၀င္းေအာင္ႀကီး (ေမာင္ေအာင္မြန္) – သႀကၤန္ကေပးေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈ သံခ်ပ္ကရသည့္လြတ္လပ္မႈ
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၂၃၉)
(မိုးမခ) ဧျပီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
(၁)
ခုလိုအသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာရာေဒသ တိုင္းတပါးသို႔ ေရာက္ေနေသာ္ျငားလည္း သႀကၤန္က်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ေပ်ာ္ျမဴးလာတယ္။ သႀကၤန္က လူေတြကိုေပ်ာ္ေစတာကိုး။ ကေလးဘ၀ ရြာကသႀကၤန္ အေတြးထဲ၀င္လာၿပီ။
ႏို႔ဆီခြက္ေလးထဲေရထည့္ကာ လမ္းေပၚထြက္လာၿပီး ပက္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားတဲ့ လူႀကီးေတြနားက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုမပက္ရဘူး။ ဒီေကာင္ေတြ ဥပုသ္သည္မွမဟုတ္တာ။ ေစ်း၀ယ္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေတြကလည္း အျပန္က်မွပက္ပါတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အက်ၤ ီခၽြတ္နဲ႔ေရထမ္းသမားႀကီးကို ပက္လိုက္ရတာမို႔ အေမက သနားလို႔ထင္ရဲ႕ ၂၅ ျပားတန္ သံျပြတ္ေလး၀ယ္ေပးတယ္။
ကိုရင္ေလးကိုထိမွာစိုးလို႔ မပက္ရဲတာကို ႀကည့္ၿပီး နေဘးက ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းသားေလးက မ်က္စိမွိတ္ျပတယ္။ ကိုရင္ေလးကလည္း ကာေပးထားလို႔ သူတို႔ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ေျပးၿပီး ပက္ေတာ့နည္းနည္းေလးစိုသြားလို႔ သံုးေယာက္သား အားပါးတရရယ္ၾကနဲ႔ ရင္ထဲကေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခုထက္တိုင္ရွိေနဆဲပါ။
ျမဴးေနၾကတဲ့ အပ်ိဳေပါက္လူပ်ိဳေပါက္ေတြကို ၾကည့္ရင္း သႀကၤန္ဟာ ေရပက္ရတာထက္မက ေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္လို႔ ေတြးမိရာကေန နားလည္ခဲ့တယ္။
(၂)
၁၉၅၃ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္လာလို႔ ၿမိဳ႕ကသႀကၤန္ကိုျမင္ဖူးလာၿပီ။
သစ္ကိုင္းသစ္ခက္ေတြနဲ႔ စိမ္းစိုတဲ့မ႑ပ္ေတြက သီခ်င္းေတြဖြင့္ စတုဓိသာေကၽြး ေရပက္ၾက၊ ေရပက္ခံထြက္တဲ့
ကားေပၚမွာ အမ်ိဳးသမီးကိုအမ်ိဳးသားက ကာေပးရင္း ေရပက္သူနဲ႔ေရပက္ခံသူတို႔ၿပိဳင္ၾက၊ ေရမပက္ရလို႔စာေရးထားတဲ့ အလွျပကကားေတြက ဆုေပးမ႑ပ္ေရွ႕သီဆိုၾက သံခ်ပ္ထိုးၾကတာကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾက စသျဖင့္ တကယ္ပင္တႏွစ္တာ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ သႀကၤန္ေရထဲေမ်ာပါသြားသလို ေပါ့ပါးသြားတယ္။
အလွျပကားေပၚမွာလည္း ဇာတ္စင္လိုျပင္ဆင္ထားၿပီး ေရာင္စံုသစ္ဆန္းစြာ ၀တ္ၿပီးသီဆိုကျပႏိုင္ၾကဖို႔ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ယူေငြကုန္ခံထားရမလဲမသိ။ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ မ႑ပ္ေတြမွာလည္း ညဥ့္ဘက္ဆို မီးေထြထိန္ထိန္၊ ေရဒီယိုမွာသာ အသံၾကားဖူးတဲ့ အဆိုေတာ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚမွာသာ ျမင္ဖူးတဲ့ မင္းသမီးေတြကို သႀကၤန္က်မွသာ လူတိုင္းၾကည့္ၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။
လူေတြကေခ်ာင္လည္ ေငြပိုေငြလွ်ံရွိၾကတာမို႔ သႀကၤပြဲဆင္ႏႊဲၾကတာပါ။
(၃)
၁၉၆၁ ခုႏွစ္က်ေတာ့ မႏၱေလးသႀကၤပြဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးသြားျပန္ၿပီ။
အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြနဲ႔ အံ့မခန္းအလျပကားေတြ အဆိုအကေတြ ရပ္ၾကည့္ရတာ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ပါပဲ။ ေနာက္ထူးျခားတာတစ္ခုက ညဥ့္ ၆ နာရီ ထိုးၿပီဆို ကေလးလူႀကီး ေရပက္တာေတြ ရပ္သြားျခင္းပါ။ တကယ့္အံ့ဖြယ္ပါကလား။ ဒါဟာ ဘယ္သူကမွ အမိန္႔ထုတထားတာမဟုတ္၊ ႏွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိခဲ့တဲ့အစဥ္အလာကို လိုက္နာၾကတာလို႔ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ၀င္းေဖက ေျပာျပဖူးတယ္။
ညဥ့္ဘက္မွာ လွပစြာျပင္ထား မ႑ပ္အနား မတ္တတ္ရပ္ကာ သီခ်င္းဆိုသံေတြနားေထာင္ရ၊အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ား ကၾကေတြၾကည့္ေနရလို႔ မိုးလင္းသြားမွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္မိပါရဲ႕။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ဓေလ့ထံုးစံကိုလည္း ၾကည့္ၾကပါစို႔။
ရႊင္ရင္ေအး မုတ္လုပ္ေဆာင္း ေပါင္မုန္႔အုန္းႏို႔ဆမ္း မ႑ပ္မွာ တိုက္ေကၽြးၾကသလို အိမ္ေတြကိုလည္း လိုက္ပို႔ၾကနဲ႔ အိမ္တြင္းေအာင္းေနလည္း သႀကၤန္ကတံခါးမေခါက္ဘဲ ေရာက္လာၿပီ။ သေရာ္ကင္မြန္းနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြလည္း အိမ္တိုင္းေစ့လိုက္လွဴကာ ႏွစ္ေဟာင္းမွာ လုပ္ခဲ့မိတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ စင္ၾကယ္သြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ပံုမ်ိဳးၾကည့္ပါ၊ ေပ်ာ္စရာသက္သက္ထက္ ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရွိေလးနက္တယ္ မဟုတ္ပါလား။
ေအးေအးလူလူနဲ႔ နားေအးပါးေအး ဘုရားေက်ာင္းကန္သြား ဥပုသ္ေစာင့္ တရားဘာ၀နာပြါးနဲ႔၊ ျမန္မာျပည္အႏွံ့ ရိုးရာ သႀကၤပြဲဆင္ႏႊဲလာခဲ့ၾကတာပါ။
ျပည္တြင္းက မြန္ ရခိုင္ ရွမ္း သႀကၤန္ပြဲမ်ားလို ထိုင္း၊ ေလာ၊ကေမၻာဒီးယားတို႔မွာလည္း ရွိၾကပါတယ္။ တူညီတာက သႀကၤန္ဆိုတာ လူေတြကိုယဥ္ေက်း ေပ်ာ္ရႊင္ေစျခင္းပါပဲ။
(၄)
သႀကၤန္နဲ႔တြဲပါလာက သံခ်ပ္ထိုးတဲ့အေလ့ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ကေလးဘ၀က ရြာမွာႀကံဳလိုက္တဲ့ သံခ်ပ္နဲ႔စပါရေစ။ “ ခြက္စုပ္ေလးနဲ႔ ပက္တာေလာက္ေတာ့ ရီတာေပါ့ ရီတာေပါ့၊ ရီတာေပါ့လို႔အေပ်ာ့ထင္၊ အေဒၚ့လင္ဟ က်ဳပ္တို႔ဦးေလး “ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီသံခ်ပ္ကို အိမ္မွာထပ္တလဲလဲ ေအာ္ေနရာ အေမကသေဘာက်ေနေပမယ့္ ေဒၚေလးက မဆိုရဆိုကာ ရွက္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့ကို သင္ေပးလိုက္တဲ့ ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေဒၚေလးကိုေနာက္ပိုးေနလို႔ ဆိုတာေနာက္မွသိရတယ္။ သႀကၤန္သံခ်ပ္မ႔ို ဘာျပႆနာမွမတက္။
ဘယ္ေတာ့မွ ရိုးမသြားတဲ့ ေနာက္သံခ်ပ္ကေတာ့ “ အေမ့ေခၽြးမ ေပ်ာက္လို႔ရွာ၊ ေတြ႕ၿပီေတြ႕ၿပီ သူပဲ သူပဲ “ ပါ။ လမ္းေပၚကအမ်ိဳးသမီးကို ေရပက္ခံကားေပၚကေန အဲဒီလိုပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခ်စ္ေရးဆိုသြားသူကို တရားစြဲဖို႔ ဥပေဒမရွိ။ သတို႔သားေလာင္း မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မျမင္လိုက္ရလို႔ လမ္းေပၚက သတို႔သမီးေလာင္းလည္း ခပ္ရွက္နဲ႔ပဲ ေက်ေအးလိုက္ရ၊ ကားေနာက္ေျပးလိုက္လို႔မွ မရေတာ့။
ေၾသာ္ သႀကၤန္မွာသံခ်ပ္ထိုးတာကိုး။
အဲဒီလို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းကေန သႀကၤန္သံခ်ပ္ဟာ လူအမ်ားနဲ့သက္ဆုိင္တဲ့ ေခတ္ကိုေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ အထိက်ယ္ျပန္႔တိုးတက္လာၿပီ။ ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔အတူ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ သႀကၤန္စာတို႔ သံခ်ပ္တို႔ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ခံစားခ်က္တို႕ လိုအင္ဆႏၵတို႔ ျဖစ္တာမို႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရွိခဲ့တာမဟုတ္ပါလား။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ တို႔သည္ပင္လွ်င္ လက္ခံခဲ့ၾကပံုရတယ္။
သံခ်ပ္ေတြထြန္းကားတဲ့ ေရႊေခတ္လို႔ တင္စားၾကတဲ့ ေခတ္ေကာင္းတုန္းက ျမန္မာျပည္ကိုၾကည့္ပါ။ သံခ်ပ္က ဘယ္သူ႕ကိုမွအလြတ္မေပး ဘယ္ကိစၥမွမခ်န္၊ မဟုတ္တာလုပ္လို႔မ်ား သႀကၤန္က်ရင္ သံခ်ပ္ထဲပါလာမယ္မွတ္။ သို႔ေသာ္ သံခ်ပ္ထိုးသူေတြဟာ အစြယ္နဲ့ေငါေငါရန္မလို၊ အာဂါတနဲ႔အညွိဳးမႀကီး၊ ေဒါသမပါ ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ အတိုင္အေဖာက္ညီညီ ရင္ဖြင့္ၾကတာပါ။
ကဗ်ာရြတ္ၿပီး ေ၀ဖန္တာလို႔ေတာင္ ျမင္ခ်င္ရင္ ျမင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သံခ်ပ္ထိုးသမားမ်ားက လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိလို႔ အဆံုးသပ္တာကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ယဥ္ေက်းလိုက္ပါသလဲ။ ျပဳျပင္စရာေတြကို ေထာက္ျပတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ( Standard of Culture) ကိုျပသတာလို႔ေတာင္ ေရးရင္းေတြးမိတယ္။
သံခ်ပ္စာအုပ္ေတြထြက္တယ္၊ သတင္းစာေတြကေဖာ္ျပတယ္၊ ေရဒီယိုကအသံလႊင့္တယ္။
(၅)
သႀကၤန္က်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ႏွာေခါင္းထဲ ပိေတာက္နံ႔ေမႊးကလည္း အေျပး၀င္လာၿပီ။ ဖေယာင္းနံ႔သင္းတဲ့ သႀကၤန္ထမင္းကို လွ်ာကတမ္းတေတာင္းဆိုလာၿပီ။ မ်က္စိထဲ ဟိန္းေနတဲ့မ႑ပ္ႀကီးေတြ ျမင္ေယာင္လာၿပီ။ သံခ်ပ္သံေတြ နားထဲၾကားရသလိုလို ျဖစ္လာၿပီ။
လြမ္းတာနဲ႔ ျမန္မာျပည္က သတင္းေတြဖတ္လိုက္ေတာ့ လွပတဲ့သႀကၤန္အိပ္မက္ ၀ိုးတ၀ါးနဲ႔ေမွးမွိန္ လာၿပီး လူအမ်ားရဲ႕ ပကတိအေနအထားေပၚလာၿပီ။
ဟုတ္တာေပါ့၊ အိုးထဲမွာဆန္မရွိပဲ သႀကၤန္ပြဲဘယ္လိုႏႊဲမလဲ၊သႀကၤန္ဆိုတာကလည္း လူေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ပိုကာ ထမင္းေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ေကၽြးႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ လူ႔ေျပဆင္းလာတဲ့ သၾကားမင္းႀကီးလည္း ဆန္အိတ္သိန္းသန္းခ်ီကာ သယ္လာႏိုင္မထင္။
သံခ်ပ္ျပန္ထိုးလို႔ ရလာၿပီဆိုေပမယ့္ လြတ္လပ္ခြင့္ကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ေနဆဲ။
ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားလာေလေလ ပါးစပ္ကယားလာေလေလ။
သႀကၤန္သံခ်ပ္ဆိုတာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ အျမင္သေဘာထားဆႏၵကို တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနသူေတြ ေနရင္းထိုင္ရင္း အခမဲ့သိခြင့္ရလိုက္တာပါလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုသြားေျပာရမွန္းမသိသမို႔ စာဖတ္သူမ်ားအား Zaw Htet Zaw ထံကရထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္အတူ ေ၀ငွလိုက္ရေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၇ ခု၊ဧၿပီလ (၁၄) ရက္ေန႔