ေရာက္တတ္ရာရာ အတိုအစမ်ား

Schengen Visa လို႔ အမည္ေခၚတြင္ခဲ့ရတာကေတာ့ Les accords de schengen (Schengen Agreement) စာခ်ဳပ္ကို ဒီ Schengen ရြာကေလးမွာ လက္မွတ္လာထိုးၾကတာနဲ႔ဘဲ ဒီနာမည္ဟာ ကမၻာပတ္ခ်င္သူမ်ားအတြင္းမွာ လူသိမ်ားထင္ရွားလာခဲ့တာပါ။ ရွန္ဂန္ၿမိဳ႕ဟာ ဂ်ာမဏီ ျပင္သစ္ လူဇမ္ဘတ္ သံုးႏိုင္ငံ နယ္စပ္ဧရိယာအနီးမွာတည္ရွိတဲ့ လူဇမ္ဘတ္နယ္ေၿမထဲက ေတာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ပါ။ ဒီသံုးႏိုင္ငံကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းတဲ့ မိုဆယ္ျမစ္ကေလးေပၚက စပ်စ္ခင္းေတြေပါမ်ားတဲ့ ဝိုင္ခ်က္လုပ္ရာ ေတာၿမိဳ႕တကယ္ကေတာ့ ရြာသာသာပါ။ လူဦးေရ ၁၅၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ေနပါတယ္။

 

ဒီရွန္ဂန္ရြာကေလးဟာ မူလေရွး႐ိုးရာဓေလ့မပ်က္ စပ်စ္ေတြစိုက္ပ်ဳိး ဝိုင္ေတြခ်က္ေနရာကေန ဒီစာခ်ဳပ္ကိုခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရွန္ဂန္ဗီဇာဆိုၿပီး လူသိမ်ား ထင္ရွားလာခဲ့တာပါ။ ရွန္ဂန္ရြာကိုေတာ့ ရွိတယ္လို႔ေတာင္သိတဲ့သူသိပ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ၁၉၈၅ မတိုင္ခင္မွာ ဥေရာပဘူဇြာႏိုင္ငံႀကီး ႏွစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ၾကတဲ့ ျပင္သစ္ရယ္ ဂ်ာမဏီရယ္ BeNeLux လို႔အမည္တြင္တဲ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ နယ္သာလန္ လူဇမ္ဘတ္ ငါးႏိုင္ငံနဲ႔ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့ ၾကပါတယ္။ ၁၉၈၅ မွာ Belgium, Netherlands, Luxembourg, France, Germany, Portugal and Spain ၇ ႏိုင္ငံနဲ႔စတင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၇ မတိုင္ခင္မွာ Austria, Denmark, Finland, Iceland, Italy, Greece,  Norway, Sweden တိုးလာၿပီး ၁၅ ႏိုင္ငံျဖစ္လာပါတယ္။ ၂၀၀၇ အကုန္မွာ Poland, Czech Republic, Slovakia, Hungary, Slovenia, Malta, Estonia, Latvia and Lithuania ၉ ႏိုင္ငံ၊ ၂၀၀၈ ကုန္မွာေတာ့ Switzerland ႏိုင္ငံ ပါဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ ရွန္ဂန္ဧရိယာထဲမပါရွိတဲ့ ႏိုင္ငံကေတာ့ ဂရိတ္ ၿဗိတိန္ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္လထဲကဆိုရင္ ေမာင္ရင္ငေတဆီကိုလာလည္ခ်င္ၾကတဲ့ ေရႊမိတ္ေဆြမ်ားခမ်ာ ဗီဇာေလွ်ာက္ရတဲ့ အခက္ခဲေၾကာင့္ မလာျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး၊ အဲဒီထဲမွာမွ ျပင္သစ္ရွန္ဂန္ဗီဇာက ပိုခက္ခဲပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ရွန္ဂန္ဗီဇာေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ ျပင္သစ္ သံ႐ံုးမွာ မေလွ်ာက္ဘဲနဲ႔ ပိုမိုလြယ္ကူတဲ့ အီတလီသံ႐ံုးတို႔ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္တို႔ကေန ေလွ်ာက္ရင္ ပိုမိုလြယ္ကူေၾကာင္း အေတြ႕အၾကံဳရွိသူေတြက အၾကံဉာဏ္ ေပးၾကေၾကာင္းပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ အရင္ႏွစ္မ်ားထက္စာရင္ ပိုပိုၿပီးေတာ့ ခက္ခဲလာတာပါ။ ဦးသူ စားစတမ္ေပ့ါေနာ္၊ အဂၤလန္ကေန ဥေရာပကုန္းမႀကီးကိုလာဖို႔ ရွန္ဂန္ဗီဇာလိုအပ္သလို ဥေရာပရွန္ဂန္ဗီဇာရထားသူေတြလည္း အဂၤလိပ္ ကြၽန္းဘက္ကူးခ်င္ရင္ ဗီဇာလိုပါတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို  ျပင္သစ္ခရီးသြားလက္မွတ္ကိုင္ထားသူေတြအတြက္ အဂၤလန္ဗီဇာ မလိုခဲ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတလည္း သြားဖို႔အခြင့္ရခဲ့တံုး သြားခဲ့လို႔ ဘိလပ္ျပန္ဘြဲ႕ ရခဲ့ဘူးပါတယ။္ ငယ္စဥ္ထဲက နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ် ေနမဝင္အင္ပါယာႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေရာက္ဖူးခ်င္ခဲ့လို႔ ပထမဆံုးခရီးအျဖစ္ ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တာပါ၊ အခုမ်ားေတာ့ ရရွိၿပီးသား အခြင့္ အေရးမ်ားေလွ်ာ့ခ်ခံရၿပီးေတာ့ အဂၤလန္ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႔ လိုအပ္လာပါေတာ့တယ္။

ဥေရာပကို ရွန္ဂန္ဗီဇာေလွ်ာက္ထားဖို႔ လိုအပ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ အနီေရာင္စာအုပ္ကိုင္ေဆာင္ၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေမြးရပ္ဌာေနသားမ်ားကေတာ့ ဘယ္မလိုဘဲရွိပါ့မလဲ လိုတာေပါ့ေနာ္။ ေနာက္သိပ္မႀကာခင္မွာေတာ့ ခ်မ္းသာပြင့္လင္းလူ႔ေဘာင္ ျဖစ္လာ ေတာ့မယ့္ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ေတာ့ လိုအပ္ေကာင္းမွ လိုေတာ့မွာပါေနာ္။ အဲဒီလို ဘာမွမလိုေတာ့တဲ့ေခတ္ ေမာင္ရင္ငေတ မီွ လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိတယ္။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေလွ်ာက္မျဖစ္ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေျခေဗြရာ ပါသူေတြအတြက္ေတာ့ မျဖစ္မေနသိထားသင့္တဲ့ ဗီဇာေလွ်ာက္ပံုေလွ်ာက္နည္းေတြ ရွိပါတယ္။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ၿပီး ေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိုင္ေကာ္လို႔ ဥေရာပေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ကေတာ့ ဥေရာပတလႊားကို ေျခ ဆန္႔ခြင့္ ရခဲ့တာဟာ ရွန္ဂန္ဗီဇာဧရိယာေတြကို ဗီဇာေတာင္းစရာမလိုဘဲ အလြယ္တကူ သြားလို႔လာလို႔ရေနလို႔ပါ။ အထင္မႀကီးၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို စပ္မိစပ္ရာ ဝါသနာပါမယ္ ေျခဖဝါးမွာေဗြပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဥေရာပဟာ သိပ္သြားလို႔ေကာင္းတဲ့ ေျမျပင္ႀကီးပါ။ ဒီေျမျပင္ႀကီးက သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး က်ယ္တာလည္းမဟုတ္ဘူး တႏိုင္ငံနဲ႔တႏိုင္ငံ တၿမိဳ႕နဲ႔တၿမိဳ႕ သိပ္မေဝးလွဘူး၊ လမ္း ပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း အရမ္းေကာင္း၊ သြားလာစရိတ္ကလည္း ေခြၽတာတတ္ရင္ သက္သာပါတယ္။ သံုးေလးနာရီသြားတာနဲ႔ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားကို ေရာက္သြားတာေပ့ါ။ ယူရိုပီယမ္ယူနီယံ တခုလံုးေပါင္းမွ အေမရိကန္အက်ယ္ေလာက္ဘဲ ရွိတာမဟုတ္လား။ အေမရိကမွာဆို ရင္ေတာ့ တႏိုင္ငံထဲဘဲ ေရာက္ဖူးတယ္ေျပာလို႔ရမယ္။ ဥေရာပမွာေတာ့ ႏိုင္ငံအမ်ားႀကီးေရာက္ဖူးတယ္လို႔ အမ်ားတကာအထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာလို႔ရတာေပ့ါေနာ္။

ဒီ Schengen Agreement ဟာသူတို႔အတြက္ ယူရိုပီယမ္ေတြအတြက္ ဘာေတြဘယ္ေလာက္မ်ား အက်ဳိးပိုထူးလာေစလဲလို႔ ေမာင္ရင္ငေတ မေလ့လာခ်င္ မစူးစမ္းခ်င္မိပါဘူးခင္ဗ်ာ။ သူတို႔ကသူတို႔ စစ္ေရးစီးပြားေရး မဟာဗ်ဴဟာေတြ နည္းဗ်ဴဟာေတြ ငပြႀကီးဗ်ဴဟာေတြ လုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဒါေတြကို ဒီေနရာကေန ေဝဖန္ေရး ေလကန္ေရးေတြလုပ္ေနရင္ ဘယ္သူဘယ္သူမွာမွ အက်ိဳးေက်းဇူး ေတြရွိမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမမွာေတာင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကိုယ္ေၿပာ ခ်င္တာေတြကို လက္ခံခ်င္တဲ့သူ တစတစ နဲပါးလာခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ့္သားခ်င္းအရင္းေတြအထဲက ေနာက္ေပါက္ခြၽတ္တားေလးေတြကေတာင္မွ ဒီဘဲႀကီး ဘာမွမသိပါဘူးလို႔ျဖစ္ေနၿပီေကာမဟုတ္လား။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္ေတာ့ တႏိုင္ငံကေန တႏိုင္ငံကို ခ်က္ပြိဳင့္ ေတြ၊ ေဘာ္ဒါကြန္ထ႐ိုးလ္ေတြ၊ လဝကေတြ၊ ကူလီကူမာေတြ၊ ဘာတခုမွမရွိေတာ့တာကိုဘဲ အေတာ္ႀကီးကို အက်ိဳးထူးလို႔ေနပါၿပီ။ ေမာင္ရင္ ငေတတို႔ကိုင္ထားတာကလည္း ပတ္စ္ပို႔စ္မဟုတ္တဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ဘဲရွိတာမဟုတ္လား။ ဒီရွန္ဂန္သေဘာတူညီခ်က္က ဆရာ့ ဆရာႀကီးမ်ားအတြက္သာပင္ အေရးႀကီးတာမဟုတ္ဘဲ ေမာင္ရင္ငေတကဲ့သို႔ေသာ အေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္လည္း အစစ္ေဆး အေမးျမန္းေတြ မထူေတာ့ဘဲ ကိုယ္ေရာက္ဖူး သြားဖူးခ်င္တဲ့ေနရာေတြ ေဒသေတြကို သြားေရးလာေရး ပိုမိုလြယ္ကူ အစဥ္ေျပေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလမွာေတာ့ အေကာက္ခြန္ရဲေတြရဲ႕ အစစ္ခံရတာေတြရွိပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးခရီးသြားေတြမဟုတ္ဘဲ ဒီလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို အ ခြင့္ေကာင္းယူေနသူေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတလည္း အေမးခံ အစစ္ခံရတာေတြ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေပ့ါ။ အီတလီ စပိန္ ပိုလန္ ခ်က္ နယ္ဘက္ကေန ဒိီဘက္အျခမ္းကို ျပန္ဝင္လာတဲ့အခါမွာ အစစ္ေဆး အေမးျမန္း ပိုထူပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းေတာ့မသိ ေမာင္ရင္ငေတ ႐ုပ္ကဘဲ အၾကမ္းဖက္သမားပံုေပါက္ေနလို႔လား၊ ေဆးသမား႐ုပ္ထြက္ေနလို႔လားမသိ။ တခါတခါ ရထားေပၚမွာ ကားေပၚမွာ တေယာက္ တည္းကိုဘဲ စာအုပ္လာအစစ္ခံရတတ္ပါတယ္။ ေတာင္အေမရိကသားမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုလံဘီယာတို႔ ခ်ီလီတို႔ ပီ႐ူးလို လူမ်ိဳး႐ုပ္ေတြကို ပိုၿပီးအေလးထား အစစ္ေဆးမ်ားပါတယ္လို႔ မိတ္ေဆြျပင္သစ္လူမ်ိဳး အေကာက္ခြန္ဝန္ထမ္းတေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ အေကာက္ခြန္ဌာ နကေတာ့ နယ္စပ္ဂိတ္ေတြမွာ လဝကအလုပ္ လူအဝင္အထြက္စစ္ေဆးေရးအလုပ္ေတြကိုပါ သူတဦးတည္း လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ပံုစံပါဘဲ။

 

ဒီအေပၚပံုက Zollamt ဆိုတဲ့ နယ္စပ္အေကာက္ခြန္ဂိတ္ေလးေတြကို တခါတေလမွာ ဘယ္လို ဘယ္လိုျဖတ္သြားမွန္းေတာင္ သတိမထားမိ လိုက္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဂိတ္ေတြဆိုရင္ ဆိုင္းဘုတ္ေတာင္မွ မေတြ႕ရပါ။ အဓိက Autoroute လို႔ေခၚတဲ့ အျမန္လမ္းမႀကီးေတြ ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ နယ္စပ္ဂိတ္ တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ လံုျခံဳေရး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕မိရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ မဟုတ္တာလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ထားတဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ ေရွာင္ကြင္းသြားႏိုင္စရာ လမ္းသိမ္လမ္းမႊားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာပါ။ လိုင္းကားသာ အစီးမ်ားတဲ့ ေမာင္ ရင္္ငေတတေယာက္ကေတာ့ လိုင္းကားေပၚမွာ တခါတရံ အစစ္ေဆးခံရေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းအသိမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကားမ်ားနဲ႔ သြားတဲ့ အခါမ်ားမွာေတာ့ တခါဖူးမွ် အစစ္ေဆးမခံရဘူးပါခင္ဗ်ာ။ စကားစပ္လို႔ ေမာင္ရင္ငေတ ျပင္သစ္စာသင္တန္းတခုတံုးက ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ရုရွ ခြဲထြက္တႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသားတဦးကေတာ့ သူကတကယ္ဆိုရင္ေတာ့ တူရကီလူမ်ိဳးတဦးျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာေျမကို ငယ္ ငယ္ကတဲကေရာက္၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာေက်ာင္းတက္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာစကားတတ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာလူမ်ိဳးျဖစ္လာၿပီး အခုေတာ့ ျပင္သစ္မွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာႏိုင္ငံ ေရး ခိုလံႈခြင့္နဲ႔ေနတာပါတဲ့။ တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုးနီးပါး ဒီမွာေရာက္ေနပါတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ သူဒီမွာ ကားတစင္းဝယ္ၿပီး တူရကီဘက္ကေန ကုန္ပစၥည္းေတြကို သယ္တဲ့အလုပ္ လုပ္ေနပါတယ္တဲ့။ မိတ္အင္တူရကီ Nike တို႔ Adidas တို႔ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ရႏိုင္ပါတယ္တဲ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ရွန္ဂန္ရဲ႕ေက်းဇူး ဘယ္ကင္းပါ့မလဲတဲ့။

ဒီလို ဒီလို ပံုျပင္တူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ဗ်ာ။ ဆက္ေရးရရင္ေတာ့ မီးရထားနဲ႔သြားရင္လည္း လိုင္ကားနဲ႔သြားတာေလာက္ အစစ္ေဆး မရွိပါဘူး။ စရိတ္စကေတာ့ ပိုကုန္ေပမဲ့ သြားရတာ ပိုသက္ေတာင့္သက္သာရွိၿပီး ပိုျမန္ဆန္ပါတယ္။ ကားနဲ႔ဆို ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုၾကာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ေဝးကြာလွတာမဟုတ္တဲ့ (ေမာင္ရင္ငေတ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၅၆ မိုင္ထင္ပါတယ္) ျမင္းျခံ-မိတၳီလာ ကားလမ္း ခရီးလိုမ်ိဳးကို ဟိုင္းလတ္ကားေခါင္မိုးေပၚကေနၿပီး တရြာဝင္တရြာထြက္ ကုန္တင္လိုက္ ကုန္ခ်လိုက္နဲ႔ ေနပူပူ ေလပူပူမွာ တေနကုန္နီးနီး ေမာင္းရတဲ့ ခရီးမ်ိဳးေတြရယ္ တေခတ္တခါက ေခတၱရာမန္းလို ဗိုက္ပူဘတ္စကားအိုႀကီးေတြမွာ ေျခခ်စရာမရွိ ခံုေအာက္ ပဲအိပ္ႏွမ္းအိတ္ ေတြအၿပည့္နဲ႔ အိပဲ့အိပဲ့ တနာရီတခါေလာက္ ကားပ်က္လို႔ျပင္ရတာေရာ ကားဆရာ နားခ်င္လို႔နားတာေရာ ဟိုနားဒီရပ္နဲ႔ ညလံုးေပါက္ စီး လာခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ေတာ့ ဒီမွာစီးရတဲ့ ခရီးေဝးသြား ဘတ္စကားေလာက္ေတာ့ ဘယ္မႈပါ့မလဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီက လိုင္း ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕အဆင့္အတန္းကလည္း ခုေနခ်ိန္ခါမွာ သိပ္အဆင့္ျမင့္ပါတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာမရေတာ့ပါဘူး။ ကားေပၚက သန္႔စင္အိမ္သာ ေတြကလည္း မသန္႔စင္ေတာ့လို႔လားမသိ။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ပိတ္ထားတာမ်ားပါတယ္။ တယ္လီေဗးရွင္းေတြပါေပမဲ့ ပ်က္ေနလို႔လား ခိုးကူး ေခြ မဝယ္ႏိုင္လို႔လား မသိပါဘူးဗ်ာ။ တခါမွဖြင့္တာလည္း မေတြ႕မိရပါဘူး။ နားညည္းေတာ့လည္း သက္သာေစတာေပ့ါ။ ကားေပၚမွာ မ်ား ေသာအားျဖင့္ ကားေမာင္းသူတဦးသာ ပါပါတယ္။ ဘာအေကြၽးအေမြး ဘာေဖ်ာ္ေျဖေရးမွမပါေတာ့လည္း အပိုဝန္ထမ္း ကိုကိုမမေတြ မလို ဘူးေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခရီးသည္ဦးေရက ကားေပၚပါထိုင္ခံုဦးေရထက္ နည္းေနတာ အၿမဲလိုလိုဆိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ့အတြက္ေတာ့ လြတ္တဲ့ခံုကို ေျပာင္းထိုင္ၿပီး လမ္းေဘးေတြ႕သမွ်ကို မွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ႏိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိကစိတ္ခ်မ္းသာရတဲ့ အခ်က္ တခုကေတာ့ တခါတေလ ဘယ္ေလာက္လူမ်ားလူမ်ား အလယ္ခံု ၾကားခံုမထိုးပါဘူး။ ကားေမာင္းသူကလည္း သူ႔လစာသူ လံုေလာက္ေန လို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ အၾကံအဖန္ လမ္းလူတင္တာတို႔ ကုန္ရွာတာတို႔ တတ္ဟန္သိဟန္ ေလ့လာဖူးဟန္ မတူပါဘူးဗ်ာ။ ဒီသင္တန္းေတြကို ေမာင္ရင္ငေတ ဦးေဆာင္ၿပီးပို႔ခ်ရရင္ျဖင့္ ကမာၻေက်ာ္ သန္းႂကြယ္သူေဌး ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါေနာ္၊ သူတို႔ကလည္း လုပ္မဲ့လုပ္ရင္ေတာ့ ဒီလိုၾကား ခံုထိုးတာေလာက္ေတာ့ ဘယ္လုပ္မလဲေနာ့။ အခ်ီႀကီးမွ စိတ္ဝင္စားေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ လိုင္းကားေတြအဆင့္က သိပ္မကြာေပမဲ့ လမ္းေတြ ကေတာ့ သိသိသာသာကို ကြာျခားလွပါတယ္။ ရြာလမ္းကေလးေတြ ေတာလမ္းကေလးေတြေတာင္မွ သိသိသာသာ ကြာျခားလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေတာေက်းလက္လမ္းကေလးေတြဟာ သန္႔ရွင္းလြန္း သပ္ရပ္လြန္း ေကာင္းလြန္းေနျပန္ေတာ့လည္း ၾကည့္ရႈလို႔ ေကာင္းတာမွန္ေပမဲ့ မူလသဘာဝ လမ္းအလွေတြ ပ်က္ျပယ္သြားသလိုလို ျဖစ္ေပၚခံစားရေၾကာင္းပါ။ ေမာင္ရင္ငေတ ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘဝက ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ အႀကိမ္ႀကိမ္အလီလီသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ပုပၸားေတာင္တဝိုက္က လမ္းေဘးဝဲယာ တဘက္တခ်က္က ထန္းပင္ထန္းေတာေတြရယ္ ဇီးပင္ မက်ည္းပင္ေတြရယ္ အျခား ေမာင္ရင္ငေတ အမည္မသိတဲ့ အပင္ႀကီးမ်ိဳးစံုေတြၾကားထဲက မိတ္ကပ္လိမ္းမထားသလို ေတြ႕ၿမင္ခဲ့ရတဲ့ သဘာဝအညာလမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြကိုဘဲ ျပန္လည္လို႔သတိရမိရပါတယ္ဗ်ာ။