(ေအာင္ဘညိဳ လလည္အမွတ္တရ)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၁၊ ၂၀၁၅
က်ေနာ္ဟာ ၂၀၁၅ ကို
ပုဒ္မခ်ကာ အဆုံးသတ္ခ်င္လွေပါ့။
ေလာကဓံတရားဟာ
စကားေမးျပန္မရေလာက္ေအာင္
ေနာက္ေကာက္ထုိးခ်သြားခဲ့ၿပီ။
မတ္လမွာ ေမေမဆုံးတယ္။
ဇြန္မွာ ညီတေယာက္လိုခ်စ္ရ တြယ္တာရတဲ့
တကယ္ေတာ့ သူက
(ႏိုင္ငံေက်ာ္ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားကဗ်ာဆရာ
က်ေနာ္က ဘာမွမဟုတ္သူ သူ႔ ပရိတ္သတ္မွ်)
ေအာင္ဘညိဳ ဆုံးပါးပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘာမွကိုမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ ပထမဆုံးေတြ႔ခ်င္တဲ့
အေမ
က်ေနာ္ ့အေမက မရွိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္ က်င္လည္ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးတဲ့
စာေပေလာက လမ္းက်ဥ္းကေလးတေနရာကိုျပန္သြားခဲ့ရရင္
ပထမဆုံးေတြ႔ခ်င္ခဲ့တဲ့
ေအာင္ ဘ ညိဳ
နီညိဳညိုႀကိဳးရွည္ရွည္ လြယ္အိပ္တလုံး
ကပိုကရုိလြယ္ထားခဲ့တဲ့
ကမ္းလြန္ေလ တိုက္စစ္မွဴးႀကီး
ဘယ္ဘက္ရင္အုံကေန
အာဖရိက ဗုံေတြကိုတီးၿပီး
ညေနခင္းတံတားေပၚကေန
ႏွလုံးမခိုင္သူေတြ ေဖာက္ျပန္သူေတြကိုၾကည့္ကာ
ဆူးေလလမ္းမေပၚ
နာနာက်ည္းက်ည္း ထိုးအန္ခ်လိုုက္သူႀကီး
မင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါဘူးေမေမရယ္
ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္ဒဏ္ကိုု ခံခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာလုိ႔ဆုံးၿပီေပါ့
ျပည္တြင္းစစ္ကိုၾကဳံခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြ တခန္းရပ္လိုက္ႏိုင္ၿပီေပါ့
က်ေနာ္ ဘာမွကိုမတတ္ႏိုင္ပါဘူးေမေမေရ
က်ေနာ္ ဘာမွကိုမတတ္ႏိုင္ပါဘူးေအာင္ဘညိဳေရ
က်ေနာ္ ဘာမွကိုမတတ္ႏို္င္ခဲ့ပါဘူး
ကိုယ္ တကယ္မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ေမာင္ေမာင္ေဇာ္ရယ္
အခ်ိန္တိုတိုတခုအတြင္း
အိပ္မက္ကို ခူးၿပီးျပန္ခဲ့တဲ့လူတေယာက္အျဖစ္
အိမ္ျပန္ရမယ္ထင္မွတ္ထားမႈေတြဟာ
ႏွင္းခါးထူထူထဲ ေနာက္ဆုံးပြင့္က်န္ေနတဲ့ ေနၾကာပန္းတပြင့္လိုပဲေပါ့။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေနေရာင္ေတြ ၀င္းမြတ္ ဖိတ္လဲ့ေနတဲ့ေႏြဦးကို
ေစာင့္ေနတုန္းပဲေမေမ
ေႏြဦးရဲ႕ အတိတ္နိမိတ္ေတးသံေတြ
ဟုန္းဟုန္းေတာက္ ပဲ့တင္လို႔။
ကံၾကမၼာဟာ
သက္ဆိုင္သူေတြကို
ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းအျဖစ္သာခြဲထားႏိုင္ေပမယ့္
ေမတၱာတရားကိုေတာ့ ထိုးခဲြလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။
ညီေရ ေအာင္ဘညိဳ ေရ
ကိုယ္ဟာ ႏွင္းခါးေတြထဲ ေနာက္ဆုံးပြင့္က်န္ေနတဲ့ ေနၾကာပန္းတပြင့္ပဲေပါ့
ေႏြဦးကို ကိုယ္ေတာ့ ေစာင့္ေနတုန္းပဲ
ကိုယ့္ကိုိခြင့္လြတ္ေတာ့။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
