>
စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၁
ကိုဖိုးတူက ယေန႔ထိ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေလ၏။ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရျခင္းကမူ ထူးသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ ကမာၻေပၚတြင္ လူပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီး အမ်ားအ ျပားရွိပါသည္။ ထိုထိုေသာ လူပ်ဳိႀကီးအပ်ဳိႀကီးမ်ားတြင္ ထူးကဲေသာသဘာဝေတြရွိတတ္သည္။ ထိုသဘာဝေတြေၾကာင့္လည္း ဒီလိုေဂၚမစြံ ေတြ ျဖစ္ၾကတာမ်ားေလသည္။ အထူးအေထြေတာ့မဟုတ္။ တခ်ဳိ႕က ကပ္ေစးနည္းလြန္းသျဖင့္၊ တခ်ဳိ႕ကမူ ဇီဇာေၾကာင္လြန္းသျဖင့္၊ တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ေခ်း (ဂ်ီး) မၽားလြန္းသျဖင့္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပစိပစပ္မ်ားလြန္းသျဖင့္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သားေမြးကို စိတ္ကုန္သျဖင့္၊ တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတာကို သေဘာေတြ႕သျဖင့္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘာသာေရးေၾကာင့္၊ ေလာကီသံသရာမရွည္လိုေတာ့သျဖင့္ ဆိုပါေတာ့။
ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ကိုဖိုးတူလူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ရျခင္းကား ထိုသို႔ေသာအေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ရပါေခ်။ သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္း ကေလးခ်စ္တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ေမတၲာႀကီးလွေသာ ကိုဖိုးတူကား မစြံ၍လည္းမဟုတ္ပါပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္လ်က္ ျပဳခြင့္မသာရွာေသာ ေၾကာင့္သာ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနရျခင္းပင္တည္း။ ျပဳခြင့္မသာသည္က နဖအ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆိုသူေတြေၾကာင့္ေလာ၊ ၈၈၈၈ ဒီမိုကေရစီသမားေတြ ေၾကာင့္ေလာ ဟူကား ေျပာရခက္ပါဘိေတာင္း။ စာဖတ္သူသာ စဥ္းစားအေျဖေပးပါေလာ့။ ျဖစ္ပံုကား ဤသို႔တည္း။ လင္းပါအံ့။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ေသာအခါကိုဖိုးတူသည္ ၁၆ ႏွစ္သားျဖစ္ေလသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားသာ ျဖစ္ ေသးသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပင္မျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ေရခဲေခ်ာင္းသည္၊ ဆတၲာသည္ပင္မက်န္ တျပည္တတိုင္းလံုး ေတာ္လွန္ပုန္ ကန္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာသမယ၌ ကိုဖိုးတူလည္း ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုင္ခဲ့သည္ေပါ့။ ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္ခဲ့သည္ေပါ့။ လူထုစင္ျမင့္ထက္ တရားပင္တတ္သမွ်တက္ေဟာလိုက္ေခ်ေသးသည္ေပါ့။
တက္တက္ႂကြႂကြလႈပ္ရွားရင္း ကိုဖိုးတူလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သည္အခ်ိန္က ကိုဖိုးတူ တို႔က ၁၆ ႏွစ္သားဆိုေတာ့ စိတ္ေတြကလည္းလႈပ္ရွားေနတတ္သည့္အရြယ္မဟုတ္လား။ စစ္အုပ္စိုးသူေတြကို ဆႏၵေတြျပရင္းက ဘယ္က ဘယ္လိုျဖစ္သည္မသိ။ ဆႏၵျပေက်ာင္းသူေလးတဦးကို ရင္ထဲက ဆႏၵေတြျပမိေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးကလည္း ကိုဖိုးတူ တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ျမင္ဖူးသိဖူးေနက်။ အတန္းမတူေပမယ့္ ေက်ာင္းကေတာ့ အတူတူကိုး။ ေကာင္မေလးက ၉ တန္း၊ ကိုဖိုးတူက ၁၀ တန္း၊ ေကာင္မေလးကလည္း ကိုဖိုးတူကို သံေယာဇၪ္ျဖစ္ပံုေပၚပါသည္။ ကိုဖိုးတူကလည္း ေႂကြးေၾကာ္သံေတြတိုင္ရင္း ေကာင္မေလးႏွင့္အၾကည့္ ဆံုလွ်င္ အသံေတြတုန္တုန္သြားတတ္သည္။ ေကာင္မေလးကလည္း ေျခလွမ္းေတြမွားမွားကုန္သိဆိုပါစို႔။ ဆႏၵျပရင္း ေခြၽးတလံုးလံုးႏွင့္ေမာ ေနေသာကိုဖိုးတူကို ေကာင္မေလးက လက္ကိုင္ပုဝါေလးေပးတတ္သည္။
ကိုဖိုးတူလည္း အားနာနာႏွင့္ယူယူသုတ္သျဖင့္ လက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြေပေပကုန္သည္။ ဆႏၵျပပြဲကာလရွည္လာသလို သူတို႔သံေယာဇဥ္ ေတြ ပိုကုန္သည္ဆိုပါေတာ့။ သည္လိုႏွင့္ ၾသဂုတ္လမွသည္ စက္တင္ဘာသို႔ေရာက္လာ၏၊ တိတိပပဆိုရေသာ္ စက္တင္ဘာ ၁၇ ရက္ည၊ စစ္တပ္ကအာဏာမသိမ္းမီည၊ ကိုဖိုးတူတို႔က အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကသည္။ ေကာင္မေလးကလည္းပါသည္။ ၃၆ နာရီ ေလာက္ဆိုေတာ့ ညလံုးေပါက္ေပါ့။ ထိုညမွာ အစာငတ္ငတ္ႏွင့္ပင္ ေကာင္မေလးကို ကိုဖိုးတူ ရင္ဖြင့္မိေတာ့သည္။
ဗိုက္ဆာေနၿပီလား … ဟု ေကာင္မေလးက ေမးေတာ့ …
ဆာေတာ့ဆာတာေပါ့ဟာ …. ဟု ကိုဖိုးတူက ေျဖ၏၊
အခုအခ်ိန္မွာ လိုတာယူဆိုရင္ နင္ဘာစားခ်င္လဲ … ဟု ေကာင္မေလးကေမး၏၊
အစားေတာ့ မစားခ်င္ပါဘူးဟာ … လိုတာရမယ္ဆို ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္တာေပါ့ …. ဟု ကိုဖိုးတူက ေျဖ၏။
ဒီမိုကေရစီကေတာ့ ရေတာ့မွာပါဟာ … ဟု ေကာင္မေလးက ဆိုျပန္၏၊
ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါလိုခ်င္တာတခုရွိတယ္ဟ … ဟု ကိုဖိုးတူက တိုးတိုးတုန္တုန္ႏွင့္ ေခါင္းငံုဆိုေလ၏၊
ဘာလည္းဟ …ဟု ေကာင္မေလးက ေမးၿပီးမွ ကိုဖိုးတူအမူအယာကိုၾကည့္ရင္း သေဘာေပါက္သြားဟန္ျဖင့္ သူလည္းလိုက္ေခါင္းငံု႔ေလ၏။
ငါလိုခ်င္တာ နင္ေပးပါလားဟာ … ဟု ကိုဖိုးတူက အရဲစြန္႔ကာ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ေျပာရင္း တံေတြးၿမိဳခ်ေလ၏၊
အင္း … အဲဒါက ဒီမိုကေရစီရတဲ့ေန႔က်ေပးမွာေပါ့ဟာ …. ဟုေျပာရင္း ေနရာမွာခြာသြားေလ၏၊
ေအး … တကယ္ေနာ္ … ဟု ကိိုဖိုးတူက ဝမ္းသာသံျဖင့္ေျပာရင္း ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ခပ္ေဝးေဝးေရာက္သြားေလ ေတာ့သည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ကိုဖိုးတူက ခ်စ္တယ္ဟူေသာစကားမပါပဲ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေရးဆိုၿပီး ေပ်ာ္မဆံုးခင္ စစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းလိုက္ေလေတာ့ရာ ကိုဖိုးတူႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအလွမ္းကြာခဲ့သလို ေကာင္မေလးႏွင့္လည္း အလွမ္းကြာခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္လမ္းက ဤတြင္မဆံုးပဲ ကိုေစာေမာင္တို႔က ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပး အာဏာလႊဲေပးၿပီး စစ္တန္းလ်ားျပန္မည္ဆိုေသာအခါ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ေကာင္မေလးတို႔ အလွမ္း နီးသလိုလို ျဖစ္လာျပန္ေလသည္။
ပါတီေတြဖြဲ႕ၾကၿပီ။ ကိုဖိုးတူတို႔လည္း ပင္နီေတြ ခြပ္ေဒါင္းရင္ထိုးေတြႏွင့္ေပါ့။ ထိုစဥ္ကေက်ာင္းသားပါတီက လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါ တီ၊ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးသာ စည္းလံုးညီညြတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုအာဏာရွင္မ်ဳိးကိုမဆို ေတာ္လွန္ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ ေရးအဘိဓမၼာသစ္တရပ္ကို ကမာၻအရပ္ရပ္က ငါတို႔လိုအဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ ေကာင္းေကာင္း ႀကီးနားလည္းသေဘာေပါက္သြားေအာင္ ငါတို႔ရဲ႕တိုက္ပြဲဝင္အမ်ဳိးသားခြပ္ေဒါင္းအလံကို အျမင့္မားဆံုးလႊင့္ထူၾကစို႔ဆိုေသာ မိုးသီးဇြန္တို႔ မင္းကိုႏိုင္တို႔ ေဟာေျပာသည့္မိန္႔ခြန္းေတြအ ၾကား ကိုဖိုးတူတို႔တကိုယ္လံုး တဖိန္းဖိန္းတရွိန္းရွိန္းႏွင့္ အားတက္ခဲ့ရသည္ေပါ့။
ကိုဖိုးတူမွာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ခဲ့သူဆိုေတာ့ ပိုလို႔အားတက္လႈပ္ရွားခဲ့သည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ မၾကာပါေခ်။ ေမာင္မင္းႀကီး သားစစ္ဗိုလ္ေတြက စစ္သားပီပီဇာတိျပေလၿပီ။ ကိုဖိုးတူတို႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ကို မတရားအသင္းေၾကညာေတာ့သည္။ သမဂၢေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္ကို ဖမ္း၏။ ကိုမိုးသီးဇြန္လည္း ေျမလွ်ဴိးမိုးပ်ံရေတာ့သည္။ ကိုဖိုးတူတို႔လည္း ပုန္းဟဲ့ ေရွာင္ဟဲ့ေပါ့။ လူ႔ေဘာင္သစ္မရွိေတာ့သည္မို႔ ကိုဖိုးတူတို႔လည္း အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လူငယ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရေလေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ ကိုဖိုးတူ တို႔က အေျခခံပညာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (အကသ) ေပါ့။ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ေတာ့ ကိုဖိုးတူတို႔မွာ ဘာကိုမွမေၾကာက္အား။ သိတဲ့အတိုင္း ကိုဖိုးတူတို႔က သူမ်ားထက္ဒီမိုကေရစီ ပိုလိုခ်င္သူကိုး။
ဒီလိုႏွင့္ အကသအျဖစ္လႈပ္ရွားရင္း ကိုဖိုးတူတို႔အဖမ္းခံရသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ အဖမ္းခံရတဲ့ထဲမပါ။ အေထာက္အထားမမိသျဖင့္ ဆိုကာ ျပန္လြတ္သြားသည္။ ကိုဖိုးတူတို႔ကို အခ်ဳပ္ထဲထားေတာ့ ေကာင္မေလးက ေထာင္ဝင္စာလာလာေတြ႕သည္။ လာေတြ႕သည္ဆိုေပမယ့္ ရဲအေစာင့္ေတြျခားကာ ၂ ကိုက္အကြာေလာက္က ေအာ္ေျပာရတာမ်ဳိးမို႔ ကိုဖိုးတူအခ်စ္ကို မဖြင့္လွစ္သာအား။ ဖြင့္လွစ္ခ်င္ရင္လည္း ရည္း စားစကားကို ေအာ္ေျပာမွရမည့္အေျခအေနကိုး။
၁၉၉၀ ေရာက္ေတာ့ ကိုဖိုးတူတို ့ ျပန္လြတ္သည္။ မတ္လမွာ စာေမးပြဲေတြေျဖၿပီး ေမလေရာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ။ ေကာင္မေလးကိုလည္း ကိုဖိုးတူက တပူစာစာလုပ္လြန္းသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကႏိုင္လွ်င္ အေျဖေပးမည္ဟုဆိုသျဖင့္ ကိုဖိုးတူမွာ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္ကလႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းထက္ပင္ သူက ပိုလို႔ႏိုင္ေစခ်င္ေနေတာ့သည္။
ကိုဖိုးတူဆႏၵျပည့္ပါသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကအျပတ္အသတ္ကို ႏိုင္သည္။ မဲေတြေရတြက္ အေျဖရသည့္အဲသည္ညက ကိုဖိုး တုတ္မွာ လမ္းေပၚထြက္ကခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ကို ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေပ်ာ္သည့္အတိုင္းလည္း ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုအေျဖေပးပါ သည္။ တဆင့္တက္လို ့ လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာမ်ဳိးကိုေတာ့ တကယ္ဒီမိုကေရစီရမွဟုေတာ့ ပညတ္သည္။ ဒါကေတာ့ ျပႆနာမရွိ။ ျပည္သူ႔ပါ တီက ေရြးေကာက္ပြဲအျပတ္အသတ္ႏိုင္ေနပါၿပီဆိုမွေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္ကလက္တကမ္းပဲ မဟုတ္လား။ လက္တကမ္းဆိုသျဖင့္ ခ်က္ျခင္းႀကီး ဒီမိုကေရစီရမွာကိုေတာ့ ကိုဖိုးတူ နည္းနည္းစိတ္ပူသလိုျဖစ္မိခဲ့ေသးသည္။ ေကာင္မေလးက သူေျပာထားသလို… ကဲ ဒီမိုက ေရစီရၿပီ … လာ လက္ထပ္မယ္ … ဟုေျပာလွ်င္ေတာ့ အခက္။ ဘာမွ ျပင္ဆင္ထားတာ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးမဟုတ္လား။ မိဘေတြ ကေတာ့သေဘာတူမည့္အေျခအေန။ ဒီလိုႏွင့္ စစ္တန္းလ်ားျပန္မည္ဆိုသူႀကီးလည္း စစ္တန္းလ်ားမျပန္ႏိုင္ပဲ ႐ူးသြားသလိုလိုျဖစ္သည္ဆို ကာ ရာထူးခ်က ေနာက္ေတာ့ကြယ္လြန္သြားေတာ့သည္။ ၈၈၈၈ မွ ၉၉၉၉ ေရာက္ခဲ့သည္။
ဘာဒီမိုကေရစီမွမျဖစ္လာ။ ဒီမိုကေရစီရဲေဘာ္ႀကီးကိုဖိုးတူလည္း လႈပ္ရွားရင္းတိုက္ပြဲဝင္ရင္း ျပည္ပေရာက္လာေလေတာ့သည္။ ေကာင္မ ေလးကေတာ့ ဘြဲ႕ေတြဘာေတြရၿပီး ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ကိုဖိုးတူျပန္အလာကို ေစာင့္ေနရွာသည္။ ကိုဖိုးတူတို႔လည္း အသက္ေတြ ၃၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
ကိိုဖိုးတူမိဘေတြလည္း ဆံုးကုန္ရွာၿပီ။ ဒီမိုကေရစီကို ဖိုးတူခမ်ာ အိမ္ကိုမျပန္ႏိုင္ရွာေသး။ ေကာင္မေလးကလည္း မိဘအိုေတြႏွင့္မို႔ ကိုဖိုး တူရွိရာကိုမလိုက္လာႏိုင္ေသး။ ကိုဖိုးတူတို ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္က စခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲႀကီးက ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ကိုဖိုးတူတို႔ လည္း အသက္ေတြ ၂ ဆႀကီးလို႔ ၃၄ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ လူပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီးေတြလည္းျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ဆံုေတြ႕မည့္ကာလက ဘယ္ေတာ့လဲဆို သည္ကို ကိုဖိုးတူတို႔မသိႏိုင္ေသး။
ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးက အဓြန္႔ရွည္မရွည္ေတာ့မသိ။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲကေတာ့ အဓြန္႔ရွည္လွၿပီ။ ကိုဖိုးတူတို႔ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ေျမးခ်ီေနသည့္ အခ်ိန္က်မွ ကိုဖိုးတူတို႔ျပန္ဆံုရမွာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္။ ကိုဖိုးတူတို႔လည္း လူပ်ဳိႀကီးဘဝက လြတ္ခ်င္လွၿပီ။ ေၾသာ္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲက ရွည္လွပါဘိေတာင္း … ..။