ဖိုုးထက္၊ ၾသဂုုတ္ ၁၂၊ ၂၀၁၂
ထိုင္ခံုဆိုသည္႔ အရာကို က်ေနာ္႔ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္သားသား စတင္ခံစားမိသည္႔ အခ်ိန္မွာ သူငယ္တန္းတက္သည္႔ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေမက အထက္တန္းျပဆရာမ။ သူ႔သားအငယ္ကို သူငယ္တန္းစတက္ဖို႔ သူ႔ေက်ာင္းရိွ ညီမငယ္လိုျဖစ္ေနသည္႔ သူငယ္တန္း အတန္းပိုင္ဆရာမဆီ ေခၚသြားခဲ႔သည္။ “သားေလး ဒါ မင္း အတန္းပိုင္ဆရာမ။ ဆရာမစကားကို နားေထာင္ရမယ္ေနာ္။ ငါ႔သားက ဆရာမစကား နားမေထာင္လို႔ ရိုက္ရင္ အေမ႔ကို လာမတိုင္နဲ႔ ။ အေမလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။” ဆိုသည္႔ မွာၾကားသံႏွင္႔အတူ က်ေနာ္႔ကို အပ္ထားခဲ႔သည္။ ဆရာမငယ္ငယ္ေလးက အထက္တန္းျပဆရာမၾကီး က်ေနာ္႔ အေမကို ေလးစားစြာျဖင္႔ ျပန္လွန္ေျပာဆိုေနသည္႔ စကားသံမ်ားကို က်ေနာ္ ဂရုမစိုက္မိေတာ႔။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္ရသည္႔ ရင္ခုန္မွဳကို အခုအခ်ိန္ထိ ခံစားလို႔ရတံုးျဖစ္သည္။
ဆရာမေလးက “သားေလးလာ။ ဒါ မင္းထိုင္ရမယ္႔ ထိုင္ခံု။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တည္႔ေအာင္ ေပါင္းရမယ္ေနာ္။ ရန္မျဖစ္ရဘူး” ဆိုသည္႔ မွာၾကားသံႏွင္႔ အတူ က်ေနာ္႔ ထိုင္ခံုကို ၾကည္႔မိသည္။ ထိုင္ခံုေပၚမွာ သူငယ္တန္း ကေလးအဆက္ဆက္ လက္ေဆာ႔သြားဟန္ရိွသည္႔ အျခစ္ရာ၊ အစင္းရာမ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ႏွက္ေနသည္။ က်ေနာ္႔ လြယ္အိတ္သစ္သစ္လြင္လြင္ေလးကို ထိုင္ခံုအံဆြဲထဲ ထိုးထည္႔လိုက္ေတာ႔ ပင္႔ကူျမွင္မ်ား ေပပြကုန္သည္။ ထိုင္ခံုေလးကို မႏွစ္ၿမိဳ႕စိတ္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္တန္းႏွစ္ ေက်ာင္းသား ပထမႏွစ္ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ေနာက္အတန္းတက္ေသာအခါ က်ေနာ္႔ ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္႔ နာမည္ေလးကို သံခၽြန္ေလးျဖင္႔ မွတ္မွတ္ရရ ေရးျခစ္ခဲ႔ေသးတာ မွတ္မိသည္။
ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ အတန္း တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း တက္ခဲ႔သည္။ ထိုင္ခံုမ်ား တစ္ခံုၿပီး တစ္ခံု ေျပာင္းခဲ႔ရသည္။ အတန္းတစ္တန္းတက္တိုင္း ထိုင္ခံုေဟာင္းေလးေတြကို သံေယာဇဥ္က မျပတ္ခ်င္။ အတန္းငယ္ကာစက အတန္းအေရွ႕ဘက္ ခပ္က်က် ဆရာ႔ စားပြဲႏွင္႔ နီးနီးနားနားမွာ ထိုင္ရတာ သေဘာက်ေပမယ္႔ အတန္းၾကီးလာေလ ဆရာ႔မ်က္ကြယ္ ေနာက္နားခပ္က်က် ထိုင္ခံုေတြကို သေဘာက်လာသည္။
အထက္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္သို႔ စတင္ တက္ေရာက္ေသာအခါ အတန္းထဲရိွ ထိုင္ခံုမွန္သမွ်သည္ က်ေနာ္႔အပိုင္ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ပါ၀င္စားသည္႔ ဘာသာရပ္မ်ား သင္ၾကားေသာအခါ ေရွ႕ခပ္က်က် ထိုင္ခံုေတြမွာ ထိုင္သည္။ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ လုပ္ခ်င္ေသာအခါ၊ သို႔မဟုတ္ အတန္းအျပင္သို႔ အခ်ိန္မေရြး ထထြက္ရန္ လိုအပ္လာေသာအခါ ေနာက္ဘက္ဆံုး ထိုင္ခံုေတြကို ေရြးခ်ယ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေနာ္ သေဘာက်ေသာ ေကာင္မေလးကို စာသင္ရင္း ဂရုစိုက္ႏိုင္ဖို႔ မိန္းကေလးေတြ အလယ္ေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္ မၾကိဳက္ေသာ ထိုင္ခံုေတြမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ထုိင္တတ္ခဲ႔သည္။
ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပညာသင္ၾကားေသာ အရြယ္မွာ က်ေနာ္ ၾကိဳက္ရာ ထိုင္ခံုကို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင္႔ အျပည္႔ရခဲ႔သည္။ ေရွ႕မွာ ထုိင္မလား။ ေနာက္မွာ ထုိင္မလား။ အေပါက္နား နီးနီးလား။ ဆရာ႔ မ်က္စိေအာက္လား။ မ်က္ကြယ္မွာလား။ အားလံုးက က်ေနာ္႔အေပၚမွာသာ မူတည္ခဲ႔သည္။ က်ေနာ္ သေဘာက်သလို၊ ႏွစ္သက္သလို ထိုင္ႏိုင္သည္။ မည္သူမွ အေရးတယူ အျပစ္တင္သည္ မရိွခဲ႕။
ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚသို႔ ေရာက္ရိွၿပီး အလုပ္အကိုင္မ်ား ရရိွလာေသာအခါ က်ေနာ္ ၾကိဳက္သလို ေရႊးခ်ယ္လို႔ မရေတာ႔။ ဘ၀က က်ေနာ္႔အတြက္ ထိုင္ခံု ေနရာကို ေရႊးခ်ယ္ေပးလာသည္။ ၾကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ထိုင္ခုံုႏွင္႔ ေနသားတက်ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရသည္။ ထိုင္ခံု ႏွင္႔ လူ ဆက္စပ္ ပါတ္သက္ပံုကို အသက္ရလာေလ က်ေနာ္ သတိထားမိလာသည္။ ထိုင္ခံုတစ္ခံုရဖို႔ ၾကိဳစားအားထုတ္မွဳေတြ လိုအပ္လာသည္။ ထိုင္ခံုတစ္ခံုရယူလိုမွဳအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ ရိွလာသည္။ နာမည္၊ ကိုယ္႔က်င္႔သိကၡာ တို႔ကို ထိုင္ခံုတစ္ခံုႏွင္႔ လဲလွယ္လိုက္ရတာလဲ ၾကံဳလာရသည္။
ဘ၀အတြက္ မိမိထိုင္ခ်င္ေသာ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ရဖို႔ ေပးခ်င္ရာေပးၾကစတမ္း။ ထိုင္ရရင္ ၿပီးၾကစတမ္း လူေတြကို ေတြ႔လာရသည္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မိမိလိုအင္ဆႏၵမ်ား ျပည္႔စံုေစမည္႔ ထိုင္ခံုအတြက္ မဆိုထားဘိ။ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ ခရီးသြား ဟန္လႊဲ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အခ်ိန္ေလးအတြက္ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္သည္႔ လူ႔သဘာ၀ကို က်ေနာ္ေတြ႔လာရသည္။
က်ေနာ္ ေရာက္ရိွေနေသာ ႏိုင္ငံငယ္ေလးရိွ ၿမိဳ႕ပါတ္ရထားမ်ားေပၚမွာ က်ေနာ္ႏွင္႔ ထိုင္ခံု ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ရိွခဲ႕သည္။ သူတို႔ ရထားမ်ားေပၚရိွ ေထာင္႔ဆံုးခပ္က်က် အမွီ အကာရိွေသာ ထိုင္ခံုေတြရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္၊ သက္ၾကီးရြယ္အို၊ မသန္မစြမ္းမ်ားအတြက္ အထူးလို႔ ေရးသား သတ္မွတ္ေပးထားပါရဲ႕ႏွင္႔ အရုပ္ဆိုးေလာက္ေအာင္ စိတ္အေရာင္ ေျဖာ႔ေတာ႔ေသာ လူေတြကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လွလွပပ ေမႊးပ်ံ႕ေနေအာင္ လွပလြန္းသည္႔ မိန္းမပ်ိဳကေလးမ်ား။ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားအတြက္ ဆိုသည္႔ ထုိင္ခံုမွာ ထုိင္ေနၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္႔ စိတ္မ်ိဳးႏွင္႔ ဘယ္လိုမ်ား အိမ္ေထာင္ေတြ ျပဳၿပီး ေမြးလာသည္႔ ကေလးေတြကို ဘယ္လိုမ်ား သြန္သင္ဆံုးမ မွာပါလိမ္႔ဟု မဆီမဆိုင္ ေတြးမိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ က သန္သန္မာမာ က်ားဆိုမွ က်ားဆိုသည္႔ လူရြယ္မ်ား။ မိမိႏွင္႔ မအပ္စပ္ေသာ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး မိမိေရွ႕မွာ လာရပ္ေနသည္႔ မသန္မစြမ္းတစ္ေယာက္ကို မသိနားမလည္သည္႔ မ်က္လံုးမ်ိဳးျဖင္႔ ျပန္ၾကည္႔တတ္သည္႔ လူအတြက္ ေလာကၾကီးသည္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္လြန္းခဲ႔သည္။
တစ္ခါက ထိုင္ခံုတစ္ေနရာစာအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရဘူးသည္။ က်ေနာ္႔ အလုပ္ႏွင္႔ အိမ္သည္ ရထား တစ္နာရီခြဲခန္႔ စီးရသည္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္ က်ေနာ္ ထိုင္ခံုရခ်င္သည္။ ရထားေပၚမွာ တစ္နာရီခြဲခန္႔ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ၾကီး ေနရၿပီး အလုပ္ေရာက္ေသာအခါ အလိုလိုေနရင္း အလုပ္ လုပ္ဖို႔ စိတ္မပါတာ မျဖစ္ခ်င္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ရြယ္တူ၊သက္တူမ်ားျဖစ္ပါက က်ေနာ္က ထိုင္ခံုေနရာရဖို႔ အားစိုက္တတ္သည္။ အားမနာတတ္ဘဲ ထိုင္ပါသည္။ အဲဒီေန႔ကလဲ က်ေနာ္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ထိုင္ခံုရသည္။ က်ေနာ္႔ ေဘး ဘယ္ညာမွာ သက္ၾကီးရြယ္အိုမရိွ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္မရိွ။ မသန္မစြမ္း မရိွ။ ကေလးသူငယ္မ်ား မရိွ။ က်ေနာ္ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ထိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘူတာတစ္ခုအေရာက္မွာ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အဘိုးအရြယ္ တစ္ေယာက္ ရထားေပၚသို႔တက္လာသည္။ သတ္မွတ္ ထိုင္ခံုေတြမွာလည္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ႏွစ္ေယာက္၊ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား အိပ္ခ်င္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသလား မသိေသာ တရုတ္မ ငယ္ငယ္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ျပည္႔ေနၿပီ။
စိတ္ေကာင္း ရိွခ်င္ေသာ အခ်ိန္ရိွၿပီး၊ မရိွခ်င္ေသာအခ်ိန္ မရိွေသာ က်ေနာ္က ထို တရုတ္အဘိုးၾကီးအတြက္ က်ေနာ္႔ ထိုင္ခံုေနရာကို ထေပးလိုက္သည္။ အဘိုးၾကီးက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟု ေျပာၿပီး ၀င္ထိုင္သည္။ ဒီအထိ အားလံုးက ပံုမွန္။ အားလံုးက ေနသားတက်။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ တစ္ဘူတာ အေရာက္မွာ ျမန္မာေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ တက္လာသည္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ျမန္မာစကားေျပာေနသျဖင္႔သာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွန္း သိရျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္လိုလို ေျမာက္လိုလို ဘယ္ရုပ္ထြက္ေနမွန္း မသိေသာ က်ေနာ္၏ ရုပ္ရည္ေၾကာင္႔ ျမန္မာတစ္ေယာက္ဟု သံသယ ရိွၾကပံုမရ။ ေျပာၾကေသာ အေၾကာင္းအျခင္းအရာမ်ားကို ေထာက္လွ်င္ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အေပ်ာ္ခရီးသက္သက္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္ႏိုင္ေသာ သူေဌးသမီး၊ လူၾကီး သမီးေလးမ်ား ျဖစ္ပံုရ၏။
ေနာက္ တစ္ဘူတာ ေရာက္ခါနီး က်ေနာ္ ထိုင္ခံုေပးထားေသာ အဘိုးၾကီးက ဆင္းဖို႔ ျပင္သည္။ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္က အဘိုးၾကီး ထိုင္ခံုမွ မထေသးခင္ ၀င္ထိုင္ဖုိ႔ ျပင္သည္။ မိန္းကေလး ဦးစားေပးရမယ္ဆိုသည္႔ လူသာမန္ေတာင္ နားလည္သည္႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အရ ေနရာလု စစ္ပြဲသို႔ က်ေနာ္ မပါ။ ဘူတာမွာ ရထား အရပ္။ အဘိုးၾကီး ထိုင္ခံုေပၚက အထ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ၀င္အထိုင္။ ထို႔အတူ ရထားေပၚသုိ႔ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္က က်ေနာ္ပိုင္ခဲ႔ေသာ၊ အဘိုးၾကီး ထုိင္ခဲ႔ေသာ၊ ေကာင္မေလး ထိုင္ေနေသာ ထုိင္ခံုေရွ႕မွာ လာအရပ္။ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ အတြင္း အစီအစဥ္တက် ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ ႏူးညံ႔ ဖူးရြေနေသာ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာ အေရာင္ မဆိုသေလာက္သာ ေျပာင္းသြားၿပီး မသိလိုက္ မသိဘာသာ ဆက္ထိုင္ေနသည္။ သူ႔စိတ္နဲ႔သူ။ သူ႔မိဘနဲ႔ သူ ။ က်ေနာ္က ဘာေျပာလို႔ရမွာလဲ။ မိေခ်ာေလး သေဘာေတာ္ ရိွေတာ္ မူသည္႔အတိုင္း ရိွပါေစေလ။
မိမိေျခေပၚမွာ မခိုင္ျမဲစြာ ရပ္ေနေသာ အဘြားၾကီးက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ။ ဘယ္သူမွလဲ အဘြားၾကီးအတြက္ ေနရာ ထမေပး။ က်ေနာ္ အသက္ရွဴေတြ က်ပ္လာသည္။ ေနာက္တစ္ဘူတာေရာက္ခါနီးမွာ က်ေနာ္႔ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးက ဆင္းေတာ႔မည္ဟု အေဖာ္ေကာင္မေလးကို ေျပာေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္႔ ေကာင္မေလးကို “ငါ ထထခ်င္း နင္ ၀င္ထိုင္ေနာ္။ အားနာမေနန႔ဲ။ သူမ်ားေတြေတာင္ ထမေပးတာ။ ငါက ဘာမွ ထေပးစရာမလိုဘူး။ နင္႔ဘာသာ ၀င္ထိုင္။ ေရွ႕က မေလးေကာင္က (က်ေနာ္႔ကို ဆိုလိုပါသည္) ထိုင္ခ်င္ေနပံုရတယ္။” ဟု မွာတမ္းေခၽြသည္။ က်ေနာ႔္ ရီခ်င္စိတ္ကို ေအာင္႔ထားလို႔ မရေတာ႔။ “ဟုတ္ က်ေနာ္ ျမန္မာပါဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ား ထိုင္ခံုေလး ေပးလိုက္ပါဗ်ာ။ အဘြားၾကီး သနားပါတယ္။” ဟု ရီက်ဲက်ဲလုပ္ရင္း ၀င္ေျပာေတာ႔ “ဟယ္ ျမန္မာလား။ ေႀသာ္ ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔ “ ဆိုၿပီး ေနာက္ဘူတာ အေရာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆင္းေျပးသြားၾကေတာ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ေလာကၾကီး၏ အသက္ရွဴသံ ပံုမွန္ကို ျပန္ၾကားရသည္။ အစစအရာရာ လွပ ျပည္႔စံုသြားသည္။
သူမ်ား မလုပ္တိုင္း ငါလဲ လုပ္စရာမလိုဘူးတဲ႔လား။ သူမ်ား ထမေပးတိုင္း ငါတို႔လဲ ထေပးစရာ မလိုဘူးတဲ႔လား။ ေလာကၾကီးမွာ ေနသား တက် ျဖစ္မေနတာကို မိမိေရွ႕မွာ ေတြ႔ေနပါလ်က္နဲ႔၊ ၾကိဳက္လဲ မၾကိဳက္ပါရဲ႕နဲ႔ ပါးစပ္ပိတ္ ေနေသာ က်ေနာ္ကေကာ မမွားဘူးတဲ႔လား။ အသက္ရွဴက်ပ္သတဲ႔လား။ နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီခန္႔ သက္ေတာင္႔သက္သာေလး စီးနင္း ခရီးႏွင္ရဖို႔ မိမိေနရာ ထိုင္ခံုေလးေတြအား သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြကို လက္ဆင္႔ကမ္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနႀကေသာ စိတ္ေတြက ရုပ္မပ်က္လြန္းဘူးလား။ ေလာကသံသရာထဲမွာ ေရတပြက္စာခန္႔သာလို႔ ေျပာၾကတဲ႔ လူ႔ဘ၀ရေနခ်ိန္မွာ မိမိ ထိုင္ခံု၊ ေနရာေတြအတြက္ လက္ဆင္႔ကမ္း ေပးၾကတာ ရီစရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ ရထားေပၚက ဖူးဖူးလွလွ ေကာင္မေလးလို၊ အဘြားၾကီးအတြက္ ေနရာ ဖယ္မေပးခ်င္ၾကေသာ လူေတြလို မိမိထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနရတာ ေနရခက္ေနေပမယ္႔ မသိလိုက္ မသိဘာသာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး ထိုင္ၾကစတမ္းလား။ က်ေနာ္႔အေတြးေတြက ရထားသံ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားႏွင္႔ အတူတူ လိုက္ပါ ဆူညံေနသည္။
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေနာင္ ရထားေပၚမွာ၊ ကားေပၚမွာ က်ေနာ္ ေနရာ ရခဲ႔လွ်င္လဲ ထုိုင္ရအံုးမွာဘဲ ျဖစ္သည္။ သက္တူ၊ ရြယ္တူ၊ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေတြအတြက္ က်ေနာ္ ေနရာ ထေပး စရာ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ထင္သည္။ အားနာစရာ မလိုဘူးလို႔ ထင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္လိုရာ ခရီးေရာက္လုိ႔ က်ေနာ္႔ ထိုင္ခံုကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔ရမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူထိုင္ထုိင္၊ မထိုင္ထိုင္ က်ေနာ္ ခ်န္ထားခဲ႔ရအံုးမည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ခ်န္ခဲ႔ေသာ ထိုင္ခံုမွာ ထုိင္မည္႔ လူသည္ ေလာက သဘာ၀ကို ေနသားတက် လွပေစမည္႔ လူျဖစ္ဖို႔ အေရးၾကီးမည္ဟု ထင္သည္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ပိုင္ဆိုင္ရေသာ က်ေနာ္႔ ထိုင္ခံုအတြက္ လိပ္ျပာသန္႔ရွင္းဖို႔ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားခဲ႔မွာဘဲ ျဖစ္သည္။
Photo credit – http://sharonfrost.typepad.com/day_books/2011/08/index.html
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ကၽြန္ေတာ္တို.ႏိုင္ငံမွာလဲ ထေပးသင့္တဲ့ ထိုင္ခံုေတြ မ်ားလွပါျပီ။