သီရိဘုန္းစံ၊ ဇူလိုုင္ ၄၊ ၂၀၁၄
သင္က အလွဴေပးသူလား-
¥ ကုသိုလ္ရဘို႕ပဲ အားထုတ္ပါ။
¥ အျမတ္ရဘို႕လုပ္ရင္းက အရင္းျပဳတ္တာမ်ဳိး မျဖစ္ပါေစနဲ႕။
တစ္ခါတစ္ခါ ကုသိုလ္ျပဳရင္းက အကုသိုလ္ကို ၀ယ္ယူသလိုျဖစ္ေနတတ္တယ္။
သင္က အလွဴခံ ဆိုခဲ့ရင္လည္း-
¥ လွဴတာကိုပဲ ခံယူပါ။
¥ ခံလို႕ လွဴရတာမ်ဳိး မျဖစ္ပါေစနဲ႕။
ကုသိုလ္ကို ရွယ္ယာလုပ္ရင္းက အကုသိုလ္ကို ၀ုိင္းလုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ဘဝတကၠသိုုလ္ႀကီးက သခၤန္းစာအသစ္ေပးလာတိုင္း ခ်ေရးထားတတ္တဲ့ စာပိုဒ္ေလးေတြထဲက တစ္ခုုပါ။ “ေလာေကာ သတၳာန-မာေစေရာ” လို႕ဆိုတယ္မလား၊ ေလာကႀကီးက ကိုယ့္ဆရာပဲေလ။
“မဆင္ပဲ မလွခ်င္နဲ႕၊ မသင္ပဲ မရခ်င္နဲ႕”တဲ့ ကိုယ္တိုင္က အစြမ္းမရွိဘဲ စြမ္းတဲ့သူေတြထက္ အခ်ီးမြမ္းခံ ဂုုဏ္ တက္ခ်င္ေနရင္ေတာ့ ရူးလို႕ပဲေပါ့။ မိဘကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆရာသမားကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းမ်ားကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ထက္ တျခားလူကိုု ပိုအေလးေပးတယ္ဆိုတာ တျခားလူမွာကိုုယ့္ထက္ အားသာခ်က္ရွိလိုု႕ပါပဲ၊ အဲဒါ မနာလိုျဖစ္စရာ မဟုုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီလိုုအေလးေပးခံခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းမ်ဳိးရွိေအာင္ က်ဳိးစားရမွာပဲ၊ မက်ဳိးစားခ်င္ရင္ေတာ့လည္း ေပးတဲ့ရလာဒ္နဲ႕ ေက်နပ္ႏိုုင္ရမယ္၊ ဒါမွ ခ်မ္းသာတာ။
လြတ္လပ္ခ်င္ရင္ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႕၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနသမွ် မလြတ္လပ္ဘူး။
သူတပါးဆီက ေငြေၾကးလာဒ္လာဘကိုု ေမွ်ာ္လင့္တာလား၊ ၾကည္ညဳိေလးစားမႈကိုု ခံခ်င္တာလား၊ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈကိုု ရခ်င္တာလား၊ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳမႈကိုု ေတာင့္တတာလား၊ သူ႕ဆီက ဒါေတြေမွ်ာ္လင့္ေနသမွ် သူ႕အလို ကိုပဲ လိုုက္ေနရလိမ့္မယ္၊ ဘယ္သူ႕ဆီက ဘာကိုုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူးဆိုုရင္ ေျပာခ်င္တာလည္း ေျပာထြက္တယ္၊ လုုပ္ခ်င္တာလည္း လုုပ္ျဖစ္တယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲ ေကာင္းတာျဖစ္ဘိုု႕ အတြက္ ေတာ့ ေကာင္းတာေတြေျပာၿပီး ေကာင္းတာေတြပဲလုုပ္ဘိုု႕ေတာ့ လိုုတာေပါ့။
မေပးခ်င္လို႕ မေပးတာ ဝမ္းနည္းစရာမဟုတ္သလိုု၊ ေပးခ်င္လို႕ ေပးလာတာအတြက္လည္း ထူးၿပီးဝမ္းသာ ေနဘို႕မလိုဘူး။ ေက်းဇူးသိတတ္ဘိုု႕ နဲ႕ ေက်းဇူးကိုထုုတ္ေဖၚေျပာၾကားႏိုင္ဘို႕ပဲလိုတယ္။ ဒါမွ ကတညဳတ ကတေဝဒီ ျဖစ္မွာ။ ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္း ခံစားမႈေတြေၾကာင့္ ေရွ႕ခရီးမဆက္ႏိုင္ေသးသမွ် က်ရႈံးေနဦးမယ္။
ဘိကၡတိ ယာစတိ ဘိကၡဳ – လိုု႕ စာတတ္ေပတတ္ ေရွးဆရာ့ဆရာေတြ ဝိၿဂဳိဟ္ဝစန ျပဳထားတယ္။ ရဟန္းမွန္ ရင္ အလွဴခံစားရမယ္တဲ့။ ကိုယ္တိုင္ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိး ဥစၥာတိုးေအာင္ စီးပြားရွာၿပီး စားေသာက္စရာမလို… လို႕ ဗ်တိေရက အျပန္အားျဖင့္ ဆိုလိုတာပါပဲ။
အင္း… ခက္ေတာ့ခက္ၿပီ၊ ကုိယ္ကလည္း အလွဴခံရမွာကို အလြန္ဝန္ေလး။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ တာဟာ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈ တစ္ခုပဲျဖစ္ေနမလား… အဖန္ခါခါ ဘာသာေစာေၾကာမိပါတယ္။ (ဝန္ေလး၏ဟူရာ၌ လွဴသည္ကို ခံယူျခင္းကားမဆိုလို၊ လွဴဒါန္းရန္ ေတာင္းခံျခင္းကိုသာ ဆိုလိုသည္။)
“အလွဴမခံတတ္သူ”လို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ေဖၚေနတာေတာ့မဟုတ္၊ ဒါဟာ ဂုဏ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အျဖစ္မရွိတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ရဟန္းတို႕တတ္ရမယ့္ တရားေဟာေျပာျခင္း အတတ္ပညာ ကိုယ့္မွာမရွိ၊ မရွိတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႕ အလွဴခံဘို႕ဆိုတာကလည္း မလြယ္၊ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ့္မွာက လုံးဝတာဝန္ ရွိေနတယ္။
ဆရာျဖစ္သူက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတစ္ခု ထူေထာင္ဘို႕တာဝန္ေပးထားတယ္။ အစြမ္းအစ ကို သိခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခက္တာက ဘာအစြမ္းမွမရွိေတာ့ ဘာအစမွလည္းမျပႏိုင္ဘူး။ ေျမအက်ယ္ (၂၅) ဧကေတာ့ ရထားၿပီ၊ ဒါကလည္းကိုယ့္အစြမ္းမဟုတ္၊ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညဳိၿပီး အလွဴ႕ရွင္ (ဦးေက်ာ္ ေက်ာ္+ေဒၚမိုးျဖဴ သမီး ရတနာေက်ာ္) တို႕က ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူလွဴဒါန္းထားတာ။
ထူေထာင္ရမယ့္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ ေဆာက္ရမယ့္ အေဆာက္အဦးေတြကမနည္း၊ ၁။ ေလာကနႏၵာ ေစတီႀကီး၊ ၂။ ဓမၼသဘာ တရားေဟာေဆာင္၊ ၃။ ျပန္ၾကားေရး နဲ႕ စာၾကည့္တိုက္၊ ၄။ အဓိပတိေဆာင္၊ ၅။ ေက်ာင္း ထိုင္ဘုန္းႀကီးေဆာင္၊ ၆။ သံဃာေဆာင္ (၅) ေဆာင္၊ ၇။ ေယာဂီေဆာင္ (၄၀) ခန္႕၊ ၈။ ဧည့္ေဆာင္ ေလးေဆာင္တြဲ (၂) ေဆာင္၊ ၉။ ဆြမ္းစားေဆာင္၊ ၁၀။ အဝင္မုခ္ဦး၊ ၁၁။ ကားလမ္း နဲ႕ ပါကင္ေတြ၊ ၁၂။ အမ်ားသုံးအိမ္သာ ေရခ်ဳိး ခန္းေတြ၊ ၁၃။ ေရသန္႕စက္နဲ႕ေရစင္ေရပိုက္ေတြ၊ ၁၄။ လွ်ပ္စစ္မီးလိုင္းေတြ၊ ၁၅။ ေရဆိုးထုတ္မိလႅာက်င္းေတြ အိုု… အမ်ားႀကီးဆိုုမွ အမ်ားႀကီး။
ဒါေတြကို မိမိကိုယ္တိုင္ တရားေဟာအလွဴခံၿပီး တည္ေဆာက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီတသက္ၿပီးဘို႕မျမင္ဘူး။ ေရႊဘုန္းရွင္ ကူမမွ လူၾကြကိန္းျမင္ေတာ့မယ္။ ကိုယ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ႏိုုင္တာကေတာ့ အလွဴရွင္ေတြကို ေမတၱာနာနာ ပို႕သျခင္းပဲ။ ကိုယ့္ကိုမုန္းရင္ ပိုပို႕ျဖစ္တယ္။ ေမတၱာေတာ္ပဲ စူးေရာက္လို႕လား… အလွဴရွင္ေတြကိုယ္၌ကပဲ သဒၶါတရားအားေကာင္းလို႕လား… လာလွဴၾကသူေတြေတာ့ အမ်ားသား။
အဂၤလန္၊ သီတဂူေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္ဦး+ေဒၚသန္းသန္းေရြး တို႕က ေစတီေတာ္ႀကီးနဲ႕ သံဃာေဆာင္ (၂) ေဆာင္အတြက္ အလွဴေငြ (US $ 210,000.00) ေဒၚလာႏွစ္သိန္းတစ္ေသာင္း (လွဴၿပီး)
ဖေလာ္ရီဒါ၊ ဦးသန္းႏိုင္+ေဒၚမမခိုင္ တို႕က ေယာဂီေဆာင္ (၁) ေဆာင္အတြက္ (US $ 10000.00) ေဒၚလာ တစ္ေသာင္း (လွဴၿပီး)
ဖေလာ္ရီဒါ၊ ေဒါက္တာဝင္းျမင့္ေအာင္+ေဒါက္တာျမင့္ျမတ္ေသြး ႏွင့္ မိဘမ်ားက ေယာဂီေဆာင္ (၁) ေဆာင္ အတြက္ (US $ 10000.00) ေဒၚလာတစ္ေသာင္း (လွဴၿပီး)
ေစတီေတာ္ နဲ႕ ေက်ာင္းတိုုက္ပေရာဂ်က္အတြက္ ေဒၚလာတစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ စသျဖင့္ လာေရာက္ လွဴဒါန္းၾကသူေတြလည္းရွိတယ္။ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးက ေစတီေတာ္ႀကီးကို လုံးဝတာဝန္ယူ လွဴဒါန္းမယ္၊ အဓိပတိ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ကို မႏၲေလး ေက်ာင္းအမေဒၚညြန္႕ညြန္႕ေအးက လွဴဒါန္းမယ္၊ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီးေဆာင္ကို ရဟန္းဒကာဦးေက်ာ္ေက်ာ္+ေဒၚမိုးျဖဴတို႕ကလွဴဒါန္းမယ္၊ ဦးခင္ေမာင္ဝင္း (စူပါေသာက္ေရသန္႕) ကလည္း သံဃာ ေဆာင္ တစ္ေဆာင္လွဴဒါန္းမယ္၊ က်န္အေဆာင္ေတြအတြက္ လွဴဒါန္းဘို႕ စီစဥ္ေနၾကသူေတြလည္းရွိေနေသးတယ္ ဆိုေတာ့ အင္း… မဆိုးလွဘူးေပါ့။ လာလွဴတာကို ခံယူျခင္းကလည္း အလွဴခံျခင္းေပပဲလို႕ မွတ္ယူလိုက္ရင္ေတာ့ မိမိဘက္က တာဝန္ေက်သလိုလို။
ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ဆြမ္းခံစားေသးတာ ဒင္းကဘာေၾကာင့္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေနရတာလဲ၊ ဘာသာ ျပန္ေမးမိတယ္။ ယာစေကာ အပၺိေယာ ေဟာတိ – ေတာင္းရင္ မခ်စ္ဘူး… တဲ့။ မခ်စ္ခ်င္ေနပါ မုုန္းေတာ့ မမုန္းေစ ခ်င္ဘူး။ မုန္းတယ္ဆိုတာ ေဒါသပဲ၊ ကိုယ့္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အကုသိုလ္မျဖစ္ေစခ်င္တာ။
ခပ္ငယ္ငယ္ ကိုရင္ဘဝက သကလပ္ေစာင္ဝယ္ခ်င္လို႕ ရဟန္းခံေပးမယ့္မိသားစုဆီမွာ ေငြတစ္ရာ အလွဴခံ (ေတာင္း) ဘူးတယ္။ ရဟန္းဒကာမိသားစုကလည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေတာ့ ကိုယ့္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္လို႕ စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ၾကရတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း “ငါ… ေျပာလိုက္မိေလျခင္း…”လို႕ အခုခ်ိန္ထိ ေနာင္တရေနတုန္း။
အခုုႀကီးလာေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ဒကာဆီမွာ တစ္ခါအလွဴခံဘူးတယ္။ သဒၶါတရားကို စမ္းသပ္တဲ့သေဘာပါ။ သင္ခဲ့ဘူးတဲ့စာေတြထဲက “အလွဴခံေတြေၾကာင့္ အလွဴရွင္ရဲ႕ သဒၶါတရား ပ်က္စီးတတ္တယ္” ဆိုတဲ့အသိဟာ ပိုၿပီး ခိုင္မာသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစမွာေရးခဲ့တဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ သူတပါးကို ကုသိုလ္ရေစဘို႕ လုပ္ေပးရင္း စိတ္မထားတတ္ရင္ သူေရာကိုယ္ပါ အကုသိုလ္ေတြ ေဝယူေနမိတတ္တယ္ေလ။
စာသင္သားဘဝက အလကၤာတက္ရင္း စာခ်ဘုန္းႀကီးေျပာျပဘူးတဲ့ ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို မွတ္မိေနတယ္။
အခါတပါး… ရေသ့တစ္ပါးကို ၾကည္ညဳိလြန္းလို႕တဲ့ ရွင္ဘုရင္က ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴၿပီး ကိုးကြယ္ထားတယ္။ မင္းဆရာဆိုေတာ့ ဆြမ္း သကၤန္း ေက်ာင္း ေဆး ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ ပူစရာမလိုဘူးေပါ့၊ အၿမဲလန္းဆန္းၿပီး က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာယာနဲ႕ တရားအလုပ္ အားထုုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ရေသ့ႀကီးဟာ တေန႕တျခား ပိန္လွီၿပီး ၿငွဳိးေရာ္ေျခာက္ေသြ႕လာတယ္။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ရတာလည္း ပိုလို႕သာပင္ပမ္းလာတယ္ သမာဓိကိုမရႏိုင္ဘူး။ ရွင္ဘုရင္က ဘာမ်ားျဖစ္သလဲ လို႕ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေတာ့လည္း ရေသ့ႀကီးက ဘာမွမေျဖဘူး၊ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ပဲ။
ေရာဂါေၾကာင့္ထင္လို႕ နန္းတြင္းသမားေတာ္ေတြနဲ႕ စစ္ေဆးေပမယ့္လည္း ေရာဂါရွာမေတြ႕ဘူး၊ စိတ္ေရာဂါကုု သမားေတာ္နဲ႕ေတြ႕မွ ခုေခတ္အေခၚ Depression စိတ္က်ေရာဂါခံစားေနရတယ္ဆိုတာ ရိပ္စားမိတယ္။ ေရေၾကာင့္ျဖစ္ တဲ့ရႊံ႕ေပရင္ ေရနဲ႕ေဆးမွ စင္သလိုပဲ၊ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ေရာဂါကို စိတ္နဲ႕ပဲျပန္ကုစားမွ ရမွာမို႕ ေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္ကို သိဘို႕ က်ဳိးစားရတယ္။
ရွင္ဘုရင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ေတာင္းပန္ေတာ့မွ ခရီးထြက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ခရီးထြက္ရင္လည္း ခေရာင္းလမ္း ေတြ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဘို႕အတြက္ စီးစရာဖိနပ္မရွိေၾကာင္း၊ ဖိနပ္တရံ အလွဴခံဘို႕ရာအတြက္ အလြန္ဝန္ေလးေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို မိန္႕ၾကားတယ္။
ရွင္ဘုရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး “တပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရားကို အသက္ေပးၿပီး ၾကည္ညဳိသူ ျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာအရွင္အလိုရွိပါက ဖိနပ္တရံကို မဆိုုထားဘိ၊ တပည့္ေတာ္၏ မင္းစည္းစိမ္ကိုေသာ္မွ စြန္႕လႊတ္ လွဴဒါန္းႏိုင္သူပါတည္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ မိန္႕ၾကားရန္ ဝန္ေလးရပါသနည္းဘုရား…” လို႕ေလွ်ာက္ေတာ့
ရွင္ရေသ့က “မင္းျမတ္၊ သင့္မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ၾကြယ္ဝတာကို ငါအသိျဖစ္သည္၊ သို႕ေသာ္ သဒၶါတရား ၾကြယ္ဝ မၾကြယ္ဝကိုကား သာမန္မ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္ေပ၊ ေလာကမွာ ေတာင္းျခင္း အေတာင္းခံရျခင္းျဖင့္ မိတ္ပ်က္ျခင္းကိုု ျဖစ္ေစတတ္သည္၊ ေတာင္းသူဘက္က ေတာင္းသည့္အခါ မရလွ်င္ေဒါသျဖစ္သကဲ့သို၊ အေတာင္ခံရသူဘက္က မေပးလိုဘဲ ေပးရလွ်င္လည္း ေဒါသျဖစ္သည္၊ ေပးခ်င္ေသာ္ျငား ေပးစရာမရွိလွ်င္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္၊ ဤသို႕ ေတာင္းသူ ႏွင့္ အေတာင္းခံရသူတို႕မွာ ေတာင္းျခင္းဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မိတ္ပ်က္တတ္သည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ ငါမေတာင္း” လို႕ မိန္႕ေတာ္မူလိုက္တယ္။
ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ၊ ရေသ့ႀကီးေလာက္ သည္းမခံႏိုင္ေပမယ့္ ရေသ့ႀကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားအားက် ခဲ့တယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ ဒီပုံျပင္ကို စၾကားဘူးကတည္းက ဒီအတိုင္းပဲက်င့္သုံးခဲ့တယ္။ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႕ သူမ်ားအတြက္ အလွဴခံေပးခဲ့ဘူးတာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။
အင္း… အခုလည္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့မဟုတ္ သာသနာေတာ္အတြက္ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ဘာသာ ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးၿပီးေျမာက္ဘို႕ ကိုယ့္မွာတာဝန္ေတာ့ ရွိေလရဲ႕။
သို႕ေသာ္ငါ၏ လက္မ်ားကား… …။
သီရိဘုန္းစံ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
