သာထက္ေအာင္ ● မမြဲဘယ္သူေနပါ့မယ္
(မိုးမခ) မတ္ ၇၊ ၂၀၁၇
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က ဇနီးလုပ္သူ အားလပ္ရက္ တလယူ ေရႊျပည္ႀကီး သြားလည္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္လာပံုေပၚပါတယ္။ ၾသဇီ ၁ ေဒၚလာကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁, ၀၀၅ က်ပ္ မရစဖူးရခဲ့ေတာ့ သူသံုး လို႔ တယ္ေကာင္းဆိုပဲ။ မင္းတေယာက္အတြက္ေတာ့ သံုးလို႔ေကာင္း၊ ျဖဳန္းလို႔ေကာင္း၊ ေဒၚလာေစ်းတတ္တာ ကိုပဲ မင္းမွာအေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေန၊ ေအး .…က်န္ခဲ့တဲ့ မင္းအေမ၊ အမ၊ အမ်ဳိးအေဆြ ႏိုင္ငံတူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြ ေဒၚလာေစ်းတတ္တဲ့ဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ခံၾကရသလဲဆိုတာ မင္းသိသလားဆိုေတာ့မွ ၿငိမ္သြားပါေတာ့တယ္။
ရေတာင့္ရခဲ့ လူ႔ဘ၀ခဏတာမွာ က်ိက်ိတက္ မခ်မ္းသာဦးေတာ့ အသက္ကေလးတေခ်ာင္းေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာေလး ေမြးသြားခ်င္ၾကတာ လူ႔ဓမၼတာပါ။ မိခင္အရင္းက ကိုယ့္ရင္ေသြးနီတာေကြးေလးကို လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ အမႈိက္ပံုေဘးေတြမွာ စြန္႔ပစ္တဲ့သတင္းေတြ ျမင္ရၾကားရေတာ့ အျပစ္ေျပာရမွာထက္ သူတို႔ ရဲ႕ေသာက ဒုကၡပရိေဒ၀ကို စာနာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရပါေတာ့တယ္။
ၾကပ္ပါတယ္။ ေရႊျပည္ႀကီးမွမဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာႀကီးတခုလံုး အရင္ထက္စာရင္ အေနၾကပ္၊ အေသ ၾကပ္္လာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အသိ ဉာဏ္ ပညာႀကီးတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဦးစီးတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ သိပ္မဆိုး ၀ါးလွေပမယ့္ အာဏာ၊ ပါ၀ါ၊ ေနရာအတြက္ေလာက္သာ ေဇာကပ္ေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားဦးစီးတဲ့ ေရ႔ႊျပည္ႀကီးကေတာ့ ဆိုး၀ါးလြန္းလွပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္စ ဆစ္ဒနီနဲ႔ အခုဆစ္ဒနီအမ်ားႀကီးကြာ သြားပါၿပီ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ၊ အိမ္ေစ်း၊ ေျမေစ်းေတြကြာသလို လုပ္အားခလည္း လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္နဲ႔ ယွဥ္ ရင္ကြာသြားပါၿပီ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္တယ္ဆိုရာမွာလည္း ဘီယာ၊ အရက္၊ စီးကရက္ဆိုတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဒုကၡေပးမယ့္ဟာေတြကိုေတာ့ တမင္အခြန္တိုးေကာက္ထားလို႔ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ အေျခခံစားကုန္ျဖစ္တဲ့ ေပါင္မုန္႔၊ ႏြားႏို႔၊ ငွက္ေပ်ာသီးဆိုတာမ်ဳိးေတြကေတာ့ ရတဲ့လုပ္အားခနဲ႔ ၀ယ္ႏိုင္စားႏိုင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။
နည္းပညာ ေတြဆန္းသစ္လာလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔၊ တီဗီြတို႔ဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္နဲ႔စာရင္ ေစ်းေတာင္ေပါလာပါေသးတယ္။ အိမ္ေစ်း၊ ေျမေစ်း၊ တိုက္ခန္းေစ်းကေတာ့ ကမၻာမွာ ေဟာင္ေကာင္ၿပီးရင္ ဆစ္ဒနီက ဒုတိယေစ်းအႀကီးဆံုးပါ။ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕တတ္တဲ့ တရုတ္ဒဏ္ကို မႏၱေလးမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဆစ္ဒနီ လည္း ခံရတာပါပဲ။
ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးဖူးပါတယ္။ အဲဒီအေျဖသာ ကၽြန္ေတာ္သိရင္ ႏိုဗယ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔က စီးပြားေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးမွာ ေပါ့လိ္ု႔ ရယ္ရႊန္းပက္ရႊန္းေျဖခဲ့ပါေသးတယ္။ တကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူ။ နံမည္ႀကီးေပ့ဆိုတဲ့ ကမၻာ့ထိပ္ တန္းတကၠသိုလ္ႀကီးေတြက PhD ဘြဲ႕ကို စီးပြားေရးဘာသာရပ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ခဲ့သူလည္း ျမန္မာ့စီးပြား ေရးဦးေမာ့လာေအာင္၊ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာလာေအာင္၊ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ သီအိုရီနဲ႔ ဇလုတ္တိုက္ၿပီး စာအုပ္ႀကီးထဲကအတိုင္း အေျဖရွာလို႔ရတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ သိပၸံပညာနည္းပညာမထြန္းကား၊ ကုန္သြယ္မႈ အတတ္မကၽြမ္းက်င္ ရွိတဲ့ သယံဇာတကို အက်ဳိးရွိေအာင္ အသံုးမခ်တတ္၊ ခိုးခ်င္၀ွက္ခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ရွိတဲ့ မင္းဆိုး မင္းညစ္ေတြေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွတိုင္းျပည္ရဲ႕စီးပြားေရး ဦးေမာ့မလာႏိုင္ပါဘူး။
ခုန ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိစၥျပန္ေကာက္ရရင္ သာမန္ လူၿပိန္း နားလည္ နည္းမ်ဳိးနဲ႔ပဲ နည္းနည္းေဆြးေႏြးပါရေစ။ တကယ္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ ၀ယ္လိုအားနဲ႔ေရာင္းလိုအား ထုတ္လုပ္သူနဲ႔ စားသံုးသူတိုရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈပါပဲ။ ၀ယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအားညီမွ်ေနရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတည္ၿငိမ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး ၀ယ္လိုအား ဆြဲအားက မ်ားေနၿပီး ေရာင္းလိုအားကနည္းေနရင္ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာတက္မွာပါပဲ။ ထို႔အတူ ေရာင္းလုိအားက မတရားမ်ားေနၿပီး ၀ယ္လုိ အားကမရွိသေလာက္ နည္းေနရင္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္က်လာမွာပါပဲ။ ၀ယ္လိုအား၊ ေရာင္း လိုအားမွ်ပါလ်က္နဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမတည္မၿငိမ္ျဖစ္ၿပီး ေစ်းေတြတတ္ေနၿပီဆိုရင္ တစံုတရာမွားလြန္းေနပါၿပီဆိုပါေတာ့။ အစိုးရ အခြန္အခေတြ မတရားတိုးေကာက္မယ္၊ ဆိုင္ခန္းခ၊ ေျမငွားရမ္းခေတြ မတရားတက္မယ္ဆိုရင္ ကုန္သည္ကလည္း သူ႔ကုန္ပစၥည္းအေပၚမွာ ေစ်းတင္မွာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ တခုေရးခ်င္တာက ဆိုရွယ္လစ္ ‘ေစာ္’ နည္းနည္းနံ တဲ့သူေတြက ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္ၿပီဆို ရင္ ေငြရွင္၊ ေၾကးရွင္ေတြ႕ ေစ်းကစားလို႔၊ အရင္းရွင္ေတြလက္၀ါးႀကီးအုပ္လို႔ဆိုၿပီး ေရးၾကေျပာၾကပါတယ္။ သာမန္အေတြးအျမင္ Common Sense နဲ႔ပဲေျပာပါရေစ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ ကိုယ္တင္ခ်င္တိုင္း တတ္လို႔ရတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစ်းကြက္ၿပိဳင္ဆိုင္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္စီးပြားေရးစနစ္မွာ ‘ဆန္တျပည္ ၆၅ျပား၊ တအိမ္ေထာင္ ၂ ျပည္ ၊ ဘယ္ေန႔ ေနာက္ဆံုး’ လုပ္လို႔မရပါဘူး။
မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေအာင္ ဥပမာေလးတခုေဆာင္ပါရေစ။ ဇနီးလုပ္သူက တပတ္ ၅ ရက္အလုပ္သြားရေတာ့ အားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေစ်း၀ယ္ မၾကာမၾကာထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရပ္ကြက္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ CABRAMATTAA ဆိုတဲ့ ဗီယက္နမ္ရပ္ကြက္ႀကီးမွာ အေရွ႕တိုင္းထြက္စားစရာ အသားငါးသီးႏွံမ်ဳိးစံုရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာေရာက္ပါတယ္။
ဆိုပါေတာ့ ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္က သရက္သီး ၁ ကီလို ၅ ေဒၚလာလို႔ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ထားတယ္။ ေနာက္ တဆိုင္သြားၾကည့္ေတာ့ ၁ ကီလို ၆ ေဒၚလာတဲ့။ ဒီေတာ့ ေစ်းအားျဖင့္ ၁ ကီလို မွာ ၁ ေဒၚလာကြာေနၿပီ။ ၁ ေဒၚလာကြာေလာက္ေအာင္ ပစၥည္း အရည္အေသြးကြာရဲ႕လား အလံုးအဖန္ အနံ႔ယွဥ္ ရၿပီ။ ၅ ေဒၚလာဆိုတဲ့ သရက္သီး နည္းနည္း အမွည့္လြန္ေနၿပီ။ ၆ ေဒၚလာ သရက္သီးကေတာ့ ေျပာင္လက္ ေခ်ာေမြ႕ၿပီး အလံုးကလည္း ပိုႀကီးတယ္ဆိုရင္ ၀ယ္သူက ကြာျခားတဲ့ ၁ ေဒၚလာကို မျမင္ေတာ့ဘဲ ၆ ေဒၚလာတန္ သရက္သီးကိုယူပါလိ့မ္မယ္။ ကုန္ပစၥည္းခ်င္း ယွဥ္ၾကည့္လို႔ ဘာမွမကြာဘူးထင္ရင္ေတာ့ ေစ်းသက္သာရာကိုပဲ ေရြးၾကမွာ ဘယ္လူမ်ဳိး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျဖစ္ စားသံုးသူရဲ႕သေဘာထားဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဆိုင္ရွင္ ေလာဘေဇာတိုက္လို႔ ၁ ကီလို ၇ ေဒၚလာစာခ်ိတ္ၿပီး ေရာင္းၾကည့္ပါလား။ အူတူတူ၀ယ္သူ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ လာေကာင္းလာႏိုင္ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘယ္သူကမွအမိန္႔မေပးရဘဲ သူ႔ပစၥည္းသူ႕ဘာသာ ေစ်းခ်လာပါလိမ့္ မယ္။
ဒ့ါေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာ ေျခာက္လံုးျပဴးျပၿပီး ခ်လို႔မရသလို အမိန္႔နဲ႔လည္းတားလို႔မရပါဘူး။ ဦးႏု ေခတ္က အမဲသားကိုပိတ္ပင္ေတာ့ ‘တိုးတုိးသား’ဆိုၿပီး အမဲသားေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ေပၚလာတာ မွတ္မိၾကပါလိမ့္ မယ္။ ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္တုန္းက အေျခခံ စားကုန္ေတြကို ဆီစာအုပ္လို႔အရပ္ကေခၚတဲ့ ကုန္၀ယ္စာအုပ္နဲ႔၀ယ္ ရေတာ့ အဲဒီကုန္၀ယ္စာအုပ္ကိုပဲ ရတနာပစၥည္းမ်ားလို ေပါင္လို႔ႏွံလို႔ေရာင္းလို႔၀ယ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ ခုေခတ္ ကေလးမ်ားသိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မယ္။
ေစ်းကြက္အၿပိဳင္စီးပြားေရးစနစ္မွာ ‘ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ’ဆိုတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အေရးႀကီး လွပါတယ္။ စားသံုးသူ တေယာက္ ဆံုးရႈံးမွာေၾကာက္ေတာ့၊ ေစ်းႏႈန္းမွာအခ်ဳိသာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၀န္ေဆာင္မႈမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါတယ္။ သ ူ၁ က်ပ္နဲ႔ေရာင္းရင္ ကိုယ္က ၉၅ ျပား ေရာင္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတာ ေစ်းေလ်ာ့ႏိုင္ဖို႔ အေလအလြင့္ေတြ နည္းေအာင္လုပ္ရတယ္။ ကုန္ၾကမ္းကိုသူမ်ားထက္ ေစ်းေပါ ေအာင္ ၀ယ္ႏိုင္ရမယ္။ အလုပ္သမားဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္ရတယ္။ အလုပ္ခိ်န္အတြင္းမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့စံခ်ိန္ စံညြန္းကိုမီေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ စားသံုးသူရဲ႕ယံုၾကည္မႈကိုရေအာင္ယူရတယ္ စသျဖင့္…။ ခရိုနီနဲ႔အစိုးရ ပင္းၿပီး ‘ဂြင္’ဖန္တာကေတာ့ တျပႆနာပါ။
ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံမွာေနတဲ့ လူမွန္ရင္ Woolworths တို႔၊ Coles တို႔ဆိုတဲ့ စူပါမားကတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကင္းလို႔မရပါဘူး။ အေျခခံစားကုန္၊ ေန႔စဥ္သံုးလူသံုးကုန္ပစၥည္း လိုအပ္သမွ်အေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီဆိုင္ႀကီးေတြ မွာပဲ၀ယ္ၾကရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီကုမၸဏီႀကီးေတြရဲ႕စီးပြားေရးက အေတာ္ႀကီးလွပါတယ္။ အဲ…သူတို႔ကို ၿပိဳင္ မယ့္ ကုမၸဏီတစ္ခု ဥေရာပအေျခခံ (ALDI) ဆိုတဲ့ စူပါမားကတ္ႀကီးလာဖြင့္ေတာ့ နဂိုုကေအးေအးေဆးေဆး ဒူးႏွံ႔ေပါင္ႏွံ႔လုပ္ေနတဲ့ကုမၸဏီႀကီးေတြ ျပဴးတူးျပာတာျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ALDI ရဲ႕အားသာခ်က္က ဘယ္ ပစၥည္းပဲယွဥ္ယွဥ္ အရည္အေသြးမွာမကြာပဲ ေစ်းမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား သက္သာပါတယ္။ က်န္တဲ့စူပါမားကတ္ ႀကီးေတြက အလုပ္သမားအမ်ားႀကီးသံုးၿပီး သူကေတာ့ အလုပ္သမားနည္းနည္းနဲ႔ ႀကဲႀကဲ၀ိုင္းပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္ တဲ့အခါ ေငြသားမေပးဘဲ ဘဏ္ကဒ္/ခရက္ဒစ္ ကဒ္ေပးရင္ ALDI က ထပ္ေဆာင္း ေငြ Surcharge 2% လားယူပါတယ္။ ေငြသား (Cash) ကိုပဲလက္ခံခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ခရက္ဒစ္ကဒ္လက္ခံရင္ ေငြ ၁၀၀ မွာ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကုမၸဏီ လိုက္ၿပီး ၂ % /၂.၅% ေပးရေတာ့ ပိုက္ဆံေငြသားကိုပဲလက္ခံၿပီး ကုန္ပစၥည္းအေပၚမွာ ေစ်းနည္းနည္းခ်ေပးလို႔ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ကုမၸဏီေတြက ၀ယ္သမွ်ပစၥည္းေတြကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြနဲ႔ထည့္ေပးေပမယ့္ ALDI ကေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္မေပးပါဘူး။
သူ႔ကုမၸဏီဒီဇိုင္း စာတန္းပါတဲ့ ပလတ္စတစ္ အိတ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ၁၅ ျပား နဲ႔ေရာင္းပါတယ္။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ဖိုး ေျခြတာႏိုင္တဲ့အျပင္ သူတို႔ေရာင္းတဲ့အိတ္ ၁၅ ျပားမွာ ၅ျပား ပဲ ျမတ္ဦးေတာ့ အိတ္ေပါင္းမ်ားစြာဆိုရင္….။ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီတံဆိပ္ပါေတာ့ ေၾကာ္ျငာၿပီးသားလည္းျဖစ္ေရာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ေပါက္ေရႊၾကာပင္ ALDI ကနဂို အရိွန္ရ ၿပီးသား စူပါးမားကတ္ေတြနဲ႔ ပုခံုးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ေဟာတဆိုင္၊ ေဟာတဆိုင္အသစ္ေတြဖြင့္ေနတာ သူတို႔ရဲ႕စီမံခန္႔ခြဲ မႈနဲ႔စီးပြားေရးအျမင္က်ယ္မႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ခုတေလာ၊ မခိုင္လံုတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ သတင္းေတြအရ ေရႊျပည္ႀကီးက မဟာရန္ကုန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီတာခေတြ (၃) ဆတက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထြက္လာေတာ့ နဂိုကမွႏွာေခါင္းေလး ေပၚရုံရွိတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အေျခခံလူ တန္းစားေတြ တကိုယ္လံုးျမဳပ္မယ့္ကိန္းပါပဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာ ေခတ္သစ္လူေနမႈဘ၀မွာ အေျခခံအက်ဆံုး အေရးအပါဆံုးမို႔ သူအဆင္မေျပရင္ ဘယ္ဟာမွအဆင္မေျပပါဘူး။ ကမၻာ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြမွာ လွ်ပ္စစ္မီးကို တမိနစ္၊ တနာရီ၊ တရက္အပ်က္မခံႏိုင္ၾကေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးကေတာ့ (ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာပါ ၿပီ) လာလိုက္၊ ပ်က္လိုက္၊ လာလိုက္ (အင္း…ယူတတ္ရင္ တရားရစရာေတြေပါ့ေလ၊ ဘယ္ဟာကမွမၿမဲပါလား ဆိုၿပီး)
ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဒါေလာက္တိုေရရွားေရႏိုင္လွတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးကို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာယူပါ၊ ၀ယ္ပါတစာစာ ေအာ္ၿပီးေၾကာ္ျငာအမ်ဳိးမ်ဳ္ိးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္စည္းရုံးေနၾကပံုေလးကို ဗဟုသုတအေနနဲ႔ မွ်ေ၀ပါရေစ။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လွ်ပ္စစ္မီးကို စေရာက္ကတည္းက ENERGY AUSTRACIA ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီနဲ႔ပဲဆက္ သြယ္ခဲ့တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ေလာက္က စာတိုက္ပံုးထဲက ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္နဲ႔ AGL ဆိုတဲ့ လွ်ပ္စစ္ကုမၸဏီက သက္ႀကီးႏိုင္ငံသား (SENIOR CITIZEN) ဆိုရင္ ၁၅%ေလွ်ာ့ေပးရပါမယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာထားတာ ေတြ႕ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ စီနီယာ၊ စီတီဇင္ျဖစ္ၿပီးၿပီမို႔ စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ ဖံုးဆက္ စံုစမ္းရုံရွိေသး သူတို႔ကကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လွ်ပ္စစ္ကို သူ႕ကုမၸဏီထဲေျပာင္းလိုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း 15% သက္သာမွာပဲဆိုၿပီး ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ တလေက်ာ္ေလာက္ရွိေတာ့ နဂိုမူရင္းဆက္သြယ္ခဲ့တဲ့ Enengry Auslialia ကဖံုးဆက္လာပါေတာ့တယ္။ ဘာလို႔ေျပာင္းသလဲေပါ့၊ ဘာမ်ားမေက်နပ္တာရွိသလဲေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း အမွန္အတိုင္းပဲေျပာလိုက္ပါတယ္။ ၁၅ %ေလွ်ာ့ေပးမယ္ဆိုလို႔ ေျပာင္းတာပါဆိုေတာ့ ဒို႔လည္းေလွ်ာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ မင္းသာ ဒို႔နဲ႔ျပန္ဆက္မယ္ဆိုရင္ ၁၈% ေလွ်ာ့ေပးမယ္။ မင္းဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ Yes တခြန္း ေျပာရင္ က်န္တာငါတို႔အားလံုးလုပ္ေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း Yes လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ AGL ကဖုံးဆက္လာျပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔ ဒို႔ဆီမွာမေနသလဲေပါ့။ မေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္းမ်ားရွိရင္ ေျပာပါဆို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္းရွင္းပဲေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔က ၁၈ % ေလွ်ာ့ေပးလို႔ဆိုေတာ့ AGL ကဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ ဒို႔နဲ႔ျပန္ဆက္သြယ္ရင္ မင္းကို ၂၁% ေလွ်ာ့ေပးမယ္တဲ့။
ေတာ္ပါေတာ့…သူတို႔စားသံုးသူ (Customer) တေယာက္ရဖို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္လုေနတာအေၾကာင္း မဟုတ္ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စာေရးစာဖတ္ပ်က္တယ္။ ဆိုလိုတာက သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ကိုယ့္ပစၥည္းေစ်းကြက္မွာစံြေအာင္ ေၾကာ္ျငာၾက၊ စည္းရုံးၾက၊ မဲဆြယ္ၾကလုပ္ၿပီး အေတာ္ႀကီးရုန္းေနၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးက EPC လို႔ ေခၚတြင္ၾကတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဌာနကေတာ့ တေယာက္တည္းေျပးတာေတာင္ ဗိုလ္မစြဲပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန ၂၁ ရာစု လူသားေတြမွာ မီးစက္ေဆာင္ရ၊ အင္ဗာတာ၀ယ္ရ၊ ဘက္ထရီအိုးအားသြင္းရ၊ ႀကံဳရင္ဖေရာင္းတိုင္ေလး၀ယ္ထား ရ၊ ျပည္သူေတြမွာသာမီးေလးမွိတ္တုန္၊ မလင္းတလွည့္ လင္းတလွည့္ေနရေပမယ့္၊ ဘယ္တိုင္းျပည္မွမရွိခဲ့ဖူးတဲ့ လွ်ပ္စစ္၀န္ႀကီးဆိုတာေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးေသးဗ်ာ။ အေမရိကားလို တိုင္းျပည္ႀကီးမွာေတာင္ ဒု-သမၼတတေယာက္ တည္းရွိေပမယ့္၊ က်ဳပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးမွာက လစာေကာင္းေကာင္း၊ အေဆာင္အေယာင္အျပည့္နဲ႔ ဒု-သမၼတက ၂ေယာက္။
လက္ရွိဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအဆင့္ရွိတဲ့သူက ေျပာသြားတာေလ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ မွာဖတ္လိုက္ရေတာ့ သူ႔ကိုေတာ္ေတာ္ သနားသြားပါတယ္။ သူတရုတ္ျပည္ ကြမ္းက်ဳိးက ေက်ာက္စိမ္းျပခန္းကိုေရာက္သြားေတာ့ ဒီေက်ာက္စိမ္းေတြ ဟာ ျမန္မာျပည္ကဟာေတြမွန္းသိရၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွေျမာတသ သံေ၀ဂေတြရမိတယ္ဆိုပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအဆင့္ ေလာက္က ခုလိုေျပာတာဒီတခါပဲၾကားဖူးလို႔ ေက်းဇူးတင္ခ်င္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔အသိေနာက္က်ေလျခင္းဆိုၿပီး စိတ္မေကာငး္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီထက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေဘဂ်င္း၊ ရွန္ဟုိင္းက ေက်ာက္စိမ္းျပခန္းေတြၾကည့္ၿပီး အသည္းကြဲခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးတိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြ ေမွာင္ခိုေစ်း၊ သူခိုးေစ်းနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္တိုင္း ခ်မ္းသာေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံေတြက တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကေခါင္းေဆာင္ဆိုသူ ေတြရဲ႕ အေျမာ္အျမင္နည္းမႈ၊ ေလာဘသကၠာယႀကီးမႈေၾကာင့္ေတြလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ။ တရား၀င္ေရာင္းထားတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကလည္း စာရင္းေပ်ာက္အင္းေပ်ာက္ ဘယ္သူ႔အိတ္ထဲ ဘယ္ ေလာက္ေရာက္သြားမွန္းမသိ တတ္ႏိုင္တဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမြဲသြားတယ္။ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးစာရင္း၀င္သြားတယ္ ဆို တာ တကယ္ေတာ့ သိပ္ဆန္းလွတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ။
သာထက္ေအာင္
၆ မတ္၊ ၂၀၁၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
