ေမာင္ရင္ငေတ – အေတြးစတစ … ဗမာစာကိုလြမ္း
ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၄ (သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္က ယူတယ္)
ဗမာစာ ဆိုလို႔ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ စာေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ ဗမာ စားစရာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ၊
ဟိုတေလာက ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ စားစရာ လက္ဖက္ပုလင္း တပုလင္းကို လက္ေဆာင္ ရရွိခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ လက္ဖက္ပုလင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ရာကေန ….. ဗမာ “စာ” ဗမာ “အစာ” ဆိုတာေတြ အေၾကာင္းကို ေတြးမိၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ဆက္ဆန္႔မိပါတယ္၊
အဲဒီလို လက္ေဆာင္ရရွိခဲ့တဲ့ St Albert Tea Flower ေစာမို တံဆိပ္ လက္ဖက္ပုလင္းမွာ ပါဝင္တဲ့ လက္ဖက္သား အသားတင္အေလးခ်ိန္က ၃၁၁ ဂရမ္ လို႔ ေရးထားပါတယ္၊ ပုလင္းအေလးခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္စီးပါတယ္၊ အဲဒီ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ပုလင္းသြပ္ လက္ဖက္က ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္မီ ထုတ္လုပ္ထားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမွာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ့ အတြက္ကေတာ့ ပုလင္းအခြံက ေကာင္းတာထက္ အထဲမွာ လက္ဖက္သား မ်ားမ်ားပါဖို႔ကလည္း ပိုအေရးႀကီးတာပါ၊ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူ သယ္လာႏိုင္တဲ့ အေလးခ်ိန္ကလည္း ကန္႔သတ္ခ်က္ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လူစားမ်ိဳးေတြ အတြက္က ပုလင္းခြံ မလိုခ်င္ဘူး၊ အထဲက အစားသာ မ်ားမ်ားပါဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္၊ လိုအပ္ပါတယ္၊
ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနထိုင္သူမ်ားအတြက္ ဗမာျဖစ္ ဗမာျပည္က ထုတ္လုပ္တဲ့ အစားအစာမ်ားကို စားခ်င္ရင္ျဖင့္ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ အလြယ္တကူ ဝယ္လို႔ စားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး၊
ေရႊဗမာေတြ မ်ားျပားစြာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြ ၿမိဳ႕ေတြမွာေတာ့ ဝယ္ယူရရွိဖို႔ သို႔မဟုတ္ လူၾကံဳေကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ …. တခ်ိဳ႕ေသာ ေရႊဗမာေတြ ဝင္ထြက္သြားလာမႈ နည္းပါးလွတဲ့ …….. အထူးသျဖင့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနထိုင္ရာ ဥေရာပမွာ ….. ဥေရာပမွာေတာင္မွ ျပင္သစ္ျပည္ပါ၊
ျပင္သစ္ျပည္ထက္ ဆိုးမွာကေတာ့ ဆြစ္ဇာလန္တို႔ အီတလီတို႔ စပိန္တို႔ပါ၊ ျပင္သစ္ျပည္မွာ ေရႊလူမ်ိဳးဦးေရက ရာဂဏန္းသာသာႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာေတာ့ ရာဂဏန္းေအာက္ပါ၊ အီတလီ စပိန္တို႔မွာေတာ့ ရွိေတာ့ရွိတယ္ ရွားတယ္ေပ့ါ၊ ခ်က္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္ ရွိပါတယ္၊ ဂ်ာမဏီတို႔ နယ္သာလန္တို႔ ေနာ္ေဝးတို႔ ဒိန္မတ္တို႔မွာေတာ့ ေရႊလူမ်ိဴးေတြ အရည္အတြက္က ေထာင္ဂဏန္းေက်ာ္ ေထာင္ႀကီးပိုင္းထိ ရွိေနၿပီမို႔ နည္းနည္း ေတာ္ပါေသးတယ္၊
ဥေရာပေရာက္ ေရႊလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ရာကေတာ့ ယူႏိုက္တက္ကင္းဒမ္း ႏိုင္ငံပါ၊ အနည္းဆံုး ေရႊေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ ေရာက္ရွိေနထိုင္ေနပါတယ္တဲ့၊ တေန႔က ေမာင္ရင္ငေတ့ဆီ ပါရီကို လာလည္တဲ့ မန္ခ်က္စတာေရာက္ ေရႊတေယာက္က ေျပာျပတာကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ေရႊေတြ စုရံုးေပါင္းစု ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ေတြကို ဗိုလ္ဆြန္ပက္ရပ္ကြက္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းရပ္ကြက္ တိုက္ႀကီးရပ္တို႔ဆိုၿပီး အမည္ေပးထားတယ္ ဆိုပါတယ္၊
ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာလာရင္ေတာ့ ….. အဲဒီ ဗမာအမည္ေတြက အဲဒီ ရပ္ကြက္ေတြရဲ႕ တရားဝင္အမည္ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕အမည္ ၿမိဳ႕အမည္ လူအမည္ေတြကို သူတို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိ ေနထိုင္ၾကရာ ရပ္ကြက္ လမ္း ၿမိဳ႕ကေလး ရြာကေလးေတြကို တရားမဝင္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ေခၚေဝၚခဲ့ၾကရာက တရားဝင္ အမည္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္လာခဲ့ရတာ အမ်ားအျပားပါ၊
အဲဒီလို ေရႊဗမာမ်ား တေျဖးေျဖးမ်ားလာတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေရႊအစားအစာေတြကို ေရာင္းခ်သူေတြ ေပၚလာေလ့ ရွိတာကေတာ့ ထံုးစံပါ၊ အဦးဆံုးေသာ ေရာင္းခ်ၾကသူေတြက ဘယ္လိုေရႊဗမာေတြ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ အားလံုးသိၾကပါတယ္၊
အဲဒီလိုနဲ႔ ေရႊျပည္ေတာ္ရဲ႕ အစားအစာကို လြမ္းၾကသူမ်ားအတြက္ ….. ေရႊဗမာ စားစရာေတြ ေရာင္းခ်တဲ့ စတိုးဆိုင္ေလးေတြ ေရႊဗမာေတြရဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြ ဥေရာပတလႊား ေနရာအႏွံ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕ငယ္ေတြမွာ ေပၚလာေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ေမာင္ရင္ငေတ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ပါရီမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိတိုင္ ေရႊစားေသာက္ဆိုင္ ေရႊကုန္စံုဆိုင္ရယ္လို႔ တဆိုင္မွ မရွိေသးပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မေရာက္ရွိမီ ၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ားဆီက ဆိုင္တဆိုင္ေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္တဲ့၊ အခုေတာ့ တကယ္ကို မရွိပါဘူး၊ တေလာက အင္တာနက္မွာ မႏၱေလးစားေသာက္ဆိုင္ဆိုလို႔ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္တာ ေရႊတိုင္းျပည္ကို သြားေရာက္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျပင္သစ္တေယာက္က ေရႊဗမာအမည္ ေပးထားတာပါ၊ ေရႊအစာ ေရာင္းခ်တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊
အဲလို ဆိုင္မရွိတဲ့အရပ္မ်ားမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေရႊခ်စ္သူ ေရႊဗမာေတြလည္း ေရႊအစာေတြ စားခ်င္လာရင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ၾကံဖန္ခ်က္ျပဳတ္ၾကရရင္းနဲ႔ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ ခ်က္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကပါၿပီ၊ မုန္႔ဟင္းခါးလား ဒန္ေပါက္လား ၾကက္သားပလာတာလား စမ္းခ်င္ရာ စမ္း လာထားလို႔ စိန္ေခၚႏိုင္ၾကပါၿပီ၊ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳတို႔ စံျပေဒၚၾကည္တို႔ နီလာဒန္ေပါက္တို႔ေလာက္ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတေတာင္မွ တခ်ိန္မွာ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ သူမ်ားတကာ ျပန္ေတာ္မူႀကီးေတြလိုဘဲ မုန္႔ဟင္းခါး အၾကံေတာ္ေပး သြားလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလား သို႔တည္းမဟုတ္ ေအးေအးလူလူ ရြာတရြာ သြားေနၿပီး အေၾကာ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ ပဲျပဳတ္ေလးပါ တြဲေရာင္းစားရရင္ ေကာင္းမလား အၾကံႀကီးၾကံ ေတြးထားမိရပါတယ္၊
အဲလို ေရႊအစာေတြကို ခ်က္ျပဳတ္စားဖို႔ ကုန္ၾကမ္းမ်ိဳးစံု အသီးအရြက္မ်ိဳးစံုကို ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ဝယ္ယူရရွိ ႏိုင္ပါတယ္၊ အသီးအရြက္ေစ်းကေတာ့ ေခါင္ခိုက္ေလာက္ေအာင္ ေစ်းႀကီးလွပါေပတယ္၊ ငရုတ္သီးစိမ္း တကီလို ယူရို ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေပးရၿပီး ကဇြန္းရြက္ေကာင္းေကာင္း တကီလို ဆယ့္သံုးေလးငါးယူရို ေပးဝယ္စားရတာပါ၊ အခုတေလာမွာေတာ့ ပါရီ ၁၃ ရပ္ကြက္က တရုတ္တန္းနယ္ေျမရဲ႕ လမ္းေဘးမွာ ျခံထြက္သီးႏွံေတြ ေရာင္းခ်တဲ့ အခြန္လြတ္ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးေတြ မ်ားလာပါတယ္၊ အဲဒီလိုဆိုင္ေလးေတြမွာေတာ့ ေစ်းအနည္းငယ္ သက္သက္သာသာ ဝယ္လို႔ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာရဲ႕ ဂဠဳန္စီမံခ်က္ ဆိုတာကလည္း ရွိတတ္တာမို႔ အျမဲ
ရွိေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊
အဲလို အာရွေဒသ အစားအစာေတြမွာ လံုးဝရွာမေတြ႔ႏိုင္တဲ့ မစားၾကတဲ့ ေရႊအစာေတြကေတာ့ လက္ဖက္သုတ္စားတဲ့ လက္ဖက္သားရယ္ ပဲႀကီးေလွာ္ရယ္ ဒညင္းသီးရယ္ ရွမ္းပဲပုတ္တို႔လို အစာမ်ိဳးေတြရယ္ ေဆးေပ့ါလိပ္တို႔ရယ္ပါ၊ စီးကရက္မ်ိဳးစံု ေဆးျပင္းလိပ္မ်ိဳးစံုရွိလို႔ ေဆးေပ့ါလိပ္ မရွိတာ ကိစၥမရွိ မေထာင္းသာေပမယ့္ လက္ဖက္သား ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးထဲမွာ ပါပါတယ္၊ ေနာက္တခု ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ မရွိမျဖစ္တဲ့ အစာတမ်ိဳးကေတာ့ …… ေရႊပဲႀကီးေလွာ္ပါ၊ ပဲႀကီးေလွာ္ေတာင္မွ ေရာင္းတန္းမွာေတာ့ ေရႊၾကက္ကို အႀကိဳက္ဆံုးပါ၊ ေရႊတိုင္းျပည္ႀကီးမွာသာ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် စားၾကတဲ့ ေရႊပဲႀကီးေလွာ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ အတြက္ကေတာ့ လူၾကံဳေကာင္းတိုင္း မမွာမျဖစ္ မွာယူစားေသာက္ရတဲ့ ေရႊအစာပါ၊
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
