ဘ၀ပ်က္ ခံတြင္းခါးသက္ျခင္း

“ေအး မင္းတို႔ ငါတို႔ ဒီအဘၾကီးေတြကို ဖင္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနရခ်ိန္မွာ၊ စကားေတာင္ ဟ ဟ မေျပာရဲခ်ိန္မွာ ဒီဘဲၾကီးေတြက ခံခ်လာ တာကြ။ ဒီဘဲေတြ မွားခ်င္မွားမယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ေစတနာ အမွားကြ။ ဘယ္ေတာ႔မွ ငါတို႔ကို ေအာက္တန္းက် စုတ္ျပတ္သြားေစမယ္႔ အမွားမ်ိဳး မၾကဴးလြန္ဘူးကြ။” ဆိုၿပီး ႏွဳတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါး ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ “ေxxာက္လုပ္ ေxxာက္ကိုင္မရိွဘဲ ဘယ္က ပိုက္ဆံေတြ ရေနလဲကြာ” ဆိုသည္႔ ပညာတတ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ျခင္းႏွင္႔ အတူ ၀မ္းနည္းမိသည္။ အထက္လူၾကီး၏ ယံုၾကည္ကိုးစားမွဳ ေၾကာင္႔ ဘ၀လမ္းေျဖာင္႔ျဖဴးေနေသာ သူ႔ကို “ယံုၾကည္မွဳဆိုတာရိွရင္ ေလာကၾကီးမွာ မင္းလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ရတယ္။ လက္ညိွဳးညႊန္ ရာေရျဖစ္တယ္ကြ” ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း လမ္းခြဲခဲ႔သည္။

“ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တဲ႔သူေတြကို ၾကိဳက္တဲ႔သူရိွမွာဘဲ။ မၾကိဳက္တဲ႔ လူေတြလဲ ရိွမွာဘဲ။ မင္း ဘာမွ ၀မ္းနည္းမေနနဲ႔” ဆိုသည္႔ စကားသံမ်ားသည္ က်ေနာ္႔စိတ္ထဲက က်လိ က်လိျဖစ္မွဳကိုေတာ႔ ေပ်ာက္မသြားေစခဲ႔ပါ။  မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ စာေပေဟာေျပာပြဲကိုေတာ႔ အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ႔သည္။ က်ိတ္က်ိတ္တိုး၊ ခမ္းလံုးျပည္႔ ျဖစ္ေစခ်င္ေစသည္႔ ကၽြန္ေတာ႔္စိတ္အခံျဖင္႔ ခံုေနရာလြတ္မ်ား၊ လက္မွတ္ အက်န္ မ်ားကို ၾကည္႔ၿပီး မခ်င္႔မရဲျဖစ္ခဲ႔ရသည္။

တစ္နာရီမွာ အခမ္းအနားစမယ္ဟု ေျပာထားၾကေသာ္လည္း ႏွစ္နာရီ ထိုးခါနီးအထိ အခမ္းအနားက မိရိုးဖလာ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း မစႏိုင္ေသး။ ၀င္လာမစဲ တစ္သဲသဲ ျဖစ္ေနၾကဆဲ။ ခမ္းမၾကီးကို နာရီပုဒ္ျပတ္ျဖင္႔ ငွားထားရသည္ဆိုတာကို သိထားသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီးစကားေျပာေနၾကေသာ အခမ္းအနားမွဳးမ်ား၊ ဖင္မၿငိမ္ႏိုင္ၾကေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားကိုၾကည္႔ၿပီး ေမတၱာစိတ္ မလႊမ္း ျခံဳႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရသည္။ ရသအလင္း အဖြဲ႕ၾကီး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ေနတာ ၾကာေနခဲ႔ေပမယ္႔ ဒီပြဲမွာေတာ႔ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနသလို ျဖစ္ေနသည္႔ ဒီလူေတြကို ေျခသလံုး ဖက္ကိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာခဲ႔သည္။

လူအုပ္ၾကားထဲမွာ စိတ္ဆိုး စိတ္ပုတ္မ်ားျဖင္႔ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ျဖစ္ေနသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စိတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳမ်ားဆီသို႔ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔ သည္က ဆရာၾကီး ဦး၀င္းေဖ၏ “ေမာ္ဒန္ အႏုပညာ” ဆိုသည္႔ ေဟာေျပာမွဳမ်ားဘဲျဖစ္သည္။ စြယ္စံုရ ပညာရွင္ၾကီး ဆရာၾကီး ဦး၀င္းေဖႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္လို အေကာင္မွာ မိုးႏွင္႔ေျမၾကီးကြာ သေလာက္ကြာေ၀း ေပလိမ္႔မည္။ ဆရာၾကီး၏ “အႏုပညာဆိုတာ” ဆိုသည္႔ အစခ်ီၿပီး ေဟာေျပာ ပို႔ခ်မွဳမ်ား ၾကားမွာ ပီတိေသာမနႆ ပြားလုိ႔ ေကာင္းေနခဲ႔သည္။ “ ေကာင္းေတာ႔ ေကာင္းတယ္ ဘာေကာင္းမွန္း မသိဘူး” ဆို သည္႔ စကားလို ဘာေကာင္းလို႔ ေကာင္းမွန္း မသိ ျပန္မေျပာတတ္ေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္ပညာက ေ၀းကြာလြန္းခဲ႔သည္။ အသက္ ၇၈ ႏွစ္ဆို သည္႔ အဘိုးအရြယ္ ပညာရွင္ၾကီး အဘ ဦး၀င္းေဖ၏ ပညာေတြ၊ အႏုပညာေတြကို အခ်ိန္ဆိုသည္႔ တန္ဖိုးႏွင္႔ ခ်ိန္ထိုးရင္း ႏွေျမာေနျပန္သည္။

အဘဦး၀င္းေဖအလွည္႔ၿပီးေတာ႔ ကိုဂ်င္မီ အလွည္႔။ ေဟာေျပာမည္႔သူမ်ားက ေအာက္က လူေတြကို အခ်ိန္လွမ္းလွမ္းေမးေနရသည္႔ က်ား လိုက္သလို တက္သုတ္ရိုက္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သေဘာမက်။ တစ္နာရီၾကာခ်င္ ၾကာမည္။ နာရီ၀က္ ၾကာခ်င္ ၾကာ မည္။ စိတ္ထဲရိွတာေတြ၊ ပညာရပ္ေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာၾကစမ္းပါေလ႔။ ေအးေအးေဆးေဆး သေဘာမ်ိဳး ရိွေစခ်င္သည္။ အခ်ိန္ နည္းရသည္႔အထဲ စပြန္ဆာေပးထားသည္႔ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ေၾကၿငာမ်ားကို သီးခံႏိုင္ေပမယ္႔ ေနာင္မွ ေျပာလဲ ျဖစ္သည္႔ အေၾကာင္း အရာမ်ားျဖင္႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာကိုေတာ႔ နည္းနည္းမွ သေဘာမတူႏိုင္ခဲ႔ပါ။ အင္း..ဒါလဲ ဒီမိုကေရစီထင္ပါရဲ႕ဟူသည္႔ အေတြးရွိ သျဖင္႔သာ ခုသာ ခံသာ ရိွေနခဲ႔သည္။

ကိုဂ်င္မီကေတာ႔ ပံုျပင္ေတြ၊ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြျဖင္႔ ပရိတ္သတ္ကို ဖမ္းစားသြားခဲ႔သည္။ သူေရးသည္႔ “လမင္းစႏၵာ အင္းေလးကန္သာ” ဆိုသည္႔ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ေပးပံုတစ္ခုတည္း ႏွင္႔ပင္ ဒီလူၾကီးကို စာေရးဆရာၾကီးဘဲဟု ခံယူထားသူ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သူ၏ အေျပာေကာင္း အေဟာေကာင္းကို ထူးၿပီး မအံ႔ႀသမိေပ။ စာဖတ္နာေနေသာ လူၾကီးက ငါတို႔ အက်ိဳးအတြက္ အလုပ္ လုပ္ေနတာဘဲ ဆိုသည္႔ စိတ္အၾကည္ဓာတ္ကို ခံစားရသည္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အာရံု အလံုးစံုကို အားမစိုက္ရဘဲ၊ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ၿငီးေငြ႕စိတ္ မျဖစ္ေပၚမိဘဲ နားရြက္ေတြေထာင္ေနေအာင္ နားေထာင္ေနမိခဲ႔သည္။ ေထာင္တြင္းမွာ ေဆးလိပ္ဖင္ဆီခံအပါတ္ စာရြက္ကေလးကိုမွ် စာဖတ္ခြင္႔မရေအာင္ လုပ္ခဲ႔ၾကေသာ စနစ္ဆိုးၾကီးကို နားရိွလို႔သာ ၾကားရသည္။ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ႔ရေသာ ဒီလူၾကီး ေျပာျပေနလို႔သာ ယံုရသည္။ ကိုယ္႔နားကိုယ္မွ မယံုႏိုင္။ အံ႔ႀသလြန္းမိသည္။ ဘာအတြက္မ်ား ဒီလိုမ်ိဳး က်ဴးလြန္ၾကပါလိမ္႔။ အထက္အမိန္႔အရဆုိၿပီး လက္ညိွဳးထိုးၾကလွ်င္ အထက္ဆိုသည္႔ အဆံုးအထိ လိုက္ေမးၾကည္႔ခ်င္သည္။ အထက္ဆံုးက လူၾကီးကို “ဘာအတြက္မ်ား စာမဖတ္ရေစနဲ႔ ဆိုသည္႔ အမိန္႔အာဏာေပးပါသလဲခင္ဗ်ာ” ဆိုၿပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာ ေမးစမ္းခ်င္လိုက္ပါဘိေတာ႔။ လူေတြ အမ်ားၾကီး ကို ပစ္သတ္ခဲ႔သည္႔ ေနာ္ေ၀က ရူးေၾကာင္ေၾကာင္လူပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔အခန္းထက္ ေကာင္းေသာ ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္က်ေနပါလ်က္ လက္ဖ်ံေပၚက တက္တူးစာတစ္ေၾကာင္းကို အငမ္းမရ လိုက္ဖတ္ေနခဲ႕ရေလာက္ေအာင္ စာငတ္ခဲ႔ရေသာ ဒီလူၾကီးေတြကို ဘာကို အားနာမွန္းမသိ မ်က္ႏွာပူမိသည္။ တိုင္းတစ္ပါး အစိုးရလက္ထက္မွာ ေထာင္ထဲတြင္ ဖတ္ခ်င္သည္႔ စာအုပ္ေတြကို ေပးသည္ဆိုပါလ်က္ ကိုယ္႔လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း အသိတံုး၊ ဥာဏ္တံုး ေအာင္ ယုတ္မာ ရက္စက္ၾကပံုမ်ိဳးကို ဘယ္လို စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ေဒါသမထြက္ေအာင္ ေနရမွန္း မသိ။ သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀လူမ်ား၊ ေကာက္ၾကစ္ ခုိး၀ွက္ၾကေသာ သူခိုးၾကီးမ်ားၾကားမွာ ဒီလူၾကီးေတြ ဘ၀ေတြ ေလာင္ကၽြမ္းခဲ႔ရပါလား ဆိုသည္႔ အသိႏွင္႔ပင္ စိတ္က ပ်ံ႕လြင္႔ခ်င္ေနခဲ႔သည္။

ဟာသဥာဏ္ရႊင္ရႊင္၊ စကားေျပာေကာင္းေကာင္း လူပ်ိဳၾကီး ကိုမင္းကိုႏိုင္ၾကီး၏ “ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တစ္ခါက” ဆိုသည္႔ အမၾကီးဆိုတာ “ဘယ္သူလဲ ေျပာျပစမ္းပါ အစ္ကိုရ။ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္စပ္စုတတ္တာဗ်။” ဟု ေမးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေနခဲ႔ျပန္သည္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုသည္႔ စကားလံုးကိုေတာင္ မေျပာရသည္႔ ကၽြန္းႏိုင္ငံငယ္ေလးမွာ “ D န႔ဲစတယ္ဗ်ာ Y နဲ႔ ဆံုးတယ္ဗ်ာ” ဟု ရြဲ႕တဲ႔တဲ႔ ေျပာသြားတာကိုေတာ႔ အားနာမိျပန္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ အရင္းရွင္ေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ၊ ေတာ္ဖလာေတြ၊ လီနင္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔။ အားလံုးက ၀မ္း၀မယ္၊ ဘ၀လံုျခံဳမယ္ဆိုရင္ အစ္ကိုတို႔ေတာင္ ဒီလိုေတြ လိုက္ေျပာေနရမယ္ မထင္ဘူး ဟု အထြန္႔တက္ခ်င္ေနသည္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ ေဟာေျပာပြဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ႔ ပရိတ္သတ္ အားလံုးက အလိုလို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္တီး ဂုဏ္ျပဳမိၾကသည္။ တကယ္က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဂုဏ္ျပဳမွဳက စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံထားရသည္႔ ဒီလူၾကီးေတြအတြက္ ဘာမွ ေျပာပေလာက္သည္မဟုတ္။ ဒီလူၾကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကလဲ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ေထာင္က်ခံထားရတာဘဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးထက္ ေခါင္းတစ္လံုး ပိုျမင္႔တယ္” လို႔လဲ ေျပာေနတာလဲ မဟုတ္။

ေဟာေျပာပြဲၿပီးေတာ႔ အရင္းမေက်ဘူးဆိုသည္႔ အခမ္းအနားမွဳးမ်ားကို ရံပံုေငြရွာေပးၿပီး အကူအညီေပးခဲ႔သည္။ အရင္းေတြ၊ အျမတ္ေတြ အတြက္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတဲ႔ သူလို ကိုယ္လို လူေတြပါဘဲ ဆိုသည္႔ အေတြးကို မနည္းၾကီး ႏိွမ္ထားရသည္။ ရရိွမည႔္ ရန္ပံုေငြကို အႏုပညာရွင္မ်ားအတြက္ ရံပံုေငြလို႔ သတ္မွတ္မွာကို သိသိၾကီးႏွင္႔ပင္ အျမတ္အစြန္းအတြက္၊ အရင္းအတြက္ သခ်ာၤတြက္သလို တြက္ခ်က္ေနတာၾကီးကို အႏုပညာၾကီးနဲ႔ ဆက္စပ္ ပါတ္သက္လို႔ မရျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ အဘြားၾကီး အက်ၤ ီ ေလလံတင္တာကို အျပစ္ျမင္ခ်င္ၾကသည္႔ လူမ်ားကို ေဒါသထြက္ခ်င္ေနသည္႔ ကိုယ္႔ ကို ကုိယ္ ျပန္ၾကည္႔ၿပီး “ဟယ္…နင္လဲ ဘာထူးလဲ” လို႔ ျပန္ေမးေနမိသည္။

ခမ္းမထဲက ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ အျပင္မွာ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ ထီးယူလာခဲ႔ဖို႔ ေမ႔ခဲ႔သျဖင္႔ မိုးဖြဲဖြဲၾကားမွ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရင္း ကိုမင္းကိုႏိုင္ေျပာသြားသည္႔ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြ ၾကားထဲမွာ ယံုၾကည္မွဳ အျပန္အလွန္ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္” ဆိုသည္႔ ေဟာေျပာ ခ်က္ကို ျပန္ေတြးမိသည္။

ဒီလူပ်ိဳၾကီး ေျပာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က လိုက္ၿပီး ယံုရမွာလား။ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ႔။ သို႔ေပသိ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ ဟုတ္သလို လိုေတာ႔ ရိွသား။ “အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာင္သားတဲ႔ ဟား ဟား..” ဆိုသည္႔ အိမ္မွာ မိုးေအးေအးနဲ႔ ေခြအိပ္ေနမည္႔ သူငယ္ခ်င္းက ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ကို မယံုၾကည္သလိုမ်ိဳး။ ဦးသိန္းစိန္တို႔ အစိုးရကို သံသယျဖင္႔ ၾကည္႔မိေနတတ္သည္႔ မယံုမၾကည္ရိွေနေသာ လူေတြ…လူေတြ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဒီေလာက္မဟုတ္ပါဘူး…ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုသည္႔ မယံုၾကည္သည္႔ လူမ်ား။ အသံတိတ္လြန္းတယ္၊ ဥပကၡာျပဳလြန္းတယ္ ဆိုသည္႔ မယံုမၾကည္ျဖစ္မွဳမ်ား။ ျပည္သူလူထုကို မယံုၾကည္ေသာ အစိုးရလူၾကီးမ်ား။ တပ္မ ေတာ္ကို သိပ္မယံုရဘူးဟု ေျပာေနေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား။ အစိုးရကို မယံုၾကည္ေသာ ျပည္သူမ်ား…မယံုၾကည္မွဳမ်ား။

ရထားေပၚေရာက္ေတာ႔ အခ်ိန္ရတံုး သီခ်င္းနားေထာင္မွပါေလဆိုသည္႔ အေတြးႏွင္႔အတူ နားၾကပ္ ေကာက္တပ္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္မိသည္။ အသံခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ နားစည္ကို လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေသာ သီခ်င္းက ကြယ္လြန္သူ ဦးထီးသီခ်င္း။

“အယံုအၾကည္ ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ ဘ၀ပ်က္တာဘဲေပါ႔ ..မဟုတ္ဘူး လား ..အတူတူဘဲ..မင္း ၿငင္းခ်င္ ၿငင္းႏိုင္တယ္ေလ”  ဆိုသည္႔ သီခ်င္းသံေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ခံတြင္းကို ခါးသက္လာေစခဲ႔သည္။