ၿငိမ္းခ်မ္းေအး – အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ကိုဖ်က္ပါ

ဒီေဆာင္းပါးကေတာ့ အရင္ မိုးမခေဆာင္းပါးေဟာင္းေတြပါ အာေဘာ္ေတြကို အေျခခံၿပီး အရင္တပတ္က ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ အတြက္ ေရးခဲ့တာပါ။  မ်က္ေမွာက္ေရးရာ ထိပ္တန္းသတင္းတခုခု အေျခခံမဟုတ္ေပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းအရာ ဆက္စပ္အ တြက္ အေျခခံက်က် မ်ားမ်ားေျပာဖို႔လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ပါ။  မိုးမခ စာဖတ္သူမ်ားမွာလည္း ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားခ်က္ အေတြ႕ အၾကံဳ ျဖစ္ျဖစ္၊ သီးျခားအျမင္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေျပာစရာရွိရင္ ၾကားခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
×××××××××

ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ လူတန္းစား ဇာတ္စနစ္ဆိုတာမရွိပါ။ ႏိုင္ငံစတည္ေထာင္ခ်ိန္မွာ ပ်ဴ၊ မြန္တို႔ကတဆင့္ ေမြးစားလိုက္တဲ့ အိႏၵိ ယက အယူဝါဒ ဗုဒၶတရားေၾကာင့္ ဇာတ္ခြဲျခားမႈဆိုတာ သမိုင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးပါ။  ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္စနစ္မွာလို သူေကာင္းမ်ိဳးဆိုတာေတြ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ရာထူး ရာခံ ဂုဏ္ ဘြဲ႕အမည္ကို အေမြဆက္ခံ၊ မ်ိဳးဆက္ အလိုက္ စံစားခြင့္ရွိတဲ့ ဓေလ့လည္း မရွိပါဘူး။  ဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ ေယဘုယ် ၾကည့္ရင္ လူတန္းစား ခြဲျခားမႈ၊ အခြင့္ထူး ခံလိုမႈ လံုးဝမရွိသေလာက္ဘဲလို႔ ရိုးရာဓေလ့အရ ယူဆႏိုင္စရာ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အျပည့္အဝ မမွန္ပါဘူး။

ျမန္မာ့ဓေလ့ မွာ အခြင့္ထူးခံကို သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္စနစ္ ကတည္းက တည္ရွိ၊ က်င့္သံုး အရိုးစြဲေနခဲ့ၾကတယ္။  ျမန္မာေတြဟာ မင္းအစိုးရကို ရန္သူမ်ိဳး ငါးပါး ထဲမွာ ထည့္ထားေပမဲ့ လူတိုင္းက မင္းမႈထမ္းေတာ့ ျဖစ္ လိုၾကတယ္။  ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ရွင္ဘုရင္ဟာ ေရေျမ့ရွင္ျဖစ္သလို မင္းမႈထမ္း၊ ဝန္ႀကီး၊ မွဴးမတ္ေတြကလည္း အာဏာစက္ ျပင္းတယ္။  ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာေတြဟာ မင္းအစိုးရနဲ႔ မင္းေျမွာက္ကပ္ပါးေတြကို ရန္သူ အသြင္ထားၿပီး အခြင့္ထူးခံေတြကို မုန္းသေလာက္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘဝရပ္တည္ေရးအလို႔ငွာ အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္လိုၾကတယ္။ ကိုယ္မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ကုိယ့္သား သမီးေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။  မင္းမႈထမ္းကို အာ မခံႏိုင္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘုရင္အခစား၊ ရာထူးယူဖို႔ ႀကိဳးစားရတယ္။  ဒါမွ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသျဖစ္ မင္းနဲ႔ေအာက္ဆြဲတသိုက္ရဲ႕ အႏွိပ္စက္ခံလြယ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။  ဒီလိုနဲ႔ အခြင့္ထူးခံဓေလ့ ဟာ သေႏၶတည္လာခဲ့တယ္။

ဒီသေဘာကို အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္ အထိ ဆက္သယ္လာခဲ့ၾကတယ္။  အဂၤလိပ္မ်ားကလည္း “လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီစနစ္” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေပမဲ့ ကမၻာမွာ (အဲဒီေခတ္) လူတန္းစား အခြဲျခားဆံုး၊ လူမ်ိဳးေရး အခြဲျခားဆံုး၊ လူ႔အခြင့္အေရးကို အခ်ိဳးေဖာက္ ဆံုးလူေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။  အဂၤလိပ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္မွာ ေကာင္းမြန္မွ်တတယ္လို႔ ေယဘုယ် ယူဆႏိုင္စရာရွိတဲ့ လစ္ဘရယ္ လ္ ဒီမိုကေရစီအက်င့္၊ အၾကံ၊ ဓေလ့ထံုး တရားဥပေဒေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို တည္ေထာင္ေပး၊ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္မင္းဆိုးလက္ထဲက ျမန္မာနဲ႔ အျခားတိုင္းရင္းသားေတြကို လြတ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ တဖက္မွာ လည္း “ငါတို႔သာ လူျဖဴ အရွင္သခင္ႀကီးမ်ား” ဆိုၿပီး ဘုရားထူး၊ လက္အုပ္ခ်ီ အခြင့္ထူးဆက္ခံတယ္။  ဒါေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မွာ အရာေရာက္တဲ့ မင္းမႈထမ္းရဲ႕ အခြင့္ထူးခံဓေလ့က မေပ်ာက္သြားဘဲ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ျမန္မာနဲ႔ အျခားလူမ်ိဳးစုေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဘုရားထူးခိုင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီခိုင္းနဲ႔ အခြင့္ထူးဆက္ခံခဲ့ၾကတယ္။

စာေရးဆရာ သိန္းေဖျမင့္ကို သူ႔အေဖက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းထားတာဟာ သူ (ဖခင္) ေျမတိုင္းစာေရးဘဝကလာသမွ် ေျမ တိုင္းဗိုလ္ ဝန္ေထာက္ေတြကို လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဘုရားထူးခဲ့ရလို႔ ငါ့သား ပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရ၊ ဝန္ေထာက္ဗိုလ္ျဖစ္ရင္ ဘုရားထူး လြတ္မွာပဲဆိုၿပီး အဲဒီစိတ္၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းပို႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။  ကိုလိုနီ ေခတ္ သာမန္ မိသားစု၊ အဖိႏွိပ္ခံ နင္းျပား မိသားစု တိုင္းလိုလို မွာ ဒီသေဘာ ရွိခဲ့ၾကတယ္။  မထူးဆန္းပါဘူး၊ နားလည္ေပး ႏိုင္စရာပါပဲ။ အခြင့္ထူးခံစိတ္ကိုေတာ့ မႏွစ္ျမိဳ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစနစ္ေပ်ာက္ေအာင္လည္း မၾကံစည္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခြင့္ ထူးခံျဖစ္ေအာင္ပဲလုပ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။

ဆိုခ်င္တာက ပေဒသရာဇ္ေခတ္က သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့ အခြင့္ထူးခံဓေလ့ဟာ ကိုလိုနီေခတ္ လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီလို႔ ဆို သည့္တိုင္ေအာင္ မေပ်ာက္ခဲ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္ အကူအညီယူ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။  ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တပိုင္းတစ စျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ အရင္ေခတ္ “သခင္ေပါက္စ ေထာင္ေျခာက္လ” ဘဝနဲ႔ အနစ္နာခံ ႏိုင္ငံေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔ က်င္ေရး လုပ္ခဲ့သူေတြ အခြင့္ထူးခံ တန္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သခင္ေတြ ေစ်းေကာင္းလာခဲ့တယ္။  ဘီအိုင္ေအ ဗိုလ္ေတြ ေစ်းေကာင္းလာခဲ့တယ္။  ေခါင္းေပါင္းကို ၿမိဳ႕အုပ္ေပါင္း၊ ဘီေအေပါင္းရွိခဲ့သလို၊ ပုဆိုး၊ အကၤ် ီအဆင္ကို ၿမိဳ႕အုပ္၊ ဘီေအ အတြက္ သီးသန္႔ ရွိခဲ့သလို ဘီအိုင္ေအ စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ သီးသန္႔ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဖက္ရွင္ေတာင္ျဖစ္ ေရပန္းစားလာခဲ့တယ္။ သမက္ဖမ္းခံရတယ္။  အဲဒီတုန္း က အဲဒီလို အခြင့္ထူးခံသခင္နဲ႔ ဘီအိုင္ေအဗိုလ္ေတြကို လိုက္ႏွိမ္နင္းရတာကိုက မနည္းခဲ့ဘူး။

ၿပီးေတာ့ အားလံုးသိတဲ့ အတိုင္း ဂ်ပန္ေတ္ာလွန္ေရးျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ျပန္ဝင္လာတယ္။  ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ပဲ လြတ္လပ္ေရး ရလာတယ္။  ျပည္တြင္း စစ္ျဖစ္တယ္။  လြတ္လပ္ေရး အရွိန္ မေသေသးလို႔ ႏိုင္ငံေရး သမား (သခင္ေဟာင္း) ၾသဇာ ရွိလ်က္ ပဲ။  ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္လည္း စစ္ဗိုလ္က တိုင္းျပည္မွာ အခြင့္ထူးခံျဖစ္လ်က္ပဲ။  ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္လ်က္ပဲ။  အထူးအခြင့္အေရး ပါမစ္ဆိုတာေတြကလည္း ရတာကိုး။  အခြင့္ထူး မခံတဲ့ သခင္ေလးေမာင္၊ သခင္ဝတင္လို လူနည္းစု ျပည္သူ႔ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက် သမိုင္းမွတ္ေက်ာက္တင္ ခံႏိုင္တယ္။

ဒါေပမဲ့ တိုင္းျပည္ဓေလ့ အရေတာ့ အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ဟာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေခတ္၊ ကိုယ္လူမ်ိဳးခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ ေပ်ာက္ မသြား၊ ေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ ပိုေတာင္တိုးလာ၊ အျမစ္တြယ္လာခဲ့တယ္။ အစိုးရနဲ႔ သင့္ျမတ္သူ တစု လိုင္စင္စီး ပြားေရးနဲ႔ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာတဲ့ စနစ္ စတင္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးေအာက္ တိုင္းျပည္က်ခဲ့ရတယ္။  ႏိုင္ငံေရးသမား အခြင့္ထူးခံ ေပ်ာက္ သြားတယ္။  စစ္ဗိုလ္ အခြင့္ထူးခံသာ က်န္ခဲ့ၿပီး ထင္တိုင္းၾကဲ ဗိုလ္က်ေတာ့တယ္။  အုပ္စိုးသူ စစ္ဗိုလ္မ်ားနဲ႔ အေပါင္းအပါ လူတစုသာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားနဲ႔ အရင္းအျမစ္အားလံုးကို အလံုးစံု ခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း သူႂကြယ္ႀကီးေတြျဖစ္ကုန္တယ္။  စစ္အာ ဏာရွင္စနစ္ အသြင္ေျပာင္းတဲ့ ဖားတပိုင္း၊ ငါးတပိုင္း အခုေခတ္က် စစ္ဗိုလ္ အခြင့္ထူးခံ၊ စီးပြားေရးသမား အခြင့္ထူးခံ အျပင္ ႏိုင္ငံေရးသမား အခြင့္ထူးခံဆိုတာပါ ထပ္တိုး ျပန္ပါလာျပန္တယ္။  ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား (လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား) လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ အာဏာ အထိုက္အေလ်ာက္ရွိေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ လူတြင္က်ယ္လာတယ္။  ျပည္သူအမ်ားငတ္ေနခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ မင္းမ်ား ခပ္တည္တည္ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ လစာေတြ တိုးယူခဲ့ေသး မဟုတ္လား။

တိုင္းျပည္မွာ အခြင့္ထူးခံ သေဘာဟာ ဆိုခဲ့တဲ့ လူတန္းစား မင္းမႈထမ္း (စစ္သား)၊ မင္းေျမွာက္ကပ္ပါး (စီးပြားေရးသမား)နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမား (အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာပိုင္) မွာခ်ည္း ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်န္ပါေသးတယ္။  ျမန္မာ့ဓေလ့ လူမႈ အသိုင္း အဝန္းဟာ ရာစုနဲ႔ခ်ီ အရိုးစြဲ ဘာသာေရးကိုင္းရိႈင္းလာမႈေၾကာင့္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ၾသဇာႀကီး၊ အေရးပါ၊ အရာရာ အခြင့္ထူးခံေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူမႈေရး သေဘာေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။  ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ သမားေတာ္ ေဆးဆရာဟာ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘ၊ ဆရာ လိုပဲ ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾကတယ္။  ဒါေၾကာင့္ ဆရာဝန္ လူတန္းစား ကလည္း လႈမႈအသိုင္းအဝန္းမွာ အခြင့္ထူးခံပဲ။  ဆရာဝန္ အခြင့္ထူးခံျဖစ္ေစဖို႔က တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဆိုးေၾကာင့္လည္း ပါပါ တယ္။  (၁၀) တန္း အမွတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့ သူက ေဆးေက်ာင္းတက္ေတာ့ အလိုလိုစိတ္ထဲ ငါသာအေတာ္ဆံုးဆိုတဲ့ ဘဝင္ က ရွိေရာ၊  က်န္တဲ့သူေတြကလည္း ဟုတ္မွာပါပဲေလဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနေရာ၊ ဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့လည္း ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ဓေလ့ အရ လူမႈရပ္ဝန္းမွာ ေျမႇာက္စား ေနရာေပးျခင္း ခံရျပန္ေရာ။  ဒီလုိနဲ႔ ဆရာဝန္ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားကလည္း အျမစ္တြယ္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တမ်ိဳး စစ္အာဏာရွင္ေခတ္မွာ တလြဲဆံပင္ေကာင္း မေတာ္မတည့္ အခြင့္ေရးေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္ထူးခံ ဆို တာလည္း ရွိပါေသးတယ္။  အဲဒီစနက္က အခုေခတ္အထိလည္း လံုးလံုး မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။  ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ဆူဆူပူပူ အစိုးရ ဆန္႔က်င္မွာ စိုးေတာ့ တလြဲေျမႇာက္စား ပစားေပးတတ္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားကို “ႏိုင္ငံေရး မလုပ္နဲ႔၊ လူမသတ္နဲ႔၊ က်န္တာႀကိဳက္တာလုပ္” ခြင့္ျပဳ လူမိုက္လုပ္ခြင့္ အာဏာ ရပ္ထဲရြာထဲမွာ အပ္ႏွင္းၾကတယ္။  ေက်ာင္းသားနဲ႔ ပညာေရးစနစ္ကိုဖ်က္စီးခ်င္ေတာ့ “မေျဖတဲ့သူနဲ႔ ေသတဲ့လူပဲက်တယ္” ဆိုတဲ့ စာေမးပြဲ စနစ္၊ “ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ၊ ေတြ႕သမွ်လူ ပါရဂူ” စာခ်ိဳးရတဲ့ ဘြဲ႕စနစ္ စတဲ့ ဝမ္းေဖာဝမ္းေရာင္ ပညာေခတ္ႀကီးကို စနစ္ တက်တည္ေဆာက္ခဲ့ရင္း ေက်ာင္းသားကို ဦးက်ိဳး၊ အညြန္႔က်ိဳးေအာင္ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကရင္း ေက်ာင္းသားအခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ကို လည္း တြင္ေစခဲ့ရတယ္။

ဒီလို အခြင့္ထူးခံသမွ်ထဲမွာ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း စစ္ခြင့္ထူးခံမ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အေပါင္းအပါ စီးပြား ေသာင္းက်န္း ခရိုနီမ်ားပါပဲ။  အခု ဒီမိုကေရစီအစိုးရဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ေအာ္ေနေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္မ်ား ေနရာတိုင္းမွာ ယူနီ ေဖာင္းဝတ္တမ်ိဳး၊ ခြၽတ္တမ်ိဳးနဲ႔ ေနရာေကာင္း၊ ရာထူးေကာင္းမ်ားယူလ်က္ အခြင့္ထူးခံလ်က္၊ သူတို႔နဲ႔ အေပါင္းအပါ တ သိုက္သာ ေကာင္းစားလ်က္မ်က္ျမင္ပါပဲ။

တိုင္းျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ရာစုဝက္ေက်ာ္ လက္ရွိတိုင္အျမစ္တြယ္ေနျခင္းနဲ႔အတူ စစ္တပ္ ထံုး အထက္-ေအာက္ မတရား ဖိႏွိပ္မႈ၊ ေၾကာက္ရမႈ၊ စီနီယာ-ဂ်ဴနီယာဓေလ့နဲ႔ အခြင့္ထူးခံလိုမႈက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱရား နယ္ပယ္ အသီး သီမွာ စိမ့္ဝင္ေနတယ္။  စစ္တပ္သာ အရာရာႀကီးစိုးရာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းခ်င္းမွာကို စစ္ဗိုလ္ငယ္ အဆင့္က ရဲမွဴးအဆင့္ကို ႏိုင္တယ္။  ရဲရာထူးႀကီးႀကီးဆိုတာက စစ္တပ္ကလာသူအတြက္သာ ျဖစ္တယ္။  အျခား အရပ္ ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာထူးႀကီးမ်ားမွာလည္း စစ္တပ္က သူမ်ားသာ ေနရာအမ်ားစု ယူထားခဲ့ေတာ့ စစ္တပ္စရိုက္ သီးသန္႔ အခြင့္ထူးခံခြင့္ (Privilege) ရယူမႈက တိုင္းျပည္မွာ တဦးခ်င္းသေဘာမဟုတ္ဘဲ ဓေလ့ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ ဗိုလ္ႀကီးရယ္၊ ဗိုလ္မွဴးရယ္၊ တိုင္းမွဴးရယ္၊ အဘဝန္ႀကီးရယ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အဆက္အႏြယ္မ်ားသာ တန္းစီတာက စလို႔ ရထား လက္မွတ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အလယ္ ဖုန္း၊ ေျမ၊ သစ္၊ စီးပြား ပါမစ္ အဆံုး လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အခြင့္ထူးခံလာခဲ့ၾကတယ္။  အခုဆိုရင္ အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူမ်ားပါ ပါလာၿပီေပါ့။

ဒီ အခြင့္ထူးခံ ဓေလ့ အသားက်ေနတဲ့ စနစ္ဆိုး ေရရွည္ေနမႈက တိုင္းျပည္မွာ လူတန္းစား ႏွစ္မ်ိဳးကို ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။  ဒါကေတာ့ အာဏာရွိသူမ်ားနဲ႔ အာဏာမဲ့ေနသူမ်ား၊ အာဏာကို အလြဲသံုးစား လုပ္ေနသူမ်ားနဲ႔ အာဏာအလြဲသံုးစား လုပ္ ျခင္းကို ခံေနရသူမ်ား၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသူမ်ားနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္မဲ့ေနသူမ်ား၊‘စံစား’ ေနရသူမ်ားနဲ႔ ‘ခံစား’ ေနရသူမ်ား၊ ဖိႏွိပ္ေနသူမ်ား နဲ႔အဖိႏွိပ္ခံမ်ား၊ အခြင့္အေရး ရေနသူမ်ားနဲ႔ အခြင့္အေရး ဆံုးေနသူမ်ား၊ ထိုင္ရာမထ လုိတရေနသူမ်ားနဲ႔ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ေနသူမ်ား၊ မိုက္ရိုင္းရင္း ထြားႀကိဳင္းေနသူမ်ားနဲ႔ရိုးသားရင္း က်ံဳလွီးေနသူမ်ား၊ အလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝမ်ားနဲ႔ ကုန္း ေကာက္စရာမရွိတဲ့ဘဝမ်ား၊ ဓနအင္အားကို အလြဲသံုးစား လုပ္ေနသူမ်ားနဲ႔ ဓနအင္အား မဲ့ေနသူမ်ား၊ ထားစရာ မရွိေလာက္ ေအာင္ ‘ဟန္’ ေနသူမ်ားနဲ႔ စားစရာကို မရွိျဖစ္ေနတဲ့ ‘ခံ’ ေနရသူမ်ား စသျဖင့္ “ရွိသူမ်ား” နဲ႔ “မရွိသူမ်ား” လူတန္း စားႏွစ္ခုေပါ့။  ေနာက္တနည္းေျပာရရင္ “အခြင့္ထူးခံ ေနသူမ်ား” နဲ႔ “အခြင့္ေရးမဲ့ေနသူမ်ား” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ အခြင့္ထူးခံဓေလ့ ဘယ္ေလာက္ အရိုးစြဲေနသလဲဆိုတာကိုတင္ျပခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ မ်က္ေမွာက္ အေန အထားကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။  တိုင္းျပည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ မဲပံုး၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊ လႊတ္ေတာ္၊ အရပ္သား (ဆိုတဲ့) အစိုးရ ဘာေတြပဲ ရွိရွိ အာဏာရွိသူနဲ႔ အေပါင္းအပါ ငေတ၊ ငေဇ ေတြသာ မာျမဲ၊ အခြင့္ထူးခံျမဲ ခံေနႏိုင္တဲ့ ရင္းျမစ္သေဘာကို ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မွ တကယ့္ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရ ျပည့္ပါမယ္။  ႏိုင္ငံသား အားလံုး လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ က်ား၊ မ၊ လူတန္းစား ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္ မေရြး လူမႈတရားမွ်တမႈရွိရွိ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပညာ အခြင့္အေရးေတြ တန္းတူညီမွ် ရရွိ ခံစားႏိုင္တဲ့စနစ္တည္ေဆာင္ ေျပာင္းလဲယူႏိုင္မွသာ တကယ့္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ပီပီသသျဖစ္ပါမယ္။

ဒီလို လက္ေတြ႕ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရာ အရင္ဆံုး ေျပာင္းလဲ ယူရမွာကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အသြင္ေျပာင္း စစ္ခရိုနီအရင္းရွင္စနစ္ သားေပါက္ရာ၊ အခြင့္ထူးခံစနစ္ ဆက္လက္တည္တံ့ေစရာ (၂၀၀၈) နာဂစ္စစ္ဖြဲ႕စည္းပံုပါပဲ။  ဒီအေျခခံစစ္ဥပေဒမွာ စစ္ေခါင္း ေဆာင္တေယာက္တည္းက စစ္ဗိုလ္အမတ္ (၁၆၆) ဦးနဲ႔ အေရးပါတဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး၊ နယ္စပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန ဝန္ႀကီးမ်ားကို စိတ္ႀကိဳက္ ခန္႔ႏိုင္၊ ျဖဳတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲႏိုင္တာမ်ိဳး အခြင့္ထူးခံေနျခင္းကအစ၊ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ မေရြး မေကာက္ မိုးက်ေရႊကိုယ္စစ္ဗိုလ္မ်ား ခပ္တည္တည္ဝင္ထိုင္ စစ္ခြင့္ထူးခံေနျခင္းမ်ိဳး အလယ္ကေန တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု မ်ားအေပၚ အာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အရင္းအျမစ္ ခြဲေဝ မမွ်တ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ အခြင့္ထူးခံေနျခင္းမ်ိဳး အဆံုးအထိ အစံုစံုကို ျပင္ဆင္ႏိုင္မွ ျဖစ္ပါမယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူမႈတရားမွ်တမႈ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမွာ စည္ပင္ရွင္သန္ အျမစ္တြယ္ေစဖို႔ အခြင့္ထူးခံဓေလ့ တိုင္းျပည္က႑စံုမွာ ဖ်က္ဖို႔ လိုေနေၾကာင္း၊ စစ္ခြင့္ထူးခံျဖစ္ေနတဲ့ (၂၀၀၈) စစ္ဖြဲ႕စည္းပံုကို အရင္ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြး တင္ျပလိုက္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

(မႏၱေလး Friday Times News Journal အတြဲ (၁)၊ အမွတ္ (၂)၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၂၀) ေသာၾကာေန႔ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့သည္။  ဇူလိုင္ ၂၁၊ ၂၀၁၃ မိုးမခ ေဆာင္းပါးေဟာင္းကို ေက်ာရိုးအေျခခံ၍ အသစ္ျပန္လည္ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးပါ အာ ေဘာ္ကို ေဝဖန္ရန္ လြတ္လပ္စြာ မွတ္ခ်က္ျပဳႏိုင္ပါသည္၊ nyeinchanaye81@gmail.com သို႔လည္း စာေရးႏိုင္ပါသည္။)

ေခါင္းစီးဒီဇိုင္း မူရင္း ဓာတ္ပံု –  Photo by Gemunu Amarasinghe @ AP.  Non Commercial Use ONLY.