ေ ဆ ာ င္ း ယြ န္ း လ – သ င္ ခ န္ း စာ ၂ ၅

မင္းျပန္လာမလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔
ငါမအိပ္ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့တဲ့..

မင္းျပန္ေခၚမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔
ငါလည္း တေရးမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး…

စိတ္ေတြကို
အတိတ္ေႏြရဲ႕ တိတ္သားေပၚတင္ရင္း
နာက်င္ျခင္းဟာ သီခ်င္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…

အေတြးေတြကို
ပစၥဳပၸန္အေရးရဲ႕ အေရျပားေပၚမွာ ေရးျခစ္တဲ့အခါ
ဒဏ္ရာေဟာင္းဟာ အမာရြတ္အသစ္နဲ႔ ကဗ်ာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..

ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ဆိုခဲ့မိတဲ့ အတိတ္ကို ျပန္မဆိုခ်င္သလို
ေရးေနမိတဲ့ ပစၥဳပၸန္ကိုလည္း ဆက္မေရးခ်င္ဘူး…

ေခၚသူနဲ႔ ေမွ်ာ္သူၾကား
ျခားထားတဲ့ အေမွာင္ကမၻာဟာ
လြတ္လပ္မႈကို ေသာ့ခ်ိတ္ျပီး ပိတ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕႐ုိးတဲ့လား..

ေကာင္းကင္တခြင္လံုးကို ရုိက္ခ်ိဳးျပီး
ေျမႀကီးတဆံုးကို မီးရႈိ႕မွ
အဲဒီၿမိဳ႕႐ုိးက်ိဳးျပီး လြတ္လပ္ၾကေၾကးဆိုရင္
အနာဂတ္အတြက္ အနာခံၿပီး ရေအာင္ဖ်က္ရမယ္…

လိုရာကို ေရြးေကာက္ျပီးမွ
လိုသလို ေရးျပီးေဖ်ာက္ခဲ့တဲ့ ပြဲေတြလည္း မ်ားခဲ့ျပီမဟုတ္လား….။

ေဆာင္းယြန္းလ