လင္းလက္သြားသည့္ အလြမ္း
ေလာအယ္စုိး၊ KIC News မွ ကူးယူပါသည္၊ ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၄
ေရျခား၊ ေျမျခားၿပီး အမိျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ မိုင္ေပါင္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ကို ကြာေ၀းေသာ တစ္ပါးေျမကို ေရာက္ရွိေနေသာ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေမြးရပ္ေျမျပည္နယ္ကို တမ္းတမိတာ ေန႔စဥ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ အညာေဒသရဲ႕ နံနက္ခင္းလို အနံ႔ေတြ၊ နားထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စားပြဲထိုးကေလးေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၿပီး စားဖြယ္ရာမ်ားကို မွာေနေသာအသံမ်ဳိး၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ လူ ေတြစုၿပီး ကားကိုေစာင့္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိး၊ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနံေဘးက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ညေနခ်မ္း၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရ႕ဲ ေစတီအ ဆူဆူေတြ အာ႐ုံမွာ ေပၚေပၚလာတတ္ပါတယ္။
မိမိရဲ႕ ဇာတိေျမကို လြမ္းဆြတ္တတ္ျခင္းဟာ လူသားေတြရဲ႕ ခံစားမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြထဲက ေလးနက္လွေသာ နက္႐ိႈင္းလွေသာ ခံစား မႈတစ္ခုပါ။ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အနည္းဆံုးစာရင္းထဲမွာ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္က ပါ၀င္ေပမယ့္ သူစိမ္းဧည့္သည္ ေတြကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုတတ္ေသာ၊ အခ်င္းခ်င္း ကူညီယိုင္းပင္းမႈ၊ သုခ ဒုကၡတို႔ကို ေ၀မွ်ခံစားတတ္ေသာ ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကလူေတြ ကမၻာ့ထိပ္တန္းႏွလံုးသားအဆင့္မွာ ပါ၀င္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။
႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပည့္စံုႂကြယ္၀ေသာ၊ တိုးတက္ပါေပ့ဆိုေသာ ႏုိင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာ သိန္းခ်ီေသာ သန္းခ်ီေသာ လူေတြရဲ႕အ လယ္ အထီးက်န္မႈရဲ႕ ရက္စက္ျခင္းကို ခံစားေနရေသာ လူသားေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြလို ျဖစ္သြားေနေသာ သက္ ႀကီးရြယ္အိုေတြကို လူအို႐ံုမွာ ထားတတ္တဲ့ဓေလ့နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ လူႀကီးသူမေတြကို တန္ဘိုးထားတတ္တဲ့ ဓေလ့ေတြဟာ ဘယ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ပိုၿပီး လူသားဆန္ႏုိင္မလဲလို႔ ေမးစရာေတြ ရွိပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ အေကာင္းဘက္ရွိသလို အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ဒြန္တြဲၿပီးေတာ့ ပါ၀င္ေနတတ္ပါတယ္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စနစ္က်ျခင္း၊ လူခြ်န္လူမြန္မ်ားကို ပ်ဳိးေထာင္သည့္ ပညာေရး၊ လူထု၏ယံုၾကည္မႈႏွင့္ အားကိုးအားထားျပဳႏုိင္ေသာ က်န္းမာေရး က႑၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားေျပာဆိုမႈတို႔ ဆိတ္သုဥ္းေနသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္သြားေပၿပီ။
ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းမ်ားကို တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္အတြင္း ရက္စက္စြာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သတ္ျခင္း၊ ႏွစ္ရွည္က်မ်ား အက်ဥ္းေထာင္ ထဲ ထိန္းသိမ္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခံရျခင္း၊ ရင္ေသြးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ မိခင္မ်ားရဲ႕ ႐ိႈက္သံေတြ က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ယေန႔တိုင္ ရွိ ေနဆဲ၊ ၾကားေနရဆဲပါ။
ဒီလို အေျခအေနေတြ ရွိေနတာေတာင္မွ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ လူထုအေရးအခင္းႀကီးနဲ႔ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဗုဒၶသားေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ေသာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြက က်ေနာ့္ေမြးရပ္ႏုိင္ငံရဲ႕ သူရဲေကာင္းပီသေသာ အညၾတမ်ား၏ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားတတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ကမၻာ့သမုိင္းမွာ မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကို တမ္းတမိတယ္။ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ စပါးခင္းမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေက်းလက္ေတြရဲ႕ လမ္းေဘး ေရခ်မ္းစင္ေတြကို က်ေနာ္ သတိရမိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ ေရာက္ေနပါေစ၊ အနာဂတ္ကို က်ေနာ္တို႔ပိုင္ တယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပုခံုးေျပာင္းတာ၀န္မို႔ က်ေနာ္တို႔ ယူရဲရမယ္။ အသစ္ေသာ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြကို ဖန္တီးပစ္ရမယ္။ စစ္မွန္ ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအားျဖင့္ လူငယ္မ်ားရဲ႕အေရွ႕မွာ ကာဆီးေနတဲ့ တံတိုင္းနံရံေတြကို က်ေနာ္တို႔ အားမာန္မ်ားျဖင့္ တစ္စစီျဖစ္ ေအာင္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ရမယ္။
ဒါေတြက အမိေျမကို က်ေနာ္ လြမ္းဆြတ္မိရင္းနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း ခံယူမိေသာ သံဓိဌာန္တစ္ခုပါ။
Credit – http://www.kicnews.org/
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
