(မုိးမခ) ဇြန္ ၀၉၊ ၂၀၁၅
လူအေတာ္မ်ားမ်ားပဲ “အသက္ေတြ ႀကီးကုန္ၾကၿပီ” ဆုိတဲ့စကားကုိ အမွတ္တမဲ့ေျပာေနၾကတယ္။
ဘယ္အသက္ေတြ ႀကီးကုန္တာလဲ။ ကုန္ခဲ့တာေတြလား၊ လက္က်န္ေတြလား။
ေရခဲတုန္းကုိ ၾကည့္ၿပီးေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္နဲအမွ် ကုန္ကုန္လာခဲ့တာ “အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းငယ္ကုန္ၾကၿပီ” လုိ႔ ေျပာရမယ္။ လက္က်န္အေတာ္နည္းလာၿပီ။
“လူငယ္ေတြ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာေလကန္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတယ္၊ အေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ ေလလြင့္ေနၾကတယ္” ဆုိတာ လည္း ရွိတယ္။
“အခ်ိန္ျဖဳန္း” ဆုိတဲ့စကားကုိလည္း သတိရွိရွိ စဥ္းစားသင့္တယ္။ ကံရယ္၊ အသက္ရယ္၊ အခ်ိန္ရယ္ဆုိတာ သုံးပြင့္တခုိင္ ခ်က္ႀကဳိးတြဲေတြ။
“လူ႔ျပည္မွာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ခြင့္” ဆုိတာ ကံနဲ႔ေပး၀ယ္ၿပီး အခ်ိန္နဲ႔မွတ္တမ္းတင္ထားတာ။
အခ်ိန္ေတြနဲ႔အတူ၊ ေပးထားရတဲ့ ကံေတြ၊ ေနခြင့္ရတဲ့အသက္ေတြလည္း အတြဲလုိက္ကုန္ေန၊ ေသေနၾကတာ။
ေကာသလမင္းအိပ္မက္ (၁၆) ခ်က္ထဲမွာ “တစ္သိန္းတန္ေရႊခြက္၊ ရက္တက္ (၀ုိင္အရက္) နဲ႔ လဲေသာက္” ဆုိတာ အဖုိးတန္ အထက္တန္းစားရတနာေတြကုိ ေအာက္တန္းစားပစၥည္းေတြနဲ႔လဲၿပီး ျပဳန္းတီးေနတဲ့ကာလ။ အဲဒါ .. ဆုပ္ကပ္ကာလပဲလုိ႔ ဆုိတယ္။
တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့ “မႏုႆတၱ ဒုလႅဘရတနာ” ေတြကုိ အခ်ည္းႏွီးျဖဳန္းတီးပစ္ေနၾကတာကုိ ဘယ္လုိကာလလုိ႔ ဆုိၾကမလဲ။
ဒီေန႔လူငယ္ေတြ၊ အခ်ိန္နဲ႔အသက္ (ကုိယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္း) ေတြကုိ အခ်ည္းႏွီး ျဖဳန္းတီးေနၾကျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္တုိင္း –
ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “လူခြၽန္လူေကာင္း” သီခ်င္းကုိ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ဟုိ (၁၉၅၂-၅၃) ဆီေလာက္က ျဖစ္မယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက “ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း” ဆုိ တာ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး လႈံ႔ေဆာ္ေရး သီခ်င္းၿပဳိင္ပြဲလုပ္စဥ္က ဆရာၿငိမ္းေရးခဲ့တာ။
ဆရာၿငိမ္းက ျပည္သူေတြအေပၚ ဆရာမလုပ္ဘူး။ ဒီကိစၥမွာ အစုိးရကသာအခရာက်တယ္ဆုိၿပီး စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သူ လူႀကီးမင္း မ်ားကုိပဲ အႀကံျပဳခဲ့တာ။
“နံနက္ခင္း … စိတ္ရႊင္ … လန္းၾကေစဆြဲငယ္ … ဥၾသသံတြဲ႕ … နာေပ်ာ္ဖြယ္ ၾကည္ၾကည္လင္ …. လုပ္ငန္းကုိစီ၀င္း … စက္႐ုံ ႀကီးငယ္ အရပ္ရပ္တြင္ ..”တဲ့။
ျပည္ေတာ္သာခ်င္ရင္ ႏုိင္ငံသားေကာင္းေတြရဲ႕ လုပ္အားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ရမွာ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ခြန္အားေတြ၊ ကုိယ္စြမ္း ဉာဏ္စြမ္းေတြ၊ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တန္ဖုိးတက္ေနေစဖုိ႔၊ အစြမ္းေတြကုိ အစထုတ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးငယ္ေတြ တည္ေထာင္ရမယ္လုိ႔ တုိက္တြန္းတာ။
ဒါ … ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ဒုတိယ အင္အားအႀကီးမားဆုံး အလုပ္သမား လူတန္းစားအတြက္။
အေျခခံအက်ဆုံးနဲ႔ အမ်ားဆုံး လယ္သမား လူတန္းစားမ်ားအတြက္က “`႐ႈမဆုံးေတာ့သည္ … စိမ္းလဲ့လဲ့ ႏွစ္စဥ္ …လယ္ ကြင္းေတြက (ပ) စပါးအႏွံေတြနဲ႔ အသီးေတြ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္” တဲ့။ လယ္ကြင္းျပင္ေတြ၊ စိမ္းခ်ိန္မွာ စိမ္း၊ ၀င္းခ်ိန္မွာ၀င္း ေနႏုိင္ေအာင္။ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဆည္ေျမာင္းေတြတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ပထမဆုံးတုိက္တြန္းခဲ့ၿပီးမွ ဒီဒုတိ ယပုိဒ္ကုိ ေျပာတာ။
ခုေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာ အသုံးခ်စရာဘာလုပ္ငန္းခြင္မွ မရွိေလေတာ့၊ တခ်ဳိ႕ ငတ္အေသမခံႏုိင္သူလူငယ္ေတြက ထုိင္း၊ မ ေလး၊ စကၤာပူတုိ႔ဆီသြားၿပီး ကြၽန္ခံၾကတယ္။ ျမန္မာကေမြး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြသုံး၊ သုံးမရေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္နဲ႔။ စက္႐ုံေတြ မရွိတဲ့အတြက္ လူအုိ႐ုံေတြပဲ ေဆာက္လုိ႔မႏုိင္ ျဖစ္ရမည့္ကိန္းဆုိက္ေနၿပီ “အုိပယ္ ဒုကၡသည္စခန္း”။ ဆရာၿငိမ္းက ေထာင့္စုံ တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ခဲ့တာ –
“သစ္ပင္ေတြ .. ေျမတြင္းဓာတ္ေတြ .. ေဖာ္ယူႏုိင္စြမ္း တတ္ကၽြမ္းက်င္”တဲ့။ ခုေတာ့ မတတ္ကြၽမ္းတဲ့အတြက္ (တတ္ကြၽမ္း သူမ်ားကုိ ေဘးဖယ္ထားတဲ့အတြက္) ကုိယ္က်ဳိးရွာခြင့္ရသူေတြ “ေရာင္းယူႏုိင္စြမ္း တတ္ကြၽမ္းက်င္” လုပ္ေနၾကတာ။ လုံးပါး မဟုတ္ဘူး။ ခ်ဳိင့္ပါး၊ ပဲ့ပါး၊ ၿပိဳပါး၊ ျပဳန္းပါး၊ ပါးလုိ႔မဆုံး၊ လက္ညႇဳိးနဲ႔ထုိးလုိ႔ ေပါက္ေနၿပီ။
ဆရာၿငိမ္းအၾကံေပးတာကုိ နားလည္ၿပီး စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အခ်ိန္ရယ္၊ လုပ္အားရယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ရယ္ကုိ စနစ္ တက် ေပါင္းစည္းေပးႏုိင္ၿပီး “ဒီႏုိင္ငံ ျပည္ေတာ္မသာ ခံႏုိင္႐ုိးလား”ေပါ့။
ခုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေရာ၊ ေနာက္ေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမွန္သမွ်ေရာ ဆရာၿငိမ္းအဆင့္ေလာက္မွ ႏုိင္ငံ့အေရး နားမလည္ၾကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘဲ၊ သူမ်ား သံေယာင္လုိက္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေလကန္။
ေလကေတာ့ ေလေျပေလညႇင္းေလးလုိလုိပါပဲ။ “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား” ဆုိတာမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္က အာဏာ အရွိန္ျပင္းေတာ့ တျပည္လုံး ေလေဘးနဲ႔ ေသေဘး ႀကဳံကုန္ၾကတာ၊ သက္ရွိေရာ၊ သက္မဲ့ေရာ၊ ေသမဆုံး၊ ကုန္မဆုံး။ ႏုိင္ငံ ေတာ္အာဏာကို ကုိယ္က်ဳိး စီးပြားရွာ လုပ္ငန္းတရပ္အျဖစ္သေဘာထား လုပ္ကုိင္ၾကသူေတြလက္ေအာက္မွာ မ႐ႈမလွ ျပဳန္း ၿပီးရင္း ျပဳန္း။
(အင္း .. အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ရွင္ဂဂၤါတုိ႔နဲ႔ စုေပါင္းၿပီး “ၿငိမ္းႏွင့္ လူခြၽန္လူေကာင္း ဋီကာ” က်မ္းတေစာင္ေတာင္ ျပဳလုိက္ခ်င္လွ)
ဆရာၿငိမ္းေရ ခုေတာ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာ မၾကည့္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ရွက္ႏုိးအားနာ ျဖစ္ေနရတာကုိခြင့္လႊတ္ပါ။
(မွတ္ခ်က္ – လက္ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး မေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေလေဘးလက္ေဟာင္းႀကီးေတြပဲ)
စဥ္းစားၾကပါလူႀကီးမင္း … အဲ .. လူငယ္မင္းတုိ႔ေရ ……။
ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္
၇.၆.၂၀၁၅
ဓာတ္ပုံ / ေအာင္ထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
