ေအာင္ေမာ္ဦး ● “ေနျပည္ေတာ္” ဆိုုတာကိုုက ပေဒသရာဇ္ ဆန္လြန္းလွပါၿပီ
“တိုုင္းျပည္ကိုု ပညာရွင္ေတြလက္ထဲမထည့္ရင္ အစိုုးရဟာ လူရယ္စရာ ပိုုပိုုျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ထိုု႔အတူပဲ တိုုင္းျပည္ကိုု ဖက္ဒရယ္က်က် မထူေထာင္ႏိုုင္ရင္ ရွစ္ေလးလံုုးဟာ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္”
က်ေနာ္တိုု႔ႏိုုင္ငံမွာ မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစကား၊ ဓေလ့ထံုုးတမ္းစဥ္လာယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုုးကြယ္ယံုုၾကည္မႈနဲ႔ ပထဝီနယ္နိမိတ္ေတြရွိၾကပါတယ္။ ထိုု႔အတူ ရွည္လ်ားတဲ့သမိုုင္းေၾကာင္းအရ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒနဲ႔ အႏိုုင္က်င့္ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရတဲ့ ရာဇဝင္လာ ကံဆိုုးခဲ့ရမႈေတြဟာလည္း ဒုုနဲ႔ေဒးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကိုု ထဲထဲဝင္ဝင္ထည့္သြင္းမစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ၂၁ ရာစုုပင္လံုု ကတဆင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားႏိုုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ဟာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုုထူေထာင္ႏိုုင္ဖိုု႔ ဘယ္လိုုမွ မျပည့္စံုုႏိုုင္ပါ ဘူး။
တိုုင္းရင္းသားေတြဟာ “ဆတ္ဆတ္ထိမခံ” ေတြ မဟုုတ္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္တိုု႔ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ထင္ထားတာထက္ “သည္းညည္းခံ” ႏိုုင္ၾကသူေတြပါ။ ဒါကိုု က်ေနာ္တိုု႔ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ဥပမာေပးရင္ သိနားလည္သူနည္းႏိုုင္တဲ့အတြက္ မေပး ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူအမ်ားလည္းနားလည္ေအာင္နဲ႔ မ်ဳိးဆက္တဆက္မကလည္း နားလည္ေအာင္လိုု႔ ေက်ာင္းသားဘဝ တုုန္းက ဥပမာေလးနဲ႔ ေဆြးေႏြးလိုုပါတယ္။ ဆိုုၾကပါစိုု႔။ နယ္ကေန ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္ကိုု ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ တိုုင္းရင္းသားတေယာက္ဆိုုပါစိုု႔။
သူဘာေတြစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရမလဲ။ သူ႔မိသားစုု၊ သူ႔ဇာတိ၊ သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔ဘာသာစကား စသျဖင့္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရမွာပါ။ သူ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ခဲ့ရမလဲ။ သူမကၽြမ္းက်င္တဲ့ သူမ်ားရပ္ရြာ၊ သူမ်ားေဒသ၊ သူမ်ားဘာသာစကားနဲ႔ သူ႔လူမ်ဳိးမဟုုတ္တဲ့ သူစိမ္းတရံစာေတြအၾကားမွာ လိုုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ဖိုု႔ သူ႔ကိုုယ္သူႏွိမ့္ခ်၊ သူမ်ားထက္ပိုုေလ့လာၿပီး မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ စလွမ္းခဲ့ရရွာမွာပါ။ ဒါေတြကိုု က်ေနာ္တိုု႔ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြ ထည့္မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတိုု႔ေနရာကေန ဝင္မၾကည့္မိခဲ့ၾက ပါဘူး။ အဲဒီလိုု ၿမိဳ႕ႀကီးသားမ်ဳိးေတြထဲ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ပါ/မပါ ခင္ဗ်ားတိုု႔ရဲ႕ ေကာလိပ္ေန႔ရက္မ်ားကိုု ခင္ဗ်ားတိုု႔ဘာသာ ျပန္ျမင္ ေယာင္ၾကည့္ၾကည့္ၾကပါ။
ေကာင္းၿပီ။ က်ေနာ္တိုု႔ သူ႔ကိုု ဘယ္လိုုႀကိဳဆိုုခဲ့ၾကသလဲ။ ေတာသား၊ ငတံုုးငအဆိုုၿပီး အထင္ေသးအျမင္ေသးနဲ႔ၾကည့္ၾက၊ မလည္မဝယ္နဲ႔ဆိုုၿပီး ညာခ်ၾက၊ လွည့္စားၾက၊ က်ီစားၾက၊ ၾကပ္ၾက၊ သူအေကာင္းေမးတာကိုု တလြဲေျဖၾက၊ ခြၽန္တြန္းတြန္းၾက၊ အခၽြန္နဲ႔မၾက။ (စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်တဲ့သူေတြဆိုု) အႏိုုင္ပါက်င့္ၾကနဲ႔ အဲဒီလိုု လုုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ (အားလံုုးမဟုုတ္ ခဲ့ၾကေပမယ့္ အမ်ားစုုေတာ့ဟုုတ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုုတာ ဝန္ခံရမွာပါ။) ေနာက္ တေျဖးေျဖးႏွစ္ၾကာလာေတာ့မွ နားလည္လာၾက၊ ေတာင္းပန္ၾက၊ ဖက္လွဲတကင္းလုုပ္ၾက၊ အစစအရာရာ အကူအညီေပးၾကနဲ႔ ဒီလိုုမ်ဳိး ေရွးကထက္ ပိုုခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါ။
အမွန္တကယ္က က်ေနာ္တိုု႔ ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြမွာ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒရွိၾကလိုု႔ရယ္လည္း မဟုုတ္ပါဘူး။ သိၾကလိုု႔ရယ္လည္း မဟုုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားသဘာဝ ေပ်ာ္ေစလိုုရင္း၊ ခ်စ္ေစလိုုရင္း လုုပ္မိၾကတဲ့ အျပဳအမူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဳသူက အမွတ္မဲ့ဆိုုေပမယ့္ ခံရတဲ့သူဘက္ကက်ေတာ့ နင့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ သိုု႔ေသာ္လည္း သူ႔တိုု႔ခမ်ာ သီးခံရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ ေရွ႕မွာ အၿပံဳးမပ်က္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္တိုု႔မသိေအာင္ ႀကိတ္ငိုုေနႏိုုင္ရွာပါတယ္။ လက္တုုန္႔ျပန္ခ်င္စိတ္ကိုု ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အံ ႀကိတ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း အခါခါမက ရွိခဲ့ႏိုုင္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြလည္း ခဏခဏ ေပၚခဲ့ႏိုင္ ပါတယ္။
ထားေတာ့။ ခုု က်ေနာ္တိုု႔တေတြလည္း လူႀကီးပိုုင္းထဲေရာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္တုုိ႔တိုုင္းျပည္မွာလည္း ႏိုုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တိုုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ လူႀကီးလူေကာင္းပီသစြာနဲ႔ ေတြ႔ဆံုုေဆြးေႏြးတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ပဋိပကၡေတြကိုု အေျဖရွာေန ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေတြ႔ဆံုုေဆြးေႏြးပြဲေတြေအာင္ျမင္ဖိုု႔ မူဝါဒေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြတင္မက အခင္းအက်င္းက လည္း အထူးအေရးႀကီးလွတာကိုု သတိျပဳမိၾကဖိုု႔လည္း လိုုအပ္ပါတယ္။
ဆိုုၾကပါစိုု႔။ တိုုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုု ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုု ဖိတ္ေခၚၿပီးေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါမွာ သူတိုု႔တည္းခိုုဖိုု႔ ေနရာထိုုင္ခင္း စီစဥ္ေပးတာ၊ သြားေရးလာေရး စီစဥ္ေပးတာ၊ အစားအစာစီစဥ္ေပးတာ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစီစဥ္ေပးတာ၊ ႐ံုုးလုုပ္ငန္းေတြလုုပ္ကိုုင္ႏုုိင္ဖိုု႔ စီစဥ္ေပးတာ၊ ကုုိးကြယ္ရာဘာသာအလိုုက္ ဝတ္ျပဳဆုုေတာင္းဖိုု႔ စီစဥ္ေပးတာ အစရွိတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ လိုု႔ အေသးစိတ္ကအစ ေထာင့္ေစ့ေအာင္စီစဥ္ေပးဖိုု႔ အထူးအေရးႀကီးလွပါတယ္။ (ထားရာေန ေစရာသြားလုုပ္ခဲ့မိၾကရင္ ျပင္ၾကပါ)
ဒါ့အျပင္ အျခားအေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခုုကေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပျပဳလုုပ္တဲ့ ခန္းမအျပင္အဆင္ပါ။ ခန္းမဟာ လူမ်ဳိးစံုု၊ အဖြဲ႔အစည္းစံုုတဲ့ ျပည္ေထာင္စုုသေဘာ ဆန္ဖိုု႔လိုုပါတယ္။ ဒီအတြက္ ခန္းမထဲမွာ လူမ်ဳိးစံုုသေကၤတ၊ အဖြဲ႔အစည္းစံုုသေကၤတ ျဖစ္တဲ့ အလံေတြ၊ အမ်ဳိးသားလကၡဏာေတြ (ကုုလသမဂၢအစည္းအေဝးခန္းမကိုု ျမင္ၾကည့္ပါ) ထားရွိေပးဖိုု႔လိုုပါတယ္။
ၿပီးတဲ့အခါ အစည္းအေဝးျပဳလုုပ္တဲ့ စားပြဲနဲ႔ ကုုလားထိုုင္ေတြရဲ႕ ပံုုစံပါ။ တန္းတူရည္တူ၊ လက္ရည္တျပင္တည္းဆိုုတာကိုု ေဖာ္ေဆာင္ဖိုု႔ စားပြဲဟာ စားပြဲဝိုုင္းျဖစ္ရပါမယ္။ ဘယ္သူမွ အေခါင္အခ်ဳပ္ေနရာက ထိပ္စည္းယူထားတာမ်ဳိးမျဖစ္ရပါဘူး။ ကုု လားထိုုင္ေတြဆိုုရင္လည္း ပံုုစံတူ၊ အရြယ္အစားတူ၊ အနိမ့္အျမင့္တူ ျဖစ္ဖိုု႔လိုုပါတယ္။ အရင္အစိုုးရလက္ထက္မွာတုုန္းက ကုုလားထုုိုုင္ႀကီးတလံုုးက သိသိသာသာႀကီး ႀကီးေနၿပီး သူမ်ားထက္ပိုုျမင့္ေနတာကိုုလည္း ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ေလးေထာင့္ က်က်စားပြဲႀကီးမွာ တဦးက ထိပ္စည္းကေန မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုုင္ၿပီး ေဘးတဘက္တခ်က္စီမွာထိုုင္ေနၾကတဲ့ တိုုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကိုု ၾသ၀ါဒေႁခြေနတဲ့ပံုုကိုုလည္းျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ဒါ အံုုနာက သူ႔အလုုပ္သမားေတြကိုု တခုုခုုေခၚေျပာေနတဲ့ လကၡဏာပါ။ ဒါ အထက္ေအာက္ အစီရင္ခံတင္ျပေနတဲ့ ဌာနတြင္း လုုပ္နည္းလုုပ္ဟန္ပါ။ ဒါ တန္းတူရည္တူလကၡဏာေဆာင္တဲ့ “ျပည္ေထာင္စုု စကားဝိုုင္း” မဟုုတ္ပါဘူး။
ဒီလိုုအေသးစိတ္ကေလးေတြကအစ ဂ႐ုုတစိုုက္လုုပ္ၾကမယ္ဆိုုရင္ ၿပီးခဲ့တာေတြကိုုလည္း ေတာင္းပန္ရာေရာက္သလိုု ေရွ႕ ခရီးအတြက္လည္း တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳရာေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိေနရသေလာက္ (တံ တားအမည္ကိစၥအပါအဝင္) ကေတာ့ တိုုင္းရင္းသားေတြကိုု လံုုးလံုုးနားမလည္ၾကေသးဘူးဆိုုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အေတာ့္ကိုု ထိ ခိုုက္ေၾကကြဲရပါတယ္။ ပန္းတိုုင္နဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးေနလိမ့္ဦးမယ္လိုု႔လည္း ခံစားမိပါတယ္။
တိုုင္းရင္းသားေတြကိုု ဒိ့ထက္ပိုုနားလည္ဖိုု႔ဆိုုရင္ သူတိုု႔ကိုု ကိုုယ့္ဆီေခၚတာထက္ သူတိုု႔ဆီကိုုယ္က သြားလည္တာမ်ဳိး လုုပ္ သင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အစိုုးရအဖြဲ႔၀င္ေတြ၊ တတ္သိပညာရွင္ေတြအေနနဲ႔ တိုုင္းရင္းသား ေဒသေတြကိုု ကိုုယ္တိုုင္ကိုုယ္က် သြားေရာက္ေလ့လာၾကဖိုု႔လိုုပါတယ္။ ကားလမ္းတဆံုုး၊ ရထားလမ္းတဆံုုးေလာက္ သြား ေလ့လာတာမ်ဳိး မဟုုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တိုု႔တေတြ ေဆးကုုေပးခဲ့ၾကတဲ့၊ က်ေနာ္တိုု႔တေတြ စာသင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့၊ က်ေနာ္ တိုု႔နဲ႔သူတိုု႔နဲ႔ အတူတူေျပးလႊားခဲ့၊ အတူတူ႐ုုန္းကန္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ည္ခရာ ေတာနက္နက္၊ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ေတြအထိ ခရီးၾကမ္း ႏွင္ၿပီး ကြင္းဆင္းေလ့လာၾကဖိုု႔ေျပာတာပါ။
အဲဒီလုိသြားတဲ့အခါ ရာသီဥတုုကဆိုုး၊ ေဒသက ၾကမ္းလြန္းလိုု႔ ငွက္ဖ်ားပိုးရင္လည္း ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ေခ်ာင္းေရေတြထဲမွာ ခဲဓာတ္ေတြပါတတ္လိုု႔ ခဲဆိပ္လည္း သင့္ႏိုင္သလိုု၊ ေရကတဆင့္ကူးစက္တဲ့ ေရာဂါဘယေတြလည္း ရရွိႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဘယ္မွာမွန္းမသိႏိုုင္တဲ့ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းတက္နင္းမိလိုု႔ ပြဲခ်င္းၿပီးလည္း ေသသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုု ေရာဂါဘယထူေျပာၿပီး၊ အႏၱရာယ္အတိၿပီးတဲ့ အရပ္မွာ ခင္ဗ်ားတိုု႔ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူတိုု႔ကံၾကမၼာလိုု႔ ယံုုၾကည္ထားၾကသူေတြ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
ဒီခရီးစဥ္ဟာ အေတြ႕အၾကံဳရ႐ံု သက္သက္မွ်သာမက တဦးနဲ႔တဦး ရင္းႏွီးမႈကေန ခ်စ္ၾကည္မႈလည္းရ၊ အျပန္အလွန္ သိနားလည္မႈကေန ယံုၾကည္မႈလည္းတည္ေဆာက္ႏိုင္ဆိုသလို အက်ဳိးရွိမွာပါ။ ဒီကမွ လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုေတြတင္၊ ဘတ္ ဂ်က္ေတြသတ္မွတ္၊ အစိုးရက စီမံကိန္းေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ ဒီလိုသြားၾကရမွာပါ။ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ “ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔မရ ေျပးၾကည့္မွ ရႏိုင္မယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္လူေတြကိုု မုန္းသေလာက္ အခုုလူေတြကိုု ခ်စ္တယ္ဆိုုတာနဲ႔ အရင္လူေတြကိုု အထင္ေသးသေလာက္ အခုုလူေတြကိုု အထင္တႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတယ္ဆိုုတာ ႏိုု၀င္ဘာ (၈) ရက္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူေတြက သက္သက္ျပခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မိုု႔လိုု႔ တေန႔ကိုု “စကား အတင္အခ်” လုုပ္႐ံုုသက္သက္နဲ႔တင္ သိန္း (၇၀) ေလာက္ကုုန္ေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ေၾကာင္ကိုု ဂ်ာကူဇီ (Jacuzzi) နဲ႔ ေရခ်ဳိးမေပးၾကပါနဲ႔လိုု႔ ေျပာပါရေစ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီ “ေနျပည္ေတာ္” ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးႀကီးခ်ည္းကိုုကလည္း ပေဒသရာဇ္ဆန္လြန္းလွပါတယ္ဗ်ာ။
ေအာင္ေမာ္ဦး
မတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
