ေအာင္သြင္ – ၀ါတြင္းအက္ေဆး
(မိုုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၅
အေ၀းတစ္ေနရာမွ လြင့္ေမ်ာလာေသာ သံစဥ္သဲ့သဲ့ေၾကာင့္ အာရံုအသိ ဆတ္ကနဲႏိုးလာသည္။ တိုးလ်လြန္းေသာဂီတသံသည္ နားထဲတြင္မပီ၀ိုးတ၀ါး။ မၾကားတခ်က္ၾကားတခ်က္။ မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဘယ္ညာလြန္႔လူးရင္း ေခါင္းအုန္းကို ပါးႏွင့္ကပ္ကာ နားစြင့္ ထားလိုက္သည္။ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနေသာရွစ္ခြင္တြင္ ဂီတသံတခုတည္းရိွေနျခင္းသည္ ထူးကဲေသာ သႏၱရသကိုေပးစြမ္းေလသည္။ ေအာက္လင္းဓါတ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ယိမ္းထိုးေနေသာ ေမွာ္၀င္ေနသည့္ ဂီတေပ်ာ္တစုကို ျမင္ေယာင္လာသည္။
“ …ေလးပါး…သူအို၊သူနာ၊သူေသ…ျမင္ျပန္ေလ…စြဲစိမ့္သံေ၀…လူ႕တိုင္းရပ္ေျမ…ၾကာရွည္…”
ေတးသြားသံ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ယေသာ္ဓယာႀကိဳးမွန္းသိသည္။ ဗုဒ၀င္ထဲမွ သိဒတၳမင္းသား ထီးနန္းစြန္႔ခြာ ေတာထြက္ခန္းကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီက်ဴးထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူ အလြန္ႀကိဳက္ေသာသီခ်င္းျဖစ္သည္။ သံစဥ္၏ ေနာက္မွလည္းေကာင္း၊ ေရွ႕မွႀကိဳ၍လည္းေကာင္း စီးေမ်ာရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာခံစားေနလိုက္သည္။ ၀ါတြင္းကာလဥပုသ္ေန႕ဟူေသာအသိက စိတ္ကို ညႊတ္ႏူးေစသည္။ ညက သဲသဲမဲမဲရြာထားေသာမိုးေၾကာင့္ ေျမသင္းနံ႔က သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕၊ ဂီတသံက ညွင္းညံ့ညံ့။ အရုဏ္က်င္းေတာ့မည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းတြင္ အမည္မည္းျဖင့္ ထင္ရွားေသာ သူ၏ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးတြင္ စည္ေတာ္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ရိွေလသည္။ ၀ါသနာပါရာ တူရိယာကို ေလ့လာဆည္းပူးၿပီး အခ်င္းခ်င္း သြန္သင္တည့္မတ္ကာ သီဆိုတီးမွဳတ္ၾကေသာ အေပ်ာ္တမ္းအဖြဲ႕ကေလးျဖစ္သည္။ ရပ္ေရးရြာေရးအလွဴအတန္းမ်ားတြင္ သီဆိုတီးမွဳတ္ၾကေသာ္လည္း အဓိကမွာ ၀ါတြင္းသံုးလ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံ လွည့္လည္ရန္ျဖစ္သည္။ အဖိတ္ေန႔ညေနတြင္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံလွည့္လည္ၿပီး ဥပုသ္ေန႔မနက္ေစာေစာတြင္ေတာ့ အရုဏ္ဆြမ္းခံလွည့္ကာ ၿမိဳ႕ကေလးရိွ ေစတီပုထိုးမ်ားတြင္ အလွည့္က် အရုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္ပူေဇာ္ေလ့ရိွသည္။
ဟိုး…တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ စည္ပင္၀ေျပာခဲ့ဟန္ရိွသည္။ ဘာသာ၊ သာသနာလည္း အႀကီးအက်ယ္ ထြန္းကားခဲ့ပံုရသည္။ ေစတီ၊ ပုထိုး၊ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ ဇရပ္မ်ားႏွင့္ သာသနိကအေဆာက္အဦမ်ားမွ ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေအာင္ပင္ မ်ားျပားစြာက်န္ရိွေနခဲ့သည္။ သူ႕အိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရိွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပရ၀ုဏ္ထဲတြင္ ေရွးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ေလွကားအုတ္ခံုႀကီးတခုရိွသည္။ ထုထည္ႀကီးမားလွသည္။ သူငယ္စဥ္က တက္ေဆာ့ဖူးသျဖင့္ အဖ်ားေကာ့အဂၤေတ ကႏုတ္ပန္းအေျပာက္အမႊန္းမ်ားပါသည္ကို သတိရသည္။ စစ္အတြင္း မီး ခ ကာ ပ်က္စီးခဲ့ရသည္ဟု လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာျပၾကသည္။ ဘံုျပသာဒ္အဆင့္ဆင့္၊ စုလစ္မြန္းခၽြန္မ်ားႏွင့္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေနမည့္ ေရနံ၀ေနေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ယခုေတာ့ ေလွကားအုတ္ခံုပင္ မရိွေတာ့ၿပီ။
ၿမိဳ႕အုပ္မင္းရံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရ႒ာနမ်ားျဖစ္ေသာ ဂါတ္တဲ၊ ႏွစ္ထပ္အခ်ဳပ္ေထာင္၊ ေငြတိုက္၊ ဗိုလ္တဲ၊ စာတိုက္တို႔သည္ ေရွးကတည္ရိွခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ အေခၚအေ၀ၚအျဖစ္သာ က်န္ရိွေတာ့ၿပီး ပါးစပ္ရာဇ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုးဟုဆိုေသာ ဖဆပလေခတ္က ၀ါႀကိတ္စက္ႀကီးသည္လည္း ယခုေတာ့ ေဖာင္ေဒးရွင္း က်င္တြယ္ႏွင့္ အုတ္ကန္အပ်က္မ်ားသာ နဘူးၿခံဳႏွင့္ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားၾကားတြင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ နံနက္ပိုင္းႏွင့္ ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ စက္ရံုမွဆြဲေသာ အလုပ္ဆင္း၊ အလုပ္တက္ ဥၾသသံကို သူ ငယ္စဥ္က ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ဥၾသသံကို ပဟိုရ္ျပဳ၍ ေျပာဆိုေလ့ရိွေသာ ရပ္ရြာဓေလ့ကိုလည္း သတိရသည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ယဥ္ေက်းမွဳျပယုဂ္အျဖစ္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေရွ႕ေတာင္အစြန္းရိွ ေလသာေက်ာင္းအနီးတြင္ ဗလီငယ္ကေလးတခုသည္ ေရွးအတီေတ ႏွဆယ္ရာစုဆန္းစကတည္းကပင္ ရိွႏွင့္ေနခဲ့ေလသည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေျမာက္ဖက္ႏွင့္ အေနာက္ဖက္တို႔မွ ၿမိဳ႕တျခမ္းခန္႔ ရစ္ေခြ၀န္းရံထားေသာ ၾကာပန္းမ်ားႏွင့္ တင့္တယ္ခဲ့သည့္ ေရကန္ႀကီးသည္လည္း ယခုေတာ့ တိမ္ေကာေနေလၿပီ။ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ေသာ ပြဲေတာ္ဓေလ့ထံုးစံမ်ားလည္း ကြယ္ေပ်ာက္လုတည္းတည္း။ ေစတီပုထိုးမ်ားလည္း ေရႊေရာင္မ၀င္း၊ ထံုးျဖဴမေဖြးေတာ့။ ေတာေစ်းၿမိဳ႕ကေလးအျဖစ္သာ မွဳန္၀ါးခဲ့ရေလသည္။
“ ….ယေသာ္ေမခင္…ေရႊစင္အိရယ္…ၾကာရင္သိမယ္…ရိပ္မိမယ္…”
ဂီတသံသည္ တိုးလ်ရာမွ အနည္းငယ္ပီသလာသည္။ သံပတၱလားႏွင့္ ေမာင္းဆိုင္းသံၾကားမွ စည္းခ်က္ညီညီ၊ ဒိုးခ်က္သည္ နား၀င္ပီယံျဖစ္လွသည္။ စည္ေတာ္ႏွင့္ ေမာင္းႀကီးကိုတြဲလွ်က္ ၀ါးေပၚနင္းဂ်လိုက္ေသာ တြဲဘက္အသံသည္ က်က္သေရရိွလွစြာျမည္းဟည္းသြားခဲ့သည္။ အဆိုပိုဒ္ဆံုးလွ်င္ေတာ့ စည္းေပၚနင္းဂ်တီးေသာ ယကြင္းသံသည္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ သီခ်င္းစာသားထဲမွ ၾကာရင္သိမယ္၊ ရိပ္မိမယ္ ဟူေသာ အရပ္သံုးစကားသည္လည္း နားထဲတြင္ အမ်ိဳးဆန္းကာ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခန္႔မ်ားကို စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနျပန္သည္။
စည္ေတာ္အဖြဲ႕ကို ပတၱလားဦးသန္းေမာင္ႏွင့္ ဒိုးကိုမူတူးတို႔မွ ဦးေဆာင္သည္။ ႏွဲကိုစိန္ေမာင္သည္လည္း ဦးေဆာင္သူထဲတြင္ပါသည္။ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံကို ရပ္ေရး၊ ရြာေရး၊ ကုသိုလ္ေရးစိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ားက ကိုယ့္အသိစိတ္ျဖင့္ ကိုယ္ ပါ၀င္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေၾကးစည္မွအစ ေဘာဇဥ္၊ဆန္ေတာင္းအလည္ တူရိယာပစၥည္းမ်ားအဆံုး ဆိုင္းထမ္းျဖင့္ ထမ္းၾကရသည္။ သံပတၱလားႏွင့္ ေမာင္းဆိုင္းကို တဖက္တခ်က္စီခြၿပီးဆိုင္းထမ္းလုပ္ထားသည္။ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္လူႏွစ္ေယာက္ကထမ္းၿပီး တီးသူမ်ားက တီးခတ္ရင္း ေဘးတိုက္လိုက္ၾကရသည္။ ေမာင္းဆိုင္းသမားကိုေတာ့ နီးစပ္ရာက ငွားၾကရသည္။ ေနာင္တြင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္သန္းက ႏွဲဆရာျဖစ္လာသည္။ ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သီဆိုတီးမွဳတ္လွည့္လည္ၾကရင္း အရက္ပုန္းေရာင္းသည့္အိမ္ကေလးမ်ား အနီးအနားေရာက္လွ်င္ တဦးစ၊ ႏွဦးစ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပ်ာက္သြားတတ္ၾကသည္။ တီးလက္စတူရိယာကို နီးရာလူက စည္း၀ါးမျပတ္ ဆက္တီးေပးထားရသည္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ေရာက္လာၿပီး အိေျႏၵမပ်က္သီဆိုတီးမွဳတ္ၿမဲ။ စည္ေတာ္၊ ေမာင္းႀကီးႏွင့္ ၀ါးလက္ခုပ္တို႔က သိပ္မခက္သျဖင့္ လူတိုင္းလိုလို တီးႏိုင္ၾကသည္။ ယကြင္းကေတာ့ စည္းနရီအတြင္း တီးရသည့္အျပင္ အဖိ၊ အေဖာ့ႏွင့္ ေမးလႊဲၿပီး အဖ်ားခက္သံပါေအာင္ တီးရသည္မ်ားလည္းရိွသျဖင့္ အနည္းငယ္ခက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ အပါအ၀င္ တီးတတ္သူသံုးဦးရိွသည္။
“ …ခန္းေဆာင္လယ္…ခန္းေဆာင္လယ္…ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာတယ္…ေမာင္ဖုန္းေပ်ာက္တယ္…ေဆာင္အုန္းေဗြျမင့္လယ္…”
ေရြ႕လ်ားဂီတသည္ တေျဖးေျဖး ေ၀းရာမွ နီးလာခဲ့ၿပီ။ တူရိယာတခုခ်င္းစီ၏အသံကို ခြဲျခားနားဆင္လာႏိုင္ၿပီ။ သံပတၱလားအသံသည္ ေတးသြားအလိုက္တိုင္း ေ၀စည္လွ်က္ရိွ၏။ ပတၱလားတီးေသာ ဦးသန္းေမာင္သည္ စစ္မွဳထမ္းေဟာင္းျဖစ္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္၍ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းသည္။ သားေထာက္သမီးခံမ်ားရိွေသာ္လည္း အဖိုးႀကီးအမယ္ႀကီးသာ ရုန္းကန္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၀ဖိုင့္ဖိုင့္ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အၿမဲတမ္း လက္တုန္ေနတတ္ၿပီး အရက္စြဲေနသူအျဖစ္ စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ရသည္။ စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္ၿပီး ေအးေဆးစြာေနထိုင္တတ္သူျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးဆံုးသူအျဖစ္ သူ႕အား တဖြဲ႕လံုးက ရိုေသဂါရ၀ထားၾကသည္။
ဒိုးသမားကိုမူတူးကေတာ့ ပါရမီရွင္ျဖစ္သည္။ ေျခာက္လံုးပတ္ကိုလည္း ပိုင္ႏိုင္စြာ တီးႏိုင္သည္။ မည္သို႔မည္ပံု ဆည္းပူးခဲ့သည္ကိုေတာ့ သူ မသိပါ။ သူ လူမွန္းသိတတ္ေသာအရြယ္တြင္ ကိုမူတူးသည္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ ဆံပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ ေမးသြယ္သြယ္ႏွင့္ ပါးတြင္ အမာရြတ္ ခပ္ႀကီးႀကီးတခုရိွ၏။ အရပ္ျပဇာတ္တခုတြင္ မင္းကုသ လုပ္ရသည္ကို သတိရသည္။ သူ႕ထက္ႀကီးသူမ်ားက စိန္မူတူးဟု ေခၚၾကသည္။ အရက္ေသာက္ေလ့ေသာက္ထရိွၿပီး တြံေတးသိန္းတန္၏ အဆိုႏွင့္အေျပာကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆိုတတ္၊ေျပာတတ္သည္။ အခ်ိန္ျပည့္ ဟာသမ်ားႏွင့္ ေနေလ့ရိွၿပီး သူ၏ဟာသမ်ားမွာ လြန္စြာေျပာင္ေျမာက္သည္။
“နာမည္က မူတူး၊ ေယာကၡမက ကုလားမ၊ ေယာကၹက ခ်စ္တီး” ဟူသည္မွာ ကိုမူတူး၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ဘ၀ထဲက ဟာသျဖစ္သည္။ ဒါကိုပင္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာရြတ္သလို မၾကာမၾကာရြတ္ေနေလ့ရိွသည္။ တခါတုန္းက ဒိုးသံျဖင့္ဆဲျပသည္ကို သတိရသည္။ စိတ္တိုစိတ္ဆိုးခဲေသာ္လည္း သီဆိုတီးမွဳတ္ရင္း စည္းက်ိဳး၀ါးက်ဳိးျဖစ္လွ်င္ သည္းမခံတတ္ပါ။ မိတဆိုးသမီးကေလးႏွင့္ ရုန္းကန္ေနရသူျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရမရိွပါ။ တခါတုန္းကေတာ့ ကြမ္းယာေရာင္းေနတာေတြ႕ရဖူးသည္။ ကိုမူတူးသည္ ဒိုးတီးရင္း ဂီတအေပၚတြင္ နက္နက္နဲနဲစီးေမ်ာခံစားသူျဖစ္သည္။ တီးရင္းမွဳတ္ရင္း တူရိယာတခုခု လြဲေခ်ာ္လွ်င္ အလ်င္ဆံုးသိသူမွာ သူပင္ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းဆံုးလွ်င္ဆံုးျခင္း သြန္သင္ တည့္မတ္တတ္၏။
“…သန္းေခါင္လယ္…သန္းေခါင္လယ္…ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြါတယ္…ေမာင္ဖုန္းေပ်ာက္တယ္…
ေဆာင္အုန္းေဗြျမင့္လယ္…”
ဂီတသံသည္ တေျဖးေျဖးနီးနီးလာရာမွ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ျမည္ဟည္းလာခဲ့သည္။ လူသံသူသံေတြလည္း ၾကားလာရသည္။ သူ႕အိမ္ေခါင္းရင္းတည့္တည့္သို႕ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေျမာက္ဖက္စြန္းဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းေ၀းသြားေပဦးေတာ့မည္။ ဂီတသည္ ဘယ္အရြယ္ကတည္းက သူ၏ခႏၵာကိုယ္တြင္ ပူး၀င္ကပ္ၿငိခဲ့သည္မသိ၊ ဂီတသံၾကားရရံုျဖင့္ မတင္းတိမ္မေရာင့္ရဲႏိုင္၊ ဂီတသံကိုဖန္တီးခ်င္သည့္ စိတ္ဆႏၵသည္ သူ၏စိတ္အစဥ္ကို လွံဳ႕ဆြလွ်က္ရိွေနခဲ့သည္။ သူသည္ ဒိုးသံကို အလြန္ႀကိဳက္သည္။ တခ်ိန္က ဒိုးတီးသင္ခဲ့ဖူးသည္။ သားေရမ်က္ႏွာျပင္ေဘးပတ္လည္ရိွ ပန္းကံုးႏွင့္ လက္ဖ၀ါး ရိုက္မိသည့္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္၊ စည္းခ်က္၀ါးခ်က္မလြတ္ရန္ အံႀကိတ္ကာတီးေသာလည္း ၾကာေသာ္ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ အသံထြက္ေအာင္ မရိုက္ႏိုင္ေတာ့၊ တဘတ္ဘတ္ႏွင့္ ဒိုးသံထြက္မလာေတာ့ေပ။ လက္ဖ၀ါးမ်ား နီရဲနာက်င္ေနခဲ့သည္။ သို႕ႏွင့္ ယကြင္းဘက္သို႔ လွည့္ခဲ့ရသည္။
“…ဂ်ီ…ဒရယ္…ေပ်ာ္ဖြယ္ဖိုမ…ျမဴး…ၾကတဲ့…စံု…ေတာ…ၿမိဳင္….”
ဂီတသံသည္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေရွ႕ေျမာက္စြန္းသို႔ေရာက္သြားပံုရသည္။ Volume ခလုတ္ကို ျငင္သာစြာေလ်ာ့ခ်လိုက္သလို တေျဖးေျဖးတိုးတိမ္သြားကာ“ပတပ္…ပံု…ပံု…ပံု…”ဟူေသာ ဒိုးသံသာ နားထဲစြဲက်န္ခဲ့ေလသည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သူ႕အိမ္ေျမာက္ဖက္ မလွမ္းမကမ္းမွျဖတ္ကာ ၿမိဳ႕ကေလး၏အေနာက္ ေရကန္ႀကီးမွ ခ်ိဳးေကြ႕ကာ ေတာင္ဖက္ဆီသို႕ သြားေပဦးေတာ့မည္။ သီခ်င္းလည္း ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ အသံကိုခန္႔မွန္းကာ ကိုလွျမင့္ပဲ ျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ သီခ်င္းကလည္း သူ၏ Favourite စံုေတာၿမိဳင္” ။
အဆိုသမား ပင္တိုင္သံုးေယာက္ရိွသည္။ ကိုလွျမင့္၊ ကိုတက္တိုးႏွင့္ ႏွဲ ကိုစိန္ေမာင္တို႕ ျဖစ္သည္။ ဆိုတတ္ပါက မည္သူမဆို ၀င္ဆိုႏိုင္သည့္အျပင္ စည္း၀ါးတက် ဆိုတတ္သူကိုပင္ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ကိုလွျမင့္သည္ အသံေကာင္း၊ အဆိုေကာင္းျဖစ္သည္။ အေနေတာ္အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ဗိုက္ရႊဲရႊဲ၊ ၀ဖိုင့္ဖိုင့္၊ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္သည္။ သီခ်င္းဆိုရင္း စည္ေတာ္အဖြဲ႔ေနာက္က တလိွမ့္လွိမ့္လိုက္ေနသည္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ သူႏွင့္လည္း ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းေပ။ ၀န္ထမ္းျဖစ္သျဖင့္ အၿမဲတမ္းမလိုက္ႏိုင္။
ကိုတက္တိုးကို သူက “ဘိုတက္”ဟု ေခၚေလ့ရိွသည္။ ေအာင္ျမင္ေသာ အသံ၀ါႀကီးႏွင့္ စည္း၀ါးက်ေအာင္ဆိုတတ္သျဖင့္ အဆိုေကာင္းဟု ဆိုရမည္ပင္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ တိုေသာဆံပင္သည္ အုန္းဆီအရႊဲသားျဖင့္ ပိျပားၿပီး ေခါင္းတြင္ကပ္ေနတတ္သည္။ မိုက္မပါဘဲ ဆိုလို႔ရေအာင္ အသံေအာင္၏။ အသံၿမိဳင္ၿပီး ၀ါးလတ္၊ ၀ါးေျပးတို႔ႏွင့္တီးေသာ သီခ်င္းမ်ား သူႏွင့္လိုက္ဖက္၏။ ႀကံဳရာက်ဘမ္းအလုပ္သမားျဖစ္ၿပီး ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံအၿမဲတမ္းလိုက္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။ တင္ေအာင္နီ ေရးဆြဲေလ့ရိွေသာ လူၾကမ္းပံုမ်ားသည္ “ဘိုတက္”ကို ၾကည့္ဆြဲသလား ထင္ရ၏။
“…တေယာက္တည္း…အသည္းထိတ္စရာ…ဒီ…ၿမိဳင္စမ္း…ေရအိုင္…ဘယ္ဆီ…ေမွ်ာ္…မွန္း…”
ႏွဲသံသည္ ေတးသြားအလိုက္တိုင္း ေပၚလာသည္။ ႏွဲသမားေက်ာ္သန္းသည္ သူႏွင့္ေက်ာင္းေနဖက္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္သူသည္ မိဘမ်ားအစီအမံျဖင့္ အစ္ကိုႀကီးႏွင့္အတူ ငယ္ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေနရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ေက်ာ္သန္းႏွင့္အတူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား။ အတန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း တတန္းတည္း။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ေက်ာင္းပရ၀ဏ္ျပင္ပသို႔ေရာက္ရိွသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေစာစီးစြာ အိမ္ေထာင္က်သြားခဲ့သည္။ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနခ်ိန္တြင္ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္နည္းပါးၿပီး အေနစိမ္းသြားခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ေရးမသာယာေၾကာင္းႏွင့္ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္ေၾကာင္းေလာက္သာ တဆင့္စကား ၾကားရေတာ့သည္။ ေက်ာ္သန္း သည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းေသာ ဥပဓိရိွသည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနေလ့ရိွသည္။ သူ႕ဦးေလးမိန္းမ၏ တူေတာ္စပ္၏။
“…နႏၵာ…နႏၵာ…ေရ၀န္းရံခ…ပတ္လည္ကာ…ေရႊမန္း…ေတာင္…ေတာ္…သာ…”
ဂီတသံက ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေနာက္ဘက္ဆီသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ သီခ်င္းကလည္း မန္းေတာင္လက်ၤာ ျဖစ္သြားၿပီ။ သီခ်င္းကိုခံစားရင္း သစ္ပင္အုပ္အုပ္၊ ထန္းပင္ကေလးမ်ားေနာက္ခံႏွင့္ ပစၥင္၊ ျပအိုး၊ ၿမိဳးရိုးနီက်င္က်င္ႏွင့္အၿပိဳင္ စိိမ္းဖန္႔ဖန္႔ က်ံဳးေရျပင္၊ မႏၱေလးေတာင္တို႔ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ အသံကေတာ့ ႏွဲကုိစိန္ေမာင္၏ အသံ။ ကိုစိန္ေမာင္သည္ ႏွဲ၊ ဒိုး၊ ယကြင္းစသည္ျဖင့္ သံုးမ်ိဳးခန္႔တီးမွဳတ္ႏိုင္သည္။ လူလိုေသာေနရာတြင္ ၀င္တီးသည္။ သီခ်င္းလည္း ဆိုလိုက္ေသးသည္။ အသံသိပ္မေကာင္းေသာ္လည္း စည္း၀ါးနားလည္သျဖင့္ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ဆိုႏိုင္သည္။ အရက္ေသာက္ေလ့ေသာက္ထရိွၿပီး ကိုမူတူးႏွင့္တြဲဖက္ျဖစ္သည္။ သူ႕ဦးေလးတစ္ဦး၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး အလုပ္အကိုင္မည္မည္ရရမရိွ။
ဂီတသမားမ်ားသည္ သူတို႔၏ ၀ါသနာထဲတြင္စီးေမ်ာရင္း ေလာကကို အလွဆင္သူမ်ား(သို႔မဟုတ္) တစံုတရာကိုေပးဆပ္ေနသူမ်ားအျဖစ္ ခံစားရပါသည္။ လိုေနတဲ့ကြက္လပ္ကို ျဖည့္ေပးေနသူမ်ားအျဖစ္လည္း ခံစားရပါသည္။ သူတို႔တြင္ စား၀တ္ေနေရး ဘ၀အေမာေတြႏွင့္ အတူ ညိွဳးငယ္မွဳန္မိွဳင္းေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားလည္းရိွတတ္ပါသည္။ အခ်ိန္အခါကိုၾကည့္ၿပီး ဂီတကို ေရြးခ်ယ္တတ္သူေတြလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါနရွင္းတမ္း၊ နန္းဘံုသီဟာေဘြ တို႔ကို ၀ါးလတ္၊ ၀ါးေျပးႏွင့္ တီးရေသာသီခ်င္းမ်ားကို ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီျဖိဳးျဖ (အရွိန္ေလးလည္းရေန) အခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီဆိုတီးမွဳတ္တတ္ၾကသလို နံနက္ေစာေစာ အရုဏ္ဆြမ္းခံခ်ိန္မွာေတာ့ စည္းသံုးခ်က္ႏွင့္တီးရေသာ ယေသာ္ဓယာႀကိဳး၊ စံုေတာၿမိဳင္၊ မန္းေတာင္လက်ၤာ တို႔ကို ခန္႔ခန္႔ညားညား သီဆိုတီးမွဳတ္တတ္ၾကသည္။ ဒီလိုေရြးခ်ယ္တတ္မွဳေၾကာင့္ အခ်ိန္အခါႏွင့္ဆီေလ်ာ္တဲ့ သာယာမွဳဟာ ျဖစ္တည္ခဲ့ရပါသည္။
“ …အို…..မေ၀းဘူး…ေရာက္လုပါၿပီ…”
မန္းေတာင္လက်ၤာ အခ်ပိုဒ္ကို တီးေနေခ်ၿပီ။ အသံကိုမွန္းဆျခင္းအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ေတာင္ဘက္ဖ်ား တြဲဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း အနီးရိွ သိမ္ညံဘုရားတြင္ အရုဏ္ဆြမ္းဆက္ကပ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆရသည္။ အရုဏ္က်င္းၿပီ။ ေရာင္နီသန္းလာၿပီ။ ငွက္ကေလးေတြလည္း က်ီက်ီက်ာက်ာ ႏိုးထသံၾကားရၿပီ။ စည္းႏွင့္၀ါး ထိန္းကြပ္မွဳေအာက္တြင္ ပူးေပါင္းလိုစိတ္ကိုယ္စီျဖင့္ အားထုတ္မွဳေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာေသာ ဂီတသည္ အမတျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေက်နပ္ၾကည္ႏွဴးမွဳႏွင့္အတူ နံနက္ခင္းသည္ ျပည့္စံုမွဳအတိၿပီးခဲ့ၿပီ။ သဘာ၀ကေပးေသာ လက္ေဆာင္မဟုတ္။ ကံၾကမၼာ၊ အေၾကာင္းတရားႏွင့္ ခံယူတတ္မွဳတို႔၏ ဆံုစည္းမွဳအခိုက္အတန္႔တြင္ ရရိွေသာ ခ်မ္းသာသုချဖစ္သည္။
ေရွးဘ၀အဆက္ဆက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ အထံုပါရမီေၾကာင့္ (ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာတခ်က္ထဲကလို) ဂီတျဖင့္ ႏိုးထေသာသူ အျဖစ္ကို ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ ဥပုသ္ေန႔ကို သာယာခ်မ္းေျမ့စြာ ျဖတ္သန္းရေတာ့မည္။ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားေလစြ။ အညၾတ အႏုပညာရွင္မ်ားကို အထူးေလးစား ဦးညႊတ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုနံနက္ခင္းေပါင္းမ်ားစြာ ….
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
