အရွိအတိုင္း … ခံစားေၾကး (ကမာပုလဲ)

လူတေယာက္
ဘဝ တခုစီရတယ္ …
အဲဒီလို ရခဲတဲ့ လူ႔ဘဝမွာ
မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း
အခက္အခဲဟူသမွ် ခုခံရင္ဆိုင္တယ္။

သဘာဝတရားႀကီးကိုလည္း တိုက္ပြဲဝင္ရတယ္
စားဝတ္ေနေရးကိုလည္း ေန႔စဥ္ေျဖရွင္းရတယ္
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တရားမႈ၊ မတရားမႈေတြနဲ႔လည္း
(မတရားမႈေတြက မ်ားပါတယ္)
ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရတယ္
ႏို႔
လက္ေတြ႔မွာ ထြက္ေျပးလို႔မွ မရတာ …။

မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္
ဆဲသံ၊ ဆိုသံ၊ အမနာပ အသံ …
ႀကိမ္းသံ၊ ေမာင္းသံ၊ ကိုယ္ရည္ေသြးသံ …
ငိုသံ၊ ရယ္သံ၊ ညည္းတြားသံ …
အသံေတြဟာ အသံေတြေနာက္ကိုလိုက္ရင္း
အသံေတြဟာ အသံေတြနဲ႔အတူ
ကိုယ္လက္ေသြးသား ႏွီးေႏွာရင္း
အသံေတြဟာ ၾကည္ႏူးမႈထက္ ေျခာက္ေသြ႔ ေျခာက္ျခားလာေနရင္း
အသံေတြဟာ
စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံု၊ ႐ိုးျပတ္၊ လယ္ကြင္း ..
ထမင္းစားဝိုင္း၊ စာသင္ခန္း၊ လမ္းမ ဥဒဟို …
အိပ္ယာထဲထိ လိုက္လိုက္လာတယ္ …။

ၾကာေတာ့ … စိတ္က ညစ္ညစ္လာတယ္
စိတ္ညစ္လို႔ ဘုရားဘက္၊ တရားဘက္လွည့္ၾကည့္ပါတယ္
ဘုရားစင္ ေညာင္ေရအိုးမွာ ပန္းထိုးဖို႔အတြက္
ေငြက မရွိျပန္ဘူး …
တရားဘက္လွည့္ေတာ့လဲ
မရွိလို႔ မလွဴ … မလွဴလို႔ မရွိတဲ့ …။

ခုေခတ္ ေခတ္ပ်က္ခ႐ိုနီ ေသေဌးေတြဟာ
ဘာမွန္းမသိတဲ့ အတိတ္ဘဝက
ေကာင္းမႈေတြ ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္တဲ့
ကိုယ္ကလည္း မွားခဲ့ပါလိမ့္မယ္
ဘာမွန္းမသိခဲ့ရတဲ့ ဘဝ … ဘဝေတြမွာ
ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီဘဝအတြက္
အေကာင္းဆံုး ပါရမီေတြ မျဖည့္ခဲ့မိပါသလဲလို႔ … ။

ဒီလိုနဲ႔
စိတ္ဓာတ္က က်ခ်င္ … က်ခ်င္ ျဖစ္ ျဖစ္ လာတယ္
ဒီေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျမင့္တက္လာေအာင္
ဂလူးကို႔စ္ တိုက္ရမလား
လူျဖစ္မယ့္ သေႏၶသားနဲ႔ စီမံေဖာ္စပ္ထားတဲ့
ေနာက္ဆံုးေပၚ အားေဆးေတြပဲ အကူအညီေတာင္းရမလား
ေတြ႔ေန ျမင္ေနရတဲ့ မ်က္လံုးကိုပဲ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ရမလား
ၾကားၾကား ေနတတ္တဲ့ နားရြက္ေတြကိုပဲ
ဗင္းဆင့္ဗင္ဂိုးလို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ရမလား
မဟုတ္ေသးပါဘူးေလေပါ့ …။

ဒီလိုနဲ႔
စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္ေအာင္ထားၾကည့္တယ္
ျဖစ္တယ္ … ပ်က္တယ္ … ျဖစ္တယ္
တဖန္ျပန္လို႔
ျဖစ္ၾကတယ္ … ပ်က္ၾကတယ္ … ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့
ၿငိမ္တယ္ထင္ရတဲ့ စိတ္ဟာ ေရြ႕ … ေရြ႕သြားတယ္
စိတ္ေနာက္ ကိုယ္ပါ လိုက္သြားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္
လက္ရွိ ေနျပည္ေတာ္ၾကပ္ေျပး လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္သြားတယ္
ဘာဆို ဘာမွ် မေတြ႔ခဲ့ရဘူး
အဲဒီကေန …
က်ဴးဘားေတာနက္ထဲမွာ ေခ်ေဂြဗားယားနဲ႔ ေတြ႔တယ္
အဲဒီကေန …
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ႐ိုးမေတြေပၚမွာ ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ေတြ႔တယ္
အဲဒီကေန … တဆင့္
၈၈၈၈ ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ဝင္းေမာ္ဦးနဲ႔ ေတြ႔တယ္
ဒီေတာ့မွ စိတ္ဟာ နည္းနည္း ဂဏာၿငိမ္လာတယ္
ျဖစ္တယ္ … ပ်က္တယ္ … ျဖစ္တယ္ေပါ့ … ။ ။

ဇူလုိင္ ၃၁၊ ၂၀၁၂