ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား

ေႏြဦးသံစဥ္နွင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရြာေလး (Law Eh Soe)

ေႏြဦးသံစဥ္နွင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရြာေလး

ေလာအယ္စုိး၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၃

          ဇင္ေယာ္ငွက္မ်ား အီရီျမစ္ေပၚတြင္ ၀ဲကာပ်ံၿပီး ေနေသာျမင္ကြင္းသည္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွေပစြက်ေနာ္ေနထိုင္ေသာ ၿမိဳ့ ေဒသ အရပ္သို႔ေႏြဦးကာလသည္ ခ်ဥ္းကပ္၀င္ေရာက္လာေပၿပီ ေရာင္စံုပန္းကေလးမ်ားကလဲ အၿပိဳင္အဆိုင္ပြင့္ၿပီး ေန႔ရက္သစ္မ်ားကို ႀကိဳဆိုသည္။

          လြတ္လပ္မႈ႔ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္ေသာ ေႏြကာလဟု ဆိုရေပမည္ ေျခာက္လတာကာလလံုးလံုး ေဆာင္းနွင္းေဖြးေဖြး ေအာက္တြင္ အကၤ် ီထူႀကီးမ်ား၀တ္ ေခါင္းစြပ္ႀကီးမ်ားေဆာင္း နံနက္ခင္းနွင့္ ညဥ့္ဦးယံ အခ်ိန္မ်ား၌ အိမ္တြင္းေအာင္းခဲ့ၾကေသာ ဘတ္ဖလိုးနွင့္ အနီးပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေဒသခံမ်ားတို႔သည္ ပြင့္လင္းစူးရဲလွေသာ ေနေရာင္ျခည္ကို ခံစားထိေတြ႔ရသည့္ ေႏြကာလကို ေဆာင္းအိပ္မက္တြင္ပင္ မက္ၾကလိမ့္ေလမလား မသိ။

          အေမရိကန္ဖြား လူမည္းအာဖရိကန္နွင့္ လူျဖဴမ်ားတို႔ကလဲ ေနကာမ်က္မွန္ေတြတပ္ လည္ဟိုက္ အက်ၤ ီ ေဘာင္းဘီတိုမ်ားကို ၀တ္ၿပီး ေႏြဦးဟန္ေရးျပင္ၾကသည္။ တရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ တမင္စီမံ ေဆာင္ရြက္ထားေသာ ကားႀကီးစီဒီစက္တြင္ စီဒီမ်ားကို အသံကုန္ဖြင့္ထားရင္း ကိုလံဘတ္အႏြယ္၀င္ စပိန္ဘာသာစကားတို႔ျဖင့္ အသံေနအသံထား အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာဆိုၾကေသာ လက္တီးနိုတို႔ကလည္း ၎တို႔အတြက္ တနွစ္တခါ ရေတာင့္ ရခဲ ေႏြသဘင္ပြဲကို သူနည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ အေကာင္းဆံုး ဆင္ႏြဲၾကေလသည္။

          ေၾသာ္ေႏြသည္ မတူညီေသာ လူ႔ႏွလံုးသားမ်ားမွ ဘာသာကြဲေသာ အဓိပၸါယ္ကို တမ်ိဳးစီေဆာင္ ၾကေလသည္။ ျငင္းဆို၍ မရသည္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးက ေႏြဦးကာလကို ခ်စ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္စြာျဖင့္ မိမိအလုပ္ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္တတ္ၾကေသာ ကိုေရႊသူခိုးမ်ားကလည္း ယခုလာမည့္ ေႏြသည္ မနွစ္ကေႏြနွင့္ မတူေစရ ၂၀၁၂ ေႏြကာလသည္ အကၽြနု္ပ္တို႔အတြက္ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ကို တြက္ေခ်ကိုက္ရမည့္ ေႏြ ျဖစ္ရမည္။

          ကားေလးကို စီး၍တမ်ိဳး၊ လမ္းေလွ်ာက္၍တဖုံ၊ စက္ဘီးကေလးကိုနင္း၍ တနည္း ရပ္ကြက္စံုကို လွည့္၍ ငတက္ျပားသုေတသနျပဳၾကသည္။ ကၽြမ္းက်င္ပါေပ့ ညီအကိုတို႔ရယ္။


          လာၾကပါၿပီ လာၾကပါၿပီ ။ ငါးမွ်ားတံမ်ားကို အစီအရီကိုင္၍တမ်ိဳး၊ ေစ်းဘန္းမ်ားကိုေတာ့ ေခါင္းေပၚရြက္စရာမလို အေမရိကန္ပစ္ကပ္ကားေပၚတြင္တင္ကာ တနည္း၊ အားကစားေဘာင္းဘီ အကၤ်ီမ်ား ကို မရိုးေအာင္ ၀တ္၊ ဟိုမွာသည္မွာ (ေဘာ္လီေဘာ) ပုတ္ၾကမည္ေလ။ အမိျမန္မာျပည္မွ ေရျခားေျမျခားေရာက္ ျမန္မာေတြ ေရတြင္းေဘးေတြမွာ အ၀တ္ေတြသြားေလွ်ာ္ရင္း ဆံုတတ္သလိုပါပဲ။

          “ဟ…မင္းတို႔ကလည္း ႀကီးက်ယ္လို႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာ အိမ္မွာေလွ်ာ္လဲ ရတာပဲကြာ” ဟူ၍ ျမန္မာျပည္မွ မိတ္ေဆြတဦး ႏွင့္ ဖုန္းဆက္ရင္း ေျပာမိ၍ သူ ေစာဒက တက္ဘူးသည္။ ႂကြားသည္ဟု မထင္ပါနွင့္ မိတ္ေဆြသည္လည္း အေမရိကန္ေျမသို႔ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္ရွိမွ က်ေနာ္တို႔လို ခံစားနားလည္ ေပးေပလိမ့္မည္။

ဒီမွာက ေန႔တိုင္းအ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔ ဆိုတာက လူတိုင္းမလုပ္နိုင္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္တန္ဘိုး အသံုးျပဳေသာ လွ်ပ္စစ္မီတာခေတြက စရိတ္မနည္းေတာ့ အဆင္ေျပနိုင္ဆံုး နီးစပ္ရာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္တန္းေတြ ရွိရာသို႔ ေျပးၾကရသည္။ တပတ္တခါမွ ေလွ်ာ္ျဖစ္ေသာ အ၀တ္မ်ားကို အိမ္မွာလွမ္းဖို႔ကလဲ အခက္သား ထို႔ေၾကာင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္နွင့္ အေျခာက္ခံစက္တြဲလွ်က္ရွိရာသို႔ သြားၾကရသည္။

          ဒုကၡသည္အေျခခ် ေနထိုင္သူမ်ားအျဖစ္ အသစ္ေရာက္ရွိလာေသာ သူေတြကေတာ့ အ၀တ္ထုပ္ႀကီးေတြကိုထမ္း တြန္းလွည္းေတြနွင့္တြန္းရင္း၊ ၾကားထဲက ရင္ေသြးငယ္ကိုလည္း ခ်ီထားရင္း သြားေရာက္ေလွ်ာ္ဖြတ္ၾကရသည္။ ဒုကၡသည္ဟု အေမရိကန္တို႔မွ သတ္မွတ္ၿပီး တေလးတစား ေခၚယူ ေကၽြးေမြးျပဳစုထားၾကသည့္ ျမန္မာျပည္သားတို႔လည္း အေမရိကန္ေျမေပၚတြင္ ဒီမိုကေရစီအရသာ အျပည့္အ၀ကို ခံယူရင္း ေႏြကာလကို ဆင္ႏြဲၾကေပေတာ့မည္။


          ဘတ္ဖလိုၿမိဳ့ နွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ အီရီျမစ္ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ညေနခင္း ေလးနာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွ ည ကိုးနာရီနီးပါးအထိ သူတို႔တေတြ ရွိတတ္ၾကသည္။ စည္ကားခ်က္ကလဲ လူေပါင္းနွစ္ရာေက်ာ္ သံုးရာ ဦးေရေလာက္ ရွိၾကသည္။ ေဘာလီေဘာပုတ္ ျခင္းေတြခတ္ၾကသည္။ ကရင္ ဗမာ လူငယ္လူႀကီးေတြက ကရင္ ဗမာဘာသာစကားေတြနွင့္ ေအာ္ဟစ္ၾက အားေပးၾက ဆဲၾက ဆိုၾက။ သူတို႔ တေတြနွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာလည္း မူလတန္းနွင့္ အလယ္တန္းအရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားကလည္း တဦးနွင့္ တဦး အေမရိကန္အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားျဖင့္ အမ်ားစုက ေျပာဆိုၾကၿပီး ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ကာ ကစားၾကသည္။

          ဒါကလည္း နိုင္ငံတကာေရာက္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားတို႔၏ ဘ၀တစိတ္တေဒသ ျမင္ကြင္းေလး တခုျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းတြင္းကာလတုန္းက ဆိုလွ်င္ ဒီလိုေနရာတြင္ ေတြ႔ဖို႔ဆိုသည္က စဥ္းစားေကာင္းသည့္ ကိစၥတခုမဟုတ္၊ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနတတ္ေသာ အီရီျမစ္ႀကီးသည္ပင္ ျဖဴေဖြးေသာ အေႏြးထည္ႀကီးကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ပမာ နွင္းမ်ားျဖင့္ ေအးခဲေနတတ္သည္။ သည္နွစ္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အီရီျမစ္ႀကီး ေရမခဲခဲ့ပါ။

          ထိုကဲ့သို႔ ေဆာင္းတြင္းကာလ ေျခာက္လနီးပါး အတြင္း အေမရိကန္ေရာက္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ား အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ႀကီးမ်ားတြင္ တဦးနွင့္ တဦး တမိသားစုနွင့္ တမိသားစု ဆံုတတ္ၾကသည္။ အမိျမန္မာနိုင္ငံတြင္ေသာ္၎ အသီးသီးေသာ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ေသာ္၎ ေနခဲ့ၾကစဥ္က ေရဘံုဘိုင္အနီး ျမစ္ရိုးေခ်ာင္းရိုးေဘးေလးတေလွ်ာက္တြင္ ဆံုခဲ့ၾကသလိုပင္။ ယခုတြင္ ဖခင္ေတြ လူပ်ဳိေလးေတြကလည္း ကြမ္းတျမံဳ့ျမ့ဳံ၀ါးရင္း စေန တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ေတြမွာ ဆံုေနၾကတုန္းပင္။

          တခုေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ မိမိ၏ မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား က်ေနာ္တို႔ေနထိုင္ရာ ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့သို႔ ေရာက္ရွိလာမည္ ဆိုပါက သူတို႔အတြက္ ေစတနာထက္သန္စြာျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွ အစားအေသာက္ေတြကို ေက်းဇူးျပဳ၍ ပို႔ေပးမထားၾကပါနွင့္ ပို႔ေပးထားမည္ဆိုပါက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ့သို႔ တကူးတကႀကီး ထန္းလွ်က္ပို႔ေပးသလို သြားေရာင္းခ် သလိုျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။


          ျမန္မာျပည္သားမ်ားစားေသာ အစားအေသာက္မ်ားေရာင္းခ်ေသာဆိုင္ ေျခာက္ဆိုင္မက ရွိပါသည္။ လက္ဖက္ ဒညင္းသီးအိုးစိမ္ ဒန္႔ဒလြန္သီး မွ်စ္ မွစ၍ အစံု လိုရာရွိပါသည္။ က်ေနာ္ တခါ စိတ္ကူးေပါက္၍ မ်က္နွာျပင္တြင္ တခါတရံထြက္ေသာ ၀က္ျခံကို ထံုးေလးတို႔ဖို႔ အစမ္းသေဘာျဖင့္ ကြမ္းစားထံုးထုပ္ကို သြား၀ယ္ရာ ရန္ကုန္ လွည္းတန္းေစ်းတြင္ သြား၀ယ္သကဲ့သို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္လို႔ရခဲ့သည္။

          နံနက္ခင္း သို႔မဟုတ္ ညေနခင္းအခ်ိန္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ ကားေမာင္း၍ျဖစ္ေစ ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့၏ အေနာက္ပိုင္းရပ္ကြက္ (West side) သုိ႔ မိတ္ေဆြေရာက္ခဲ့ပါက ကရင္နီ ခ်င္း ဗမာ ကရင္ လူမ်ိဳးစုမ်ားတို႔ကို ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႔ျမင္နိုင္ပါသည္။ တခါတရံလည္း ေတြးမိသည္ ငါေရာက္ေနတာ အေမရိကန္မွ ဟုတ္ရဲ့လား၊ ဗမာ ကရင္ ခ်င္း မြန္လူမ်ိဳးေတြ စုေပါင္းၿပီး ေနထိုင္ေသာ ရြာႀကီးကို အေမရိကားကို ေရြ႔ထားသကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။

          ဒီနွစ္တြင္ ျမန္မာမိသားစုေတြထဲမွ ထူးထူးျခားျခား ဗမာလူမ်ိဳး သမီးငယ္တဦး ကရင္လူငယ္ေလး သံုးဦး၊ ခ်င္းလူမ်ိဳး အထက္တန္းေက်ာင္းသားတဦး ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့၏ ထိပ္တန္းထူးခၽြန္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား စာရင္း၀င္ေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ မိဘမ်ား ဂုဏ္ယူၾကသလို ျမန္မာမိသားစုမ်ား ၾကည္နူးမုဒိတာပြားၾကသည္။

          တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ရေသာ တိုက္ပြဲႀကီးေတြက ေန႔တိုင္း။ ျမန္မာျပည္သား ဒုကၡသည္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို ဌါေန အေမရိကန္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာမ်ားမ်ားက ခ်ိဳင္းနိတရုတ္လူမ်ိဳးေတြဆိုၿပီး မုန္းတီးၾကသည္။ ေစာ္ကားမႈ႔ေတြခံရသည္ ကလည္း အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေတြက ရပ္ကြက္ထဲအထိပင္ တခါတရံကူးစက္တတ္ၾကသည္ တဖက္သတ္ အနိုင္က်င့္မႈ႔ေတြကို သည္းမခံနို္င္ေတာ့သည့္အဆံုး ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ ဇ ရွိသည့္ ကရင္ေက်ာင္းသားစု တို႔ကလည္း အုပ္စုျခင္းတည္ၿပီး ရိုက္ၾကသည္ အထိျဖစ္ၾကသည္။

          လက္တီးနိုး ေက်ာင္းသား ငါးဦးေလာက္ကို ရဲကဖမ္းသြားၿပီး တရားရုံးမွာ အမႈ႔ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့ အထူးေဆးရုံႀကီး၏ ၾကီးၾကပ္ေစာင့္ၾကည့္ေဆာင္တြင္ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္တတ္လွ်က္သား မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း ဓါးထိုးခံရေသာ ကရင္လူငယ္ေလးကို က်ေနာ္သြားၾကည့္ခဲ့ရဘူးသည္။

          လူႀကီးေတြ အတြက္ကေတာ့ ဘာသာစကားအခက္အခဲ မသင္ၾကားနိုင္ခဲ့ရေသာ ပညာေရးနံရံႀကီးေတြက ၎တို႔ အလုပ္ခြင္၀င္ေရာက္နိုင္ေရးနွင့္ အလုပ္ခြင္တြင္းတြင္ တကယ္ အတားအဆီးႀကီးေတြပါ။ အနွိမ္ခံရေသာေနရာတြင္ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကျခင္းျဖင့္ ျမန္မာျပည္သားေတြကို နွစ္သက္ေသာ ဦးစားေပးေသာ စက္ရုံႀကီးေတြေတာင္ ရွိလာေပၿပီ။

          သို႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားကေတာ့ ရွိေနဆဲ၊ ရင္ဆိုင္ေနဆဲ ၊ ရုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ေနဆဲ။ တဖက္က လူငယ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကလဲ သူတို႔၏စစ္ေျမျပင္နွင့္ သူတို႔ေက်ာင္းတြင္း အနိုင္က်င့္မႈ႔မ်ားကို ရင္ဆိုင္ရခံၾကရဆဲ။ တခ်ိဳ႔ လူငယ္ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ဆိုရင္ ေက်ာင္းကိုပင္ မသြားေတာ့ ထိုကိစၥကို မိဘမ်ားကလဲ ဘာမွ် လုပ္ေပး၍ မရ။ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ တခ်ိဳ႔က လူနည္းစု ျမန္မာေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႔ကို အျခားေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေစၿပီး ျပႆနာေအးေအာင္ အေကာင္းဆံုး စီမံေပးၾကသည္။


          မတတ္တေခါက္ အဂၤလိပ္ျဖင့္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနရေသာ က်ေနာ့္အတြက္ ေနာက္လာမည့္ နွစ္မ်ားတြင္ ဒီက အထက္တန္းေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတို႔၏ အဂၤလိပ္စာအေရးအသား အေျပာအဆို မ်ားကို ယွဥ္၍ ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သူတို႔၏ အဂၤလိပ္စာ အေရးအသား အေျပာအဆိုမ်ားသည္ အဆင့္ျမင့္ေလျခင္း။ တခ်ိဳ႔သား သမီးေတြကလည္း ေျပးလႊားရုန္းကန္ရင္း မေရရာမေသခ်ာေသာ အနာဂါတ္ ကာလႀကီးတခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ မိဘမ်ားကို သူတို႔လိုအဂၤလိပ္စာမတတ္ရေကာင္းလား ဟူ၍ အထင္ျမင္ေသးမႈေတြလဲ ရွိလာသည္။

          ေစ်းဆိုင္ႀကီးေတြကို သြားေတာ့ သမီးငယ္ေလးက ရွစ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သာသာအရြယ္ မိခင္နွင့္ ဖခင္ႀကီး အတြက္ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ ၀ယ္ေသာအခါ သူက စကားျပန္ မိဘနွစ္ဦးက ေက်နပ္ၿပီး တၿပံဳးၿပံဳး။ တဖက္မွာလည္း အေမရိကန္ေတြရဲ့ မေကာင္းေသာ စရိုက္မ်ား အေျပာအဆို အေနအထိုင္ေတြကို ပံုတူကူးခ်ၿပီး ဆံပင္ေတြ အေရာင္ဆိုး၊ ေဘာင္ဘီရွည္ကို တင္က်ေလွ်ာ၀တ္၊  မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲ၊ စည္းကမ္းမရွိေသာ လိင္မႈကိစၥမ်ားျပဳလုပ္ေနေသာ နွစ္သက္ေသာ လူငယ္တခ်ိဳ႔ရဲ့ စာရိတၱသံေခ်းတက္မႈ႔မ်ားကိုလည္း ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။

          က်ေနာ္တို႔ ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့ကို ေရာက္ျပီး သံုးလနွင့္ ေျခာက္လတာအတြင္း သက္ဆိုင္ရာ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးရုံးေတြက တတ္နုိင္သေလာက္ ကူညီမႈ႔ေပးျပီး လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ေမတၱာနွင့္ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆို လုပ္ေဆာင္မႈေပးၾကေသာ ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ထမ္းမ်ားလည္း ရွိသလို အလုပ္သေဘာ လစာအတိုင္းအတာ တခုရဖုိ႔ ပံုမွန္အလုပ္လိုပဲ သေဘာထား ေစတနာမဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈ႔ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္အပါအ၀င္ ဆူဒန္၊ အီရတ္၊ ဆိုမာလီ၊  ဘူတန္နိုင္ငံမ်ားက မ်က္နွာငယ္၊ ဒုကၡသည္အသစ္ စက္စက္ေတြလည္း ဘတ္ဖလိုးရဲ့ နွင္းေတာ ေရခဲျပင္ေတြမွာ ဒုကၡ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္က်ရေသာ ဇာတ္လမ္းအစံုစံုကိုလည္း ဒီၿမိဳ့မွာ ၾကားနိုင္ပါတယ္။

          “ဘယ္အရာကိစၥ အသီးသီးေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လုပ္ေပးလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေငြေၾကးအခ်ိန္ကာလ တခုအထိသာ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္ရွိတာပါ။ က်န္တဲ့ကိစၥေတြကေတာ့ သူတို႔ဘာသာ ဆက္ျပီး ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့။ ဘယ့္နွယ္ … ရုံးေတြသြားရင္လဲ စကားျပန္။ ေစ်း၀ယ္ရင္လဲ စကားျပန္။ စီစဥ္ေပးလုပ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္႔ရုံးက နိုင္သေလာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေလာင္းကစားရုံသြားတာတို႔ ေဆးေျခာက္၀ယ္ ေသာက္တာတို႔က်ေတာ့ ဘာစကားျပန္မွ မလိုပါလား”

          ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ေမြးဖြားၿပီး ဒုကၡသည္ အျဖစ္ ေရာက္ရွိကာ Case Worker( ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး အတြက္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ရသူ) တစ္ဦး၏ ရင္ဖြင့္သံကလဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နွစ္ဘက္စလံုးမွာ အမွန္တရားေတြ ရွိေနၾကသည္။

          တခ်ိဳ႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွ ေရာက္ရွိလာေသာ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ကလဲ အေမရိကားေရာက္မွ အလုပ္ရၾကသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းႀကီးေတြရွိလို႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးတခ်ိုုဳ႔ႏွင့္ အန္ဂ်ီအို ၀န္ထမ္းေတြ အဆက္အသြယ္နွင့္ အဆင္ေျပၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔အေမရိကန္ကို အေျခခ်ေျမနင္းကတည္းက အေမရိကန္အစိုးရမွ ၎နွင့္မိသားစု၀င္မ်ားကို တသက္တာလံုး ၾကည့္ရႈ႔ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ လိုေၾကာင္း က်ေနာ့္အား ခပ္တည္တည္နွင့္ ေျပာျပတာလဲ ရွိသည္။ သူလဲ သူ႔ခံယူမႈ႔ နွင့္ သူ။


          “ေအး ..ငါညီရယ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးကြာ။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ငါေနတုန္းက လူေတြက ေျပာတယ္ … အေမရိကန္နိုင္ငံဆိုတာ ဒုတိယေကာင္းကင္နိုင္ငံပဲ … တဲ့။ စားခ်င္တာ အကုန္ရွိ၊ သြားခ်င္တာသြား၊ အဖက္ဖက္က ျပည္စံုေနတာတဲ့ ငါလဲ ဒီေရာက္တာ ေလးနွစ္ရွိျပီ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဆိုင္ကို အေရာက္ေျပး ဆူးရွီလိတ္၊ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွျပန္။  ေနာက္တေန႔လဲ ဒီလိုပဲ ။ ဆူးရွီးလိတ္နဲ႔ တပတ္တပတ္ တလတလ တနွစ္တနွစ္ကုန္သြားလိုက္တာ။  ငါ့ပံုလဲ ဆူးရွီမွန္ဗီဒိုၾကီးထဲက ဆူရွီးလိတ္လို ေအးစက္စက္ႀကီး ျဖစ္ေနျပီကြာ။ အိမ္ျပန္လာရင္လဲ ပင္ပမ္းလို႔ မိသားစုနဲ႔ဲလည္း အခ်ိန္သိပ္မေပးနိုင္ေတာ့ဘူး။  ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေနတုန္းကေတာင္ ရြာရိုးကိုးေပါက္၊ စခန္းကမိတ္ေဆြအိမ္ေတြဆီ သြားလည္၊ လူမႈေရးေတြ လုပ္လို႔ရေသးတယ္။ ငါစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒါေတာင္ ဒုတိယေကာင္းကင္နိုင္ငံပဲရွိေသးတယ္၊ ပထမေကာင္းကင္နိုင္ငံဆိုရင္ ဒုကၡပဲ။ ေနပါေစေတာ့ … ။  ဒီဒုတိယေကာင္းကင္ နိုင္ငံေတာ္နဲ႔တင္ လံုေလာက္ပါၿပီကြာ”

ဟူ၍ ကရင္စစ္ျပန္တဦး၏ အေမရိကန္နိုင္ငံအေပၚ၎၏ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကိုလည္း ျပံဳး၍ က်ေနာ္ နားေထာင္မိသည္။ ဟုတ္ေပလိမ့္မည္ သူလဲ သူ႔ဘ၀ဒႆနနွင့္ သူ။

          ဗုဒၶသာသနာသည္လဲ က်ေနာ္ေနေသာ ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့တြင္ ထြန္းကားျပန္ပြားသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း နွစ္ေက်ာင္းရွိသည္။ ေတာင္ေက်ာင္းနွင့္ ေျမာက္ေက်ာင္းမဟုတ္ပါ။ ဒုကၡသည္စခန္းမွ အမ်ားစု ေရာက္ရွိ လာၾကေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ား စုေပါင္း၍ တည္ေထာင္ထားေသာ ေက်ာင္းကို “ေရႊမင္း၀ံေက်ာင္းတိုက္” သို႔မဟုတ္ “ဒုကၡသည္ေက်ာင္း” ဟူ၍ အမည္ေပးထားသည္။

          ဆူရွီလုပ္ငန္းရွင္မ်ား အပါအ၀င္ ဘတ္ဖလိုးေရာက္ ျမန္မာမိသားစု၀င္မ်ား စုေပါင္း တည္ေထာင္ထားသည့္ ေက်ာင္းကိုလည္း “ေဇယ်ာသီရိေက်ာင္းတိုက္” သို႔မဟုတ္ “ဆူရွီေက်ာင္း” ဟူူ၍ အမည္ေပးထားၾကသည္။

“ဒီေန႔ ဒုကၡသည္ေက်ာင္းမွာ ေမာင္ဘယ္သူရဲ့ ေမြးေန႔ဆြမ္းေကၽြးရွိသည္ …” ဆိုရင္ … ေရာက္ၾကျပီ။

“က်ေနာ့္ကို လာရွာရင္ ဒီညေန ဆူရွီေက်ာင္းမွာ တရားထိုင္ေနမယ္” စသည့္ သူ႔ေက်ာင္းနွင့္သူ တမ်ိဳးစီ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဘာသာေရး သာေရးနာေရး လူမႈေရး လႈပ္ရွားမႈ႔ေတြ ရွိၾကသည္။


          ဓမၼသံစဥ္က်ဴးသံမ်ား လွ်ံ၍ ထြက္လာတတ္ေသာ ကရင္လူမ်ိဳးတို႔၏ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ျခင္း အစီအစဥ္တြင္ လူေပါင္း သံုးရာနွင့္ ေလးရာ ပတ္၀န္းက်င္ေတာ့ ရွိစျမဲ။ ေတာင္တန္းသား ခ်င္းညီအကို ေမာင္နွမမ်ားကလည္း ဘာသာစကားအလုိက္ အစုလိုက္ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္မႈေတြ ရွိသည္။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ေတာ့ ငါးေနရာထက္မနည္းေသာ ေနရာေတြမွာ သူတို႔ေတြ ဘုရား၀တ္ျပဳ ခ်ီးမႊန္းျခင္းျပဳတတ္ၾကသည္။

          ေရႊ႔ေျပာင္းေရာက္ရွိ အေျခခ် ေနထိုင္ၾကသူ အသီးသီးတို႔သည္ မိမိတိို႔၏ ဘ၀ သံစဥ္စည္းခ်က္နွင့္အညီ ေန႔စဥ္ ခရီးနင္ေနၾကရသည္။ တနွစ္တခါ ကရင္နွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္က်င္းပျပီး လူပရိသတ္ ေထာင္ေက်ာ္ တက္ေရာက္ ဆင္ႏြဲၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါသည္။ ထို႔အျပင္ နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း သၾကၤန္ရိုးရာ အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ ရွိသည္။



          ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားနွင့္ မိဘတို႔၏ပဋိပကၡမ်ားမ်ားလည္း ရွိတတ္ေသာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္း၊ ခရစ္ယန္ဘုရားေက်ာင္းတို႔ကလည္း လူငယ္မ်ားကို ဂရုစိုက္၍ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေအာင္ အတတ္နိုင္ဆံုး ဆံုးမသြန္သင္ၾကသည္။ တခါတရံလဲ အာရိယာန္ႏြယ္၀င္ ျမန္မာျပည္ဖြားမ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံနွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ လူမႈေရး သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အခက္အခဲေလးေတြ ေတာ့ ရွိတတ္ၾကသည္။

          ဟိုး … ျမန္မာျပည္မွာက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးနွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးေနၾကၿပီး ေအာင္ျမင္ ခရီးေရာက္မႈေလးေတြ သူ႔ အတိုင္းအတာနွင့္သူ ရွိၾကသည္။ က်ေနာ္ ေနထိုင္ေသာ အရပ္နွင့္ အျခားၿမိဳ့မ်ားတြင္လဲ အခ်င္းခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား အျပန္အလွန္နားလည္မႈမ်ား ရွိလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနသူမ်ားကိုလဲ ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါသည္။

          ဒီၿမိဳ့သို႔ ေရာက္ၿပီး တနွစ္ေက်ာ္အတြင္း၊ အခ်ိဳ႔က ဒီထက္ပင္ ေစာေသးသည္ ကား၀ယ္နိုင္ၾကသည္။ ရပ္ကြက္လမ္းမ်ား ဟိုင္းေ၀းလမ္းမ်ားေပၚတြင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အေရာင္အေသြးစံုေနသည့္ ကားမ်ားေပၚတြင္ အၿပံဳးကိုယ္စီျဖင့္ ၾကည္နူးစရာေကာင္းသည္။ တဖက္ကလဲ အရက္မူးၿပီး ကားေမာင္းျခင္း လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္း၍တနည္း၊  စြန္႔စားကာ မီးနီကို ျဖတ္၍ ေမာင္းျခင္းတမ်ိဳး ၊အသီးသီးေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ေၾကာင့္ တရားရုံးတြင္ အမိျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ားကို မ်က္နွာေသေလးေတြႏွင့္ ေတြ႔နိုင္သည္။

          “ဘယ္သိမွာလဲ အကိုရယ္ ဒီကေလးက က်မေျပာတာလဲ နားမေထာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္ေနတာနဲ႔ အားရ ပါးရ တီးလိုက္တာေပါ့။ လမ္းမေပၚမွာ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔လူေတြက ၀ိုင္းၿပီး ၾကည့္ၾကတာေပါ့ သူကငို က်မက တီး။ ဒီလိုနဲ႔ မၾကာခင္ ရဲကားေရာက္လာၿပီး က်မကို ဖမ္းၿပီး ကားေပၚတင္သြားတာပါ။ ဒီမွာက ကိုယ့္ကေလးကို ကို ရိုက္မိတာ အျပစ္လား အကိုရယ္”

ဟု မ်က္ရည္မ်ားက်လွ်က္ ေနာ္မူတီးက ေျပာရွာသည္။ ရင္ေသြးနွစ္ဦးနွင့္ ၎၏ ခ်စ္စြာေသာ ခင္းပြန္းကို လံုျခံဳ စိတ္ခ်ေစရန္ အေမရိကန္ရဲမ်ားက ရိပ္သာတခုကို ေခၚသြားၿပီး သံုးလေလာက္ ထားလိုက္သည္။

          သူမကလဲ ငို။ ဟိုသားအဖသံုးေယာက္ကလဲ ဘာဆိုဘာမွန္းမသိလိုက္ပဲ လံုၿခံဳေရး ရိပ္သာကို ေရာက္သြားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း ေက်းလက္မ်ားနွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ မိမိသားသမီးမ်ားကို ရိုက္နက္ ဆံုးမပါက ကိစၥေတာ့ သိပ္မရွိ။ ဒီမွာက အေတာ့္ကို ျပစ္မႈ႔ႀကီးသည္ကို ေနာ္မူးတီး မသိရွာ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ ေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနေသာ သမီးငယ္ကို လမ္းမေပၚ အားရပါးရ တီးမိလိုက္ေတာ့ အနီးအနားရွိ အေမရိကန္တို႔က ရဲကို အေၾကာင္းလိုက္သည္။ သူလဲအခ်ဳပ္ထဲမွာ တပတ္ မိသားစု အတူျပန္၍ ေနနိုင္ၾကဖို႔ ေျခာက္လနီးပါး တရားရုံးတက္ၿပီး ေျဖရွင္းလိုက္ရသည္။

          အခုေတာ့လဲ ထပ္ၿပီး အတိုးခ်ကာ ခ်စ္လြန္းလို႔ ကေလးနွစ္ဦးပင္ ထပ္ေမြးလိုက္ ေသးသည္။

“ေအး..အကိုရယ္ အေမရိကန္က တမ်ိဳးႀကီးေနာ္။ အခုေတာ့ က်မ ကေလးကို မရိုက္ေတာ့ပါဘူး”

ဟူ၍ ၿပံဳး၍ ေျပာရွာသည္။ ေဒါနေတာင္တန္း ေက်းလက္တခုတြင္ ေမြးဖြား၍ ဒုကၡသည္စခန္းတခုတြင္ ငါးနွစ္ခန္႔ ေနထိုင္ၿပီး သူလဲ ဂ်မ့္ပရိုမိုးရွင္းနွင့္ နိုင္ငံတနိုင္ငံက ေလေၾကာင္းလိုင္းတခုကို ခပ္တည္တည္စီးခဲ့ကာ က်ေနာ္ေနထိုင္ေသာ ၿမိဳ့ကေလးကုိ မိသားစုနွင့္ ေရာက္လာခဲ့သူ။

          သူတို႔ ဒုတိယသားကို ေမြးတုန္းကလဲ

“ အကိုရယ္ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ထားလို႔ပါ ။ ဒီသားကိုေတာ့ ကရင္နာမည္ မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီအေမရိကန္ေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္နာမည္ေလး တခုေလာက္ ရွာျပီး မွည့္ေပးပါဦး။”

အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက အေမရိကန္နာမည္ေလး တလံုး သားအတြက္ ကင္ပြန္းတတ္ရန္ အလြန္အာသီသ ျပင္းထန္ေနသည္။

          ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိ၊ က်ေနာ္လဲ ဘယ္ကေလးငယ္ကိုမွ နာမည္ မေပးဘူး အခ်ိန္နွစ္ရက္ယူၿပီး သူတို႔ဆီကို ျပန္သြားၿပီး

“ကဲကြာ…မင္းသားကို ေမာင္ဂ်က္ေကာ့(Jacob) ကြာ မင္းနာမည္က တီပါေအး ဆိုေတာ့ မင္းသားက ဂ်က္ေကာ့ေအး (Jacob Aye) …ေပါ့ကြာ။”

 သူတို႔လဲ သေဘာက် က်ေနာ္လဲေပ်ာ္။  ဘာလိုလိုနဲ႔ ေစာဂ်က္ေကာ့ေအးလဲ အခု အသက္သံုးနွစ္ျပည့္ေပၿပီ။

          ဘတ္ဖလိုးၿမိဳ့၏ အေနာက္ပိုင္း (West Side)သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဒုကၡသည္အျဖစ္ လာေရာက္ အေျခခ်ေနထိုင္သူ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ၾကသည္။ ကေလးတြန္းလွည္းေလးေပၚတြင္ ရင္ေသြးငယ္ သံုးဦးကို တင္တြန္းၿပီး ေႏြ၏ အရသာကို အျပည့္အ၀ခံစားေနေသာ ေနာ္မူတီးကို မိတ္ေဆြတို႔ ျမင္နိုင္ပါသည္။ သူမအတြက္လည္း ေႏြဦးသည္ သူ႔အဓိပၸါယ္နွင့္သူ။


          ဤၿမိဳ့ကေလးကို ျမန္မာျပည္သားထဲမွ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အဦးဆံုးေရာက္ရွိသူမ်ားထဲတြင္ ကိုမ်ိဳးသန္႔တေယာက္လဲ အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အနီးတြင္ နွစ္အတန္ၾကာ ကိုယ္ရံေတာ္တဦးအျဖစ္ ေနထိုင္ တာ၀န္ယူခဲ့သူ တဦး ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဇာတိ ျဖစ္သည္ ယခုႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္၌ ထူးခၽြန္စြာ ပါရဂူဟူေသာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ကို မၾကာမွီရရွိေတာ့မည္။

          မနွစ္က ပိုလန္အႏြယ္၀င္ အေမရိကန္သူ တဦးနွင့္ အေၾကာင္းပါ၍ လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ဒီနွစ္ေႏြဦးကို ပိုလန္ျမန္မာအႏြယ္ ကျပားသမီးငယ္ေလးနွင့္ အတူ ဆင္ႏြဲေပေတာ့မည္။ မုဒိတာပြားေလာက္ေပသည္။ ထူးထူးျခားျခား ဒီႏွစ္ေႏြဦး မတိုင္ခင္ ဘာဖလိုးၿမိဳ့သည္ ျမန္မာျပည္ဖြား လူပ်ိဳသိုးႀကီးမ်ား ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကေသာ ထူးျခားေသာ ေႏြပါ။

          လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ေဆးေရာင္စံု ပန္းကေလးမ်ား အစီအရီဖူးပြင့္ကာ သူတို႔လဲ ေႏြဦးကို ႀကိဳသည္။ ေျခာက္လတာကာလပတ္လံုး ေသြ႔ေျခာက္မဲညစ္ၿပီး အသက္ကင္းမဲ့ သလို ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ ပန္းမာန္မ်ားတို႔သည္ ယခုေတာ့ မိမိ၏ အလွနွင့္ ေအးခဲေသာ ေဆာင္း၏ ဒါဏ္ကို ႀကံႀကံခံနိုင္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသ သတၱိေသြးကို အျပံဳးကိုယ္စီျဖင့္ ျပနိုင္ၾကေပျပီ။

ၾကည္နူစရာေကာင္းေသာ ေႏြပင္တကား။ သက္ရွိသတၱ၀ါတိုင္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ ေႏြကို ခံစားမႈမတူ ကြဲျပားမႈ႔ေလးေတြနွင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။

          အီရီျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ ငါးမွ်ားတံေလးနွင့္ ငါးမွ်ားေနေသာ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားတဦးသည္ တျငိမ့္ျငိမ့္စီးေနေသာ ျမစ္ျပင္ကို ၾကည့္ရင္း မိမိ၏ ဧရာ၀တီကို သတိရ၍ေနသည္။ မြန္နွင့္ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားကလဲ သံလြင္ကို တမ္းတရင္း ေသာင္းရင္းကိုလဲ လြမ္းစိတ္ကေလး ပိုမိၾကမည္။ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ မိမိ၏ ဇာတိရပ္ရြာ ေမြးရပ္ေျမသည္ မည္သည့္ဌါန အရပ္နွင့္မွ် ႏႈိင္းယွဥ္၍ မရစေကာင္းပါ။

          ျမစ္ျပင္ေပၚ၀ယ္ ဇင္ေယာ္ငွက္ေလးမ်ား ၀ဲ၍ နွိမ့္ကာျမင့္ကာ ပ်ံ၀ဲေနၾကသည္။ အီရီျမစ္ၾကီးသည္လဲ တျငိမ့္ျငိမ့္ေလး စီးဆင္းေနဆဲ က်ေနာ္တို႔၏ ဘ၀မ်ားသည္လဲ ဆက္၍ ဆက္၍ စီးဆင္းေနၾကဆဲ ရုန္ကန္ ရင္ဆိုင္ေနဆဲပင္ … … …။    ။

ေႏြနွင့္ အတူ

          ေလာအယ္စိုး

          (လြန္ခဲ့ ၂၀၁၂ အေမရိကန္ေႏြ (ဇြန္၊ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္)က ေပးထားတဲ့ လက္ေရးစာမူ၊ ကဗ်ာဆရာ မိုးစဲေနက စာကူရိုက္ေပးလို႔ အခုလို တင္ဆက္ႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ၾကန္႔ၾကာမႈေတြကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ အီရီျမစ္ၾကီးလည္း စီးေနဆဲပဲ မဟုတ္လား (မိုးမခစာတည္း))

Photos – random collection from internet


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts

2 thoughts on “ေႏြဦးသံစဥ္နွင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရြာေလး (Law Eh Soe)
  1. ေအး ဟုုတ္တယ္သူရစိုုး…အကိုုတိုု ့ေနတဲ့ State မွာလည္းမင္းတုုိ ့ေဒသလိုုဘဲ တပံုုစံတည္းပါကြာ…မင္းဘယ္ေတာ့ဘားအံျပန္မွာလည္း…ငါလည္း Citizen ရျပီးရင္ Passport လုုပ္ျပီးတေခါက္ေလာက္ မတူးတိုု ့ မမိငယ္ တိုု ့ဆီျပန္လည္ခ်င္ေသးတယ္…မင္းလည္းဒီႏွစ္ေႏြဥိီးမွာ တိုု ့ေနတဲ့ Minnesota ကိုုလာေရာက္ျပီးမိုုးမခအတြက္ေနာက္ထပ္ အေမရိကန္ျမန္မာ့ေႏြဥိီး ေဆာင္းပါးေလးဆက္ေရးလိုု ့ရသြားတာေပါ့…မင္းလာမယ္ဆိုုရင္ မင္းနဲ ့ဘားအံမွာအတူေနခဲ့ဘူးတဲ့ မင္းအကိုု ကုုလားၾကီးမင္းကိုုေၽႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုုလွ်က္ပါဘဲ…

Comments are closed.