>
ဒုကၡကို ပ်ားရည္ဆမ္း၍ – ၁၄
ေမာင္လြမ္းဏီ
ဇူလိုင္ ၁၅၊ ၂၀၁၁
အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
အာစရိယဂုေဏာ အနေႏၱာ၊ အနႏၱဂိုင္းဝင္ ေက်းဇူးရွင္။ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားစရာ၊ ဘယ္လို ဆရာမ်ဳိးမဆို တပည့္သားေျမးေတြအေပၚ ေစတနာ၊ အနစ္နာ၊ ဝါသနာဆိုတဲ့ နာ သံုးနာနဲ႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးၾကတဲ့ တကယ့္ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးးရွင္ေတြပါ။ ဘယ္ တပည့္ သားေျမးမဆို အိုမင္းမစြမ္း အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ငယ္ဆရာႀကီးေတြအေပၚ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတာ၊ ဂါရဝတရား ထားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ ့အမ်ဳိးသားေရး လကၡဏာတရပ္ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။
ဆရာႀကီးေတြဟာ မိဘ ၂ ပါးထက္ ၾသဇာႀကီးၾကသူေတြျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးေတြေရွ႕ ေရာက္သြားရင္ ဧကရာဇ္ေတြေတာင္ လက္အုပ္ခ်ီရတဲ့ဆိုတဲ့ အဆိုအမိန္႔ဟာလည္း ေလာကနီတိ တခုပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးဝိေသသေတြ၊ ႀကီးျမတ္ခံထည္မႈေတြကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြရဲ႕ စံထားခံယူခ်က္ေတြဟာ ဒီကေန႔ကာလမွာ ခိုင္မာျမဲျမံေနဆဲပဲလားဆိုတာ ေဝခြဲရခက္တဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပေဆြးေႏြး ၾကည့္ခ်င္လွပါတယ္။
တေလာေလးက ရတနာပံုေဂဇက္သတင္းစာမ်က္ႏွာနဲ႔ ေမာကၡ ပညာေရးမဂၢဇင္းေတြမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ `ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရေသာ ျမန္မာေက်ာင္းဆရာအိုမ်ား၏ လူမႈဒုကၡမ်ား´ သတင္းေဆာင္းပါးေလးကို ဖတ္ၿပီး စို႔နင့္ေၾကကဲြ ရင္နာရပါတယ္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္သမိုင္းဌာနမွာ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ကထိက တာဝန္ယူခဲ့အၿပီး အၿငိမ္းစားယူထားသူ ဆရာႀကီးတဦးက ရတဲ့ ပင္စင္လစာက မေလာက္မငမို႔ လမ္းစရိတ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုးပဲရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ပင္စင္တခုတည္းနဲ႔ အမွီျပဳထားရေတာ့ ဘယ္လိုမွ စားလို႔ေသာက္လို႔ မဝလင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသြားပါတယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ႀကီး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးလုပ္ခဲ့သူ ဆရာႀကီးတဦးကေတာ့ မိသားစုဝင္ေတြကလည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့အတြက္ တပည့္တပန္းေဟာင္းေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို တအိမ္တက္ဆင္း လိုက္လံ ေတာင္းခံစားေသာက္ရင္း က်န္ရွိေနတဲ့ဘဝရဲ ့ နိဂံုးႏွစ္ကာလေတြကို နာက်င္ထိခိုက္စြာျဖတ္သန္းေနရပါတယ္တဲ့။ ရန္ကုန္တို္င္းအတြင္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္တခ်ဳိ႕မွာ အထက္တန္း ေက်ာင္းအုပ္တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္တခုမွာ ပညာေရးမွဴးလုပ္ခဲ့ဖူးသူ ဆရာႀကီးတဦးကလည္း ေက်ာင္းဆရာ စလုပ္ခါစ ႏွစ္ကာလေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ ဆရာတန္ဖိုး က်ဆင္းေနရတဲ့အတြက္ လုပ္ခဲ့သမွ် အရာမထင္သလို ခံစားရပံု၊ ရင္နာရပံုေတြကို ေၾကေၾကကဲြကဲြ ေျပာျပတာကေတာ့ ပညာေရးစနစ္ႀကီး ပ်က္စီးေနတာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ရတယ္တဲ့။ “ဒီေန႔ေခတ္ ပညာေရးစနစ္ကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ဆရာဟာ ဆရာနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး။ မနက္ေက်ာင္းမသြားခင္ ေစ်းဗန္းကိုင္ၿပီး ေစ်းေရာင္းရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေတြေလ။ သူတုိ႔ကို အျပစ္ေတာ့ မတင္ရက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တန္ဖိုးကေတာ့ လံုးလံုးက်သြားၿပီ။ ေက်ာင္းသားကလည္း ဆရာေတြအေပၚမွာ တန္ဖိုးထားမႈ က်ဆင္းသြားတာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလမွာ အဆိုးဝါးဆံုးပါပဲ” တဲ့။
မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္တာဝန္ကို ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ပဲခူးတုိင္း၊ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕က ဆရာမႀကီးတေယာက္ကေတာ့ သူတုိ႔ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ၾကတဲ့သူေတြထဲမွာ ယခုအခါ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားေတာင္ ျဖစ္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီတဲ့။ ဘယ္တုန္းကမွ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အခမ္းအနား မလုပ္ခဲ့ၾကဖူးဘူးတဲ့။ ဒါ့အျပင္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မေလာက္မငဘဝႏွင့္ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ေနရတာေၾကာင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့ဘဝ ျဖစ္ေနရတယ္လို႔လည္း မ်က္ရည္အျပည့္နဲ႔ ခံစားေျပာျပတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ နားမေထာင္ဝံ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ ေျပာျပတာေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။
“က်မ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္တာဝန္ကို ၄၅ ႏွစ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ ရွက္လည္း ရွက္ေနလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေဆးကုဖုိ႔က ေငြမရွိဘူး။ သားသမီးေနာက္ခံကလည္း မရွိဘူးေလ။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ရွက္လည္း မရွက္ေတာ့ပါဘူး။ တပည့္ ေက်ာင္းသားေတြ ခုအခါမွာ လူႀကီးေတြျဖစ္၊ ကုမၸဏီဒါ႐ိုက္တာႀကီးေတြ၊ စီအီးအိုေတြျဖစ္၊ အခ်ဳိ႕ဆို ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ မုဒိတာပြားပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြဆီကပဲ လွဴဒါန္းေပးကမ္း စြန္႔ၾကဲမႈကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတာေပါ့။ ပံုမွန္ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ လူအို႐ံုကလည္း လက္မခံဘူး။ ခုေတာ့ ျမင္တဲ့အတုိင္းပါပဲတဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဆရာႀကီးငယ္ေတြ၊ ႀကီးဆရာေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ေပမယ့္ ဆရာႀကီးေတြရဲ ့ပံုရိပ္ေတြကို ပံုေဖာ္မၾကည့္ဝံ့ေတာ့ပါဘူး။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ေရြ ့ေျပာင္းအလုပ္သမား မိသားစုေလးေတြ၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရးလုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ ျမန္မာအဖဲြ႔အစည္းေတြ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ထူေထာင္ထားတဲ့ မူလတန္းကေန အထက္တန္းဆင့္အထိ ေက်ာင္းေတြရွိၾကပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတြမွာ ပင္စင္စား မဟုတ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ပါေမာကၡႀကီးေတြ၊ တကၠသိုလ္ဆရာေတြ၊ အထက္တန္းျပဆရာေတြ ရွိေနၾကတာ သိပ္ထူးဆန္းစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
မဲေဆာက္ ဆင္ေျခဖုန္းေနရာတခုမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး ဖြင့္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြေက်ာင္းဆရာေလးေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာ အလည္ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းေလးေဘးမွာေတာ့ အလုပ္သမားတန္းလ်ားတခု။ တန္းလ်ားရဲ႕အခန္းက်ဥ္းတခုမွာေတာ့ ဆရာအိုႀကီးတေယာက္က အပ္ခ်ဳပ္စက္ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၃ ေယာက္ကို စာသင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူ သင္ေပးေနတာက တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္သင္ခန္းစာပါ။ စာသင္သားေတြက မဲေဆာက္က စက္႐ံုတခုမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနၾကသူေလးေတြေပါ့။ အေဝးသင္တက္ေနသူေတြဆိုပါေတာ့။ စာေမးပဲြနီးမွ အိမ္ျပန္ စာေမးပဲြေျဖသူေတြလို႔လည္း ေျပာရမွာပါပဲ။ ဆရာႀကီးက အသက္အရြယ္ကလည္း ေထာက္၊ မ်က္လံုးကလည္း မဲြေပမယ့္ မတတ္တတတ္ စက္ခ်ဳပ္ပညာနဲ႔ ဝမ္းေက်ာင္းေနရွာသူပါ။ ဒီ ဆရာအိုႀကီးကို ျမင္ေတြ႔ရတိုင္း အနေႏၱာ၊ အနႏၱ ငါးပါးကို ပိုပိုၿပီး အနက္အဓိပၸာယ္ ေဖြရွာေနမိပါေတာ့တယ္။
နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၅- ၁- ၂၀၁၁
မူရင္း – လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese
သ႐ုပ္ေဖာ္ – ေမာင္ေမာင္တင္