ေမာင္ေမာင္လတ္ (ေရႊအင္းေလးစာေပ) ● ဝက္သစ္ခ်ပင္ေအာက္က ေမာင္

တိုးညႇင္းညင္သာတဲ့ တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ လန္႔ႏုိးလာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ေဒသ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေနမွန္း အေသအ ခ်ာ သဲသဲကြဲကြဲေတြးမရႏိုင္ေသး။ ေနာက္က်ိရီေဝေနတဲ့ဥေႏွာဏ္က အေျဖမထုတ္ႏိုင္သလို သူ႔မ်က္လံုးလည္း ဖြင့္မရႏိုင္ ေသး၊ အိပ္ယာထက္ေပၚက လူးလဲထႏိုင္ဖို႔ထက္ ေတြးမရေသးတဲ့အေျဖတခုအတြက္္ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနရင္း ခ်ာခ်ာ လည္ေနေရာပါလား။

မုိင္ေထာင္ခ်ီအရပ္ကေန မရပ္မနား နာရီေျပာင္း အခ်ိန္ေျပာင္း ေန႔ ည ေျပာင္းၿပီးသကာလာ ေမြးရပ္ဌာေနအေရာက္မွာေတာ့ ႏုိးတဝက္အိပ္မက္လုိ႔ သူ႔အသိစိတ္ေတြက တိမ္တုိက္လုိ အေျပးအလႊားေရႊ႕လ်ားေနဆဲ၊ အေျဖတခုခုအတြက္ သူ႔အသိစိတ္ ေတြကုိ မိမိရရ မဆုပ္ကုိင္ႏုိင္ေသး။

ေရာက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေဇာ၊ ခံစားရတဲ့ အိမ္လြမ္းေဝဒနာေတြ အစုစုက အုိမင္းယုိင္နဲ႔ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ ခပ္ ၾကမ္းၾကမ္း တရြတ္တုိက္ဆြဲေခၚခဲ့တာကုိက မညႇာမတာ ရက္ရက္စက္စက္။

ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ေႏြေႏွာင္းပုိင္းတရက္ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ေပၚေျခအခ်ကေန ၿမိဳ႕ဇာတိကေလးဆီအေရာက္ မနားမေန ဆက္တုိက္ခရီးျပင္းႏွင္လာခဲ့ေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕အေရာက္ မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီးေကာ။ သူ႔ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးက ညဥ့္အေမွာင္ထဲ တိတ္တဆိတ္ဝင္လာခဲ့တဲ့ တခ်ိန္က ၿမိဳ႕ကေလးကုိ စြန္႔ခြာေျပးထြက္သြားတဲ့ သူတေယာက္ကုိ မမွတ္မိႏုိင္သလုိ ႏႈတ္မဆက္ ႏုိင္ခဲ့။ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာခဲ့သူတေယာက္အဖုိ႔ မိဘရဲ႕ေအးရိပ္ေအာက္အေရာက္ ဘဝရဲ႕ အေႏြး ေထြးဆုံး အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔အတူ အေမွာင္အတိက် အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ရၿပီေပါ့။

နံနက္ေစာေစာ တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူ လြင့္ေမ်ာမူးေဝေနတဲ့သူအဖုိ႔ ပုံမွန္ ဝင္ေလ ထြက္ေလ ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ထင္း႐ွဴးရနံ႔ကုိ ထိေတြ႔မိတဲ့တခဏ ျဗဳန္းစားႀကီး အိပ္ယာေပၚက ခုန္ဆင္းလာခဲ့ရတဲ့အျဖစ္။ ဒီအေငြ႔ ဒီအနံ႔အသက္ ဒီလုိ ေအးျမျမေလထဲ ေရာလႊင့္ပါလာတတ္တာက သူခ်စ္တဲ့ သူလြမ္းတဲ့ သူ႔ဇာတိၿမိဳ႕မွာမွ ၾကံဳရတတ္တဲ့ အစဥ္အလာကုိ သူဘယ္ ေမ့ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ။ အဲဒါေတြကုိ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒီအေငြ႔အသက္ကုိဘဲ လြမ္းခဲ့တယ္။ တမ္းတမ္းတတ ေမ့မရႏုိင္ခဲ့ဘူးေလး။ ကပ်ာကယာ အေျပးကေလး တံခါးေပါက္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ မေျပာင္းမလဲ အရင္အတုိင္း ေအးစက္စက္ ျမဴႏွင္းေတြ ေလေအးေျပး တေျပးရယ္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရယ္ေတြက သူ႔အေပၚ အတားမဆီးမရွိ တုိးဝင္လာခဲ့ပါေကာလား။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိမ္းကားထြက္ခြာသြားခဲ့သူကိုမွေတာင္ မေျပာင္းလဲတဲ့ ေအးစက္စက္ျမဴႏွင္းေတြ ထင္း႐ွဴးရနံပါလာတဲ႔ ေအး ျမျမေလေတြက တရင္းတႏွီး ႏႈတ္ဆက္ႀကိဳဆိုလိုက္ေတာ့ မဂၤလာပါ လိြဳင္လင္ေရ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလ ..၊၊

အျဖဴေရာင္ျမဴႏွင္းသက္သက္နဲ႔အလားတူ အေရာင္မဲ့ အဆင္းမဲ့ အျဖဴထည္သက္သက္ကေလးဘဝ၊ လူလားေျမာက္ကာစ ဘဝအထိ ႐ိုးစင္းစြာ ၿမိဳ ႔လြိဳင္လင္မွာ  အ႐ိုင္းသက္သက္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာကိုေတာ့ သက္ေသက အျဖဴေရာင္ေငြႏွင္းမႈန္ေတြ ပါေလ၊၊

အဲဒီလိုျမဴႏွင္းပါးပါး၊ တခ်က္တခ်က္ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလးေျပးလႊားေနတဲ့ ေလေအးပါးလ်ပ္လ်ပ္ရယ္ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ၿငိမ္ သက္ ျခင္းအလယ္ ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာေပါ့။ အျဖစ္က မေန႔တေန႔လိုပါဘဲလား၊၊

“ဒီေက်ာင္း… ဒီဆရာ / ဆရာမ…ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဘဲ အတူတူေက်ာင္းတက္ရေအာင္လားဟင္ “တဖြဲဖြဲ တေျဖးေျဖးက် ေနတဲ့ ျမဴႏွင္းေအာက ္ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက မလႈပ္မယွက္၊ သူကလည္း တုတ္တုတ္မလႈပ္။

ၾကည့္ …. ေဆးလိပ္ေသာက္ျပန္ၿပီ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ အဲ့ဒီဆႏၵေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ရဲ႕အဝင္လမ္းျဖစ္တဲ့ စက္မႈ လက္မႈ အထကအေၾကာင္း ရွင္းျပရတာလည္း အခါခါ။ သူ႔အဖုိ႔ ေျဖာင္းဖ်ႏွစ္သိမ့္ဖုိ႔ စကားလံုး က ဗလာနိတၳိ၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႔အတူ သက္ျပင္းခ်သံအၿပိဳင္ မႈတ္ထုတ္လုိက္လုိက္တဲ့ ေဆးလိပ္ေငြ႔ၾကား တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ သြားခဲ့သူ သူေယာင္မယ္တေယာက္ေလလား။ ျမဴႏွင္းေဖြးေဖြးေအာက္ ဝုိးတဝါး ေရးေတးေတး မႈန္ဝါးဝါးနဲပပါလား။

ရည္မွန္းခ်က္တခုနဲ႔ ခ်စ္သူဆႏၵအၾကား လြန္ဆြဲရင္း ရပ္တန္႔မရႏုိင္ခဲ့အခ်ိန္ေတြက တစကၠန္႔ၿပီး တစကၠန္႔၊ တမိနစ္ၿပီး တမိနစ္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနခ်ိန္ ပုခုံးထက္ေပၚ ႏွင္းစက္ကေလးေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္က်လာမွေတာ့ အလန္႔တၾကားေမ့အၾကည့္ နံနက္ေစာေစာေတးသံသာ သီဆုိမယ့္ ေက်းငွက္ကေလးေတြ ထပ်ံသြားတာေၾကာင့္လား … ? သူ႔ကုိ ခ်စ္တဲ့သူဆီ အျမဲဆုံ ေတြ႔ေနတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ေၾကကြဲစရာလမ္းခြဲေၾကာင့္လုိ႔လားရယ္ မသိ၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးက ငုိေႂကြးေနပါေရာ့လား။ ႏႈတ္ မဆက္ဘဲ ထြက္သြားရက္သူ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ေက်းငွက္ကေလးေတြပါ အေဝးဆုံးဆီ ပ်ံထြက္သြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ငုိေႂကြးေနတဲ့ ဝက္သစ္ခ်ပင္ေအာက္ သူ႔ႏွလုံးသားက တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ခံစားေနဆဲ။

“ဒီေန႔ ေစ်းေန႔ေလ ဦး …”

ေနာက္ေက်ာက တူေတာ္ေမာင္အသိေပးသံၾကားမွအက်ဥ္းက် ေႏွာင္းအတိတ္က အေတြးေတြ လြင့္စဥ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကို ကပ်ာကယာ ဟန္ေဆာင္ဖံုးဖိလိုက္တဲ့အျဖစ္က မလုံမလဲ မပိမရိ၊၊

ငါးရက္တခါ ေစ်းေန႔အျဖစ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕လြိဳင္လင္ေစ်းႀကီးကေတာ့ ႐ုိးရာမပ်က္ အစဥ္အလာအတုိင္း ကုိယ့္ရဲ႕ျခံထြက္ သီႏွံေတြေရာင္းခ်၊ တပတ္စာအတြက္ လုိအပ္တာဝယ္ၾက၊ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္း ေရာင္းဝယ္မပ်က္စည္းကားေနတာေတာ့ အရင္ အတုိင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္တုိင္ ႐ုိးရာမပ်က္ အစဥ္အလာမပ်က္ အေျပာင္းအလဲမရွိေတာ့ေပမယ့္ လူကသာ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့လုိ႔ ေစ်းႀကီးအတြင္း ေယာင္ေပေပလူတေယာက္ကုိ ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိခဲ့။ သူကလည္း ဘယ္သူကုိမွ မမွတ္ မိေတာ့ … မသိေတာ့ …။

ေဝးေနခ်ိန္တေလွ်ာက္လုံး တမ္းတေတာင္းတခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ လြိဳင္လင္ဆီခ်က္နဲ႔ အားပါးတရ ၿမီးစမ္းၿပီးတဲ႔ေနာက္ အ    ပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္လမ္းဆံု နာရီစင္အေရာက္ သူ႔အေတြးေတြကလည္း လမ္းဆံုးလမ္းခြမွာ ေရာက္ေနတဲ့အလား၊ မိုင္ေထာင္ခ်ီအရပ္ကေန မရပ္မနားခရီးျပင္းႏွင္လာသူအဖို႔ လြိဳင္လင္ရဲ႕ အထင္ကရ ျမကန္သာဖက္ အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ရေလမလား။ တေလာကဘဲ တကူးတကေဖာက္ထားတဲ့ ေရကန္ပတ္လမ္းဖက္ကိုဘဲ ေျခဦး လွည့္ရင္ ေကာင္းေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ တမ္းတမ္းတတလြမ္းေနတဲ့ သတိရေနတဲ့ ဝက္သစ္ခ ်ပင္အိုႀကီးကိုဘဲ အမွတ္တရ ႏွတ္ဆက္ရေလမလား။ သို႔ေလာ သို႔ေလာနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္က ေနရာမေရြ႕ ေက်ာက္႐ုပ္၊ အေတြးေတြက ပ်ံတက္ သြားတဲ့ ေဆးလိပ္ေငြ႕လို ကစဥ့္ကလ်ား ေလဟုန္စီးေနဆဲ ၊၊

ဆႏၵနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ဘဝ။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ျခင္းေတြနဲ႔ အသားက်ခဲ့တဲ့သူ႔အဖုိ႔ေတာ့ အထူးထူး အေထြေထြ ခံစားမေန ခဲ့။ လူသူ ရွင္းေနေသးတဲ့ နာရီစင္နံေဘး ပလက္ေဖာင္းအေပၚ ေအးေအးလူလူ စီးကရက္ဖြာေနရင္း ေလျပင္းတခ်က္ ေ၀ွ႔တုိက္မိတဲ့အခုိက္အတန္႔၊ ဂ်ာကင္ဇစ္ဆြဲအတတ္ မ်က္ဝန္းေထာင့္က အမဲစက္တခုအတါက္ လွည့္အၾကည့္ ….

“ဟာ …..”

၂၃ ၁/၂ ဒီကရီေစာင္းလွည့္ေနတဲ့ ကမၻာႀကီး ရပ္တန္႔သြားေရာ့ ေလသလား။ ကမန္းကတန္း ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို အတင္းခ်ဳပ္ထိမ္းရင္း ေျခစံုရပ္ေနရတဲ့အျဖစ္က မသက္မသာပါလား..။

“ဘယ္တုန္းက ေရာက္သလဲဟင္ ..?

အ႐ိုးစင္းဆံုးေမးခြန္းအတြက္ အရွင္းဆံုးအေျဖက သူ႔အတြက္အဆင္သင့္ ျဖစ္မေနခဲ့။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ျပန္ေျဖလိုက္ တာက မလွမပ၊ ျပံဳးလက္စအျပံဳးေပၚ အၿပံဳးဆင္႔ရင္းနဲ႔ “တူေနတယ္ဆိုလို႔ ၾကည့္ေနတာေလ ထင္ေတာင္မထင္ရဘူးေနာ္ ..”

မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထူးျခားလြန္းေနတဲ့အျဖစ္၊ ဘယ္လုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္တဲ့ တုိက္ဆုိင္မႈေတြအတြက္ အားခ်င္းမ တုန္႔ျပန္ႏုိင္တာက ၾကည္လင္ေအးျမေစတဲ့ သူမရဲ႕အျပံဳးေတြေၾကာင့္ပါေလ။ မဆုိစေလာက္ အခ်ိန္အတုိင္းအတာထက္ ေက်ာ္ၿပီး ေဆာက္တည္မရႏုိင္ေသးတဲ့ သူ႔အေပၚ သူမရဲ႕ ေမ့မရႏုိင္တဲ့ မ်က္ေစာင္းေလးတခ်က္အေဝ့ ေအးစက္ အိပ္ေမာက် ေနတဲ့ ဒဏ္ရာပရေဗြနဲ႔ သူ႔ႏွလုံးသား ႏုိးထလာၿပီေလ။ သက္ဝင္လာၿပီေလ။

“+++ +++ +++ ”

” ျမးမေလးကို မုန္႔လာေႂကြးတာ.. သူ ဂ်ီက်ေနတယ္ေလ”

“+++ +++ +++”

“အင္း နက္ျဖန္တရားစခန္းဝင္ရမွာ… ဒီေန႔ျပင္ဆင္စရာေတြ ျပင္ဆင္ရအံုးမွာ………”

ကုန္းတဝက္ ေရအဆုံးဆုိရင္ေတာ့ ဒီအျဖစ္က ဘဝတခုလုံးအဆုံေပါ့ေနာ္။ အခ်စ္ခါးခါး အတိတ္ခါးခါးအတြက္ ေကာ္ဖီခါးခါးနဲ႔ အတူ ေမ်ာခ်ဖုိ႔ေတာင္ “ေနာက္မ်ားမွေလ” လို႔ အေၾကာင္းျပန္လုိက္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားပါဦးရယ္လုိ႔လည္း အယူခံမတက္ႏုိင္၊ တခဏတာေလး တနာရီထဲရယ္လုိ႔လည္း ေစာဒက တက္မရပါလားေနာ္။

ဘဝအတြက္ ေငးၿပီးရင္း ေငးေနဦးမယ္။ ဆႏၵအတြက္ ေဝးၿပီးရင္း ေဝးေနဦးမယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ အ႐ႈံးေပးၿပီး ရင္း အ႐ႈံးေပးဦးမွာမုိ႔ တူႏွစ္ကုိယ္ ႏွစ္ဦးအၾကား ဆုိလက္စစကား ဆုိစရာမရွိေတာ့ပါလား …။

ေခတၱခဏ လြိဳင္လင္ေစ်းႀကီးက ၿငိမ္သက္သြားသလုိ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ျမဴႏွင္းကေလးေတြက တုန္႔ဆုိင္းသြားသလုိ တခ်က္ တခ်က္ ေဝွ႔လာမယ့္ ထင္း႐ွဴးရနံ႔ေတြက ေပ်ာက္သြားခဲ့သလုိ အရာရာ တိတ္ဆိတ္ေနတာကုိ ခေလးမေလးက တြန္းထုိး လႈံ႕ ေဆာ္လုိက္ေတာ့မွေတာ့ “သြားေတာ့မယ္ေနာ္…. ေဆးလိပ္ေလွ်ာ ႔ေသာက္ပါဦး … ”

ဟိုအတိတ္ကလို ေခါင္းလည္းမခါ ေခါင္းလည္း မၿငိမ့္၊ ေနၿမဲ ေနဆဲအတိုင္း… ျမဴႏွင္းေတြအၾကား အသာအယာထြက္သြားခဲ့ ၿပီေကာ …။ ဒီတခါေတာ့ သူမတေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ။ ္နံေဘးမွာ ခေလးမေလးတေယာက္…၊၊

“ဟို ဖိုးဖိုးၾကီးက ဘာမွန္းမသိ စကားေျပာတိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔။ ဖြားဖြားက ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲ ရယ္ေနတာဘဲ…ဟြန္း…”

ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္က ျပဳတ္က်ေတာ့မလိုလို၊၊

“ေၾသာ္ မိုးေတာင္လင္းေနၿပီဘဲ”

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
ေမာင္ေမာင္လတ္ (ေရႊအင္းေလးစာေပ) ၊၊

စာႂကြင္း (၁)
ပအုိ႔ဝ္ေခတ္ေပၚေတးဂီတ ကနဦးအဆုိေတာ္ႀကီး ကုိခြန္ရႊီးငယ္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကုိ ခြင့္မေတာင္းျဖစ္ပဲ ယူသုံးစြဲခဲ့သည္ကုိ ကာယကံရွင္ ကုိခြန္ရႊီးငယ္အား ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ