ေဆာင္းယြန္းလ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၄
မေသာက္ပဲေရာက္ေနတဲ့ ေန႔ေတြနဲ႔
မရႈပဲ ယူေနတဲ့ ညေတြထဲမွာ
အတိတ္ကို တိတ္တဆိတ္ဖြာရႈိက္ရင္းက
လြင့္စဥ္က်သြားတဲ့ ၿပာမႈန္ၿပာစေတြဟာ
ငါ့ အလြမ္းေတြပဲၿဖစ္တယ္….
သမိုင္း၀င္အၿဖစ္အပ်က္ေတြထဲက
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္အေၾကာင္း လွန္ဖတ္မိရင္
ကေလးဘ၀က မွတ္မွတ္ရရေနထိုင္ခဲ့ဖူးရာ ေနရာ
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါး ၿပန္မေရာက္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို လြမ္းတယ္….
၄၃လမ္းထိပ္က
ပိေတာက္ပင္ရိပ္ကို လြမ္းေပမယ့္
အသက္ ၄၃ႏွစ္တုန္းကလည္း
၄၃လမ္းထိပ္ကို ၿပန္မေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ဘူး…..
ဘ၀ရဲ႕ အပူေငြ႔တခ်ိဳ႕ကို
လူမေတြ႕ေအာင္ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိတိုင္း
အေမ့ေမတၱာေငြ႔လႈံၿပီး လံုၿခံဴခဲ့ဖူးတဲ့
တခ်ိန္က အိမ္ရွိရာအရပ္
ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကိုလည္း လြမ္းတယ္…..
အလြမ္းဆိုတဲ့မီးကို ရဲေနေအာင္ဖြာေနမိရင္း
ငါၿပန္မေရာက္ၿဖစ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ
ေလာကစည္းမ်ဥ္းေတြက
တေၿဖးေၿဖး ေဘာင္က်ဥ္းလာတာကို ေတြ႔မိေတာ့
လြမ္းမိတဲ့ အလြမ္းေတြကို မလြမ္းေလာက္ေတာ့ဘူး….
ငါလြမ္းတတ္တဲ့ ေနရာေတြကို
ငါ ၿပန္ေရာက္ရင္
ေသခ်ာတာတခုက
အားအားရွိ ပါးရုိက္ခံရဖို႔မ်ားသလို
ဖေယာင္းတိုင္မီးေအာက္ ဗိုက္ေမွာက္ၿပီး
ႏြားႏုိ႔ေသာက္ေနရဖို႔ကမ်ားတယ္….
ဆိုေတာ့ကာ…
ဆင္းရဲမြဲေတမႈပေပ်ာက္ေရးလုပ္သလိုမ်ိဳး
ငါ့အလြမ္းေတြကိုလည္း ပေပ်ာက္ေအာင္
ေဖ်ာက္ပစ္ရမယ္…
ကုလားကို စကားေၿပာခြင့္မၿပဳတဲ့ နယ္ေၿမ
တရားကို တရားေဟာခြင့္မရွိတဲ့ နယ္ေၿမ
ဘုရားသားက ဘုရားစကားမေၿပာပဲ
ပစ္ ေထာက္ ေမွာက္ လွိမ့္နဲ႔
မဟားဒယားအမိန္႔ေတြထုတ္ေနတဲ့ နယ္ေၿမကို
ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ ငါ..လြမ္းရပါ့…….။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
