ျပန္ေတြ႕ရတဲ့ျမား
ကံထြန္းသစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၅
ျမားေတြကို ကိုယ္ပစ္ခဲ့တယ္၊
ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာတဲ့အခါ
ျမားတစင္းက ခ်ဳံပုတ္ေပၚမွာ ျပန္ေတြ႕တယ္၊
ျမားတစင္းက သစ္တပင္ရဲ႕ ခြဆံုမွာ
ျမားတစင္းက ေျမျပင္မွာ
ျမားတစင္းက သူ႕ရင္ထဲမွာ … ။
ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ ထိုကဗ်ာေလး ရင္ထဲမွာ ျပန္လည္ပဲ့တင္ ထပ္လာျခင္း၏ အေၾကာင္းက … ။
———-။———-
ေမရီလင္း၊ ေဘာ္တီမိုးက ဝင္ဒီေဟးလ္ေဒသေလးကို ေမွာင္ရီပ်ိဳးစမွာ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့သည္၊ ေဝဇယႏၲာေက်ာင္းသဘင္ၿပီး၍ ဧည့္စဲစ၊ နယူးေယာက္မွာရိွေနစဥ္ လာလည္ဖို႔ဖိတ္ေခၚခဲ့သူ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးဣႏၵာစာရက ေရာက္မဆိုက္ အတူရိွေနသူကိုညႊန္လ်က္
“ ေဟာဒါ ေဒါက္တာ ၾသသဓ ေလ ” ၊ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္
“ ေနပါဦး … ဟိုး … မႏၲေလးမီးရထား စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ” အေညာင္းမိေနတဲ့ငါ ” ေရးခဲ့တဲ့ ” ကံထြန္းသစ္ ” ပဲ မဟုတ္လား “
ကိုယ့္ႏွဳတ္ခမ္းတို႔ ဟသြားသည္၊ ရုတ္ျခည္းမေျဖႏိုိုင္ေသး။ ေမးလာသူႏွင့္ ကိုယ္တို႔ အံ့ၾသမွဳျခင္း ၿပိဳင္ေနၾကသည္။ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္မွတ္ဉာဏ္မွာ တခါမွ်မေပၚဖူး၊ ႏွစ္ကာလေတြ မနည္းေတာ့။ အဲသည္တုန္းက မႏၲေလး မီးရထားဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ တက္ႂကြသည့္ စာေပစိတ္ဓာတ္ေတြ (တပါတီအာဏာရွင္ကို မသိမသာ ဆန္႔က်င္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ) ႏွင့္ စာဆိုေတာ္ရာသီမွာ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပခဲ့ၾကသည့္ စာပြဲသဘင္၊ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြကို ဖိတ္ၾကားကာ စာေပေတြ ေဟာေျပာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ နံရံကပ္စာေစာင္ႏွင့္ ကဗ်ာ၊ ဝတၱဳ၊ ကာတြန္း၊ ေဆာင္းပါး၊ အက္ေဆးေတြ ေရြးခ်ယ္ ဆုေပးၾကႏွင့္၊ တကယ့္သိုက္ၿမိဳက္သည့္ ပြဲေတာ္ႀကီးပင္၊ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္းပင္ ထိုပြဲ ေဟာဖူးၿပီးၿပီ လားဟု ေမးၾကရသည့္ သိကၡာရိွေသာ ပြဲႀကီးတခု၊
“ အဲဒီတုန္းက တပည့္ေတာ္က ကိုရင္ပဲရိွေသးတာ၊ ဝါသနာပါေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ႏွစ္တိုင္းေရာက္တယ္၊ အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ဦးဇင္းတပါးဆုရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုဝမ္းသာမွန္း မသိဘူး “
ဟုတ္ေပသည္၊ ထိုေခတ္က ရဟန္းစာဆိုရွားခ်ိန္၊ စနစ္ကလည္း ေနရာမေပး၊ အယ္ဒီတာပိုင္း ေတြကလည္း အထင္ေသးခ်ိန္၊ (အင္း … ဒီဘက္ေခတ္မွာလည္း … ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ တရားေဟာ ခြင့္ပိတ္ … စတာေတြ ရိွေနတာပါပဲေလ)၊ စာတပုဒ္ေဖၚျပခံရဖို႔ အားထုတ္လိုက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ဝါသနာ ႀကီးေသာ ငယ္သူတို႔အဖို႔ အားထုတ္ရသည္ကို မျမင္သည့္တိုင္ ဆုရျခင္းကိုမူ … ။
အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ေဝးကြာလွမ္းေသာ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွသည္ … ဘူတာႀကီးအထိ၊ ညဝါ စာဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ သုတ္ေျခတင္ၾကပံု၊ စာေပေဟာေျပာပြဲအမွီ အေမာတေကာ ေျပးၾကပံု၊ ထိုႏွစ္က ဆုရေသာ ရဟန္းေတာ္က ” ႐ွင္ဝဂႌသ ” အေၾကာင္းေဟာေျပာေတာ့ ပရိသတ္ေတြႏွင့္အတူ ရယ္ရင္း ေမာရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ပံုေတြ တသီႀကီးေျပာၿပီး ၊
“သိတယ္မို႔လား၊ ဝဂႌသေလ … ဝဂႌသ … ဆိုတဲ့အေျပာက တပည့္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား မထီတထီသံုးတဲ့ စကားကိုျဖစ္လို႔ “
အလို … ကာလေတြေညာင္းခဲ့ေပမယ့္ စြဲထင္မွဳက သစ္ေနဆဲပါလား၊ အဲဒီတုန္းက သူက (၁၇)ႏွစ္သားတဲ့၊ ကိုယ္က (၂၂)အရြယ္၊ ခုဆို … သူက သီတဂူ ဒု-ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္း၊ ကိုယ္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အို၊ သူက ငါးဆယ္တြင္း၊ ကိုယ္က … ၊ အို … ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ပင္ မကေတာ့၊ သူမေမ့ေသးဘူး၊ ” အေညာင္းမိေနတဲ့ငါ ” တဲ့၊ ၾကည့္စမ္း … ကိုယ္ပစ္ခဲ့သည့္ျမားတစင္းဟာ သူ႔ရင္ထဲမွာ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရပါလား။
တခါမွ် မဆံုဖူးေသာ သူႏွင့္ကိုယ္၊ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ ျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ စာေပႏွင့္ ဖြဲ႔ယွက္ေႏွာင္မွဳသည္ အျခားသံေယာဇဥ္တို႔ထက္ ေပ်ာ္ဝင္ျမန္ဘိေတာင္း။ ေရွးေဟာင္း၊ ေႏွာင္းသစ္၊ ေရွးေၾကာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာမကုန္ၾကေတာ့။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေမရီလန္း၊ ဒလယ္ဝဲယား၊ နယူးဂ်ာစီ၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီ တို႔ႏွင့္ နယူးေယာက္ကို လြန္းလို ကိုယ္ပ်ံတတ္ခဲ့ၿပီ။
တေန႔ … သူတို႔ႏွင့္အတူ ဝါရွင္တန္ဒီစီက မဂၤလာရာမေက်ာင္းေဆာင္သစ္ဖြင့္ပြဲကို လိုက္သြားျဖစ္ သည္။ စည္ကားလွသည့္ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိတ္သတ္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ပစ္ခဲ့ေသာ ျမားေလးေတြႏွင့္သူတဦးကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ မထင္မွတ္သည့္ေနရာမွာ မထင္မွတ္သူႏွင့္ဆံုျခင္းပင္။ ေရႊပါရမီေတာရဆရာေတာ္ေလး အရွင္ဆႏၵာဓိက၊ ယခင္ အမိေျမရိွစဥ္ ႏွစ္ႀကိမ္မွ်သာဆံုဖူးခဲ့၊ သည္အေမရိကန္မွာလည္း သူသီတင္းသံုးရာႏွင့္ ကိုယ္ေမြ႕ေလ်ာ္ရာတို႔သည္ ကြာလွမ္းလွဘိ၊ ၿပီး … သူက အနားယူရင္း စာၾကည့္ရင္း၊ လူသူဆိတ္ရာ ဝိေဝကရွာသူ။
ခုလည္း သိမ္သမုတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲ သံဃာ့ကိစၥေၾကာင့္သာ လာခဲ့ျခင္းတဲ့၊ ဝရံတာမွာ ကိုယ္တည္းရပ္ေနစဥ္ ကားတစင္းေပၚမွ သူဆင္းလာသည္ကို ဇေဝဇဝါႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အနားေရာက္လာမွ၊
“ ဟာ … အရွင္ေလး၊ တူပါတယ္လို႔ၾကည့္ေနတာ၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ဥတုသပၸါယ မွ်ရဲ႕လား “
ဝမ္းသာအယ္လဲသံဆံုးေတာ့ …
“ တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ့္စာအုပ္ ထြက္လာလိမ့္မယ္ထင္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနတာ၊ ေနာက္ၿပီး ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္တို႔၊ ရေဝႏြယ္ (အင္းမ) တို႔ကိုေတာင္ ေျပာထားတာ၊ ဆရာေတာ္ကံထြန္းသစ္ရဲ႕ စာေတြလည္း ဆက္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ လွဴရမယ္လို႔၊ ဆရာေတာ္က ဒီေရာက္ေနတာကိုး “
ခုပါႏွင့္ဆို သံုးႀကိမ္သာဆံုဖူးၾကေပမင့္၊ စာေပသံေယာဇဥ္ကမူ မနည္း၊ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုစဥ္ကပင္
“ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ့္စာေတြ သေဘာက်လို႔ နဝေဒးမဂၢဇင္းကို လစဥ္ယူျဖစ္တာ ” တဲ့၊ ထုိစဥ္က နဝေဒးမွာ ကိုယ္က ပင္တိုင္ေလ။
ေစတနာတဘက္၊ ေဝဒနာတဘက္ ျမားရြက္ေလးေတြႏွင့္ ကိုယ္ပစ္ခဲ့သည့္ျမားေလးတခ်ိဳ႕ သူ႕ထံမွာျပန္ေတြ႕ရခဲ့၊ ကိုယ့္ပီတိကို ခန္႔လို႔သာၾကည့္လိုက္ပါ့၊ ေနာက္ၿပီး … အဲဒီျမားေလးေတြ ဖယ္ရွားမျပစ္သည့္ျပင္ ျမားသစ္ေတြပစ္ဖို႔ ေလးတင္ႏိုင္ေအာင္ပင္ ကူညီခဲ့သူ၊ အျခား စာေရးသံဃာေတြ ကို လွဴဒါန္းခဲ့သလို၊ ကိုယ့္ကိုလည္းမခ်န္ခဲ့သူ၊ စာေရးက်ဲေသာ ကုိယ္ကမူ ခုထိ သူ႕ဆႏၵကို မျဖည့္ဆည္း ႏိုင္ေသး၊ ကိုယ္ေငးငိုင္ေနစဥ္
“ ဒီကေန ႀကီးၾကပ္ေပးေပါ့ … က်န္တဲ့စာေတြလည္းဆက္ထုတ္ပါ၊ တပည့္ေတာ္ ကုန္က်စရိတ္ တာဝန္ယူပါ့မယ္ “
ကိုယ္ မတည္ႏိုင္ေသးေသာ ကတိကုိ ေပးလိုက္မိျပန္သည္။ ထုတ္ျဖစ္ေအာင္ထုတ္ဖို႔ အားႀကိဳးရဦးမည္။ အမိေျမမွာရိွစဥ္ ” ဗုဒၶရနံ႔ ” ဓမၼရသ စာေလးေတြကို သူ႔ကုသိုလ္အျဖစ္ထုတ္ေဝရန္ ျပင္ဆင္ ေနခဲ့သည္၊ အမွာစာပင္ ေရးၿပီးခဲ့ေပါ့၊ ထုိ… ျပင္ဆဲ … ဆင္ဆဲမွာပင္၊ “၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာ” သည္ ကိုယ့္ကို သယ္ေဆာင္သြားေတာ့သည္။ ကိုယ္သည္ပင္ အဝါေရာင္ျမားတစင္း ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။
သည္အေၾကာင္းေတြ ကိုယ္ သူ႕ကိုမေျပာျဖစ္ေတာ့။ အခန္းအနား စေတာ့မည္မို႔ အသီးသီး ေနရာ ယူလိုက္ၾကသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ခုလို သာသနာအက်ိဳး၊ ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးသူေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာ ကိုယ္ပစ္ ခဲ့သည့္ ျမားေလးေတြကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ က်ားကုတ္က်ားခဲ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ျမားပစ္သူဘဝကို ေက်နပ္မိသည္အမွန္။
ဒါေပမယ့္ … တဘက္မွာလည္း အာဏာရွင္ေတြ၊ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြၾကားမွာ က်ိဳးေၾကသြားၾကသည့္ တစင္းမကသည့္ ျမားေလးေတြအတြက္ေတာ့ သက္ျပင္းတခ်ခ်၊ တက္ တေခါက္ေခါက္ ရိွရဆဲ။
စစ္ဓားသြားေပၚကလိပ္ျပာ၊ ဘက္၊ ဖိတ္စင္သြားတဲ့ေန႔ရက္မ်ား … စသည့္ … စသည့္ … ကဗ်ာေလးေတြ၊
သံျဖစ္ရုပ္ႂကြင္း၊ ျမင္းမိုရ္ခရီး … စသည့္ … စသည့္ … ဝတၱဳေလးေတြ၊
ဗုဒၶရဲ႕လူ႔တန္ဖိုး … စသည့္ ေဆာင္းပါးေလးေတြ၊ ပစ္ကြင္းမထိမီ အခ်ိဳးအျဖတ္ ခံလိုက္ရသည့္ ျမားေလးေတြ … ျမားေလးေတြ … ။
———-။———-
ရိွေစ၊ ခုေတာ့ ကိုယ့္အမိေျမမွာ ေလးခင္း၊ ျမားခင္း သာၿပီတဲ့။ ကိုယ့္ေရာင္းရင္းေတြ၊ အေပါင္းအသင္းေတြ၊ လူ႕တန္ဖိုးကိုျမႇင့္တင္ဖို႔၊ လူ႕အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ဖို႔ အႏုပညာ ေလးညိႇဳ႕ကို တင္ၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္ျမားေတြ … ေဟာ … တစင္း … ေဟာ … တစင္း … ခြင္းႏိုင္ၾကပါေစသား … ။
ကံထြန္းသစ္
01-08-2013
3:49 A.M
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
