႏွစ္ရြာေပါင္းမွာ စာေက်ာင္းသားရွိတဲ့ရြာေက်ာင္းမွာလဲ ဆရာမရွိလို႔ ပ်က္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမ်ားက ဂ်ပန္ေခတ္မွာျဖစ္ပြားတဲ့ ပုလိပ္ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားၾကေတာ့ အစားျပန္မပို႔ႏိုင္လို႔ ပါ။ အဲဒီတုန္းက ‘ၾကြက္က်တယ္’ဆိုတဲ့စကားဟာ ေျခာက္ျခားစရာႀကီးပါ။ ၾကြက္ေတြတဖုတ္ဖုတ္က်ၿပီး ေသၾက တာပါ။ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ၾကြက္တေကာင္ တစ္ဆင့္ေပး၀ယ္ၿပီး ေျမတြင္းထဲခ်၊ ေရနံဆီေလာင္းမီးရႈိ႕၊ ေျမဖို႔ပစ္ပါ တယ္။ ရြာလူထုကို ရြာျပင္ထုတ္ၿပီး ယာယီထန္းရြက္တဲေတြနဲ႔ေနေစပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတခ်ဳိ႕လဲ ပုလိပ္ ေရာဂါနဲ႔ ပ်ံေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။ ရြာသား သံဃာတခ်ဳိ႕လဲ ၿမိဳ႕တတ္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒါကမၻာစစ္ကာလပါ။

မၾကာခင္ ဂ်ပန္ေျပးၿပီး၊ အဂၤလိပ္ျပန္၀င္တယ္။ လူမည္းစစ္သားေတြ ရြာကိုေရာက္လာၾကပါေသးတယ္။ အေမရိကန္စစ္တပ္ဆို ထင္ပါရဲ႕ ရြာအေနာက္ဖက္၊ ျမင္းၿခံအေရွ႕ဖက္ကုန္းေတြေပၚမွာ ရြက္ဖ်င္တဲေတြနဲ႔ စခန္းခ် ေနၾကတယ္။ ရြာကို ယိုဘူး၊ အသားဘူး၊ စီးကရက္ဗူး၊ ေထာပတ္ဗူးေတြေရာက္လာလို႔ ျမင္ဖူးတယ္။ ေထာပတ္ တို႔၊ ဒိန္ခဲတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာသားေတြက လွည္းဘီး၀င္ရိုးမွာ ဆီးထိုးပါတယ္။ ‘ခ်ီး(စ္)’လို႔ေခၚတာနဲ႔ မစားတာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အလံနီကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ခ်င္း စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းရြာကာကြယ္ေရး ေျပာက္က်ားတို႔၊ ျပည္သူရဲေဘာ္ (အျဖဴနဲ႔အ၀ါ) တို႔လဲရွိပါတယ္။ ရြာကအလံနီေတြကို အလံျဖဴက လာတိုက္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ခုခံပါတယ္။ အုတ္ တိုက္ေက်ာင္းဆိုေတာ့ ခုခံလို႔ေကာင္းပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးေတြမေပၚေသးဘူး။ ရိုင္ဖယ္နဲ႔ စတင္းဂန္းေလာက္ ပဲရွိတယ္ထင္တယ္။ အလံနီတစ္ေယာက္က်ဆံုးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲမရွိ၊ လူေက်ာင္းလဲမရွိလို႔ ေက်ာင္းေနရြယ္ေရာက္တဲ့ကၽြန္ေတာ္လဲ မူလတန္းေက်ာင္းရွိတဲ့ ေဆြမ်ဳိးရြာကို ေက်ာင္းသြားေနရတာ ၂ႏွစ္ပါ။ ျမင္းၿခံရဲ႕အေနာက္ဖက္ ေတာင္ယြန္းယြန္းမွာရွိတဲ့ရြာပါ။ လွည္းနဲ႔ ၁၀မိုင္၊ ၁၂မိုင္ေလာက္ တေနကုန္နီးပါးသြားရပါ တယ္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္မွ ရြာကိုျပန္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာလဲ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေတာင္ စစ္တပ္က သတ္သြားတာ ခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ရြာမွာလဲ သူပုန္ကလာလိုက္၊ အစိုးရစစ္တပ္က လာလိုက္နဲ႔ ေနလို႔မရပါ။ အေဖ ကိုလည္း ပုဒ္မ ၅နဲ႔ ဖမ္းလိုက္ပါေသးတယ္။ ျမင္းၿခံေထာင္ကေန မႏၱေလးေထာင္ေရာက္သြားပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရဲ႕အေရွ႕ဘက္ ၂မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ရြာႀကီးတစ္ရြာကို သြားေန ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ စတုတၳတန္းရေပမဲ့ ၂လေလာက္ေက်ာင္းတက္ၿပီး အဲဒီရြာရဲ႕အေရွ႕ဖက္ ေတာႀကီးတစ္ခုထဲ ကိုသြားေနရပါတယ္။ သရက္ၿခံႀကီးထဲက ထန္းထဲမွာေနရတယ္။ ထန္းသမား ‘ကိုသံေဂြး’တဲလို႔ပဲ မွတ္မိပါတယ္။ မလွမ္းမကမ္းေတာင္ကုန္းငယ္ေလးေတြမွာ ဗံုးခို၊ ဂူေအာင္းစရာေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီက အလံနီေတြဆုတ္သြား ေတာ့ ရြာျပန္တယ္။ ရြာမွာ တိုက္သံုးတိုက္ရွိေနေပမဲ့ လံုး၀ျပန္မေနေတာ့ပါ။ ေရအလြန္ရွားၿပီး မ်က္ခမ္းစပ္ေရာဂါ နဲ႔၊ အေရျပားေရာဂါထူေျပာလို႔ပါ။ ေျပာင္းျပာေခ်ာင္းေဘးမွာကပ္ေနၿပီး ေရေပါတဲ့ရြာတစ္ရြာမွာ ကိုယ့္အိမ္ၿခံ၀င္း ထဲ ကိုယ္ပိုင္ေရတြင္းတူးၿပီးေနၾကပါတယ္။ မူလရြာနဲ႔မေ၀းပါ။ ‘ေခြးတေဟာင္’ပဲ ေ၀းသတဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အဲဒီရြာမွာ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲေခၚၿပီး စာသင္ေပးပါတယ္။ အေဖ ကရြာမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ ‘ပညာတတ္’ပါ။ သူႀကီးသားကိုး။ ျမင္းၿခံေအဘီအမ္ေက်ာင္းထြက္တဲ့။ အေဖ့သူငယ္ ခ်င္းပညာအုပ္က တရား၀င္ခန္႔စာေပးၿပီး ေနာက္မွ မႏၱေလးဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းကို တက္ေစပါတယ္။ ပညယအုပ္က အေျမာ္အျမင္ရွိပါတယ္။ ဆရာမရွိတာကိုရွိေအာင္လို႔ ၄တန္းေအာင္ဖူးတယ္။ ေနဖူးတယ္ဆိုသူ ေတြ၊ က်ား မ မေရြး အားလံုးဆရာခန္႔ၿပီး ေနာက္မွသင္တန္းတက္ခိုင္းပါတယ္။ အေဖလဲရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ (ႀကီးေတာင္ႀကီးမွ ေက်ာင္းသြားတက္ရေပမဲ့) ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။ (သူငယ္ခ်င္းဆရာေလာင္းတစ္စုဟာ ေရနံ ဆီပံုးအလြတ္ထဲကို အရက္ျဖဴထဲ့ ကေဟေဆာ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုယူသြားၾကသတဲ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမင္းၿခံအုပ္စုဟာ အဲဒီ ေခတ္က နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္ဆိုပဲ)။ အရက္ျဖဴေသာက္ရင္ ငွက္ဖ်ားတို႔၊ ပုလိပ္ေရာဂါတို႔ ကာကြယ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၀ႏွစ္သားေလာက္က အရက္ျဖဴနဲ႔ျမင္းေသြး၊ ယုန္ေသြးတို႔ေရာၿပီး ေသာက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ (ေဆး ျဖစ္၀ါးျဖစ္ဆိုေတာ့ သူရာေမရိယကံ မထိုက္ဖူးေပါ့ေနာ္။)

အေဖက သူ႔ေက်ာင္းမရွိခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ေပၚ စစ္ေျပးရင္းေရာက္ရွိေနထုိင္တဲ့ အေမ့အစ္ ကိုအိမ္ကိုပို႔ၿပီး ပဥၥမတန္းက စ-ေက်ာင္းတက္ေစပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကမၻာစစ္၊ ျပည္တြင္းစစ္ေတြကိုေရွာင္ရင္း၊ ေျပး ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရြာမွာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမေနခဲ့ရပါ။ လူေက်ာင္းလဲမေနခဲ့ရေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းတက္ ေနတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာေက်ာင္းသားျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ (ဂါဗားမင္းေက်ာင္း) (Government High School) လို႔ေခၚတဲ့ေက်ာင္းပါ။ ေတာသားေတြ ေမာ့မၾကည့္၀ံ့ေအာင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့တိုက္၀ါႀကီးပါ။

စစ္မျဖစ္ရင္ အေဖကကၽြန္ေတာ့္ကို မႏၱေလးဖားသားလဖုန္း ေက်ာင္းေခၚ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းကိုပို႔မယ္လို႔ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အလံနီေခတ္မွာ ဓမၼာရုံထန္းလတ္တဲေလးထုိးၿပီး အိမ္နီး ခ်င္းကေလးေတြပါစုၿပီး ဘုရား၀တ္တတ္ေစပါတယ္။ ဘုရားရွိခိုးစာေတြအမ်ားႀကီး သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကို မေနခဲ့ရေပမဲ့ နယူးေယာက္မွာ ပ႒ာန္းအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ကိုဦးေဆာင္ၿပီး တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဘုရား၀တ္ျပဳပြဲ လုပ္ပါတယ္။ ဒီ-ပ႒ာန္း၀တ္အသင္းတို႔ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးေကာ၀ိဒနဲ႔ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပညာ၀ံသ တို႔က ၂၀၀၇ခုႏွစ္၊ သံဃာအေရးေတာ္ပံုႀကီးအၿပီးမွာ ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့တာပါ။ ေနာင္ႏွစ္ဆိုရင္ ၁၀ႏွစ္သက္တမ္းျပည့္ ပါၿပီ။ ၀တ္ျပဳတာက ‘တပါးေက်ာင္း’လို႔ အရပ္ကေခၚတဲ့ မဟာေအာင္ေျမေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ႀကီးမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားျဖစ္ေနၿပီလို႔ဆိုရပါမယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး ဥပစၥ်ယ္ျပဳၿပီး ပဥၨင္းခံရဟန္း ၀တ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ‘မိဘေတြရွိေသးရင္…’လို႔ တမ္းတမိပါတယ္။

အဲဒါကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ရြာမွာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္စီးသြားလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲမေနရ၊ လူ ေက်ာင္းလဲမရွိေတာ့လို႔ လူေၾကာင္းလဲမေနခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဓိကအေၾကာင္းရင္ကေတာ့ ကမၻာစစ္မီးနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္မီး၊ ႏွစ္မီးဆက္တိုက္ေလာင္ခဲ့လို႔ပါ။ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ ‘အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္’ဆိုတာ ေျပာေလ့ ရွိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေလာက္ ‘ဇာတ္မနာ’ပါ။ ရြာမွာဗကပ (အလံျဖဴ)က လာတိုက္ေတာ့ တိုက္တဲ့အထဲ အေဖ့ ညီတ၀မ္းကြဲ (နာမည္က ကိုေအာင္ေဇယ်တဲ့) ပါခဲ့တယ္။ အတိုက္ခံရသူထဲမွာ အေဖ့ညီအရင္းတစ္ေယာက္ပါ၀င္ ပါတယ္။ ‘ကိုေမာင္ေလးတဲ့’ ညီအရင္းႏွစ္ေယာက္က အလံနီကြန္ျမဴနစ္ေတြပါ။ တစ္ေယာက္က ရြာနီးခ်င္း ‘ထင္း ခုတ္၊ ထန္းခုတ္တိုက္ပြဲ’ လုပ္ရာမွာ ပါ၀င္ခဲ့လို႔က်ဆုံးပါတယ္။ အဲဒီရြာသားေတြကလဲ အေဖတို႔ညီအစ္ကိုနဲ႔ေက်ာင္း ေနဖက္ေရာ၊ ေဆြမ်ဳိးေရာရွိၾကပါတယ္။ ေျပာက္က်ားေခၚ ေက်းရြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔၀င္ေတြပါ။ အလံနီနဲ႔ ေက်း ရြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔တို႔ တိုက္ၾကတာပါ။

အေဖ့ညီ၀မ္းကြဲသံုးေယာက္နဲ႔ အေမ့ေမာင္အရင္းတစ္ေယာက္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔၊ ဗိုလ္က်ာ္ေဇာတပ္ကပါ။ ေမာ္ကြန္း၀င္ေတြေပ့ါ။ အေမ့ေမာင္က ျပည္တြင္းစစ္မွာ ရဲေဘာ္ျဖဴျဖစ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ျဖဴနဲ႔ရဲေဘာ္၀ါတို႔ကလဲ အခ်င္းခ်င္းခ်ၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ သံမဏိေမာင္ေမာင္နဲ႔ ပီကင္း ျပန္ထြန္းၿငိမ္းတို႔ကလဲ အေမ့ဘက္ကေဆြမ်ဳိးေတြပါ။ တကယ့္ကို တေဆြတမ်ဳိးလံုး အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကျဖတ္ၾက ပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မဆံုဘူးၾကတဲ့ တခ်ဳိ႔ေဆြမ်ဳိးေတြလဲ ေထာင္ထဲမွာ ပုဒ္မ၅နဲ႔ဆံုၾကသတဲ့။ ျပည္တြင္းစစ္မွာ အားလံုးေျဗာင္းဆန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့-ထူးျခားတာက ‘အစိုးရစစ္တပ္’လို႔ေခၚတဲ့အထဲမွာေတာ့ တေယာက္မွ ေဆြမ်ဳိးမရွိခဲ့တာ-ခုအထိပါပဲ။

ရြာမွာ ခုအခါဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာ၊ လူေက်ာင္းေရာ ျပန္ရွိေနပါၿပီ။ ရြာဦးက ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမတပိုင္းကို ကၽြန္ ေတာ့္အေမက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသစ္အတြက္လွဴထားပါတယ္။ ေက်ာင္းေဟာင္းကိုေတာ့ ‘ေဒါင္မတဲ့’လို႔ ဆိုထင္ပါ ရဲ႕။ ဘုန္းႀကီးေတြသတင္းမသံုးရဲၾကပါ။ ေဆြးသြားပါၿပီ။ မူလတန္းေက်ာင္းေလးလဲ ရွိေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကြဲ ေတြ၊ အေဖဘက္၊ အေမဘက္ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ေက်ာင္းဆရာေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲႏွစ္စဥ္ေငြစုၿပီး ဗလာစာအုပ္နဲ႔ ခဲတံလွဴပါတယ္။ စာအုပ္ခဲတံဖိုးမတတ္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းထြက္ၾကရတဲ့ ကေလးေတြရွိေနလို႔ပါ။ ေဒၚ လာေငြနဲ႔ သံုး၊ ေလးရာဖိုးေလာက္ပါပဲ။ ရြာဦးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာ၊ လူေက်ာင္းပါျမင္ခဲ့ရတာ အလြန္က်က္ သေရရွိပါတယ္။ ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာ၊ ႏွစ္ရြာခြဲေ၀ရေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနမလားမသိပါ။ ေနာင္ႏွစ္ေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ကေလးေတြပဲေ၀ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းလွဴရတာ အားမရ ရင္ ေဆြမ်ဳိးေတြစုၿပီးလွဴဖို႔စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ေက်းရြာေတြကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေန ၾကဆဲပါပဲ။

ကိုယ့္ရြာမွာပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာ၊ လူေက်ာင္းေရာရွိေနရင္ ရြာသားတိုင္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ၾကမယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ ‘အသံုးလံုး’ေလာက္ပဲ ရည္မွန္းခ်က္ရဲရဲထားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္မီးအၾကြင္းအက်န္ ေတြ အျမန္ၿငိမ္းေအးပါေစ။

ေမာင္စြမ္းရည္

၂၀၁၇ ဧၿပီ ၁၃