ကြၽမ္းေလာင္မႈ၏ စြမ္းအား – အပုိင္း (၁)

သူ႔အား ကြၽန္ေတာ္က ဆရာဟု ဂုဏ္ျပဳေခၚဆုိမႈျပဳပါက သူသည္ ကြၽန္ေတာ္ကို သိမည္မထင္ပါ။ ထိုထက္ပို၍ ဘ၀တြင္ ေက်းဇူးျပဳဖူးသူ တစ္ဦးဟု အသိအမွတ္ျပဳေသာအခါ ထိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးသည္ ပို၍နားမလည္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ သူသည္ ေက်းဇူးရွင္တစ္ဦး ေစ့ေဆာ္မႈ၊ ဘ၀တြန္းအားလို အဓိကျပဳခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အား တစ္ခါတစ္ရံ အမွတ္ရတိုင္း သူ႔အေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုမွ်သိႏုိင္မည္မထင္ပါ။

၁၉၉၆ ခုနွစ္၊ ၀ႆန္ဦးကာလအတြင္း ျဖစ္သည္။ အမိရန္ကုန္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀တကၠသိုလ္ႀကီး၏ နိဒါန္းစာမ်က္နွာသစ္ကို ၀င္ေရာက္၍ သင္ၾကားေနခဲ့သည္။ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ႀကီးတစ္ေယာက္ အရမ္းျဖစ္ေနခ်င္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ နံပါတ္တစ္လည္းဒါ၊ နံပါတ္ႏွစ္လည္း ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္၊ နံပါတ္သံုးမွ တစ္ရာအထိဆိုလည္း ဒါပဲျဖစ္သည္။ စားလည္း ဒီစိတ္၊ အိပ္ရင္းလည္း ထိုစိတ္နွင့္ အိပ္စက္ခဲ့သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံအရပ္ရပ္သုိ႔ သြားၿပီး ျပည္သူလူထုတုိ႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈပံုရိပ္မ်ားတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုက္ကူးလိုသည္။

လူ့သမိုင္းသည္ သာမန္ျပည္သူမ်ားတုိ႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ေၾကကဲြျခင္း၊ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား တိုက္ပဲြ၀င္ေနျခင္း၊ ပဋိပကၡမ်ားတုိ႔၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနရျခင္း စေသာ၊ စေသာ ပံုရိပ္၊ ႐ုပ္ပံုလႊာတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုသည္။ ဒီပံုရိပ္မ်ားကို ကမာၻ႕စာေစာင္ႀကီးမ်ား၊ သတင္းစာ မ်ားတုိ႔တြင္ တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ ေဖာ္ျပခြင့္ရနိုင္ေလာက္ေသာ ဓာတ္ပံုဆရာမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းျဖစ္ခ်င္သည္။

ကရင္ျပည္နယ္၏ မထင္မရွား ေက်းလက္ကေလးတစ္ရြာတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ပီး သာမန္၀န္ထမ္းမိသားစုတစ္ခုမွေမြးဖြားေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ “ငါ့ ရည္မွန္းခ်က္အိပ္မက္ေတြ သိပ္မ်ားႀကီးမားေနသလား” ဟု မိမိကိုယ္ကိုသံသယ ၀င္မိသည္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႔ေလာကမွာ အသက္ရွင္စဥ္အတြင္း ငါ အိပ္မက္၊ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးမက္ဖုိ႔ အခြင့္ထူးရိွသည္” ဟု မၾကာမၾကာ မိမိကိုယ္ကို အားေပးေနခဲ့ရေသာ ရက္ မ်ား ရာခီ်၍ရိွခဲ့ပါသည္။

“ေနပါဦး မင္းက ဓာတ္ပံုဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔သာဆိုတယ္။ အခု မင္းလက္ထဲမွာ ကင္မရာေရmရိွလို႔လားကြ” ဟု မိမိ ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိေသာအခါ အမွန္ပါ ဘာကင္မရာတစ္လံုးမွ် လက္ထဲတြင္မရိွ။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မပ်က္ပါ။ ယခုအခိ်န္၌ ကင္မရာ တစ္လံုးကို ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏုိင္စြာ ကိုင္တြယ္၊ ႐ိုက္ကူးနိုင္ေသာ အေတြ႕အၾကံဳေလ့လာမႈ ကြၽန္ေတာ့္၌ရိွသည္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သုိ႔ လာေရာက္ပညာသင္ၾကားမႈမျပဳခင္ကေလး မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရး၊ ဘ၀မုန္တိုင္းဂယက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ လြန္ စြာျမတ္နိုးေသာ ကိုယ္ပိုင္ကင္မရာေလးကို တစ္ပါးသူအား ေရာင္းခ်ခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ယခု ဤစာကိုေရးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ ထိုေန႔ ရက္က ေၾကကဲြခဲ့မၾသည္ ယေန႔တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို ကိုင္လႈပ္နာက်င္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ေလာကဓံဆိုသည္က ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ၊ နာက်ည္းေၾကကဲြမႈတုိ႔တလွည့္ ေန႔ရက္တုိ႔၏ ျဖတ္သန္းမႈျဖစ္စဥ္မ်ားေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ျဖတ္သန္းေနဆဲ၊ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမည့္ ခရီးရွည္တစ္ခု။

“ေအး ကင္မရာမရိွလည္း မင္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ မ်ားမ်ား႐ိုက္ေန၊ အဲဒါက အေရးႀကီးတာကြ” အစ္ကိုပမာ ေလးစားခ်စ္ခင္ရသူ၊ ေတးေရး ကိုညီ ညီသြင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲအားေပးေသာစကား ျဖစ္ပါသည္။ ကိုညီကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေက်းဇူးအျမဲတင္ေနဆဲပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားလည္ၿပီး ကူညီမႈမ်ားစြာကိုေပးခဲ့သူတစ္ဦး။

“ဘုရားရွင္ …. ကြၽန္ေတာ္သည္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနတစ္ခုတြင္ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ျဖစ္လိုပါ၏” ဟု ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ဆု ေတာင္းမႈကို ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ယာ၀င္ေလ့ရိွသည္။ ထိုေန႔ရက္မ်ားအတြင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖုိ႔ကိစၥမ်ားရိွလာၿပီဆိုပါက ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္သလို တစ္ဖက္ကလည္း ငါကိုင္မယ့္ကင္မရာကို ဘယ္မွာသြားငွားရမလဲဟု အျမဲပူန္ပန္ေနရသည္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းႀကီးရိွ ဒႆန္ (သုိ႔) ဂ်က္စင္ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ သားေရး၊ နာေရးကိစၥရိွပါက ကြၽန္ေတာ့္ကို အကူအညီေတာင္းတတ္ၾက သည္။ မိမိ ကူညီမည္ဟု ကတိေပးၿပီးမွ ကင္းမရာငွားရမ္း၍မရေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူရသည့္အႀကိမ္ေပါင္းကလည္း တကယ္မနည္းေတာ့။

႐ုန္းရင္းကန္ရင္း သားတေယာက္ကို အခက္အခဲၾကားမွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပို႔ကာ ပညာသင္ၾကားေစေသာ ဖခင္ႏွင့္ မိခင္ကိုလည္း ကြၽန္ ေတာ္ ဒီကင္မရာတစ္လံုးအတြက္ ဘယ္လိုမွ မပူဆာရက္။ ပူဆာ၍လည္း ရႏုိင္မည္လည္းမဟုတ္။

ကြၽန္ေတာ့္ အသိဉာဏ္၊ မ်က္စိနွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြကေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြကို နာရီႏွင့္ ကင္မရာမရိွေစကာမူ မျပတ္႐ိုက္ေနသည္။ အတၳဳပၸတိၱမ်ား၊ ရသစာေပမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကံဳး၍ ဖတ္ပစ္လိုက္သည္။ လူ႔ေလာကအတြင္း မိမိႏုိင္စြမ္းရာမ်ားျဖင့္ အေကာင္းဆံုး ေပး ဆပ္သူမ်ားတုိ႔၏ဘ၀မ်ားကို အားက်သည္။ ၎တုိ႔ကဲ့သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ မိမိတတ္စြမ္းရာကို အေကာင္းဆံုးေပးလိုသည္။

ရည္မွန္းခ်က္ အိပ္မက္ႀကီးႀကီးကိုမက္ရင္း ဥေပေဒေက်ာင္းသားတုိ႔ ေနာက္ဆံုးနွစ္ဘဲြ႕အတြက္တင္သြင္းေသာ ကြၽန္ေတာ့္က်မ္းကလည္း သတင္းစာႏွင့္ ဥပေဒ။ ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္စာကို အဖတ္မ်ားေသာ ကြၽန္ေတာ္ျပဳစုေသာက်မ္းအတြက္ လူေတြ႕စစ္ေဆးစဥ္ ေမးေသာ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးနွင့္ အေခ်အတင္ စကားမ်ားၾကရင္း ရလဒ္က ေနာက္ဆံုးနွစ္၌ စာေမးပဲြက်သည္။

ငါ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ …။ ဘာမွ်လည္း မတတ္နိုင္။ ေက်ာင္စးျပန္တက္ရျခင္းကလဲြရင္ ဘာမွ်ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရိွ။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္စိ၊ နွလံုးသားတုိ႔က ဓာတ္ပံုေတြ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္႐ိုက္ေနဆဲ။ ဆက္၍လည္း ဘယ္အေျခေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ပိုင္နိုင္စြာ မိမိကိုယ္ကိုသိလိုက္ပါၿပီ။

“နိုင္ငံျခားသတင္းဌာနတစ္ခု၏ ဓာတ္ပံုသမား” ဆိုသည့္ရည္မွန္းခ်က္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ျပားသားမွ်မေလ်ာ့။ ဒီေရကဲ့သုိ႔ တစ္ရစ္ရစ္ တက္ေနဆဲ။ လိႈင္းလံုးႀကီးကဲ့သုိ႔ တစ္၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ႐ိုက္ခတ္ေနဆဲ။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေသာအခါ အေဆာင္နည္းျပ ဆရာဦး၀င္းေဆြ၏ နား လည္ေပးမႈေၾကာင့္ အေဆာင္တြင္ အေဆာင္မွဴးမသိေအာင္ ခိုး၍ ဆရာ့အခန္းတြင္ေနသည္။ စာေမးပဲြက်ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အ ေဆာင္ေနခြင့္႐ုပ္သိမ္းသည္က တကၠသိုလ္၏စည္းကမ္း။

စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း လူသစ္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မသိ။ သူတုိ႔ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမသိ။ ငါးႏွစ္တာ အတူေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာ အတန္းေဖာ္မ်ားတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းသတိရသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြက အလုပ္သင္ေရွ႕ေနေတြ၊ စီးပြားလုပ္ငန္းရွင္သစ္ေတြ၊ မဟာဘဲြ႕အ တြက္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလာင္းေတြအျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ခရီးႏွင္ၾကေလၿပီ။

ဒီလိုႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ေနရေသာ ေနာက္ဆံုးနွစ္သင္တန္းကာလ ဘယ္လိုကုန္သြားသည္ မသိလိုက္။ စာေမးပဲြ ျပန္ေျဖသည္။ ရိွရင္းစဲြ ငွက္ဖ်ားေရာဂါေဟာင္းကလည္းထလာ၍ တကၠသိုလ္ေဆး႐ုံတက္ရင္း ေဆး႐ံုေပၚမွ စာေမးပဲြေျဖခဲ့သည္။

လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးနွစ္ စာေမးပဲြကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဘဲြ႕ရေတာ့မွာမို႔ေၾကာင့္ မ ဟုတ္ပါ။ ငါ အျပင္စာေတြဖတ္ရေတာ့မယ္။ ငါလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ရေတာ့မယ္ဟူေသာ အခြင့္ထူးရသြားၿပီး၍ ျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ စာေမးပဲြေအာင္၍ မၾကာမီွကာလအတြင္း ဥပေဒဘဲြ႕ကို ယူေတာ့မည္။ သားေတာ္ေမာင္အတြက္ အေဖသည္ ၀မ္းသာအားရနွင့္ နယ္မွ ရန္ကုန္သုိ႔ေရာက္လာသည္။ ပင္းပန္းခဲ့သမွ် အေမာေျပရေတာ့မည္ေပါ့။

“ေအး စာေမးပဲြေအာင္သြားေတာ့ ရွင္းသြားတာေပါ့။ ငါ့သားရယ္၊ မင္းအမိုးလည္း ၀မ္းသာေနတာ။ ေရွ႕ဆက္လုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ေတာ့ကြာ။ ေရွ႕ေနေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့သားရယ္။ အိေႁႏၵရိွရိွ၊ ဥပေဒ၀န္းထမ္း။ ဒါမွမဟုတ္ တရားသူႀကီးေလး ဘာေလးေပါ့” အလြန္ တက္ႂကြ၍ အေဖတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ၎တုိ႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေရာင္ေတြက တစ္လက္လက္ ေတာက္ပေန သည္။

မေပ်ာ္ဘဲ ရိွပါမည္လား။ ရိွစုမဲ့စုနွင့္ ဒီသားကို တကၠသိုလ္ပုိ႔ခဲ့ေလျခင္း။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာအရပ္ေဒသတြင္ “ကြၽန္ေတာ့္သားေတာ့ တရားသူႀကီးျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၿပီဗ်” ဟု အေဖဂုဏ္ယူ၍ ေျပာခ်င္ရွာေပလိမ့္မည္။

“ပါးပါး ဖိုးခြားဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္လုပ္ဖုိ႔ အၿပီးဆံုးျဖတ္လိုက္ပီ”

ကြၽန္ေတာ့္ဖခင္ ႐ုတ္တရက္ ေတြေ၀ၿပီး ငိုင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ “ငါ့သားရယ္ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္းလုပ္ပါအံုး။ မင္းရဲ့ရည္မွန္းခ်က္က စိတ္ ကူးယဥ္ပီး ဘာမွမေရရာ မေသခ်ာတဲ့ဟာႀကီး။ တကၠသိုလ္မွာ ကိုယ္သင္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔လည္း တစ္ျခားစီကြာ။ ငါတုိ႔ကိုလည္း သနားပါအံုး”

ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခြန္းမွျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ အေဖ့မ်က္နွာကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဖခင္တစ္ေယာက္ အလြန္၀မ္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားၿပီပဲ။

“ေအးေလ မင္းလည္း အရြယ္ေရာက္ပီေလ။ ပီးေတာ့ ဘဲြ႕ေတာင္ယူေတာ့မဲ့လူပဲ။ မင္း စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့ကြာ” ဟူ၍ အေဖ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္စြာေျပာဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲမွထြက္သြားေလသည္။

စိတ္ပ်က္သြားေသာဖခင္သည္ တစ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကြၽန္ေတာ့္အား အဆက္အသြယ္လည္းမလုပ္ေတာ့။ ဘဲြ႕ယူေတာ့လည္း အေဖ မေရာက္ လာ။ အမိုးကလည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မလာနိုင္ခဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကကဲြမိပါသည္။

“ငါ့ကို လူတစ္လံုး၊ သူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည့္ မိဘေတြကို ငါ ေက်းဇူးမ်ားကန္းေနသလား” ဟု ေတြးမိသည္။ တဖန္ “ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြက သိပ္ၿပီးအတၱဆန္ေနသလား” ဟုလည္း ဆန္းစစ္မိပါသည္။ “ေအးေပါ့ေလ … ငါ့အေဖ ငါ့ကို တေန႔နားလည္ပါလိမ့္မယ္” ဟုသာ မိမိကိုယ္ကိုေျဖသိမ့္မိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္၏ မ်က္စိ၊ နွလံုးသားတုိ႔ေတြကေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္႐ိုက္ေနဆဲ။ “ငါ ဒီဓာတ္ပံုဆရာျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ငါ ဘယ္ေတာ့မွေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူး” ဟု ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ေတြ႕ရိွသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အဲဒါကေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ႀကီး ေလာအယ္စုိး။
…. …. ….

“ေက်းဇူးျပဳ၍ ကူညီပါအစ္ကိုရာ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ။ အရမ္းလည္း သူ႔ကို အားက်ပါတယ္”

၀မ္းသာအားရနွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာေျပာေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ ၎၏မ်က္ႏွာကိုလည္း ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အမွန္ပါ ၎ကူညီပါက ကြၽန္ ေတာ္သည္ အဆိုပါ နာမည္ေက်ာ္ဓာတ္ပံုဆရာကို ေတြ႕ခြင့္ရေပလိမ့္မည္။

“ေအး ငါ တယ္လီဖုန္း ဆက္ၾကည့္လိုက္မယ္။ မင္းညေနက်ရင္ ဆိုင္ဘက္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္လွည့္လာခဲ့ကြာ”

ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အတန္းနွစ္တန္းႀကီးေသာ ကိုေအးေမာင္ ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္နွင့္ ဓာတ္ပံုကူးဆိုင္ႀကီးဖြင့္၍ စီးပြားေရးကိုစတင္ခါစ။ သူ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အရမ္းခင္မင္ရင္းနီွးမႈမရိွေပမယ့္ ဥပေဒအသင္းႀကီး၏ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြနွင့္ အသင္း၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားတုိ႔၌ မၾကာ ခဏ ဆံုဖူးသည္။ သူတစ္ပါးကိုလည္း ကူညီတတ္ေသာသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုလုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာေၾကာင့္ ကိုေအးေမာင္သည္ ဆရာတေယာက္ ျပည္ပမွ ျမန္မာနိုင္ငံသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာတိုင္း ၎တုိ႔၏ဆိုင္သုိ႔ ၀င္ေနၾက။

မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕ကလည္း ဆရာ့၏ေအာင္ျမင္မႈမ်ားနွင့္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ၎လုပ္ေဆာင္လိုသည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားတုိ႔ကို ေရးသားထား သည့္ သတင္း၊ ေဆာင္းပါးတုိ႔ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ နိုင္ငံတကာရပ္၀န္း၊ ဓာတ္ပံုေလာကတြင္ ခိုင္မာေသာေနရာတစ္ေနရာကို ရယူထားသည့္ ျမန္မာနိုင္ငံသားတစ္ဦး စသည္ စသည္။ အားမက်ပဲေနမည္လား ဆရာ့ဆီက ဘယ္လိုဓာတ္ပံုသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္နည္းနာေတြ အဆက္အသြယ္ေတြရေအာင္ ငါေတြ႕ကို ေတြ႕မွ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အလြန္စိတ္အားထက္သန္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာနွင့္အဆက္အသြယ္ရိွေသာ ကိုေအးေမာင္ကို ခ်ဥ္းကပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၎ကူညီမွ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ေတြ႕ဆံုနိုင္ေသာ အခြင့္ထူးႀကီးကို ရေပလိမ့္မည္။

“ေအာ္ ညီေလး ေရာက္လာၿပီလား။ အစ္ကို ေန႔လည္က ဆရာ့ကိုတယ္လီဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ သူက ျမန္မာနိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အလုပ္ေတြက အရမ္းကိုမ်ားေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ခရီးထြက္ရအံုးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အစ္ကိုက ေမတၱာရပ္ခံၿပီး ငါ့ညီ အရမ္းေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ့ မနက္ဖန္ မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေရာ့ အဲဒီလိပ္စာအတိုင္းသာ သြားကြာ။ ငါနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ဒီ လိပ္စာကို ေပးလိုက္တာလို႔သာေျပာလိုက္။ ငါလည္း ႀကိဳၿပီး တယ္လီဖုန္းဆက္ထားလိုက္မယ္။

“ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို” ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရမလဲမသိေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနသည္။

“ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္” ဟု ကိုေအးေမာင္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မနက္ျဖန္နံနက္ဆယ္နာရီအတြက္ ရင္ခုန္သံက အဆမတန္ျမန္ေနသည္။

ရန္ကုန္မို႔ လူကုန္တန္တုိ႔ေနထိုင္ေသာ အရပ္၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ခန္႔ႀကီးမ်ားကလည္း ျခံ၀န္းက်ယ္က်ယ္ေတြထဲမွာ… ေအာ္ ဆရာတစ္ေယာက္ ဒီလို အသိုက္အ၀န္း၊ မိသားစုေတြကေနဆင္းသက္ခဲ့တာကိုးဟု ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္သည္။

နံနက္ ကိုးနာရီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ ဆရာ၏ အိမ္ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္ေပၿပီ။ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ လူေခၚ ေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ