(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၄၊ ၂၀၁၄
မင္းတို႔ဆီစာျပန္မလို႔ စဥ္းစားေနၿပီး မေရးႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မွာ ေရးဖို႔ ေတြးထားတာ၊ ဒီလို အလုပ္ ပိတ္ရက္ကိုေရြးၿပီးလုပ္ၾကတဲ့ ရပ္ေရး ရြာေရး (သာေရး နာေရး၊ လူမႈေရး) ပြဲေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ အမ်ားစု အလုပ္နားၾကတဲ့ စေန၊ တနဂၤ ေႏြဆိုရင္ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ တခုခုအေၾကာင္းရွာၿပီး စုၾကေတြ႔ၾကတယ္။ တခါတေလ တေနကုန္ တေနခမ္း တအိမ္ တက္၊ တအိမ္ဆင္း၊ ေတာင္ဘက္အိမ္သြားရ၊ ေျမာက္ဘက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရနဲ႔ ရံုးပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွာ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ တနလၤာ-ေသာၾကာေန႔ေတြမွာလည္း မိနစ္ (၄၀) ေလာက္စီးရတဲ့ မီးရထားေပၚမွာ ဟုိျခစ္ ဒီျခစ္ ေတြးေရးႀကံခဲ့ေပမဲ့ အလုပ္မျဖစ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အသြားခရီး (မနက္ပိုင္း) မွာ သတင္းစာဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္သြားတာမ်ားတယ္ (ဒီမွာက လူေတြက ဘတ္စ္ ကား၊ ရထားေတြထဲမွာ သတင္းစာဖတ္၊ စာအုပ္ဖတ္ၾကတာမ်ားတယ္)။ အျပန္ခရီးမွာ တခါတေလ ထိုင္ခံုမရ၊ ရေတာ့လည္း တေန႔ကုန္ လုပ္ရတဲ့အလုပ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းၿပီး (အသက္နဲ႔လည္းဆိုင္မွာေပါ့) ေခါင္းမူး၊ အိပ္ငိုက္ေနတာနဲ႔ ဘာမွမေတြး မေရးႏိုင္ဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစား၊ ဟိုနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္၊ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးတာနဲ႔ အေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တေန႔ အလုပ္သြားဖို႔ ေစာေစာထရမွာမို႔ အိပ္ရ ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ စာေရးႏိုင္မလဲ။ ဒီလို ဟိုေျပာဒီေျပာ ဆင္ေျခေပးၿပီး စာမျပန္၊ မင္းတို႔ကလည္း ဒီေကာင္ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဘာေရး ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ငါ့စာကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ မထင္ဘူး။ မင္းတို႔ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ မေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ဒီေန႔ေတာ့ ေနသိပ္မေကာင္းတာနဲ႔ ရံုးမ သြား၊ အိမ္မွာေနၿပီး နားနားေနေနနဲ႔ ဒီစာကို ႀကိဳးစားေရးလိုက္တယ္။
တေန႔က စကၤာပူကေန ခ်စ္သူရွိရာ ျမန္မာျပည္ျပန္ကို အေျပးျပန္ဖို႔ ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာ္ဒင္နဲ႔ ဖုန္းစကားေျပာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အရာကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္။ မင္းတို႔က ေျပာမွာေပါ့ ေထာင္ထြက္ (10D) နဲ႔ ျပည္ေျပး ေျပာတဲ့စကား ဘယ္မွာဂိတ္ဆံုးမယ္ဆိုတာ သိေနတယ္လို႔။ ဟုတ္တယ္ မင္းတို႔ထင္သလို၊ ေျပာသလိုပါပဲ တုိ႔တေတြ ဘာေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးဂိတ္ဆံုးက ကြက္ေက်ာ္အစိုးရရဲ ႔ ႏိုင္ငံ ေရး ကစားကြက္ေတြေပါ့။
သူတုိ႔အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာရရင္ … တေလာက ကုလား ကုလားေအာ္ၿပီး လူေတြကို ေျခာက္လန္႔၊ ၿပီးေတာ့ နဂါး နဂါးဆိုၿပီး ေရႀကီးခြင္ က်ယ္ မေရာင္ရာဆီလူး ေခါင္းေလာင္းဇာတ္လမ္း လုပ္ျပန္တယ္။ ဒီလို ဘုရား၊ ဘုန္းႀကီး၊ နတ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းလုပ္၊ ေျခာက္လန္႔ရင္ အေၾကာက္ ႀကီး၊ အယံုလြယ္တဲ့ တို႔ေရႊဗမာေတြကလည္း ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ တေကာက္ေကာက္။ အဲဒီလို ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီ၊ ရွစ္ပူးေတြ မိုးထဲေလထဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိႈးေဆာ္ခဲ့ၾကတဲ့ (၄၃၆) လည္း နဂါးမ်က္ေစာင္းေၾကာင့္လား မသိ၊ ေကာက္ရိုးမီးလို ထေတာက္ၿပီး ဖြတ္ကနဲ႔ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ ၾကံဳလုိ႔ေျပာရရင္ တုိ႔ဆရာသမား ရွစ္ပူးေတြရဲ ႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကလည္း ဘာဆိုဘာမွ တိုးတက္ေျပာင္း လဲေရးေတြ မလုပ္တဲ့ ဗိုလ္သိန္းစိန္အစိုးရရဲ ႔ အရႈပ္ေတြကို ကြန္ထရက္ (Contract) ယူၿပီး လိုက္လုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေရပြက္ရာ ငါး စားခ် … ဟိုဟာထလုပ္လိုက္၊ ဒီဟာလိုက္လုပ္လိုက္နဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ ဘာလုပ္ေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ သူတုိ႔မပါ တဲ့ပြဲ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ျဖစ္ေနတယ္။ တခုခုကို တိတိက်က် ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အဆံုးသတ္လုပ္ႏိုင္ရင္ အက်ဳိးရလဒ္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
အခုေတာ့ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပးနဲ႔ ဖုန္ထေနတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ကလုိက္ရမယ္လူေတြ၊ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြလည္း ေခါင္းမူးတာ ေပါ့။ ကဲ ထားလိုက္ေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္ၿပီး တို႔ဆရာသမား ရွစ္ပူးေတြအေၾကာင္းေတာ့ မဆက္ေတာ့ ပါဘူး။ မင္း (နင္) တို႔ပဲ ဒီဆရာသမားေတြနဲ႔ႀကံဳရင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သတိေပးလိုက္ေပါ့။ ေျပာခ်င္တာက ေျပးၾကည့္ၾကည့္ ေတြးၾကည့္ၾကည့္ တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ ႔ အေျခအေနက ရွာမေတြ႔တဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးလို တကယ္ကို ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ဘာမွမေရမရာ။ ေရရာေသခ်ာတာဆိုလို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အကြက္ခ်ၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ အာဏာတည္ၿမဲေရး၊ “မင္းဘ႑ာ ကိုယ့္ဟာမွတ္လို႔ တၿပံဳးၿပံဳး” ႏိုင္ငံ့စည္စိမ္ကို အက်ဳိးအျမတ္ထုတ္ေနတဲ့ အခြင့္ထူးခံ သူတုိ႔မိသားစုေတြ၊ ခရိုနီေတြ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကာလမွာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေရး၊ သူတုိ႔အနာဂတ္ ပိုမိုတည္တန္႔ခိုင္ၿမဲေရးပဲရွိတယ္ မဟုတ္လား။
ဒီလို မေရမရာ မေသမခ်ာမ်ားစြာနဲ႔ တို႔ႏိုင္ငံမွာ အဆိုးဆံုးလူတန္းစားက ပစၥဳပၸန္ဘဝေပ်ာက္၊ အနာဂတ္မရွိတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ။ သူတို႔ ေတြရဲ႕ဘဝကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္သေရြ ႔ တုိင္းျပည္အနာဂတ္လည္း ဘာမွတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သံုးသပ္ ေျပာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ဒင္ရဲ႕မွတ္ခ်က္ကို ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာျပလို႔ ပိုသိရတာက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အေႂကြေစာသြားၾကတဲ့ တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေလးေတြ၊ တုိ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕အေၾကာင္း ၾကားသိရလို႔ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။
သူေျပာသလို ငါကိုယ္တိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ (၃) ပတ္အတြင္းမွာ တို႔အေမအိမ္ ေနာက္ဘက္လမ္းက အသိတစ္ေယာက္ရဲ ႔ အ သက္ (၂၄) ႏွစ္အရြယ္ သားေလးဆံုးတယ္။ ေနာက္ တို႔မိသားစုနဲ႔ အေတာ္ေလးရင္းႏီွးတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္ရဲ ႔ အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ သားငယ္တစ္ေယာက္ဆံုးလို႔ အဲဒီ စ်ာပနာေတြကို သြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးေတြ ဘဝေလာကႀကီးကို စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္ၿပီး ေပါေခ်ာင္ေကာင္း အရက္အညံ့စား ခ်က္အရက္ေတြေသာက္။ အရက္အဆိပ္ေတာက္ၿပီး ေႂကြလႊင့္သြားၾကတယ္။ ဘဝေပ်ာက္ေနတဲ့ လူရြယ္ ေတြရဲ ႔ မိသားစုေတြ၊ မေရရာမေသခ်ာ ပစၥဳပၸန္ကာလမွာ မႈန္ရီဝိုးတဝါး အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ေငးေနတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး သူတို႔ဘဝ ခံစားခ်က္ေတြကို နားေထာင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တခုက အဲဒီမွာရွိေနခ်ိန္ အခ်ိန္ေပးၿပီးလုပ္ျဖစ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုက မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ လည္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ သတိထားမိတာက လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လမ္းေပၚမွာ ေစာေစာစီးစီး မေတြ႔ရဘူး။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ေစာေစာအိပ္ရာထၿပီး ေျပးလႊာေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာ၊ စက္ဘီးစီးတာ မရွိဘူး။ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ၿပီး၊ ႏိုးရင္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ႏိုင္ရင္ထိုင္၊ မထိုင္ရင္ အိမ္ေရွ ႔လမ္းမေပၚ ေနပူစာလံႈရင္ ဟိုေငးဒီေငး၊ ဟိုငိုင္ဒီထုိင္နဲ႔ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိတဲ့ ဘဝတစ္ရက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။
နင္တို႔သိၿပီးသားကို ထပ္ေျပာရရင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ အိပ္ရာထ ေနာက္က်တဲ့အေၾကာင္းက ညဥ္႔နက္အထိ အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ မေန႔ညက နည္းနည္းမ်ားသြားလို႔တဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔မွာ ေနာက္တေန႔ သြားစရာ ေက်ာင္းမရွိ၊ အလုပ္မရွိေတာ့ တေန႔တေန႔ ဟိုငိုင္ဒီထိုင္၊ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္အထိ ဘီယာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္ႏိုင္ၾကတာေပါ့။ တညေန ငါ႔ညီနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္မွာ လူငယ္တခ်ဳိ ႔နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ “အကိုေတာ့ ဟိုမွာ တပတ္ (၆) ရက္ေလာက္ မုိးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ မင္းတို႔လို ေဘာလံုးပြဲၾကည့္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ ဘီယာစုပ္ ဇိမ္နဲ႔ မေနႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့” က်ေနာ္တုိ႔လည္း အကိုတို႔ဆီမွာလို ပိုက္ဆံရတဲ့အလုပ္၊ လုပ္စရာအလုပ္ေတြရွိရင္ အခ်ိန္တန္အိပ္၊ အခ်ိန္တန္စား၊ အခ်ိန္တန္ အလုပ္သြားၾကမွာေပါ့ ျပန္ေျဖၾကတယ္။
သူတုိ႔အေျဖက ရွင္းတယ္ … ဆင္ေျခဆင္လက္လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေျပာတာ မမွားဘူးလို႔ျမင္တယ္။ သူတို႔ ေျပာသလို ဒီလူငယ္ေတြ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ တကယ္ကို အလုပ္မရွိတဲ့ အေျခအေနဆုိတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ေက်ာင္းပညာဘြဲ႔၊ အတတ္ပညာတစ္ခုခု ရွိဖို႔ဆိုေတာ့လည္း ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္မရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အထက္တန္း၊ ေကာလိပ္နဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကိုေမးေတာ့ ေက်ာင္းတက္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမတတ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဘာမွမရွိဘူး။ အလုပ္လက္မဲ့ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳပ်က္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာၾက တယ္။ သူတုိ႔ေျပာတာ မမွန္ဘူးလား … တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အသိေတြထဲမွာလည္း တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ယိုးယြင္းပ်က္စီးလာခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ပညာေရးကေန တို႔တေတြ ဘာဆိုဘာမွ မရခဲ့ဘူး။ ရတဲ့ဘြဲ႔ပညာနဲ႔ လုပ္ကိုင္စား ေသာက္ဖို႔ အလုပ္ေစ်းကြက္လည္း မရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး တို႔တေတြ ဘြဲ႔လက္မွတ္၊ ဓါတ္ပံုခ်ိတ္ၿပီး ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကလဲ။
ဒီလို ပညာေရး၊ နည္းပညာ နဲ႔ လူသားစြမ္းရည္ အရင္းအျမစ္မ်ား အဖက္ဖက္ အားနည္းေနတဲ့ တို႔ႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ပြင့္လင္းလာၿပီဆုိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လာေရာက္ရင္းႏီွးျမွဳပ္ႏံွ စီးပြားလာလုပ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားကုမၼဏီေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြမွာ အလုပ္ရဖို႔ မလြယ္သလို။ တိုင္းျပည္စြန္႔ခြါၿပီး တုိင္းတပါးသြား အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္း ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ရတယ္ဆိုတာ စြန္႔စြန္႔စားစား အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြ သိၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မျပည့္ဝ မျပည့္စံုတဲ့ ပညာေရး နည္းပညာစြမ္းရည္ေတြနဲ႔ တို႔တေတြ ျပည္တြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္ပမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းတပါး၊ ႏိုင္ငံျခားသား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္ ႏိွမ္ခ်ျခင္းကို ခံရမွာေသခ်ာတယ္။
မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္လုိ႔ ေျပာရမလား … လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းမေပ်ာ္၊ ေက်ာင္းမတက္၊ စာမသင္၊ စာမတတ္ၾကတာ ေခတ္ေဆြးပညာေရး စနစ္ေၾကာင့္။ ပညာေရးစနစ္ ရပ္တန္႔ေနတာ ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ မရွိတဲ့ ပညာမဲ့အစိုးရရဲ ႔ ပညာေရးေပၚ လစီေၾကာင့္။ ေက်ာင္းတက္ဘြဲ႔ရေတြ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတာ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ အလုပ္ေစ်းကြက္မရွိသလို။ တုိင္းျပည္မွာ တတ္တဲ့ ပညာနဲ႔ အလုပ္လုပ္စားဖို႔ မရွိေတာ့ တိုင္းတပါးထြက္ အလုပ္လုပ္စားေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ပညာေရးကႏိွမ့္ေတာ့ ထိုက္တန္တဲ့ အလုပ္မရ။ ဒီလို အဆင့္အတန္း၊ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ တေန႔တေန႔ လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းတက္ႏႈန္း ပိုနည္းလာတယ္။ ေက်ာင္းထြက္ႏႈန္း တိုးလာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ နာ (၃) နာနဲ႔ ႀကိဳးစားသင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ရွိၾကေပမဲ့ အေျခခံ ပညာေရး အေဆာက္အအံုက မေကာင္း၊ ဒီေန႔အထိ ေက်ာင္းအဂၤါရပ္နဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ မရွိေသးဘူး။ “က်ဳပ္တုိ႔ အစိုးရလက္ထက္မွာ ေက်ာင္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္တိုးခ်ဲ ႔ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္” ဆုိတဲ့ ဝါဒျဖန္႔ႂကြားဝါမႈပဲရွိတယ္။ (၂၅) ႏွစ္အၾကာမွာ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက တက္ခဲ့တဲ့ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြရဲ ႔ အေျခအေနက အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုဆိုးေနတာ နင္တုိ႔ အျမင္ေတြ႔တဲ့အတုိင္း။
စာသင္ေက်ာင္းေတြ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာဖတ္ေလ့လာႏိုင္ဖို႔ ရပ္ရြာထဲမွာ စာဖတ္ခန္း၊ စာအုပ္ဆိုင္၊ စာၾကည္တုိက္ေတြလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းမတက္၊ အလုပ္မရွိ ညစ္ေနေလေန လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ လုပ္စရာ၊ သြားစရာ တစ္ခုပဲရွိေတာ့တာေပါ့။ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ဟိုေငးဒီေငး၊ ဟိုငိုင္ဒီထိုင္ လမ္းေပၚေရာက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ေလပန္း၊ ေဘာလံုး ပြဲၾကည့္ (ေဘာပြဲေလာင္း)၊ မိႈလိုေပါက္ ေပါမ်ားလာတဲ့ အရက္ဘီယာဆိုင္ေတြထိုင္၊ ညစ္လို႔ေသာက္၊ မရွိလို႔ေမာက္၊ ၾကာေတာ့ေဂါက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘဝေပ်ာက္သူ အရႈံးသမား (Loser) ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ဒီမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ဆရာသမားတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့သလို “တိုင္းျပည္နဲ႔ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းတခု ေရရွည္တည္တန္႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုး တက္၊ ၿငိမ္ခ်မ္းသာယာတည္ၿငိမ္ဖို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္က ေရွ ႔မ်ဳိးဆက္ထက္ အသိဥာဏ္၊ စြမ္းရည္အဖက္ဖက္ ပိုမိုျပည့္စံု၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွ အဲဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ တုိင္းျပည္ အနာဂတ္ အလားအလာ ေကာင္းမယ္တဲ့”။ တို႔ႏိုင္ငံရဲ ႔ သမိုင္းမ်ဳိးဆက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းတုိ႔ေခတ္ လူငယ္ေတြက ပေဒသရာဇ္ေခတ္ မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ လူငယ္ေတြထက္ ပိုမိုထက္ျမက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္အာဏာ ရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္းေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အေမွာင္တိုက္ထဲေရာက္၊ ပညာေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအဖက္ဖက္ က်ဆင္းပ်က္စီးၿပီး တို႔မ်ုိးဆက္ေတြ ဘဝပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ၊ အခုလက္ရွိ မ်ုိးဆက္လူငယ္ေတြလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ ပညာတန္းဖိုး၊ လူ႔တန္းဖိုး နားမလည္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ မင္းအဆက္ဆက္ေၾကာင့္ ဒုကၡပင္လယ္ထဲ နစ္ျမဳပ္ေနရတယ္။
လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ လူငယ္ေက်ာင္းသား ရာခိုင္ႏႈန္း (၇၀) ေက်ာ္ အလုပ္လက္မဲ့။ အေျခခံ အထက္တန္းပညာေရး မၿပီးဆံုး၊ ေက်ာင္းထြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ အမ်ားဆံုး။ တိုင္းျပည္ကိုစြန္႔ခြါၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္းႏုိင္ငံေတြမွာ တရားဝင္/တရားမဝင္ (အမ်ားစု ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြ) သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ ေကာလိပ္တကၠသိုလ္ လူငယ္လူရြယ္ အင္အားက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရိွတဲ့ မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒုကၡေပါင္းစံု ရင္စီးခံၿပီး တုိင္းတပါးမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြ ေပးပို႔တဲ့ေငြနဲ႔ စားေသာက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ တခါစားအႀကံနဲ႔ ခရိုနီေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ ႔ ရွိတာေရာင္းထုတ္ စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သဘာဝသယံဇာတ ဘာဆိုဘာမွ မရွိမထြက္တဲ့ စကၤာပူ ႏုိင္ငံကိုၾကည့္ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္ျမင့္ ပညာေရးနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ လူအရင္းအျမစ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝ တုိးတက္ေန တာျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတြ႔ရမွာက ေရွ ႔မ်ဳိးဆက္ထက္သာတဲ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္၊ ျဖစ္သင့္တာက ျပည္သူေတြဘဝ (လူငယ္ေတြ အနာဂတ္အတြက္) ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ဘာဆိုဘာမွ စြမ္းေဆာင္စီမံ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ စီမံကိန္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတဲ့ အစိုးရကိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးအက်ဳိးကို စြမ္းေဆာင္ေပးေနတဲ့ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ (အထူးသျဖင့္ ရွစ္ပူးေတြ – ဦးသိန္းစိန္အစိုးရရဲ ႔ မေရမရာ အလုပ္ေတြအစား) အေနနဲ႔ လမ္းေပၚေရာက္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ ပိုမုိထိေရာက္တဲ့ စြမ္းရည္ျမွင့္ ပညာေရး၊ နည္းပညာသင္တန္းေတြ တိုးခ်ဲ ႔ဖြင့္လွစ္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒီလို လူငယ္ေတြရဲ ႔ ပစၥဳပၸန္အေျခအေနကို တနည္းတဖံု ျမွင့္တင္မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ အနာဂတ္ဘဝ မရွိသလို၊ တို႔တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ဳိးအနာဂတ္လည္း အလားအလာမေကာင္း၊ ဘယ္လိုမွ ဖြံ႔ၿဖိဳးမတိုးတက္ႏိုင္ဘူး။
တကယ္ပါ ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ အခုေတာ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေရးရင္နဲ႔ စာကေတာ္ေတာ္ရွည္လာၿပီ။ ေသာက္ထားတဲ့ ကိုယ္ပူက်ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ေခါင္းလည္းမူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္၊ အိပ္ခ်င္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအရွည္ႀကီး မဖတ္ခ်င္တဲ့ ေရႊအိ က ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္နဲ႔ ေနာက္တခါ ငါ့စာလာတယ္ဆုိတဲ့အသံ မၾကားခ်င္ ျဖစ္ေနမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ထဲရွိေနတာေတြကို ဖြင့္ေျပာလို႔ရတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ရင္ဖြင့္ေျပာဖို႔ ေနာက္မွ ထပ္ေရးလိုက္မယ္။ ခံစားခ်က္ ရင္ဖြင့္ခ်က္ေတြကို နားလည္းေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေက်းဇူးပါ။
ေႂကြလြင့္သြားၾကတဲ့ ပစၥဳပၸန္ေပ်ာက္ အနာဂတ္မဲ့ ေငြၾကယ္ပြင့္ကေလးမ်ား ေနာင္ဘဝဆက္တုိင္းမွာ လွပေသာ လူငယ္ဘဝကို ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္၊ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလည္း က်န္းမာရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
မင္းတို႔ရဲ ႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း
ဇြန္မိုး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
