မွားျပီးရင္းမွား ၂
သားၾကီးေမာင္ေဇယ် ။ ဇူလိုုင္ ၂၂၊ ၂၀၁၂
က်ေနာ္ဟာ ငယ္စဥ္က မသိလို႔မွားခဲ့ပါတယ္ ။ မတတ္လို႔မွားခဲ့ပါတယ္ ။ ေနာက္ ေတာ့ မေတာ္တဆမွားခဲ့ ျပန္ပါတယ္။ လွ်မ္းလို႔မွားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔က်ေနာ္ဟာ မၾကာခဏ မွားခဲ့ရာမွ မမွားရမေနနိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ါသနာ အရမွားတယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ အဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွ တဆင့္အမွား ပါရမီရင့္သန္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ အမွားပါရမီကိုဘယ္လိုျဖည့္စည္းခဲ့သလဲလို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတြးမိပါတယ္။
က်ေနာ္ မူလတန္းေလာက္မွာ မူလတန္းအဆင့္အမွားမ်ားကိုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္မွားခဲ့ျပီးေနာက္ အလယ္တန္း အထက္တန္း အဆင့္ေတြမွာလည္း ဂုဏ္ထူးအဆင့္ေလာက္နဲ႔မွားခဲ့ ျပန္ပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ အဆင့္အမွားမ်ားကို လည္း ဂရိန္ ဖိုးထက္ မနိမ့္ေသာ အမွားမ်ားမွားခဲ့ျပန္ပါတယ္။
တေန႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပန္းခ်ီးခန္းမမွာ က်ေနာ္ဟာ အင္ယားကန္ရူ႔ခင္းကေလးကို လြမ္းေမာဖြယ္ အျပာႏုမိူင္းမိူင္း ကေလးေတြနဲ႔ေရးဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ညေန ညေန စီတယ္ေလ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံကေလးေတြပ်ံ၀ဲလာျပီမို႔ ေကာင္းမူ႔မ်ားကို ျပဳလုပ္ရန္ အခ်ိန္ကုန္လြန္စ ျပဳေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္းသတိျပဳမိပါတယ္။ သီရိေဆာင္က အမၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး
“ဟဲ့ … နင္ ဒီေန႔ ဘာကားေရးမွာ မို႔လဲ ငါ့ေဆးကုန္လို႔ ပန္းခ်ီေဆးေတာင့္ ငါ့ကိုခဏငွား …”
လို႔ေျပာျပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္က ဟုတ္ကဲ့ လို႔ေျပာယံုကလြဲျပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာရမယ္သူမို႔ ဟုတ္ကဲ့ တစ္လံုးထဲပဲ ေျပာမိပါတယ္။
မၾကာပါဘူး က်ေနာ့္နဲ႔ ပုလင္းတူဗူးဆို႔မ်ား ေရာက္လာျပီး သံလမ္း က ဆိုင္ကိုေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ပန္းခ်ီးခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀း၀၀ နာရီေက်ာ္ေနပါျပီ။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္မို႔ က်ေနာ္နဲ႔ အတူျပန္လားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အိပ္ေနၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ မအိပ္ပါ။ အိပ္လို႔လည္းမျဖစ္ပါ။ ဒီပန္းခ်ီကားကို ဒီည အျပီးေရးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တညလံုုး မအိပ္ျဖစ္ပါ။ မနက္လင္းခါနီး ေရာင္နီလာ ခ်ိန္မွ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဆူညံသံလိုလို၊ ရယ္သံလိုလိုအသံေတြ ၾကားမွ က်ေနာ္ မ်က္စိကို အသာကေလးဖြင္ ့နားစြင့္မိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ပန္းခ်ီခန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အခ်ိဳ႔ပါ။ က်ေနာ့္ပန္ုးခ်ီကား ေရွ႔မွာ ရပ္ျပီးေ၀ဖန္ေနၾကတာပါ။ သူတို႔ ဘာေျပာမလဲ သိခ်င္လို႔ က်ေနာ္ ဆက္ေမွးေနရင္း နားစြင့္မိပါတယ္။
“ဒီကားက မဆိုဘူးေနာ္”
“သူေရးတဲ့ အထဲမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ”
“အေရာင္ေတြက ခံစားခ်က္ပါတယ္ေနာ္”
“သူ႔မွာ အေရာင္နဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္ ပါရမီရွိတယ္”
“စိတ္ကူးသစ္ အေရာင္သစ္ေတြပဲ”
“ေရးခ်က္ေတြက ၾကမ္းျပီးအသက္၀င္တယ္”
သူတို႔ရဲ႔မွတ္ခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္က တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီးခံစားလာရတယ္ ။ သူတို႔ ေကာင္းျပီးဆိုရင္ ၊ က်ေနာ္ကို အဆက္မျပတ္ ခ်ီးမြမ္းေနျပီ ဆိုရင္ က်ေနာ္ တခုခုေတာ့ မွားေနျပီ။
က်ေနာ္အိပ္ရာမွ ထကာ က်ေနာ္ပန္းခ်ီကားၾကည့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အိပ္ေရးမ၀ေသာ အျပဳံးမ်ားျဖင္ ့ျပံဳးျပီးႏူတ္ဆက္ကာ ညက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေရးထားေသာပန္းခ်ီကားေရွ႔တြင္ သူတို႔နွင့္အတူ ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။
“ဟာ … သြားျပီ”
အသံကုန္ ဟစ္လိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲကပါ။
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လံုုး အနီေတြ ရဲ ဘေလာင္းခတ္ေနျပီ။
က်ေနာ္ဘာမွားသြားပါသလဲ။
က်ေနာ္ ပန္းခ်ီေရးရန္ ဖြင့္ထားေသာေဆးဗူးမွာ အျပာေရာင္မဟုတ္ အနီေရာင္။
“ကိုေဇ … ခင္ဗ်ားပန္းခ်ီကား ေဒါက္ေပၚက ျပဳတ္က် ေနလို႔ က်ေနာ္ေကာက္တင္ထားတယ္။”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို လာေျပာပါေသးတယ္
“ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္ ပန္းခ်ီကား ေဆးမေၿခာက္မီ ျပဳတ္က်သြားလို႔ ေဆးေတြ မွာ အစင္းရာေတြထင္ျပီး စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ေရးထားသလို ျဖစ္ေနတာကိုး ။ ”
ဒါက ဒီေလာက္နဲ႔မျပီး။
က်ေနာ္ပန္းခ်ီကားကို တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ပန္းခ်ီျပပြဲတင္ေတာ့ စိစစ္ေရးက ပယ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
စိစစ္ေရးလူၾကီးမင္းမ်ားက က်ေနာ့္ ကိုဘာလို႔ အနီေရာင္နဲ႔ေရးရတာလဲ၊ စုတ္ခ်က္ေတြက ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ၾကမ္းၾကမ္းသံုးရတာလဲ တဲ့။
က်ေနာ္က ေဆးဗူးမွားျပီးဖြင့္မိလို႔ အနီေရာင္နဲ႔ေရးမိတာပါ။ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းတာက ပန္းခ်ီကာ ျပဳတ္က်ျပီး ေဆးေတြမွာ အစင္းေတြထင္သြားတာပါလို႔ အမွန္ အတိုင္းေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ က်ေနာ္ပန္းခ်ီကားကို ျပပြဲမွ ပယ္ရံုတင္မက က်ေနာ္ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခါ ေက်ာင္းသားဆိုးအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။
တကယ္ပါ သူတို႔ကို က်ေနာ္အမွန္တိုင္းေျပာပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ေဆးဗူးမွားဖြင့္မိလို႔ ၊
အိပ္ခ်င္မူးတူးေရးမိလို႔။
အမွန္ အတိုင္းမွားမိတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ မွာျပီးရင္းမွား
သူတို႔လည္း မွားျပီးရင္းမွား
ဇူလိုုင္ ၁၃၊ ၂၀၁၂
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
