မိခ်မ္းေ၀ – ေဖ့ဘြတ္ရုံးခ်ဳပ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြႀကီးဂ်န္းကင္း
အစပထမမွာေတာ့ သေဘာမေပါက္လွဘူး၊ ဒီတုိင္းျပည္မွာ တစ္ခု ခုျဖစ္ရင္ ေဆးရုံစရိတ္သိပ္ႀကီးတယ္၊ ေဒၚလာ ၁ သိန္းေလာက္ကုန္က်ႏုိင္သတဲ့၊ အာမခံေၾကး တစ္ဦးကုိ ေဒၚလာ ၂၀၀(တစ္လအတြက္) ဝယ္ထားရင္ေတာ့ ေဆးရုံစရိတ္မယူေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဒီလုိအရွည္ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့အဖဲြ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။
ေဒသႏၱရေလ့လာေရးတာဝန္က်သူေတြက ကုိနႏၵနဲ႔ မဥမၼာေရႊတဲ့။ သူတုိ႔ဟာ အလြန္ဖ်တ္လတ္သြက္လက္တဲ့ လူရြယ္လူလတ္စုံတဲြပါပဲ၊ မဥမၼာအမ်ိဳးသားက ကားေမာင္းတယ္၊ မဥမၼာက ဒီမွာ လူႀကီးလူအုိေတြ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့အလုပ္လုပ္ပါတယ္၊ ဝင္ေငြလည္းေကာင္းပါတယ္၊ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အတြက္ သားသမီးလည္းမယူႏုိင္ေတာ့၊ သုိ႔ေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရတာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနလုိ႔ပါပဲ။
အိမ္ေထာင္ေရးမွာသားသမီးက ခ်ည္ေႏွာင္တဲ့ႀကိဳးလုိ႔ အယူအဆရွိေပမယ့္ သားသမီးမရႏုိင္ေတာ့သူေတြ အျပန္အလွန္နားလည္ေႏွာင္တြယ္ျခင္းႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားႏုိင္တယ္ဆုိတာ ကုိနႏၵနဲ႔ မဥမၼာတုိ႔စုံတဲြကျပေနပါေတာ့တယ္။ အခုမဥမၼာတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ဧည့္သည္စာေရးဆရာေတြကုိ ေဖ့စ္ဘြတ္ရုံးခ်ဳပ္ကုိ ပုိ႔ေပးမွာလုိ႔ဆုိပါတယ္။
ေဖ့စ္ဘြတ္ဆုိလုိ႔ ျမန္မာျပည္တနံတလလ်ား ျမင္ျမင္သမွ်လူေတြ ေဖ့စ္ဘြတ္သုံးကုန္တာေတာင္ ကုိယ္ေတာ့ျဖင့္ မသုံးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာတယ္၊ ေဗြးတုတ္ေရ…။ ကုိယ္က ေခတ္ေပၚအသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ သိပ္ၿပီးသဟဇာတမျဖစ္လွဘူး၊ တုိ႔တုိင္းျပည္မွာ ကက္ဆက္ေတြေပၚေတာ့ ကုိယ္တုိ႔အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ပဲရွိေသးတယ္၊ အေဖနဲ႔အေမဟာ အဲဒီကက္ဆက္ဆုိတာႀကီးကုိ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာၾကာ လက္မခံပဲေနခဲ့တာပါ။
အေဖတုိ႔အေမတုိ႔မွာ ဂီတနားမရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာကက္ဆက္မဝယ္ဘူး၊ အေဖက သူ႔ေရဒီယုိ( ႀကံံ့ခုိင္ေရးေရဒီယုိ)ကေလးကုိပဲ ကလိတယ္၊ သတင္းဖြင့္တယ္၊ သတင္းဖြင့္ၿပီးရင္ ေဂ်ာက္ခနဲပိတ္လုိက္ေရာ။ သီခ်င္းႀကီးသရုပ္ေဖာ္လာမည့္ညဆုိရင္ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔ေက်နပ္ေအာင္ အိမ္အလုပ္ေတြၿပီးေအာင္လုပ္၊ အိမ္စာေတြၿပီးေအာင္လုပ္ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစတုိ႔ေခတ္က သီခ်င္းႀကီးသရုပ္ေဖာ္က႑ဟာ ေသာတရွင္ေတြကုိ ဆဲြေဆာင္အားေကာင္းေလေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးကုိ ေမွ်ာ္ရတာအေမာ။
ကက္ဆက္ေတြေပၚလာေတာ့ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေတြ သီခ်င္းေတြဆုိတာ သူမ်ားေတြအိမ္ကအသံကုိသာ နားစြင့္ခဲ့ရတာပါ။ ကုိင္ဇာတုိ႔ လႊမ္းမုိးတုိ႔ တစ္ေခတ္ ဘယ္နားမွာမွ ရင္မခုန္လုိက္ရပါဘူးကြယ္။ သူတပါးအိမ္ေတြမွာ ကက္ဆက္သံတညံညံဆူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္တုိ႔အိမ္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သီလရွင္ ဇရပ္လုိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေတာ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လားမသိ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ဂီတမွာမေမြ႔ေလ်ာ္ မေပ်ာ္ဝင္ၾကဘူး၊ ေနာက္ပုိင္းၿမိတ္ၿမိဳ႕လုိ ေမွာင္ခုိပစၥည္းေပါမ်ားလႈိင္ၾကြယ္တဲ့ ေနရာေရာက္မွ အဲဒီကက္ဆက္ဆုိတာႀကီးနဲ႔ နီးစပ္ရတာပါ။
အခုတယ္လီဖုန္းေတြေပၚလာ FB လုိ႔ေခၚတဲ့ face book (ေဖ့စ္ဘြတ္) ပါေပၚလာေတာ့လည္း ဘာကုိစုိးရိမ္မွန္းမသိ စုိးရိမ္တဲ့စိတ္နဲ႔ မသုံးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ Pen Myanmar အဖဲြ႔အစည္းေပၚလာေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္သုံးဖုိ႔စတင္တုိက္တြန္းသူဟာ ဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ပါပဲ။
“အမကလည္း ေဖ့စ္ဘြတ္သုံးေလ.. ဒါမွ ဆက္သြယ္ရလြယ္ကူေအာင္”
ဟုတ္တယ္ ေဗြးတုတ္ရယ္ ေခတ္ႀကီးကေျပာင္းသြားၿပီ၊ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြ ဖိတ္စာ ေဖ့စ္ဘြတ္ကေနပုိ႔သတဲ့။ ေဟာေျပာပဲြဖိတ္ေတာ့လည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန ဖိတ္သတဲ့၊ သူ႔ရဲ႕ဆုိးက်ိဳးေတြနဲ႔အတူ ေကာင္းက်ိဳးသတင္းေတြ ပ်ံ႕လႊင့္လာလုိက္တာ ေနာ္ကဆုံးေတာ့ လက္မခံခ်င္ပဲလက္ခံလုိက္ရတယ္၊ အခုဆုိ ကုိယ္နဲ႔ေဖ့စ္ဘြတ္က ေနသားက်ေနပါၿပီ။
အခု ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ေရာက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ဖုန္းမေျပာရရင္ေတာင္ လုိင္းေပၚမွာစာပုိ႔လုိ႔ရေနၿပီကုိး။ အရသာေတြ႔ၿပီေပါ့၊ ေက်းဇူးရွိတယ္၊ ေက်းဇူးရွိတယ္လုိ႔ ျမည္တမ္းမိပါေပါ့။ အဲဒီေဖ့စ္ဘြတ္ကုိတီထြင္ခဲ့သူဟာ အေမရိကန္လူငယ္ေလး Mark Zuckerberg ဆုိတဲ့ လူငယ္ေလးတဲ့ကြယ္၊ ေတာ္လုိက္တာေနာ္ အံ့မခန္းတီထြင္မႈပါပဲ။
ကုိနႏၵ-မဥမၼာေက်းဇူးနဲ႔ face book ရုံးခ်ဳပ္ကုိေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ ကုိယ္ေတြထင္ထားသလုိႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈေတြနဲ႔ ဝင့္ထည္မေနတာဟာလည္း အံ့ၾသစရာပါ၊ သာမန္အေဆာက္အအုံ၊ သာမန္ဝန္းက်င္အေနအထားပါပဲ၊ ဝင္းထဲဝင္ ကားပတ္ေမာင္းၾကည့္ေပမယ့္ လူသူေလးပါးမျမင္ရပါဘူး၊ အလုပ္သမား အဝင္အထြက္မရွိတာ စေန တနဂၤေႏြရုံးပိတ္ရက္ေၾကာင့္ပါတဲ့။
ေဗြးတုတ္ေရ…. တီဗီမွာမၾကာခဏေပၚလာတဲ့ face book အမွတ္အသား လက္မေထာင္ ရုပ္ပုံေရွ႕မွာေတာ့ အမွတ္တရပုံေတြရုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မမႏွင္းက (စာေရးဆရာမႀကီး ေရႊကူေမႏွင္း) ေတာ့ တီထြင္သူ ဇူကဘတ္ ဆုိသူကုိမေတြ႔ခဲ့ရတာ နာသကြာလုိ႔ ေရရြတ္ေနေလရဲ႕၊ မမႏွင္းက ဇူကာဘတ္ကုိ လြမ္းေသာ္လည္း face book ကုိ သိပ္ဘဝင္မက်သူေတြထဲမွာ ေရွ႕ဆုံးကပါတယ္။
“ဆရာမတုိ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္္သုံးလား၊ ဘာအေကာင့္နဲ႔လဲ” တစ္ေယာက္ေယာက္ေမးရင္ မမနွင္းမွာေတာ့ မသုံးေၾကာင္း ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္။
“ေက်းလက္ေရာ ၿမိဳ႕ျပေရာ ကမာၻတဝွမ္းလုံးဆက္သြယ္ေရးေတြ ေကာင္းမြန္လာေပမယ့္ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ရုိင္းေနတာေတာ့မႀကိဳက္ဘူး၊ အလကားအာရုံေနာက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ ကုိယ့္ဓါတာ္ပုံေတာင္မဟုတ္ပဲ အေကာင့္တုေတြနဲ႔ ရုိင္းတာဆဲတာေတြလုပ္ေနၾကတာ ဘဝင္မက်ဘူး။ မမႏွင္းကေတာ့ ကုိယ္သေဘာက်တဲ့ လူရဲ႕ေပ့ခ်္ကုိ ရုိက္ထည့္ထားလုိက္တယ္။ ဖတ္ခ်င္ရင္ သူ႔စာေတြဖတ္၊ ၾကည့္ခ်င္ရင္ သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြၾကည့္၊ လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ face book ကေန မဆက္ဆံခ်င္ဘူး။
မမႏွင္းက လူႀကီးဆုိေတာ့ ဟုတ္ေပမွာေပါ့၊ ကုိယ္ေတြေတာင္ comment ကုိအရမ္းဝင္မေရးရဲဘူး၊ တခါတေလဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ကုိယ့္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ တဖက္ကစိတ္ဆုိးသြားေရာ၊ ဒါေၾကာင့္ သိပ္မရင္းႏွီးရင္ comment ဝင္မေရးတာေကာင္းတယ္၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႔သေဘာထားေတြ တင္ထားလည္း ကုိယ္နဲ႔မရင္းႏွီးရင္ ဖတ္ကုိမဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္တာေရးထားရင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေရြ႕ေအာင္ တြန္းလုိက္တယ္၊ အခ်ိန္လည္းကုန္တယ္ေလ၊ ကုိယ့္မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းေတာ့ သာေရး နာေရး သတင္းေပး သတင္းယူေလာက္ေတာ့သုံးျဖစ္ပါတယ္။
တျခားအင္တာနက္ဆုိးက်ဳိးေတြလည္းအမ်ားႀကီးပါ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားလာတဲ့ကိစၥေတြ၊ ဖုိမဆက္ဆံေရးရႈပ္ေထြးလာတာေတြ ေနာက္ဆုံးေတာ့ နည္းပညာရဲ႕ညိႈ႕ခ်က္မွာ လူေတြအမိခံလုိက္ရတာပါပဲ။ ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ခြ်န္းအုပ္ႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်တာမဟုတ္လား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇူကာဘတ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အျပန္မွာေတာ့ မဥမၼမာတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ ဝင္ပုိ႔ပါေသးတယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမရွိပါဘူး၊ အျပင္ကဧည့္သည္ေတြသာ ဟုိတစ္စု သည္တစ္စု၊ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးေအာက္က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း တုိးဖြဖြေလျပည္က ညွင္းသဲြ႔သဲြ႔၊ ဒီကလူေတြက ေဖာရာသီလုိ႔ေခၚတဲ့ အရြက္ေၾကြရာသီမုိ႔ အရြက္ကုန္ေနတဲ့အပင္နဲ႔ အပင္ေအာက္မွာေၾကြေနတဲ့ အရြက္ေၾကြေတြဟာ လြမ္းေမာဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ခံစားခ်က္ေတြကုိ သယ္ေဆာင္လာျပန္တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးဖဲြဖဲြကေလးေတြ မႈံမႈံေၾကြလာပါေရာ၊ မုိးဖဲြရြာတာမဟုတ္ဖူးေနာ္၊ မုိးမႈံေၾကြတာပါ၊ တကယ့္ဖဲြဖဲြ မႈံမႈံကေလး၊ ဒီမွာ ဒီလုိပဲ ဒီေလာက္ပဲရြာတဲ့ေန႔ရွိသတဲ့၊ မုိးရြာမယ္ေၾကညာထားရင္လည္း အဲဒီေန႔ အနည္းနဲ႔အမ်ားရြာကုိရြာတာတဲ့၊ မုိးမႈံေၾကြလာတာနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ နားေနေဆာင္ထဲ ဝင္နားၾကတယ္။
အဲဒီေန႔က မဥမၼာတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံဝယ္ေကြ်းတဲ့ နံနက္စာစားၿပီး တည္းခုိရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း(မုဒိတာ ေရႊေက်ာင္း) ကုိျပန္ခဲ့ၾကတယ္၊ မုဒိတာေရႊေက်ာင္းဆုိတာ ျမန္မာျပည္ကေရာက္လာတဲ့ စာေရးဆရာေတြကုိ တည္းခုိေစတဲ့ေက်ာင္းပါ၊ နည္းနည္းေတာ့ၿမိဳ႕စြန္က်ပါတယ္၊ ကာလေဒသမသိပဲနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔မမႏွင္းေလ မနက္အေစာႀကီး လမ္းထေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ေက်ာင္းေရွ႕ကျဖတ္သြားတဲ့ မီးရထားလမ္းေပၚတက္ၿပီး ဆရာရဲသွ်မ္း၊ ဆရာစုိးလႈိင္တင့္၊ ဆရာျမင့္ေခါင္ၾကည္တုိ႔ကုိလည္း လြမ္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လြမ္းပါရဲ႕။
ေနာက္ေတာ့ ပဲြစီစဥ္သူတစ္ေယာက္ကသတိေပးတယ္၊ “ဆရာမတုိ႔ အတင့္ရဲၿပီး အေစာႀကီးလမ္းထမေလွ်ာက္ၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဒီေနရာက သိပ္စိတ္မခ်ရဘူး၊ ေဆးစဲြေနတဲ့ အမည္းေတြလုယက္တာေတြ ဘာေတြရွိတယ္၊ လုံၿခံဳေရးကုိယ့္ဖာသာဂရုစုိက္ရတဲ့ေနရာ”
ဟုတ္ပါရဲ႕ သူတပါးေနရာမွာ အေၾကာင္းမသိ အေပါင္းမသိနဲ႔ေလ။ ထုိသူေျပာမွ သတိထားမိတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းတံခါးေလ အထဲကဖြင့္ေပးမွ ေအာ္တုိဖြင့္ပိတ္လုိ႔ရတဲ့ တံခါးႀကီးနဲ႔။ ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ကုိး ။
ညေနေတာ့ အစီအစဥ္တစ္မိ်ဳးနဲ႔ ဆရာေမာင္ရစ္လာေခၚပါတယ္၊ ဆရာေမာင္ရစ္ဆုိတာ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ႕ေျမးျဖစ္ၿပီး မုိးမခ ဝက္ဘ္ဆုိက္ကုိထူေထာင္သူအျဖစ္ လူသိမ်ားပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္ခန္႔က မုိးမခမဂၢဇင္းကုိ စတင္လုပ္ကုိင္ေတာ့ ဖြင့္ပဲြမွာ ဆရာေမာင္ရစ္ကုိ စတင္ျမင္ဖူးျခင္းပါ၊ အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးထက္ျမက္ပုံရတဲ့ ရုပ္လကၡဏာနဲ႔ အေျပာအေဟာလည္းေကာင္းပါတယ္၊
မမႏွင္္းနဲ႔ သူ႔အဘုိးအဘြားမ်ားလက္ထက္ကတည္းက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြမုိ႔ စကားေတြေျပာ၍မကုန္ပါ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားထဲမွာ အလြမ္းေတြလည္းပါတယ္၊ ေအာက္ေမ့တသျခင္းေတြလည္းပါတယ္၊ ရင္ေမာစရာေတြလည္းပါတယ္၊ လူ႔ဘဝႀကီးကုိက အသက္အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် အတိတ္ဟာရွည္လ်ားၿပီး အနာဂတ္ဟာ တုိေတာင္းလာၿပီမဟုတ္လား။
ဆရာေမာင္ရစ္ရဲ႕အိမ္ကုိျမင္ေတာ့ ေဗြးတုတ္ေရ လြမ္းတာေဆြးတာေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားပါေရာ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ကေတာင္ကုန္းကေလး ေတာင္တက္လမ္း ေကြ႔ေကာက္ကေလးေတြနဲ႔ ေရာက္သြားတဲ့ တုိက္ျပားျပားကေလးဟာ ခ်စ္စရာအိမ္ကေလးျဖစ္ေနပါေရာ့လား။ ဒီၿမိဳ႕ကအိမ္ေတြ ဒီလုိတစ္ထပ္တုိက္၊ ျပားျပားကေလးေတြမ်ားတာ ငလ်င္ဒဏ္ကာကြယ္ဖုိ႔လား။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ႏွစ္ထပ္အိမ္လွလွေတြကလည္း ဆန္ဖရန္စတုိင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကုိယ္ဟာ အိမ္ရူးပါေဗြးတုတ္ရယ္၊ မေသခင္ၿခံကေလး ဝင္းကေလးနဲ႔ေနခ်င္စိတ္ဟာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ တံ့ဆည္မထားႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ အခုအသက္အရြယ္အတန္အသင့္ရလာတဲ့ကာလမွာ စိတ္ကုိထိန္ေက်ာင္းျပဳျပင္လုိ႔ ေနတတ္ေနပါၿပီ၊ အိမ္ေကာင္းရာေကာင္းနဲ႔ေနရဖုိ႔ဆုိတာ အတိတ္ကံနဲ႔လည္းဆုိင္ပါတယ္။
ကုိယ့္ေလာက္မွမေနႏုိင္တဲ့ ေဘးတဲြကေလး အဖီေလးေတြနဲ႔ေနရတဲ့ ဘဝေတြကုိျမင္ဖန္မ်ားတဲ့အခါ လက္ရွိဘဝကုိ လက္ခံလာႏုိင္ပါၿပီ၊ အိမ္ရာတုိက္ခန္းနဲ႔ေတာင္မေနႏုိင္တဲ့ လူေတြရွိေနတာမုိ႔ ဒီေလာက္ကေလးေနရတာကုိပဲ ကံၾကမၼာကုိ ေက်းဇူးတင္ရျပန္ေရာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေဗြးတုတ္ရယ္ ဆရာေမာင္ရစ္အိမ္ျမင္ေတာ့ ေရာဂါေဟာင္းျပန္ထလာသလုိ အိမ္ရူးစိတ္ေတြျပန္ေပါက္လာျပန္တယ္၊ အိမ္ထဲမွာမီးလင္းဖုိနဲ႔ ေခတ္မွီမီးဖုိေခ်ာင္နဲ႔ ဧည့္ခန္း အိပ္ခန္း ျပတင္းတံခါးကျမင္ရတဲ့ ေတာင္ယာခင္းကေလး၊ လြမ္းဖြယ္သီကရီပါပဲလား ေဗြးတုတ္ရယ္။
ဆရာေမာင္ရစ္အမ်ိဳးသမီးက ေဒၚေမသန္းေဌးတဲ့၊ ခ်ိဳသာၾကည္ရႊင္တဲ့မ်က္ႏွာထားပုိင္ရွင္၊ သူတုိ႔မွာတကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးရွိသတဲ့၊ သူတုိ႔လက္ထပ္ၿပီး စင္ကၤာပူကုိအရင္ထြက္ၿပီး အဲဒီကမွတဆင့္ အေမရိကားကုိေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာျပပါတယ္။ ေဒၚေမသန္းေဌးက အရင္က ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမအလုပ္ လုပ္ေသးတာတဲ့၊ အခုေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အလုပ္ လုပ္ခ်င္လုိ႔ ဆူရွီဆုိင္ကေလးဖြင့္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြလည္းပါ ပါတယ္။
ေမာင္ရစ္ကုိယ္တုိင္က RIT ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရင္း စကၤာပူထြက္ၿပီးမွ ဒီေရာက္လာၿပီး ကြန္ျပဴတာအလုုပ္ လုပ္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ မ်ိဳးရုိးဂုဏ္ႀကီးျမင့္ျခင္းနဲ႔ စာေပစိတ္ထက္သန္ျခင္းက ေလးစားဖြယ္ရာပါ။ ယေန႔ေခတ္မဂၢဇင္းေတြ ဗုံးဗုံးလဲေနခ်ိန္ မုိးမခ မဂၢဇင္းရဲ႕ အသက္ရွဴသံကုိ ကုိယ္တုိ ႔စိုးရိမ္တႀကီးေစာင့္ၾကည့္ေနရမွာပါ။
အဲဒီေန႔က တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူသမီးေလးနဲ႔မေတြ႔ခဲ့ရေပမယ့္ ေဒၚေမသန္းေဌးနဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခဲ့ရတယ္၊ ေဒၚထည့္ေခၚေနရတာ အားနာပါရဲ႕ေဗြးတုတ္ရယ္.. သူလည္း တစ္ခ်ိန္က RIT ေက်ာင္းသူေပမုိ႔ ထက္ျမက္သြက္လက္ခဲ့ေပလိမ့္မယ္၊ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တဲ့မိန္းကေလး(အမ်ိဳးသမီး) တစ္ေယာက္ရဲ႕ က်က္သေရကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူပါ။
အဲဒီအိမ္မွာ ကုိယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္တုိးခဲ့ရတယ္၊ ဂ်န္းကင္းဆုိတဲ့ေၾကာင္ႀကီးပါ၊ သူတုိ႔လင္မယားရဲ႕အခ်စ္ေတာ္ေပါ့၊ ကုိယ္လည္းေၾကာင္ခ်စ္သူမုိ႔ တစ္ေကာင္လုိ႔ေတာင္ မသုံးရက္ပါဘူး၊ ေၾကာင္ေတြကသိတယ္ေနာ္၊ ေၾကာင္ခ်စ္သူမွာေၾကာင္နံ႔ရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ေကာင္းေကာင္းအကုိင္ခံတယ္။
ခုိျပာရင့္ေရာင္ သူ႔အေမႊးႏုေတြဟာ ႏူးညံံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး စူးေတာက္ေတာက္မ်က္ဝန္းအစုံဟာ ကုိယ့္ကုိယဥ္ပါးဟန္ျပေနတယ္။
သားသားက ၂၀၀၉ ေအပရယ္ ၁၇ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာ သူ႔ကုိ ယာယီေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့စခန္းကေန လာပုိ႔တာပါ၊ သူက(၂)ႏွစ္ခဲြရွိၿပီး Short Hair, Snow Shoe အမ်ိဳးအစားေပါ့၊ စေန တနဂၤေႏြလုိေန႔ေတြမွာ ဆန္ေမတီးယုိက ေရွာပင္းေမာထဲက စတုိးဆုိင္ႀကီးမွာ အခန္းေလးေတြနဲ႔ ျပထားေလ့ရွိတယ္၊ သူတုိ႔နာမည္၊ အသက္ခန္႔မွန္းေျခ၊ သူတုိ႔သဘာဝစရုိက္အျပဳအမူေတြကုိ ေဖာျပထားတယ္။
ေမတုိ႔ေရာက္သြားေတာ့ ေနလည္အခ်ိန္ ေၾကာင္ေလးေတြအိပ္ေနတယ္၊ သူက သူ႔အခင္းေလးနဲ႔ဖာသာ ေဆာ့ေနတာ၊ ျမင္ၿပီးသေဘာက်သြားတာ၊ အဲဒီတုန္းက ေမတုိ႔ ဆန္ဖရန္ State University နဲ႔ ကပ္လ်က္တုိက္ခန္းမွာေနၾကေတာ့ အိမ္သာကိစၥစိတ္္ပူၿပီး toilet trained လုပ္ထားလားေမးေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အဲဒါဆုိ သူတုိ႔ဘယ္လုိသြားလဲေမးေတာ့မွ ကုိယ္ေမးတဲ့အသုံးႏႈန္းမွာေနတာ Litter Box trained လုိ႔ေခၚတယ္တဲ့၊ သူ႔ပုံးေလးမွာသူ႔ဖာသာ အိမ္သာတက္တတ္သတဲ့။
အဲဒီတုိက္ခန္းမွာေနၿပီး ႏွစ္ဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အခုဒီ Richmond ၿမိဳ႕ကုိေျပာင္းလာတာ၊ သူ႔ကုိလုိက္ပုိ႔တဲ့ တာဝန္ခံက တသက္လုံးေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ရင္ ေဂဟာကုိျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ေျပာၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္၊ သူကလည္း လိမၼာတယ္ေလ၊ အခုအိမ္္သားတစ္ေယာက္လုိျဖစ္ေနၿပီ၊ အိမ္ကလူကုန္ကုိ ခုိင္းတတ္တယ္၊ အစာေကြ်းခုိင္း၊ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခုိင္း၊ ဘုံဘုိင္ကေရကုိ မွ်င္းမွ်င္းဖြင့္ခုိင္း၊ အျပင္ကမ်ား ေမတုိ႔ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္မွျပန္ရင္ အထဲကတံခါးဝမွာ မတ္တပ္နဲ႔ေသာ့ဖြင့္သလုိ လာၿပီးႀကိဳတယ္၊ ၿပီးေတာ့သူက သဒၵါတရားလည္းေကာင္းတယ္။ ဆရာမၾကည့္….ေဟာ အျပင္မွာ သူ႔လုိအေကာင္ေတြ အရပ္ထဲကအေကာင္ေတြ ပုိင္ရွင္မဲ့ ေလလႊင့္သူေတြေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြလာရင္ ရန္မလုပ္ဘူး၊ သူတုိ႔ကုိအစာေကြ်းရင္ သူလည္းေက်နပ္တယ္။
ေမကေျပာေျပာဆုိဆုိၿခံထဲကုိ အစာဗူးကုိင္ၿပီးဆင္းသြားေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ ေဗြးတုတ္ရယ္၊ ၿခံထဲမွာ ေၾကာင္ေပတူးေလးေတြဆုိတာ ဟုိမွာတစ္ေကာင္၊ ဒီမွာတစ္ေကာင္ ထြက္လာၾကတာ၊ ေမေကြ်းတဲ့ အစာကုိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္စားလုိ႔၊ ဂ်န္းကင္းကလည္း သူ႔ေဘာ္ဒါေတြကုိၾကည့္လုိ႔။
ခ်စ္စရာအိမ္ကေလးရယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မိသားစုကေလးရယ္၊ ထူးျခားတဲ့ရုပ္ရည္စရုိက္ပုိင္ရွင္ ဂ်န္းကင္းနဲ႔ သူ႔အေပါင္းပါေတြရယ္ မေမ႔နုိင္စရာေန႔ေလးတစ္ေန႔ပါပဲ၊ ဘဝမွာအလြန္ေသးငယ္တဲ့ အစက္အေျပာက္ကေလးေပမယ့္ ႏွလုံးသားမွာႀကီးမားစြာေသာ စဲြထင္မႈႀကီး မေမ့ႏုိင္ျဖစ္သြားတာ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္လုိ႔ ကုိယ္ေတာ့ယုံၾကည္တယ္ ေဗြးတုတ္ေရ….။
မိခ်မ္းေဝ