ဇန္န၀ါရီ ၈၊ ၂၀၁၃
ဖြတ္ကေလးက အီႀကာေအာ္၏ မရွိမဲ႔ရွိမဲ႔ ဆြယ္တာအေဟာင္း တစ္ထည္ကိုု ေတာင္းသျဖင္႔ အီႀကာေအာ္က အေႀကာက္အကန္ ျငင္းေလေတာ႔သည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး…. ငါ႔မွာ ဒါေလးပဲ ခ်မ္းသာတာ၊ ငါ႔အေမက ငါငယ္ငယ္ကတည္းက ထိုုးေပးထားတဲ႔ ဆြယ္တာကြ၊ မေပးေရးခ် မေပးႏိုုင္ဘူး”
“လုုပ္ပါဆရာေအာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ေစ်းေကာင္းရခ်င္ရမွာဗ်”
“မင္းက ဘာလိုု႔ ငါ႔ဆြယ္တာအေဟာင္းကိုု လာေတာင္းေနရတာလည္း”
“ေလလံတင္မိုု႔ေလ ဆရာရဲ ႔”
“ကၽြန္ေတာ္တိုု႔လည္း သူေဌးျဖစ္ႏိုုင္တယ္ေလ၊ တေလာက သူႀကီးရဲ ႔ ဆြယ္တာကိုု ေလလံေအာင္တာ သိန္း ၄၀၀ ေက်ာ္ေတာင္ရတယ္” ဟုု ဖြတ္ကေလးက အားရပါးရ ေျပာေတာ႔လည္။
“မင္းကေတာ႔ ခက္ေနပါျပီကြာ၊ သူႀကီးက ငါတိုု႔နဲ႔ေတာ႔ တူမလား”
“ဒါနဲ႔ သူႀကီးဆြယ္တာကိုု ဘယ္သူမ်ား အဲဒီေလာက္ ေစ်းႀကီးေပးျပီး ၀ယ္သြားတာလည္း”
“ဦးခိုုနီႀကီးလိုု႔ ေျပာတာပဲ”
ခက္ေသးရြာသားမ်ားကား နံမည္ေျပာင္ေပးရာတြင္ အလြန္ေတာ္သူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဦးေရႊေသြးကား ခက္ေသးရြာလူႀကီးမ်ားႏွင္႔ေပါင္းကာ ရြာရွိ သစ္ပင္မ်ား၊ လယ္ကြက္မ်ား ႏွင္႔ ေတာင္ရိုုးမ်ားကိုု ေရာင္စားရင္း ႀကီးပြားကာ သူေဌးႀကီးျဖစ္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုု ခက္ေသးရြာသားမ်ားက ေခတ္မီစြာျဖင္႔ “ခရိုုနီ”ဆိုုေသာ ဘြဲ႔ႏွင္႔ ထိုုက္တန္ေသာ “ဦးခိုုနီႀကီး”ဟုု အမည္ေျပာင္ ေပးထားႀကသည္။ သူ႔ကဲ႔သိုု႔ပင္ ခိုုနီဘြဲ႔ရထားေသာ တျခား သူေဌးမ်ားလည္း ရွိႀကသည္။
“ခိုုနီႀကီး…… ဟုုတ္လားကြ”
“တေလာက ပ်က္က်တဲ႔ ေလယာဥ္ကလည္း သူပိုုင္တာ မဟုုတ္လား”
“ဟုုတ္တယ္ေလ ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ သူတိုု႔မဟုုတ္ရင္ ဘယ္သူက ၀ယ္ႏိုုင္မွာလည္း”
“အင္းေလ ဟုုတ္ခ်င္လည္း ဟုုတ္မွာေပါ႔”
“အဲဒါဆိုုရင္ ဦးခိုုနီႀကီးက သူႀကီး စိတ္ေျပသြားေအာင္မ်ား လုုပ္တာလား ဖြတ္ကေလးရဲ ႔”
“ဘယ္လိုု စိတ္ေျပေအာင္လည္း ဆရာေအာ္”
“တေလာက မေကြးရပ္ကြက္ ျမသလြန္ ဘုုရားေပၚမွာ သူႀကီးကေန ရြာက ေျမေတြ၊ ယာေတြ၊ ေတာေတြကိုု ဦးခိုုနီတိုု႔ ဗရမ္းဘတာ ေရာင္းစားျပစ္လိုု႔ စိတ္ဆိုုးျပီးေျပာတာေလ”
“ေအာ္၊ ဟို…….. “မိမဆံုုးမ ဖမဆံုုးမသားေတြ”လိုု႔……… ေျပာသြားတာကိုု ေျပာေနတာလား”
“မင္းကလည္းကြာ…..သူႀကီးက ႏွဳတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါးဆိုုေပမဲ႔ အဲဒီလိုု ဒဲ႔ဒိုုးႀကီးေတာ႔ ဆဲမသြားပါဘူးကြာ”
“ဒီလိုုလူမ်ိဳးေတြဟာ……ဘယ္လိုုမိဘေတြက ေပါက္ဖြားလာႀကတာလည္း …..လိုု႔ ေျပာသြားတာပါ”
“အဓိပၺာယ္က အတူတူမဟုုတ္ဘူးလား ဆရာေအာ္ရဲ ႔” ဟုု…… ဖြတ္ကေလးက အဓြန္႔တက္လိုုက္သည္။ ျပီးလွ်င္သူက ဆက္၍….
“ျပီးေတာ႔….. ဦးခိုုနီတိုု႔ တေတြက တက္မေပးဘူးေျပာတယ္”
အီႀကာေအာ္ကမယံုုႀကည္ႏိုုင္စြာျဖင္႔
“တက္မေပးတာ ဟုုတ္ပါ႔မလားကြာ၊ ရြာလူႀကီးေတြက ရာထူးရျပီးရင္ ဆင္းမေပးခ်င္တာေတာ႔ ငါသိတယ္”
ခက္ေသးရြာမွ ရြာလူႀကီးမ်ားကား ရာထူးေနရာ တစ္ခုုရလွ်င္ မ်က္ႏွာႀကက္ကိုု ေတာက္တဲ႔ ကပ္သကဲ႔သိုု႔ ရရာေနရာကိုု တြယ္ကပ္ထားေလ႔ ရွိသည္။ ခြာခ်လိုု႔ကိုု မရခ်င္ေတာ႔။ ပင္စင္ယူရမည္႔ အရြယ္ကိုု ၁၀ ႏွစ္မက ေက်ာ္ေနသည္ကိုုလည္း ေပကပ္ျပီး ေနေလ႔ရွိႀကသည္။ ထိုု႔ေႀကာင္႔ ခက္ေသးရြာတြင္ “မေသမခ်င္း အိတ္က္စ္တင္းရွင္း” ဟူ၍ပင္ ေခတ္စားခဲ႔ေလသည္။ ရြာသူႀကီးခ်ဳပ္ ဘဘႀကီးဆိုုလွ်င္ ခက္ေသးရြာကိုု သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းသျဖင္႔ ေလျဖတ္ထားသည္ကိုုပင္ တုုတ္ေကာက္ တကိုုင္ကိုုင္ျဖင္႔ တယိုုင္ယိုုင္ျဖစ္ေနသည္ကိုုေတာင္မမွဳပဲ လိုုအပ္သည္ မ်ားကိုု ညႊန္ႀကားရွာသည္။ သူ၏ ဇနီးအမည္မွာ ေဒၚပိုုင္ပိုုင္ျဖစ္၍ “ပိုုင္ပိုုင္ႏွင္႔ ယိုုင္ယိုုင္” ဟုု အမည္ေပးထားႀကသည္။ အေတာ္ ခက္ေသာ ခက္ေသးရြာသားမ်ားေပတကား။
“ဟိုု…. အျမတ္ခြန္ မေပးတာကိုု ေျပာတာပါ ဆရာရဲ ႔” ဟုု ဖြတ္ကေလးကျပန္ေျပာလိုုက္သည္။
“ဟာ… မင္းကလည္း တက္က္စ္ (Tax) လိုု႔ေျပာပါကြာ”
“အဲဒါေတာ႔ ငါလည္းေရွာင္ခ်င္သကြ”
ခက္ေသးရြာသားတိုု႔ကား အျမတ္ခြန္ ေရွာင္ရာတြင္ တျခားရြာမ်ား မယွဥ္ႏိုုင္ေအာင္ပင္ ခ်န္ပီယံမ်ား ျဖစ္ႀကသည္။ ထိုုအထဲတြင္ အီႀကာေအာ္လည္း ပါသည္။
“ေအးေလ အခုု သူႀကီးဆြယ္တာကိုု ေလလံနဲ႔ ေရာင္းလိုု႔ရတဲ႔ေငြကိုု္ ပညာေရးအတြက္ သံုုးမယ္ဆိုုေတာ႔လည္း “သာဓု” ေခၚရမေပါ႔ကြာ၊ တိုု႔ရြာသား အခ်င္းခ်င္းေတြ မဟုုတ္လား”
အီႀကာေအာ္လည္း ေလနည္းနည္းေတာ႔ ေပ်ာ႔သြားသည္။ ေညာင္ျမစ္တူးလွ်င္ ပုုတ္သင္ဥက ေပၚတတ္သည္ မဟုုတ္လား။
“သူႀကီးလည္း အသက္ကေထာက္ေနျပီ၊ သနားပါတယ္ကြာ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးေတြ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာခ်ည္းပဲ”
“ငါးတကာယိုုတဲ႔ေခ်း ပုုစြန္ဆိတ္ေခါင္းစု” ဆိုုုတဲ႔အတိုုင္းပဲ၊ သူႀကီးအစား ငါေတာ႔ ေခါင္းေလးတယ္ကြာ”
“ပုုစြန္ဆိတ္ေခါင္း…စုု” ဆိုုေတာ႔ဆရာေအာ္က သူႀကီးေခါင္းကိုု ပုုစြန္ဆိတ္ေခါင္းလိုု႔ ေျပာတာလား”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး….. မင္းကလည္း မီဒီယာေတြလိုုပဲ ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ႔ စာလံုုးပဲ ယူသံုုးတာကိုုးကြ၊ သူႀကီးထိ ဓားႀကည္႔ဆိုုတဲ႔ တိုု႔ရြာကေမာင္ေတြ ငါေႀကာက္ပါတယ္ကြာ”
“ဒါနဲ႔ ရြာလူႀကီးေတြက ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးေတြ သူတိုု႔ေရာ မလုုပ္ဘူးလားဗ်”
“အင္း….. သူတိုု႔က အရင္တုုန္းက အထက္လူႀကီးကိုုပဲ ေဖာ္လံဖားျပီး ေဖာ္လိုု လိုုက္ခဲ႔တာ၊ လိုုအပ္သည္မ်ားကိုုပဲ ညႊန္ႀကားေနက်ေလ၊ အခုုလိုု ရြာကပြင္႔လင္းလာေတာ႔ လိုုအပ္တာေတြက အမ်ားႀကီးဆိုုတာျမင္ျပီး မညႊန္ႀကားတတ္ေတာ႔ဘူးကြ”
“တကယ္မတတ္ပဲ လူႀကီးလုုပ္ရတာ တကယ္ေတာ႔ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္ကြာ”
“အခုုေခတ္မွာ အရင္ေခတ္ကလိုု မေခ်ာင္ေတာ႔ဘူး၊ အရင္တုုန္းကေတာ႔ အထက္ လူႀကီးကိုုပဲ လႊဲခ်လိုုက္ရံုုပဲ၊ အသာေလးမွိန္းစားလိုု႔ ရတယ္ေလ”
“ေအးကြာ….. မင္းက ရြာလူႀကီးေတြဆီမွာ ဆြယ္တာ သြားေတာင္းပါလား၊ သူတိုု႔ဆီမွာ အမ်ားႀကီး ပိုုေနမွာေပါ႔”
“ဟာ….မျဖစ္ပါဘူး ဆရာေအာ္ရာ၊ သူတိုု႔ဆြယ္တာေတြက ဖားေစာ္၊ ခိုုေစာ္ေတြ မႊန္ေနမွာေပါ႔”
ခက္ေသးရြာမွ ရြာလူႀကီးမ်ားမွာ ေဖာ္လံဖားသူမ်ား၊ ခရိုုနီ ေခၚ ခိုုနီမ်ားႏွင္႔ ေပါင္းကာ စားႀကသူမ်ား ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ ဖားေစာ္၊ ခိုုေစာ္ နံေနသူမ်ားဟုု ရြာသားမ်ားက ဆိုုႀကသည္။
“အဲဒီေတာ႔လည္း ခိုုေစာ္နံ ျပန္လိုုက္ပါဦး ေပါ႔ ဖြတ္ကေလးရာ”
“ရြာလူႀကီးေတြကလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ အနံ႔ တေထာင္းေထာင္း တြက္ေနရင္ေတာ႔ ေရခ်ိဳးသင္႔ျပီေပါ႔”
“ေအးေလ၊ တိုု႔ ခက္ေသးရြာကလည္း ဘြဲ႔ရတဲ႔သူကသာ မ်ားတာ ပညာတတ္သူကရွားေတာ႔ ယိုုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ေပါ႔ကြာ”
“ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဆရာေအာ္ေျပာတာနဲ႔ ရြာလူႀကီးေတြ တန္းစီျပီး ယိုုေနႀကတာ မ်က္ေစ႔ထဲမွာ အတိုုင္းသား ျမင္သြားတယ္”
“ေဟ႔ေကာင္…… ဖြတ္ကေလး၊ ငါက တင္စားျပီးေျပာတာ မင္းက အတင္းလိုုက္ျပီး ပံုုမေဖာ္နဲ႔ေလကြာ”
“မင္းလည္း ေလလံကိုု လက္ေလ်ာ႔လိုုက္ပါေတာ႔ ဖြတ္ကေလးရာ၊ ငါ႔ဆြယ္တာက သူႀကီးဆြယ္တာလိုု သိန္း ၄၀၀ မေျပာနဲ႔ က်ပ္ ၄၀၀ ေတာင္ရမွာ မဟုုတ္ဘူး၊ ျပီးေတာ႔ ငါ႔အေမရဲ ႔ လက္ရာေလးမိုု႔ ငါေတာ႔ ႏွေမ်ာတယ္ကြာ”
“ငါ႔ဆြယ္တာေတာ႔ နံစရာဆိုုလိုု႔ ေခၽြးေစာ္ပဲရွိတယ္”
“အခုု ရာသီဥတုုကလည္း ေဆာင္းတြင္းေရာက္လိုု႔ ေအးလာျပီ၊ မီးကလည္း မွန္မွန္ မလာေတာ႔ဘူး”
“အင္းေလ…ကၽြန္ေတာ္လည္း သူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆြယ္တာေလလံေအာင္တာ ႀကားရတာနဲ႔ အရမ္းကိုု အားက်သြားလိုု႔ပါ”
“ေအးကြာ…ဖားတုုလိုု႔ ခရုုခုုန္ အိုုင္ပ်က္ရံုု ရွိမယ္ ဆိုုတဲ႔ စကားလိုုပဲ…သူႀကီးတုုလိုု႔ ဖြတ္ကေလးခုုန္တာ အက်မေတာ္ရင္္ ဖင္ေညွာင္႔ရိုုးသာ က်ိဳးလိမ္႔မယ္ကြ”
“ဒါဆိုုရင္လည္း မခုုန္ေတာ႔ပါဘူး ဆရာေအာ္ရာ” ဟုု ဖြတ္ကေလးလည္း လက္ေလ်ာ႔သြားျပီး ဖင္ေညွာင္႔ရိုုးကိုု တစမ္းစမ္းျဖင္႔ အုူမ မေတာင္႔၍ သီလ မေစာင္႔ႏိုုင္ရွာေသာ သူ႔ခမ်ာမွာ အလုုပ္ရွိရာ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးဘက္သိုု႔သာ ေျခဦးလွည္႔ရရွာ ေလေတာ႔သတည္း။ ။
ႏွစ္သစ္တြင္ ခက္ေသးရြာသားမ်ား ပညာေရးတိုုးတက္၍ က်န္းမာႀကပါေစ….
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ
သ႐ုပ္ေဖာ္ – ကာတြန္းေစာငုိ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
