>
ဒီဇင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၁
ကြၽန္မစာေရးတိုင္း အခ်ိန္ကို ကြၽန္မက အစိုးရမွေရး၍ ျဖစ္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ညဘက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွ နံနက္လင္းအထိျဖစ္ေစ ေရးေလ့ရွိသည္။ စာမူအေရးႀကီး၍ အေျခအေနအရ ေန႔လယ္၌ ေရးရမည္ဆိုလွ်င္လည္း အခန္းတခါးပိတ္ကာ ထမင္းမွန္းမသိ၊ ဟင္းမွန္း မသိ မၿပီးမခ်င္း မထတမ္းေရးတတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္က ဒီခ်ိန္ဟု အခ်ိန္ကန္႔သတ္၍ တစ္ခါမွ စာမေရးခဲ့ဘူးေခ်။
‘ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး’ ၀တၳဳကို ကြၽန္မေရးခဲ့ရပံုမွာ ကြၽန္မေရးဆြဲထားေသာ အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ ကြၽန္မကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေန႔လယ္၁၂ နာ ရီမွ ေန႔လယ္ ၂ နာရီအတြင္း ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီသာလွ်င္ တစ္ေန႔စာ စာေရးႏိုင္ေသာအခ်ိန္သည္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ စိတ္သန္လွစြာ သြန္၍ေရးေနခိုက္ ၂ ခ်က္ထိုးသည္ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္၍မေရးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဖာင္တိန္ကိုပစ္ခ်လိုက္ရကာ စိတ္ပုတီးေကာက္ ကိုင္ရသည္။ ေရးရင္းပင္ အေျပးအလႊားေပၚေနေသာ စကားလံုးမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမွား တဆင့္တည္းရွိပါလ်က္ႏွင့္ တပိုင္းတစ ျဖဳတ္ခ် လိုက္ရေသာအခါ၌ ေရငတ္လြန္း၍ ေရေသာက္ေနခိုက္ မ၀မီ ေရခြက္ကိုပုတ္ခ်ခံလိုက္သကဲ့သို႔ အာသာမေျပ ဆတ္တငံ့ငံ့ႀကီး ခံစားရေသာ ခံစားခ်က္မ်ဳိးကုိ ၂ နာရီထိုးတိုင္း ေန႔စဥ္ခံစားလ်က္ရွိရသည္။ ေရးရင္းတဆက္တည္းေပၚေနေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္အေတြးမ်ားကို ႏွေျမာ လြန္း၍ ဘယ့္ႏွယ္ရွိရွိ ၿပီးေအာင္ဆက္၍ေရးမည္ဟု ၾကံစည္၍လည္းမျဖစ္ႏိုင္။ ၁၈၀၀ အဓိ႒ာန္ျပဳထားေသာ ပုတီးက ကြၽန္မကိုခ်လိုက္ေတာ့ဟု တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေပးေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
တခါတရံ ည ၉ နာရီမွ ၁ ခ်က္၊ ၂ ခ်က္အထိ အခ်ိန္ေျပာင္း၍ ေရးခ်င္လွသည္။ အဓိ႒ာန္အတိုင္း နံနက္ ၄ နာရီထိုး၍ ထရသည္ျဖစ္၍ တည ကုန္ထိုင္ေရးလွ်င္ က်န္းမာေရး မုခ်ထိခိုက္မည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ည ၉ နာရီ၌ စာေရးခ်င္လွသည့္စိတ္ကို ျပန္၍ခ်ဳပ္ထားရသည္။
ေစာေစာက အဓိ႒ာန္မလုပ္မိလိုက္လွ်င္ေကာင္းမွာဟု ဆတ္တငံ့ငံ့ ခံစားရေသာအျဖစ္မ်ဳိးကုိခံစားရတိုင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပင္ အျပစ္တင္ မိျပန္သည္။
ယင္းသို႔ျဖင့္ တေန႔တြင္ ေရးႏိုင္ေသာအခ်ိန္ ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီႏွင့္သာ ဤ၀တၳဳကိုေရးခဲ့သည္။ ေရးေနရင္းမွ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ဆက္မ ေရးျဖစ္ဘဲ ၈ လခန္႔ပစ္ထားသည္လည္း ရွိ၏။ ၃ လခန္႔ေ၀းေနသည္မ်ဳိးလည္း ရွိ၏။ တေန႔အတြက္ ေကာက္သင္းေကာက္သလို စာ ေၾကာင္းေရ ၁၀ ေၾကာင္း၊ ၁၅ ေၾကာင္းစုရသည္လည္း ရွိသည္။ စာမ်က္ႏွာ ၁၀ မ်က္ႏွာ၊ ၁၅ မ်က္ႏွာ စုရသည္လည္းရွိသည္။ အစက ျပန္ ေကာက္ရန္ အေတြးမေပၚ၍ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လ်က္ စာတစ္လံုးမွ မေရးျဖစ္သည့္ေန႔လည္းရွိသည္။ အခ်ိန္ကိုလု၍ စာေရးရမႈ၊ အခ်ိန္ကို ကန္႔သတ္၍စာေရးရမႈ၊ ဦးေႏွာက္ပင္ပန္းမႈ၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ဳိးကို မလႊဲမေရွာင္သာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္ဆိုင္ရကာ ေနာက္က်ားလိုက္ သလိုပင္ ေရးခဲ့ရသည္။
ထိန္းသိမ္းထားသည့္ သံုးႏွစ္ပတ္လံုးကို အဓိ႒ာန္ခ်က္ ထိုအခ်ိန္ဇယားအတိုင္း မပ်က္မကြက္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သံသရာစက္ လည္ပတ္လ်က္ ရွိရာ ကြၽန္မကို လႊတ္သည့္ေန႔၌ ဤ ၀တၳဳ မွာ (၃၄) ခန္းသာၿပီး၍အဆံုးသတ္ရန္ အခန္း (၁) ခန္း က်န္ေသးသည္။ ကြၽန္မလြတ္ေျမာက္ လာၿပီး ‘႐ႈမ၀’ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕က ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းကို ဤ၀တၳဳျဖင့္ကူညီရန္ေျပာလာသည့္အခါ၌ လြတ္လြတ္ခ်င္း စာအုပ္ထုတ္ရန္ ရည္ရြယ္ထား ခ်က္ကို ပယ္လ်က္ ႐ႈမ၀အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ထည့္ရန္ ေစတနာရွိရွိ စာမူႀကီးကို ထိုးအပ္ကူညီလိုက္ရသည္။
႐ႈမ၀၌ ကြၽန္မ၀တၳဳမပါမီ ေၾကာ္ျငာေလသည္။ ‘ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ၃ ႏွစ္တြင္းအခ်ိန္ ယူေရးသားခဲ့ေသာ …ဟူသည့္ ႐ႈမ၀ေၾကာ္ျငာကို ဖတ္ရေသာအခါ၌ အခ်ိန္မယူႏိုင္ဘဲ မရရေအာင္ အခ်ိန္ရွာ၍ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေအာင္ ေရးခဲ့ရသည့္ျဖစ္အင္ကို ျပန္၍ျမင္ေယာင္မိ ကာ ကြၽန္မျပံဳးေနမိသည္’ ဟူ၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။
“ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ မိန္းမသားတဦး၏ စိတ္တြင္းခံစားခ်က္ကို အႏုစိပ္၍ ျခယ္မႈန္းေရးသားတတ္သူျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမ ေလး၏ စကားေျပအေရးအသားမွာ သူ႔ခံစားခ်က္၊ သူ႔အေတြးအေခၚကို သူကိုယ္တိုင္ကတဆင့္ေျပာျပေနသလို ညက္ေညာသည့္ အေရး အသားမ်ဳိးျဖစ္သည္” ဟု လင္းယုန္နီက မွတ္ခ်က္ေပးဖူးသည္။
ဆရာဒဂုန္တာရာကလည္း …
“ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏၀တၳဳတိုမ်ားသည္ အားလံုးလိုလိုပင္ ၀တၳဳအတတ္ပညာႏွင့္ ျပည့္၀လွေပသည္။ ‘ေအးေအး’ မွာ စာေရးသူ၏ ျပဳျပင္ ေရး၀ါဒကို ေဖာ္ျပထားသည္။ ‘ဗာဟီရ’ မွာ အိမ္ေထာင္၏ ပိုက္ဆံအိတ္သေဘာကို ဖြင့္ျပထားသည္။ ‘သည္ေဆာင္း’ ႏွင့္ ‘သည္မိုး’ မွာ ပစၥည္းမဲ့ဆင္းရဲသားေတာသားဘ၀၏ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ျဖစ္ေလသည္။ သ႐ုပ္သ႑ာန္လည္း ေပၚလွ၏။ လြမ္းစရာလည္းေကာင္းလွ၏။
‘တရားပုလိပ္ေစာင့္’ မွာ ပုလိပ္ (ရဲ) အဖြဲ႕သားတိုင္းဖတ္ထိုက္ေသာ ျပဳျပင္ေရးဆန္ဆန္၀တၳဳတိုျဖစ္၏။ ‘မိန္းမပီပီ’ ကား မင္းပိုင္းစိုးပိုင္း ကေတာ္မ်ား၏ ေနမႈထိုင္မႈမွ အိမ္ေထာင္သိမ္းဆည္းေရး အအက္အနာမ်ားကို ၾကည့္႐ႈေတြ႕ျမင္ခ်က္ျဖစ္၏။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကား ၀တၳဳေရးဆရာတို႔၏ အရည္အခ်င္းတရပ္ျဖစ္ေသာ ေစ့ငုေသခ်ာစြာ သိျမင္ၾကည့္႐ႈတတ္ျခင္းျဖင့္ ျပည့္၀လွ သည္။ သူမ၏၀တၳဳတိုမ်ားတြင္ အေသးစိတ္ မႈန္မႈန္ေသးေသးမ်ားပင္ပါ၍ အားေကာင္းေသာမွန္ဘီးလူးႏွင့္ၾကည့္သကဲ့သို႔ ပီသျခင္း အေသး စိတ္မ်ားပါ အကုန္လာ၍ ထင္ေပသည္။
၎အျပင္ မမေလး၏အေတြးအေခၚမ်ားမွာ မိန္းမပီသၿပီးလွ်င္ ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ စာေပေမြ႕သူတို႔သည္ ေစ့စပ္၍ ေသသပ္လွပ ေသာ ႐ႈမၿငီးကိုဖတ္၍ ၀တၳဳတို၏အရသာကို ခံစားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိေလသည္” ဟူ၍ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏၀တၳဳတိုမ်ား ကိုေ၀ဖန္ထားေလသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရးသားခဲ့ေသာ စာေပလက္ရာမ်ားမွာ ၀တၳဳရွည္ ၁၄ ပုဒ္ရွိ၍ ၀တၳဳတို ၃၀ ပုဒ္ရွိသည္။ ၀တၳဳရွည္မ်ားမွာ …
(၁) ေအးေအး – ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ
(၂) ကြၽန္ေတာ့္သားေလး – ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၆ ၾသဂုတ္လ
(၃) လူ – ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၉ ဇန္န၀ါရီ
(၄) နတ္ေရးငယ္ေရႊစာ – ႐ႈမ၀ ၁၉၅၃ ဒီဇင္ဘာ
(၅) ေရႊလင္းယုန္ – ႐ႈမ၀ ၁၉၅၄ ဇူလိုင္
(၆) ေလာကီရတနာ – ႐ႈမ၀ ၁၉၅၄ ေအာက္တိုဘာ
(၇) မုန္း၍မဟူ – ႐ႈမ၀ ၁၉၅၅ ေမလ
(၈) ေမတၱာ – ႐ႈမ၀ ၁၉၅၆ စက္တင္ဘာ
(၉) သူမ – ႐ႈမ၀ ၁၉၅၇ မတ္
(၁၀) ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး – ႐ႈမ၀ ၁၉၆၇ ဧၿပီ
(၁၁) ရဲေဘာ္ခင္မွတ္တမ္း- ေငြတာရီ ၁၉၆၈ ဇန္န၀ါရီလ
(၁၂) ရင္မွာတ႐ႈိက္ – စႏၵာ ၁၉၇၀ ၾသဂုတ္
(၁၃) ေသြး – ႐ႈမ၀ ၁၉၇၃ ဧၿပီ
(၁၄) အျဖဴ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
၀တၳဳတိုမ်ားမွာ –
(၁) မသိရေလျခင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၁ ေမ
(၂) မိေခြး၊ မိေခြး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၅ ေအာက္တိုဘာ
(၃) အခုအမ်ဳိးသားေန႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၅ ႏို၀င္ဘာ
(၄) ဗာဟီရ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၅ ဒီဇင္ဘာ
(၅) မိန္းမပီပီ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၆ ေမလ
(၆) သည္မိုး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၆ ဇူလိုင္
(၇) သည္ေဆာင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၆ ဒီဇင္ဘာ
(၈) မွန္မွန္ကန္ကန္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၁၉၄၈ ဇူလိုင္
(၉) မိန္းမ၀တၳဳ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၁ ေမ
(၁၀) စိရိတၱမ႑ိဳင္ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၂ ဇြန္
(၁၁) မုဆိုးမ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၃ စက္တင္ဘာ
(၁၂) ေခမာရီ ဂႏၱ၀င္ဂ်ာနယ္ ၁၉၅၄ မတ္
(၁၃) ပ်ဳိ႕က႐ုဏာ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၃ ႏို၀င္ဘာ
(၁၄) ကာဖီ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၄ ၾသဂုတ္
(၁၅) ဗမာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႐ႈမ၀ ၁၉၅၄ မတ္
(၁၆) ျမက္ကေလးတပင္ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၄ ႏုိ၀င္ဘာ
(၁၇) ေမ့အိပ္မက္ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ
(၁၈) ကုသိုလ္ေပါ့ဟယ္… ႐ႈမ၀ ၁၉၅၆ ဧၿပီ
(၁၉) ဘ၀အေဖာ္ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၆ ဇူလိုင္
(၂၀) ဥမၼသကာ ျမ၀တီ ၁၉၅၆ ႏို၀င္ဘာ
(၂၁) အ၀ယ္ႏွင့္အေရာင္း ႐ႈမ၀ ၁၉၅၇ ဒီဇင္ဘာ
(၂၂) ေတြးတစိမ့္စိမ့္ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၈ ဇြန္
(၂၃) လွတမ်က္ႏွာ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၈ ဧၿပီ
(၂၄) တသက္မွာ တခါၾကံဳသည္ ႐ႈမ၀ ၁၉၅၈ ဇူလိုင္
(၂၅) ပ်ဳိေလးတို႔အိမ္ေခါင္မိုး ႐ႈမ၀ ၁၉၅၉ စက္တင္ဘာ
(၂၆) သံသရာေဘး ႐ႈမ၀ ၁၉၅၉ ႏုိ၀င္ဘာ
(၂၇) သည္အပူ ေငြတာရီ ၁၉၆၁ ဇူလိုင္
(၂၈) အားမက်ေပါင္ရွင္ န၀ေဒး ၁၉၆၃ ဇန္န၀ါရီ
(၂၉) နီးလ်က္ႏွင့္… စႏၵာ ၁၉၇၀ ဇန္န၀ါရီ
(၃၀) ထိုအေမာ ျဖဴနီညိဳျပာ ၁၉၇၀ ႏို၀င္ဘာ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။
အဆိုပါ၀တၳဳမ်ားအနက္ ျမက္ကေလးတစ္ပင္ ၀တၳဳတိုကို ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဂ်ာမန္ဘာသာ၊ ေတြးတစိမ့္စိမ့္၀တၳဳတိုကို ၁၉၈၄ ခုတြင္ ႐ုရွားဘာသာ၊ ေသြး၀တၳဳကို ၁၉၇၇ ခုတြင္ ဂ်ပန္ဘာသာ၊ မုဆိုးမကို အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုျခင္းခံရသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေရးသားခဲ့ေသာစာအုပ္မ်ားအနက္ ‘မုန္း၍မဟူ’ စာအုပ္ကို ၁၉၅၅ ခုႏွစ္အတြက္ စာေပဗိမာန္ (၀တၳဳရွည္ဆုကိုလည္း ေကာင္း၊ ေတြးတစိမ့္စိမ့္၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ျဖင့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္အတြက္ အႏုပညာဆိုင္ရာ (၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္) တတိယဆုတို႔ကိုလည္း ေကာင္း) အသီးသီးရရွိခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ခရီးသြားမွတ္တမ္း၊ ေဆးပညာ၊ ဘာသာျပန္၊ အတၳဳပၸတၱိႏွင့္ အေထြေထြစသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း ေရးသားခဲ့သည္။
ခရီးသြားမွတ္တမ္း ေဆာင္းပါးမ်ားအနက္ ‘အေရွ႕တခြင္ေရာက္ခဲ့စဥ္က’ (၁၉၅၁)၊ ‘ျမစ္ ႀကီးနား ကခ်င္မေနာပြဲ’ (၁၉၅၃)၊ ‘ေငြႏွင္းစိုစိုေမာ္စကို’ (၁၉၅၃)၊ ‘သီရိလက်္ာေတာင္ေျမ’၊ ‘ဟီ႐ိုရွီးမား’ (၁၉၅၈) ‘စာေပခရီးသည္’ (၂၀၁၀) စသည္တို႔ကို ေရးသားခဲ့သည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ျမန္မာ့ေဆးပညာ ေနလ၀ိဇၹာနည္းကို ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ဆည္းပူး ေလ့လာခဲ့ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေဆး၀ါးလုပ္ငန္းစက္ရံုသို႔လည္း သြားေရာက္ေလ့လာ၍ တိုင္းေရးေဆး ပညာေဆာင္းပါးမ်ားကို ေသြးေသာက္၊ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမ်ား၌ ေရးသားခဲ့သည္။ သူသည္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕အေနာ္ရထာလမ္းေပၚရွိ သီဟရတနာပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ ေန႔စဥ္ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအားေတြ႕ဆံုကာ ေဆး၀ါးဓာတ္စာေပး၍ ျမန္မာ့ဓာတ္နည္းျဖင့္ ကုသေပးလ်က္ က်န္းမာေအာင္ ေနထိုင္စား ေသာက္တတ္ဖို႔ သတိေပးရင္း ေဆးပညာေပး ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုတြင္ ေသြး ေသာက္မဂၢဇင္းတို႔၌ ေရးသားခဲ့ၿပီးေသာ ေဆးပညာေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္း၍ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ တြင္ ‘ေဆးပညာေဆာင္းပါးမ်ား’ အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၇ ခုတြင္ ျမန္မာ့ေဆးပညာ စာ အုပ္ကိုလည္းေကာင္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ ေအးေအး၊ မိေခြးမိေခြး၊ ဗာဟီရ၊ အမ်ဳိးသားေန႔၊ တရားပလိပ္ေစာင့္၊ မိန္းမပီပီ၊ သည္ေဆာင္း၊ မာမရွိန္း၊ သည္မိုးစေသာ ၀တၳဳတိုမ်ား ကိုစုစည္း၍ ‘ရႈမၿငီး’ အမည္ရွိ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ကိုလည္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
အတၳဳပၸတၱိစာေပအေနႏွင့္ကား ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ၾကည္ၾကည္ေ႒းအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔ထားေသာ ‘မာလာရီ’ စာအုပ္ႏွင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ဘ၀ကို ေရးသားထားေသာ ‘သူလိုလူ’ စာအုပ္တို႔ကို ေတြ႕ရသည္။
မာလာရီစာအုပ္တြင္ ဒါရိုက္တာဗိုလ္ကေလးတင့္ေအာင္၊ ေအ၀မ္းဦးတင္ေမာင္၊ ဦသုခ၊ ေအာင္ျမင့္ျမတ္၊ ၾကည္ၾကည္ေ႒း၏သား ေမာင္ပါတို႔ ၏ မွတ္တမ္းမ်ားကိုပါ ပူးတြဲေဖာ္ျပထားသည္။
အတၳဳပၸတၱိေဆာင္းပါးအေနႏွင့္မူ ၂၂ ပုဒ္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
‘သူလိုလူ’ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ အယ္ဒီတာဂုဏ္ေရာင္က … “အအိပ္မမွန္၊ အစားမမွန္သျဖင့္ အသားေရေျခာက္ ခန္းလ်က္ မ်က္တြင္းမ်က္ေခ်ာင္က် ေနေသာ လူပ်ဳိအယ္ဒီတာခ်ဳပ္တစ္ဦးသည္ သူအလုပ္လုပ္လ်က္ရွိေသာ သတင္းစာတိုက္ႀကီးအား သူ၏တစ္ကိုယ္လံုးကို အပ္ႏွံလ်က္ သူ၏ ဦးေႏွာက္မွယိုစိမ့္၍ထြက္ေသာ အခိုးအလွ်ံျဖင့္ သူ၏တုိင္းျပည္ကို ပူေဇာ္လ်က္ရွိေနစဥ္ သူႏွင့္တခါ ဘူးမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုဘူးေသာ မိန္မပ်ဳိ တစ္ဦးသည္ သူ႔မ်က္ေမွာက္၌ ဘြားခနဲေပၚလာကာ သူ၏အက်င့္လြန္မႈကို ေၾကးမံုျဖင့္ျပၿပီး ေနာက္ မေပ်ာ့မတင္းေသာ ေစာင္းသံကို တီးျပခဲ့ေလသည္။
အယ္တီတာခ်ဳပ္သည္ ထိုေစာင္းသံရွင္ေၾကာင့္ သူ၏ဘ၀ကို သူျပန္၍ ျမင္လာေလသည္။ ေစာင္းသံရွင္ကို သူအလြန္ေက်းဇူးတင္ေလသည္။ သူသည္ ေက်းဇူးတင္လြန္းသျဖင့္ ေစာင္းသံရွင္ႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုးေသာဘ၀သို႔ေရာက္ေအာင္ အမိအရ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေလသည္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ သည္ ေစာင္းသံရွင္ကို ရခဲ့ေလသည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ေစာင္းသံရွင္အျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အယ္ဒီတာဘ၀၊ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ဆန္းၾကယ္ေသာနဖူးစာ၊ ထူးျခားေသာ စိတ္ေနသေဘာထား၊ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာသည္ ကြယ္လြန္သည့္အခ်ိန္အထိ ဂ်ယ္နယ္ေက်ာ္မမေလး သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အနီးစပ္ဆံုးေနရာ၌ ေရာက္ေနသည့္ဇနီးသည္ဘ၀မွ ျမင္ရပံုကို စာပန္းခ်ီေရးဖြဲ႕၍ ျပထားသည္” ဟူ၍ ေရးသား ထားေလသည္။
သူလုိလူ (ပထမတြဲ) ပထမႏွိပ္ျခင္းစာအုပ္အမွာစာ၌ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက သူလိုလူစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသား ခဲ့သည္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ ‘သူလိုလူ’ ၀တၳဳေရးမည္ဟု ေၾကာ္ျငာစဥ္က ဤ၀တၳဳေရးဖို႔ရာ ေၾကာ္ျငာျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ အိမ္ ေထာင္ေရးတြင္ အိမ္ေထာင္ေရြးနည္း၀တၳဳတစ္ ပုဒ္ကို ‘သူလိုလူ’ အမည္ေပး၍ ထုတ္ေ၀ရန္သာ ေၾကာ္ျငာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ပရိ သတ္တိုင္း သိရွိေပလိမ့္မည္။
ဤ၀တၳဳျဖစ္ေပၚလာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္တိုက္တြန္း ေတာင္းပန္သည့္သူမေပၚေပါက္က ကြၽန္မသည္ ‘သူလိုလူ’ အမည္ႏွင့္ ဤ၀တၳဳကို ေရးျဖစ္ လိမ့္ဦးမည္မဟုတ္ေပ။
ဆရာျဖစ္သူအား ေလးစားၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္၍ ဆရာ့အေၾကာင္းအရာ အတၳဳပၸတၱိကိုသာ အတၳဳပၸတၱိရင္းအတိုင္း သူလိုလူတစ္ေယာက္ သူလို ရွိခဲ့ဖူးျခင္းအေၾကာင္းကို ‘သူလိုလူ’ ၀တၳဳအျဖစ္ႏွင့္ေရးပါရန္ တကၠသိုလ္ကိုမ်ဳိးသန္႔က အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ အတန္တန္လာေရာက္ တိုက္ တြန္းရံုမက၊ မၾကာမီထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ မွတ္တမ္းဒိုင္ယာရီထဲတြင္ ‘ဘယ္ေရွးကံ အဘိရာစရယ္ေၾကာင့္၊ သိလာရခုပံု’ ဆိုသည့္ ဇနီးျဖစ္သူအား အဆန္းတၾကယ္ေတြ႕ရပံုကို ေရးစပ္ထားခဲ့သည့္ကဗ်ာမွာ ဖတ္ရသူတိုင္းထူးထူးဆန္းဆန္း အေၾကာင္းပါပံုပါနည္းကို သိ ခ်င္ၾကားခ်င္ၾကသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ဦးခ်စ္ေမာင္မွာ အဘက္ဘက္ကျပည့္စံုဖူလံုေနသ့ည့္ ဗဟုသုတပိဋကတ္အိုးႀကီးတစ္ဆူျဖစ္၍ မုခ် ဧကန္ ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္၊ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခားအေတြးျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနမည့္အျပင္ မိန္းမျမင့္လွ်င္ ေခါင္းမ ေဖာ္၀ံ့သူျဖစ္၍ ‘ဘုန္းႀကီး’ ဟု ေခၚတြင္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ ဆန္း ဆန္းျပားျပား တစ္ခမ္းတစ္နားရွိေပလိမ့္မည္ဟု သိခ်င္စိတ္ ယုိဖိတ္ျပင္းထန္လွၿပီး ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အဆြယ္အပြား သားသမီးမ်ားအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ကြၽန္ေတာ္ကဲ့ သို႔ ေလးစားၾကည္ညိဳသူေတြအတြက္လည္းေကာင္း၊ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူတို႔ေတြ႕ဆံုၾကပံုအစမွ ေသးဆံုးသြားသည့္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ ဦးခ်စ္ေမာင္၏အတြင္းေရးႀကီးကို တုိင္းျပည္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားအပ္ပါ ေရးသားထုတ္ေ၀သင့္ပါသည္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ အတန္တန္ ေမတၱာရပ္ခံ ေတာင္းပန္လြန္း၍ သူလိုလူတစ္ေယာက္ သူ႔လိုရွိခဲ့ဖူးျခင္းကို မူရင္းအတိုင္း ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ အပ္သည္ဟု ယူဆခဲ့သည့္အတိုင္း ဤ၀တၳဳႀကီးကို စာဖတ္ပရိသတ္ေရွ႕ေမာက္သို႔ အေရာက္တင္ပို႔လိုက္ျဖင္းျဖစ္ေလသည္။
အေနာက္ႏိုင္ငံတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ား၏ Auto Biography စာအုပ္ႀကီးမ်ားေျမာက္ျမားစြာ ထြက္ေပၚေနခဲ့သည္ကား ၾကာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျမန္မာျပည္တြင္မူ ဤလိုစာအုပ္မ်ဳိးမ်ားထြက္ေပၚမလာထူးေသး၍ အေရးေစာေနမည္ေလာဟူ၍လည္း ခ်ိန္ဆမိေလသည္။ ကြယ္လြန္သူ၏ အတြင္းေရးမ်ားျဖစ္၍ ၎၏အတြင္းေရးမ်ားကို ဤပံုထုတ္ေဖာ္ေရးသားျခင္းေၾကာင့္ စာဖတ္သူပရိသတ္အဖို႔ အက်ဳိးျဖစ္ ထြန္းႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိပါမည္ေလာဟုလည္း ခ်ိန္ဆမိေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ကြယ္လြန္သူ ဦးခ်စ္ေမာင္ရွိစဥ္က တေန႔ေန႔တြင္ ‘ကြၽန္မ၏ခင္ပြန္း’ ဟူ၍ ကြၽန္မ၏ခင္ပြန္းသည္၏ အတၳဳပၸတၱိႀကီးကို ေရးသားကာ ခင္ပြန္းသည္အား ေပးအပ္ရန္ႏွင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကလည္း ‘ကြၽႏု္ပ္၏ဇနီး’ ဟူေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးၿပီး ဇနီးျဖစ္သူအားေပးအပ္ရန္ တစ္ဦး ႏွင့္တစ္ဦး ကတိက၀တ္ထားခဲ့ၾကျခင္းသည္ပင္ ဤစာအုပ္ထြက္ေပၚလာရျခင္း၏ အ ေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဤသို႔ ကတိက၀တ္ ထားခံသည့္အခ်ိန္ကစ၍ ‘ကြၽန္မ၏ ခင္ပြန္း’ နာမည္ျဖင့္ ေပၚထြန္းရမည့္စာအုပ္ႀကီးအတြက္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏အေၾကာင္းအရာဥႆုံကို ေန႔စဥ္ မျပတ္ စုေဆာင္းေရးသားမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔လက္ထပ္ၿပီးမွ တစ္ေန႔မျပတ္ စုေဆာင္းသိုသိပ္ထားသည့္ ဖိုင္တြဲ မွတ္တမ္းမွတ္စုမ်ားမွာ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ျပည္လမ္းရွိ ဆရာျဖစ္သင္ေကာလိပ္ေက်ာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္တြင္ေနာက္စဥ္က အဂၤလိပ္ တို႔၀င္ခါနီး ျပင္းထန္ေသာ ဗံုးမိသြား၍ အိမ္ႀကီးပ်က္စီးသြားရာက မွတ္တမ္းတခ်ဳိ႕ပါ ပ်က္စီးေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ခဲ့၍ ကိုးႏွစ္တိုင္တိုင္ စုေဆာင္း လာသမွ် ပ်က္စီးရေလစြဟု စိတ္ႏွလံုးယူက်ဳံးမရျဖစ္ရၿပီး ‘ကြၽန္မ၏ခင္ပြန္း’ ဟူေသာနာမည္ျဖင့္ စာအုပ္ႀကီးထုတ္ေ၀ဖို႔ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီဟု မွတ္ထင္ခဲ့မိေလသည္။ ယခုေသာ္ အတၳဳပၸတၱိမဟုတ္ေသာ္လည္း ‘သူလိုလူ’ ၀တၳဳႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ ေရးဖို႔ရာျဖစ္ေပၚလာ၍ နဂိုရည္ရြယ္ခ်က္ကား တစ္စိတ္တစ္၀က္ ျပည့္ေျမာက္သြားသည္ဟုဆိုရပါေပမည္” ဟူ၍ ေရးသားခဲ့ေလသည္။
ဗဟုသုတေျမာက္ျမားစြာ ရလိုသူမ်ား၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္လိုသူမ်ား၊ ထက္ျမက္ခုိုင္မာသည့္ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္လိုသူမ်ား၊ ေနာင္တ ေခတ္တြင္ အနာဂတ္ကိ္ုစိုးပိုင္ၾကမည့္လူ ငယ္မ်ား မလြတ္တမ္း ဖတ္သင့္သည့္စာအုပ္ျဖစ္သည္။
ယခုအခါ ‘သူလိုလူ’ စာအုပ္ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္တြင္ ဒႆမအႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ သီဟရတနာစာေပတိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
‘သူလိုလူ’ စာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာမ ေစာမံုညင္းက …. “စာတစ္အုပ္ျဖစ္ေအာင္ လူတိုင္းေရးႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိဘ၀မွန္ကို ဖြင့္အန္၍ အရင္းတိုင္းေဖာက္သည္ခ်၀့ံေသာသတၱိ၊ သရုပ္မွန္ေပၚလာေအာင္ တင္ျပႏိုင္စြမ္းရွိဖို႔မွာမလြယ္ကူပါ။ သူ႔အေရးအသား ေျပာင္ ေျမာက္မႈႏွင့္အတူ ဖတ္ရသူမွာ လိုက္ပါ၍သြားခဲ့ရသည္” ဟူ၍ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားသည္။
အရပ္ရွည္၍ အသားညိဳကာ မ်က္လံုးမ်က္မွန္စူးရွသည့္ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကို ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဖ်ာပံုခရိုင္၊ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္၊ ကမာကလူေက်ားရြာ၌ အဖ ေဒၚဆင္ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ ဦးပ်ားခ်ဳိ၊ အမိ ေဒၚကြီတို႔မွ ၁၉၁၇ ခု၊ ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ ေသာၾကာေန႔တြင္ဖြားျမင္သည္။ ေမြးခ်င္းငါးဦးအနက္ စတုတၳေျမာက္ျဖစ္သည္။ အမည္ရင္းမွာ မတင္လိႈင္ျဖစ္သည္။
၁၉၂၂ ခုႏွစ္တြင္ ဖ်ာပံုေအဘီအမ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းစေနခဲ့ၿပီး ဘိုကေလးၿမိဳ႕အစိုးရ ေက်ာင္းမွ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္တြင္ သတၱမတန္းေအာင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မအမ်ဳိးသမီး ေက်ာင္း၌ န၀မတန္း၊ ၁၉၃၂ အထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ၁၉၃၈ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ လက္ထက္သည္။ ၁၉၄၆ ခု၊ ဧၿပီလ ၃ ရက္ေန႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဂ်ယ္နယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ ေမာင္ကြယ္လြန္၍ သားႏွစ္ဦး သမီးတစ္ဦးက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မဂၢဇင္း ကို ဦးစီးထုတ္ ေ၀ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၉ ခု၊ ေမလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။
ဘိုကေလးၿမဳိ႕ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးတြင္ အဖြဲ႕၀င္ႏွင့္ တက္ေခတ္အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႕ ဥကၠဌ (၁၉၃၆-၃၇)၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ထုတ္ေ၀သူ၊ ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ဟစ္တိုင္သတင္းစာအယ္ဒီတာ (၁၉၃၉)၊ အမ်ဳိးသမီးကေလာင္ရွင္အသင္း ဒုတိယဥကၠဌႏွင့္ကေလာင္ရွင္မဂၢဇင္းတာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ (၁၉၄၇)၊ ျမန္မာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းဥကၠဌ (၁၉၄၈-၄၉)၊ ျမန္မာႏိုင္ငံစာေရးဆရာ စာေပကလပ္အတြင္းေရးမွဴး (၁၉၆၁-၆၂) တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ တရုတ္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္သို႔ ယဥ္ေက်းမႈေကာ္မတီအဖြဲ႕၀င္ (၁၉၅၂)၊ အာရွတိုက္ စာေရးဆရာမ်ား ကြန္ဖရင့္ (နယူးေဒလီ) (၁၉၅၅)၊ အဏုျမဴဆန္႔က်င္ေရးကြန္ဖရင့္ (ဂ်ပန္)(၁၉၅၈)၊ ဂ်ပန္ဘာသာ ျပန္ ‘ေသြး’ ၀တၳဳအတြက္ ဂုဏ္ျပဳဖိတ္ၾကား ျခင္း (ဂ်ပန္) (၁၉၈၀) စသည္ျဖင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသို႔ သြားခဲ့သည္။
၁၉၈၂ ခု၊ ဧၿပီလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၌ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ အသက္ ၆၅ ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ သူကြယ္လြန္ၿပီး သံုးႏွစ္အၾကာတြင္ သူႏွင့္ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာက …. “သူနဲ႔ကြၽန္မက အသက္ခ်င္းမတိမ္းမထိမ္း၊ စာေပ၀ါသနာ အတူပါၾက၊ အယ္ဒီတာေတြနဲ႔ အတူ အေၾကာင္းပါၾက၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြျဖစ္လာၾက၊ စာေပ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ခလုတ္ကန္သင္းေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားၾကရ တဲ့ ဘ၀တူေတြ။
ေဒၚတင္လႈိင္ရဲ႕ ဘ၀အားမာန္က ျမန္မာမိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာမပီသပါတယ္လို႔ သူ႔ဘ၀ကို ျမင္ တိုင္းၾကားတိုင္း မုဒိတာျဖစ္မိတယ္။ လူဆို တာ ‘ေလွခြက္ခ်ည္းဆန္မယ္၊ အလံမလွဲဘူးေဟ့’ လို႔ လူတိုင္းေႂကြးေၾကာ္ခ်င္ၾကတာေပါ့။ ႏို႔ေပ မယ့္ တကယ့္ေလွခြက္ခ်ည္းဆန္ရတဲ့အခါ ထန္လွတဲ့မုန္တိုင္းရဲ႕လႈိင္းေလ၊ ၾကမ္းလွတဲ့ေရေၾကာကို အန္တုၿပီး မိန္းမတန္မဲ့ တိုက္ပြဲလံကို ထူရတာမို႔ တယ္မလြယ္ပါဘူး။ ေဒၚတင္လႈိင္က ဒီကိစၥမ်ဳိးအတြက္ သူ႔သတၱိကို မၾကာခဏသံုးခဲ့ရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆံုးအေနနဲ႔ သတၱ၀ါ တိုင္းေၾကာက္တဲ့ေသမင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါမွာေတာင္ သူယံုၾကည္တဲ့ တိုင္းရင္းေဆး၀ါးကိုသာမွီ၀ဲၿပီး အဆံုးစြန္ေသာအျဖစ္ကို အေရာက္ ခံလိုက္သတဲ့။ ဒါဟာ ႏွယ္ႏွယ္သတၱိမွ မဟုတ္ပါ ဘဲကလား။
အဲဒီလို သတၱိဗ်တၱိနဲ႔ ကေလာင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၊ စာေရးၾကစို႔ဆိုေတာ့လည္း ၀တၳဳတိုေတြ၊ ေဆာင္းပါးတိုရွည္ေတြကို အမ်ားႀကီး ဖန္တီး သြားခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီး၊ အယူအဆတစ္ခုကို တင္ျပၾကစို႔ဆိုရင္လည္း သူယံုၾကည္တာဆိုရင္ ဖတ္ရသူ တစ္ဖက္သားစိတ္ထဲမွာလည္း ဟုတ္ မွာပဲလို႔ ထင္စြဲလာရေအာင္ေရးစြမ္းတဲ့ ကေလာင္ရွင္တစ္ဦးမို႔ လြမ္းမိတယ္” ဟူ၍ ၁၉၈၅ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္းတြင္ အမွတ္ တရေဖာ္ျပထားေလသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ခင္ပြန္းသည္၏ စာေပလက္ငုတ္လုပ္ငန္းကို သတၱိရွိရွိ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရင္း အမ်ဳိးသမီး ထုႀကီးႏွင့္တကြ ႏိုင္ငံအက်ဳိးျပဳစာေပမ်ားျဖင့္ စာေပတာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ စာေပလက္ရာမ်ားသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရွည္တည္တ့ံ၍ ႏိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူ႔အက်ဳိးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေနမည္မွာ ဧကန္ပင္တည္း။
စာကိုး
(၁) ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူလိုလူ ရန္ကုန္ သီဟရတနာစာေပတိုက္၊ ဒသမအႀကိမ္ ၂၀၀၃ ၾသဂုတ္။
(၂) ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ဘ၀ပံုရိပ္မ်ား ရန္ကုန္၊ သီဟရတနာ ဒုႀကိမ္ ၂၀၀၆၊ ဇူလိုင္။
(၃) ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး ရန္ကုန္၊ ရတနာစာအုပ္တိုက္ သတၱမႀကိမ္ ၂၀၀၄ ဧၿပီ။
(၄) ေစာမံုညင္း “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ စာေပမ်ား” ႐ႈမ၀မဂၢဇင္း ၁၀၈၂ ဇြန္။ စာ ၁၆၃ – ၁၆၇။
(၅) လူထုေဒၚအမာ၊ “မမခင္နဲ႔ မမေလးတို႔ကို လြမ္းပါဘိတယ္” ကလ်ာ မဂၢဇင္း။ အမွတ္ ၂ (၁၉၈၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ)
(၆) ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပဆုမ်ား စာေပဗိမာန္ ပႀကိမ္ ၁၉၇၂။