ေျဗာင္ေျပာမယ္ဆုိၿပီး
ညီအကုိလုိ သေဘာထားဖုိ႔
စကားေႂကြးဆပ္ ကဗ်ာေလးစပ္မိရာမွာ
ကာရန္အရမ္းမမဲ့တာကုိ
ဆရာစြမ္း “ရြဲ႕သေကာ” လုိ႔
သေဘာမထားရန္၊ စကားးပလႅင္ခံပါရေစ။ေခ်ာႏြယ္ဟာ
အေျပာႂကြယ္ပါရဲ႕
သေဘာလြယ္ပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့
ေခ်ာတယ္လုိ႔ျဖင့္ မဆုိသာဘူးတဲ့။
ေခ်ာမ်ဳိးေခ်ာႏြယ္က ဖြားေပမယ့္
မၿဖီးအား မသင္အား
ေခါင္းကစုတ္ဖြား၊ သံေခ်းတက္တဲ့သြားေတြနဲ႔
အသားကညဳိညဳိ၊ ကပုိက႐ုိမုိ႔
ပ်ဳိပ်ဳိ စုိစုိ မဟုတ္
အုိတုိတုိဇရာပမာ ကုပ္တုတ္တုတ္ကုိ
ကဗ်ာဆရာ႐ုပ္လုိ႔မ်ား ထင္တဲ့ပုံ။ကဗ်ာဆရာဟာ၊ ဘာသာလ၀ါနဲ႔
ဖြာရရာ႐ုပ္
တစကမာၻမွာ မာယာလုပ္ရမယ္လုိ႔
က်ဳပ္တုိ႔ျဖင့္ မယုံၾကည္ဘူး။
က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ ေခ်ာႏြယ္ဟာ
ကဗ်ာေတာ ကဗ်ာနယ္
တနယ္ထဲမွာ
မရြယ္ဘဲ အတူေနမိထားၾကေတာ့
အရြယ္ျခားေသာ္ျငား၊ တနယ္သားခ်င္းမုိ႔
ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ
ေရွာင္ဖုိ႔ရာ မလြယ္ေပဘူး။
နဖူးမေတြ႕၊ နားရြက္ေတြ႕
တေန႔မဟုတ္ တေန႔
ကဗ်ာဘုံက်ယ္သေရြ႕မွာ
ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့
ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္၊ လၻက္ရည္ဆုိင္မွာ
သုခမိန္လႈိင္ရယ္
ေအာင္ခ်ိမ့္ရယ္
ဒုိ႔မ်ားရယ္
ကဗ်ာနယ္သားေတြ
ဘြားကနဲ ဆုံၾကတယ္။
ဆုံတဲ့ေနရာက
ေလမသာ၊ ေနျခည္မေႏြးတဲ့
“ေရႊၾကည္ေအး” လၻက္ရည္ဆုိင္ပါ
အမ်ား ကဗ်ာဆရာေတြ၀ုိင္းသလုိ
အခါး ယမကာ၀ုိင္းမွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္
ႏႈတ္လွ်ာေတာ့ မသြက္ၾကေပဘူး။
အဲဒီအခ်ဳိ၀ုိင္းမွာေပါ့
ကုိယ္ကေလးကုိင္းၿပီး
မႈိင္းေ၀ေ၀မ်က္ႏွာနဲ႔
မခ်က္မခ်ာ၊ လက္အသာကမ္းရင္း
“က်ေနာ္တုိ႔ ကဗ်ာစမ္းတာကုိ
ဆရာစြမ္းရဲ႕အျမင္ ၾကားခ်င္စမ္းပါဘိ” တဲ့။
ဘတိယာစကား ေျပာၾကားပါေတာ့တယ္။
“မင့္ကဗ်ာေတြ ေ၀ဖန္နည္းက
နည္းအထူးမုိ႔၊ ဆည္းပူးရတုန္း” လုိ႔
ျပံဳးစရာလုိလုိနဲ႔
“အထုံး” မပါ၊ အမုန္းမရွာသူကုိ
သုံးခါေလာက္ရွင္းၿပီး
ရင္းႏွီးပ်ဴငွာ ေျပာလုိက္ျဖစ္ပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ ကာရန္မဲ့ဟာ
က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အလွမ္းေ၀းေတာ့
မကြၽမ္းေသးတဲ့ ကြၽဲျပဲကုိ
မရဲတရဲစီးဖုိ႔ရာ
“နဖါးနကန္” ရွာတုန္းကုိး။
ေအာင္ခ်ိမ့္တုိ႔ေခတ္၊ ေခ်ာႏြယ္တုိ႔ေခတ္
ကာရန္မဲ့ေခတ္၊ ေမာ္ဒန္ေခတ္
နိမိတ္ပုံေခတ္၊ ရစ္သမ္ေခတ္မွာ
ေခတ္စ ေခတ္ဦး၊ ထင္း႐ႈးပင္ရိပ္
တပ္ပ်ဥ္ခ်ိတ္ၿပီး
အိပ္လုိ႔တမ်ဳိး၊ ထုိင္တမ်ဳိးနဲ႔
ေမာ္ဒန္သင္႐ုိး၊ အစပ်ဳိးၿပီး
သာႏုိး၊ ျမဇင္
ရစ္သမ္နဲ႔ နိမိတ္ပုံ
ဟုိဟာမဲ့၊ သည္ဟာမဲ့နဲ႔
မဲ့နည္းအစုံ သင္႐ုိးမကုန္ေသာ္လဲ
ၾကံဳရာမဂၢဇင္း၊ ေမာ္ဒန္ကြင္းမွာ
ခင္းခင္းက်င္းခ်င္းမုိ႔
ကျမင္းလုိ႔ ရပါၿပီ။
ခုေတာ့ကြာ
“မင့္ကဗ်ာေ၀ဖန္းနည္းကုိ
ဆည္းပူးရတုန္း” လုိ႔
ျပံဳးစရာလုိလုိေျပာခဲ့တာဟာ
သေဘာအမွန္ပါ။
ဒုိ႔မွာက ကာရန္နဲ႔ႀကီးရေတာ့
ကာရန္နည္းနဲ႔ ေမာ္ဒန္ျဖစ္ေအာင္
နည္းသစ္ကုိမွန္းၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔
လမ္းၾကားမွာ လည္တုန္းပါပဲ။
မင္းတုိ႔ရဲ႕ကဗ်ာ
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ ကာရန္မဲ့ကုိ
ဘာအတံနဲ႔ တုိင္းမွာလဲ။
ဘာစံနဲ႔ ႏႈိင္းမွာလဲ။
သမုိင္းအသစ္၊ စာေခတ္အဆန္းမွာ
ကဗ်ာအသစ္ေတြ စမ္းၾကေတာ့
ကဗ်ာအဆန္းေတြကုိ
အညာမန္းက ဆရာစြမ္းတုိ႔
အသာမွန္းၿပီး ေ၀ဖန္ရင္
အညာအျဖန္ေတြလား
ဘာေတြရမ္းၿပီး ေျပာတာလဲလုိ႔
“ေကာ” လာၾကရင္
ေမာရမွာက က်ဳပ္ေပကုိး။
ဆရာစြမ္းတုိ႔
လာလမ္းကုိျပန္ရရင္
အမွန္က ေခတ္မတူဘူး
ေခတ္မတူေတာ့ စနစ္အယူကြဲၿပီး
ေခတ္မူနဲ႔ လြဲရမွာ
ဓမၼတာသေဘာမုိ႔
ငါေျပာခဲ့တဲ့ စကားအရင္းအတုိင္း
မင္းတုိ႔ရဲ႕ ေမာ္ဒန္နည္းကုိ
ဆည္းပူးတုန္းဆုိတာ အမွန္ပါ။
ဒုိ႔မ်ားငယ္ငယ္က
“ကဗ်ာမဒၶသာရ” တဲ့၊ “အလၤကာ နိသွ်ံ” တဲ့၊
“က၀ိဘာရတီ” တဲ့၊ “က၀ိလကၡဏ ၀ိေသာဓနိ” တဲ့
“ကဗ်ာဟူဘိ က၀ိတုိ႔ ဥစၥာ” တဲ့
“ကဗ်ာ ဗဒၶတိကိ က၀ိ” တဲ့
“အထံ ဣဒံ က၀ိနံ ကဗ်ံ” တဲ့
ကာရန္ ၆၄ ပါး၊ ရသ ၉ ပါး
အလကၤာဆင္စရာ ၂ ပါး၊ အျပား ၁၅၀
ဗည္းက ဘယ္ႏွလုံး၊ သရက ဘယ္ႏွလုံး
ပုိဒ္ဆုံးကာရန္၊ ပုိဒ္တြင္းကာရန္
ပဒ ကာရန္၊ ၀ဏၰ ကာရန္
၀ဂ္နင္း ကာရန္၊ ခြာေထာက္ ကာရန္
ကာရန္ နေဘထပ္၊ မက်ည္းရြက္သတ္တဲ့
သက္ေစ့ႏွက္ သုံးခ်က္ညီ
ခ်ီသံ ခ်သံ၊ တက္သံ သက္သံ
အဃာသ သံ၊ အေဃာသ သံ
သံတုိ သံရွည္၊ ဒီဃ ရသ
ဒါက ဂ႐ု၊ ဒါက လဟု
ဒါကုိစုၿပီး၊ ဒါကုိတု
ဒါကုိ ဒီလုိျပဳလုိ႔
ကဗ်ာအမွ၊ ကဗ်ဴပေဒသ
အေဖကသင္၊ အဖုိးကျပင္
သင္႐ုိးေဟာင္းကုိ ဆရာေဟာင္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကလဲသင္
ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ
မွတ္စရာ ဖတ္စရာ တတ္စရာ
တ်ာခ်င္းနဲ႔ ရကန္ အဲ အန္နဲ႔ အုိင္ခ်င္း
လြမ္းခ်င္းနဲ႔ ေတးထပ္
သက္ေစ့ႏွက္ သုံးခ်က္ညီ
ဒီလုိဆုိ ဒီလုိဆြဲ
ဒီလုိဟဲ ဒီလုိဟစ္လုိ႔
ေရွး႐ုိးေခတ္နည္းေဟာင္း
ငါတုိ႔ရဲ႕ဦးေခါင္းမွာ
ေဟာင္းေဆြးမႈိတက္
တကၠသုိလ္ကလဲ ေရွး႐ုိး
တင္မုိးနဲ႔ ၾကည္ေအာင္
ေမာင္စြမ္းရည္ ကုိေလး
ေသြးထဲ သားထဲ စြဲေနတဲ့ကာရန္ကုိ
အာခံလုိ႔ေတာ္လွန္၊ ေမာ္ဒန္လုပ္ၾကရင္
က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ဘယ္လုိမွ မတူႏုိင္ဘူး။
ကဲ ကုိယ့္လူေရ
မင္းတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔
သစ္ၾကစုိ႔ရည္မွန္း
ပန္းတုိင္ကအတူတူ
လမ္းကေတာ့ မတူဘူးေပါ့
မတူေတာ့လဲ မတူတာေရွာင္
တူတာေဆာင္မယ္ေပါ့
ေဆာင္ႏုိင္မယ္ ႏႈန္းစံကုိ
ေပတံ အျဖစ္ထားမယ္လုိ႔
အားသစ္မုိ႔ၾကံ
ေ၀ဖန္မယ္လုိ႔ျပင္တုန္း
ျဗဳန္းဆုိ
ဆုံးရွာၿပီတဲ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္။
“မင္းက
ဘ၀ကုိ အႏုိင္နဲ႔ ပုိင္းတာပဲ” လုိ႔
အကဲျဖတ္သူလဲ ရွိတယ္
“မင္းက
ဘ၀ကုိ အ႐ႈံးနဲ႔ ပုိင္းတာကုိး” လုိ႔
အဆုိးျမင္သူလဲ ရွိတယ္။
ကဗ်ာကုိ မင္းကေက်ာခုိင္းေတာ့
ခုိင္းသင့္ပါေသာ္ေကာလုိ႔
ဂုိဏ္းသင့္ဖြယ္ ေျပာသူေျပာ
မခုိင္းသင့္ေသးဘူးလုိ႔
ပူေဆြးဖြယ္ ေျပာသူေျပာ
ငါ့အေန ငါ့သေဘာကေတာ့
မင္းေသတာ အေနမေမာေသးဘဲ
အေသေစာသမုိ႔
ႏွေမ်ာမိတာ အမွန္ပါ။
ေအးလကြာ
မင္းေသတာ လူေသတာပဲမုိ႔
လူေသရင္ ဘယ္သူေသေသ ႏွေမ်ာရမွာေပါ့လုိ႔
ႏွေမ်ာရဆုိ သေဘာက ဒီလုိပါ။
မုန္းသူေသလဲ၊ မေသပါနဲ႔အုံး
မုန္းလုိ႔မ၀
ဘ၀သင္ခန္းစာ ယူပါေစအုံးေပါ့
ခ်စ္သူေသလဲ၊ မေသပါနဲ႔အုံး။
ခ်စ္တုန္းမုိ႔ပါ ခ်စ္လုိ႔မ၀
ခ်စ္ပါရေစအုံး။
မမုန္းေသးလုိ႔ေပါ့ေလ။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ခ်စ္သည္ပဲျဖစ္ေစ၊ မုန္းသည္ပဲျဖစ္ေစ၊
႐ႈံးသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္သည္ပဲျဖစ္ေစ၊
မင္းကေတာ့ ေသၿပီ၊ ေသရွာၿပီ။
မင္းေသလုိ႔ မင္းမရွိေပမယ့္
မင္းရွိတဲ့သေဘာနဲ႔
ေျပာရေပေတာ့မယ္။
ေျပာသေလာက္ သေဘာေပါက္ၿပီး
ေရာက္ရာဘ၀က
သေဘာမက်ရင္ သည္းခံ
သေဘာက်ရင္ လက္ခံ
က်န္ရစ္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြက
သတင္းပုိ႔ႏုိင္ၾကေစေသာ။
ငါေျပာခ်င္တာက
ကာရန္သေဘာအျပင္
ကဗ်ာရဲ႕သေဘာကုိ ေျပာလက္စနဲ႔
ေျပာပါရေစ
ငါေျပာခ်င္တာက
ဒီလုိပါ။
ကဗ်ာဆရာဆုိတာ
ေမတၱာသမားမုိ႔ သစၥတရားနဲ႔
အသစ္ရွာသမား အစစ္ပါ။
အသစ္ရွာတဲ့ သစၥာသမားဟာ
တခါတခါ
အျပစ္အနာအျပင္ အမွားေတြနဲ႔တုိးၿပီး
ဆားနဲ႔တီ တုိ႔တာမ်ဳိးလုိ
အဆုိးျမင္တာ ခံရတတ္ပါတယ္။
မင့္ကဗ်ာမွာ
ေမတၱာလဲ ေတြ႕မိပါရဲ႕
သစၥာလဲ ေတြ႕မိပါရဲ႕
အျပစ္အနာလဲ မလႊဲမေရွာင္သာ
ပါေကာင္းပါမွာေပါ့။
ေက်ာက္ေကာင္းတုိင္းမွာ
အျပစ္အနာမကင္းသလုိပ။
မင္းမွာ …
“တဲလင့္” ေခၚမလား “ဂ်ီးနီးယပ္” ေခၚမလား
ေတာ္တာေတာ့ အမွန္လုိ႔
မင့္လူေတြထံက ၾကားဖူးလွေပါ့
မင့္ထံမွာ ကဗ်ာဓာတ္ဟာ
အခါမလပ္ စီးဆင္းေနသတဲ့ေလ။
ဒီလုိၾကားတာ
မုဒိတာပါကြယ္။
ကာရန္မဲ့တာ မမဲ့တာထက္
ကဗ်ာဓာတ္မဲ့တာ မမဲ့တာ
အေရးႀကီးပါတယ္။
ဆရာတာရာကေတာ့
ကာရန္မဲ့တာ မမဲ့တာထက္
အဘိဓမၼာ မမဲ့ဖုိ႔ရာ
အေရးႀကီးပါသတဲ့။
ဒီအဆုိႏွစ္ခုမွာ
တခုေသခ်ာတာက
ကာရန္ဟာ
အဘိဓမၼာေလာက္လဲ အေရးမႀကီးဘူး
ကဗ်ာဓာတ္ေလာက္လဲ အေရးမႀကီးဘူးေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကဗ်ာဟာ
ကဗ်ာျဖစ္ဖုိ႔ ကဗ်ာစစ္ဖုိ႔
တစ္အခ်က္ပါပဲ။
ကဗ်ာျဖစ္ဖုိ႔ရာ
ကဗ်ာဓာတ္ကုိ ၀ုိင္းပတ္ေခြၽရဲံ
အသံဟာ အေရးပါပါတယ္။
အသံကုိ ဖန္တီးရာမွာ
ကာရန္ဟာ အေရးႀကီးတဲ့
နည္းတနည္းဆုိတာ
မျငင္းသာေပဘူး။
ကာရန္ဆုိတာ အသံပါ
အသံနဲ႔ ဟန္လုပ္
အသံနဲ႔ မာန္ထုတ္
အသံရဲ႕ အလုပ္အေျခခံ
ကာရန္နဲ႔ ၾကံသမွ်ၿပီးတာ
ျမန္မာ့နည္း
တသီးတသန္႔ တထူးတျခားမုိ႔
အားျဖစ္ႏုိင္ေပးတယ္။
အားျဖစ္ေစတဲ့ နည္းနားေဟာင္းဟာ
ေဟာင္းနံ႔ မနံေအာင္
စြမ္းေဆာင္သူဟာ ဘယ္သူစြမ္းမလဲ
စြမ္းတဲ့သူဟူသမွ်ဟာ
ကဗ်ာပလႅင္၊ စာသဘင္မွာ
ကဗ်ာအရွင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ကာရန္မပါလဲ
မပါတဲ့အသံမွာ
အသံ အတုိရွည္၊ အၾကည္ အေနာက္
အေဟာက္ အဟိန္း၊ အၿခိမ္းနဲ႔ အၿခိမ့္
အနိမ့္နဲ႔ အျမင့္၊ အဆင့္နဲ႔ အဆုိင္း
အ႐ုိင္းနဲ႔ အယဥ္၊ အလ်င္နဲ႔ အေႏွး
အေသးနဲ႔ အတုတ္၊ အငုပ္နဲ႔အေပၚ
အေက်ာ္နဲ႔ အနင္း၊ အဆင္းနဲ႔အတက္
အနက္နဲ႔ အတိမ္၊ အမွိန္နဲ႔ အလင္း
အညႇင္းနဲ႔ အတြဲ၊ အႏြဲ႕နဲ႔ အခုိင္
ဖန္ဆင္းႏုိင္သမွ် အစြမ္းျပရင္
ျပသူရဲ႕ဉာဏ္၊ ပါရမီအခံ
ထက္သန္ရင္ ထက္သန္သေလာက္
ကဗ်ာဂုဏ္ေျမာက္မွာပါ။
ကာရန္မပါေပမဲ့
နားအာ႐ုံထက္ရင္
ထက္ထက္ရွရွ၊ ခ်က္က်တဲ့ ရစ္သမ္နဲ႔
ေမာ္ဒန္တေခတ္ ဆန္းသစ္ႏုိင္မွာ
မလြဲပါဘူး။
ဒါက ကာရန္မဲ့ေရးနဲ႔ မမဲ့ေရးမွာ
ငါ့အေတြးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ကြာ
ကဗ်ာ ကဗ်ာနဲ႔
ကဗ်ာပဲ ဖြဲ႕၊ ဘာကုိမွ မငဲ့
ကဗ်ာနဲ႔ေသာက္၊ ကဗ်ာနဲ႔စား
ကဗ်ာနဲ႔ သြားလာအိပ္စက္
ကဗ်ာအိပ္မက္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕
ေဆြေမ့ မ်ဳိးေမ့၊ သားေမ့၊ မယားေမ့
တေန႔ၿပီး တေန႔မွာ ကဗ်ာရွာ ကဗ်ာပဲေတြ႕
ကဗ်ာပဲေတြး၊ ကဗ်ာပဲေရး
ကဗ်ာပဲ ေကြၽးရင္
မင္းကေမြးတဲ့ မင့္ကေလးေတြဟာ
မင္းေမတၱာနဲ႔ မင့္ကဗ်ာဒဏ္ကုိ
ခါးစည္းခံၾကရမွာ အေသအခ်ာေပါ့
ကဗ်ာပါရမီျဖည့္တာလုိ႔ေျပာေျပာ
ကြၽန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါေျပာေျပာ
ဘ၀သေဘာမွေတာ့ ေမာေၾကာခ်ညး္ပါပဲ။
အေတြးလဲသစ္ အေရးလဲသစ္
ကေလးလဲခ်စ္ပါရဲ႕တဲ့။
ဒါေပမယ့္
ကဗ်ာအရြတ္နဲ႔ အဆာသြင္းတဲ့မုန္႔ကုိ
ျမံဳ႕ေန႐ုံနဲ႔ ျပည့္စုံႂကြယ္၀
ဘ၀တည္ေဆာက္၊ မျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္ဘူး။
ကဗ်ာဆုိတာ
စာဆုိတာ
ဘ၀က လာတာပါ။
ဘ၀မွာ ငါရယ္ ကဗ်ာရယ္
ကဗ်ာရယ္ ငါရယ္
ႏွစ္မယ္ပဲ ရွိရင္
ဘ၀အသိ လြဲတာေၾကာင့္
ကဗ်ာက၀ိေတြ ဆဲလိမ့္မယ္။
မင့္ကဗ်ာ အလွပန္းဟာ
လွလဲလွ ဆန္းလဲဆန္းသမုိ႔
နမ္းဖုိ႔ၾကံရင္တဲ့
ဆီးခံဟန္႔တား
ေနာက္တြန္႔သြားရတာ
တခါလဲ မက၊ ႏွစ္ခါလဲမက
ခဏ ခဏသာမုိ႔
ေျပာရမွာ အားနားစရာ
မင္းကဗ်ာရဲ႕ ၀တ္မႈန္ဟာ
ယမကာေတြနဲ႔ ထုံေနေလရဲ႕တဲ့။
ကဗ်ာမွာ ေသရည္ဓာတ္ ၀ပ္ေနခ်င္ေနမယ္
ေသရည္မွာ ကဗ်ာဓာတ္လဲ ကပ္ခ်င္ရင္ ကပ္ေနမယ္
ဒါေပမယ့္ကြာ ကဗ်ာဟူသည္
ေပြလီေသာ ေထြရီေသာ
ေသရည္သေဘာမဟုတ္ေခ်။
ကဗ်ာဟာ ေသရည္မဟုတ္ေပမဲ့
ကဗ်ာဆရာရဲ႕အလုပ္က ေသရည္အလုပ္မုိ႔
ကဗ်ာက ေသရည္ထုတ္ရတယ္ဆုိရင္
ကဗ်ာကုိ စက္ဆုပ္မိမွာ
အေသအခ်ာပါ။
ကဗ်ာဟာ အသစ္အထူးဆုိရင္
ယမကာ ယစ္မူးတတ္သလုိ
ကဗ်ာလဲ ယစ္မူးတတ္ေစရဲ႕တဲ့။
ဒါေပမယ့္
ကဗ်ာဟာ ယမကာမဟုတ္သလုိ
ယမကာလဲ ကဗ်ာမဟုတ္ေခ်ဘူး။
ေမတၱာနဲ႔ သစၥာကုိ
စပ်စ္ရြာမွာရွာရင္
ေမတၱာလဲ မေတြ႕၊ သစၥာလဲ မေတြ႕
အသစ္ကဗ်ာလဲ မေတြ႕
ယစ္ယမကာပဲ ေတြ႕လိမ့္မယ္။
ခုေတာ့ …
မင္းအေသေစာသမုိ႔ ႏွေမ်ာမိတယ္။
မင့္ကဗ်ာမွာ
သစၥာ မေရြ႕သမွ်၊ မင့္ကဗ်ာ ေရြ႕မွာမဟုတ္ပါ။
မင့္ကဗ်ာမွာ
ေမတၱာ မေသြ႕သမွ်
မင့္ကဗ်ာလဲ ေသြ႕မွာမဟုတ္ပါ။
မင့္ကဗ်ာမွာ ယမကာႏႈတ္ရင္
အဟုတ္က်န္မွာက
ေမတၱာျဖစ္ပါေစသတည္း၊ သစၥာျဖစ္ပါေစသတည္း
ေၾသာ္ … အသစ္ကဗ်ာ ျဖစ္ပါေစသတည္း။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
