လင္းခါး ● နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၃၊ ၂၀၁၆
ရထားတစီး အုန္းအုန္းကြၽက္ကြၽက္ျမည္ ျဖတ္သြားေတာ့
သံလမ္းဂိတ္မွာ ငါဟာ ပိတ္ေန
အခ်ိန္မသိခ်င္ဘဲ နာရီကိုၾကည့္
နာရီက ရပ္ေနတယ္
အခ်ိန္ကိုမသိရေတာ့လည္း ငါ ေဒါသထြက္မိ
ေၾကး႐ုပ္က မတ္တပ္ႀကီး ရပ္ေန
ေက်ာက္႐ုပ္ဟာ မလႈပ္ႏိုင္
ေရျပင္ကို ဂယက္ေပးမယ့္
သစ္႐ြက္ဟာ အညႇာကမလြတ္ေသး တန္႔ေန
အေရးေပၚကားဟာ အေရးေပၚရပ္လိုက္ရ
ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ရထားျပတင္းေပါက္က
ခရီးသြားေတြကို ၾကည့္စမ္း
ငါ မသိတဲ့ လူေတြခ်ည့္လား
ငါ့ အသိမ်ား တေယာက္တေလပါမလား
ေအး . . .တခ်ဳိ႕လူေတြရွိေနတာ
ငါတသက္လံုး သတိေတာင္မထားမိ
နာရီက ရပ္ေနေပမယ့္ နာရီေတြကသြားေနဆဲ
လူေတြက စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာတာပဲ
မီးသတ္ကားဗိုက္ထဲက ေရေတြလိုပဲ
“မင့္ ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ မင့္ဗိုက္ထဲ
အူဘယ္ႏွေခြရွိတယ္ ငါ သိတယ္တဲ့”
သခ်ၤာနည္းလိုပဲ ယုတၱိရွိသလိုပဲ
ေန႔ခ်င္းျပန္ေျပးၾကည့္ထားသလိုပဲ
ရထားက ျဖတ္ေမာင္းေနဆဲ
ျပတင္းေပါက္မွာ
မ်က္ႏွာသက္သက္ေတြ ျမင္ေနရဆဲ
ငါ့ နာရီက ရပ္ေနၿမဲ
သံလမ္းဂိတ္မွာ
အေရးေပၚကားလည္း
အေရးမေပၚသလို ရပ္ေစာင့္ေနရတာပဲ။ ။
လင္းခါး
၁-၈-၂၀၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
