(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၄
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ သူ နန္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို Panorama တြင္ ၀င္ေခၚၿပီး ဘုရင့္ေနာင္ နန္း အစ္ကို၀မ္းကြဲအိမ္တြင္ ဓာတ္ဆီ၀င္ထည့္ကာ ဘုရင့္ေနာင္ အေက်ာ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္တြင္ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါး ၀င္စားၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္ တံတားကို ေက်ာ္၍ ပုသိမ္ဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး နန္း တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ သူ စကားေျပာလာခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ တိမ္ေတြ ထူေနသည္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္း တံတားၾကီးေပၚ သူတို႔ ကားေလး ျဖတ္ေတာ့ နန္းက ဟိုးေအာက္က ေလွကေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနတာ သူ ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွ ေတြ႔သည္။ သူတို႔ ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္တနာရီ ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သိပ္မဆာေသးေသာေၾကာင့္ ဘုရားအရင္ ဖူးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ပုသိမ္ ေ႐ႊမုေ႒ာ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ သူ နန္းတို႔ ညီအစ္မကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးသည္။ ၾကားရက္မို႔ ထင္သည္။ ေစတီရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ သူတို႔လို အာဂႏၱဳမ်ားမွ လြဲ၍ လူသူ ကင္း႐ွင္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေရၾကည္ဦး ဘုရား ဟုလဲ ေခၚသည့္ ဟိုယခင္က ဘုရားကို ငံုၿပီး တည္ထားေသာ ေလးကြ်န္းမာန္ေအာင္ ေဖာင္ေတာ္ဦး ေစတီ ဆီ ထပ္သြားၾကသည္။ ေလးကြ်န္းမာန္ေအာင္ မွာ ရႈခင္းေကာင္းေသာေၾကာင့္ သူ နန္းတို႔ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ကို မိုးေပါက္ကေလး ေတြကို တခါတခါ သယ္သယ္ လာေနသည့္ စိမ္းစိမ္းစိုစို ေလညင္းေတြၾကား ဓာတ္ပံုေတြ ထပ္မံ႐ိုက္ေပးသည္။ ျပီးေတာ့ သူ ဘုရားပစၥယံ သို႔ တက္ၿပီး ဟိုး ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီး ထဲတြင္ အထီးက်န္ စံပယ္ေနေသာ အရင္က ေစတီေတာ္ အေဟာင္းကို သံတိုင္ေတြ ၾကားထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ ခဏေနေတာ့ သူ ေအာက္ ျပန္ဆင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ နဂါး႐ံုဘုရား ႐ွိရာဆီ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
နဂါးရံု ဘုရားရွိ ေရႊ၀ါ ငါးၾကင္းေလးေတြ ရွိရာ ကန္ကေလးကို ေရာက္ေတာ့ နန္း အစ္မ ႏွင့္ နန္း ငါးစာေရာင္းေသာ ေနရာမွ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ႏွင့္ တူသည့္ ငါးစာကေလး ေတြကို ကန္ေတာ့ႏွင့္ ထည့္ထားေသာ ငါးစာခြက္ ကေလးေတြ ၀ယ္ ၍ ငါးေလးေတြကို အစာေကြ်းၾကသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နက္ျပာေရာင္ ကေလး၀တ္ထားေသာ ျဖစ္ျမဲထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ အျပံဳးကေလးေတြ စိမ့္အိုင္ေနသည့္ နန္း ႏွင့္ ကန္ထဲတြင္ အစာလုရင္း လူးလာကူးခတ္ ေနေသာ ေ႐ႊ၀ါငါးၾကင္းကေလး ေတြကို သူ တလွည့္စီ ေငးေနတုန္း သူ႔ထက္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ခန္႔ ၾကီးပံုရေသာ နန္း အစ္မက သူ႔ကို
“ေ၀မိုး၊ ေကြ်းဦးမလား”
ဟု ေမးေတာ့ သူ အေတြးလြန္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို တခုခု စားဖို႔ ေျပာသလား မွတ္ကာ
“သံုးေဆာင္ အစ္မ သံုးေဆာင္၊ ကြ်န္ေတာ္ မဆာေသးဘူး”
ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ နန္း တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီက တခစ္ခစ္ ရယ္သံၾကားမွ သူ မွားသြားမွန္း သူ သတိရသည္။ ငါးကေလး ေတြကို အစာေကြ်းၿပီးေတာ့ သူတို႔ ခခႀကီး ဆိုင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။
“ေ၀မိုး မ႐ွင္းရဘူးေနာ္၊ ႐ွင္းရင္ မစားေတာ့ဘူး”
ဟု သူ႔အေၾကာင္း နန္းဆီက တဆင့္ တိတိက်က် သိေနၿပီျဖစ္သည့္ နန္းအစ္မက သူ႔ကို ခပ္သြက္သြက္ ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ႐ွင္းဖို႔ စိတ္ကူးထားၿပီးသည့္ သူ႔ စိတ္ကူး ပ်က္သြားသည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုး သိပ္မစားႏိုင္ၾက။ စားေနတာကို လက္စသတ္လိုက္ ၿပီးေတာ့ ေန႔လယ္ႏွစ္နာရီ ခြဲေနခဲ့ၿပီ။ သူ နန္း တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို သြားရန္ က်န္ေနေသးသည့္ ဘုရားမ်ားဆီ ထပ္မံပို႔သည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ လမ္းေမးၿပီး သူတို႔ ျပဳျပင္ျခင္း ကင္းမဲ့ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဘုရားတဆူ အပါအ၀င္ ေနာက္ ဘုရားသံုးေလးဆူ ေရာက္သြားၾကသည္။ ဘုရားေတြ အားလံုးစံုေတာ့ ညေနသံုးနာရီခြဲ ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားတဆူ အ၀င္၀တြင္ သူ ညဘက္ကန္မည့္ ေဘာလံုးပြဲေစ်းေတြ ရန္ကုန္ကို လွမ္းေမးရင္း ဘုရားထဲမွ ျပန္ထြက္လာေသာ နန္းတို႔ ႏွင့္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။
ျပန္လာသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ မိုးတဖြဲဖြဲ က်ေနသည္။ မိုးစက္ကေလး ေတြကို ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လို႔ ရေသာ အရြယ္မွာပဲ ရွိေနေသးသည့္ နန္း ကေတာ့ ကားမွန္ကို တ၀က္ဖြင့္ျပီး ဘာကိုမွ သံသယ ရွိပံုမရဘဲ မိုးစက္ကေလး ေတြကို လက္ဖ၀ါး ကေလး ႏွင့္ ခံခံၾကည့္ေနတာ သူ တခါ တခါ ေနာက္ဘက္ စကား လွည့္ေျပာေတာ့ ေတြ႔သည္။ သူ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္ ႐ွိ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ သေကၤတေတြႏွင့္ မိုးစက္ ေသးေသးကေလးေတြ ေအာက္က လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္း ေတြကို တခ်က္တခ်က္ ေငးရင္း ကားကို ဂ႐ုစိုက္ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ႐ွစ္နာရီ ထိုးေနၿပီျဖစ္သည္။ နန္း ကေတာ့ မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေလရာရာ မွာ ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။ သူ တေန႔လံုး ေလွ်ာက္သြားခဲ့ရေသာေၾကာင့္ မသိမသာ ကေလး ႏြမ္းေနဟန္ရွိသည့္ နန္းကို တခ်က္ လွမ္းေငးရင္း ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရန္ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္မွာေတာ့ သူ နန္း တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို နန္း သြားခ်င္သည့္ ရန္ကုန္ထဲက ေနရာေတြ ႏွင့္ သူကုိယ္တိုင္ ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့မွန္း မမွတ္မိေတာ့သည့္ ဘုရားေတြ ကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ နန္း မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ ေကြ်းေမြးရန္ စီစဥ္ထားသည့္ေန႔ သို႔ ေရာက္လာသည္။
ထိုေန႔မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ သူတို႔ ထြက္လာေတာ့ တမနက္လံုး ရြာမည္ ထင္ထားခဲ့သည့္ မိုးက မ႐ြာေသာ္လည္း မႈိင္းမႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ျဖစ္ေနသည္။ မိဘမဲ့ေဂဟာ ေရာက္ေတာ့ သီလ႐ွင္ ဆရာႀကီးက သူတို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ နန္းတို႔ ညီအစ္မ ႏွင့္ သူ ကေလးေလးေတြ စာသင္ေနသည့္ စာသင္ခန္းေတြေ႐ွ႕ ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းေပၚ တက္ခဲ့သည္။ သူတို႔ ထမင္းစားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေသာ္လည္း ဆရာႀကီးက သူတို႔ သံုးေယာက္ကို ထမင္း အရင္ေကြ်းရန္ စီစဥ္ထားသည္။
သူတို႔ စားၿပီး ခဏေနေတာ့ သီလ႐ွင္ ႏွစ္ပါး ႏွင့္ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းေပၚ တက္လာသည္။ သူကေတာ့ နန္းဆီက ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာေလးႏွင့္ နန္း အတြက္ ဓာတ္ပံုေတြ မွတ္တမ္း တင္ေပးေနမိသည္။ နန္း မိဘႏွစ္ပါး အမည္မ်ား ႏွင့္ နန္းအမည္က ေက်ာက္သင္ပုန္း တခ်ပ္ေပၚ တြင္ ထင္ထင္လင္းလင္း ေရးထိုးထားသည္။ ကေလးေတြ နန္း တို႔ မိသားစုအတြက္ ဆုေတာင္းၿပီး ေတာ့ ထမင္းစားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ နန္း က ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာ ကတံုးေလး တေယာက္ကို ဖက္၍ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သည္။ အားလံုးၿပီးၾကေတာ့ သူတို႔ ဆရာႀကီး ကို ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုၿပီး လက္ကေလးေတြ ျပျပီး က်န္ေနခဲ့ၾကေသာ ကေလးေတြကို ေနာက္မွာ ခ်န္ထားကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုညတြင္ေတာ့ နန္း တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ သူ သိမ္ႀကီးေစ်း ေအာက္ထပ္႐ွိ Wonder စားေသာက္ဆိုင္ တြင္ ထမင္းစားၾကသည္။ မက္ေဒၚနယ္၏ သေကၤတ M ကို နန္း အဆိုအရ ေျပာင္းျပန္႐ိုက္ထားေသာ ၀မ္းဒါး ၏ အထိမ္းအမွတ္ W ကို ၾကည့္ရင္း နန္း က အျပံဳးကေလးေတြ ေ၀့ခိုေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလး ႏွင့္ သေဘာက်ေနသည္။ မက္ေဒၚနယ္ ႏွင့္ စၾက၀ဠာ တခု စာ မက ေ၀းေနသည့္ အရပ္တြင္ ေနထိုင္သူ သူကေတာ့ ၾကည့္ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္ေတြ ဖတ္ဖူးေသာ စာနယ္ဇင္း ေတြထဲက မက္ေဒၚနယ္ တံဆိပ္ကို ျပန္စဥ္းစားေသာ္လည္း ေခါင္းထဲ ဘာမွမေပၚဘဲ နန္း ေျပာသမွ် အင္းလိုက္ေနမိသည္။ ထမင္းစားၾက ၿပီးေတာ့ နန္း တို႔ ဘာမွမေျပာခင္ သူ ေကာင္တာသို႔ ပိုက္ဆံသြား႐ွင္း လိုက္သည္။ နန္း အစ္မ ျဖစ္သူကေတာ့ သူ႔ကို
“ေျပာထားတဲ့ၾကားကဟယ္၊ ေ၀မိုး က လုပ္ျပန္ၿပီ”
ဟု ရာႏႈန္းျပည့္ အားနာသံျဖင့္ သူ႔ကို ေျပာသည္။ ဆိုင္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ နန္းက ဂဏန္းေပါင္း စားခ်င္သည္ ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ၁၉ လမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉လမ္း ထဲက ”၀င္း” တြင္ ဂဏန္းေပါင္း မွာထားရင္း နန္း တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ၁၉လမ္းထိပ္ မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚတြင္ ေစ်းေလွ်ာက္ၾကည့္ရန္ ထြက္သြားသည္။ သူ ကေတာ့ ဂဏန္းေပါင္းကို ေစာင့္ရင္း က်န္ေနခဲ့သည္။ နန္း တို႔ ညီအစ္မျပန္လာေတာ့ သူ႔ လက္ထဲ ဂဏန္းေပါင္း ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ နန္း အစ္မကို ေယာက္လမ္းတြင္ ၀င္ပို႔ျပီး နန္း ကို ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ပို႔ေတာ့ ကားေပၚမွ အဆင္းတြင္ နန္း က သူ႔ကို
“ကိုေ၀မိုး ခုနက က်တဲ့ ညစာဖိုးေတာ့ ျပန္ယူပါေနာ္ ”
ဟု အျပံဳး စိုစိုစြတ္စြတ္ ကေလးႏွင့္ ေျပာရင္း သူ မတားလိုက္ႏိုင္ခင္ တြင္ပင္ ဂီယာေဘာက္စ္ ေနာက္႐ွိ ကက္ဆက္ေခြေတြ ထည့္ထားသည့္ အံေလးထဲ ေထာင္တန္ အလိပ္ကေလး ကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။ သည္တခါေတာ့ သူ ျပန္လည္ လက္ခံလိုက္ရသည္။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေလာက္ေနေတာ့ နန္း ျပန္ရန္ ရက္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေသာေၾကာင့္ သူ နန္း အတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ တခုခု ေပးရန္ သတိရသည္။ အရာရာ ၾကည္လင္၀င္းပ ေနေသာ နန္း အတြက္ ဘာေပးရမလဲ သူ စဥ္းစားမရသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး သည္ရက္ေတြတြင္ စကားေျပာၾကရင္း သူ သိထားသည့္ နန္း အရမ္းခ်စ္သည္ ဆိုေသာ Hello Kitty အ႐ုပ္ကေလး ၀ယ္ေပးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ သိမ္ျဖဴ ေထာင့္နားေလာက္႐ွိ အမွတ္တရ ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္တြင္ သူ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လင္းရန္ sensor ထည့္ထား ေသာ ကစ္တီ႐ုပ္ေလး တ႐ုပ္ ၀င္၀ယ္လိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြ အရုပ္ခ်စ္တတ္မွန္း သူ စဥ္းစားရင္း နန္း ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ နန္း က ဟိုတယ္မွာပဲ အစ္မ ျဖစ္သူ ႏွင့္ အတူ ႐ွိေနသည္။ ခဏေနေတာ့ သူတို႔ ပန္းဆိုးတန္း က ေ႐ႊခရားႀကီးတြင္ လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ၾကသည္။ ေသာက္ၿပီးအျပန္ ကားေပၚမွာပဲ သူ နန္းကို အ႐ုပ္ကေလး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ အျပည့္အ၀ ေက်နပ္ျခင္းေတြ တသြင္သြင္ စီး၀င္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလး ႏွင့္ နန္းက အျပံဳး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ၀တ္ထားေသာ ဆင္မယဥ္သာ ႏႈတ္ခမ္းကေလး ႏွင့္ Thank you ဟုဆိုကာ အရုပ္ကေလးကို လွမ္းယူသည္။
ေနာက္တရက္ မနက္ခင္းမွာ နန္း က သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ တေနရာရာတြင္ သူ အပါအ၀င္ ညစာစားခ်င္၍ စီစဥ္ေပးရန္ ေျပာသည္။ သူ နန္း တို႔အတြက္ေကာ သူ႔အတြက္ပါ အဆင္ေျပႏိုင္မည့္ ေနရာ သံုးေလးေနရာ စဥ္းစားအၿပီး ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ အင္တာေန႐ွင္နယ္ ဟိုတယ္ထဲ႐ွိ million coin တြင္ ညစာစားရန္ နန္း ကို အၾကံေပးလိုက္သည္။ နန္း ကေတာ့
“ကိုေ၀မိုး မ႐ွင္းရဘူးေနာ္၊လံုး၀ မရွင္းရဘူးေနာ္”
ဟု သံုးေလးငါးခါ သူ႔ကို စိတ္မခ်ဟန္ျဖင့္ တဖြဖြ မွာေနသည္။ သူ သေဘာတက် ရယ္ေမာရင္း နန္း ႏွင့္ သေဘာထား ကြဲလြဲလိုျခင္း မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္
“အင္းပါ နန္း ရဲ႕”
ဟုပဲ နန္း ကို ျပန္ေျပာမိသည္။ ထိုေန႔က နန္း ႏွင့္ သူ ႐ွိေနသည့္ တခ်ိန္လံုး လိုလို ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတတ္သည့္ သူ႔ကို နန္းက ၾကည့္ရင္း သူ တရက္ ေဆးလိပ္ ဘယ္ႏွစ္လိပ္ေသာက္လဲ ဟု ေမးသည္။ သူက တဘူးေလာက္ေတာ့ ႐ွိမလားပဲ ဟု ျပန္ေျပာေတာ့ နန္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။ သူကေတာ့ စိတ္ကို စြဲလမ္းေစတတ္ေသာ ေဆးလိပ္ေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္း နန္း ကေကာ စိတ္ကို စြဲလမ္းေစတတ္ေသာ စာရင္းထဲ ပါေနသလား အျပံဳး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ကေလးေတြ မၾကာမၾကာ တသိမ့္သိမ့္ စီးဆင္းေနတတ္ေသာ နန္း မ်က္ႏွာ ႏုႏုငယ္ငယ္ ကေလးကို ၾကည့္ရင္း ေတြးေနမိျပန္သည္။ အဲဒီ အေတြးေတြႏွင့္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ကပ္ျငိရင္း ထိုညက နန္း အပါအ၀င္ နန္း သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မကေလး ေလးငါးေယာက္ ႏွင့္ သူ ညစာစားမိေတာ့ နန္း ျပန္ရန္ ရက္ေတြ ကပ္လာၿပီျဖစ္တာ ေတြးမိသည္။ သူ ထမင္းစားၿပီး နန္း တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာႏိုင္ရန္ million coin အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ မိုး ေပၚမွာ လမင္းႀကီးက ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သာ ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ နန္း ျပန္ရန္ ငါးရက္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ေ၀းေ၀းလံလံ မသြားျဖစ္ေတာ့။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ နန္း သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ သူ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ စြယ္ေတာ္ေစတီ ကို တရက္ေရာက္ေတာ့ လူတေယာက္က သူ႔ကားေပၚမွ “တျပည္သူ မေရႊထား” ပံု ေပါက္ေနျပီ ျဖစ္သည့္ နန္းကို ၾကည့္၍ ႏိုင္ငံျခားသားလား ဟု ပိုက္ဆံေကာက္ရန္ လာေမးသည္။ နန္း က သြက္သြက္လက္လက္ ျမန္မာလို ျပန္ေျဖလိုက္မွ ထိုသူ ျပန္ထြက္သြားသည္။ နန္း တို႔ ပုဂံေရာက္စဥ္ ကလည္း နန္း ကို ဂ်ပန္တိုးရစ္စ္ဟု အထင္မွားကာ ကေလးေတြ ပစၥည္းေရာင္းရန္ ေျပးလာၾကေၾကာင္း နန္းက ရယ္သံတ၀က္ျဖင့္ ဘယ္သူကမွ အထင္မွား ေလာက္စရာ မရွိေအာင္ ျမန္မာ ပီသေနသည့္ အကၤ် ီမွာ ေခြ်းေတြ အျမဲ ရႊဲေနတတ္ေသာ သူ႔ ကို ႐ွင္းျပသည္။ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္၍ မရႏိုင္ေအာင္ ကြာျခားကြဲျပားေနေသာ ေဟမိုဂလိုဘင္ အျပည့္ လင္းလက္ နန္း ဘ၀ ေတာက္ပ အစိတ္အပိုင္း ေတြႏွင့္ မနက္ျဖန္ မီး လာ မလာ ပင္ ေသခ်ာေအာင္ မေျပာႏိုင္ေသးေသာ သူ႔ ဘ၀ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိသည့္ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး ေလးေလးလံလံ ကိုယ္ခံအား တခ်ိဳ႕တ၀က္ က်ဆင္းေနသည့္ ျပည္တြင္းျဖစ္ အစိတ္အပိုင္းေတြ အေၾကာင္း သူ ေတြးရင္း ေနာက္တေန႔ မနက္ သူ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္း ထဲ႐ွိ မီးဖိုမွ မီးစက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ညံေနသည့္ စိတ္တုိင္းက် တြင္ ဂ်ာနယ္မွ ေဘာပြဲ သတင္းေတြ ဖတ္ေနတုန္း နန္း ဆီက ဖုန္း၀င္လာသည္။ တိုင္းရင္းသားေက်း႐ြာ သို႔ သြားလိုေသာေၾကာင့္ သူ အားမအား လွမ္းေမး တာျဖစ္ေၾကာင္း နန္း ဆီက သိရေတာ့ အခုထက္ထိ သူ႔ကို အားနာေနေသးသည့္ နန္း ဆီ သူ အိမ္ျပန္ ကားယူ၍ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကားေပၚေရာက္မွ နန္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက နန္း က တကၠစီႏွင့္ သြားမည္ေျပာေၾကာင္း၊ ေက်း႐ြာထဲတြင္ တကၠစီ ေပးမ၀င္သျဖင့္ ကိုယ့္ကားနဲ႔ကိုယ္ သြားမွ အဆင္ေျပမွာ ေျပာရေၾကာင္းေတြ သူ႔ ကို ႐ွင္းျပေနသည္။ သူ ၀တ္ေၾကတမ္းေၾက အေရးမၾကီးေသာ နန္း သူငယ္ခ်င္း ၏ စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း အေရးၾကီးေသာ နန္း မ်က္ႏွာကေလးကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲက ရံဖန္ရံခါ ေငးကာ ဗႏၶဳလ တံတားကို ျဖတ္ၿပီး ကားေမာင္းလာခဲ့သည္။ သူတို႔ ကားကေလး တိုင္းရင္းသား ေက်း႐ြာေရာက္ေတာ့ လမ္းနံေဘး ကြင္းၾကီး ထဲမွာ ဖြင့္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလး တဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ အရင္ ေသာက္ၾကသည္။ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ပိုက္ဆံလာယူေသာ အစ္မၾကီးကို
“ဒီက ယူပါ အစ္မ၊ ကေလး ေတြဆီက မယူပါနဲ႔ဗ်ာ”
ဟု သူ လူၾကီးတေယာက္လို ေျပာေတာ့ သူ႔ထက္ ေလးႏွစ္သာသာ လူ႔ေလာက အေၾကာင္း ရိပ္မိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေနာက္က်ေသာ နန္း ႏွင့္ နန္း သူငယ္ခ်င္း မေရွာင္မလႊဲသာ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ သေဘာက်ေနသည္။ ရယ္သံကေလးေတြ ထံုေနေအာင္ ဆြတ္ထားေသာ နန္း အျပံဳးကေလး ေတြမွာ သိပ္သည္းဆ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ သူ စဥ္းစားရင္း နန္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ရပ္ထားေသာ ကားဆီ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ တိုင္းရင္းသား ေက်းရြာထဲတြင္ တလမ္း၀င္တလမ္းထြက္ ကားေမာင္းလာရင္း ႐ႈခင္းေကာင္းေသာ ေနရာေတြမွာ ကားရပ္ ၍ နန္း ကို လူၾကီးဆန္စြာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးသည္။ ဒီေရေတာ ႐ွိရာေရာက္ေတာ့ သူ ရႊံ႕စပ္စပ္ေပၚ ေျပးေနေသာ ဂဏန္းကေလး တေကာင္ကို သစ္သား တံတားကေလး ေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္၍ လိုလိုလားလား ၾကည့္ေနေသာ နန္း ကို ပမာဏေတြ တေန႔တျခား က်ဆင္းလာေနေသာ ဒီေရေတာေတြ အေၾကာင္း သူသိသမွ် ရွင္းျပရင္း နန္း ဆံပင္ခြဲေၾကာင္း ကေလး ၾကားက ဦးေရျပား စိမ္းစိမ္း ကေလးကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ေနမိသည္။ ရိုးရာအိမ္ကေလး ေတြႏွင့္ အတိျပီးေသာ လမ္းကေလးကို ျဖတ္သန္းရင္း မြန္႐ိုးရာ အိမ္ကေလး တအိမ္ အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ ၀ရံတာဘက္တြင္ သူ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ အကၤ်ီလက္ရွည္ ကေလး ၀တ္ထားေသာ အျပံဳးကေလးေတြ ကို တကူးတက ၀တ္ခိုင္းစရာ မလိုသည့္ နန္းကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးသည္။ နန္း ေနာက္ဘက္ လမ္းတဖက္ျခမ္း သင္ျဖဴးခင္းထားသလို ျဖစ္ေနေသာ ေရကန္ႀကီး ႐ွိရာက လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေလွ်ာက္လာေသာ ေလညင္း ႏုႏုနယ္နယ္ ကေလးေတြက အထူးတလည္ ျပဳျပင္စီရင္ မထားေသာ နန္း ဆံႏြယ္ သြယ္သြယ္လ်လ် ကေလးေတြ ၾကားတြင္ သေဘာထား ကြဲလြဲျခင္း မရွိဘဲ သာသာယာယာ လြင့္၀ဲေနၾကသည္။
ထိုည ညစာ ကို သူ နန္းတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆရာစံ လမ္းထဲရွိ မီးလံုး၀ါ၀ါ ကေလးေတြ ထြန္းထားေသာ အေနာက္တိုင္း ဆန္ဆန္ ဆိုင္ကေလး တဆိုင္မွာ စားသည္။ နန္း က သူ႔ထက္ အရင္ဦးေအာင္ သူ႔ပန္းကန္ထဲ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးေတာ့ နားမလည္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္လို႔ မရေတာ့ေသာ စိတ္ေတြႏွင့္
“ေက်းဇူး”
ဟု သူ ေျပာလိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ သူ နန္း ထက္ အရင္ဦးေအာင္ ပိုက္ဆံ ရွင္းေပးလိုက္ၿပီး နန္း တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ဆိုင္ကေလး ထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ နန္း အစ္မ ကို ေယာက္လမ္း ျပန္ပို႔အျပီး ထိုေန႔ည နန္း ႏွင့္ သူ စာအုပ္ဆိုင္ ထပ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်င္းဂ်က္ကက္ ကေေလး ေအာက္က ‘I Love L.A’ ဟု စာတန္း ေရးထိုးထားေသာ အညိဳေရာင္ တီရွပ္ကေလး ၀တ္ထားေသာ နန္း က ဇူလိုင္လထုတ္ ေ႐ႊအျမဳေတကို တခုတ္တရ ေမးသည္။ စာအုပ္က မထြက္ေသးေသာေၾကာင့္ နန္း အျခားစာအုပ္ပဲ ငွားလိုက္ရသည္။ နန္း ျပန္ဖို႔ ႏွစ္ရက္ပဲ လိုေတာ့ေၾကာင္း သူ ေတြးလိုက္မိရင္း ပန္းဆိုးတန္း ႐ွိ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးမ်ားတြင္ ေနာက္ေန႔ သြားေမးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ေနာက္တရက္ ပန္းဆိုးတန္း ေရာက္ေတာ့ ေရႊအျမဳေတ က မထြက္ေသး။ ေနာက္တရက္ ထပ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ မထြက္ေသးေၾကာင္း စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ထံမွ သူ သိရသည္။ တလက္စတည္း နန္း ကို ေအေဂ်ခရိုနင္း ၏ ၀တၳဳ ကို ထင္လင္း ဘာသာျပန္သည့္ “အဆိပ္” လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္ေသာေၾကာင့္ “အေမ့အိမ္” ထဲ ၀င္ေမးေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သူ ႏွင့္ သိေနသည့္ စကတ္ထမီ အျပာေရာင္ေလး ၀တ္ထားသည့္ အေရာင္း၀န္ထမ္း ေကာင္မေလးက
“အဆိပ္ ေတာ့ မရွိဘူး၊ ငါးဆယ္ပဲ ရွိတယ္”
ဟု ေနာက္ေနသည္။ “အဆိပ္” ကို သူ႔ အေပါင္းအသင္း စာအုပ္ေဟာင္း ေရာင္းသူေတြထံမွ အပါအ၀င္ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႔ဘဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရျပီး မနက္ျဖန္ နန္း ျပန္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ေ႐ႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း အေဟာင္းတေစာင္ကို ေကာက္လွန္ၿပီး စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၃၇လမ္း အထက္လမ္း႐ွိ ဇဗၺဴတလူ စာေပ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ အိမ္႐ွိရာ သူ ျပန္လာရင္း အထက္လမ္းဘက္ စာအုပ္တိုက္႐ွိရာ သြားလိုက္သည္။ စာအုပ္တိုက္က မနက္ျဖန္မနက္ မဂၢဇင္း ထြက္မည္ဟု သူ႔ကို ေျပာသည္။
ထုိညေနက နန္း လဲ ျပန္ရန္ ပစၥည္းမ်ား ထုပ္ပိုးရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့သည္။ သူ ကေတာ့ ေယာက္လမ္း႐ွိ နန္း အစ္မ၀မ္းကြဲေတာ္သူ အိမ္ ႏွင့္ Panorama လူးလာေခါက္တံု႔ေနေသာ နန္း ကို လိုက္ပို႔ရင္း တေနကုန္ခဲ့သည္။ ညေနေလးနာရီ ေလာက္မွ နန္း က ေကာက္ကာငင္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း သြားမည္ ဟု ေျပာသည္။ ကားေတြ လူေတြ ႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲ နန္း အသိဆိုင္သို႔ ၀င္သြားေသာ နန္း ကို သူေစာင့္ရင္း ျမင္ေနရေသာ မုန္႔စိမ္းေပါင္းသည္ ဆီက ျမန္မာမုန္႔ေတြကို သူ႔ထက္ပင္ အေလးအနက္ ထားပံုရေသးသည့္ နန္း အတြက္ မုန္႔စိမ္းေပါင္း ၀ယ္လိုက္သည္။
နန္း ႏွင့္ နန္း သူငယ္ခ်င္း ျပန္ထြက္လာေတာ့ ညေန ငါးနာရီ ထိုးေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သူ ကားေပၚတြင္
“မုန္႔စိမ္းေပါင္း စားပါဦးလား”
ဟု နန္းကို ေျပာေျပာေပးေပး လက္ထဲက အုန္းဆံႏိုင္းခ်င္း မုန္႔စိမ္းေပါင္း ထုပ္ကို နန္း ကို ေပးလိုက္ေတာ့ နန္း ဆီက ႊ့ေညု ပသက ဆိုေသာ အသံေလး ထြက္လာသည္။ တဆက္တည္း မုန္႔စိမ္းေပါင္း ထုပ္ကို လွမ္းယူေသာ နန္း လက္ဖ်ားကေလး ႏွင့္ သူ မေတာ္တဆ ေတြ႔ထိမိေတာ့ ဖႆ ေတြ ေ၀ဒ နာ ေတြ ကတဆင့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရစ္ခ်္တာစေကး ဘယ္ေလာက္မွန္း သူ မသိသည့္ လႈပ္ခတ္မႈ ေတြ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ နန္း က သူ႔ဆီက မုန္႔စိမ္းေပါင္း ကို ယူကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ စားသည္။ ထို႔ေနာက္ နန္း က သူ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ေတြ႔ခဲ့ေသာ အ႐ုပ္ေလး တ႐ုပ္ ရန္ကင္းစင္တာတြင္ ၀ယ္ခ်င္သည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ သူ ရန္ကင္းဘက္သို႔ ေမာင္းခဲ့သည္။ ျပိဳေတာ့မလို အံု႔ေနေသာ မိုးသားေတြ ေအာက္က ရန္ကင္းစင္တာ ထဲမွာ နန္း တို႔ အ႐ုပ္ကေလး ၀ယ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဟိုတယ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။
သူ အိမ္ခဏျပန္ၿပီး နန္း အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုမွ ခါခ်ၾကည့္ ၍ မရေတာ့ေသာ စိတ္ေတြႏွင့္ ေလးလံညႊတ္ပိ ရင္း နန္း ဆီ အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ နန္း ပစၥည္းေတြ တ၀က္ေလာက္ေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ ထုပ္ပိုးၿပီး ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ သူ နန္း ကို ဘယ္သြားဦးမလဲ ေမးေတာ့ နန္း က စာအုပ္ဆိုင္သြား စာအုပ္ေတြ ျပန္အပ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်င္သည္ ဟု သူ႔ကို ေျပာသည္။ နန္း အစ္မလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ တူတူ ပါလာသည္။
နန္း ဆီက စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ သူပဲ အပ္ေပးလိုက္ေတာ့မည္ ဟု ဆိုကာ သူ ယူထားလိုက္ရင္း ပန္းဆိုးတန္း တျခမ္းပဲ့ ဗလီ ေဘးနားက ေ႐ႊခရားႀကီး ေ႐ွ႕ သူတို႔ ကားထိုးရပ္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္အျပင္ဘက္ လမ္းမေပၚ ခံုေတြၾကားတြင္ တေနရာပဲ လြတ္ေနသည္။ ဆိုင္ေ႐ွ႕ လမ္းမေပၚတြင္ ထုိင္ရန္ နန္း အတြက္ မသင့္ေလ်ာ္သျဖင့္ သူတို႔ ဆိုင္ထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ နန္း စားခ်င္သည္ ဆိုေသာ ပဲပလာတာ ကို သူ မွာေပးၿပီး သူကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲ မွာလိုက္သည္။ နန္း က နန္းအစ္ကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီ ဘာမွာဦးမလဲ ဟု သူ႔ ကို ေမးလိုက္ေတာ့မွ မနက္ျဖန္ မနက္ နန္း ျပန္ေတာ့မည့္အေၾကာင္းက သူ႔ ေခါင္းထဲ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းစရာ မလိုေတာ့ဘဲ ေနရာမလပ္ ျပန္၀င္လာသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖတ္ခဲ့ရေသာ လမ္းေတြမွာ ဟိုတုန္းကတည္းက သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြက်ခဲ့ၿပီး ျဖစ္တာကို သူ သတိရရင္း
“မမွာေတာ့ပါဘူး နန္း ရာ၊ သတိရတယ္သာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့”
ဟု သူ ေျပာျပီး
“နန္းေကာ ေနာက္တေခါက္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာဦးမလဲဗ်”
ဟု နန္း ကို ေမးလိုက္သည္။ နန္းက
“ျပန္လာဦးမယ္၊ ဒီမွာ အရမ္း ေပ်ာ္တာပဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ႏွစ္ေတာင္ ျပန္လာခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းရွိေသးေတာ့ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္မွ ျပန္လာျဖစ္မယ္ ထင္တယ္”
ဟု သူ႔ကို ျပန္ေျပာသည္။ သူ တခုခု ျပန္ေျပာဖို႔ စဥ္းစားေနဆဲ နန္း အစ္မေတာ္က
“ေ၀မိုး ေတာ့ နန္း ကို လန္႔ေနေတာ့မွာပဲ၊ လိုက္ပို႔ရလြန္းလို႔”
ဟု ဆိုကာ သူ႔ကို ေနာက္သည္။ သူ စဥ္းစားစရာ မလိုေတာ့ေသာေၾကာင့္ နန္း အစ္မ ကို
“မဟုတ္တာ အစ္မရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဧည့္သည္ ေမွ်ာ္ေနတာပါ၊ ကိုယ့္ဆီ လာလည္တာပဲ ၀မ္းသာလွပါျပီ”
ဟု အလိုက္သင့္ ဆိုကာ ကြက္လပ္ေတြ ျပည့္ေနေသာ တခါမွ မွီတြယ္စရာ မရခဲ့ဖူးေသာ စိတ္ ႏွင့္ နန္း အေၾကာင္းေတြခ်ည္း ‘ဒီေရျမင့္သစ္ ရင္း ဆိုင္ အျပင္ဘက္ကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ွဲခနဲ ေၾကာ္သံေလွာ္သံေတြ အခိုးအေငြ႔ ေတြ ၾကားမွ နန္း အတြက္ မနက္ျဖန္ တရက္ေလာက္ပဲ ထပ္ အသံုး၀င္ေတာ့မည့္ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းမႀကီးကို ၀ါမိႈင္းေသာမီးေရာင္ ေတြေအာက္မွာ သူ ေတြ႔သည္။
အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္ မက္ေနရာမွ လန္႔ႏိုးသလို လန္႔ႏိုးလာေသာ ေနာက္တေန႔ မနက္ ႐ွစ္နာရီေလာက္ က်ေတာ့ သူ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာၿပီး ၃၇လမ္း အထက္လမ္း႐ွိ ဇဗၺဴတလူ သို႔ လာခဲ့သည္။ ဆိုင္တံခါး ဖြင့္ထားေသာေၾကာင့္ သူ ဆုိင္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမ်ား ႐ိုက္ႏွိပ္ရာ ၄၂လမ္းရွိ ပံုႏွိပ္တိုက္ မွ ေရာက္မလာေသးေၾကာင္း၊ ဆယ္နာရီေလာက္က် မွ ေရာက္မည္ထင္ေၾကာင္း ဆိုင္ထဲက လူတေယာက္က သူ႔ကို ေျပာျပသည္။ သူ နန္း ဆီ ကိုးနာရီေလာက္ အေရာက္သြားရမွာကို ေတြးမိၿပီး
“ႏိုင္ငံျခားက ဧည့္သည္အတြက္ပါဗ်ာ၊ ၄၂ လမ္းဆိုေတာ့ အခု သြားယူေပးလို႔ ရမလား မသိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကားပါပါတယ္”
ဟု သူ ေျပာလိုက္ေတာ့ မနက္ေစာေစာစီးစီး အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို ထိုသူက အားနာဟန္ ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး ၄၂လမ္း သို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ ၄၂လမ္း ပံုႏွိပ္တိုက္မွ သူ႔အတြက္ မဂၢဇင္း တအုပ္ကို လူတေယာက္လႊတ္၍ ေပးေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ၀မ္းသာ သြားသည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနေတာ့ ကုလားေလး တေယာက္က ေ႐ႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း အသစ္စက္စက္ကေလး လက္ထဲကိုင္ရင္း ဆိုင္ထဲ ၀င္လာသည္။ ဟိုး ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေ႐ႊအျမဳေတ ႏွင့္မတူဘဲ ေအဖိုးဆိုက္ဇ္ အ႐ြယ္ ယခင္ထက္ပါးပါး ျဖစ္ေနေသာ သည္တလ ေ႐ႊအျမဳေတကေလး ၏ မ်က္ႏွာဖံုးက အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ကေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္ တလက္ကို တပ္လ်က္ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။
သူ မဂၢဇင္းကို ယူၿပီး နန္း ႐ွိရာဆီ ေရာက္ေတာ့ နန္း က သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ကားကို နန္းကို ေလဆိပ္လိုက္ပို႔မည့္ နန္း သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က စီး၍ နန္း ကေတာ့ နန္း တို႔ အမ်ိဳး တေယာက္ ကားႏွင့္ လုိက္လိမ့္မည္ဟု သူ နန္း သူငယ္ခ်င္းမ တေယာက္ ဆီက သိရသည္။ သူတို႔ ကားႏွစ္စီး ဟိုတယ္ေ႐ွ႕က ၿပိဳင္တူ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ေစာေစာက သူ ဓူ၀ံၾကယ္ကို ဆြတ္သလို၀ယ္ခဲ့ရေသာ ေ႐ႊအျမဳေတ ကေလးက သူ႔ ေပါင္ေဘး ဂီယာတံေနာက္တြင္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ပါလာခဲ့သည္။ သူ နန္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္တုန္းကလဲ ခုလိုပဲ ထိုစဥ္တုန္းက ပီဘိ ျမန္မာမကေလး နန္း ကို သူ အခု ေမာင္းေနေသာ ဆူပါဆလြန္း ကေလးႏွင့္ပင္ ေလဆိပ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ရတာ ျပန္ သတိရလာသည္။ ေလဆိပ္နား ေရာက္ခါနီးေတာ့ စာအုပ္ကေလးကို နန္းကို ေပးေပးရန္ နန္း သူငယ္ခ်င္းမ ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။
သူတို႔ ေလဆိပ္၀င္းထဲ ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦး အ၀င္၀တြင္ ကားေတြ ရပ္ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြ ကားေပၚက ခ်ၾကသည္။ နန္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အျပန္တြင္ သူ႔ကား မလိုအပ္ေတာ့၊ နန္းတို႔ အမ်ိဳး ကားႏွင့္ပဲ သူတို႔ လိုက္ျပန္ေတာ့ မည္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ သူ ေလဆိပ္ထဲ လိုက္မ၀င္ေတာ့ဘဲ ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေလဆိပ္၀င္းထဲ ကားၾကာၾကာ ရပ္လို႔ မရေသာေၾကာင့္ သူ အေျပးတပိုင္းပဲ အထုပ္ေတြႏွင့္ အေဆာက္အအံု အ၀င္၀တြင္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ နန္း ကို ကပ်ာကသီ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ နန္းထံမွ
“လိုက္ပို႔တာေတြ အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္”
ဟူေသာ အသံ ျဖဴလြလြကေလး ႏွင့္ သူ အဓိပၸာယ္ ဘယ္ဓာတ္ခြဲခန္း မွာမွ ခြဲႏိုင္မည္ မထင္သည့္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ စိတ္ထဲ တြယ္ကပ္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ေသာ အျပံဳးကေလး က သူ႔ဆီ ေရာက္လာသည္။
“ရတယ္ နန္း၊ ေနာက္ေတြ႔မယ္ဗ် ေနာ္”
ဟု သူ ဘာ အိုဗာအက္တင္ မွ မပါဘဲ ဘာမွ မခံစား ရသလို ပကတိအတိုင္း ျပန္ေျပာရင္း နန္း ႏွင့္တကြ နန္းအစ္မ ႏွင့္ နန္း သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို ျခံဳ၍ ျပည္ဖံုးကားခ် ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး သူ႔ ကား႐ွိရာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူ႔ကားကေလးက ျပည္လမ္းေပၚတြင္ ေျပးေနသည္။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေနေတာ့ သူ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း ဆိုင္နံေဘးမွ ျဖတ္သြားေသာ လူေတြ ကားေတြကို ထံုးစံအတုိင္း အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္။ အခုေလာက္ဆို နန္းတေယာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚ ပါသြားေလာက္ၿပီ။ ခက္တာက သူက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ တေနရာက ေျမႀကီးေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ။
ညိဳထက္ညိဳ (၂၀၀၆)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
