ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ေမ ၀ထၳဳထဲက အေရာင္မ်ား
(စာတမ္းျပဳစုသူ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်) မိုးမခ၊ ေမ ၆၊ ၂၀၁၆
ရသ ဖန္တည္းသူေတြဟာ သူတို႕ ခံစားခ်က္ေတြကို နမိတ္ပံုေတြ၊ သေကၤတ ေတြ ၊ နဲ႕ ေဖၚျပေလ့ရွိပါတယ္။ တနည္းေျပာရင္ ခံစားမႈေတြ ၊ အေရာင္ေတြ၊ ပံုသ႑န္ေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကို ေ၀ါဟာရ အကၡရာေတြ အျဖစ္ဖန္တည္းၿပီး ေရးသားေဖၚျပေလ႔ရွိပါတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ အေရာင္ကေန တဆင့္ ေဖၚျပတဲ႔ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕ေတြနဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ေလ႔လာၿပီး ျပန္ေျပာတဲ႕အခါ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ တိတိက်က် ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မထိတထိ၊ မပီမျပင္၊ ၀ိုးတိုး၀ါးတား၊ မျပတ္မသား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာစာေတြကိုဖတ္ရင္း အကၡရာေတြနဲ႕ ေဖၚျပလို႕ မစြမ္းႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈေတြ က်ေနာ္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကိုက အႏုပညာ လို႕ ဆိုရမလား မသိပါ။ အေရာင္ကေနတဆင့္ ဆရာေဖၚျပတဲ့ ခံစားမႈေတြ ကို တဆင့္ေဖါက္သည္ ခ် တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အ အ တစ္ေယာက္က သူ႕အိပ္မက္ကို ႀကီဳးစားေျပာေနရသလို ခံစားမိပါတယ္။ အခ်ို႕ေသာ ခံစားမႈေတြဟာ အကၡရာ အျဖစ္ အကူးအေျပာင္းမွာ ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစား ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အားနည္းခ်က္ေတြကို ထပ္မံျဖည္းဆည္းေပးေစလိုပါတယ္။
ဂြမ္းဆိုင္မ်ားလို အဆုပ္လိုက္ အခဲလိုက္ အိေနေသာ ႏွင္းပြင့္မ်ားမွာ သစ္ကိုင္အခက္အလယ္၀ယ္ တြဲလဲခိုကာ ေနာက္ဖက္ အင္းလွ်ားလမ္းဆီမွ ထိုးလာေသာ ေနေရာင္ျခည္ဦး၀ယ္ ေငြေသြးအလွကို ေရႊေရးျပေနၾကေလသည္။
(ေမ။ အခန္း၁။ စာမ်က္ႏွာ ၁၅၊ )
ေဆာင္းနံနက္ ေနထြက္ခ်ိန္ မွာ ျမင္ေတြရတဲ့ အင္းလွ်ားလမ္း ရူခင္းကေလးကိုေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။
စကား၀ါပြင့္မ်ားကား ဖံုထူေသာလမ္းေဘး၀ယ္ ေရႊအိုေရာင္ ေတာက္ေနၾက၏
(ေမ။ အခန္း၂။ စာမ်က္ႏွာ ၂၁၊ )
ဖုံႏွင့္ ညေန ေနခင္းေနေရာင္တို႕ ရိုက္ခတ္ ခံထားေသာ စကား၀ါပန္းအေရာင္ကို ေရႊအိုေရာင္ အျဖစ္ စာေရးသူက ျမင္ ပါတယ္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ အေၾကာင္းေျပာၾကလွ်င္ ေရႊအိုေရာင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးလည္း မပါမၿပီးပါ။
ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး
လယ္ေတာႀကီးမွာ စပါးမ်ားႏွင့္ စိမ္းစိမ္းစို ေနလွ်က္ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ႏ ွင့္ တူေနေလ၏
(ေမ။ အခန္း၂။ စာမ်က္ႏွာ ၃၉၊ )
လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္း ကိုေက်ာက္စိမ္း နဲ႕ ခိုင္းႏႈိင္းထားတာ ပါ။
ထိုည ၌ ေမသည္ အျပာေရာင္ ပန္းပြင့္ကေလး သစ္ရြက္အၾကားမွ ဖူးေနသည္ကိုျမင္ရသည္ ဟု အိပ္မက္ေလသည္။ သစ္ရြက္ကေလးမွာ ပန္းပြင့္အျပာကေလးကို ေပြ႕ဖက္ ၍ ထားေလသည္။
(ေမ။ အခန္း၄။ စာမ်က္ႏွာ ၄၈၊ )
ေမကိုစိတ္၀င္စားေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ျမင့္ က ေမ ကို အကာအကြယ္ေပးမယ္႔သူအျဖစ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္ ေနပံုကိုေရးဖြဲ႕ထားတယ္ လို႕ ခံစားရပါတယ္။ အျပာေရာင္ပန္းပြင့္ ဆိုတာ ႏူးညံတဲ့ ေမတၱာ ကို ကိုယ္စာျပဳထားတာတယ္လို႕ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။
နီရဲေသာ ခ်ည္မွ်င္တို႕သည္ အေရာင္မ်ိဳးစံု မြန္းထားေသာ ပန္းပြင့္ အခက္အလက္သ႑န္မ်ားထဲတြင္ ရက္ေဖါက္ ၍ သြားၾက၏။
(ေမ။ အခန္း၈။ စာမ်က္ႏွာ ၇၀။၊)
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဘ၀ အေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ားကို စႏၵယား တီးကာ ေဖၚႀကဴးေနပံု ကို ေရးဖြဲ႕ထားတည္။
တရုပ္ကပ္အၾကားမွ ေနေရာင္ျခည္သည္ ေရႊရည္လဲ့လဲ႔၀င္းကို ပက္ဖ်န္း၏။ ရက္စက္ေသာ အေရာင္။ သူ႕အေရာင္ေအာက္တြင္ အားလံုးေသာ အရာတို႕သည္ အရွက္မရွိၾက။ ဣေၿႏၵ မရွိၾက။
(ေမ။ အခန္း၁၃။ စာမ်က္ႏွာ ၉၃။၊)
ကိုဘညြန္႕ေနတဲ့ အခန္း ၊ ေမ ကို ဖ်က္စီးလိုက္တဲ့ အခန္း။ အခန္းကို အေရာင္ေတြနဲ႕ ေဖၚျပထားပါတယ္။
ရွိသမွ်အရာတို႕မွာ ျပာေနၾက၏။ ေကာင္းကင္သာမဟုတ္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ အားလံုးအပင္။ ေတာအလွကို ေတြ႕ရအံုးေတာ့မည္။
(ေမ။ အခန္း၁၃။ စာမ်က္ႏွာ ၉၇။)
ေမ က ကိုေက်ာ္ျမင့္ နဲ႕ အတူ ပဲခူး ကို အလည္ ျပန္သြားဖို႕ေျပာတယ္။ ပဲခူး ၿမိဳ႕ဟာ သူတို႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စတင္ဆံုေတြ႕တဲ့ေနရာ။ ကိုေက်ာ္ျမင့္က သေဘာသူတဲ့ အခါ ေမေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒါကို ျမင္ျမင္သမွ် အားလံုး အျပာေရာင္ ျဖစ္သြားတယ္လို႕ ေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။
ေမမွာ အစိမ္း လိမ္ေမာ္ေရာင္ အျပာ တို႕ကိုဆင္ယင္လွ်က္ ၿပံုးေနေလသည္။
(ေမ။ အခန္း၁၅။ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၇။)
ေမ အိပ္မက္ထဲမွာ ၀တ္ထားတဲ႕ အေရာင္ပါ။ ကေလးေမြးခါနီး စိတ္ကေယာင္ေခ်ာက္ျခား ျဖစ္ေနတုန္းျမင္ရတဲ့ အေရာင္ပါ။ စိတ္ကဆင့္ကလွ်ား ျဖစ္ေနတာကို အေရာင္တြဲ ေတြနဲ႕ ေဖၚျပလိုက္တာပါ။
ဘသိ္န္းကိုမူ သူမမုန္း။ ပန္းႏုေရာင္တိမ္တိုက္မ်ား လြင့္ပါေနသည့္အခါ ညည္႔ဦးၾကယ္မ်ား လက္ကနဲ လက္ကနဲ မ်က္ေတာင္ ခတ္ေနသည္႔အခါ ဘသိန္းကို ခ်စ္စိတ္ ေပၚလာတတ္ေလသည္။
(ေမ။ အခန္း၁၆။ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၉။)
စိတ္ၾကည္လင္ေနခ်ိန္၊ သာယာေနခ်ိန္မွာ ကိုဘသိန္း ကို သတိရတယ္လို႕ဆိုလိုတာပါ။ စိတ္ၾကည္လင္မႈ သာယာမႈကို ပန္းနုေရာင္တိမ္တိုက္၊ နဲ႕ ကိုယ္စားျပဳေဖၚျပ လိုက္တာပါ။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ် (၅-၄-၂၀၁၆)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
