ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနသူမ်ား

Jeffrey Sachs ေရးသားေသာ The End of Poverty အမည္ရိွ စာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္ရိွလာခဲ့ပါသည္။ ‘ဆင္းရဲတြင္းအဆံုးသတ္ဖုုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ ဘယ္လိုလုပ္နိုင္ၾကသလဲ’’ ဟု ဆိုထားပါသည္။ ထိုစာအုပ္ကို မဖတ္ရႈခင္ စာအုပ္ထဲမွာ ဘာေတြပါသလဲဆိုတာကို မစူးစမ္း ခင္မွာ စာအုပ္ရဲ့ နိဒါန္းတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အဲဒီနိဒါန္းမွာကိုက စာအုပ္ရဲ့ အနွစ္သာရေတြပါေန၏။ ယင္းတုုိ႔ကို ယခု တင္ျပသြားပါ မည္။

‘အာဖရိကကို သြားမယ့္ခရီးစဥ္တစ္ခုမွာ လူနွစ္ေယာက္တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မီွအိပ္လုုိ႔၊ မႈန္ရီအံု႔ဆိုင္းတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြရဲ့အေပၚမွ ေက်နပ္ စရာ ေကာင္းေပါ့။ တစ္ဦးက မုတ္ဆိတ္ေတြကို ရိတ္ထားတယ္။ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုနဲ႔ လံုးဝမအိပ္ရတဲ့ မ်က္လံုးေဟာက္ပက္နဲ႔ သူ့ရဲ့ဦးေနွာက္က ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေတြးေနပံု။ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ကေလကေခ်။ ပရမ္းပတာ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြမရိတ္ ျဖစ္သလိုေနတဲ့ပံု။ ဒီလိုပံုနဲ႔ ေနလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲမသိ။ သူ့ရဲ့ကေလးဆန္တဲ့မ်က္နွာေလးက ဒီလို ေလေကာင္းေလသန့္ထဲမွာ ဘယ္လိုေနရေပါ့။ သူအိပ္ ရာ ထနိုးလာခိ်န္မွာ ေလယာဥ္မယ္ေလးက လက္မွတ္လာထိုးခိုင္းတယ္။ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္သလို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သြားပါရဲ့။ အနက္ ေရာင္ ကုတ္အက်ႌထဲက စာရြက္အတိုအစေတြၾကားထဲက ကတ္ျပားကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ မိတ္ဆက္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ဘိုနို။ ကြ်န္ေတာ္က ေရာခ့္ဂီတ ေက်ာင္းသားျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္နံေဘးကလူက Jeffery D.Sachsသူက စီးပြားေရးပညာရွင္ႀကီးေပါ့။ ျပီးေတာ့ နွစ္အေတာ္ၾကာ ကြ်န္ေတာ့္ ဆရာျဖစ္လာသူျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား သူ့ရဲ့လက္ မွတ္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာင္ တန္ဖိုးရိွပါ့။

ဒီခရီးကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ထြက္ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပမယ္။ Jeff Sachs ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္ရဲ့ Earth Institudeဒါရိုက္တာ ျဖစ္မလာခင္ အခိ်န္ ကေနစရမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မက္ဆက္ခ်ဴးဆက္က ကင္းဘရစ္မွာရိွတဲ့ ဟားဘတ္တကၠသိုလ္က တတိယေျမာက္ ဘဲြ႔ဒီဂရီကို Jeff က ေပးအပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခိ်န္တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းBobby Shriver က ကြ်န္ေတာ့္ကို သူနဲ႔ သြားေတြ႔ဖုုိ႔အၾကံေပးတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ၂ဝဝဝ ျပည့္နွစ္ အမွတ္တရအျဖစ္ OECD (Organization for Economic Coorporation and Development) ရဲ့ အခ်မ္းသာဆံုး တိုင္းျပည္ေတြဆီကို ကမၻာ့မတိုးတက္ဆံုးနိုင္ငံ LDC(Least Development Countries) မ်ားရဲ့ အေႂကြးစာရင္းေတြကေန ပယ္ဖ်က္ေပးဖုုိ႔ Jubilee 2000 ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မဲဆြယ္ရာမွာ ဘာေတြေျပာရမလဲဆိုတာ သိရိွဖို့ဆိုပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိန္းဂဏန္း ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကမၻာထဲမွာ စြပ္ျပုတ္တစ္ပန္းကန္ရဲ့ ရာဇဝင္ကို ေမႊေနွာက္စူးစမ္းေနသူလူသားတစ္ဦးနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ရတယ္လုုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ စြပ္ျပဳတ္ကို ေသာက္ရတာ ဘယ္နွယ့္လဲ။ အကယ္၍မ်ား စြပ္ျပဳတ္ဟာ အစာေၾကတယ္ဆိုရင္ လူေတြအမ်ား ႀကီး ေသာက္သံုးဖုုိ႔စြပ္ျပုတ္ေတြအမ်ားႀကီးရိွရမယ္။

အစာငတ္ျခင္း၊ ေရာဂါဘယျဖစ္ျခင္း၊ အသက္မ်ားစြာဆံုးရံႈးရျခင္းဆိုတာေတြဟာ ဆင္းရဲလြန္းတဲ့ ဒုကၡေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာေတြပဲ။ ဒါေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ မ်က္စိေရွ့မွာ Jeff  အတြက္ ခက္ေတာ့ခက္ေပမယ့္ ေျဖရွင္းနိုင္တဲ့ ျပႆနာပါ။ ဒါကို ညီမွ်ျခင္းခ်မယ္ဆိုရင္ ေငြေရး ေၾကးေရး ထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ လူသားေတြ၊ ခ်င္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြရဲ့ လံႈ႕ေဆာ္မႈေတြနဲ႔အတူ ဆင္းရဲမဲြေတေနတဲ့ တိုင္းျပည္ ေတြမွာ လုပ္ရမယ့္ အစီးအစဥ္အသစ္ေတြရိွတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အၾကားအာရံု၊ သံစဥ္ဖဲြ႕သီတဲ့အဆိုေတာ္ပါ။ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အၾကံညဏ္ေတြမ်ားစြာက လွပတဲ့ တီးလံုးေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီလို သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္၊ ေမြးရာပါ၊ ပါရမီ၊ အမွတ္တရ တမ္းတမ္းတတ အျဖစ္ေတြ… ဒါေတြကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လုုိ႔မရဘူး။ တစ္ခိ်န္လံုး ကိုယ့္ကို အေနွာင့္အယွက္ေပးေနမွာ။ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက သီခ်င္းရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ ေတာ့မွ မေမ့နိုင္မယ့္ အရာေတြ၊ ဆင္းရဲတြင္းနက္ျခင္းမွ အဆံုးသတ္ေပးတဲ့ အၾကံညဏ္ေတြျဖစ္လာမယ္။ ဒါေတြ လ်စ္လ်ဴရႈဖုုိ႔ ခက္ တယ္ဆိုတာ အေလာင္းအစားလုပ္မယ္။

ဂ်က္ (ဖ) (Jeff) က လ်စ္လ်ဴရႈဖို႔ခက္ေနတယ္။ သူနဲ႔စကားေျပာရတာမ်ား ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ႔ေနာက္တစ္ေကာက္ေကာက္၊ ဘီးတဲ(လ္) အဖဲြ႔ ၾကည့္ျပီးအျပန္ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရသလို။ သူ့အသံက လွ်ပ္စစ္ဂီတသံထက္ ေတာင္ က်ယ္တယ္။ ဟဲဗီးေတးဂီတတီးလံုးေတြထက္ေတာင္ ေလးလံျပင္းထန္တယ္။ သူ႔ခံစားမႈေတြက သူ႔အမူအရာထဲမွာ တစ္ခါတည္းပါျပီး သားလုုိ႔ ေျပာရမယ္။ အေဟာအေျပာေကာင္းတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အမူအရာေတြ ဝင္ေနေပမဲ့ ေရွ့ေနာက္ဆီေလ်ာ္မႈေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဘုရား သခင္ က သူ႔အသံထဲမွာ အသံခဲ့်စက္ပါ တစ္ခါတည္း တပ္ေပးထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔လံုးျငင္းလိုက္ခံုလိုက္နဲ႔ ကုန္ပါေရာ။

သူစိတ္ဆိုးေနတာေတာ့ တကယ္ပါပဲ။ တိုးတက္ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ ဒုကၡ သုကၡေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြ မ်ားစြာရိွေနတာသူသိတယ္။ Malawi က ျပင္ပေဆးရံုတစ္ခုမွာ ကုတင္ေပၚ ၂ ေယာက္၊ ကုတင္ေအာက္ တစ္ေယာက္အိပ္ဖုုိ႔အေရးအန္စာတံုးေခါက္ျပီး အလွည့္က်အိပ္ေန ရတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ပါဦး။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ တုန္လႈပ္မိပါရဲ့။ ဂ်က္ (ဖ္) က ဘယ္လိုေျဖရွင္းဖို့စဥ္းစားမွာလဲ။ သူကစီးပြားေရး ပညာရွင္ တစ္ ဦး။ သူက အတြက္အခ်က္စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ ဘဝကို အသက္ဝင္ေစမွာလား။ သူက ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ စာမ်က္နွာေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း ျဖန့္ၾကက္ၾကည့္တယ္။ ကမၻာ့အဆံုးကို ထရပ္ကား တစ္စီးနဲ႔ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း သြားေနရတဲ့ မိသားစုေတြ။ ဒါေတြကို ခံစားၾကည့္ၾကဖုုိ႔ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ကို ဂ်က္ (ဖ္) က ေျပာမယ္ဆိုရင္ မခံစားတတ္ေအာင္လည္း ေနတတ္ဖို့လိုမယ္။ အာဖရိကမွာ လူေပါင္းတစ္ေသာင္းခဲြ ေန႔စဥ္ နွင့္အမွ် ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနရတာ၊ ေရာဂါဘယေတြ AIDS ငွက္ဖ်ား၊ တီဘီ၊ ေဆးမလံုေလာက္တာေတြဟာ ဝဋ္ေႂကြးေတြတဲ့လား။

ကိန္းဂဏန္းေတြ အတြက္အခ်က္ေတြကသာလွ်င္ ေျဖရွင္းေပးနိုင္လိမ့္မယ္လုုိ႔ ခပ္ရူးရူး အေတြးေတြနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်ျပၾကမွာလား။ အာဖရိ က အျဖစ္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ရဲ့ သနားစာနာမႈတုုိ႔ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတုုိ႔၊ မယံုၾကည္မႈတုုိ႔ ေမးခြန္း ပရမ္းပတာေတြကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကရင္ ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ကသာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ရင္ ဒီလို ေန႔စဥ္နွင့္အမွ် ေသေက်ပ်က္စီးတာေတြ ေနရာအနံွ့မွာ ျဖစ္ပြား ေနတာေတြအတြက္ အဆံုးအျဖတ္ေပးနိုင္ရလိမ့္မယ္။ ေျမာက္အေမရိကတိုက္၊ ဥေရာပ၊ ဂ်ပန္မွာမွမဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္ေတြ အကုန္ လံုးက ေပါက္ကဲြျပၾကည့္ပါလား။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ကသာ အာဖရိကက အသက္ေတြအတြက္ အမွန္တကယ္ပဲ စာနာျပီး လက္ခံျပမယ္ ဆိုရင္ ဒီေလာင္ ကြ်မ္းေနတဲ့မီးကို တစ္ကမၻာလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ျငိမ္းသတ္နိုင္ပါျပီဗ်ာ။ ဒါဟာ မသက္မသာနဲ႔ လက္ခံရတဲ့ အမွန္တရားပါပဲ။

ဒီစာအုပ္က ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုကို ခ်ျပမယ့္ ခရီးစဥ္တစ္ခုရဲ့ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းဆိုပါေတာ့။ ညီမွ်ျခင္းဆိုတဲ့ စကားလံုးက ႀကီးက်ယ္ ပါတယ္။ ဒီစကားလံုးက လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြးအေခၚဟာ လြတ္လပ္ဖို႔အတြက္ဆိုတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔သာ အေလးအနက္ထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအတြက္ ေပးဆပ္ဖို႔အသင့္ရိွရမယ္။ တခို့်လူေတြက ေျပာတယ္။ မတတ္နိုင္ပါဘူးတဲ့။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔က လုပ္ဖို့ကို မတတ္နိုင္တာပါ။ ကမၻာႀကီးထဲမွာ အကြာအေဝးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုယ့္ရဲ့အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ တိုင္းၾကည့္ရေအာင္။ အဲဒါဆိုဘယ္လိုလဲ။ ဒါဆို ရင္ နီးစပ္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမႈအျပင္ ေက်နပ္စရာေတာ့ ျဖစ္သြားမယ္။ လက္ခံနိုင္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ‘ရိွျခင္း’’ ဆိုတဲ့သေဘာတရားက ‘ဘာမွမရိွဘူး’’ဆိုတဲ့ ကံၾကမၼာကေန လာတယ္လုုိ႔ သဘာဝက်က် ေတြးလုုိ႔ရပါတယ္။ ၂ဝဝ၁ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန့ကအျဖစ္ ဆိုးႀကီးကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို အားေပးေနတာက ခ်မ္းသာတဲ့ ေဆာ္ဒီေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပယ့္ အၾကမ္း ဖက္သမားေတြခိုလံႈရာက ဆင္းရဲပါတယ္ဆိုတဲ့ အာဖဂန္နစၥတန္ေဒသက ေနရာေတြျဖစ္ေနတယ္။ အၾကမ္းဖက္တာကို တိုက္ခိုက္တဲ့ စစ္ပဲြ မွာ အာဖရိကကို ေရွ့တန္းအေနနဲ႔ မတိုက္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာနိုင္တယ္။

‘အၾကမ္းဖက္ျခင္းကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တဲ့ စစ္ပဲြသည္ ဆင္းရဲျခင္းကို ဆန့္က်င္တိုက္ခိုက္ေသာ စစ္ပဲြနွင့္ ပတ္သက္လ်က္ရိွသည္’’။ ဒီစကား ကို ေျပာတာ ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါျငိမ္းခ်မ္းေရးအုပ္စုေတြဆီကလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ နိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတာပါ။ စစ္ဘက္ကပုဂၢိုလ္က ဒီလိုစကားမ်ဳိးကို ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ နားေထာင္ၾကတယ္။ အံ့ၾသၾကတယ္။ ၾကက္ေသေသမိတယ္။ စိတ္ လႈပ္ရွားသြားတယ္။ သူတုုိ႔နဲ႔ ဆန့္က်င္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ေနရတာထက္ ျဖစ္နိုင္ေခ်ရိွတဲ့ ရန္သူေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရ တာ ပိုျပီးဟန္က်မလား။

ဂ်က္ (ဖ္) က အစီအစဥ္တစ္ခုကို ဆဲြတယ္။ ကမၻာနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ ၂ဝ၂၅ ခုနွစ္မွာ ဆင္းရဲျခင္းတစ္ဝက္ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရမည္ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ခင္းေပးမယ့္ လမ္းဆိုပါေတာ့။ ဒီစာအုပ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ အလုပ္ကို ဘယ္လိုျပီး ေျမာက္ေအာင္လုပ္သလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဟာ ဒီလိုအစြန္းေရာက္၊ စုတ္ျပတ္ဆင္းရဲလွတဲ့… ဆင္းရဲလြန္းလုုိ႔ အစာ ငတ္ေသတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေရွာင္ကြင္းလုုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဟာ ကူေငြ ၂၅ ဆင့္ကို ေပးျပီး ဒီေရာဂါဘယကို ကာကြယ္ေပးမယ့္ ပထမဦးဆံုးမ်ဳိးဆက္တဲ့လား။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဟာ ဒီလိုပရဟိတအလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္ေပးမယ့္ ပထမဦးဆံုးေသာ မို်းဆက္။ ဆိုးဝါးေသာ စီးပြားေရး၊ ဆိုးဝါးေသာအေႂကြး၊ ဆိုးဝါးေသာကံဆိုးမိုးေမွာင္ဆိုတဲ့ ရႈပ္ေထြးရက္ရွယ္ေနတဲ့ ၾကိုးထံုးႀကီးကို ျဖည္ေပး မယ့္ ပထမဆံုးေသာ မ်ဳိးဆက္။ အၾကာႀကီးမွားယြင္းစြာ လည္ပတ္ေနတဲ့ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ရွင္သန္လ်က္ရိွၾကတဲ့ ခြန္ အားရိွသူနဲ႔ ခြန္အားနည္းသူ ေတြရဲ့ ၾကားထဲက ဆက္ဆံေရး မေျပလည္မႈကို အဆံုးသတ္ေပးမယ့္ ပထမဦးဆံုးေသာ မ်ဳိးဆက္။

ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ လည္ပင္းထိေအာင္ ေရာက္ေနတဲ့ ဂ်က္ (ဖ္)ရဲ့ လက္ထဲက လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ဖုုိ႔အခြင့္အလမ္းေတြဟာ စြန့္စားခန္းေတြ ျဖစ္လာမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးေျမာက္ေစမွာလား။ သူရဲ့ေဆြးေနြး တင္ျပခ်က္ေတြကလည္း ရွင္းလင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ မတူညီတဲ့ စမွတ္ကေန ခဲြထြက္ၾကမယ္။ သူက ေဈးေရာင္းေဈးဝယ္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမႈကေန စမယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာ္ျငာကေန စမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ နွစ္ေယာက္စလံုး လက္ခံနိုင္တဲ့အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လုုိ႔ဆိုရမယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ စာအုပ္ေတြထဲကေန အေျဖ ရဖုုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အေျဖေတြဟာ အျပင္ဘက္က သီအိုရီေတြ၊ ကြင္းဆင္းေလ့လာမႈေတြကေန ရိွေနလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ေသတယ္ ရွင္တယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္သနစ္ကို စဥ္းစားရင္း လက္မခံနိုင္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ျပီးသြားမယ့္ မ်ဳိးဆက္ ေတြ လား၊ အေနာက္ တိုင္းသား ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔တစ္ေတြက ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္ေနထိုင္လိုျခင္းဆိုတဲ့ ဆႏၵေနာက္ကို လိုက္ရင္း ကိုယ့္နားနေဘးကေန မတူညီတဲ့ စုတ္သံေတြကို နားဆင္ရင္း အိပ္စက္သြားမယ့္လူေတြလား။ AIDS၊ တီဘီေရာဂါသည္ေတြနဲ႔ လူေပါင္း တစ္ေသာင္းခဲြ ေန့တိုင္း ေသမလိုျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိခင္ေတြ ဖခင္ေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ သူနာျပဳေတြ၊ စက္ျပင္ ဆရာ ေတြ၊ ကေလး သူငယ္ေတြ။ အဲဒါ အာဖရိကရဲ့ဒုကၡ။ အဲဒါည အခိ်န္လႊင့္တဲ့ သတင္းေတြေပၚက မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြက အေရးေပၚ ကိစၥေတြလို ရုပ္ခ်ည္းထျပီး ေျဖရွင္းလုုိ႔ျပီးသြား ၾကတဲ့ အရာေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒါကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ရဲ့ ဒုကၡေတြ။

ေနာက္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြက ဒီစာမ်က္နွာေတြကို အမွတ္မထင္ေက်ာ္လႊားသြားရင္းနဲ႔ ဒီအခါက ေမးခြန္းကို ေမးထားတဲ့အေျဖကို သိခ်င္လည္း သိလာလိမ့္မယ္။ သူတုုိ႔နေဘးမွာရိွတဲ့ ကမၻာက သက္ေသျပုလိမ့္မယ္။ သမိုင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔၏ တရားသူႀကီး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေပၚ ဘာေရးထားတာလဲဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔အေပၚ မူတည္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ကဘယ္သူလဲ၊ ဘာလဲ၊ ဘာေတြကို သတိရေနေစခ်င္ တာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ရဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ပါလုုိ႔ မေျပာနိုင္ပါဘူး။ ဘယ္လိုမလုပ္နိုင္ဘူးလုုိ႔လဲ မေျပာနိုင္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ မ်ဳိးဆက္ေတြ လုပ္ကို လုပ္ရမယ္လုုိ႔လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္မေပးနိုင္။ ဒါကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဟာ တာဝန္ကို သူမ်ားကို လဲႊခ်မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီစာအုပ္မွာ ဆရာသမားက ညႊန္ျပထားသလို အျဖစ္သနစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ၾကမွာလား’’

အထက္ေဖာ္ျပပါအေရးအသားမွာ The End of Poverty စာအုပ္၏ နိဒါန္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးဆရာ Jeffrey D.Sachs ၏ ရုပ္ပံုလႊာကို ထိုနိဒါန္းထဲမွာ တစ္စြန္းတစ္စ ေတြ႔လိုက္ရပါ၏။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီက ငွားရမ္း ဖတ္ရႈရင္းနွင့္မွ စိတ္ဝင္စားစရာ နိဒါန္း ေရးသားလိုက္ပံုကို သေဘာက်မိသျဖင့္ ထိုနိဒါန္းကို ဘာသာျပန္လိုက္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အထက္ပါေဆာင္းပါးကိုု လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားက ပုုံႏွိပ္ေဖာ္ျပရန္ စာေပစိစစ္ေရးတင္ခဲ့စဥ္က ဘိုုႏိုု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္လြတ္ေျမာက္ေရး သီခ်င္းဆိုုသူ) အမည္ ပါသျဖင့္ ေဖာ္ျပခြင့္မရခဲ့ပါ။)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ