သွ်င္မ်ဳိးငယ္ – ေဆးသားပ်က္ျပယ္ေနေသာပန္းခ်ီကား
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၆
သံေယာဇဥ္နဲ႔ ဖြဲ႔တည္လာခဲ့တဲ့အိမ္ကေလးတလံုးကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ ျဖည့္စြက္ လိုက္တဲ့အခါ မိသားစုဆိုတာျဖစ္တည္လာခဲ့တယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီးတို႔ရဲ႕စုစည္းရာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔သီထားတဲ့ အိမ္ကေလးဟာ အတုမဲ့။
အဲဒီအိမ္ကေလးတလံုးရဲ႕လွပေသာျပကြက္ကေလးဟာ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလး ျဖစ္တယ္။ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေႏြးေထြးခ်ဳိျမမႈေတြကို ခံစားေနရဦးမွာပါပဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္၊ ၾကည္းႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ ဖြယ္ ထမင္းဝိုင္းကေလးဟာ လြမ္းစရာ။
အေမရဲ႕လက္ရာေတြနဲ႔ ဘဝကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အေမဟာ အိမ္ရွင္မေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္တယ္။ အေမက ထမင္း ဟင္းမ်ား ခူးခပ္ထည့္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြကိုေခၚၿပီး လက္ဆံုထမင္းစားခဲ့ၾကတယ္။ မေမ့ႏိုင္စရာ။ အျမဲတမ္းျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ နိစၥဓူဝ ထမင္းဝိုင္းကေလးေပါ့။ အေဖနဲ႔အေမ ကိုဟင္းေတြဦးခ်ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားခဲ့ၾကတယ္။ အစ္ကိုနဲ႔အစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညီငယ္ေလးတို႔ကိုလည္း အေဖနဲ႔အေမက ဟင္းေတြ ခပ္ထည့္ေပး ၾကတယ္။ ဟင္းမေကာင္းေပမယ့္ ထမင္းစားလို႔ၿမိန္ခဲ့ၾကတာ ေသခ်ာတယ္။
လယ္ေတာကျပန္လာတဲ့အေဖရဲ႕ပင္ပန္းမႈေတြ ကို ေခၽြးသိပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ အေမက မိတ္ကပ္အစား အိုးမဲေတြလိမ္းက်ံလို႔။ အေဖ့အျပံဳး ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကေလး
ကလည္းလွ။ အေမ့အျပံဳးခ်ဳိခ်ဳိေလးကလည္း လွ။ သားေတြသမီးေတြနဲ႔အတူ ထမင္းဝိုင္းကေလးမွာ အေဖနဲ႔အေမ ေပ်ာ္ခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေမခ်က္ထားတဲ့ ခ်ည္ေပါင္ရြက္ဟင္းက အေကာင္းဆံုး ဟင္းရည္ျဖစ္တယ္။ မပါမျဖစ္ေပါ့။ က်န္တဲ့ဟင္းေတြကေတာ့ ရာသီေပၚအသီးအႏွံေတြကို တေန႔တမ်ဳိး မရိုးႏိုင္ေအာင္ ခ်က္တယ္။ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းကေလးေပၚမွာ ဟင္း ၄ ၅ မယ္ကို ခင္းက်င္းထားႏိုင္ေအာင္ ခ်က္ထားတယ္။ ေမ့ေနတာတခုက ငရုပ္သီးေထာင္း လည္းပါတယ္ဆိုတာပါပဲ။
ခ်ဥ္ရည္နဲ႔ ငရုပ္သီးေထာင္းဟာ လိုက္ဖက္တယ္ဆိုတာ မေျပာလည္း သိႏိုင္တယ္။ ေန႔လယ္ နဲ႔ ညေနစာေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးဟာ အသက္ဝင္ေနခဲ့တယ္။ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံေတြ ဆူညံေနခဲ့တတ္တယ္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးမွာ” ႀကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနား”ဆိုတဲ့ အဆံုးအမေလး ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုမိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးနဲ႔ေဝးခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြစံုညီစြာမေရာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကတည္းကေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ တကၠသိုလ္ အသီးသီးကို ပညာရွာသြားခ်ိန္ကတည္းက တခါတေလမွသာ ျပန္လည္ရရွိႏိုင္ေတာ့တယ္။ အိမ္ကေလးမွာ အေဖနဲ႔အေမသာ က်န္ေနခဲ့ခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ အေဖနဲ႔အေမ ထမင္းစားလို႔ ဝင္ပါ့မလား။ အားလံုးျပန္ဆံုခ်ိန္ဟာ တစတစရွားပါးလာလိုက္တာ။ အခုဆိုရင္ အလုပ္တာဝန္ကိုယ္စီ နဲ႔ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အိမ္မွာ ညီငယ္ေလးသာ အေဖနဲ႔အေမ အနားမွာရွိေနခဲ့မဟုတ္လား။ အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မက လည္း အလုပ္ကိုယ္စီ၊ မိသားစုကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးေတြလည္း ရွိေနၿပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တာဝန္က်ေဆးရံုမွာ လူနာေတြနဲ႔ မအားမလပ္ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာ တခါေလာက္သာ အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။ အေဖနဲ႔အေမကိုေတာ့ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရပါရဲ႕။ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ျပန္ဆံုဖို႔ ခက္ခဲေနဆဲေလ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မိသားစုကေလးရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြကို ျပန္လည္ ပိုင္ဆိုင္ ခ်င္ေသးတယ္။ မိဘေတြရဲ႕ေခ်ာ့သပ္တဲ့လက္ကေလးေတြေအာက္မွာ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြ လက္ခ်င္းတြဲလို႔ ေနထိုင္ခ်င္ေသးတယ္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးမွာ အေဖနဲ႔အေမကို ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြ ဦးခ်ၿပီး လက္ဆံုစားခ်င္ေသးတယ္။ အေဖနဲ႔အေမကလည္း သားသမီးေတြကိုဟင္းေတြ ခပ္ထည့္ေပးခ်င္ေနပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီအေတြး၊ အဲဒီစိတ္ကူးကေလးေတြနဲ႔အတူ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို ရပ္နားၿပီးေတာ့ ေျပး ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အိမ္ကေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ ေပြ႔ဖက္ေနၾကတဲ့မိသားစုကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳဆိုေနၾကတယ္။
အေမက “ထမင္းစားၾကရေအာင္”လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္လက္ေဆးဖို႔ ေရအိုးစင္ ကေလးဆီကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ လက္ကေလးေအးသြားေတာ့မွ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စားပြဲေပၚ က ေရခြက္ကေလးေမွာက္ၿပီး လက္ကိုေရစိုသြားတာပဲ။ စိတ္ကူးလား၊ အိပ္မက္လား မသိလိုက္။
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ စိတ္ကေလးဟာ အိမ္ကိုျပန္သြားခဲ့တာျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ကူးကေလးနဲ႔အလုပ္ထဲမွာ ရွိေနေလရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလာမိတယ္။ မိသားစုကေလးဟာ တကြဲတျပားစီ။ အိမ္ကေလးမွာ အေဖနဲ႔အေမ။ ျပန္ဆံုႏိုင္မယ့္ရက္ကေလးေတြကို အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ လိမ့္မယ္။ အိမ္ကေလးမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ ကိန္းဝပ္ေနေသးတယ္။ မိသားစုဆိုတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔ၿငိတြယ္သံေယာဇဥ္ဟာ အသက္ဝင္ေနေသးတယ္။ လိုအပ္ေနေသး
တာက အေဖရယ္၊ အေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြရယ္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ျပန္ဆံုတဲ့ တေန႔၊ ျပန္ဆံုၾကတဲ့တေန႔ အိမ္ကေလးထဲမွာ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးဟာ အႏႈိင္းမဲ့၊ အတုမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုဆင္ျမန္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ေႏြးေထြးခ်ိဳၿမိန္ေနပါလိမ့္မလဲ။
ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးကိုလြမ္းေနမိပါတယ္။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းကေလးရယ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့သူတေယာက္လား။ မိသားစုရဲ႕ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ ေတြကိုေရးတဲ့အခါ မိသားစုမရွိခဲ့ဖူးတဲ့လူတေယာက္အတြက္ ဒဏ္ရာရေစခဲ့တယ္။ အိမ္ကေလးရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈကိုေျပာတဲ့အခါ အိမ္မဲ့ေနတဲ့ စစ္ေဘးဒုကၡသည္စခန္းက မိသားစုေတြကိုပိုၿပီး နာက်င္ေစ တယ္။ ထမင္းဝိုင္းကေလးမွာ လက္ဆံုစားၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကြဲကြာေနတဲ့ မိသားစုကေလးေတြကို ငိုရႈိက္ေစတယ္။
အေဖရယ္ အေမရယ္တမ္းတမိေတာ့ မိဘမဲ့သြားတဲ့သားသမီးေတြကို ဝမ္းနည္းေစတယ္။ ညီအစ္ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြကို ေမွ်ာ္ေနမိတဲ့အခါ သားသမီးမဲ့သြားတဲ့မိဘေတြကို ပူေဆြးေစတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မိသားစုရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ ကင္းေဝးခဲ့သူေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ စာနာမိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္သတိရမႈက အျခားသူေတြကို နာက်င္ေစခဲ့ၿပီလား။ ခြင့္လႊတ္ပါ။
အခုခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အိမ္ကေလးမွာ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးအတြက္ အေမ ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီထင္တယ္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးဆိုတာ မိသားစုေတြစံုညီေနမွ အသက္ဝင္တာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ “ေရာက္ရာအရပ္က အျမန္ျပန္လာသင့္ၿပီ။
မိသားစုထမင္းဝိုင္းကေလးဆီ” ဆိုၿပီး လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို ရပ္နားၿပီး ျပန္လာသင့္ၿပီေလ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
