ေစာေ၀ – ဒီမိုကေရစီေကာင္းကင္ယံက လွမ်ဳိးေနာင္ဆိုတဲ့ ၾကယ္စင္

ေစာေ၀ – ဒီမိုကေရစီေကာင္းကင္ယံက လွမ်ဳိးေနာင္ဆိုတဲ့ ၾကယ္စင္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၄
ကုိလွမ်ဳိးေနာင္ (သ႐ုပ္ေဖာ္ – မင္းေက်ာ္ခုိင္)

ညီေလးေရ…. တုိ႔ေတြ႕ဆံုျခင္းအဖြင့္က မလွပခဲ့ဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ။ ေထာင္ေတြထဲမွာမွ နာမည္ဆိုးနဲ႔ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ အသံုးခ်ခံ အင္းစိန္ေထာင္။ အစ္ကိုက သံုးတိုက္မွာ ကုိကိုႀကီး၊ ကိုျမေအး၊ ေအာင္သူ၊ ဒီၿငိ္မ္းလင္း၊ မဂၢင္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းပုရစ္၊ ကိုသိန္းေဆြ ဒီလူေတြနဲ႔၊ ဒီလူေတြက မင္းအေၾကာင္းကို အၿမဲပဲေျပာေနလို႔ ညီေလးကို မေတြ႕ရခင္ သိေနခဲ့တယ္။ အစ္ကို တိုက္ (၃)၊ တိုက္အက်ဥ္း ပိတ္ကာလ ေလးလေက်ာ္ေတာ့ ညႀကီး မင္းရိွေနတဲ့ ေထာင္ေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ မနက္ (၉) နာရီ (၁၀) နာရီေလာက္ရိွေတာ့ လမ္းမ ေလွ်ာက္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အစ္ကိုဟာ မင္းရိွေနတဲ့ အ႐ူးတိုက္ထဲကို ဆက္သြယ္ဖုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ အေပါက္ဝ သံဇကာ ၾကားက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေကနဲ႔ မ်က္မွန္က ငွက္ႀကီးလို ပုလင္းဖင္မ်က္မွန္နဲ႔။ ေထာင္ထဲမွာ မသိတဲ့ (၅) ညျခင္း ဆက္သြယ္တဲ့ ပံုစံဝွက္ၿပီး လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ မတိုးမက်ယ္အသံနဲ႔ မင္းအသံေပးတယ္။ “အစ္ကို ေစာေဝလား စာအုပ္၊ စာအုပ္ေပးပါ”။ လွမ်ဳိးေနာင္ ဆိုတဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ဆီက ပထမဆံုးၾကားရတဲ့စကားပါ။ စာေရးသူ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က  စကားေျပာခြင့္မရသူ ျဖစ္ေလေတာ့ လက္မေထာင္ျပလိုက္တယ္။ အိတ္ေတြထဲ ဝန္ထမ္းေတြက ဘာစာအုပ္ေတြ ထည့္ယူလာမွန္းမသိေတာ့ ေန႔လည္တန္းပိတ္မွ ေရြးၿပီးေပးမယ္ေပါ့။ အစ္ကိုဆက္သြယ္တာ အာဏာပိုင္ေတြမိသြားၿပီး အစ္ကို႔ကို ဒီစီဆြဲခ်သြားတယ္။ ေဆး႐ံုက ဆင္းခိုင္းၿပီး သံုးတိုက္ျပန္ပို႔တာေပါ့။

တိုက္ေရာက္ေတာ့ အစ္ကို ပက္လက္ျပန္ျဖစ္ေတာ့ K က်ဴ႕ (ကိုကိုႀကီး) က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ တိုက္ေတာ့ အစ္ကို ေဆးရံုျပန္ေရာက္။ အစ္ကိုက အထူးေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရႈေဆာင္တစ္မွာ ညီေလးက အ႐ူးတိုက္မွာ။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေတြဆို ျမင္ေနၾကရတယ္။ သိမ္သိမ္ေမြ႕ ေမြ႕ေလး ဆက္သြယ္ၾကတာေပါ့။ စာအုပ္သံုးအုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ရက္ဆို ျပန္ေပးၿပီ။ ငါးအုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုဘဲ ျပန္ေပးၿပီ။ စာမေရြးဘူး၊ မဂၢဇင္း မေရြးဘူး။ ဝါးစားသလို ဖတ္တယ္။ သုတ၊ ရသ၊ ဘာသာျပန္ တက္က်မ္း၊ ကာတြန္း၊ ကဗ်ာ။ ကဗ်ာ စာအုပ္ဆိုရင္ေတာ့ တပတ္ဆယ္ရက္မွ ျပန္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို အပိုင္ေတာင္းတယ္။ အစ္ကိုတုိ႔ အတူေနဖို႕ ေရစက္ကဆံုခ်င္ေတာ့  လွမ်ဳိးေနာင္၊ မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္း၊ မ်ဳိးသန္႔ (HR)၊ ေစာေဝ။ ငါးည ေလးေယာက္ မုန္တိုင္းၾကားမွာ ေပ်ာ္လိုက္ရေသးတယ္။ မင္းစကားေလး မွတ္မိေနေသးတယ္။ “ကြၽန္ေတာ္က ဘတ္သီး၊ အစ္ကိုက အူမႀကီး၊ သီးနဲ႔ႀကီး ေတြ႕ၾကၿပီေပါ့” တဲ့။ ညီေလးက အဲဒီလိုလည္း ဟာ သ ဉာဏ္ရိွတယ္။

ကိုမ်ဳိးသန္႔က သက္သာေတာ့ ေဆးရံုက ဆင္းသြားတယ္။ လွမ်ဳိးေနာင္ရယ္ မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းရယ္ က်န္တယ္။ သံုးေယာက္လံုး ေရာဂါေတြက ေရရွည္ကုရမယ့္ ေရာဂါေတြ။ ဒါနဲ႔အစ္ကိုေရာ အားလံုးေခၚလို႔ လြယ္ေအာင္ လွမ်ဳိးေနာင္ကို စီနီယာမ်ဳိး ၁၉၈၈ မတ္လမွာ အေစာဆံုး အစိုးရကို တိုက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားျဖစ္လို႔။  မ်ဳိးရန္ေနာင္သိမ္းကို ၁၉၉၆ မွာမွပါခဲ့လို႔ ဂ်ဴနီယာမ်ဳိး။ စီနီယာမ်ဳိး၊ ဂ်ဴနီယာမ်ဳိး ဒီနာမည္ဟာ တြင္သြားခဲ့တယ္။ ေဆး႐ံုတစ္ခုလံုးတြင္သာမက ေနာက္မွေရာက္လာၾကတဲ့ ျမတ္စံ၊ ကိုမ်ဳိးခင္ (မုန္းခက္) တုိ႔ပါ စီနီယာမ်ဳိး ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။

ေထာင္ထဲက ယဥ္ေက်းမႈ။ ငါးညေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္း ပဲႀကီးေလွာ္သံုးေစ့ေရာက္ရင္ေတာင္ အစ္ကိုတုိ႔ေလးေယာက္ အညီအမွ်ခြဲစား။ တစ္ေယာက္ကိစၥ တစ္ေယာက္က ကူ။ အာစရာရိွရင္လည္း က်ီးေတြလို ဝိုင္းအာၾက။ စီနီယာမ်ဳိးရဲ႕ နာမည္ဆိုးက သံုးလေလာက္ အတူေနၿပီး ရင္ ရန္ျဖစ္သတဲ့၊ ျငင္းသတဲ့၊ စကားမ်ားသတဲ့။ အစ္ကိုနဲ႔ခုႏွစ္လေနတာ တစ္ခါမွ မာမာတင္းတင္း စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ မွတ္မိပါတယ္ ညီေလးရယ္။  တစ္ရက္ ေထာင္ဝင္စာမွာေပါ့၊ မိန္းမက သူ႕ဉာဏ္ပညာ ေမတၱာနဲ႔ ဒူးရင္းသီးကို ေဖာ့ဗူးနဲ႔ထည့္ၿပီး ေထာင္ေဆးရံု ေရာက္ေအာင္ ပို႔။ ေရာက္လာေတာ့  ေဝမွ်စားၾက။ တစ္ေယာက္တဆံပဲ ရၾကတာေပါ့။ ဘယ္သူမွ အာသာေျပပါ့မလဲ။

စီနီယာမ်ဳိး ညီေလးရဲ႕ ေထာင္ဝင္စာလာေတာ့ ဒူးရင္းသီးမွာတာေပါ့။ ေနာက္အပတ္ ေထာင္ဝင္စာမွာ ပါလာေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲကို  ဘယ္လိုမွသြင္းလို႔မရဘူး။ ေဆးရံုဆိုေတာ့ တားျမစ္အစားအစာေလ။ ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူေပါက္ကြဲေရာ။ အစ္ကို မသိပါဘူး။ ညီေလးေျပာျပမွ။ ေထာင္ဝင္စာ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အစ္ကိုကုတင္မွာ ညီေလးလာထိုင္ၿပီး “အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မွားၿပီ၊ ေဖာင္းၿပီ အစ္ကို ေတာင္း ပန္ပါတယ္” လိုYေျပာၿပီး သူ႕ညာလက္နဲ႔ သူ႕ပါးကို သူ႕ဘာသာသူ ဗ်မ္းဆို ရိုက္လိုက္တာ သူ႕မ်က္မွန္ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္။

ျပန္ေကာက္ေပးၿပီး “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေဒါသေတြ ထြက္ေနရတာလဲကြာ” “အစ္ကို မသိဘူး၊ မွားၿပီအစ္ကို။ အစ္ကိုရာ အျခားအက်ဥ္းသား ေတြပါ ခံရေတာ့မယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အစ္ကို” “မလိုပါဘူးကြာ အမွန္ငါးဆယ္၊ အမွားငါးဆယ္မွ ပုထုဇဥ္ လူစစ္စစ္ကြ မွားပါေစ” သူေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ေနာက္အပါတ္ ေထာင္ဝင္စာမွာ ဒူးရင္းသီးတင္မက အစ္ကို အူမႀကီးေရာင္လို႔ ဆန္ျပဳတ္နဲ႕ေရာေသာက္ရတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ႏြားႏို႕ပါ မရေတာ့။ အျခားအက်ဥ္းသားေတြပါ ေစ်းဝယ္ ေစ်းမွာ လမ္းေၾကာင္းေတြ ပိတ္ကုန္တာေပါ့။ ညီေလး စီနီယာ မ်ဳိးဟာ အမွားကို အျမန္ဝန္ခံတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပါ။

ေန႔လည္ပိုင္းေတြဆို ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲေလးမ်ဳိး တိုးတိုးတိတ္ အၿမဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ဧည့္သည္အျဖစ္ကေတာ့ ေဆး႐ံုလာရင္း ပါတတ္တာ ကေတာ့ ဦးႏိုင္းနိုင္း၊ မံုရြာေအာင္ရွင္နဲ႔ မိုက္တီးပါပဲ။ အဲဒီမွာ က႑စံုက ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသူက စီနီယာမ်ဳိးေပါ့။ သမိုင္းေၾကာင္း ေျပာသူက ျမတ္စံ။ တစ္ရက္မွာ သူ႔ကို အျပင္ကေဆးရံု၊ နတ္ေမာက္လမ္းက မ်က္စိေဆးရံုက အထူးကုနဲ႔ျပဖို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ အစ္ကိုတုိ႔ အဖြဲ႕ေသာကဖုိ႔ေမာ္ဒန္က လက္ဖက္ရည္ေတြ ဝယ္လာေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ ေဆးစစ္တာဆိုေတာ့ ေမးလည္း မေမးရက္ၾကဘူး။ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ပထမဆံုး သူရေအာင္သြင္းၿပီး ေသာက္ၾကရတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုေတာ့ ေက်နပ္ၾကတာ ေပါ့။ ညဦးပိုင္းေရာက္ေတာ့ အစ္ကို႕ကုတင္ ညီေလးေရာက္လာတာဘဲ။ “အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းမစားဘဲလည္း ေနနိုင္တယ္၊ အရက္ မေသာက္ဘဲလည္း ေနႏိုင္တယ္၊ စာမဖတ္ဘဲ မေနနိုင္ဘူး” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညီေလး” “ဆရာဝန္ေတြက အဂၤလိပ္လိုေျပာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားတယ္။ က်န္တဲ့တဖက္ကို ကူးေနၿပီ ကုသလို႕ မလြယ္ဘူး။ တစ္လံုးလည္း ကန္းၿပီ၊ ေနာက္တလံုးလည္း ကန္းၿပီး စာမဖတ္နိုင္ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေသပစ္လိုက္ေတာ့မယ္ အစ္ကိုရာ” ။ ညီေလးေရ လူနာအခြင့္အေရး နားမလည္တဲ့ ေဆးရံုက ဆရာဝန္ေတြကို အစ္ကုိ တစ္ညလံုး စိတ္နဲ႔ဆဲေနမိတယ္။ ညီေလးကို ေျဖစရာစကား မရိွခဲ့ပါ။

တစ္ည ေထာင္ေျပာင္းၾကေတာ့ ရထားတစီးထဲ စီနီယာမ်ဳိး၊ ကိုဝင္းေမာ္ (ေရႊသံစဥ္)၊ ေအာင္သူ၊ ျမတ္စံ၊ စုစုေႏြး၊ ေအာင္ႀကီး၊ ေက်ာ္စိုး၊ ေအာင္ေဇာ္ဦးနဲ႔ ေပါင္း (၃၂) ေယာက္ထင္တယ္။ ေျခက်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ “အစ္ကို ဘာလုပ္မွာလည္း ၊ အစ္ကို႕လမ္းေၾကာင္းေလ” တဲ့။ ပါေဖာမန္႔လုပ္မယ္၊ ဘယ္သူ႕မွမေျပာနဲ႔။ ျမတ္စံပါ မေျပာနဲ႔” ဆိုၿပီး ပါေဖာမန္႔ စလုပ္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမွာ ရထားလည္း အၾကာႀကီးရပ္၊ ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြနဲ႕ေတြ႕၊ ထမင္းလည္းစားရ၊ ညီေလးအိတ္ကပ္ထဲလည္း ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္းေလာက္ထည့္နိုင္တယ္။ ျမတ္စံက ဆံုးမတယ္။ “အစ္ကို ေထာင္က်တာ ပင္လယ္ထဲ ေရနစ္သလိုဘဲ ကူးဖို႔မလိုဘူး။ ကိုယ္ေဖာ့တတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္” တဲ့ ။ ညီေလးက “ ေထာင္က လြတ္ရင္ အမေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္းပူပူေလး ေကြၽးအံုးေနာ္ ” တဲ့။ “ အစ္ကိုတုိ႔က ဘယ္ေတာ့လြတ္မွာတံုး” ဆိုေတာ့  “အားလံုး ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္အတြင္း လႊတ္မယ္”။ မင္းစကားက သိပ္မွန္ခဲ့ေတာ့ အစ္ကိုမေမ့ဘူး ညီေလး။ အစ္ကိုကေတာ့ ပါေဖာမန္႔ အလုပ္ေကာင္းလို႕ ရမည္းသင္းေထာင္မွာ အက်ယ္ပိတ္ ၄၈ ရက္ ပိတ္ခံရျပန္တယ္။ ညီေလးက ျမစ္ႀကီးနားေပါ့။ အေမမႀကိဳက္တဲ့ တကၠ သိုလ္ကို ကိုယ္စီေရႊ႕ၾကရတာ။

အစ္ကိုတုိ႔တေတြ လြတ္လာၾကေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ဂတံုး (ဇာဂနာ) နဲ႔ ညီေလး ဆြဲလာၾကေသးတယ္ေျပာတယ္။ အစ္ကို႔အထင္ေတာ့ ညီေလးေထာင္ေျပာင္းခ်င္လို႔ ပါေဖာမန္႔လုပ္တယ္ထင္တာပဲ။ ညီေလး စာစြယ္စုံဖတ္သူ အႏုပညာရွင္ေတြကို ခ်စ္ၿပီးသားဆိုေတာ့ အတူေန ခဲ့ရေတာ့ သိတယ္ေလ။ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ပြဲမွာ အစ္ကိုတုိ႔ ျပန္ဆံုၾကတယ္ေလ။ တိုက္ပံုအမည္းႀကီးဝတ္ၿပီး ပဲေပးေနတဲ့ ဂ်ဴနီယာမ်ဳိးကို ဝိုင္းၾကပ္ၿပီး ဘာလုပ္မလဲေမးေတာ့ ညီေလးထံုးစံအတိုင္း “အာ႐ံုေနာက္တာၾကာၿပီ အစ္ကိုရာ၊ အျပင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္သြားရေအာင္၊အစ္ကိုစပြန္ဆာလုပ္” ဆိုေတာ့ ျမတ္စံက “ေနာင္ႀကီးရာ အပိုေတြလုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔။ ေထာင္ထဲမွာတုန္းကလည္း အစ္ကိုဘဲ စပြန္ဆာ ကို” ။ ဒါနဲ႔အငယ္ဆံုး ဂ်ဴနီယာမ်ဳိးပါ ပြဲကဆြဲထုတ္ၿပီး ဆရာစံလမ္းက ေရႊပန္းဆိုင္းမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္။ “ အစ္ကို ၄၃၆ ကိုမျပင္ဘဲ ပထမသက္တမ္းမွာ အေျခခံဥပေဒျပင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ၂၀၁၅ ေက်ာ္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္ အစ္ကိုရဲ႕ အဘကြၽဲ ေသ သြားရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့” တဲ့။ သူ႕ဆီက ပထမဆံုး စၾကားဖူးတာဘဲ။ ခုေတာ့လည္း သူေျပာသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

အစ္ကို မနက္ျဖန္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကို ပန္းရဲ႕လမ္းနဲ႔သြားမွာ ပညာေရးကြန္ယက္က ဖိတ္လို႔ဆိုေတာ့ “အစ္ကို သားနဲ႔ေတြ႕ေပးပါ အစ္ ကို၊ ကၽြန္ေတာ့္သားနဲ႔အစ္ကို ေတြ႕ဖို႕လိုလို႔ပါ” ေအးပါလို႔ေျပာေပမယ့္ ေနာက္ေန႔အထိ သူဖုန္းဆက္ၿပီး သတိေပးေနတုန္း။ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းေရာက္ေတာ့ ကိုေဇာ္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သူ႔သားနဲ႔ဆက္သြယ္ေတာ့ သူ႔သားဟာ ကြၽန္ေတာ္ ကဗ်ာရြတ္ေလရာလိုက္ၿပီး ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္သြားေလတယ္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့  “ေက်းဇူးပဲ အစ္ကိုရာ၊ အစ္ကိုေပးခဲ့တဲ့တီရွပ္၊ ကဗ်ာစာအုပ္၊ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္း ကဗ်ာလက္ေရးမူပါရၿပီး သားေပ်ာ္ေန၊ အားတက္ေနတယ္ အစ္ကို။ အဲဒီကဗ်ာ သူရြတ္ျပတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လည္း ေပးအံုး။ မနက္ျဖန္ညေန ထမင္းလာစားရင္း ကဗ်ာယူမယ္” ။ ေနာက္ေန႔ညေန ညီေလး သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆိုင္ကိုလာပါတယ္။ ညီေလးဝမ္းသာေနလို႔ အစ္ကို ေက်နပ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဘဲ အာရံုရရင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး အစ္မလက္ရာ ထမင္းလာလာစား စကားေတြေျပာ စာအုပ္ေတြေပးေပါ့။

ညီေလး ေဆးရံု (၆) ခါ တက္ရတယ္။ သတင္းၾကားတယ္။ အစ္ကို နယ္ေတြမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ညီေလးေျပာတဲ့ ညီေလးလုပ္ခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဝိုင္းရံေရးေတြေပါ့။ ညီေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာေတာင္ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံမွာ ကရင္စာေပဖြံ႕ၿဖိဳးေရးနဲ႔ ဗမာစာေပ အေျခအေနေတြ ေရးသူဖတ္သူ ေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ေနရလို႕ လိုက္မပို႔နိုင္ခဲ့။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္းပန္တာပါ။

အစ္ကိုက ႏိုင္ငံေရးထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူေတြကို ဖုန္းေခၚ အဆက္အသြယ္ မလုပ္တတ္ဘူး။ ဖုန္းေခၚလိုက္လို႔ မကိုင္ပဲ သူတုိ႔ပီေအေတြရဲ႕ SB လို အေမးေတြကို အာရံုေနာက္တယ္။ ဘယ္သံအမတ္နဲ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕နဲ႔ေတြ႕ေနလို႔ မေတြ႕နိုင္ဘူး၊ မေျပာနိုင္ဘူးဆိုတာလည္း မခံစားႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလို အလုပ္ေတြမ်ားျပေနလို႔ တိုင္းျပည္လည္း ေျပာင္းသြားတာမဟုတ္ေတာ့ အထင္မႀကီးဘူး။ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မ ေတြ႔နိုင္ မေျပာႏိုင္ဘဲ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ေတြေျပာၿပီး ဘဝင္ျမင့္ေနတာလည္း တိုင္းျပည္အတြက္ အရာေရာက္ တယ္မထင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အစ္ကိုမဆက္သြယ္ဘူး။ မဆက္သြယ္ရေအာင္လည္း ကိုယ့္ဝမ္းစာနဲ႔ ကိုယ္ေနတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘာေၾကာင့္ ကားစီးေန သလဲ အစ္ကိုသိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာေတာင္ ေဆးလိပ္ ကြမ္း မျဖတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက လူ႕အခြင့္အေရးအႀကီးႀကီးေျပာေနတာလည္း ရြံတယ္။ ဒီေတာ့ မဆက္သြယ္ဘူး။ မဆက္သြယ္တဲ့အထဲ ညီေလးပါပါမိတယ္။ ဒါ အစ္ကို႔ရဲ႕ အမွားပါ။ ညီေလး ဆက္သြယ္ရင္ အစ္ကို အျမဲ အဆင္ သင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမတ္စံတုိ႔၊ ဂ်ဴနီယာမ်ဳိးတိုု႔အသိပါ။
ညီေလးဆံုးေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚမွာ FB ေပၚမွာ ဟိုေရးဒီေရး အစ္ကိုေတြ႕ပါတယ္။ အရက္ေသာက္လို႕။ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး၊ ဒုကၡေပး တယ္။  ဒုကၡေပးတယ္ဆိုတာ သူ႕မွာ မ်ားေနလို႔။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ဒုကၡေတြေတာင္ကယ္မယ္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းၾကမွ ဒုကၡေပးတယ္ဆိုတဲ့ နိုင္ငံ ေရးသမားေတြ ညီေလးစကားဘဲ ငွားေျပာမယ္ “အာရံုေနာက္တယ္ကြာ” ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးသမားထဲ စာအစံုဖတ္တာ ညီေလးပဲ။ ပကတိအတိုင္း စိတ္ကူးယဥ္မပါဘဲ နိုင္ငံေရးကိုသိတာ ညီေလးပဲ။ ညီေလး အစ္ကို႔မွာ ထူးအိမ္သင္ အေတြ႕အၾကံဳ ရိွတယ္” “ရွင္ျခင္းမွာ အဓိပၸါယ္မရိွေတာ့ရင္ အရသာမေတြ႕ေတာ့ရင္ ေသလမ္းကိုေရြးတာေပါ့” ညီေလးဟာ အိမ္ေထာင္ပ်က္တယ္။ မိသားစု ဘဝပ်က္တယ္၊ စီးပြားပ်က္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံေရးကိုပဲ ဖက္တြယ္တယ္၊ စာေပကိုပဲ ဖတ္တယ္။ အစ္ကိုက စာေရးဖို႕တိုက္တြန္းတယ္၊ စာေရးခဲ့တယ္၊ အစ္ကို ေက်နပ္တယ္။ ေထာင္ထြက္တိုင္းေရးတဲ့ စာျဖစ္ရင္ၿပီးေရာ စာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ညီေလးစာက အဆင့္ရိွတယ္။

ညီေလးေျပာလို႕ သိရတာ။“ပန္းခရမ္းျပာအရိပ္ကိုခိုတာ သီခ်င္းေရးတဲ့ ကိုေအာင္ဝင္းေၾကာင့္၊ ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရး ဆရာျဖစ္ ခ်င္ခဲ့တာ၊ မျဖစ္ဘဲ နိုင္ငံေရးထဲ လံုးလံုးေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သားကိုေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္အစ္ကိုရာ” ဆိုတဲ့စကားက အခု ျပန္ၾကား ေယာင္ေနမိတယ္။

ညီေလးေရ အစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာပါ့မယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေကာင္းကင္ယံမွာ လွမ်ဳိးေနာင္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ၾကယ္တစင္း ရိွတယ္။ ဘယ္သူေပးေပး မေပးေပး ကဗ်ာဆရာေစာေဝ ေပးပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္စင္လွမ်ဳိးေနာင္။ “မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးကန္းၿပီး စာဖတ္လို႕မရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသပစ္လိုက္ေတာ့မယ္ အစ္ကို”။ ရွင္ျခင္းမွာ အရသာမရိွေတာ့လို႕ ေသျခင္းကိုဘဲ ေရြးခဲ့ တဲ့ ညီေလးေရ …သြားႏွင့္ေတာ့။ ရွင္ျခင္းမွာ အရသာမေတြ႕ေတာ့ရင္ အစ္ကိုလိုက္လာခဲ့မယ္။

မ်ားစြာျဖင့္
ေစာေဝ
၄-၁၂-၂၀၁၄