(မုိးမခ) မတ္ ၁၊ ၂၀၁၇
● ေအာက္ေျပေအာက္ရြာသုိ႔ တေက်ာ့ျပန္
မိမိထြက္ေျပးရသည့္ကာလအတြင္း ပုသိမ္သုိ႔ေရာက္မည္ဟု မထင္ခ့ဲပါ။ ထင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ပုသိမ္ဆိုသည္က ျမန္မာျပည္၏အေနာက္ေတာင္ေဒါင့္တြင္ ရွိသည္။ မိမိသြားလိုသည့္ အေရွ႕ေျမာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္တြင္ရွိသည္။ ဘာမွမဆိုင္ေပ။ မိမိလာေခၚသူက မိမိအား ပုသိမ္သုိ႔သြားမည္ဆို၍ မိမိအ့ံၾသမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ တခုစဥ္းစားမိသည္မွာ မိမိအေရွ႕ေျမာက္ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းသုိ႔မေရာက္မီ တျခားသူမ်ားအား အကူအညီေတာင္းရသည္ကို အားနာ၍ မိမိ၏ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္း ၏အိမ္တြင္ ထားရန္ဆံုးျဖတ္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္ပုံရသည္။ CPB ေပၚလစီအရလည္း လက္ရင္းနားကပ္လ်င္ တဖက္က သတိ မထား ႏိုင္ဟု ဆိုၾကသည္မဟုတ္ပါလား။
သုိ႔ေသာ္ မိမိပုသိမ္ေရာက္သြားသည္မွ လက္ရင္းကပ္သည္ထက္ ေရထက္ျပစ္သည့္ ေသြးသားမ်ားကို တာဝန္ယူခိုင္းျခင္း လည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ပုသိမ္အသြား ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ မိမိရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏သတင္းမ်ား ၾကားရသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ေထာင္ထဲေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ ၾကမ္းခင္းေစ်း ၄ ႏွစ္မွ ၉ ႏွစ္အထိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပစ္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ေန သည္ကိုၾကားရသည္။ မိမိကေတာ့ ေျပး၍ေကာင္းဆဲျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျပန္အဝင္တြင္ သတင္းတခုၾကားရသည္။ ေရႊတိ ဂံုဘုရားေပၚ မနက္ေစာေစာဆင္းေျပးၿပီး တိမ္းေရွာင္သြားေသာ ကိုတင္ေမာင္သန္း သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီဟုေသာသတင္း ၾကားရ၍ အေျခအေနသိရန္ သူ႔ဆီသြားရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေတာင္ဥကၠလာပရွိ သူတုိ႔ေနအိမ္အား ညမိုးခ်ဳပ္ေအာင္ေစာင့္ၿပီးသြားလိုက္သည္။ မိမိတုိ႔ ယခင္ကလည္း မၾကာခဏ ဝင္ ထြက္ေနတတ္၍ ပတ္ဝန္းက်င္က သတိမထားမိေစလို၍ ျဖစ္သည္။ မိမိအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီခန္႔ရွိေပၿပီ။ အိမ္ျခံ ဝင္းေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ “ကိုတင္ေမာင္သန္း” ဟူ၍ ခပ္အုပ္အုပ္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ မေတြ႔ရသည္မွာ သိပ္မၾကာေသး၍ မိမိအသံကို သူတုိ႔ခ်က္ျခင္းမွတ္မိသည္။ အိမ္ထဲ၌ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၿပီး “ဟ့ဲ ဟ့ဲ အိမ္ေရွ႕မီးပိတ္လိုက္” ဆိုသည့္ ကို တင္ေမာင္သန္းမိခင္၏ အသံခပ္သ့ဲသဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။ မိမိတုိ႔အေျခအေနကို ေကာင္းစြာသိထားေသာ တင္ေမာင္သန္း မိခင္ျဖစ္သူက မိမိသူမတုိ႔အိမ္ အဝင္အထြက္ကို အမ်ားမျမင္ေစရန္ ခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး CPB ႏွင့္ နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္လာခ့ဲသူျဖစ္၍ အေတြ႔အၾကံဳက စကားေျပာသည္ဟု ဆိုရမည္။
အိမ္ထဲေရာက္ ထမင္းဝိုင္းျပင္ထားသူမ်ား မိမိေရာက္လာ၍ ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကိုတင္ေမာင္သန္းတုိ႔ သားအမိအျပင္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ခန္႔လည္းရွိသည္။ ထို႔ျပင္ နီနီေအာင္အားလည္း ေတြ႔ရသည္။ မိမိအနည္းငယ္ မ်က္ေစ့လည္သြားသည္။ ကိုတင္ေမာင္သန္းက အဖမ္းအဆီးျငိမ္သြားေတာ့ အိမ္မွာ ျပန္ေနၾကည့္သည္။ ေဖၚမည့္သူရွိပုံမရ။သုိ႔ႏွင့္ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေန၍ရၿပီးေနာက္ မိန္းမပါရသြားသည္။ ကိုတင္ေမာင္သန္းႏွင့္ေတြ႔၍ ေထာင္က်သြားေသာ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားအေျခအေန လက္ရွိတကၠသုိလ္အေျခအေနမ်ား လက္ရွိနိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအေျခအေန မိမိရဲေဘာ္ မ်ားအေျခအေန ကို ေမးျမန္းၿပီးေနာက္ အိမ္ေနာက္ ေဘးေပါက္မွ အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူ၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာခ့ဲေတာ့ သည္။
● ပုသိမ္သုိ႔
ပုသိမ္သုိ႔ ရထားဆိုက္ေတာ့ ညေမွာင္ၿပီ။ ဘာမွမစီးေတာ့ဘဲ အိမ္အထိ လမ္းေလ်ွာက္ခ့ဲသည္။ မွိန္ျပျပလမ္းမီးမ်ားကလည္း မိမိအား အကာကြယ္ေပးထားသက့ဲသုိ႔ျဖစ္သည္။ မိမိေနာက္မွ တေယာက္ေယာက္ပါလာလ်င္လည္း သိနိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ သာရေဝါႏွင့္ ဟသၤာတ ရထားအကူးတြင္ မိမိတုိ႔ အုတ္ဖိုမွ ပုသိမ္သုိ႔ ေက်ာင္းလာတက္သည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ႏွင့္ လမ္းတြင္ဆံုလိုက္သည္။ မ်က္မွန္ခြၽတ္ထားၿပီး ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ထားသည့္ မိမိအားမွတ္မိပုံေတာ့မရ။ သုိ႔ေသာ္ မိမိအနဲငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားသည္။ မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးသူမဟုတ္သျဖင့္ သတိေတာ့ထားမွျဖစ္မည္ဟူ၍ စိတ္တင္းၾကပ္ေနေတာ့သည္။
မိမိအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွ မိမိဘႀကီး (ဖခင္၏အကို) အိမ္ေရွ႕တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မိမိဇတ္ ကနဲေကြ႕ၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့ “သြား သြား အေပၚတခါထဲတက္ ” ဟု ဆိုၿပီး သူကေတာ့ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဘက္ထြက္ၿပီး မိမိေနာက္ တေယာက္ေယာက္ ပါ မပါ အကဲခတ္ က်န္ခ့ဲသည္။ မိမိဖခင္လာပါက အဆင္မေျပသျဖင့္ ဖခင္က မိမိဘႀကီးအား
အကူအညီေတာင္းၿပီး မိမိအဝင္အဆင္ေျပေစရန္ စီစဥ္ေပးလိုက္ပုံရသည္။ ပုသိမ္အိမ္မွာက မႏွစ္က မိမိအဖြားကြယ္လြန္ သြားၿပီးေနာက္ မိမိဖခင္၏ ညီမႏွင့္ညီ မိမိ၏ေဒၚေလးႏွင့္ဦးေလး လူပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။ မိမိပုသိမ္အိမ္ တြင္ရွိေနစဥ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တာဝန္ယူရေပမည္။မိမိတေယာက္အတြက္ တေဆြလုံး တမ်ဳိးလုံး ေအးေအးမေနရဟု ဆိုရပါမည္။
မိမိေရာက္ၿပီး မိမိဘၾကီးလည္း ေနာက္တေန႔တြင္ ရန္ကုန္ျပန္သြားပါသည္။ မိမိလည္း ပုသိမ္အိမ္တြင္ မိမိ၏ေဒၚေလးသိန္း (ေဒၚသိန္းသိန္း) ဦးေလးေမာင္ (ဦးလြန္းေမာင္) တုိ႔ ႏွစ္ဦးျဖင့္သာ က်န္ေနခ့ဲေတာ့သည္။ပုသိမ္အိမ္က ေလးပင္ သုံးခန္း ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္ႏွစ္ခန္းအား ကရင္လူမ်ဳိး ဦးခင္ျမင့္တုိ႔ အိမ္ငွားတင္ထားသည္။ ေအာက္ထပ္တခန္းႏွင့္ အေပၚထပ္အျပည့္က မိမိမိသားစုေနၾကသည္။ ေဒၚေလးသိန္းက ေအာက္ထပ္တြင္ အိပ္သည္။ ဦးေလးေမာင္က အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းတခန္းတြင္ အိပ္သည္။ မိမိက အျခားအခန္းတခန္း၌ေနရသည္။
မိမိတုိ႔အိမ္က လူသြားလူလာမ်ားသည့္ လမ္းမႏွင့္ ကပ္ရက္ဆိုေတာ့မိမိက ေန႔ပိုင္းတြင္ ေအာက္ထပ္ဆင္းမရ။ ညပိုင္း အိမ္ သာတက္ ေရခ်ဳိးဆင္းသည္မွလြဲ၍ အေပၚထပ္တြင္သာ ေနရသည္။ အိမ္မႀကီးေဘးတြင္ ေပ ၂၀ေပ ၆၀ ခန္႔ရွိသည့္ ျခံဝင္း ရွိေသာ္လည္း ေဘးအိမ္က ကပ္ရက္မို႔ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္၍မရခ့ဲေပ။ မနက္ ေန႔လည္ ညေနစာတုိ႔ကို ဦးေလးေမာင္က အ ေပၚထပ္ပို႔ေပးသည္။ အိပ္ခန္းအတြင္ ေနာက္ေဖးအိုးထားေပးသည္။ ညဘက္မွဆင္းသြန္ရသည္။ ထိုအိပ္ခန္းေလးတြင္ အိပ္ လိုက္ ထလိုက္စာဖတ္လိုက္ေနရေတာ့သည္။ ေညာင္းလာလ်င္ အေပၚထပ္ ပတ္၍လမ္းေလ်ာက္လိုက္သည္။ ဤသုိ႔ ေလး လခန္႔ၾကာျမင့္စြာေနထိုင္ရၿပီး ေျမၾကီးနင္းခြင့္ မၾကံဳခ့ဲရေပ။ ေမာ္တိတ္တြင္ သုံးလခန္႔ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေနခ့ဲရသည္ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ကိုယ္ဟု ဆိုရမည္။
● ေမာင္ေမာင္ၾကည္
တေယာက္တည္းပ်င္းလာသည္။ မိမိဦးေလးႏွင့္ေဒၚေလးက စကားနဲသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ စကားေျပာေဖၚမရွိ။ သုိ႔ႏွင့္ ထိုခ်ိန္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ျပန္ဖြင့္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ မိမိအုတ္ဖိုမွ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ၾကည္လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ေနၿပီျဖစ္ရာ သူ အား အဆက္အသြယ္လုပ္၍ လွမ္းေခၚရေတာ့သည္။ သူ႔အားေခၚရဲသည္မွာလည္း သူ႔အားယုံၾကည္စိတ္ခ်ရ၍ျဖစ္သည္။ ပု သိမ္က မိမိတုိ႔အိမ္အေပၚထပ္သုိ႔ ေရာက္လာေသာ ေမာင္ေမာင္ၾကည္လည္း မိမိကို ေတြ႔ေတာ့ အေတာ္ေလးအ့ံၾသသြားသည္။
ေျခာက္လေက်ာ္ေလာက္ သတင္းေပ်ာက္ေနေသာ မိမိအား မေမွ်ာ္လင့္ေသာေနရာတြင္ေတြ႔လိုက္ရ၍ အ့ံၾသသြားျခင္းျဖစ္ သက့ဲသုိ႔ ပုသိမ္လိုေနရာမ်ဳိးသည္ ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီး ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနသသည္ဟု သူယူဆထား၍လည္းျဖစ္သည္။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူနွင့္ေတြရသည္မွာ မိမိအတြက္ စကားေျပာေဖၚရသြားသည္။ ျပင္ပအေျခအေနအခ်ဳိ႕လည္း သိရသည္။ မိမိဖတ္ခ်င္ ေသာ စာအုပ္မ်ားလည္း ဝယ္လာေပးသည္။ မွတ္မွတ္႐ရစာအုပ္ကေတာ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အိန္စတိန္းႏွင့္ သူ၏ ဓမၼ တရားစာအုပ္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္း သူအားရင္အားသလို မိမိအားလာ ေတြ႔ ရွာပါသည္။
သူအား မိမိက “သတိေတာ့လည္းထားအုံး မင္းလဲၿငိေနအုံးမယ္” ဟုဆိုေတာ့ “ငါကကိစၥမရွိပါဘူး ဘာမွဝင္လုပ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေထာင္ခ်လဲ ခဏေပါ့၊ မင္းဘဲသတိထား၊ မိသြားရင္ သက္သာမွာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လည္း လြတ္မွာမဟုတ္ ဘူး” ဟု ဆိုပါသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝထဲက တြဲလာသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ၾကည္သည္ အေနေအး သူျဖစ္သူျဖစ္ၿပီး ဘဝကို ရိုးသားေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းလိုသူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ပါသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆန္႔က်င္သူေတာ့မဟုတ္ခ့ဲ။ မိမိေျပးလႊားေနသည့္အခ်ိန္ ကူညီခ့ဲျခင္းမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တေယာက္၏ စာနာမႈ ကူညီတတ္မႈကို ျပသခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတေယာက္ရွိခ့ဲျခင္းသည္ လည္း ေက်နပ္စရာျဖစ္ေပသည္။ ယခုတိုင္လည္း သူသည္ မိမိႏွင့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနဆဲပင္။
● ပုသိမ္မီးႏွင့္ သရဲတေကာင္
၁၉၇၆ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္္ ပုသိမ္ေစ်းမီးေလာင္သည္။ မီးေလာင္သည္ ေစ်းႏွင့္ မိမိတုိ႔အိမ္က သိပ္မေဝးလွ။ ေကာင္းကင္ယံထိုးတက္ေနေသာမီးေတာက္မ်ားက ညအေမွာင္တြင္ ရဲရဲေတာက္ေနသည္။ တေဝါေဝါ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးလ်ံ မ်ားၾကားတြင္ ဆီပီပါမ်ားက တဝုန္းဝုန္းေပါက္ကြဲေန၍ပို၍ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းေနသည္။ မီးေဘးေၾကာင့္ လူေတြဝုန္းဒိုင္း က်ဲေျပးလႊား၍ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည္။ မီးသတ္ဥၾသသံ လူအမ်ားေအာ္ဟစ္သံမ်ား ပြက္ေလာရိုက္ဆူညံေနသည္။ အိမ္ေပၚထပ္တံခါး၏ တရုတ္ကပ္ၾကားမွာ လွမ္းေတြ႔ေနရသည့္ မီးသည္ မိမိတုိ႔အိမ္ႏွင့္ နီးကပ္လာသလို ခံစားလာရသည္။
အျပင္ကလူေတြလည္း မိမိအိမ္ခန္း ဆိုင္ခန္းေၾကာင့္ ပူပန္ေနၾကသည္။မိမိအေဒၚတုိ႔လည္း ေစ်းထဲဆိုင္ခန္းအတြက္ ပူရ၊ အိမ္အထိမီးကူးလာမွာပူရႏွင့္ အထုပ္ထုပ္၍ အသင့္ျပင္ေနၾကရၿပီ။ အိမ္ေပၚထပ္က မိမိလည္း မိမိအပူႏွင့္အပူႏွင့္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အိမ္မီးကူးလ်င္ ဘယ္ေျပးရမလဲဆိုသည္ကိုေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားေနရသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရွိတဲ့ အဝတ္ေတြစုထည့္ၿပီး အဝတ္အိတ္ေတာ့ ျပင္ထားလိုက္သည္။ ညဘက္ အျခားျမိဳ႕သုိ႔ ေျပးရန္လည္း ကားသေဘၤာ အ သြားအလာမရွိ၍ လြယ္ကူမည္မဟုတ္။ ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားေသာ္လည္း အေျဖကမရ။ ျဖစ္လာမွေတာ့ ျဖစ္သလို ေျဖ ရွင္းရေပမေပါ့ဟုသာ မွတ္ယူရေတာ့သည္။
ေတာ္ေသးသည္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ခန္႔တြင္ မီးညြန္႔က်ဳိ းသြားသည္ထင္သည္။ မိမိအိမ္ဘက္ ကူးမလာနိုင္မွန္း သိမွ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ယာဝင္ခ့ဲေတာ့သည္။ အကယ္၍သာ ထိုညက မိမိအိမ္အထိသာ မီးကူးလာခ့ဲပါက ဘာျဖစ္မယ္မွန္း ခန္႔ မွန္းရခက္ေပသည္္။
အိမ္အေပၚထပ္တြင္ေနေသာမိမိက တေနကုန္အိမ္ထဲတြင္ေနရ၍ အေပၚထပ္တြင္ပင္ ေခါက္တုန့္ေခါက္ျပန္လမ္းေလ်ွာက္ရသည္။ မိမိတုိ႔အိမ္တြင္ အေဒၚျဖစ္သူက ပုသိမ္ေစ်းၾကီးတြင္ ေစ်းေရာင္းသျဖင့္ မနက္ဆိုလ်င္ အိမ္ကထြက္ၿပီး ညမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူကလည္းအမျဖစ္သူအတြက္ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ ေစ်းသုိ႔ ထမင္းခ်ဳိင့္လိုက္ပို႔ၿပီးလဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ သုိ႔မဟုတ္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားဆီသြားတတ္၍ အိမ္မွာမရွိတတ္ေပ။ ေအာက္ထပ္တြင္ေနသည့္ အိမ္ငွါးျဖစ္ သည့္ ဦးခင္ျမင့္ကလည္း မနက္ဖက္ ပြဲရံုထြက္သြားလ်င္ ညေနေစာင္းမွ ျပန္ေရာက္သည္။ သူတုိ႔မိသားစုမွ ကေလးေတြက လည္း ေန႔လည္ဆို ေက်ာင္းသြားၾကရာ ေန႔လည္ဘက္အိမ္တြင္ ဦးခင္ျမင့္ဇနီးတေယာက္သာ ရွိသည္။
မိမိအိမ္အေပၚထပ္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရာ၌ တတ္နိုင္သမွ် ေျခသံ ခပ္ဖြဖြေတာ့ ေလွ်ာက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာက္ထပ္က ဦးခင္ျမင့္ဇနီးက အေပၚထပ္က တရွပ္ရွပ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သံၾကားရေတာ့သည္။ တအိမ္လုံး ဘယ္သူမွမရွိ အျပင္ထြက္ခ်ိန္ တရွပ္ရွပ္ႏွင့္ ေျခသံက ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ဆိုေတာ့ သူမအတြက္ ဤအခ်င္းအရာသည္ သရဲေျခာက္သည္မွတပါး အ ျခားမျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ။ သူမေယာက်္ားျဖစ္သူအားလည္း ထိုအေၾကာင္းအရာကို ေျပာျပသည္။ ဦးခင္ျမင့္ကေတာ့ “မင္းက လည္း အေပၚထပ္မွ ႂကြက္ေတြေလွ်ာက္ေျပးေနတာျဖစ္မွာေပါ့” ဟု ေျဖရွင္းခ်က္ေပးထားလိုက္သည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ ေတာ့ ဦးခင္ျမင့္အား မိမိဖခင္က မိမိေရာက္ရွိ ပုန္းခိုေနေၾကာင္းေျပာျပထားၿပီး ပတ္ဝန္က်င္က သတိထားမိျခင္း ရွိ မရွိ အကဲ ခတ္ေပးပါရန္ တိုးတိတ္စြာ အကူအညီေတာင္းထားသည္။ ကရင္ၾကီးကလည္း အလြန္ႏႈတ္လုံသည္။ သူ၏ဇနီးကိုပင္ ေျပာမ ျပခ့ဲေခ်။
လူသူအေနနဲေသာ ေရနံခ်ီးဝ၍ မဲေမွာင္ေနေသာ ေရွးေဟာင္း ႏွစ္ထပ္အိမ္ၾကီးတလုံးတြင္ သရဲေျခာက္သည္ဆိုသည္ကို ယုံၾကည္ၾကသူက မ်ားၾကပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိသည္လည္း ေျပးရင္းလႊားရင္ တိမ္းေရွာင္ပုန္းခိုရင္း သရဲတေကာင္ ျဖစ္ခ့ဲရပါ ေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)