ခက္သီ ● ေနေရာင္ဟာ ဆတ္ပိုင္းက်ဳိးက် ငါေတးသီေနတုန္း
အိမ္တခုလုံး ႂကြက္တြင္းေတြဖြာရာက်ဲလို႔
ႂကြက္တြင္းေတြမွာ ကယ္ေပါက္ရွိတယ္
ငါ့ဘ၀မွာ ကယ္ေပါက္မရွိေတာ့
ငါလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရတယ္။
ေျပးေနတဲ့ရထားေပၚက ခုန္ခ်လုလု
ေျခာက္ထပ္တိုက္အျမင့္ႀကီးရဲ႕စိန္ေခၚမႈ
လက္ေကာက္၀တ္ကို ေငးေနတဲ့
ၾကက္သြန္လီွးဓားကိုအေ၀းႀကီး လႊင့္ပစ္ဖူးတယ္။
သတိၱမရွိေတာ့လို႔
မိုက္႐ူးရဲစိတ္ကို အရက္နဲ႔ျမည္း
အေ၀းႀကီးကို ေျပးထြက္သြားခဲ့ဖူးတယ္။
လိုတာမရတဲ့ဘဝကို မေက်နပ္ဘူး
အလိုမတူဘဲရလာတဲ့ဘ၀ကိုလည္း မေက်နပ္
ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနတာ
အစာေရစာေလာက္သာ မဟုတ္ဘူး။
ငါဟာ ထြက္ေျပးေနရုံနဲ႔
လုိရာမေရာက္ဘူးလို႔သိတဲ့အခ်ိန္
အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
၈၄ ႏွစ္ ဖခင္အိုရဲ႕ေတာင္ေ၀ွးတေဒါက္ေဒါက္ကို
နားစြင့္ရင္း
မ်က္စိအႀကိမ္ႀကိမ္ခဲြခဲ့ရ
ဒုကိၡတ မိခင္ရဲ႕
မီးဖိုေခ်ာင္ပန္းကန္ေဆးရင္း
ငါဟာ ေတးသီေနေလရဲ႕။
႐ုတ္တရက္
ေနေရာင္ဟာ
ေဖ်ာက္ခနဲ
က်ဳိးက်လာၿပီး
ၿပိဳးခနဲျပက္ခနဲ ငါနဲ႔အတူတူ
ေတးကိုလိုက္ၿပီး သီဆိုေလရဲ႕
“စမ္းေခ်ာင္းေလးဟာ စီးဆင္းၿမဲကြယ္
မနက္ျဖန္တိုင္းဟာလည္း စီးဆင္းရမယ္”
ေနေရာင္ဟာ လက္ေတြေ၀ွ႔ရမ္းၿပီး
ငါ့ထက္ တေၾကာင္းပို ဆိုသြားတယ္
“မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ ငါျဖစ္ရမယ္”။ ။
ခက္သီ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
