(မုိးမခ) ေမ ၁၈၊ ၂၀၁၆
ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကုိယ္ တပတ္ၿပီး တပတ္ ပတ္ေျပးေနရမယ္ဆုိတာကုိက … ငယ္အိပ္မက္လည္းမဟုတ္။ ႀကီးအိပ္မက္လည္း မ ဟုတ္။ မဟုတ္လည္း ခုေတာ့ တပတ္ၿပီး တပတ္ ပတ္ေျပးေနရတာကုိက လက္ေတြ႔ပဲေလ …။
ေမာလုိ႔ နားမယ္ၾကံလုိက္တုိင္း အရိပ္ဆုိတာေတြက ႐ုိးျပတ္ေတြပဲ …။
ျပတ္လုိက္တာမွလည္း ပင္စည္႐ုိးျမစ္ေတာင္ ေနေလာင္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေျပာင္လက္လုိ႔ …။
ေမာလုိ႔ ေသာက္မယ္ၾကံလုိက္တုိင္း ေရတုိင္းဆီမွာ ေျမေငြ႔ေတြ ႐ုိက္လုိ႔ …။
႐ုိက္လုိက္တာမွလည္း ပူေလာင္ျခစ္ေတာက္လုိ႔ …။
ကုိယ့္ေျခေထာက္ ကုိယ္႐ုန္းၿပီး စြဲစြဲမက္မက္ေျပးေနတဲ့ ေျခလွမ္းတုိင္းေနာက္မွာ ႏွစ္ရာခ်ီသက္တမ္းရွိေနတဲ့ အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း ကုကၠဳိလ္တန္းႀကီးက အားေပးေနျပန္တယ္။
ကုိယ့္ေျခေထာက္ ကုိယ္မမၿပီး ေျပးေနတဲ့ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ သံေဘာင္ သံကြပ္နဲ႔ အက်အန ခ်တည္ထားတဲ့ သစ္တံတား ေလးက လမ္းခင္းေပးေနျပန္တယ္။
ေျမေပၚမွာ က်ဲေနတဲ့ ေပါက္ပန္းနီနီရဲရဲေတြခမ်ာ မၿပီးဆုံးႏုိင္တဲ့ ကုိယ့္ေျပးျခင္းတရားေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကုိ ခြာထြက္စ ျပဳလာၾကၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ အနီေတြေပါတယ္ …။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ အစိမ္းေတြလည္းေပါတယ္ …။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ အ၀ါေတြ ျပန္႔က်ဲထားတာလည္း လွပါတယ္ …။
ကုိယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကုိယ္ စုိက္လုိက္မတ္မတ္ ေျပးေနတာကုိ ….
၀လစၥလစ္နဲ႔ မယ္ဇယ္တန္းေတြကလည္း ယဲ့ယဲ့နဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ေနတယ္ …။
လမ္းေဘး၀ဲယာက ေတာဇီးခ်ဳံတန္းေတြက ရွီးရွီး ရွဲရွဲနဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ေနတယ္ …။
၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံ႕ေနတဲ့ ဖုန္မႈန႔္ေတြေတာင္ … ၿမိဳ႕ပတ္အေျပးသမားကုိ ကူညီကခုန္ လူးပ်ံေနၾကျပန္တယ္ …။
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေတြကုိ ေျမေငြ႕နဲ႔ လာျမႇဴဆြယ္ခံေနတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ အေျပးသမားတေယာက္ ..
သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္က ဒုိးယုိေပါက္စီးက်ေနတဲ့ ေျမနီမႈန္႔ေတြမွာ နီရဲျခင္းဆုိတဲ့ … အတၱေတြနဲ႔ …
သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္က ခုိးလုိ႔ခုလု စက်င္ေက်ာက္စရစ္ေတြမွာ နာက်င္ျခင္းဆုိတဲ့ သုမနေတြနဲ႔ …
မိတ္ကပ္ထူလပစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိစြန္႔ခြာေျပးဖုိ႔ၾကံေနတဲ့ ….
ၿမိဳ႕ပတ္အေျပးသမားကခမ်ာ မရပ္မနား ၿမိဳ႕ကုိ တပတ္ၿပီး တပတ္ ပတ္ပတ္ေျပးေနတယ္ ….။
ၿမိဳ႕ကလည္း ၿမိဳ႕ပတ္အေျပးသမားေနာက္မွာ ၿမိဳ႕ကုိၿမိဳ႕ … အပ်က္စာရင္းမ၀င္ခ်င္လုိ႔ အတင္းလုိက္ တြယ္ကပ္ေနျပန္တယ္ …။
ခုခ်ိန္ထိေတာ့ …
ၿမိဳ႕ပတ္အေျပးသမားကလည္း မရပ္မနား ေျပးေနဆဲ …
ၿမိဳ႕ကလည္း အတင္းအၾကပ္ လုိက္ေနဆဲ ….
ခုခ်ိန္ထိေတာ့ …
ၿမိဳ႕ပတ္အေျပးသမားအတြက္ ၀င္စရာ ပန္းတုိင္ကမရွိ …
ၿမိဳ႕အတြက္ကလည္း ပစ္ဖမ္းစရာ ႀကိဳးကြင္းက မရွိ …။
၁ း ၂၀ နာရီ