ေလာအယ္စိုး – ကဗ်ာ ျဖစ္သြားေသာ ကယန္းတုိ႔၏ ပုေလြ သံစဥ္လႈိင္း
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၆
ဝန္းရံထားေသာ၊ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက၊ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕၊ အိေၿႏၵႀကီးႀကီးတည္ၿငိမ္ လွေပ သည္။ ရာသီဥတုကေတာ့၊ မုိးဦးဝင္ခါစ၊ စေနေန႔ဆုိေပမယ့္၊ ဒီေန႔နံနက္၊ တီက်ိတ္ေက်းရြာ တြဲသက္ အလယ္တန္းေက်ာင္း၏ တံခါးမ်ားက ဖြင့္္လုိ႔ထားသည္။
“ကုိေလာအယ္စုိး၊ အဆင္ေျပလုိ႔ရွိရင္ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ တစ္ဆယ့္သုံးေက်းရြာအုပ္စု၊ အစည္းအေဝးရွိလုိ႔၊ ေလ့လာတဲ့သေဘာနဲ႔လာခဲ့ပါဗ်ာ။”
တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္၊ တီက်ိတ္ေက်းရြာ တစ္ဆယ့္သုံးေက်းရြာ တြဲဘက္အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္္ႀကီး၊ ဆရာ ခြန္းညိဳျမင့္က ကၽြန္ေတာ့ကုိဖိတ္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ငါးဆယ့္ေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနၿပီးျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဆရာခြန္းညိဳျမင့္သည္ ကယန္းအမ်ဳိးသားတစ္ဦးျဖစ္သည္။
“အသက္ႏွစ္ဆယ္ စြန္းစြန္းကတည္းက၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီရြာမွာ တာဝန္က်ပါတယ္။ စစ္ကုိင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေက်ာင္းဆင္းတစ္ေယာက္ပါ။”
အသားညိဳညိဳ၊ ဆံပင္တုိတုိ ညႇပ္ထားေသာ ဆရာခြန္းညိဳျမင့္သည္ ပယ္ခုံၿမိဳ႕နယ္ ဆုိင္းခြန္သား တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။
” ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ေလးဆယ္ျပည့္ကတည္းက အသားႀကီး၊ ငါးႀကီးေတြမစားေတာ့ပါဘူး။”
ဆရာခြန္းညိဳျ့မင့္၏ ရုိးစင္းေသာ၊ ဘဝေနထုိင္မႈ၊ ပညာေရးအတြက္ ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ အားသြန္ခြန္စုိက္ လုပ္ေဆာင္မႈကုိေတာ့ ေဒသခံမ်ားက အသိအမွတ္မျပဳ၍ မရ။
“ေက်ာင္းစာသင္ခန္းအတြက္ စာသင္ခုံေတြကုိေတာ့ ဆရာခြန္းညိဳျမင့္က၊ သူကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လက္သမားတစ္ဦးလို လုပ္ပါတယ္ … အစ္ကုိေရ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္ေနမိပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးေက်ာင္းက ဘက္စုံတတ္ေအာင္ေတာ့ သင္ေပးလုိက္တာပဲ”။ ၿပံဳး၍ ဆရာခြန္းညိဳျမင့္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာျပေနျခင္းပါ။
“ကယန္းျပည္သစ္ လက္နက္ကိုင္တပ္နဲ႔ အစုိးရတပ္တုိ႔ အပစ္အခတ္မရပ္္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဒီ တီက်ိတ္ရြာသုိ႔ ေရာက္ပါတယ္။ ၁၉၉၂ မုိးတြင္းကတည္းကပါပဲ။”
ထုိစဥ္ ကာလမၿငိမ္းခ်မ္းေသးသည့္ နယ္ေျမအေနအထားေၾကာင့္၊ ကယန္းအမ်ဳိးသားတုိ႔ ေနထုိင္ေသာ တီက်ိတ္ေက်းရြာသည္ အိမ္ေျခ ဆယ္လုံးမွ်ပင္မျပည့္။
စိန္ေခၚမႈေပါင္းမ်ားစြာ အခက္အခဲတုိ႔ႏွင့္ ယဥ္ပါးသြားၿပီဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္သာရွိေသးသည့္ ဆရာ ခြန္းညိဳျမင့္လုိ႔ ထုိစဥ္ကာလအေတြ႔ အႀကံဳရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းရမႈ သူတုိ႔၏ဘဝကုိရင့္က်က္သြားေအာင္၊ သင္ၾကားေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပလိိမ့္မည္။
မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာကာလအတြင္းကေလးငယ္မ်ားတုိ႔၏ ပညာေရးအခန္းက႑ာက၊ ေမွး မိန္လြန္း လွေပသည္။ သူတုိ႔ကေလးအတြက္ ဘဝသည္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ အေလ့က် ေပါက္ေနေသာ အရုိင္းပန္းေလးမ်ားပမာ။
ထုိစဥ္ကာလ၊ လူထုတုိ႔၏ ဘဝမ်ားသည္လည္း ႏွစ္ဘက္ေသာ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္း တုိ႔၏ ပဋိပကၡမ်ား၊ အျခားတြင္ မိမိတုိ႔ဘဝႏွင့္ မိသားစုဝင္တုိ႔ဘဝမ်ားတုိ႔ ၿပိဳလဲပ်က္စီးမႈ မရွိေအာင္ မတိမ္းမေစာင္း ေနထုိင္ရေသာဘဝျဖစ္သည္။
မယုံၾကည္မႈ၊ သံသယမ်ားကေတာ့ရွိမည္အမွန္၊ ပညာေရး၏ ဆီမီးအလင္းေရာင္လုိ ထြန္းညွိႏုိင္ရန္အတြက္၊ ဆရာခြန္းညိဳျမင့္သည္ သံႏၷိဌာန္ အခုိင္အမာခ်ထားၿပီး၊ တီက်ိတ္ေက်းရြာ ေလးသုိ႔၊ အေရာက္ လွမ္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒီရြာက ငွက္ဖ်ားလည္း ဆုိးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ တီက်ိတ္မွာက၊ ကက္သလစ္ ဘာသာဝင္ေတြက မ်ားတယ္ေလ။”
ရုန္းကန္မႈ၊ အသစ္ေသာ စိန္ေခၚခ်က္မ်ားကုိ ရင့္က်က္ေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္ လက္ခံရင္ဆုိင္ၿပီး ဆယ္စုႏွစ္၊ ႏွစ္စုေက်ာ္ေက်ာ္လုိ႔ ဆရာခြန္းညိဳျမင့္ ရင္ဆုိင္ကာေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ေပသည္။
တီက်ိတ္ေက်းရြာသည္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ဖယ္စုံၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ၊ ေက်းရြာေလး၊ တစ္ရြာျဖစ္ သည္။ သဘာဝရာသီဥတုႏွင့္ တည္ေနရာအေနအထားေၾကာင့္ ေအာက္ျပည္၊ ေအာက္အရပ္မွ၊ တီက်ိတ္ေက်းရြာေလးလုိ႔၊ ထုိစဥ္အခ်ိန္ကအေရာက္ရွိခဲ့သူမ်ားနည္းပါးေပလိမ့္မည္။
ယခုေႏြရာသီကားလမ္းလည္းရွိၿပီး ကားႀကဳံရွိပါက လႈိင္ေကာ္ၿမိဳ႕မွ တီက်ိတ္ေက်းရြာေလးသုိ႔၊ တစ္ရက္တည္းႏွင့္ ခရီးေပၚေပါက္ႏိုင္သည္။ ထားအုံး၊ အေရးႀကီးေသာ၊ ကိစၥအထူးအေထြမရွိပါက၊ တီက်ိတ္လုိ၊ ေက်းရြာေလးကုိ လာႏုိင္ေလာက္ေသာ၊ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာရွိႏိုင္မည္မထင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးရပါေသာ၊ ကယန္းအမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးက …
“ခင္ဗ်ား၊၊ တီက်ိတ္လိုကခဲ့၊ ဒီမွာကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိပင္ပန္းပင္ပန္း၊ အလုပ္လုပ္ေနရသလဲဆုိတာ လုိက္ၾကည့္ အုံး …” ဟု၊ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရေသာေၾကာင့္္၊ တီက်ိတ္ေက်းရြာေလးသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
မိတ္ေဆြႀကီး၏ စီစဥ္ေပးမႈေၾကာင့္ အားလုံးကအဆင္ေျပသည္။ ေမာင္းသူႏွင့္ကားက လည္းအဆင္သင့္၊ ကားပုိင္ရွင္ကလည္း၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဒီခရီးစဥ္အတြင္း၊ သိကၽြမ္းရင္းႏွီး မူရွိေနသူတစ္ဦး၊ ခရီးျပဳ ဘို႔သာ ရွိေနေတာ့သည္။ မုိးကလည္းမေန႔ညက အေတာ့္ကုိ သည္းထား ပုံရသည္။ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆီဘူးေက်းရြာအထိေတာ့ ကိစၥမရွိ။ ဇာတ္လမ္းက ဆီဘူးႏွင့္ ေက်းရြာခရီးတြင္ စေပၿပီ။
“ကၽြန္မတုိ႔က ဒီေဒသက လူေတြရဲ႕၊ စာရိတၱလုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမေလးေတြ လကုန္လုိ႔ အစည္းအေဝးေတြ႔ရွိတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူမႈေရးကိစၥ၊ သာေရး၊ နာေရးေတြရွိလုိ႔ ဆီဘူးကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္၊ အေဖာ္တစ္ေယာက္ မျဖစ္မေန ထည့္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ရွင့္။”
ေက်းရြာမွ တာဝန္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမိဘတုိ႔အား ဆရာမတစ္ဦးမွ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။
တီက်ိတ္ေက်းရြာႏွင့္ ဆီဘူးေက်းရြာ၏ အကြာအေဝးသည္ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ခရီးျပဳ ေမာင္းႏွင္ပါက၊ သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ခရီးျပဳရသသည္။ လမ္းကေတာ့ ေႏြရာသီကားလမ္း၊ အထူးသျဖင့္ မုိးတြင္းကာလအတြက္ ခရီးသြားရသည္မွာအေတာ္ခက္ခဲသည္။
အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပည္မႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္၊ နယ္ဖယ္စုံၿမိဳ႕နယ္အတြင္းတုိ႔မွ လူငယ္ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔သည္ တီက်ိတ္ေက်းရြာႏွင့္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိက ယန္းတုိင္းရင္းသား တုိ႔၏ ေက်းရြာမ်ားတြင္ လာေရာက္ကာပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ားအျဖစ္ႏွင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရ ေပသည္။
ေရြးခ်ယ္ခြင့္သာ ရရွိခဲ့လွ်င္ ဆုိပါက သူတုိ႔သည္လည္း ဤေဒသသုိ႔ လာေရာက္မည္ မဟုတ္ သည္ကား ေသခ်ာသေလာက္ရွိေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔၏ ဘဝက မိမိတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ျခင္းမရွိေတာ့သည့္ အစုိးရဝန္ထမ္းဘဝလုိ႔ သူတုိ႔ ေရြးခ်ယ္ထားေသာေၾကာင့္္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈမ်ား တုိ႔ကုိ စိန္ေခၚကာ ဤေဒသသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကေပသည္ မဟုတ္ပါလား။
ယင္းမာပင္၊ ျမင္းၿခံ၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းႏွင့္ မႏၱေလးတုိင္းေဒသတုိ႔မွ ဗမာလူမ်ဳိးဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔ အၿပဳံးမ်က္ႏွာ အစုံစုံလုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ္အစည္းအေဝးတြင္ ဆုံေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။
လူမ်ဳိးေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာေရး၊ တံတုိင္းအကာအရံ ႀကီးမားလွေသာ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားေပၚသုိ႔၊ ဗမာလူမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ အစိုးရဝန္ထမ္းအသီးသီးတုိ႔ သြားေရာက္ကာ မင္းမႈထမ္းၾကသည္။
ခါးသီးလွေသာအေတြ႕အႀကံဳ၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားကုိအေျခခံၿပီးဗမာလူမ်ဳိး၊ ဆရာ၊ ဆရာမ တုိ႔ကား၊ ေဒသခံတုိ႔က၊ ဦးစြာ မ်က္လုံးစိမ္း၊ သံသယႏွလုံးသားမ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆုိတက္ၾကသည္။ ဒါကလည္း မဆန္း။
ေခတ္သည္၊ သံသယ၊ အမုန္းတရားမ်ားကုိ၊ လႈိင္လႈိင္ေသြးမ်ားႏွင့္ ေပးထားသည္ ဆုိေတာ့။ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကုိမွ်၊ အျပစ္တင္၍ ရေတာမည္မဟုတ္ေတာ့။ ခက္ခဲ၊ နာက်င္မႈမ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံးသာ ႀကိဳးစားရမည္ကေတာ့၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားတုိ႔၏ တာဝန္မ်ားသာျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
သူတုိ႔ေတြ၏အရင္းအႏွီးကား၊ ခုိင္မာေသာသံႏၷိဌာန္ႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ လႊမ္းၿခံဳသည့္ ႏွလုံးသားေပတည္း။ ရာသီဥတု မတူညီေသာ အေတြးအေခၚမ်ားလုိ႔၊ စာနာနားလည္ ေသာ၊ ႏွလုံးသားျဖင့္၊ ေမတၱာတရားမ်ားကုိ ပြားမ်ားရသည္။
ပညာေရးသည္ ကေလးငယ္မ်ားတုိ႔ႏွင့္ လူမ်ဳိးစုတစ္ခု၏ အႀကီးအမားဆုံးေသာ အနာဂါတ္ အရင္းအႏွီးျဖစ္သည့္ ဆုိလုိျခင္းလုိ႔လည္း ေဒသခံမ်ား တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ နားလည္မႈရွိလာေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။
ကယန္းလူမ်ဳိး၊ ဆရာ၊ ဆရာမငယ္တုိ႔ႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိး၊ ျပည္ပမွ ေရာက္ရွိလာသည့္၊ ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔၏ အနစ္နာ ၊ေမတၱာ၊ ေစတနာတုိ႔ အရင္းခံၿပီး၊ ထြန္းညိွထားေသာ၊ အလင္းမီးအိမ္သည္၊ ကယန္းေတာင္တန္းေပၚတြင္ မေမွးမိန္ဘဲ၊ အခက္အခဲ အေမွာင္ထုကုိမ်ားလုိ႔ အံတုကာလင္း လွ်က္ရွိသည္။
အနစ္နာ၊ ေမတၱာ၊ ေစတနာတရားတုိ႔သည္ တံတုိင္းႀကီးမ်ားကုိ ၿဖိဳခြင္းရုိက္ခ်ဳိ္းပစ္ႏုိင္လိမ့္ မည္မွ် ကၽြန္ေတာ္အျပည့္အဝယံုၾကည္ၾကပါသည္။
“ကၽြန္မလည္း ဒီမွာတာဝန္က်တာ ရွစ္ႏွစ္ရွိပါၿပီး၊ အခက္အခဲေတြလည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ အစ္ကုိ ရာ၊ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ေတာ့ တင္ထားပါတယ္။ မိဘနဲ႔နီးတဲ့ အရပ္မွာေတာ့ ေနခ်င္တာေပါ့။”
ၿပဳံး၍ကၽြန္ေတာ့ကုိ္ ေျပာေသာဆရာမေလးသည္ အသက္သုံးဆယ္ခန္႔သာရွိေပလိမ့္မည္။
“ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတာနဲ႔ မိဘကလည္း မတက္ႏုိင္၊ တကၠသိုလ္မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ စာေပးစာယူယူၿပီး၊ ဒီ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ လာေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဝါသနာကလည္း ပါတာကုိး။”
ဆရာမေလး၊ ဒီကယန္းေတာင္တန္းေပၚ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ရွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိသြား ေခ်ေပၿပီ။ ယခုသူမက၊ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္၊ တီက်ိတ္ေက်းရြာအုပ္စုဝင္ထဲ ပါဝင္ေသာရြာ တစ္ရြာမွ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမေလး၏ လစာကိုေတာ့ မေမးမိပါ။ ျမန္မာ က်ပ္ေငြ၊ တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ရရွိေပလိမ့္မည္။
သူတုိ႔တေတြရရွိေသာ လစာမ်ားထဲမွ အသီးသီးေသာ၊ မိဘ၊ ညီအစ္ကုိမ်ားကို၊ ေထာက္ပ့ံ ေနျခင္းသည္လည္း အားရၾကည္ႏူးဖြယ္ မဂၤလာတစ္ပါးပင္။
မိမိတုိ႔၏ ေခၽြးနဲစာ၊ အခက္အခဲ၊ ပင္ပန္းနာက်င္မႈထဲမွ ရရွိထားေသာလစာေငြ၊ တန္ဘုိးရွိ လွေပသည္။
ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္သည့္ အခ်ိန္ကုိ၊ လူသားတုုိ႔သည္ ပုံသ႑န္ အမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ျဖင့္ အသုံးျပဳၾကသည္။ မိမိ အသက္ကာလ သုံးပုံတစ္ပုံခန္႔ကုိ ပညာရွာေဖြရင္း၊ အသုံးျပဳသြားၾကေသာသူမ်ားရွိပါသည္။ သာမန္ရုိးရုိးဘြဲ႔၊ မဟာဘဲြ႕၊ တစ္ခါ ပါရဂူဘဲြ႔၊ ဘြဲ႔မ်ားမ်ားရရွိထားျခင္းသည္ကုိက၊ ဂုဏ္တစ္ခုခု မဟုတ္ပါလား။ တုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ ဘဲြဲ႕ကုိတစ္ခုစီအစုိးရထံမွ၊ ပညာေရးအတြက္ ေငြကို ေခ်းယူႏုိင္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အေၾကြးလုိ ဆပ္ပါေလေတာ့ တစ္သက္လုံးနီးပါး။
ပညာကုိအဆင့္ျမင့္ျမင့္ ကၽြမ္းက်င္စြာတက္ေျမာက္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္သည့္အရာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံယူပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိ၏ ဘဝခံယူခ်က္မိမိတုိ႔၏ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း ကုိျပန္လည္၍ အက်ဳိးျပဳႏိူင္ေသာ ပညာရပ္မ်ားျဖစ္ပါက၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အလြန္၊ တန္ဘုိးရွိမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရးရကတည္းက ၊ ပဋိပကၡ၊ အနိ႒ာရုံ၊ ဒုကၡမ်ား အေတြ႔အႀကံဳ ေတြ႔ေနရဆဲျဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မိမိတုိ႔သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ ပညာရပ္မ်ားျဖင့္ ႏုိင္ငံလုိ႔ အေစခံ၊ ကုစားေပးရန္အတြက္၊ သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းမ်ားယေန႔လုိအပ္ေနပါသည္။
၁၉၈၈ လူထု၊ အေရးအခင္းႀကီး ၿပီးဆုံးသြားၿပီးေနာက္၊ ေရျခား၊ ေျမျခား၊အရပ္ေဒသ အသီးသီးသုိ႔၊ ပုံသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရာက္ရွိသြားၾကသည့္အမိျမန္မာႏုိင္ငံရင္ေသြး အေျမာက္ အမ်ားရွိပါသည္။
အေဝးေရာက္၊ သားသမီးတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ သင္ၾကားတက္ေျမာက္ထားသည့္ ပညာရပ္မ်ား၊ ျပည္ပတြင္ ရရွိထားေသာအေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမြးဖြားေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ၊ မိမိတုိ႔ စြမ္းအားရွိသေလာက္ေလး၊ ေပး၍ ရႏိုင္ေသာအခ်ိန္ကာာလအတြင္း ျပန္၍ အေစခံပါက၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးအတြက္ တန္ဘုိးရွိလွေပမည္။
အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာၾကားထဲက တုိင္းရင္းသားေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ရွိရာထဲမွ၊ ေတာင္တန္းေဒသသုိ႔၊ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ျပည္မမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားတုိ႔၏ ေမတၱာျဖင့္ စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွ လႈိက္လႈိက္လဲွလွဲႀကီး၊ ဂုဏ္ျပဳေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ယခုလက္ရွိ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနကုိ ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မွီသေလာက္ သုံးသပ္ရပါက၊ လူတန္းစားကြာဟမႈ၊ အလြန္ႀကီးလွေပသည္။
ဤအရာကုိပင္ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးတစ္ခုခုဟုပင္၊ ဆုိရေတာ့မည္ကား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဝခြဲ၍မရႏု္ိင္။
တစ္ေန႔လုပ္၊ တစ္ေန႔စား၊ ရုပ္စြအဆုံး ပလတ္စတစ္ေကာက္၍၊ စာတမ္းစာရြက္ရွာေဖြ စားေသာက္သည့္ သူမ်ားအေနႏွင့္ေတာင္ လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းႏွင့္၊ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ဒါကလည္း မဂၤလာတစ္ပါးဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။
လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းစတင္အသံုးျပဳသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အဘယ္မွ် ေလာက္ တန္ဘိုးႀကီးသည္ကို စာဖတ္သူမ်ား သိၾကပါသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့၊ လူတစ္ေယာက္လွ်င္ လက္ကိုင္ဖုန္း ႏွစ္လံုးသို႔မဟုတ္ သံုးလံုးကိုင္ခ်င္ပါက ကုိင္တြယ္အသံုး ျပဳႏိုင္ပါ ၿပီ။
အေျခအေနအတုိင္းအတာတစ္ခုအရ၊ ပုဂၢလိကပုိင္ ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ားမွ ေဝဖန္ေရးသား မႈမ်ားကလည္း (၂၀၀၇) ခုႏွစ္၊ အေျခအေနမတုိင္မီႏွင့္၊ မ်ားစြာေျပာင္းလည္းမႈ ရွိခဲ့သည္ကုိေတာ့ ျငင္းဆုိ၍ မရေပ။
တစ္ဖက္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ႏွစ္အတန္ၾကာအစုိးရႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက၊ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ အသီးသီးေသာ အလံမ်ားကုိ ထူၿပီး ဆက္ဆံေရးရုံးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေပျပီ။
အၿပဳံးမ်ားက၊ အဖြဲ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ မၿပဳံးႏုိင္ၾကသည္ကေတ့ာ အေျခခံလူတန္းစား၊ သာမန္ျပည္သူမ်ားပင္၊ သူတုိ႔တစ္ေတြေနထိုင္ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ တရားဝင္ အပစ္ရပ္စဲ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔၊ တုိးလာပါက၊ သာမန္ျပည္သူလူထုမ်ားအတြက္၊ တရားဝင္ အခြန္ထမ္းေဆာင္ရမည့္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု တုိးလာက ဟူ၍မွတ္ေပေရာ့။
အစုိးရ၏ စစ္အင္အားအတြက္ျဖစ္ေစ၊ အသီးသီးေသာ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႕အစည္း တုိ႔အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အင္အားက အၿမဲတမ္းျဖည့္ဆည္း၍ ေနရသည္။ အင္အားေတာင့္တင္းဘုိ႔ လုိအပ္သည္။ တရားမွ်တသည့္နည္းျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ၊ ေထာင္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား လက္နက္ကုိင္ၾကေတာ့သည္။
တုိင္းျပည္ကုိ ကာကြယ္ရန္၊ သမုိင္းေပးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရန္၊ မိမိတုိ႔ေဒသမွ လူမ်ဳိးႏွင့္ေဒသကုိ ကာကြယ္ရန္ သမုိင္းေၾကြးကုိ ေပးဆပ္ရန္ဆုိေသာ ေခါင္းစဥ္အသီးသီးေအာက္ တုိ႔တြင္ လူငယ္လူရြယ္၊ က်ားမတုိ မိမိတုိ႔၏ ဘဝႏွင့္ အသက္မ်ားကုိ ေပးဆပ္ၾကရသည္။
သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ ႏွလုံးသားတြင္မူ ခံယူခ်က္ သႏၷိဌာန္ဆုံးျဖတ္မႈတုိ႔ႏွင့္ လက္နက္ ကုိင္ၾကေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကား ရွိၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေျခအေနတစ္ခုခုကုိ မလြန္ ဆန္ႏုိင္သည္။ အသီးသီးေသာ စစ္ဝတ္စုံမ်ားကုိ ဝတ္၍ လက္နက္ကုိင္ၾကရေသာ တုိင္းျပည္၏ အာရုဏ္ဦး ၊ ငုံဖူးစ ပန္းေလးမ်ားစြာလည္း ပါဝင္ပါသည္။
သူတုိ္႔တစ္ေတြလည္း၊ အထက္တန္းပညာေရး၊ တကၠသုိလ္ပညာေရးႏွင့္ မိမိတုိ႔၏ အနာဂါတ္အတြက္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းစြာျဖင့္၊ ရပ္တည္ခ်င္ၾက ရွာေပလိမ့္မည္။
ဆယ္စုႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၾကာ မၿငိမ္းေသးေသာ ျမန္မာျပည္၏ ပဋိပကၡထဲတြင္ မည္မွ်ေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား၊ အစေတးခံရဦးမည္နည္း။ ဤကိစၥအတြက္ အစုိးရႏွင့္ အသီးသီးေသာ္ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕အစည္းတုိ႔တြင္ တာဝန္ကုိယ္စီ ရွိၾကကုန္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစား မိပါသည္။
စြင့္စြင့္ကားကားႏွင့္ အနာဂါတ္ပ်ဳိးခင္းထဲမွ အသီးသီးေသာ ပြင့္ဖူးစပန္းေလးမ်ားကုိ ရွင္သန္ခြင့္ေပးလုိက္ပါ။ သူတုိ႔တစ္ေတြသည္ အနာဂါတ္ အမိျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ေနရာအသီး သီးမွ အားအင္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါသေလာ။
ယခုအခ်ိန္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း အမ်ဳိးစုံလင္လွစြာေသာ အစုိးရမဟုတ္သည့္ အဖြဲ႔အစည္း (NGO)၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ အခန္းက၏႑ာကလည္း တစ္ႏုိင္ငံလုံး ကြန္ယက္ျပန္႔ကားသည့္ႏွယ္။
ရင္ထဲႏွလုံးသားထဲမွ၊ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕႔ခံစားေနရသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ျပည္သူမ်ားတုိ႔အား၊ အသိပညာ၊ ေဆးဝါးဘက္စုံ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈတု႔ိ႔အတြက္ ကူညီေပးေနၾကေသာ (NGO) အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္းရွိသည္။
ရုိးသားမႈမရွိ္ေသာ၊ ေခါင္းစဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အလွဴေငြကုိ ေတာင္းခံတက္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ရွိပါသည္။
ေလာကဓံလႈိင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔၊ ဘက္ေပါင္းစုံမွ ခံစားေနရသည့္ သာမန္ျပည္သူတုိ႔၏ ေရြးခ်ယ္ သုံးသပ္တတ္မႈတုိ႔ ကလည္း၊ ယခုအခ်ိန္တြင္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အဆင့္ျမင့္ကာ၊ အျဖဴႏွင့္ အမည္းလုိ႔ ျပတ္သားစြာ ေရြးခ်ယ္တက္လာၾကေပၿပီ။
ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားက၊ လူသားမ်ားတုိ႔အား သင္ၾကားေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျဖဴစင္ရုိး သားေသာ လူငယ္အခ်ဳိ႕တုိ႔၊ ရုိးသားမႈရာခုိင္ႏႈန္းနည္းသည့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ အေျခစုိက္ (NGO) တုိ႔၏ ဗုိင္းရပ္ပုိးမ်ား ကူးစက္ ကုိက္စားျခင္းခံရၿပီး သဘာဝမဟုတ္ သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ ႏွလုံးသား မ်ားထဲတြင္ ဖုံးလႊမ္းေနၾကသည့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ ခံစားေနရပါသည္။
ေက်းလက္ေဒသတြင္ ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ လႈိက္လွဲပ်ဳငွာေသာ၊ အၿပံဳးႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခံစားဖူးၾကပါလိ္မ့္မည္။ ထုိ႔အတူခမ္းနားထည္ဝါလွေသာ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဟုိတယ္မ်ားတုိ႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့လွပစြာ ဝတ္ဆင္ၿပီး မ်က္ႏွာေပးအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ႀကိဳဆုိတတ္ေသာ သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ အၿပံဳးကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခံစားေနမိၾကပါသည္။
အမွန္တကယ္ အေျခခံ၊ လူတန္းစားမ်ားကုိ၊ ေစတနာထားၿပီး၊ ကူညီေပးသည့္ အစုိးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း (NGO) မ်ားတုိ႔၏ လမ္းညႊန္မႈေအာက္တုိ႔တြင္လည္း တန္ဖုိးရွိ ေတာက္ေျပာင္ေသာ အနာဂါတ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ေပၚထြန္းလာလိ္မ့္မည္။ ။
အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ႏုိင္ငံအသီးသီးတုိ႔၏ စီးပြားေရး ကုမၼဏီအသီးသီးတုိ႔ကလည္း ျမန္မာ ႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔ ပုံသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိေလာက တြင္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ လူမ်ဳိးအသီးသီးတုိ႔သည္လည္း အေနအထားအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ တာဝန္ယူမႈ က႑ ကုိယ္စီတုိ႔ျဖင့္ မတူညီၾကေသာ မိမိတုိ႔၏ဘဝထဲ ေလွငယ္မ်ားတုိ႔ကုိ ေလာကပင္လယ္ႀကီး ထဲတြင္ ေလွာ္ခတ္၍ ေနၾကေပၿပီ။
ယခု ကယန္းေတာင္တန္းေဒသတြင္ ေရာက္ရိွေနၾကေသာ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္လွေသာ၊ ေက်ာင္း ဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမေလးတုိ႔သည္လည္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ႔ ပါဝင္ကုန္ၾကေသာ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးတုိ႔ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
အဘယ္တြက္ေၾကာင့္၊ ပညာေရးဝန္ထမ္းဘဝလုိ႔ သူတုိ႔တစ္ေတြ၊ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾက သနည္း။ဆုိသည္ကုိ တစ္ဦးခ်င္းစီတုိ႔၏ ႏွလုံးသားမ်ားက သိရွိၾကလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါ သည္။
မိဘ၊ သားခ်င္းမ်ားႏွင့္ေဝးသည့္ ၊ မိမိ၏သက္ဆိုင္သူ အသီးသီးတုိ႔ႏွင့္ မနီးေသာ ေတာင္တန္း ေဒသသို႔ သူတုိ႔တစ္ေတြ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ မိမိတုိ႔၏ ပါရမီအစြမ္းအစျဖင့္ ေလာကႀကီးကို လွပေအာင္သူတို႔တစ္ေတြ စြမ္းေဆာင္ၾကသည္ ႀကိဳးစားၾကသည္ အနစ္နာခံၾက သည္။ ခက္ခဲမႈမ်ား၊ စိန္ေခၚမႈအသီးသီးတုိ႔ႏွင့္ရင္ဆိုင္ကာ သူတုိ႔တစ္ေတြသည္ မိမိတို႔၏ ဘဝ စြမ္းအင္ဆီမီးကို ေလာင္က်မ္းထြန္းညွိၿပီး အေမွာင္ထုကို ရဲရဲႀကီး အံတုကာ အလင္းေဆာင္ၾက သည္။ ႏိုင္ငံလူမ်ဳိးအတြက္ မိမိတို႔၏ပုခုံးေပၚတြင္ က်ေရာက္လာေသာ သမိုင္းေပးတာဝန္ကို ေက်ျပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ အားတက္ဖြယ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ဂုဏ္ယူစရာပင္။
” အစ္ကို … ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တာဝန္က်တဲ့ ရြာကို ခဏေလာက္ ဝင္ခဲ့ပါလား၊ ရြာရဲ႕ အေျခအေနေလးလည္း သိရေအာင္လို႔ပါ။”
တီက်ိတ္ေက်းရြာမွ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မည့္ေန႔က ကားေပၚသို႔အတက္ ကယန္းလူမ်ဳိး ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တာဝန္က်တဲ့ရြာက အစ္ကိုကားနဲ႕ျဖတ္သြားတဲ့လမ္း ေပၚမွာပါပဲ။”
ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ တီက်ိတ္ေက်းရြာမႈ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕သို႔ ခရီးျပဳသည့္ အခ်ိန္က မြန္းလြဲ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနေပၿပီ။ ကားကလည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မိတ္ေဆြျဖစ္သူက သီးသန္႔ စီစဥ္ေပးထားသည့္ကား။ သု႔ိေသာ္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕သို႔ အေတာ္ကိုမိုး ခ်ဳပ္မွေရာက္မည္။ တစ္ခါ ဆီဘူးေက်ရြာတြင္ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးႏွင့္ တစ္နာရီနီးပါးခန္႔ ေဆြးေႏြးရမည့္၊ ကိစၥေတြကလည္း ရွိေသးသည္။
မူလတန္းျပဆရာမႏွစ္ဦးစလုံးက ဖယ္စုံၿမိဳ႕အထိ။ ဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းက သြားေရးလာေရး ခက္ခဲ့သည့္၊ ကယန္းေတာင္တန္းေပၚက ကေလးငယ္မ်ားတို႕အတြက္ ပညာေရးအလင္းဆီမီးကို တြန္းညႇိရန္ ေရာက္ရွိခဲ့သူေတြျဖစ္သည္။
ေတာင္တန္းႀကီးက မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ။ သို႔ေသာ္ ဆရာမေလးတို႔ တစ္ေတြ၏ ႏွလုံးသားမ်ားက လင္းကာ လက္၍ေနသည္။
မိမိတုိ႔ကိုယ္စီရွိၾကေသာ ပါရမီမ်ား ျပင္ဆင္ကာ ေလာကႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဓိပၸါယ္ အက်ိဳးျပဳ ႏိုင္သူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။
ပူေလာင္ေနသည့္ အရပ္တြင္ ၾကည္ႏူးေအးျမမႈကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္ ရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ ေဒသမ်ားတြင္ အာ႐ုံဦး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သို႔ပုိ႔ေဆာင္ညြန္ျပႏိုင္သူ ေတြ။ တရားမွ်တမႈ မရွိေသာေနရာတြင္ က်န္ေတာ္တို႔၏ အသက္တာအားျဖင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ တရားမွ်တမႈ ခံစား ေတြ႔ ျမင္ႏိုင္ရန္လုိေပသည္။
ဤေတာင္တန္းတြင္ ျပည္မမွ ေရာက္ရွိလာေသာ ဗမာလူမ်ဳိး ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ကယန္းလူမ်ဳးိဆရာ၊ ဆရာမမ်ားတို႔ တစ္ေတြ တာဝန္ေက်ၾကသည္။
ထုိအျပင္ ကယန္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ရာ ေက်းရြာမ်ားသို႔ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမေလးမ်ားတုို႔ကို ကယန္းမ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္အဖြဲ႕ကလည္း ရရိွေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း စနစ္တက် ေလ့က်င္ေပးၿပီး ေဒသအတြက္ သူတို႔ေလးေတြသည္လည္း တာဝန္ေက်ပြန္ၾကသည္ ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သတင္းေကာင္းေတြိကိုလည္း ၾကားရသည္။
ျမစ္မ်ားတုိ႔သည္ စီးဆင္၍ေနသည္ အခ်ိန္ကာလသည္လည္း တစ္ေရြ႕ေရႊ႕ႏွင့္ ဥတု စက္ဝိုင္းႀကီးက မိုးမွ ေႏြ တစ္ခါ ေဆာင္းကုန္၍ ေႏြဦးသို႔ ေရာက္စၿမဲ။ ေျပာင္းလဲျခင္း အမ်ိဳးမ်ဳိး တုိ႔သည္လည္း ေနေရာင္ႏွင့္ လရိပ္တို႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကဳံေတြ႔ရသည္၊ ႀကဳံေတြ႕ေနရဆဲလည္း ျဖစ္သည္။
သြားေရး၊ လာေရး ခက္ခဲသည့္ ေတာင္တန္းျပည္မရွိ ေဒသအသီးသီးႏွင့္ ကမ္း႐ိုးတန္း၊ ျမစ္ေခ်ာင္း႐ိုး တစ္ေလ်ာက္တုိ႔တြင္ မိမိတို႔၏ ရိွေသာအစြမ္းအစျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ားတုိ႔အတြက္ ပညာေရး၊ အလင္းကို ေဆာင္ၾကဥ္းထြန္္ညႇိေပးၾကသည့္ ဆရာ ၊ဆရာမ အသီးသီးတုိ႔အား ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားဦးညြတ္၍ ဂုဏ္ျပဳပါရေစ။
သူတို႔တစ္ေတြသည္ မိမိတုိ႔ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႔ရသည္ အခက္အခဲ စိန္ေခၚမႈမ်ားၾကားထဲက ေလာကႀကီးအက်ိဳး၊ ရပ္အက်ဳးိ၊ ၊ ရြာအက်ဳိးတို႔ကို တစ္တတ္ တစ္အား ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။
ဆီဘူးေက်းရြာတြင္ က်န္ေတာ္ ခန့္မွန္းထားသည္ထက္ တန္ဘိုးရွိလွေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို က်န္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးႏွင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ လိြဳင္းေကာ္ၿမိဳ႕သို႔အဝင္ညက ရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္၍ေနေပၿပီ။
ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ာက္အေမွာင္ထုက ဖုံးလြမ္း၍ ေနခဲ့သည္။ ကယန္းေတာင္တန္းႀကီးသည္ လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ အိပ္စက္ကာေနေပလိမ့္မည္။
ေတြ႕ႀကံဳခင္မင္ခြင့္ရေသာ္ ဆရာဦခြန္းညိဳျမင့္ႏွင့္ ၊သူူ၏ လုပ္ေဖာ္ေဆာင္ဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမတို႕၏ စကားသံ၊ အၿပံဳႏွင့္ အားမာန္တို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးႏွင့္ ခံစားမႈႏွလုံးသားအိမ္၀ယ္ ရစ္သိုင္းေနေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္သိရွိလိုက္သည္ကာ ယခု ခရီးစဥ္သည္ ပထမအႀကိမ္ ျဖစ္ေစကာမႈ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ေတာ့ ဟုတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆိုသည္ ခံစားမႈပင္ျဖစ္သည္။
ကယန္းလူမ်ိုးတို႕၏ ခ်ိဳျမေသာ ပေလြသံစဥ္လို ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနမိသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
