ေရာက္တတ္ရာရာ အတိုအစမ်ား

ရွန္ပိန္နယ္သို႔သြားရာ ေက်းလက္လမ္း (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဥေရာပရဲ႕အလယ္ေခတ္ ၁၁ ရာစု ေနာက္ပိုင္းကာလက တည္ရွိခဲ့တဲ့ Provins ဆိုတဲ့ေရွးၿမိဳ႕ေဟာင္း ရွိရာကို ၿပီးခဲ့တဲ့ အားလပ္ရက္တရက္က ေမာင္ရင္ငေတ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ကီလိုမီတာ ၈၀ နီးပါးမွာ ရွိတဲ့ Provins ၿမိဳ႕ဟာ အရင္ေခတ္ေတြတုန္းကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ရွန္ပိန္ ထြက္ရွိရာ ျပည္နယ္ထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ခုအခါမွာေတာ့ Île-de-France လို႔ေခၚတဲ့ တိုးခ်ဲ႕ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ မက္ထရိုပိုလီတန္ ဧရိယာ ဇံု ၅ ရဲ႕ အေရွ႕အစြန္ဆံုးေဒသမွာ တည္ရွိပါတယ္၊ သာယာလွပေအးခ်မ္း ၿငိမ္ခ်မ္းတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ အဲလိုေနရာမ်ိဳးေတြက ျပင္သစ္မွာတင္မက ဥေရာပတခြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြဆီက မိုင္သံုးေလးဆယ္ေလာက္ ေဝးသြားရင္ ေတြ႔ရစျမဲမို႔ပါ၊ ပါရီလိုၿမိဳ႕ႀကီးေတြက လူေတြကားေတြေစ်းေတြ တိုက္ႀကီးတာႀကီးေတြနဲ႔ ရႈတ္ေထြးလို႔ေနေပမဲ့ ဥေရာပၿမိဳ႕ျပင္ေတြကေတာ့ ေနရာတကာ ဝင္ဒါမီယာပါဘဲ၊ ျခံနဲ႔ဝင္းနဲ႔ ေတာနဲ႔ေတာင္နဲ႔ လယ္ကြင္းေတြၾကားထဲမွာရွိတဲ့ ေရမီးအစံု ဆက္သြယ္ေရး ျပည္စံုတဲ့ အိမ္ကေလးေတြဟာ သြားေနဖို႔ကို စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းပါတယ္၊ ခက္တာက ဒီဇာတိသား သူတို႔လို လူျဖဴေတြေတာင္မွ မေနႏိုင္ၾကပါဘူး၊ အလုပ္ရဲ႕ အေျခအေနအရ ၿမိဳ႕တက္အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့သူေတြ မ်ားပါတယ္၊ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ေမြးျမဴေရး အလုပ္ဆိုတာကလည္း စက္အကူအညီ ဘယ္ေလာက္ပင္ေကာင္းေကာင္း သိပၸံပညာေတြ ဘယ္လို တိုးတက္တိုးတက္ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔သာေကာင္းၿပီး တကယ္တမ္း လုပ္ၾကည့္ခဲ့ရင္ ပင္ပန္းလြန္းၾကလို႔ သူတို႔လူငယ္ေတြလည္း ရြာမွာအေနနည္းၾကပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတသြားခဲ့တဲ့ ပရိုဗန္က ရြာအဆင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခရိုင္ၿမိဳ႕ကေလးပါ၊ စာရင္းေတြထဲမွာ လူဦးေရ တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိပါတယ္၊ ဒီၿမိဳ႕အနားမွာ လူဦးေရ တေထာင္ဝန္းက်င္သာရွိတဲ့ ရြာေလး ၁၄ ရြာရွိပါတယ္၊ လူဦးေရ တေသာင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕အဆင့္ ေနရာမွာေတာင္မွ ေမာင္ရင္ငေတ ေတြ႔ခဲ့ရတာ အိမ္တံခါးေတြက ပိတ္လွ်က္သား လမ္းေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူက တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာ ဆိုင္ကႏၷား မ်ားမ်ားစားစားမရွိ၊ ေရွာ့ပင္စန္တာ အႀကီးစားေတြကလည္း ၿမိဳျပင္ လယ္ကြင္းေတြ အနားမွာသာပါ၊ လူတေထာင္ေက်ာ္ စာရင္းေပါက္တဲ့ ရြာဆိုရင္ေတာ့ တရားအားထုတ္ဖို႔သာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးမိပါရတယ္၊ လမ္းတေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးေတြ ရြာေလးေတြကလည္း ပါရီၿမိဳ႕နဲ႔ ေဝးလို႔လာေလ ပိုေသးငယ္လာေလသာပါ၊ ကားနဲ႔ ရထား ျဖတ္သန္းသြားရာ လမ္းေၾကာင္းကလည္း အဓိက အခ်က္အျခာက်တဲ့ ျပင္သစ္ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို ဦးတည္တဲ့လမ္း မဟုတ္ေတာ့ကာ ေက်းလက္ ေတာရြာကေလးေတြကိုသာ ျဖတ္သန္းသြားဟန္တူပါတယ္၊

ပရိုဗန္ ေရွးၿမိဳ႕ေဟာင္းလယ္က ေျခာက္ကပ္ကပ္လမ္းမႀကီး (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕လယ္ရဲ႕ လမ္းမႀကီးမွာက အလႉခံမ႑ပ္လည္း မေတြ႔ရ ကြမ္းယာဆိုင္လည္း မေတြ႔ရ ေရခ်မ္းစင္လည္း မရွိပါ၊ ေခြးတေကာင္ေၾကာင္တၿမီးမွ မေတြ႔ရေတာ့လည္း အေတာ္ႀကီးကို ပ်င္းစရာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ႏိုင္လွပါတယ္၊ သန္းေကာင္စာရင္းေပါက္ ေနထိုင္ၾကသူ အားလံုးလိုဟာ ၿမိဳ႕တက္ အလုပ္လုပ္ ေက်ာင္းတက္ ေနၾကတာမ်ားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အခါႀကီးရက္ႀကီး ေတြမွာမွသာ မိသားစုေတြ ဆံုေတြ႔ေလ့ ရွိၾကတာမ်ိဳးပါ၊ ဒီပရိုဗန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းကို ကမၻာ့ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ စာရင္းဝင္ ေနရာအျဖစ္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာပါ၊ ယူနက္စကိုရံုးရဲ႕ Patrimoine mondial (World Heritage Site) စာရင္းဝင္တဲ့ေနရာ ကမၻာတလႊားမွာ ၉၈၁ ေနရာ စာရင္းေပါက္ၿပီး ျပင္သစ္ျပည္မွာေတာ့ ၃၈ ေနရာ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီ ၃၈ ေနရာထဲကမွ ပရိုဗန္နယ္က တေနရာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အျမင္အရေတာ့ ဒီေနရာကဲ့သို႔ သိပ္မကြာတဲ့ သမိုင္းဝင္တဲ့ေနရာေတြ ျပင္သစ္ျပည္မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းရွစ္ရာေလာက္ကထဲက အဲလိုမ်ိဳး  ထုထည္ႀကီးမားလွၿပီး ျမင့္မားလွတဲ့ ေက်ာက္တံတိုင္းႀကီးေတြကို အခိုင္အမာ ျခံခတ္ၿပီး ေနထိုင္ႏိုင္ ခဲ့ၾကေသာ နယ္စားပယ္စား ေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားရဲ႕ အရွိန္အဝါကေတာ့ ေတာ္ရံုေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ပရိုဗန္နယ္ေျမကို အပိုင္စားထားၾကသူမ်ားရဲ႕ ဘဝေတြက ေၾကာက္စရာရန္သူ မ်ားလွလို႔သာ ကာရံ ထားရတာလားလို႔လည္း ေတြးမိရေၾကာင္းပါ၊

လယ္ကြင္းေတြၾကားက ေက်ာက္ၿမိဳ႕ရိုးႀကီး Remparts de Provins (ဓါတ္ပံု မရငတ)

Remparts de Provins ေခၚတဲ့ ေက်ာက္ၿမိဳ႕ရိုးရဲ႕ ပတ္လည္အရွည္က ၅ ကီလိုမီတာရွိခဲ့ၿပီး အဓိက ၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္ ႏွစ္ခုကေတာ့ Porte Saint-Jean နဲ႔ Porte de Jouy တို႔ျဖစ္ပါတယ္၊ ရွန္ပိန္ေစာ္ဘြား နယ္စားႀကီး Le comte Thibaut IV de Champagne  ရဲ႕ေခတ္ ၁၂၂၆ ခုကေန ၁၂၃၆ အတြင္းမွာ ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးရဲ႕ အျမင့္ကို ၂၅ မီတာအထိ ေရာက္ေအာင္ ျမွင့္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ ခုလက္ရွိမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ရိုး ေလးဖက္ေလးတန္မွာ ႏွစ္ဖက္သာက်န္ရွိေတာ့ၿပီး အရွည္ ၁၂၀၀ မီတာေက်ာ္ခန္႔ရွိေနေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြကေတာ့ ပ်က္စီးသြားတာေရာ ဖ်က္စီးခံခဲ့ရတာေရာနဲ႔ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ၿမိဳ႕ဝင္ဂိတ္ႀကီး ႏွစ္ခုကေတာ့ အေကာင္းနီးပါး က်န္ရွိေနပါေသးတယ္၊ မူရင္းအတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္ ကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတအေနနဲ႔ ေသခ်ာမသိ နားမလည္ေပမဲ့ သာမန္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လို႔ ျပင္ဆင္ထိမ္းသိမ္းထားတာ ရုပ္မပ်က္လွတာက ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ အဲဒီေလာက္ အျမင့္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေက်ာက္ရိုးႀကီးကို ဘယ္လိုမ်ိဳးရန္ေတြ ရွိခဲ့လို႔ တည္ေဆာက္ ခဲ့ရသလဲလို႔ ေလ့လာသူ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဒီကေန႔ထိ ရွိေနပါတယ္၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ လယ္ကြင္းေတြ စိုက္ခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး Le plateau briard လြင္ျပင္ႀကီးနဲ႔ La vallée de la Voulzie တို႔ရဲ႕ အလယ္မွာတည္ရွိၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကေတာ့ အနည္းငယ္ျမင့္တဲ့ ကုန္းမို႔မို႔အေပၚမွာ တည္ေဆာက္ ထားပါတယ္၊ အဲဒီေခတ္ကာလအခါက အေျခအေနေတြအရ စစ္ေရးမဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာေတြ လိုအပ္ခ်က္အရ ၿမိဳ႕ရိုးအုတ္တံတိုင္း ေက်ာက္တံတိုင္းႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကရ က်ံဳးေရပတ္ လည္ထားၿပီး ကာကြယ္ဖို႔ လုပ္ခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အဲဒီေခတ္ အာဏာရခဲ့သူတိုင္းလိုလို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက တာပါ၊ ဒီကေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ကမၻာတလႊားက ခရီးသြားခ်င္ၾကသူ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ သြားလည္ခ်င္စရာ ေနရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ၊ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးေပၚက လွမ္းေမွ်ာ္လို႔ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လြင္ျပင္တေလွ်ာက္ ျမင္ေတြ႔ရမွကေတာ့ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြကိုသာပါ၊ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ ထူးထူးျခားျခား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မရွိလွတဲ့ နယ္ေျမမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီး မ်ားစြာနဲ႔ အခိုင္အခံ တည္ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ရိုးႀကီးဟာ ႏွစ္ေပါင္းရွစ္ရာ သက္တမ္းၾကာခဲ့ၿပီး၍ အပ်က္အစီးေတြ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း က်န္ရွိေနတာေတြကို ဆက္လက္ၿပီး အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ထိမ္းသိမ္း ထားၾကတဲ့ စိတ္ေတြကိုေတာ့ အတုယူရမွာပါ၊ အဲဒီလို ထိမ္းသိမ္းျပဳျပင္ၾကတယ္လို႔ ဆိုရာမွာလည္း တတ္သိနားလည္ရံုနဲ႔ မၿပီးျပည့္စံုပါဘူး၊ ခံစားတတ္တဲ့ အသဲႏွလံုးလည္းရွိဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္လို႔  ေျပာၾကပါတယ္၊ သဘာဝအလွနဲ႔ ေရွးေခတ္ေဟာင္းသမိုင္းေတြကလည္း ဆက္စပ္ခံစား တတ္သူမ်ား အတြက္ကေတာ့ အေရးႀကီးလွပါတယ္၊ ေတာေတြခုတ္ ေတာင္ေတြျပဳန္းေအာင္လုပ္ၿပီး ေငြရွာေဖြသူ လူနည္းစုကေတာ့ ခံစားနားလည္ဖို႔ မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥမ်ားပါ၊

Collégiale Saint-Quiriace de Provins (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ထုႀကီးထည္ႀကီး ၿမိဳ႕ရိုးအႀကီးႀကီးရဲ႕ အလယ္ေခါင္မွာေတာ့ အိမ္ေသးေသး ကေလးေတြသာ မ်ားၿပီး ႀကီးႀကီးမားမား ေတြ႔ရွိရတာကေတာ့ ၁၁၆၀ ခုႏွစ္က တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးပါဘဲ၊ ဒီ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးက စာသင္ေက်ာင္းလို႔ ဆိုပါတယ္၊ ေယရႈေမြးဖြားရာ ေဂ်ရုဆလင္က ေရွးေဟာင္း ေမြေတာ္ဓါတ္ေတာ္ေတြကို ဒီဘုရားေက်ာင္းသို႔ ပင့္ေဆာင္လာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္၊ နံရံတခုမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ သမိုင္းမွတ္တမ္းကို ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ျပင္သစ္နဲ႔အဂၤလိပ္ အႏွစ္တရာစစ္ပြဲ အတြင္းက ဒ႑ာရီဆန္လွေသာ နာမည္ေက်ာ္ ျပင္သစ္သူရဲေကာင္းအမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူ Jeanne d’Arc (Joan of Arc) ယြန္းန္ဒါ့ခ္ (၁၄၁၂-၁၄၃၁) နဲ႔ Charles VII de France သတၱမ ရွားလ္ဘုရင္ႀကီးတို႔ ဒီဘုရား ေက်ာင္းအေရွ႕ကြက္လပ္မွာ ၁၄၂၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႔က ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ျပည္သူလူထုအား ေတြ႔ဆံုစကားေျပာဆိုခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေရးသားထားတာပါ၊

၁၂ ရာစု ေဆဇာေမွ်ာ္စင္ Tour César (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ တဆက္တစပ္တည္း အတူတြဲ တည္ရွိတာကေတာ့ ေဆဇာေမွ်ာ္စင္ပါ၊ ဒီေမွ်ာ္စင္ အေပၚကို ဝင္ေရာက္ေလ့လာလိုပါတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ေတာ့ ဝင္ေၾကးေငြ ေလးယူရိုခြဲ ေပးရမယ္ဆိုလို႔ ေမာင္ရင္ငေတေတာ့ တက္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ေပ ပါဘူး၊ ဂ်ပန္မေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္နဲ႔ ျပင္သစ္သံုးေလးေယာက္လည္း ဝင္မလိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ေနလို႔ မဝင္ဘဲ ျပန္ဆင္းလာတာကို ေတြ႔ျမင္ရေၾကာင္းပါ၊ ျပင္သစ္ျပည္မွာ အဲလိုပါ၊ ဘာမွ သိပ္မဟုတ္လွတာကို ဝင္ေၾကးေငြ ႏႈန္းထားက ျမင့္လြန္းေနပါတယ္၊ ဂ်ာမဏီမွဆိုရင္ ႏွစ္ယူရို သံုးယူရို အလြန္ဆံုးေပ့ါ၊ လူအဝင္နည္းေတာ့လည္း အပ်က္အစီး နည္းတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ရင္ေတာ့လည္း မမွားေပပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ ဖလင္ဖိုးေငြ ထပ္ကုန္က်စရာမလိုတိုင္း တတ္ေယာင္ကား တျဖတ္ျဖတ္ ရိုက္ေနတတ္တဲ့ ခရီးသြား ဂ်ာနယ္လစ္ လက္သစ္ေတြ ဖိုတိုဂရပ္ဖာ လက္သစ္ေတြက ပိုလို႔ပိုလို႔ တေန႔ထက္တေန႔ မ်ားျပားလာတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီလို ခရီးသြားသူ တိုးလ္ရစ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အခုေခတ္မွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လူတန္းစားေတြက ပိုမိုမ်ားလာပါတယ္၊ ဟိုးအရင္ႏွစ္ သံုးဆယ္ခန္႔ေလာက္က Tourist Burma စာတန္းထိုးထားတဲ့ ဟီႏိုးဘတ္စ္ကားတစီး ပုဂံေညာင္ဦး ပုပၸားတို႔ တဝိုက္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုရင္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို အညာသားေတာသား လူႀကီးလူငယ္ အားလံုးလိုလိုဟာ အခြင့္ထူးခံလူျဖဴလူတန္းစားတရပ္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာသလို ထင္မိခဲ့ ျမင္မိခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္ခံၾကရမွာပါ၊ အခုေနအခါမွာေတာ့ ေခတ္ကေတာ္ေတာ္ကို ေျပာင္းလဲလို႔ လာခဲ့ပါၿပီ ေျပာရမွာပါ၊ အခြင့္ထူးခံ လူျဖဴ လူတန္းစားေတြသာ ကမၻာပတ္ၾကတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို႔ သာမန္လူတန္းစားမ်ိဳးေတြေတာင္မွ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာၾက ေပမယ့္ ဟိုနားဒီနား သြားလာလည္ပတ္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဥေရာပ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကေန တၿမိဳ႕ကို သြားေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ခရီးစရိတ္ကလည္း ရန္ကုန္မႏၱေလး ခရီးထက္ေတာင္မွ သက္သာေနတာ မဟုတ္ပါလား၊ သူတို႔လူျဖဴေတြလို အိပ္တလံုးလြယ္ၾကံဳရာထိုးအိပ္ၾကတဲ့ Backpacker လို႔ေခၚၾကတဲ့ ခရီးသြားသလို သြားႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုခဲ့ရင္ေတာ့ စရိတ္အကုန္အက် ပိုလို႔ သက္သာမွာ အမွန္ပါဘဲ၊

Ville de foire médiévale ou La ville médiévale fortifiée de Provins (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ Les Foires de Champagne ေခၚ ရွန္ပိန္ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ပြဲေတာ္ေတြကို က်င့္ပခဲ့တဲ့ ရွန္ပိန္ထြက္ရွိရာ ေဒသရွိ ၿမိဳ႕ႀကီးေျခာက္ၿမိဳ႕ထဲကတၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီလိုရိုးရာပြဲေတြ ၁၂ ရာစု ေလာက္ကစၿပီး ဒီေနရာမွာ ဒီကေန႔ထိတိုင္ေအာင္ က်င့္ပေနဆဲပါ၊ ရိုးရာပြဲေတြ ဘယ္လိုပံု ဘယ္နည္းလမ္းေတြနဲ႔ က်င့္ပတာကို ေလ့လာခ်င္ေပမယ့္လည္း အခြင့္အေရး မရေသးေတာ့ကာ မသြားႏိုင္ခဲ့ေသးပါဘူး၊ ဒီၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးက မူလလက္ေဟာင္း ရွန္ပိန္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕စားေတြ ရံုးစိုက္ ေနထိုင္ခဲ့တာနဲ႔အညီ ရွန္ပိန္ရာသီခြင္အရ အလွည့္က် ရာသီအလိုက္ပြဲေတာ္ေတြကို က်င့္ပလာခဲ့ၾက တာမ်ိဳးပါ၊ တခ်ိဳ႕ရွန္ပိန္ၿမိဳ႕ေတြမွာေတာ့ တႏွစ္တႀကိမ္က်င့္ပၾကၿပီး ပရိုဗန္မွာေတာ့ တႏွစ္ကိုႏွစ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ စပ်စ္သီးသြားခူးဖူးတဲ့  ၿမိဳ႕နယ္ကေလးမွာေတာ့ ရွန္ပိန္ပြဲေတာ္ ခပ္ေသးေသးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ရြာကဘုရားပြဲ ေတြလိုပါဘဲ၊ ခ်ားေတြစီးၾက ရဟတ္ေတြစီး  ၾကည့္ခ်င္ပြဲေတြ မ်က္လည့္ဆိုတာမ်ိဳးေတြက ခပ္မ်ားမ်ား အေသးစား ေလာင္းကစား ပြဲေတြကို ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔လုပ္ၾက ရွန္ပိန္ပြဲဆိုေတာ့လည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လူမ်ိဳးေတြ ေပ်ာ္ျမဴးၾကတာေပ့ါ၊

ပါရီဆင္ေျခဖံုးသြား ေလာ္လယ္ရထား Transilien (Ligne P) (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ပါရီၿမိဳ႕ကေန ပရိုဗန္ၿမိဳ႕ကို ရထားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္ Gare de l’est ဘူတာကေန ပါရီၿမိဳ႕ျပင္သြားတဲ့ ရထားလိုင္း Transilien (Ligne P) ကို ဂိတ္အစဂိတ္အဆံုး စီးသြားရပါတယ္၊ လေပးလက္မွတ္ေတြ Paris visit လက္မွတ္ေတြဘာေတြ မရွိတဲ့သူေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ Île-de-France ပါရီ ဇံုငါးဇံုစလံုး ႀကိဳက္သလို ဘတ္စ္ကား ေမထရိုရထား ထရန္းေဝး ႀကိဳက္တာ စီးႏိုင္တဲ့ ဇံု ၁-၅ လက္မွတ္ပါ၊ ေစ်းကလည္း သက္သာတယ္ ေျပာရမွာပါ၊ ၁၅ ယူရိုေက်ာ္သာ က်သင့္ပါတယ္၊ ရိုးရိုး အသြားအျပန္ လက္မွတ္ဝယ္ရင္ ယူရို ၂၀ ေက်ာ္ေပးရမွာပါ၊ ရထားစီးခ်ိန္ တနာရီနဲ႔မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ၾကာႏိုင္ၿပီး တနာရီ တစီး အသြားအျပန္ ထြက္ပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈၄၉ ခုႏွစ္ကထဲက ဒီရထားလမ္း ေတြကို ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး Transilien (ligne P) Paris-Est – Provins လိုင္းသစ္ကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ကေနဒါ ဂ်ာမန္ ျပင္သစ္ ဖက္စပ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ Bombardier ရထားတြဲသစ္ေတြနဲ႔ စတင္ ေျပးဆြဲခဲ့တာပါ၊ ရထားတြဲေတြက အသစ္နီးပါးအတိုင္း ေတာက္ေျပာင္ဆဲပါ၊ ရာသီကေတာ့ ေဆာင္းဦးဝင္စ ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္လို႔လားမသိ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္လည္း ျဖစ္ေနလို႔လားမသိ ရထားေပၚမွာ လူသိပ္မပါပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိရတာကေတာ့ ရထားတြဲေပၚပါတဲ့ အိမ္သာႏွစ္လံုးစလံုး အသံုးျပဳမရ ပိတ္ထားတာပါ၊ အခုေနာက္ပိုင္း ျပင္သစ္ရထားေတြမွာ စိတ္ပ်က္ စရာ အေကာင္းဆံုး ေျပာရမွာက အဲဒီ အိမ္သာကိစၥပါ၊ အိမ္သာေတြက ရထားသစ္သလို အေကာင္း အတိုင္း ရွိေနဆဲေပမဲ့ သန္႔ရွင္းေရးညံ့တာပါ၊ သန္႔ရွင္းေရး ညံ့ဖ်င္းရျခင္း အေၾကာင္းရင္းေတြကေတာ့ မ်ားစြာရွိမွာပါ၊ အလုပ္လက္မဲ့ စာရင္းဝင္ေတြ တေန႔တျခား ဆိုသလို မ်ားျပားလို႔သာ လာေနေပမယ့္ သန္႔ရွင္းေရသမားကို လံုေလာက္ေအာင္ အသစ္ထပ္မခံ့ထားတာလည္း ပါႏိုင္သလို လက္ရွိ ရွိေနတဲ့ သန္႔ရွင္းေရးသမားေတြကလည္း အလုပ္ခြင္ကို မေက်နပ္မႈေတြေၾကာင့္ ဆႏၵျပမႈေတြက အျမဲလိုလို ရွိေနတတ္တာလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနရာတကာမွာေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနတတ္သလို အားလံုးကို ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ကေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး၊ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ေနခ်င္းျပန္အျဖစ္ သြားလို႔ရတဲ့ ဒီခရီးစဥ္က အေညာင္းအညာေျပ ၿမိဳ႕အျပင္ကို ခဏတျဖဳတ္ ထြက္လည္ခ်င္သူမ်ား အတြက္ေရာ ျပင္သစ္ျပည္ရဲ႕  သမိုင္းယဥ္ေက်းမႈကို ေလ့လာခ်င္သူမ်ားအတြက္ပါ ဗဟုသုတလည္း ရႏိုင္သလို စရိတ္အကုန္အက်လည္းနည္းတဲ့ ခရီးစဥ္တခုျဖစ္ေၾကာင္း ပါရီၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာသူမ်ား အတြက္ သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္၊

Gare de Provins (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ယူနက္စကို ကမၻာ့ေရွးေဟာင္း စာရင္းဝင္ ဒီအရပ္ေဒသကို ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ကေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ တႏွစ္ကို ႏွစ္သိန္းခြဲ သံုးသိန္းေလာက္ေတာ့ ေရာက္ရွိ လာတတ္ၾကပါတယ္တဲ့၊ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ သိပ္မေဝးလွပါဘူး ဆိုေပမယ့္ ဒီေနရာက သိပ္နာမည္ေက်ာ္ ေနရာမဟုတ္တာရယ္ ျပင္သစ္ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကိုသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မရွိပါဘဲ ၾကားအရပ္မွာ တည္ရွိေနတာေၾကာင့္မို႔ လာေရာက္လည္ပတ္သူ နည္းတဲ့ေနရာျဖစ္ေနတာ ထင္ပါတယ္၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လည္ပတ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္က အလြန္ေကာင္းမြန္သင့္ျမတ္လွတဲ့

စေန တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ “ပါရီ ေန႔ခ်င္းျပန္ ခရီးစဥ္ အမွတ္တစ္ ” အျဖစ္ ေရးသား လိုက္ရပါတယ္၊

 La cité médiévale de Provins (ဓါတ္ပံု မရငတ)