ေမာင္ေမာင္စိုး – လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ – အပိုင္း ၁၇
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ေဆးေက်ာင္းမွာေပ်ာ္ခ့ဲသမွ်
မိမိအေနႏွင့္ မည္မွ် ျပင္ပေလာကသို႔ ေျခဆန္႔သည္ဆိုေစကာမူ အထူးသျဖင့္ ညပိုင္းကေတာ့ အေဆာင္မွာ ရွိတတ္သည္က မ်ားသည္။ အေဆာင္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာေပါင္းေဖာ္မိသည္။ ထို႔ျပင္ ေခ်ာက္ကပ္ေခ်ာင္က်လွသည့္ မဂၤလာဒုံ ေဆးေက်ာင္းမွေန၍ စည္ကားလွသည့္ ထိုစဥ္ကေတာ့ RASU ရာဇူး သို႔ မဟုတ္ Main မိန္း ဟုေခၚသည့္ ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံတကၠသုိလ္ပင္မသုိ႔ သြားေရာက္ လည္ပတ္ၾကရာတြင္လည္း အတူတူျဖစ္သည္။
မိမိတိ႔ုေဆး ၂ မွ ေဆးေက်ာင္းသူေလးမ်ားသည္လည္း သူဟာသူေခ်ာေမာၾကသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပင္မႏွင့္ စီပြားေရးတကၠသုိလ္တို႔မွအၿပိဳင္းအရိုင္းပြင့္ဖူးေနၾကသည့္ ေရာင္စုံပန္းပြင့္ ကေလးမ်ားသဖြယ္ လွပေခ်ာေမာၾကသည့္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကလည္း မိမိတို႔ကို ဆြဲေဆာင္ေနၾက
သည္မဟုတ္ပါေလာ။
ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းစာမ်ားအရ ေယာက်္ားဆိုသည္မွာ စုံဖို႔လိုသည္ဟုမိမိတို႔အနက္ေကာက္ထား သည္။ လြတ္လပ္ေသာေက်ာင္းသားဘဝဆိုေတာ့ စုံခ်င္တာကို လြတ္လပ္စြာစုံ၍ ရသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက စာေမးပြဲအၿပီးတြင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ျခံထဲတြင္ ဘဲငန္း တေကာင္ စုခ်က္စားသည္။ ေဆးေျခာက္ထည့္ခ်က္စားရန္ အႀကံျပဳၾကသည္။ အားလုံးသေဘာညီညာစြာတူၾကၿပီး ေဆးေျခာက္ထည့္သည္။ စုိးရိမ္တတ္သူ မ်ားက သိပ္အမ်ားႀကီး မထည့္ဖို႔ေျပာေတာ့ သူတို႔ေရွ႕တြင္နည္းနည္းသာထည့္ၿပီး သူတို႔အလစ္တြင္ ခိုးထည့္ၾကသည္။ ခိုးထည့္သူက ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ျဖစ္ေတာ့ လက္ဆ နည္းနည္းမ်ားသြားသည္။ ထိုညေန ဘဲငန္း ဟင္းတြင္ ေဆးေျခာက္မ်ားသြားေသာ အႏွစ္ကခ်ဳိလြန္း အရသာရွိလြန္း၍ အားလုံုး အလုအယက္ စားၾကသည္။ မိမိလည္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တဟီးဟီး တဟားဟားရီေမာကာ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းဆီသုိ႔ ေလွခါးအား ေလးဖက္တက္သြားသည္ဟု ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ အိမ္ကေျပာသည္။
ေဆးေျခာက္၏မူးယစ္ေသာအရသာကို ရွဴမၾကည့္ဘူးေသး၍ စမ္းၿပီး ရွဴၾကည့္ခ်င္သည္ကို ေဆးေက်ာင္းေရာက္မွစမ္းသပ္ရသည္။ ထမင္းစားေဆာင္ ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ သြားရွဴၾကည့္ဖူးသည္။ မိမိတိ႔ုထက္ အတန္းႀကီးမွဆရာႀကီးမ်ားက ဦးေဆာင္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ထိပ္ကဖြင့္ၿပီး အထဲက
ေဆးသားေတြထုတ္ ၿပီးေတာ့ ေဆးေျခာက္ျပန္ထည့္ ၿပီးေတာ့ အားရပါးရရွဳိက္ဖြာၿပီး မူးေၾကာင္ ရူးေၾကာင္ အရသာကို ထမင္းစားေဆာင္နံရံမွီၿပီး ခံစားၾကည့္ခဲ့သည္။
၁၉၇၃ ခုႏွစ္ထဲတြင္ ထင္သည္။ မိမိႏွင့္ Eco ( စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) ကေက်ာင္းသား ၂ ဦး ေပါင္း၍ ထိုစဥ္က နံမည္ထြက္စျပဳေနေသာ နံပတ္ဖိုးေခၚ ဘိန္းျဖဴ အား စမ္းသပ္ၾကည့္ရန္ တိုင္ပင္မိၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဘိန္းျဖဴေပၚဦးေပၚဖ်ားျဖစ္ၿပီး ဘိန္းျဖဴ ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဥပေဒပင္မထြက္ေသးေပ။
တရုတ္တန္းတြင္ ရႏိုင္သည္ဟုဆို၍ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ အသိအကၽြမ္း အဆက္အသြယ္မရွိဘဲ ၁၉ လမ္းသို႔သြားၾကသည္။ ၁၉ လမ္းကတရုတ္စားေသာက္ဆိုင္မ်ားအနီး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုႏွင့္ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ကိုေမးေတာ့ မိမိတို႔အား တိုက္ေလွခါးေျခရင္းတခုအနား ခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီး အေပၚတက္၍ ပစၥည္းယူသည္။ မဆလာထုတ္ခပ္ေသးေသးအရြယ္ ျဖဴ ျဖဴမႈန႔္ ပလပ္စတစ္အိတ္ေသး တခုအား မိမိတိ႔ုအားေပးသည္။ ၂၀ က်ပ္လား ၂၅ က်ပ္လားမသိေပးလိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္က ဗမာထမင္းဆိုင္ေကာင္းေကာင္းတြင္ ဟင္းအစုံအလင္ႏွင့္ ထမင္းအဝစားမွ ၃ က်ပ္ခန္႔သာရွိေသးသည္။
ထို့ေနာက္ မဂၤလာဒုံအေဆာင္ျပန္ၿပီး ပထမထပ္ရွိ မိမိတို႔ၿမိဳ႕မွ အတန္းႀကီးသမားတေယာက္အခန္းကို သြားသည္။ သူတို႔အခန္းက ပုံမွန္အေဆာင္ခန္းမဟုတ္ စတိုခန္းကို လူေနခန္းလုပ္ထား၍ အေတာ္ က်ယ္သည္။ ဝယ္လာေသာ ဘိန္းျဖဴမႈန္႔ကို စီးကရက္ ၄ လိပ္တြင္ မွ်ထည့္ၿပီး ၄ ေယာက္သား မွ် ရွဴၾက
သည္။ အေတာ္ေလးမူးယစ္ထုံထိုင္း၍ မလႈပ္မရွားခ်င္ အသံက်ယ္က်ယ္ မၾကားခ်င္ မွိန္းေနရသည္က ဇိမ္တခုျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဤသုိ့ျဖင့္ ဘိန္းျဖဴ ကို ပထမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံးစမ္းသပ္ခ့ဲဖူးသည္။
လူငယ္ လူပ်ဳိေပါက္ဆိုသည္မွာ လိင္မႈကိစၥစိတ္ဝင္စားၾကသည္။ အႏွီကိစၥကိုအတန္းႀကီးက ဝါရင့္ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ဦးေဆာင္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က လိင္ကိစၥေဖာ္ျပေသာ အျပာကားၾကည့္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ လြယ္လွသည္ မဟုတ္။ တီဗီမရွိ ကြန္ျပဴတာမရွိ အင္တာနက္မရွိသည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ သုိ႔
ေသာ္ ၈ မီလီမီတာ ရုပ္ရွင္ျပစက္အငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ခိုးျပၾကသည္။ ၾကည့္ခ်င္သူမ်ားကို စည္းရံုး၍ ရံုဝင္ခေတာင္း၍ ၾကည့္ရမည့္ေနရာႏွင့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေျပာ၍ခ်ိန္းဆိုသည္။
ျပသသည့္ေနရာမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းႏွင့္ အေဆာင္ေဘးကထမင္းစားေဆာင္မ်ားတြင္ ညဘက္ခိုးျပသည္။ အေစာင့္မ်ားဝန္ထမ္းမ်ားကို စည္းရံုးထားပုံရသည္။ ေနာက္မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုထဲက စာသင္ခန္းမွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ျပသည္။ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုတြင္ ေဆး ၂ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ စာသင္ခန္းရွိသည္။ ထိုစာသင္ခန္းက ေရွ႕ကဝင္ေပါက္တခုသာ
ရွိသည္။ ေန့လည္ခပ္တည္တည္ စာအုပ္ကေလးေတြပိုက္၍ စာသင္ခန္းထဲဝင္ၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္သတိမထားမိၾက။ ၾကည့္ၿပီးၾကေတာ့လည္း စာအုပ္ကေလးေတြပိုက္၍ ခပ္တည္တည္ပိုက္၍ ျပန္ထြက္ၾကသည္။ အခန္းေစာင့္ဝန္ထမ္းမ်ားကို စည္းရံုးထားပုံရသည္။
တညေတာ့ အေဆာင္ေဘးက ထမင္းစားေဆာင္မွာျပသည္။ ထမင္းစားေဆာင္က်ယ္ဝန္း၍ လူပိုဆန္႔သျဖင့္ ပြဲသြင္းသူမ်ားက ပိုသေဘာက် ပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတင္းေပါက္ၾကားၿပီး ဆရာမ်ားက ဝင္ဖမ္းရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေျပးၾကရေတာ့သည္။ ထမင္းစားေဆာင္ဝန္ထမ္းမ်ားအဆိုအရ ဖိနပ္မ်ားေတာင္း ၂ လုံးစာခန္႔ က်န္ခ့ဲသည္ဟုဆိုသည္။
အေတြ႔အႀကံဳ အသစ္အဆန္းဆိုေတာ့ အျခားသူအားမေျပာဘဲမေနႏိုင္။
မိမိတို႔သူငယ္ခ်င္းထဲမွ တေယာက္က ၾကည့္ရသည့္အေတြ႔အႀကံဳကို နယ္ၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းဆီ စာလွမ္းေရးသည္။ သူကလည္း ခပ္အအဆိုေတာ့ ေက်ာင္းလိပ္စာႏွင့္ ပို႔လိုက္ရာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက သူမ၏ေက်ာင္းမွ ေဆးေက်ာင္းကိုထူးခၽြန္စြာေအာင္သြားသည့္ တပည့္ေက်ာ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ အေတြ႔အႀကံဳ ဘာေတြမ်ားေရးလိုက္သလဲဟု ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္ရာ ေဒါသမ်ား
အလိပ္လိုက္ထြက္ခါ သူမရံုးခန္းထဲခ်ိတ္ထားေသာ လူရည္ခၽြန္ သုံးထပ္ကြမ္းတပည့္ေက်ာ္၏ ဓာတ္ပုံအား ျဖဳတ္၍ စတိုခန္းထဲသုိ႔ ပို႔လိုက္သည္ဟု ၾကားရသည္။ ငယ္ဘဝ မဆင္မခ်င္လုပ္ခဲ့သမွ် ႀကံဳရသမွ်ဟုဆိုရမည္။
အျပာကားေတြလည္းၾကည့္ အရြယ္ကလည္းမေရာက္တေရာက္ဆိုေတာ့ လက္တဲ့စမ္းခ်င္လာၾက သည္။ သုိ႔ႏွင့္ တညေတာ့ အေဆာင္တြင္းသုိ႔ ျပည့္တန္ဆာ မိန္းကေလး ၂ ေယာက္ ေခၚသြင္းဖက္ဖို႔ ေက်ာင္းသားတအုပ္ ၾကံစည္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားေဆာင္က အလယ္ေခါင္ ေလွ်ာက္လမ္းရွိၿပီး အခန္းေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သည္။ အျပင္မ်က္ႏွာစာဖက္သုိ႔ အခန္းတိုင္းမွာ ျပတင္းေပါက္မ်ား ရွိသည္။ သူခိုးရန္စုိးရိမ္ရသျဖင့္ အခန္းျပဴ တင္းေပါက္တိုင္းကိုသံဇကာကြက္စိပ္ျဖင့္ ရိုက္ကာထား ၾကသည္။ ေျမာက္ဥကၠလာသုိ႔ သြားေခၚသူကေခၚေနခ်ိန္ ျပဴ တင္းေပါက္ သံဇကာျဖဳ တ္သူက ျဖဳတ္ၾကသည္။
အေဆာင္ေဘးသည္ သိပ္မလင္းလွေပ။ အေဆာင္တြင္းထြန္းထားေသာ မီးအလင္းေရာင္ ဖ်ာက်ေနရံုသာရွိသည္။ သုိ႔ႏွင္ ့ေမွာင္ရိပ္ခို၍ ျပတင္းေပါက္မွေခၚသြင္းၾကသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လက္တဲ့စမ္းပြဲစေတာ့သည္။
ပထမေတာ့ ပူးေပါင္းႀကံစည္သူ ေက်ာင္းသား ေလးငါးေယာက္သာ သိေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ထိုအခန္းရွိရာ roll တခုလုံးေက်ာင္းသားမ်ား သိသြားၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားထုံးစံအတိုင္း ေအာ္သူကေအာ္သူ ထိန္းသူက ထိန္းႏွင့္ ပြက္ေလာရိုက္ေနေတာ့သည္။ အသားျဖဴျဖဴ ဆံပင္ ေကာက္ေကာက္လူပုံေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ ထို roll အလယ္ လမ္းမတ
ေလွ်ာက္ ေခါက္တု႔ံေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း” ငါလဲပါမယ္ကြ ငါလဲပါမယ္ကြ ” သူအလွည့္ မေပးမခ်င္း လိုက္ေအာ္ေနေတာ့သည္။ ယခုေတာ့ သူလည္း တရားရ၍ တရားဓမၼႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႔ေနကာ အရာရာကို တရားသေဘာႏွင့္ၾကည့္သည့္ ေဆးမကုသည့္ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနရွာသည္။
သတင္းေကာင္းစြာ ေပါက္ၾကားသြား၍ ေနာက္တေန႔ ညက်ေတာ့ ထိုလူသြင္းသည္ဆိုေသာ အခန္း ၂ ခန္းကို လက္ေထာက္အေဆာင္မွဴ းဆရာ hall tutor တေယာက္လာၾကည့္သည္။ အခန္းရွင္ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္။ ” မဟုတ္ပါဘူးဆရာ သံဇကာႀကီး ပိတ္ထားတာ လူဝင္လို႔မရပါဘူး ” ဟု ျပန္တပ္ထားေသာ သံဇကာကို လက္ညိဳးထိုး၍ ဘူးခံ
ျငင္းသည္။ ဆရာကအတင္းအၾကပ္ တရားခံစစ္မစစ္။ မလုပ္ၾကရန္သာ ဆုံးမ ျပန္သြားရွာသည္။
ေက်ာင္းေရာက္အရက္လည္း စေသာက္စျပဳၿပီ။ တခါတရံၿမိဳ႕ထဲသြား၍ ပန္းဆိုးတန္း နန္းသီတာတြင္ ဘီယာသြားေသာက္သည္။ ထိုစဥ္ နန္းသီတာမွာ အစိုးရဆိုင္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္ကကေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားယူရသည္။
အေပၚထပ္ကေတာ့ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံဝတ္ စားပြဲထိုးႏွင့္ျဖစ္သည္။ စားပြဲထိုးကို မွာရ၍ အေပၚထပ္ တြင္ ဘီယာတလုံး ၅ က်ပ္ေပးရၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ေတာ့ ဘီယာတလုံး ၃ က်ပ္ ေက်ာ္ခန္႔ သာ ရွိသည္။ အေပၚထပ္ျမစ္ကမ္းနားဖက္ျခမ္းတြင္ မိမိတို႔မိမိတို႔ထိုင္ရန္ ေရြးေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္ရႈခင္းကိုၾကည့္၍ေအးေအးလူလူေသာက္၍ရသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္အတြင္းမွ ပင္လယ္
ကူးသေဘၤာမ်ား ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ား ေမာ္ေတာ္မ်ား ငွက္သမၼာန္မ်ားျဖင့္ ညေနေနရိုးရီ ဆည္းဆာခ်ိန္တြင္ လွပေနသည္။ ဘီယာေသာက္ရင္း မိမိတို႔တေတြ လူႀကီးျဖစ္လာေခ် ၿပီဟုစိတ္ႀကီးဝင္ခ့ဲသည္။ေအာက္ထပ္ကေတာ့ လူမ်ားၿပီး ဆူညံေနေလ့ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေရာက္ဖူးသည္ဆိုရံု တေခါက္ႏွစ္ေခါက္သာ ေရာက္ခ့ဲသည္။
တကယ္တမ္း လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္မူးသည္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္သည္။ ပထမႏွစ္ေဆးအႀကီးတန္းစာေမးပြဲၿပီးသည့္ညက ျဖစ္သည္။ ေစ်းမွာ အာမီရမ္ ၂ လုံးသြားဝယ္ၿပီး ေရခ်ဳိးရာတြင္သုံးသည့္ ပလတ္စတစ္ကိုင္း ပုန္းထဲသုိ႔ ေလာင္းထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲတုံးေတြ ေရေတြထည့္ၿပီး သီတာေဆာင္ေရွ႕သြားသီခ်င္းဆိုၾကမည္ဟု ေဆာ္ေအာ္လိုက္ေတာ့ စာေမးပြဲၿပီး၍ အိမ္ျပန္ၾကရေတာ့မည့္ မိမိတုိ႔အတန္းေဖာ္ ၂၀ ခန္႔ပါလာသည္။ ဂီတာလြယ္သူ လြယ္ အရက္ပုန္းဆြဲသူဆြဲျဖင့္ သီတာေဆာင္ေရွ႕သုိ႔ေရာက္လာၾကသည္။
သီတာေဆာင္သည္ ျပည္လမ္းမႀကီးအား ကန္႔လန္႔ေဆာက္လုပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ တဖက္ထိပ္သည္ ျပည္လမ္းမဘက္ ဝင္ေပါက္ဝႏွင့္ နီးသည္။ အေဆာင္တခါးအျပင္ဖက္ အုတ္ခုံတန္းေလး ထိုင္သူထိုင္ ထသူထ ေသာက္သူေသာက္ ဂီတာတီးသူတီး သီခ်င္းဆိုသူဆိုႏွင့္ ဆူညံေပ်ာ္ျမဴးခ့ဲၾကသည္။ မိမိ
တိ့ုအတန္းမွ ေက်ာင္းသူမ်ားကလည္း လမ္းမနား အေဆာင္တဖက္ထိပ္တြင္ လာထိုင္ၾကၿပီး မိမိတို႔အား လက္က်န္မုန္႔ေတြေကၽြးၾက သီခ်င္းေတြေတာင္းၾကႏွင့္ တညလုံးအေပ်ာ္လြန္ေနခ့ဲၾကသည္။ သီတာေဆာင္က ျခံဝင္းတံခါးခတ္ထားသည့္ျပင္ အေဆာင္ကလည္း သံဇကာႏွင့္ပတ္လည္ ပိတ္ထားသည္မို႔ အေဆာင္ထဲက ေက်ာင္းသာမ်ားႏွင့္ ဝင္းတံခါးအျပင္က ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ အပို႔အယူလုပ္ေပးေနရသည္က အေဆာင္ေစာင့္အဘိုးႀကီးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေတာ္သည္းညည္းခံသည္ဟု ဆိုရမည္။
ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ျပည္လမ္းသည္ ည ၉ နာရီခန္႔ဆိုလွ်င္ ကားအသြားအလာျပတ္ေနေခ် ၿပီ။ အေတာ္ၾကာၾကာမွကားတစီးတေလေတြ႔ရတတ္သည္။
သီတာေဆာင္ေရွ႕ ျပည္လမ္းမေပၚ မိမိတို႔ေက်ာင္းသားတသုိက္အသံသာ ဆူညံေနေတာ့သည္။ မိမိေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္အေဆာင္ျပန္ေရာက္မွန္းမသိလိုက္။
အမူးလြန္သြားသည္။ မနက္ႏိုးေတာ့ အခန္းထဲက အိပ္ရာေပၚေရာက္ေနသည္။ ေဘးက စားပြဲေပၚတြင္ ညႇစ္ထားေသာ သံပုရာသီးခြံမ်ား စကၠဴ ျပာခ်ထားသည္မ်ားႏွင့္ ရွဳတ္ပြေနသည္။ အမူးလြန္သူအား စကၠဴ ျပာခ်၍ ေရႏွင့္ေဖ်ာ္တိုက္ရမည္ဆိုသူကဆို၍ ျပာခ်တိုက္သူကတိုက္။ နားထဲ သံပုရာသီးညႇစ္ထည့္
သူထည့္ႏွင့္ အမူးလြန္ေသာမိမိအား ျပဳစုထားၾကသည္ဟုဆိုသည္။
ဒီေကာင္ေလးအေတာ္အမူးလြန္ေနၿပီ ဂရုစိုက္လိုက္ၾကအုံးဟု သီတာေဆာင္ေစာင့္သည့္ အဘိုးႀကီးက မွာလိုက္ေသးသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းကဝန္ထမ္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တရင္း တႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသည္။ မိမိအားတြဲေခၚလာသလား ထမ္းေခၚလာသလား မမွတ္မိေတာ့။ တကယ္ေတာ့ မိမိတို႔ေသာက္သည္မွာ အာမီ ၂ လုံးထဲျဖစ္သည္။ လူက ၂၀ ခန္႔ျဖစ္သည္။ မိမိကပဲ ပိုေသာက္၍ေလာ အူႏုအူရိုင္းျဖစ္၍ေလာ အာမီရမ္ကပဲ စစ္ေသး၍ေလာ မိမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေသခ်ာေပါက္ စြန္႔ခြာရ ေတာ့မည္ကိုႀကိဳသိေန၍ေလာ ထိုထဲမွတခုခုေၾကာင့္ေလာ သုိ႔မဟုတ္ အားလုံးေၾကာင့္ေလာ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ မည္သုိ႔ဆိုေစ အာမီရမ္ ၂ လုံးကို လူ ၂၀ ခန္႔ ဝိုင္းေသာက္ရင္း အားရပါးရမူးခ့ဲဖူးပါသည္။
မိမိသည္ ေဆးေက်ာင္းသားကာလက စာဖတ္ဝါသနာပါသည္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသည္ဆိုသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ထိုေခတ္ကာလ လူငယ္မ်ားက့ဲသုိ႔ပင္ ဘဝကိုျဖတ္သန္းခ့ဲပါသည္။ ဆံပင္ရွည္ထားသည္။ ေခါင္းေလာင္းေဘာင္းဘီဝတ္သည္။ ဂီတာတီးသည္။ စတီယိုသီခ်င္းႀကိဳက္ သည္။ ဆန္႔က်င္ဖက္ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးမ်ားအား စိတ္ဝင္စားသည္။ အသစ္အဆန္းမ်ား ကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ဘတ္စကားလည္း တြယ္စီးဖူးပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ေခတ္ကာလသည္ လူငယ္မ်ားသည္ သာမန္အလယ္အလတ္အေနအထားႏွင့္ ျဖတ္သန္းလာသည္က အမ်ားစုျဖစ္သည္။ သိကၡာသမာဓိႀကီးစြာႏွင့္ေနထိုင္ျခင္းႏွင့္ အရမ္းဆိုးသြမ္း ျခင္းတို႔မွာ အနည္းစုသာျဖစ္သည္။ ပုံမွန္ေနထိုင္မႈဘဝႏွင့္ျဖတ္သန္းသူက အမ်ားစုျဖစ္ၾကသည္။ အားလုံးသည္ ထိုပုံမွန္ဘဝအေျခမွ ရုန္းထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ယေန႔ေခတ္ကာလကား မိမိတို႔ထက္ အဆိုးအေကာင္းထိေတြ႔ရန္ ပို၍လြယ္ကူသည့္ကာ လျဖစ္သည္။ လမ္းတလမ္းတြင္ပင္ အရက္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ သုံးေလးဆိုင္မက ရွိေနသည္။ မူးယစ္ေဆးကလည္း နံပတ္ဖိုးမကေတာ့ အိုက္စ္တို႔ ယာမတို႔ ေဆးျပားတိ႔ုႏွင့္ ေပါမ်ားလွသည္။ ေကတီဗီ အႏွိပ္ခန္း ညကလပ္မ်ားကလည္း
ေနရာအႏွံ႔ရွိသည္။ မိမိတို႔ေခတ္လို တခုခု လက္တည့္စမ္းရန္ တကူးတက ရွာေဖြေနရန္မလိုအပ္ေပ။ အျပာကားဆိုသည္မွာလည္း ရွားပါးပစၥည္းမဟုတ္ စီဒီခ်ပ္ထဲ မန္မိုရီစတစ္ထဲ လက္ေတာ့ထဲ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲတြင္ အလြယ္တကူၾကည့္ႏိုင္ေနသည္။
ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြလည္း ဤအခ်င္းအရာမ်ားေအာက္တြင္ ဘဝကိုျဖတ္သန္းၾကရေပမည္။ အဆိုးအေကာင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္ၾကရေပမည္။ တင္းၾကပ္ေသာစည္းကမ္းမ်ား ပုံစံသြင္းမႈမ်ားျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ပုံစံသြင္း၍ မရႏိုင္ ေပ။ လူငယ္တို႔၏စူးစမ္းေလ့လာစိတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး သူတို႔မွန္ကန္စြာေရြးခ်ယ္ဖိ႔ု အကူအညီ ေပးၿပီး သူတို႔၏ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္မွန္ကန္သည့္လမ္းေရြးႏိုင္ဖို႕ အကူအညီေပးျခင္းက ပိုသင့္ေတာ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိသည္။
ေနာက္တခုက လိင္ကိစၥျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေသြးသားေျပာင္းလဲ လာသည္ လိင္စိတ္ေပၚလာသည္မွာ သဘာဝတရားျဖစ္သည္။ မွန္ကန္စြာလမ္းေၾကာင္းေပးဖို႔ လိင္ကိစၥ ပညာေပးဖို႔လိုအပ္သည္။ မိမိတိ႔ုလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကား ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မပြင့္လင္းၾက။
လူအမ်ားေရွ႕တြင္ ေျပာရသည္မွာ ရွက္စရာကိစၥဟုထင္ေနၾကသည္။ အေနာက္နိုင္ငံမ်ားတြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ပင္ လိင္ကိစၥပညာေပးမႈျပဳလုပ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ မိမိတိ႔ုလူ႔အဖြဲ႔အစည္း၌ တကၠသုိလ္၌ပင္ ပညာေပးမႈမလုပ္ႏိုင္ေသး။ ပုန္းလွ်ဴိးကြယ္လွ်ဴိးျဖင့္ ေက်ာ္လႊားေနၾကသည္။ အရင္ေခတ္ကာလကဆစ္ဖလစ္ေလာက္ ကာလသားေရာဂါေလာက္မို႔ ျပႆနာသိပ္မႀကီးေသာ္
လည္း ယခုေတာ့ HIV တိ႔ု AIDS တို႔ျဖင့္ မ်ဳိးတုန္းႏိုင္သည့္ျပသနာျဖစ္ေနၿပီ။
ဆင္းရဲေသာတိုင္းျပည္ျဖစ္သျဖင့္ ေဆးဝါးကိုလည္း အခမဲ့မျဖန္႔ႏိုင္။ ေဆးကေစ်းႀကီးသျဖင့္ ဆင္းရဲသားမ်ားလည္း ဝယ္မကုႏိုင္။
မိမိႏွင့္ေဆးေက်ာင္းေနဖက္ ဆရာဝန္အေတာ္မ်ားမ်ား ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္
တြင္ရွိသည္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မတိုင္မီက သူတို႔ဆီေလွ်ာက္လည္ရင္း သူတိ႔ုေဆးခန္းမ်ားဆီေရာက္သည္။ AIDS ေရာဂါျဖင့္ လမ္းဆုံးလုဆဲဆဲ လူနာမ်ားစြာကိုသူတို႔ေဆးခန္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရ၍ စူးစမ္းၾကည့္ရာ ထိုစဥ္က မိမိသူငယ္ခ်င္းတဦးစီ ေဆးခန္းတိုင္းတြင္ AIDS ျဖင့္ေသဆုံးသူ အနည္ဆံုး ၃၀ မွ ၅၀ ခန္႔ထိ
ရွိၿပီဟုဆိုၾကသည္။ ကုသေရးထက္ ကာကြယ္ေရးက အေရးႀကီးသည္ဟုဆိုၾကသည္။ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ျဖစ္ေပၚလာေသာ လိင္စိတ္ႏွင့္ အတူ ပညာေပးမႈ အဆိုးအေကာင္း အက်ဳိး အေၾကာင္းမ်ားစြာကို လူငယ္မ်ားျကား လူထုၾကား ပ်ံ႕ႏွံ႔ရန္လိုသည္။ ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုၾကေပမဲ့ မပြင့္လင္းႏိုင္ၾကေသးေပ။
မိမိသည္ မိမိေခတ္ကာလ လူငယ္မ်ားနည္းတူ ဘဝကိုျဖတ္သန္းခ့ဲသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔သည္ အဆိုးအေကာင္းမ်ားစြာကို ထိေတြ႔ စူးစမ္းခ့ဲသည္။ အမွားမ်ားလည္း က်ဴးလြန္ခ့ဲသည္။ အမွန္အားလည္း စူးစမ္းရွာေဖြခ့ဲသည္။ သမိုင္းသည္ ေၾကာင္လိမ္ေလွခါးသဖြယ္ ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္ေနသည္ဟုဆိုသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit U Hla Oo
အေပၚ အမ်ဳိးသားေဆာင္ National Hall
ေအာက္ သီတာေဆာင္ Thida Hall
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
