ဖုိးထက္ – ဟပ္ ခ်င္သလို မဟပ္နဲ႔

ေဇာ္ထြန္း ဆိုသည့္ နာမည္က သူ႔အေမျဖစ္သူ ေဒၚအံုးရင္က ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ကနေတာ့ပြဲတစ္ပြဲ၊ ၀တၳဳေငြ တစ္ေထာင္ျဖင္႔ ရြာဦး ေက်ာင္းမွ ေဗဒင္လကၡဏာ ၀ါသနာထံုသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဉာဏထံ ေမးျမန္းၿပီး မွည္႔ေခၚထားသည့္ နာမည္။ လူေဇာ္ လူေမာ္ ထြန္းေပါက္ေအာင္ျမင္မည့္ လူကေလး။ သူတို႔အိမ္ ဘုရားစင္ေပၚက သူ႔ဇာတာေပၚမွာ ေဇာ္ထြန္း အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစေသာ၀္တဲ့။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း ဒီနာမည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ဒီ ေဇာ္ထြန္းဆိုတဲ့နာမည္ႏွင္႔။

သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ စတက္ကတည္းက ေဇာ္ထြန္းရဲ႕ ဗီဇျပသည္။ သူ႔ဗီဇက လူႏွစ္ေယာက္ေတြ႔လွ်င္ ရန္မတိုက္ေပးရ မေန ႏိုင္သည့္ ဗီဇ။ သို႔ေသာ္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ရန္သတၱဳျဖစ္ၾကရေအာင္လည္း သူကမလုပ္။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ အဆင္မေျပ ေသာ လူမ်ား၊ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိ ဆံပင္ေမႊးစူးေသာ လူမ်ား၊ ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြ အသားလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတတ္သည့္ လူမ်ားကို အဆင္သင့္ရာ၊ အဆင္သင့္ရာျခင္း ရန္တိုက္ေပးတတ္သည္။ သူ၏ ရန္တိုက္ေပးသည့္ ဗီဇဆိုးႀကီးတြင္ ေနာက္ထပ္ ေကာင္းသည္လို႔ ေျပာရမလား၊ ဆိုးသည္လို႔ဆိုရမလား မသိရသည့္ ေနာက္ထပ္ ပါရမီတစ္ခု ရိွေသးသည္။ သူ၏ ထိုပါရမီကား အတြဲအစပ္မိေအာင္ ရန္တိုက္ေပးတတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ေျပာရလွ်င္ ပညာသားပါပါ ရန္တိုက္ေပးတတ္သည္။

တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ေဇာ္ထြန္းဆိုလွ်င္ ေမဂ်ာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေမဂ်ာကြဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြ၊ ေမးထူး ေခၚေျပာ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ  နာမည္ႀကီး။ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္၊ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရိွသည့္ ရန္တိုက္ေပး ျခင္းမ်ားကို ျပဳတတ္သျဖင္႔ သူ႔ကိုေၾကာက္လည္း ေၾကာက္။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ဆိုးဒဏ္ကို အျမဲခံရသည့္ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ထူးျမင္႔က ခြၽန္ႀကီးဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ႔ရမွ ဖိုင္နယ္လ္ဘြဲ႔ရသည္အထိ ခြၽန္ႀကီးဟူေသာ နာမည္သည္ ရြာဦး ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင္႔ သူ႔အေမ အျမတ္တႏိုးေခၚေသာ ေဇာ္ထြန္းဆိုေသာနာမည္ကို ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ႔သည္။ ခြၽန္ႀကီး…ခြၽန္ႀကီး ဟု ေခၚၾကရာမွ ဂြၽန္လြင္႔သားလိုလို၊ ဂြၽန္ထရာဗိုလ္တာ့ တူလိုလိုျဖင္႔ ဂြၽန္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။

ေဇာ္ထြန္း (ေခၚ) ဂြၽန္ႀကီး ဘြဲ႔ရေတာ႔ သူတို႔ မိသားစုတစုလံုး ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းခဲ႔သည္။ သူ႔ဗီဇက တကၠသိုလ္မွာ က်န္မေနခဲ႔ဘဲ ရပ္ကြက္ထဲအထိ ပါလာသည္။ သူ႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ေကာင္းစြာသိသည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကလည္း ထိုရက္ကြက္ထဲမွာရိွေနခဲ႔တာ ေဇာ္ထြန္း ကံဆိုးသြား၏။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူ႔ဆိုးမ်ိဳးကို ခံရသည့္လူေတြ မနည္း မေနာရိွေနခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္သြားသျဖင္႔ ေဇာ္ထြန္းဆိုတာေပ်ာက္။ ဂြၽန္ႀကီး ျပန္ေပၚလာေလျပန္ေတာ့သည္။

ဂြၽန္ႀကီးက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ကို အသားလြတ္ ျငင္းခုန္၊ ရန္ျဖစ္ခိုင္းတတ္တာမဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း စာဖတ္၀ါသနာ ပါသူ ပီပီ စာေလး၊ ေပေလးႏွင္႔ ရန္ျဖစ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီလို ရန္ပြဲတစ္ပြဲ (၀ါ) ျငင္းခုန္ပြဲ တပြဲကိုဖန္တီးဖို႔ ဂြၽန္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ အနာခံဖို႔လည္း ၀န္မေလး။ သူ႔ကို ရစရာ မရိွေအာင္ အတြယ္ခံလိုက္ဖို႔လည္း ၀န္မေလး။

တစ္ခါက….
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဂြၽန္ႀကီးကို သိပ္အစာမေၾကေသာ ကိုမ်ိဳးထြန္း ဆိုသည့္ လူတစ္ေယာက္ရိွသည္။ ဂြၽန္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပခ်က္ မယ္မယ္ရရ မရိွပါဘဲ အသားလြတ္မုန္းတယ္ဟု ေျပာရမေလာက္ေအာင္ပင္ သူ႔ကို ၾကည္႔မရသူ ျဖစ္သည္။ စာေလး ေပေလး ဖတ္သလိုလိုနဲ႔ လူတကာကို ျပႆနာလိုက္ရွာေနတဲ့အေကာင္ဟု သူ႔ကို ထင္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဂြၽန္ႀကီးရဲ႕ စာတို၊ ေပစေလး ေတြ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ရံဖန္ရံခါ (တကယ္႔ ရံဖန္ရံခါ) ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား ပါတတ္သည္ဆိုသည့္ သတင္းက ကိုမ်ိဳးထြန္း အသဲကို အပ္နဲ႔ဆြသလို အနာဆံုး။

ကိုမ်ိဳးထြန္းက ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာရွင္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ႀကီးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္မွတ္ထားသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကဗ်ာေတြ၊ သူ၏ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ သူဖတ္သမွ် စာအုပ္တိုင္း၏ ၀ါက်တိုင္းကို သူ႔ ဆိုရွယ္နက္၀ပ္ေပၚမွာ ေဖာ္ျပလုိက္တိုင္း ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါ မ်ားေျမာင္လွစြာေသာ သူ႔ပရိတ္သတ္က လက္မေထာင္ေပးၾကတာ ခံရသူ ျဖစ္၏။ သူ႔ပရိတ္သတ္ႏွင္႔ သူ အခုိင္အမာ ရိွသူလို႔ ဆိုရမည္။

အသိဥာဏ္ႀကီးမားသည့္ လူမဆိုထားႏွင္႔ အဟိတိရိစာၦန္ျဖစ္သည့္ ေခြးေသာ္မွ ေနာက္မွ လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီး ေျမွာက္ေပးလွ်င္ တစ္ဖက္က ကိုယ္႔ထက္ အလံုး အထည္ႀကီးလို႔ ျပန္မတြယ္ရဲေတာင္မွ မာန္ေလးဖီ၊ သြားႀကီး ျဖဲျပတတ္ေသး သည္ မဟုတ္ပါလား။ (ဂြၽန္ႀကီးႏွင္႔ ကိုမ်ိဳးထြန္း ဇာတ္ရုပ္ ႂကြတက္ေစရန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ျခင္းသာ။ မည္သူ႔ကိုမွ် မတိုက္ခိုက္ရပါ ခင္ညာ။ ပံု/ စာေရးသူ)

ကိုမ်ိဳးထြန္း၏ ေကာင္းစြာ ခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာေသာ မွတ္ခ်က္မ်ား၊ ေကာင္းစြာ တိုက္ခိုက္ေသာ ပို႔စ္မ်ား၊ ေကာင္းစြာ ေလ႔လာထား ေသာ တင္ျပခ်က္မ်ား၊ ေကာင္းမြန္ အဆင္ေျပစြာ ႂကြား၀ါထားေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို သူရဲ႕ပရိသတ္က အလြန္တရာမွ ႏွစ္ျခိဳက္ ၾကည္ညိဳၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဉာဏ္ႀကီးေသာ ကိုမ်ိဳးထြန္းသည္ ဒီဇဗၼဴ ငါလိုလူ မရိွဆုိသည့္ စိတ္ကေလးမ်ား တစ္ ခါ တစ္ရံ ၀င္မိတတ္သည္။ သာယာၾကည္ႏူးတတ္သည္။ ဘ၀င္စိတ္ေလးမ်ား အျမဳပ္တစီစီ ထတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဂြၽန္ႀကီးက သူ႔ကို ေတြ႔တိုင္း ဘာစာေတြ ဖတ္ေနသလဲဗ်။ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနသလဲဗ်။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္တယ္ဆိုလို႔ နည္းနည္းေမးပါရေစဗ်ဆိုသည့္ ပညာစမ္းတာလိုလို၊ ခနဲ႔တာလိုလို (သူ႔စိတ္အထင္) ေမးတတ္သည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဂြၽန္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔လွ်င္ သတိႀကီးစြာ ထားေနရသည္။ ၾကာေတာ႔ ဂြၽန္ႀကီးကိုေတြ႔တိုင္း မလံုျခံဳသလိုမ်ိဳး စိတ္မသက္မသာ ခံစားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဂြၽန္ႀကီးကို ၾကည့္မရသည့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္လာေတာ႔၏။

ဒီေန႔လဲ ကိုမ်ိဳးထြန္း တစ္ေယာက္ အလုပ္အားရက္ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း လမ္းထိပ္မွ ကိုေမာင္တူး၏ လၻက္ရည္ဆိုင္သို႔ ထြက္ၿပီး လၻက္ရည္ေသာက္ေနကာမွ သေကာင္႔သား ဂြၽန္ႀကီးက သျဖီးႀကီးျဖင္႔ ဆိုင္ထဲသို႔၀င္လာသည္။ ရုပ္ကိုက ငါးေျမြထိုး ဆီသုတ္ ၿပီး ေခ်ာတိုင္တက္ခိုင္းတဲ့ ရုပ္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ လၻက္ရည္တစ္ခြက္မွာၿပီး သူ႔စားပြဲသုိ႔ ဂြၽန္ႀကီး၀င္ထိုင္ကတည္းက ညက တည္းက သူ႔အိပ္မက္ေတြ သိပ္မေကာင္းတာကို သတိရသြားသည္။ လူမႈေရး အရ ထထြက္သြားလို႔လဲ မေကာင္း။ မထိုင္နဲ႔လို႔ ေျပာရေအာင္လည္း တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြ။ ဘာေျပာလို႔ရမွာလဲ။ သတိနဲ႔ ေနရံုေပါ႔လို႔ ေတြးသည္။

“အစ္ကို မ်ိဳးထြန္း”
လာၿပီ…ဒီေကာင္ ဘာေျပာေတာ႔မယ္ မသိလို႔ ေတြးမိၿပီးမွ …

“ငွင္…ေအာ္…ေဆာရီး…အက်င္႔ပါေနတာ..ဟင္..ဘာလဲကြ”

“ဒီလိုပါ အစ္ကို…အစ္ကိုက ကဗ်ာ၊ စာ ၀ါသနာပါတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိၾကတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စာေပ ၀ါသနာ ရွင္ ကေလာင္ လက္သင္တစ္ေယာက္ဘဲဗ်။”

သူ႔စာေလးေတြ မဂၢဇင္းေလးထဲ ပါတာနဲ႔ ႂကြားခ်င္တဲ့ ငႂကြား…ငါလိုမ်ိဳး အခုတင္ အခု လက္မေထာင္တာ ရာေက်ာ္ရတဲ့ ေကာင္ဆို ဘယ္လို ေနမယ္ မသိဟု ေတြးမိသည္။

“အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္သလဲ”
“အဟဲ…အဲဒီေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ မရွင္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေမးခ်င္လို႔ပါ အစ္ကို မ်ိဳးထြန္း”

ဘုဆတ္ဆတ္ျဖင္႔ “ဘယ္ကဗ်ာလဲ”
“ေႀသာ္ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ” ဟု အသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာသည္။

လာလာ ခ်ည္ေသး။ ကျမင္းမသား ငါ႔မ်ား နားေလးေနတယ္ ထင္ေနသလား မသိဘူး။ စြတ္ေအာ္ေနတယ္။ ဒင္း အဆင္႔နဲ႔ ဆရာႀကီး ေဇာ္ဂ်ီကိုမ်ား နားမလည္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ဘာေတြ ေရးသေလး ဘာေလးနဲ႔..ဟု စိတ္အတြင္းက အခ်ဥ္ေပါက္တာမ်ား ေလခ်ဥ္ေတြေတာင္ ေဆာင္႔တက္လာသည္။

“ကိုင္း အဲဒီကဗ်ာ ရြတ္စမ္းပါအံုး..အလြတ္ရရင္”
“ဟုတ္ အလြတ္ရတယ္ ကိုမ်ိဳးထြန္း။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အလြတ္က်က္ထားေပမယ့္ အဲဒီတစ္ေၾကာင္းကို သိပ္အစာ မေၾကဘူး”

“ကိုင္းပါ မိေက်ာင္းမသားရယ္။ လွ်ာရယ္ ရွည္ရန္ေကာ။ ရြတ္စမ္းပါ။”
“ဟုတ္ ..ကဗ်ာေလးက ဒီလိုဗ်ာ…

“ပန္းမ်ိဳးရယ္စံု ငံုရာမွဖူး။
အခ်ိန္တန္ အရန္သင္႔
လန္းပြင္႔ဖို႔ ဖူး။
ျဖစ္ႏို္င္သည္မွာ စာေပႏွင္႔ ဘ၀။
စိတ္ေကာင္း အေျခခံ၌
သတိ အေျခခံ၌
အသိ အေျခခံ၌
စိတ္ကူးဉာဏ္ မြမ္းမံတတ္ပါမွ
‘ဟပ္’ မိမည္ပါ႔။”

အဲ..အဲဒီ ကဗ်ာေလးမွာ ေနာက္ဆံုး အေၾကာင္း ဟပ္မိမည္ပါ့ ဆိုတဲ့ “ဟပ္” က ဘာအဓိပၸါယ္လဲဗ်”

ကိုမ်ိဳးထြန္း စိတ္ဆိုးသြားသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီအေကာင္ ဂြၽန္ႀကီးကို ၾကည္႔မရတာလည္း ၾကာၿပီ။ ဒီေလာက္လြယ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေလးကို လာၿပီး ေခါင္းစားေနတာကို စိတ္လည္းမရွည္။

“ဘာနားမလည္ ျဖစ္စရာလဲကြ။ စိတ္ေကာင္းရိွ၊ သတိရိွ၊ အသိလည္း ရိွ၊ စိတ္ကူးဉာဏ္လည္းရိွအံုးေတာင္မွ ‘ဟပ္’ မိရံုဘဲ ရိွမယ့္ သေဘာေပါ႔ကြ။ မင္းတို႔လို ဟိုမွာ ဒီမွာ စာတိုေပစေလး မေတာက္ တေခါက္ ေရးေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဆရာႀကီးက သတိေပးခဲ႔တာဘဲ။ စိတ္ေကာင္းလဲ မရိွ၊ သတိလဲ မရိွ။ ခ်ာတူးလန္ စိတ္ကူးနဲ႔ဆို ‘ဟပ္’ မိဖို႔ မေျပာနဲ႔ အပင္ေပၚက စပ်စ္သီး ခ်ဥ္တယ္ဘဲ လုပ္ရမွာေပါ႔ကြ…ဟား…ဟား”

“ဘာကြဲ႕ …ေမာင္မ်ိဳးထြန္း ဘာေျပာလိုက္တယ္..”

ကိုမ်ိဳးထြန္း၏ ေခါင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ျမင္႔မိုရ္ေတာင္ႀကီးေလာက္ ႀကီးသြားသည္။ မႀကီးခံႏိုင္ရိုးလား။ “ဘာကြဲ႕..ေမာင္မ်ိဳးထြန္း ဘာေျပာလိုက္တယ္” ဆိုေသာ အသံသည္ သူတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက နားထဲမွာ အျမဲက်က္မိေနေသာ၊ ၾကားေနၾက အသံ။ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းလူ၏အသံဆိုတာ သူသိသည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ဆရာႀကီး သူ႔ေနာက္ ေရာက္ေန တာ မသိ။ မသိဆို သူက ဆုိင္၏ ၀င္ေပါက္၀ကို ေနာက္ေက်ာေပးထိုင္ထားတာကိုး။ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ အျငိမ္းစား ပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးထြန္းလူ ဆိုင္ထဲ ၀င္လာတာကို မျမင္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ဟို အက်င္႔ယုတ္၊ အမ်ိဳး ယုတ္အေကာင္ က ေသခ်ာေပါက္ ျမင္ၿပီးသား ျဖစ္မည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း သူတို႔ စားပြဲ ေနာက္က စားပြဲမွာ ထိုင္ေနေသာ ဆရာႀကီးက သူတို႔ စကား၀ိုင္းကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္လာေအာင္ အသံဗ်ဲႀကီးႏွင္႔ “ေႀသာ္..ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ” ဟု ေအာ္ လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ကာလနာ၊ ေသခ်င္းဆိုးေလး။ နင္ဆင္တ႔ဲ အကြက္ ခုေတာ႔ ငါမိၿပီေပါ႔လို႔ ေနာင္တရျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ေတြးလို႔မွ မဆံုးေသး..

“ဘယ္လိုကြဲ႕ ေမာင္မ်ိဳးထြန္း…မင္းက အဲဒီ ေမာင္ေဇာ္ထြန္းရြတ္ျပသြားတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာထဲက ‘ဟပ္’ မိမည္ေပါ႔ ဆိုတာ ကို တိရိစာၦန္ေတြ အစာဟပ္တဲ့ သေဘာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္လား”

“ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္..ဆရာႀကီး..ကိုမ်ိဳးထြန္းက အဲဒီလိုသေဘာမ်ိဳး ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္သားထားလိုက္ ပါ႔မယ္… အဲဒီ သေဘာဘဲမို႔လား ဆရာႀကီး”

ဂြၽန္ႀကီးက အခြၽန္ျဖင္႔ မသည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္းမွာလည္း အထုပ္နဲ႔ အထည္နဲ႔ ေျပးမလြတ္။

“ဘုရား…ဘုရား….ဘုရားကယ္ေတာ္မူပါ….ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို အားနာလိုက္တာ။ ကေလးေတြ…ကေလး ေတြ မသိတတ္လိုက္ တာ…ေသခ်ာစဥ္းစားပါ ေမာင္မ်ိဳးထြန္းရယ္…ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိရင္ ဒီကဗ်ာကို ေရးသူက  ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္ေခတ္မွာ ေရးခဲ႔သလဲ၊  အဲဒီ ကဗ်ာဆရာရဲ႕စိတ္အခံက အဲဒီကဗ်ာ ေရးေနခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္ေနမယ္ ထင္သလဲ၊ စတဲ့ ေနာက္ခံ အေျခအေနေတြကို အျမဲတမ္း ေတြးသင္႔တယ္လို႔ မင္းတို႔ကို ငါေက်ာင္းမွာကတည္းက တဖြဖြ အာေပါက္ေအာင္ သင္ခဲ႔တယ္ မု႔ိလား…(ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာႀကီးဟု အသံတိုးတိုးေလး ထြက္သည္)။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီလို လူမ်ိဳး၊ လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီးက အဲဒီ “ဟပ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို တိရိစာၦန္ေတြ အစာဟပ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေရးခဲ႔ပါ႔မလား ေမာင္မ်ိဳးထြန္းရယ္။ အဲဒီ သေဘာနဲ႔ သံုးခဲ႔ရင္လဲ ေရွ႕က ကဗ်ာစာသားေတြ တစ္ပုဒ္လံုး ျပစ္လိုက္ရၿပီေပါ႔ ေမာင္ရင္ရယ္…”

“ဟင္..ဆရာႀကီး..ဒါဆို အဲဒီ ဟပ္ က ကိုမ်ိဳးထြန္း ေျပာတဲ့ ဟပ္ တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေနာ္…ဒါဆို ဘာသေဘာလဲ ဆရာႀကီး”

ဒင္းေတာ႔ ေတြ႔မယ္။ ဆရာႀကီး ျပန္သြားမွ ေတြ႔မယ္။ နရင္းကို အုပ္အံုးမယ္။ ငါ႔ကို ဆူေနပါတယ္ဆိုမွ သင္းက အဆင္းကို ဘီးတပ္၊ ဂ်က္အင္ဂ်င္တပ္ လႊတ္ေနတယ္ ဟု ကိုမ်ိဳးထြန္း အံၾကိတ္သည္။

“ဘယ္…ထပ္သရီး…အဲဒီ ဟပ္ တဲ့သေဘာ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ ေမာင္ေဇာ္ထြန္းရယ္။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာက အစပ္ အဟပ္ တည့္တဲ့ သေဘာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဆရာႀကီးလို စိတ္ေကာင္း၊ ႏွလံုးေကာင္း၊ ပညာဉာဏ္ ႀကီးတဲ့ သူက ကဗ်ာဖတ္သူကို တိရိစာၦန္ အစာဟပ္တာနဲ႔ ႏႈိင္းေရးပါ႔မလားကြယ္။ စဥ္းစားၾကပါ။ ဒီေခတ္ကေလးေတြက ေခတ္ပ်က္ ကျမင္း မသား စစ္သားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအုပ္မွာ  လူျဖစ္လာရေတာ႔ ဘယ္ကိစၥမဆို အဆိုးျမင္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ၾကည္႔တယ္။ တစ္ဖက္သား ကို နင္းေျခ၊ အေပၚစီးက ဆဲဆိုၾကိမ္းေမာင္းခ်င္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔တယ္…ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတဲ့ စာမ်ိဳးမွ အရသာေတြ႔ေနၾက ေတာ႔တာကိုး…”

“ဟာ…ဆရာႀကီးရယ္…ေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါေပ႔…ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဆရာႀကီး…ဆရာႀကီး ေျပာတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ဆိုရင္ ကဗ်ာ ေလးက ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရိွသလို၊ ပိုၿပီးေတာ႔လဲ လွသြားတာေပါ႔ေနာ္..ကိုမ်ိဳးထြန္း (ကိုမ်ိဳးထြန္းက စားပြဲေအာက္ကေန သူ႔ကို လွမ္းကန္သည္) ေျပာတဲ့ သေဘာဆိုရင္ အဓိပၸါယ္က တစ္မ်ိဳးနဲ႔ နည္းနည္း ရိုင္းသလို ျဖစ္သြားမွာေပါ႔…ေႀသာ္..ေႀသာ္..ကိုမ်ိဳးထြန္း ေျပာသလို (သူ႔ကို မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးျပေသာ ကိုမ်ိဳးထြန္းကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္။) ကြၽန္ေတာ္က မွတ္သားထားေတာ႔မလို.. ေတာ္ေသးတာေပါ႔… ေႀသာ္…စကားဆက္ေျပာၾကအံုးေနာ္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုမ်ိဳးထြန္း…ကြၽန္ေတာ္ ဒီက လၻက္ရည္ဖိုးနဲ႔ မုန္႔ဖိုးေတြ ရွင္းခဲ႔တယ္။ ဆရာႀကီး စားဖို႔ ကိုေမာင္တူးဆီမွာ ဂ်င္းသုပ္ မွာခဲ႔မယ္။ ဆရာႀကီးတို႔ စကား ဆက္ေျပာၾကအံုး…ကြၽနေတာ့္ကိုေတာ႔ ခြင္႔ျပဳပါအံုး…အေမခိုင္းထားတဲ့ ကိစၥေလး တစ္ခု သြားလုပ္ေပးရအံုးမယ္… ဟပ္ရမယ္႔ ကိစၥေပါ႔ဗ်ာ..ကိုမ်ိဳးထြန္း ထင္တဲ႕ ဟပ္ (ကိုမ်ိဳးထြန္း ၀ုန္းခနဲ႔ ထရပ္မိေတာ႔ မတတ္ ျဖစ္သြားသျဖင္႔ အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္ လိုက္ရ သည္။) ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အစပ္ အဟပ္တည္႔ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္႔ အလုပ္ေလးပါဗ်ာ…ကိုင္း သြားအံုးမယ္…ဆရာႀကီး သြားပါအံုးမယ္ ခင္ဗ်”

ႏွဳတ္လဲ ႏွဳတ္ဆက္။ ထုိင္ရာမွလဲ ထ။ ေကာင္တာသို႔လဲသြား။ က်သင္႔ေငြေတြကို ရွင္းၿပီး ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ကေသာကေျမာ ထြက္သြားေသာ ဂြၽန္ႀကီးကို ဆရာႀကီး ဦးထြန္းလူက ဒီေကာင္ေလး ခ်က္ခ်င္း ထၿပီး ဘာအေလာသံုးဆယ္ ႏိုင္သြားပါလိမ္႔ဟု ေတြးမိၿပီး နားမလည္ႏို္င္ေသာ မ်က္လံုးျဖင္႔ က်န္ခဲ႔သည္။ ကိုမ်ိဳးထြန္း ႏွင္႔ ဆိုင္ရွင္ ကိုေမာင္တူး ကေတာ႔ ဒီအေကာင္ ဂြၽန္ႀကီး လုပ္သြားတာကို နားႀကီး လည္လိုက္သမွ ေလးငါး ပါတ္ေလာက္ေတာင္ ရိွေသး။ ဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔ကို ဂ်င္းသုပ္ တစ္ပြဲနဲ႔ သက္သက္မယ္႔ ခ်န္ထားခဲ႔ျခင္းဆိုတာ ေကာင္းမြန္စြာ နားလည္ သေဘာေပါက္သည္။ အခုမွေတာ႔ သူ႔ငယ္ေၾကာက္ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းလူကို ခ်န္ထားခဲ႔ၿပီး “ကြၽန္ေတာ္လဲ ျပန္ေတာ့မယ္ ခင္ည” လို႔ ေျပာလို႔မရေတာ႔။ ေသစမ္း နႏိၱယ။ ေသစမ္း ဂြၽန္ႀကီးလို႔ စိတ္ထဲက ၾကိမ္း၀ါးမိသည္။

အခုအခ်ိန္ၾကမွ အဲဒီ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာထဲက ‘ဟပ္’ ကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္ ဆရာႀကီးရယ္။ ဟိုအ ေကာင္ ဂြၽန္ႀကီးကို သက္သက္မယ္႔ ေသာက္ျမင္ကပ္လို႔ ဘုေတာတာပါလို႔ ေျဖရွင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့။ ရွင္းေလ ရွဳပ္ေလ ျဖစ္အံုး မည္ မို႔လား။ ဘာမ်ား ေျပာလို႔ရမွာလဲ။ ဂ်င္းသုပ္တစ္ပြဲ မကုန္မခ်င္း ဆရာႀကီး ဦးထြန္းလူ၏ ကဗ်ာဆိုတာ ေရးေရး၊ ဖတ္ဖတ္ စိတ္ေကာင္း အေျခခံ ရိွရေၾကာင္း၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လဲ ဂရုဏာ ေဒါသ သံထြက္ေအာင္ ေရးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေမာင္တို႔ ေခတ္လို ဟိုလူ႔ဆဲ၊ ဒီလူ႔ဆဲ ၊ စိတ္ညစ္ပါတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ကဗ်ာေရးဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကဗ်ာခံစားတာမွာေတာင္ စိတ္ေတြ ညစ္ႏြမ္းကုန္ ေၾကာင္း… ကဗ်ာ အရသာ မခံစားႏိုင္ၾကေတာ႔ေၾကာင္း… စသည္ စသည့္ ႀသ၀ါဒမ်ားကို “ဟုတ္ကဲ႕” “ဟုတ္ကဲ႕ပါ ခင္ဗ်” “ဟုတ္ကဲ႕..ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး” ဟု အတြင္သား ‘ဟုတ္’ ေနရေလေတာ႔သည္။

ကိုမ်ိဳးထြန္း တစ္ေယာက္ ဟုတ္ ကထာရြတ္ဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ ဂြၽန္ႀကီး တစ္ေယာက္ကား အိမ္မွာ အဟပ္..အဟပ္ ဟု အားရ ပါးရ ရယ္ရင္း သူ႔အေမ ခ်ေၾကြးေသာ အစပ္အဟပ္တည္႔သည့္ ဘုရားဆြမ္းေတာ္က်ကို အားပါးတရ ဟပ္ ေနေတာ႔ သတည္း။

ဖိုးထက္