(မိုးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၆
မာရီနာအပန္းေျဖဟိုတယ္ရဲ႕ အငွားယာဥ္ရပ္တဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကားရပ္စရာ ေနရာေလးတခုရႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားရွာေဖြေနမိတယ္……။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီေနရာက ခရီးသည္ရဖို႔လည္း လြယ္သလို၊ စီးတဲ့ခရီးသည္ေတြ အမ်ားစုကလည္း ေဘာက္ဆူး ေပးၾကတယ္ေလ။ ကားရပ္စရာေနရာတခု ရလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကားကိုရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့ကားေလးကို ငွားစီးမယ့္ အလွည့္ေရာက္မွာကို ေစာင့္ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ဗ်ာ…. ဒီ အငွားယာဥ္ ရပ္တဲ့ေနရာမွာရွိေနၾကတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းသမားေတြထဲက ဘယ္သူကမွေတာ့ သူတို႔ အငွားယာဥ္ေမာင္းသမားအျဖစ္ အသက္ေမြးျဖစ္ၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…..။
ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္လာမွာကို ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးေတြဟာ ဒီလို အငွားယာဥ္ေမာင္းသမားဘ၀ မေရာက္ခင္က အခ်ိန္ေတြဆီကို ေရာက္သြားမိ ပါေတာ့တယ္…… ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေရွ႕အာဖရိကမွာရွိတဲ့ ဆိုမာလီႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး သမားတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ေပါ့….။ တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရၿပီးတာနဲ႔ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ လုပ္ငန္းေလးတခုကို ကြၽန္ေတာ္ စလုပ္ခဲ့တယ္…..။ ကြၽန္ေတာ္က အီတလီစကားနဲ႔ အာရဗီစကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ၿပီး အဂၤလိပ္လို အေတာ္ အသင့္ေျပာတတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ လုပ္ငန္းက တြင္က်ယ္တာေပါ့…။ အေတာ္ေလးလည္း စီးပြားျဖစ္တယ္ေပါ့ ဗ်ာ……။
အဲ….. ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွေလေတာ့ ဆိုမာလီယာမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ပါေလေရာ..။ ဒီမွာဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေရာ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ပါ အသက္အႏၱရာယ္ရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို စြန္႔ပစ္ၿပီး ဒီႏိုင္ငံကေန ထြက္ခြာဖို႔ကလြဲၿပီး အျခားေရြးျခယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး ေပါ့ဗ်ာ….။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုဟာ ဆိုမာလီကေန အေမရိကားကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ခိုလႈံခြင့္လည္း ေတာင္းခံလိုက္ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္နဲ႔ အငွားယာဥ္ေမာင္းတဲ့ အလုပ္ကို ရလိုက္တယ္..။ အခုဆို ကြၽန္တာ္တို႔မိသားစု အားလံုး အဆင္ေျပေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္အလုပ္ တခုကို AT&T ကုမၼဏီမွာ ေတာင္ လုပ္ေနၿပီဗ်….။ ကြၽန္ေတာ့ဇနီးကိုလည္း အိမ္မွာ ကေလးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာေန ခိုင္းႏိုင္ပါၿပီ….။
“Taxi….. Taxi….”
ဟိုတယ္က ဧည့္ႀကိဳတေယာက္ရဲ႕ ေအာ္လိုက္သံဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တပိုင္းတစ အေတြးေတြးေတြကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကားေလးကို ဟိုတယ္စင္၀င္ေအာက္ကို ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းသြားလိုက္ပါတယ္။ ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးက အေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားတေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကားထဲကို ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္……။
“မဂၤလာရွိေသာေန႔ပါ ဆရာ…. ဘယ္ကိုမ်ား ပို႔ေပးရမလဲ ခင္ဗ်ာ….”
လူရြယ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ” ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကလဲ….”
“ကြၽန္ေတာ္က ဆိုမာလီယာကပါ…..”
” ခင္ဗ်ားက မြတ္စလင္လား…” ကြၽန္ေတာ့ကို စူးစူးရဲရဲနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ျပန္ေမးပါတယ္။
” ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…. ကြၽန္ေတာ္ မြတ္စလင္ပါ….” ကြၽန္ေတာ္လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႕ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
လူရြယ္ဟာ ကားတံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းဖြင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကားထဲကေန ထြက္သြားပါတယ္…….ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလး ကိုလည္း လွမ္းေအာ္ေခၚေနပါတယ္….။ ရုတ္တရက္ျပဳမူလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ကြၽန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနမိပါတယ္….။ ဒါေပမယ့္ သူဘာျဖစ္သြားတာလဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ပါတယ္…….၊ ကြၽန္ေတာ္ သူနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္…၊ သူ႔ရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္…။ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး သူ႔ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။
“ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲ ဆရာ” ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးက လူရြယ္ကို ေမးေနပါတယ္….။
“ငါ ဒီ အငွားယာဥ္ေမာင္းသမားကို မလိုခ်င္ဘူး…. အျခားတေယာက္ကို ေခၚေပးပါ….” ။
ဧည္ႀကိဳေကာင္ေလးလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္လည္း “ဆရာ…… ကြၽန္ေတာ္ စကားေလးနည္းနည္းေလာက္ ေျပာပါရေစ….”။
ကြၽန္ေတာ္လည္း အငွားယာဥ္ေတြရပ္ထားတဲ့ေနရာကို လက္ညွိဳးထိုးလိုက္ၿပီး ” ဆရာ… ၾကည့္လိုက္ပါ၊ အငွားယာဥ္ေမာင္းေတြ အားလံုးကေတာ့ မြတ္ဆလင္လူမ်ိဳး ေတြခ်ည္းပါပဲ ခင္ဗ်ာ…။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြထဲက ဘယ္သူကမွ ဆရာ့ကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး….။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ကားနဲ႕ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ လိုက္ခဲ့ပါ….။ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာသြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို အခမဲ့ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆရာ့ အတြက္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရတဲ့ အငွားယာဥ္ေမာင္း ျဖစ္ေစရပါ မယ္…..”။
လူရြယ္ကလည္း ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးကို ဟုတ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာမို႔ ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္ေလးက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ လူရြယ္က စိုးရိမ္စိတ္ မကင္းေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကားအေနာက္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္….။
“ကမ္းနားလမ္း… ကို သြားမယ္”။
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ… ဘယ္ပဲသြားသြားပါ ကြၽန္ေတာ္အခမဲ့ပို႔ေပးမွာပါ…”။
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကမ္းနားလမ္းကို သြားမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုး လမ္းမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရမယ္…။ ၿပီးေတာ့ ဒီခရီးက ေဒၚလာ တရာတန္ပါတယ္။
“သက္ေတာင့္ သက္သာ လိုက္ခဲ့ပါ ဆရာ…. စီးကရက္ေသာက္ပါဦးလား….” ။
လူရြယ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့ စီးကရက္ကို လက္ခံလိုက္ၿပီး နည္းနည္း စိတ္သက္သာလာဟန္ တူပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေမးလိုက္ပါတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ မြတ္ဆလင္ ယာဥ္ေမာင္းေတြကို မႏွစ္သက္တာလဲ ဆရာ..”။
ကြၽန္ေတာ္ ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ….။ လူရြယ္ဟာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၁ရက္ေန႔က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈအေၾကာင္းကို ေျပာလာပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလို အၾကမ္းဖတ္သမားေတြကို ရႈတ္ခ်ပါတယ္။
သူတို႔လိုလူေတြေၾကာင့္ မြတ္ဆလင္ေတြ အၾကမ္းဖက္တယ္လို႔ အထင္ခံရတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မြတ္ဆလင္တိုင္းဟာ အၾကမ္းဖက္သမားေတြမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ဒီလူရြယ္ကို သိေစခ်င္ပါတယ္။
“ဆရာ….ဆရာ့မွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ဆယ္ေခ်ာင္းရွိတယ္မဟုတ္လား ဆရာ။ အဲ့ဒီလက္ေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္းကလည္း တခုနဲ႔ တခု အတို အရွည္ မညီၾကဘူး မဟုတ္လား။ လူေတြလည္း ဒီတိုင္းပါပဲဆရာရယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္မွာ အၾကမ္းဖက္မႈလုပ္တဲ့ လူေတြဟာ မြတ္ဆလင္ကို ဆန္႔က်င္တာပါပဲ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာကိုလည္း ဆန္႔က်င္တာပါပဲ။ ဂ်ဴး ဘာသာကိုလည္း ဆန္႔က်င္တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ဘာသာမွ အၾကမ္းဖက္တာကို အားေပးထားျခင္း မရွိလို႔ပါ ပဲ….” ကြၽန္ေတာ္လည္း ေျပာလက္စ စကားကို ခဏရပ္ၿပီး မီးပိြဳင့္ကို သတိထားလိုက္ပါတယ္။
“အိုကလာဟိုးမားမွာ ဗံုးခြဲတာေရာ ဆရာ၊ ဘယ္သူေတြလုပ္တယ္လို႔ ဆရာထင္လဲ၊ မြတ္ဆလင္ေတြပဲလားဆရာ…” ကြၽန္ေတာ္ စကားကို ဆက္ေမးလိုက္ပါတယ္။ ကားထဲမွာ အခ်ိန္အနည္းငယ္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။
“မဟုတ္ဘူး” လူရြယ္က ခပ္တိုးတိုးေလး ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“အဲ့ဒီအၾကမ္းဖက္သမားက ဘယ္ကလဲဆရာ….”။
“အေမရိကားက…”
“သူတို႔က ဘယ္ဘာသာ၀င္ေတြလဲ ဆရာ…..” ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမးခြန္းေတြကို ဆက္ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ခရစ္ယာန္..”
“ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးထားလား ဆရာ….” ။
“ဟင့္အင္း….”။
“အဲ့ဒါပါပဲဆရာ တကယ္ကို လူစိတ္မရွိတဲ့ မိုက္ရူးရဲေတြသာ ဒီလိုရက္စက္မႈကို လုပ္ၾကတာပါ ဆရာ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မြတ္ဆလင္ေတြ အကုန္လံုးက ဒီလို လုပ္ၾကတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ဆရာ။ အိုကလာဟိုးမားမွာ အၾကမ္းဖက္သလိုပဲ စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း အရူးစိတ္၀င္ေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြပါပဲ၊ အမွန္တရားကို ျမင္ေပးပါ ဆရာ….။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကားထဲမွာ ခဏေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားၾကပါတယ္။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္ပါတယ္..” အသံခပ္တိုးတိုးေလးနဲ႔ လူရြယ္က ျပန္ေျဖလာပါတယ္။
“ရပါတယ္ ဆရာ…. ဟုတ္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မြတ္ဆလင္ပါ။ ဆရာက ခရစ္ယာန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြက ညီအစ္ကိုေတြေလ ဗ်ာ၊ အခုေန ဆရာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႕ႀကံဳေနရတယ္ဆိုပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကူညီမွာေလ။ ဆရာလည္း ကြၽန္ေတာ့္လို စိတ္မ်ိဳးပဲ ရွိေနမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယံုတယ္၊ ညီအစ္ကို ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မွာ ဘယ္ဘာသာတရားကမွ တားဆီးလို႔မရပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာ၀င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ညီအစ္ကိုေတြပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ အျပန္အလွန္ ေဖးမကူညီၿပီး ေနထိုင္သြားၾကရမွာေလ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ အေမရိကန္ေတြပဲေလ….”။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္ပါတယ္…”။
လူရြယ္လည္း သူသြားရမဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားေပၚကေနဆင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့ကို ပိုက္ဆံလွန္းေပးပါတယ္။
“မေပးပါနဲ႔ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ အခမဲ့ပို႔ေပးမယ္လို႔ ဆရာ့ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ကဒ္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ နာအလီ ပါဆရာ၊ ေနာက္တခါ ဆရာသြားခ်င္တဲ့ ခရီးေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚပါ၊ အဲ့ေတာ့မွသာ ပိုက္ဆံေပးပါဆရာ….”။
ေနာက္ထပ္သံုးနာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ေစာေစာက လူရြယ္စီးပြားေရးသမားက သူ႔ကို ျပန္လာေခၚဖို႔ပါပဲ။ ငွားခက ၉၈ ေဒၚလာသာက်ေပမယ့္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၁၂၈ ေဒၚလာေပးသြားပါတယ္၊ သူလည္း ဟိုတယ္မွာ သံုးရက္တိတိေနသြားၿပီး သူသြားသမွ်ခရီးတိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကားကိုပဲ သံုးပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး သူျပန္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ေလယာဥ္ကြင္းကို လိုက္ပို႔ရပါတယ္။
အဲ့ဒီေန႔မွာေတာ့ သူက……..
“ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ေနာ္ နာအလီ.… ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေတြအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ……”။
“ဟာ…. မဟုတ္တာဆရာရယ္ ကြၽန္ေတာ္က ေအးေဆးပါ….” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ပါးစပ္ေတြေတာင္ မပိတ္ႏိုင္ေအာင္ ၿပံဳးေနမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ သံသယစိတ္ႀကီးကို ေခ်ဖ်က္လိုက္ႏိုင္ၿပီေလ။ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ကို ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။
“Taxi…. Taxi….” အိုးးးး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚေနၿပီပဲ…..၊ ကဲ ကြၽန္ေတာ့္ကားေလးနဲ႔ ခရီးသည္အသစ္ကို တင္ဖို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ ဗ်ာ…….။
ခင္ေလး
22-1-2016 ( 11:05 am)
(Chicken Soup For The Soul က “Taxi by- Barbara Smythe” ဇာတ္လမ္းတိုေလးကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေရး ဖြဲ႔ထား ပါသည္။)
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီသည္ Laura Barbosa ၏ Taxi ျဖစ္သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
အစြန္းေရာက္ေတြကို ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖို႕ကလြယ္ပါတယ္။မာလာလာေျပာသလို ပညာေရးနဲ႕လုပ္ရမွာေပါ့။။