ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း) – ငါ့ အျမင္ ဘဝ အျမင္ ဓမၼ အျမင္
(မိုုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၅
ပါရမီဆိုတာ ဘဝကို တဆင့္ထက္တဆင့္ ျမင့္တက္သြားေစတဲ့ အက်င့္ျမတ္မ်ား ဆိုေတာ့ ဘဝရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္က စၿပီး စစ္ၾကည့္ရေအာင္။
အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ားမွာ သတၱဝါမွန္သမွ် ေလာကထဲကို “ဘဝနိကႏၲိက ေလဘေဇာ”နဲ႔စတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘဝကို ဆာေလာင္တပ္မက္တဲ့“တဏွာ”နဲ႔စတယ္-လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ “ပဋိစၥသမုပၸါဒ္”ေဒသနာအရၾကည့္ရင္လဲ- “အဝိဇၨာ တဏွာေဒြမူလ”နဲ႔စတယ္လို႔ပဲ ဆိုပါတယ္။ အ႐ိုင္းဆံုးလို႔ဆိုရမယ့္ အေစာဆံုးလူသားမ်ားဟာ- တိရိစၧာန္နဲ႔ သိပ္မျခားပါဘူး။ အားလံုးဟာ-တဏွာေလာဘေပါက္ပြားရာ”အတၱ” ဆိုတဲ့အထင္မွားႀကီးကိုခ်ည္း အေျခခံၿပိီး ၾကည့္ၾက, ျမင္ၾကတာပါ။
ဝန္းက်င္တခုလံုးကို- “ငါႀကိဳက္ထာ ရွာတယ္၊ငါ့အႀကိဳက္ပဲ ၾကည့္တယ္၊ ငါႀကိဳက္တာေတြ႕ေတာ့ ရေအာင္ႀကိဳးစားတယ္” ဒါဟာ ေလာကကို ‘ငါ’နဲ႔ၾကည္ၿပီး“တဏွာ”နဲ႔ ျမင္တာပါပဲ။ ငါႀကိဳက္ထာကို တဏွာနဲ႔ရွာလို႔-မ်ားမ်ားပိုင္ဆိုင္လာေတာ့- “ငါ့ကို တုႏိုင္သူ ရွိေသးလား”ဆိုတဲ့‘မာန’ျဖစ္လာတယ္။ တဏွာအားေကာင္းေးတာ့ မာန ေပါက္ပြားေပၚေပါက္လာတယ္-လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ပိုင္ဆိုင္လာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူႀကိဳက္သလို ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ရလာတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ သူ႔ကိုမလြန္ဆန္ဝံ့ေတာ့ဘဲ အလိုလိုက္ လာရတယ္။ အဲဒီအခါမွာ-“ဘာမဆို ငါ့အလိုက် အကုန္ျဖစ္ရတယ္၊ ငါမွ ငါ”ဆိုတဲ့”ဒိ႒ိ”ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ မာနလြန္ေတာ့ ဒ႒ိျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေလာကကို”အတၱ”လို႔ေခၚတဲ့”ငါ့အျမင္နဲ႔သာ ၾကည့္ေနရင္-“တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိ”ဆိုတဲ့ဒီတရားဆိုး သံုးမ်ိဳးနဲ႔သာ ျမင္တတ္ပါတယ္။ ဒီတရားသံုးမ်ိဳးဟာ-သတၱဝါတို႔ကို သံသရာနယ္ထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားသလိုျဖစ္လို႔ သံသရာနယ္ကို-ရွည္ေစ,ၾကယ္ေစတတ္တဲ့အတြက္- “ပပဥၥ”တရားမ်ားလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီအဆင့္မွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထားဟာ- “ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ၿပီးေရာ”ဆိုသလို ငါ့အတြက္,ငါ့အလိုျပည့္ေရးသာ ပဓာနဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ “ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညႇင္း”က်င့္ၾကတဲ့ကာလႀကီးျဖစ္လို႔- လူရဲ႕”အနိမ့္ဆံုးအဆင့္”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ဒိေန႔အထိလဲ-“ဘယ္သူေသေသ ငါ့အလိုျပည့္ဖို႔သာ ပဓာန၊ငါ့အလိုကိုဆန္႔က်င္သူ ငါ့ရန္သူ”ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညႇင္း က်င့္သူမ်ားကို ဓမၼဓိ႒ာန္အရ- “လူ႔ ေအာက္တန္းစားမ်ား”လို႔သာ သတ္မွတ္ပါတယ္။ “အပါယ္ေလးဘံုတို႔ရဲ႕ အိမ္ရွင္မ်ား”ျဖစ္လို႔ပါ။
ဒီစနစ္ဆိုးႀကီး ကာလရွည္လာတဲ့အခါ.. သတိတရား, အသိတရား နဲနဲဝင္လာဖို႔- အေတြ႕အၾကံဳက ဆံုးမလာတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုုေတာ့- “ဘာမဆို ငါလိုသမွ် ျဖစ္ရမယ္”လို႔ ထင္မွတ္ေနသူတိုင္း အို,နာ,ေသ-ဆိုတဲ့ သဘာဝေဘးကိုက်ေတာ့ လက္ေျမႇာက္ အရွံုးေပးရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ-“ေလာကႀကီးဟာ ငါျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ဘူး၊ငါ့အတြက္သာ ပဓာန-ဆိုတာလဲ မျပည့္စံုဘူး၊ ငါက ငါ့အတြက္သာ ၾကည္ခဲ့တဲ့အတြက္ ငါမစြမ္းေတာ့တဲ့အခါ ငါ့ကို ကူညီသူလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါလိုခ်င္တာခ်ည္း ရွာေဖြသိမ္းပိုက္ျခင္းဟာ-ငါ့ဘဝကို မျပည့္စံုႏိုင္ပါကလား..”ဆိုတဲ့”ဘဝအျမင္”ရလာတယ္။
“ငါ့အျမင္” ေက်ာခိုင္းၿပီး ဘဝအျမင္ေလးေပၚလာတဲ့အတြက္ ဘဝတူအားလံုးကို “သူတို႔လဲ ငါလိုပဲ၊ ငါ့အျမင္သက္သက္နဲ႔ အရာရာ ျပည့္စံုႏိုင္စြမ္း မရွိသူေတြခ်ည္းပါလား”ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလး ျဖစ္လာတာေပါ့။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ တဆင့္တိုးတက္လာတာက- “ကိုယ္ႏွင့္လည္းစာ, သတၱဝါကို,ၾကင္နာလွေစ, သူ႔အသက္ကို, ခ်စ္ပါေလ”လို႔- အရွင္မဟာရ႒သာရ စပ္ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း- သူ႔အသက္ကို ခ်စ္တတ္တဲ့“ေမတၱာ”စိတ္ေလးေပၚလာတယ္။
ပါရမီသေဘာနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္- ငါ့အတြက္လို႔ တြယ္တာထားတဲ့ ကာမအာရံုမ်ားနဲ႔ ငါမွငါ လို႔တြယ္တာထားတဲ့ ဘဝတို႔က ႐ုန္းထြက္ လိုက္ထာက”ေနကၡမၼ ပါရမီ”ေပါ့။ ဒီလုပ္ရပ္မွာ- ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အခိုင္အမာျပဳတဲ့”အဓိ႒ာန”၊ ငါခ်စ္စရာ,ငါမုန္းစရာတို႔က္ို လ်စ္လ်ဴရႈတဲ့”ဥေပကၡာ”၊ လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့”ဝီရိယ”၊ လြတ္ေအာင္႐ုန္းမွျဖစ္မယ္-လိုသိတဲ့”ပညာ”တို႔လဲ ပူးေပါင္း ပါဝင္ေနတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ပါ။
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္,ေမတၱာစိတ္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္လာေတာ့- သတၱဝါအားလံုးရဲ႕ ဘံုဆိုင္ျပႆနာကိုလဲ ျမင္လာတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့- ဘယ္သတၱဝါမဆို မေက်နပ္စရာမ်ားနဲ႔ ၾကံဳရမွာကို ေၾကာက္ေနရတာရယ္၊ ေက်နပ္စရာေတြ ျပည့္စံုဖို႔ ေမွ်ာ္ေနရတာရယ္၊ ဒီႏွစ္ခုဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာၾကံရတဲ့ ဘဝျပႆနာပါပဲ။ အဲ-ခုလဲ ဒီျပႆနာႏွစ္ခုဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း, ဆူပူျခင္းတို႔ရဲ႕ အဓိျပႆနာပါပဲ။
ဒီ အေမရိကေရာက္ ျမန္မာေတြက-ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ျပႆနာေတြက မ်ားမွမ်ား-လို႔ေျပာတိုင္း- မမ်ားလွပါဘူး၊ႏွစ္ခုပဲရွိပါတယ္-လို႔ျန္ေျပာေတာ့- ဘုန္းဘုန္းက ေနာက္ေနျပန္ၿပီတဲ့။ အတည္ေျပာတာပါ၊ေရႊျပည္ႀကီးမွာ- မေက်နပ္စရာေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရတာရယ္၊ ေက်နပ္စရာ မျပည့္စံုတာရယ္၊ ဒီႏွစ္ခုပါပဲ-ဆိုေတာ့မွ.. “ေအး..ဟုတ္တယ္ေနာ္ -ကမာၻႀကီးက ျပႆနာႏွစ္ခုထည္းနဲ႔ ရႈပ္ေနၾကတာပဲ..”တဲ့။ အ
တိုခ်ဳပ္ကေတာ့- အေၾကာက္နဲ႔ အေမွ်ာ္ပါပဲ။ တရားေသာ အေၾကာက္,အေမွ်ာ္လို႔သာ ဆိုရမွာပါ။ ဒီႏွစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး-သတၱဝါအားလံုး “ေၾကာက္ရြံ့ျခင္းမွ ကင္းေဝးေစလိုတဲ့ က႐ုဏာ”နဲ႔ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ျပည့္စံုခ်မ္းသာေစလိုတဲ့ မုဒိတာ”တို႔ ေပါက္ပြားလာလို႔ပါပဲ။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြ..ေမတၱာ,က႐ုဏာ,မုဒိတာ-တို႔ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ အျပန္အလွန္ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္တို႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈတဲ့ ဥေပကၡာ-ရယ္ေပါ့၊ အဲဒီတရားေတြဟာ ဘဝကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစတဲ့ ျမင့္ျမတ္စိတ္ထားေတြ ျဖစ္လို႔“ျဗဟၼစိုရ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒါကို ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ကေတာ့- ေလာကကို ျဗဟၼစိုရ္နဲ႔ ျမင္တတ္လာတဲ့ တိုးတက္မႈလို႔ မွက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ဘဝခ်င္းစာနာတဲ့”ဘဝ အျမင္”ဆိုတာ”ျဗဟၼစိုရ္ အျမင္”ပါပဲ။ ဒီအျမင္ေၾကာင့္- အခ်င္းခ်င္း ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ထက္စီးနင္း သတ္ျဖတ္ညႇင္းဆဲျခင္းစသည္မွ ေရွင္ၾကဥ္တဲ့”သီလ”တို႔၊ ဒုကခေရာက္သူကို ကူညီတဲ့ “ဒါန”တို႔၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတဲ့”ခႏၲီ”၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့”သစၥာ”တို႔ဆိုတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပါရမီအလုပ္ေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ေလာကကို ျဗဟၼစိုရ္နဲ႔ၾကည့္တတ္တဲ့ ဘဝအျမင္ေၾကာင့္- ပါရမီဆယ္ပါး၊အျပားသံုးဆယ္တို႔ကို ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ႏိုင္သလို စင္ၾကယ္မႈ-ဝိသုဒၶိအဆင့္အရၾကည့္ရင္လဲ-အေျခံျဖစ္တဲ့ “သီလဝိသုဒၶိ”ေတာ့ အစင္အၾကယ္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ သာသနာအလိုမရဆိုရင္လဲ- မေကာင္းမႈ ေရွာင္ ေကာင္းမႈ ေဆာင္-ဆိုတဲ့ တရားႏွစ္ပါး ထင္ရွား ေပၚေပါက္လာၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
စက္တင္ဘာ ၂။ လိတ္လန္း၊ဖေလာ္ရီဒါ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
